ဆန္ဒလွန်ကျူး ရမ္မက်မူးမူး အပိုင်း(၃)

ဆန္ဒလွန်ကျူး ရမ္မက်မူးမူး အပိုင်း(၃)

ကိုအောင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ရှုပ်နေတဲ့အချိန် ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ဟန်းဖုန်း တတိတိတတုတုနဲ့ လှုပ်လာတယ် ။
ကိုအောင် ပြန်ခေါ်တာဘဲ ဆိုပြီး ခင်ဦးဦးမြင့် ဖုန်း ကော်လာအိုင်ဒီကို မကြည့်ဘဲ ကောက်ထူးလိုက်တယ် ။

“ ကဲ..ဘာဆင်ခြေတွေ ပေးမှာလဲ....”

ခင်ဦးဦးမြင့် လေသံက မာကျောလွန်းနေတယ် ။

“ ဗျာ..ခင်ဦး....ကျနော်က ဘာဆင်ခြေတွေ ပေးရမှာလဲဟင်....”

အို..ကိုအောင် မဟုတ်ပါလား ..။ သူ..သူ ဖြစ်နေတယ် ။ ညွှန်ချုပ် ဦးသက်ဝင်းမော် ခေါ်တာ ဖြစ်နေတယ် ..။

သူ ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်လိမ့်မယ်လို့ ခင်ဦးဦးမြင့် လုံးဝ ထင်မထားဘူးလေ ..။

“ အို..ဆောရီး....ဆောရီးပါ...ညွှန်ချုပ်....ခင်ဦး..ညွှန်ချုပ်လို့ မထင်လိုက်ဘူး....”

သူ ရယ်နေတဲ့အသံကို ကြားရတယ် ။

“ ရပါတယ်...ကိစ္စမရှိပါဘူး....ခင်ဦး....ကျနော် ခေါ်တာက လပြည့်ဝန်းကို သွားမယ် မဟုတ်လားလို့ မေးချင်လို့ ”

ဖုန်းထူးလိုက်တုံးက အသံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်တာကို အားနာသွားတာရယ်..ကိုအောင့်ကို ရွဲ့ချင်တာကြောင့်ရယ်
ခင်ဦးဦးမြင့် သူ့ကို လပြည့်ဝန်းမှာ ဆုံကြမယ်လို့ လက်ခံလိုက်မိပါတယ် ။

တီတုတီတုတီတုနဲ့ ဖုန်းလာပြန်တယ် ။ ဒီတခါမှာတော့ သူ့ယောကျ်ားကိုအောင် ဖြစ်နေတယ် ။

“ ကိုအောင်..ကောင်မလေးနဲ့ ဘယ်ကိုသွားလို့ ဘာတွေ လုပ်သလဲ..မုန်လာဥလုပ်ဖို့တော့ စိတ်မကူးနဲ့..ခိုင်လုံ
တဲ့ သတင်းရပ်ကွက်ကနေ ရထားတဲ့ အမှန်အကန်သတင်း...”

“ ဟာ...ခင်ဦးကလည်းကွာ..ကိုယ် တရားရံးမှာ အမှုတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတာ..ရေလည် ပင်ပန်းနေတာ...”

“ ဟုတ်လို့လား..ချိန်ဘာကောင်မလေး ပြားချပ်ချပ်နဲ့ လိမ့်နေတာ မသိဘူး မထင်နဲ့...”

“ ဟာ...ကြံကြီးစည်ရာ...အဲ့ကောင်မလေးက တပည့်မလေးပါ ..သူ့ဦးလေးတွေက လာအပ်လို့ မကောင်းတတ်လို့
သင်ပေးနေရတာ...ခင်ဦးရယ်...မဟုတ်တာတွေ မစွပ်စွဲပါနဲ့....”

“ အင်းလေ..ကိုအောင်...ကွယ်ရာမှာ မကောင်းတာတွေ လုပ်ရင် ဝဋ်လည်မယ် သိလား ...ဒါဘဲ...”

“ ခင်ဦးရယ်...ကိုယ် အဲလို မဟုတ်ပါဘူးကွာ....ခက်တာဘဲ....”

“ ကိုအောင်..ခင်ဦး ဒီနေ့ ရုံးကအုပ်စုနဲ့ စားသောက်ဆိုင်သွားစားမယ်...ခါတိုင်းအချိန် ပြန်မရောက်ဘူး ..”

“ အင်း..အင်း...အိုကေ...”

မိန်းမရဲ့ ဆူပွက်သံလေးတွေ ကြားလိုက်ရပြီး အောင်မိုးခြိမ့် စိတ်တွေ တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ ဘယ်ကောင် ဘယ်
ကောင်မ တွေ့သွားပြီး ချွန်လိုက်တာလဲ မသိဘူး ...ဟူး.....။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ခရစ်စတီရာနာကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ရမှာတော့ စိတ်ဝင်စားနေတယ် ။ ဂွင်ဝင်လာရင်တော့ အောင်မိုး
ခြိမ့်တို့က လက်မနှေးဘူး ။ ခရစ်တီရာနာကို ကိုင်ချင်နေတာ ကြာပြီ ။

သက်ဝင်းမော် စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ။
ခင်ဦးဦးမြင့်နဲ့ “ လပြည့်ဝန်း”မှာ ချိန်းထားလို့ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို အခုလို အပြင်မှာ တွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်မိတာလည်း
သူ့စက္ကတရီ ကေခိုင်သက်က ခင်ဦးဦးမြင့်ကလည်း သူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေပုံရတယ် လို့ ပြောပြတာကြောင့် စမ်း
ကြည့်လိုက်တာ ။
ခင်ဦးကို သူ ကြိုက်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။ ပြီးခဲ့တဲ့သင်္ကြန်မတိုင်ခင်ထဲကဘဲ ခါးသေးသေးအိုးကောင်းကောင်းနဲ့မို့ သတိထားကြည့်မိနေတာ ကြာပြီ ။ သင်္ကြန်မှာတော့ ပိုပြီး နီးစပ်ရင်းနှီးသွား
ကြတယ်လေ ။ အိမ်မှာ မမနွဲ့နဲ့ အဆင်မပြေတာတွေများတော့ သက်ဝင်းမော် သာယာမှုလေးတခုလောက် ရှာ
ချင်လာတယ် ။ အနည်းဆုံး မိန်းမချောချောတောင့်တောင့်လေး တယောက်လောက်နဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ချင်မိလာ
တယ် ။ မမနွဲ့က တနေ့တနေ့ ဆူပူရန်လုပ်နေပြီး သူနဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှု မရှိတာလည်း တော်တော် ကြာခဲ့ပြီလေ။

သက်ဝင်းမော်သည် တက္ကသိုလ်မှာထဲကလည်း ရည်းစားများခဲ့သလို အရာရှိပေါက်စ ဘဝနဲ့ နယ်ခြားဒေသတွေကို သွားခဲ့ရချိန်မှာလည်း နယ်စွန်နယ်ဖျားက တိုင်းရင်းသူလေးတွေနဲ့ တရွာတယောက် ချစ်သူတွေ များခဲ့သူ မျက်နှာများ သူ ။ အရပ်ဖက်ကို ပြောင်းပြီး ညွှန်ကြားရေးမှူးချုပ် လုပ်ရတော့လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို ကြံဖန်သူ ဂွင်ဖန်သူ တယောက်ပါ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်က အိမ်ထောင်နဲ့လို့ သိရတော့ သူပိုသဘောကျတယ် ။ အိမ်ထောင်ရှိသူအချင်းချင်းဆိုတော့ သူရောကိုယ်ပါ လူမသိစေချင်ကြဘူးလေ။ လစ်ရင်လစ်သလို တိတ်တဆိတ် စားကြရုံဘဲ မဟုတ်လား ။

အိမ်တွင်းမှာ မသာယာတော့ အပြင်မှာ ပျော်ပါးချင်တာ သဘာဝကျတယ်လို့ သူထင်တယ် ။ အိမ်မှာက ကိုယ့်ထက် ၁ဝနှစ် အသက်ကြီးတဲ့ မိန်းမက ပူညံပူညံ အမြဲ လုပ်နေ သလို လိင်ကိစ္စလည်း မရှိ မရ ..သမီးကလည်း အေးအေး
ဆေးဆေး မနေဘဲ ထင်တိုင်းကြဲနေတော့ သူစိတ်ညစ်လွန်းရတယ် ။

သမီးကို သူ ဆူတော့ တားမြစ်တော့ သမီးက အိမ်ကထွက်ပြေးသွားတယ် ။ ကောင်လေးတယောက်နဲ့ သွားနေတယ် ။ လုပ်ချင်တာ လုပ်သွားတဲ့ သမီးကို သူ စိတ်နာတယ် ။ သမီးကြောင့် သူ အရှက်ကွဲတယ် ။ သမီးကို သူပစ်ထားလိုက်တယ် ။ မမနွဲ့ကတော့ သူ့သမီးကို သူမသိအောင် တိတ်တိတ် ထောက်ပံ့နေသလားတော့ မသိဘူး။

ငယ်ငယ်က အရာရှိပေါက်စ ဘဝနဲ့ နယ်စွန်နယ်ဖျားတွေမှာ တာဝန်ကျတော့ တိုင်းရင်းသူ ချောချောလေးတွေနဲ့တွေ့ရင် အရူးအမူး ချဉ်းကပ် ချစ်ရေးဆို ပြန်ကြိုက်ခဲ့လို့ ချစ်သူရည်းစား ဖြစ်ရင် စိတ်ကြိုက် ပျော်ပါးပစ်ခဲ့တယ် ။

ရာထူးတိုးပြီး နောက်တန်း မြို့ပေါ်ကို ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် ညီမဝမ်းကွဲတယောက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မမနွဲ့နဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့တာ ။အဲဒီတုံးက မမနွဲ့က တအားလှတယ် ။ ဆက်စီကျတယ် ။ တောင့်တယ် ။ မမနွဲ့ကို သူ အရင်
ငယ်ငယ်က တွဲခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးတွေလိုဘဲ ချစ်သူဖြစ်ပြီးရင် စိတ်ကြိုက် ပျော်ပါးပြီးရင် သူ ခွာချင်တဲ့အချိန်ကျ
ရင် ခွာလိုက်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ဘဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့ သူထင်မိခဲ့တယ် ။ ဒါကြောင့်လည်း မမနွဲ့ဟာ ယောကျ်ား တော်တော်များများနဲ့ မိုင်များခဲ့တယ် ဆိုတာ သိရက်နဲ့ သူ ဖန်ပစ်တယ် ။ မမနွဲ့နဲ့ ရေရေလည်လည် ပွဲကြမ်းခဲ့တယ် ။ ဒါပေမယ့် မမနွဲ့က အရင် စားဖူခဲ့တဲ့ မနူးမနပ်ကလေးမလေးတွေလို သူခွာဖို့ကြိုးစားတဲ့အခါ လွယ်လွယ်နဲ့ ခွာလို့ မရဘူး ။ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ် ဆိုပြီး လက်ထပ်ခိုင်းတယ် ။ တကယ်ဘဲ ကိုယ်ဝန်ရှိနေခဲ့တာကြောင့် သမီးလေး ရခဲ့တယ် ။ မမနွဲ့လည်း သူနဲ့ ရပြီး မကြာခင်မှာ ရောဂါအမျိ ုးမျိ ုးဝင်ခဲ့ပြီး ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့ ရုပ်ရည် ကိုယ်ခန္ဓာ ပျက်စီးယိုယွင်းလာတယ် ။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း မမနွဲ့ကို အပျော်ဝါးချင်စားချင်

လို့သာ ကြံခဲ့တာဖြစ်ပြီး မတတ်သာလို့သာ လက်ထပ်ခဲ့ရတယ် ဆိုတော့ ကိုယ့်ထက်လည်း ဆယ်နှစ်ကြီးတဲ့အ
ပြင် ကျန်းမာရေးကြောင့် ပုံပျက်အိုမင်းသွားတဲ့ မမနွဲ့ကို သူ စိတ်ပျက်ခဲ့တယ် ။ အပြင်မှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နု
နုထွတ်ထွတ်လေးတွေ ရှာပြီး ကဲချင်တယ် ။ ကဲခဲ့တယ် ။ ဒါကို မမနွဲ့သိတော့ သူနဲ့ မမနွဲ့ အမြဲ တကျက်ကျက်
ရန်တွေ ဖြစ်တယ် ။ သမီးကလည်း စိတ်မချမ်းသာဘူး ဆိုပြီး အိမ်က ထွက်သွားတယ် ။

လပြည့်ဝန်း စားသောက်ဆိုင်မှာ ခင်ဦးဦးမြင့်နဲ့ သူ ချိန်းထားတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်က ရုံးစာရေးမ တယောက်သာ ဆိုတယ်..ကိုယ့်ဖါသာ ကားမောင်း အလုပ်တတ်တဲ့ မိန်းမ ။ သူ့ယောကျ်ားက ရှေ့နေတယောက်လို့ ကေခိုင်သက်
က ပြောပြတယ် ။ ကေခိုင်သက်ကို သူ အချိန်မရွေး ဗျင်းလို့ရပေမယ့် ကေခိုင်သက်က ရင်ပြားဖင်ပြားလေး ..။
စာမလိပ် စိတ်မလာဘူး ။ သူကြိုက်တာက ခင်ဦးဦးမြင့်တို့လို တင်းတင်းပြည့်ပြည့် တောင့်တောင့် ဖြိုးဖြိုး ...။

တကယ်တော့ လူတွေ မသိတာက လပြည့်ဝန်း စားသောက်ဆိုင်က သူ ရှယ်ယာ ပါထားတဲ့ ဆိုင် ပါ ။
သည်ခေတ်မှာ သူ့လို ရာထူးရှိတဲ့ အရာရှိကြီးတွေက သည်လိုဘဲ ရှယ်ယာ ပါထားကြတယ်လေ ။ စီးပွားရေးသ
မားတွေကလည်း လိုတဲ့အခါ ပီပီပြင်ပြင် ကူညီမစနိုင်တဲ့ သူ့လို ထိပ်ပိုင်း အရာရှိကြီးတွေကို ပေါင်းသင်းထားကြ
တယ် ။ ရှယ်ယာဝင်အဖြစ် လက်ခံကြတယ် ။ သူတို့ကူညီနိုင်တယ် ဆိုတာကလည်း တခြားဌာနတွေက ထိပ်ဆုံး
ပိုင်း အရာရှိကြီးတွေကလည်း သူတို့နဲ့ အတူတူ သင်တန်းတက်ဖက်တို့ ကျောင်းနေဖက်တို့ ဖြစ်နေတော့ အချင်း
ချင်း မင်းလိုရင် ငါကူ ငါလိုရင် မင်းကူ ရိုင်းပင်းကြည့်ရှုကြလို့ ..။

ခင်ဦးဦးမြင့်ကိုလည်း သူ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားပြီး မှန်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြည့်ကြည့်ပြီး ဖြုတ်ချင်ဆော်ချင်နေတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ကလည်း သူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ပုံ ရှိတယ် ။ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင် ဆိုသလို မိန်းမလိုက်စားတာ ကြာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူ့အနေနဲ့ မိန်းမတယောက်ရဲ့ကြည့်ပုံရှုပုံ အမူအရာကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဒီမိန်းမနဲ့ သူ ဖြုတ်လို့ရမလားဆိုတာကို ခန့်မှန်းတတ်နေပြီ ။

မမျှော်လင့်တဲ့ ဧည့်သည်တယောက် ရောက်လာတယ် ။

သူ စာဖတ်နေတုံး နေအုပ်ကျော် လာပြောတယ် ။ သူ့သူငယ်ချင်း တယောက် အပြင်မှာ ရောက်နေတယ် တဲ့ ။
ဘယ်သူလဲလို့ မေးတော့ အာကာထွန်းထွန်း.....လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ သူ မတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်မိတယ် ။
ရုံးခန်းအပြင်ကို ပြေးထွက်လိုက်တယ် ။

ငယ်သူငယ်ချင်း အာကာထွန်းထွန်း ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရတော့ အောင်မိုးခြိမ့် အရမ်းကို အံ့သြသွားရ

သည် ။ အယ်အယ်ဘီ တက်တုံးက အဆောင် အတူတူ အခန်းချင်းကပ်ရက်နေခဲ့ကြတဲ့ ညီအကိုလို ခင်မင်ခဲ့ကြ
တဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာပေါ့ ။ အာကာထွန်းထွန်းက ဥပဒေဘွဲ့ရခဲ့ပေမယ့် ဥပဒေနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ တရားရေးတို့ ရှေ့နေတို့ လုပ်မစားဘဲ မိဘလက်ငုတ် စီးပွားရေးတွေကိုဘဲ ဆက်လုပ်နေသူ ပါ ။

အာကာထွန်းထွန်းနဲ့ သူ့ရုံးခန်းထဲမှာ တော်တော်ကြာကြာ စကားပြောကြပြီးတော့ အောက်ထပ်မှာ ရှိတဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်ကို သွားထိုင်ပြီး လဖက်ရည်သောက်ကြပြန်တယ် ။

“ မင်း နဲ့ အဆက်ပြတ် ဝေးကွာသွားလိုက်ကြတာ....မင်း အိမ်ထောင်ကျနေမှန်းတောင် မင်း ခု ပြောပြမှဘဲ သိရတော့တယ်ကွာ..အာကာရေ...”

“ အေးကွ..ငါလဲ မိဘပေးစားလို့ ယူလိုက်တာ..နယ်မှာ အကျဉ်းချုံးဘဲ လက်ထပ်လိုက်ကြတာပါ..မင်း အိမ်ထောင်ကျတာတော့ သတင်းစာထဲမှာ ငါ တွေ့လိုက်မိတယ်..ငါလည်း မလာနိုင်ခဲ့ပါဘူး..ဒီအတွက် ခွင့်လွှတ်ကွာ....အောင်မိုးခြိမ့်...”

“ ဟာ...ရပါတယ်ကွာ...ဒီလိုဘဲပေါ့..ကျောင်းပြီးသွားတဲ့အချိန် အဝေးကိုရောက်ကြ...ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ် ရုန်းကန်
နေကြရတာ ဘယ်လာနိုင်ကြပါမလဲ....”

“ သူငယ်ချင်း...ငါ မင်းကိုအကူအညီ တခု တောင်းစရာရှိတယ်...”

“ ပြော အာကာ..ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ...”

“ ဒီလိုကွ..ငါ အခု ရန်ကုန်ဆင်းလာတာ ငါ့မိန်းမရဲ့ အမွေ ကိစ္စတွေ လုပ်စရာရှိလို့...တော်ရုံနဲ့ ပြတ်အုံးမယ် မထင်ဘူး ...နောက်ပိုင်း ငါမပါဘဲလည်း ငါ့မိန်းမက လာနေရအုံးမှာ..မင်း ငါ့မိန်းမ လိုတဲ့ အကူအညီ ရှိရင် ကူညီ
မစပေးလိုက်ဖို့ ပြောမလို့ပါ....”

“ ဟာ...အိုကေ..စိတ်ချ..ငါ ဘာလိုလို အကူအညီ ပေးလိုက်မယ် ...”

“ ငါ မပြန်ခင် ငါ့မိန်းမနဲ့ မင်းကို မိတ်ဆက်ပေးထားမယ်...ဒီနေ့ သူက သူ့ဦးလေးတွေ အိမ်ကို သွားနေလို့ ငါနဲ့ မပါခဲ့ဘူး...”

“ အိုကေ...ငါက မင်းတို့ လင်မယားကို ထမင်းကျွေးပါရစေကွာ....”

အာကာထွန်းထွန်း ပြန်သွားပြီးနောက် သူ့အမှုသည် တယောက်ဖြစ်တဲ့ ဦးဂွမ်ရှောင်က ပေးစရာ ရှိတဲ့ အမှုလိုက်
ခငွေတချို့ လာပေးမယ် လို့ ဖုန်းဆက်တာနဲ့ သူ အရမ်း ဝမ်းသာသွားသည် ။

ဦးဂွမ်ရှောင်သည် သူဌေးပေမယ့် တော်တော့်ကို လက်ပေါက်ကပ်တဲ့ လူကြီး ။ “ သိန်းအုပ်ကျော်ရေ.....ကျောက်ခဲ
ရေပေါ် ဘဲ..ဒီလူကြီး စိတ်ကောင်းနှလုံးကောင်း ရှိသွားတာ အံ့သြစရာဘဲ.. ကဲ သူလာတဲ့အထိ ငါ စောင့်လိုက်မယ်..”လို့ တပည့်ကျော်ကို အော်ပြောလိုက်မိတယ် ။

ခရစ်တီရာနာ ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။

“ ဆရာ..ဆရာ ဘယ်အချိန်အထိ အဲ့လူကြီးကို စောင့်မှာလဲဟင်....”

“ ခြောက်နာရီ လာမယ် ပြောတာဘဲ..”

“ ခရစ်တီရာနာကို ဆရာ လိုက်ပို့ပေးမှာ မဟုတ်လား....”

“ ပို့ပေးမှာပေါ့..ငွေလေး စောင့်ယူလိုက်အုံးမယ်...ငွေလေး လက်ထဲ ရှိတော့ နင်တို့ကိုလည်း ကျွေးနိုင်မွေးနိုင်တာပေါ့..ဟုတ်ဖူးလား....စောင့်နိုင်တယ် မဟုတ်လား....”

“ ကြားရတာ ဝမ်းသာစရာပါလား..ဆရာရယ် ...စောင့်နိုင်တာပေါ့...ကြေးအိုး စားချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ..”

သိန်းအုပ်ကျော်ကတော့ သွားစရာ ရှိလို့ ဦးဂွမ်ရှောင် လာတဲ့အထိ မစောင့်နိုင်တော့ ။ သူ့ကို ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့ သူ့လက်ထောက် ရှေ့နေတွေလည်း တရားရုံးတွေကနေ အိမ်တန်းပြန်ကြပြီး ရုံးခန်းကို မ
လာကြတော့လို့ ရုံးပေါ်မှာ ခရစ်တီရာနာ နဲ့ သူနဲ့ဘဲ ကျန်တယ် ။

ခြောက်နာရီကျော်ကျော်မှာ အမှုသည် ဦးဂွမ်ရှောင် ရောက်လာတယ် ။

သူ ဂတိပေးထားတဲ့အတိုင်း သူပေးစရာ ငွေကို ပေးတယ် ။ ဦးဂွမ်ရှောင်က တော်တော်နဲ့ မပြန်ဘဲ အာရိုက်နေ
လို့ မနည်း စကားဖြတ်လိုက်ရတယ် ။ အပြင်ဖက်က သိန်းအုပ်ကျော်ရဲ့ စားပွဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ခရစ်တီရာနာ တယောက် စောင့်ရတာ ကြာလို့ စိတ်ပျက်နေလိမ့်မယ် ဆိုတာ အောင်မိုးခြိမ့် သိနေတယ် ။

ဦးဂွမ်ရှောင်လည်း ပြန်သွားရော ခရစ်တီရာနာ အောင်မိုးခြိမ့် ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။ ဒီနေ့ည မိန်းမက သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ရုံးသားရုံးသူတွေနဲ့ ဆိုင်တဆိုင်မှာ သွားစားမှာမို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် စိတ်မပူဖို့ ပြောခဲ့
တာကို အောင်မိုးခြိမ့် သတိရသွားတယ် ။ အင်း..ဒါဆို ခရစ်စတီရာနာနဲ့ ငါ ကဲဖို့ အချိန်ရတာပေါ့...လို့ သူတွေး
နေတဲ့အချိန် ခရစ်တီရာနာ က သူ့စားပွဲနားကို ရောက်လာတယ် ။

“ ဆရာ...”

“ ဟီး...စောင့်ရတာ ကြာလို့ စိတ်ပျက်သွားလား....ဒီမှာကြည့်..ရေလျံပြီ...ခပ်ချင်သလား ချိုးချင်သလား...အဲ...”

“ ဒါဆို ကြေးအိုးလောက်နဲ့ မရတော့ဘူး..အကင်ဆိုင်ကို သွားမှထင်တယ်...”

“ နင်ကြိုက်တဲ့နေရာသာ သွား....ခရစ်စတီရာနာရေ....”

အောင်မိုးခြိမ့်လည်း ရုံးခန်းတခုလုံး သူနဲ့ ခရစ်စတီရာနာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာကို သတိထားမိပြီး စိတ်တွေ
ထကြွ ဖေါက်ပြန်လာတယ် ။ စားသောက်ဆိုင်မှာ ကားထဲမှာ ဒီကောင်မလေးကိုကြံစည်တာထက် ဒီရုံးခန်းထဲမှာဘဲ
ကြံဖန်တာက ပိုလွတ်လပ်ပြီး ပို လုံခြုံမယ် လို့ တွေးဆမိလိုက်တယ် ။

“ ခရစ်စတီရာနာ...”

“ ဟင်..ဆရာ ဘာလဲ...ကျမကို မုန့်ဖိုးပေးမလို့လား...”

“ အစား အဝကျွေးမယ်လေ..မုန့်ဖိုး ပေးရအုံးမှာလား...”

“ အင်း..အစားလည်းကျွေး..မုန့်ဖိုးလည်းပေးရင် ပိုကောင်းတာပေါ့ ...”

“ ဟားဟား..တော်တော်ကြိုက်တတ်တဲ့ ကောင်မလေး...”

အောင်မိုးခြိမ့်က နောက်သလိုလိုနဲ့ ခရစ်တီရာနာရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးကို ဖျတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်တယ် ။ ခရစ်စတီရာ
နာက တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ပြီး “ ဒီငွေတွေက ဘတ်ငွေတွေ မဟုတ်လား....” လို့ သူ့ကို မေးတော့ အောင်မိုးခြိမ့် ရုတ်တရက် နားမလည်ဘူး..။ နောက်တော့ ခရစ်စတီရာနာက “ မိန်းမ မသိအောင် ဘတ်ထားတဲ့ ဘတ်ငွေတွေလားလို့ မေးတာ ဆရာ..” လို့ ပြောလိုက်တော့မှ တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်ရင်း သဘောကျသွားရ
တယ် ။ “ ကျမကို ဘယ်လောက် ပေးမှာလဲ...”လို့ ခရစ်စတီရာနာက လက်ကလေး ဖျန့်ပြီး မေးတယ် ။ “ နင်
က ဘယ်လောက် လိုချင်လို့လဲ...ဆရာက နင့်ကို ငွေတွေပေးရင် နင်ကကော ဆရာ့ကို ဘာပြန်ပေးမှာလဲ”လို့ သူ
က ပြန်မေးတယ် ။ “ ဆရာ လိုချင်တာ ပေးမှာပေါ့လို့...တခုတော့ ရှိတယ်...ကျမက ဆရာ့လို နံမည်ကျော် ရှေ့နေကြီး တယောက် မဟုတ်တော့ ကျမ တတ်နိုင်တာကိုဘဲ ပေးနိုင်မယ်နော်..””

“ တကယ်လား...”

“ တကယ်ပေါ့..ဆရာ ဘာလိုချင်လဲ....တတ်နိုင်တာဆိုရင် ပေးမယ်..”

ပြုံးစိစိ. ညုတုတုနဲ့ ခရစ်စတီရာနာက အောင်မိုးခြိမ့်ကို မေးလိုက်တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း အခြေအနေကောင်း
နိုင်တယ် လို့ တွက်ဆလိုက်ပြိး ကောင်မလေးကို လက်ဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ။

“ အို့..ဆရာ....ဘာလုပ်တာလဲလို့..”

ခရစ်စတီရာနာရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်တွေ အောင်မိုးခြိမ့် ပေါင်တွေပေါ်ကို အိကနဲ ပိကျလာတယ် ။

“ ဆရာ့ပေါ် ထိုင်လေ..စာသင်ပေးမလို့..”

“ အိ...ဆရာ စာသင်တာကလည်း...ခိခိ....အောက်ကလည်း ခိုးလိုခုလု နဲ့...”

သူ့ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားက ဒုတ်က တအားမာတောင်နေတော့ ကောင်မလေးရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကြားထဲကို ဒုတ်မာမာကြီးက ထိုးထောက်နေတာကိုး ။

“ နင် သိပ်လှတာဘဲ ခရစ်စတီရာနာရယ်....”

“ အိုး..ဟုတ်လို့လား...”

“ ဟုတ်တယ်....တကယ်ပြောတာ..နင်က ရုပ်ရော ကိုယ်လုံးရော ရေလည် မိုက်တယ်....”

အောင်မိုးခြိမ့်က မျက်နှာချင်း နီးကပ်နေတဲ့အချိန် ခရစ်စတီရာနာရဲ့ မျက်နှာကို နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။

ခရစ်စတီရာနာက တွန်းဖယ်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်က ဆင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ သူက ခွင့်မပြုဘူး ။ တအားဖက်ထားလိုက်တယ် ။

“ အူး..ဆရာ..တအားကြမ်းတာဘဲ...လွှတ်ပါ....”

“ ချစ်တယ်..ခရစ်စတီရာနာရယ်....ဆရာ ချစ်တယ်..”

“ ဟုတ်လို့လညး..ဆရာ ကြိုက်နေတာ သုန်တြာ ပါ..ကျမ သိပါတယ်.....”

“ မဟုတ်ပါဘူးကွာ..ဆရာ ချစ်တာ မင်းကလေးပါ …. ”

နှုတ်ခမ်းထော်လန်လန်လေးကို ငုံစုတ် နမ်းပစ်လိုက်တယ် ..။ ခရစ်စတီရာနာက သူနမ်းတာကို မျက်လုံးလေးတွေ
မှိတ်ကျပြီး ငြိမ်ခံနေတယ် ။ ပြန်တော့ မစုတ်နမ်းဘူး ။ ခဏကြာတော့..“ ဆရာ...ဆရာက ကျမရဲ့ ဆရာ..ကျမ
ထက် အသက်ကလည်း ကြီးတယ်...အိမ်ထောင်လည်း ရှိတယ်....မသင့်တော်ဘူး ထင်တာဘဲ...”လို့ ခရစ်စတီရာနာ
က တုန်ရီမောဟိုက်တဲ့ အသံလေးနဲ့ သူ့ကို ပြောတယ် ။

သူက “ ဒါတွေ ဆရာမသိဘူး..ဆရာသိတာက ဆရာက မင်းလေးကို စွဲလန်းနေတယ်...ခိုက်နေတယ်...အိုကွာ..မင်း
ကို မရရင် ဆရာ ရူးလိမ့်မယ်....” လို့ ဆက်တိုက် ပြောဆိုပြီး ခရစ်စတီရာနာကို နမ်းပြန်တယ် ။

ဒီတခါမှာတော့ ခရစ်စတီရာနာက သူ့ကို ပြန်ဖက်ပြီး ကျကျနန နမ်းစုတ်တယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ဆရာနဲ့ တပည့်မတို့
ရာဂနတ်ဆိုးရဲ့ ဖမ်းစားခြင်းကို ခံနေကြရပြီ ဆိုတော့ နမ်းကြစုတ်ကြရင်း တရှူးရှူးနဲ့ အသက်ရှူတွေ မြန်လာကြသလို တယောက်နဲ့တယောက်လည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်တွယ် ပွတ်သပ်လာကြရတယ် ။

ခရစ်စတီရာနာရဲ့ ထမိန်ပျော့လေးကို ဆွဲဖြုတ်ချွတ်ချလိုက်တယ် ။ ထမိန်လေးက ဖြုတ်ကနဲ ရုံးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်
ကို ပြုတ်ကျသွားတယ် ။ ခရစ်စတီရာနာရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ အနက်ရောင် ပင်တီပြတ်လေးဘဲ ရှိနေတော့တယ် ။ သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ပေါင်ရင်းဂွဆုံက တြိဂံပုံ နေရာလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ။ ခရစ်စတီရာနာရဲ့ အင်္ဂါစပ်ဖေါင်းမို့မို့ကြီးဟာ သူ့လက်ခုပ်ထဲမှာ ရောက်နေလို့ သူ့စိတ်တွေက ဒိုင်းကနဲ ထိုးကြွသွားပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်
ဒုတ်က တင်းမာလွန်းသွားတယ် ။ တောင်မတ်ပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်ခါနေတယ် ။ အတင်းကို လုပ်ချင်နေပြီ ။ ကောင်မလေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းက အကျ ႌလေးကို ခွာချွတ်လိုက်တယ် ။ အကျ ႌလေး ကို သူ့အလုပ်စားပွဲကြီးပေါ်ကို အသာလေး ပစ်တင်လိုက်တယ် ။ ဘရာစီယာသေသေးလေးက ရင်သားထွားထွားတွေကို အတင်းကြီးဘဲ ထိန်းချုပ်ထားနေတယ် ။ ဘရာစီယာထဲက ရင်သားစိုင်တဝက်က လျံထွက်နေတယ် ။ “ ဆရာက ဘရာကိုပါ ချွတ်ချင်တာလား....” လို့ ခရစ်စတီရာနာက မေးလိုက်တယ် ။ “ အင်းပေါ့...” လို့ သူဖြေတယ် ။ ခရစ်စတီရာနာက “ ကျမ ချွတ်ပေးမှာပေါ့...” လို့ မခိုါ်တရို့လေး ပြောလိုက်ပြီး လက်နောက်ပြန်နဲ့ ဘရာစီယာလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ် ။

“ ဟား......လှလိုက်တဲ့ နို့တွေပါလား...”

လုံးဝန်းဆူကြွနေတဲ့ ရင်စိုင်နှစ်လုံးက တော်တော့်ကို လှတယ် ။

ကောင်မလးကို သူ့အလုပ်စားပွဲပေါ်ကို မတင်လိုက်တယ် ။ ရင်စိုင်တွေကို တဖက်ပြီးတဖက် သူ နမ်းတယ် ။ ရင်သီးလေးတွေက နီရဲရဲလေးတွေ ..။ လျာနဲ့ ယက်လိုက်တော့ ကောင်မလေး တွန့်သွားတယ် ။

နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုတ်နမ်းလိုက်ပြန်ရင်း ရင်စိုင်တွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ကစားလိုက်တယ် ။ ကောင်မလေးက အိုးးးလို့ ညည်းတယ် ။

သူ့လက်တွေက ပင်တီနက်ကလေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။

အိုး။။။

အမွှေးပါးပါးနုနုတွေ ရှိနေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ခုံးမို့တဲ့ ဆီးခုံကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်က မြန်တယ် ။ ဖျတ်ကနဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်တယ် ။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေက ပေါင်ကားဖြဲလိုက်တာတောင် တခုနဲ့တခု စေ့ကပ်နေတုံးဘဲ ။ ကောင်မလေး “ အာ့..ဆရာ...”လို့ နုတ်ဖျား
က အသံလေးထွက်သွားတယ် ။ အကွဲကြောင်းညို့ညို့လေးကို အောင်မိုးခြိမ့်လျာနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်ကော်ယက်လိုက်တယ် ။

“ အို့ …. ”

ခရစ်စတီရာနာ ဆတ်ကနဲ ခါသွားတယ် ။ မျက်နှာလေးမော့သွားတယ် ။ နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းလုံးလုံးလေးတွေ ပွင့်
ဟသွားကြတယ် ။

အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လျာကြီးက ရပ်မနေဘူး..။ ဆိုင်းမနေဘူး ။ ဆက်တိုက် တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်ပေးနေတယ် ။ခရစ်စတီရာနာ တအားအားနဲ့ အော်ညည်းနေပြီး အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ဘာဂျာကို အပီအပြင် ရယူနေတယ် ။

ခရစ်စတီရာနာရဲ့ အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသားနုနုလေးတွေ အတွက်က အောင်မိုးခြိမ့်လျာကြီးက ကြမ်းတမ်းလွန်းနေတယ်။ လျာပြားကြီး တချက် ယက်လိုက်တိုင်း အသားနုလေးတွေကို ပွတ်ထိသွားတာတွေက ခရစ်စတီရာနာရဲ့ တကိုယ်လုံးကို တုန်ခါသွားစေတယ် ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထပြီး လျာကြီးနဲ့ ဝေးရာကို ဆုတ်ခွာပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ကြောင့် ဆုတ်ခွာပြေးလို့ မရဘူး ။ လျာထိပ်ချွန်က အစိလေးကို ထိုးလိုက်တဲ့အခါ အထိအတွေ့ကြောင့် တုန်ခါသွားရတယ် ။

“ ဆရာရယ်....တော်..တော်ပြီ..အရမ်းကျင်တာဘဲ … ….. တော်ပြီ....”

ခရစ်စတီရာနာက မခံနိုင်တော့လို့ ရပ်ခိုင်းနေတာကြောင့် အောင်မိုးခြိမ့် ဘာဂျာမှုတ်တာကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်တယ် ။ဒူးထောက်မှုတ်နေတာမို့ အမှုတ်လည်း ရပ်လိုက်ရော မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တဲ့အခါ သူ့ဒုတ်ကြီးက မတ်မတ်ကြီးမြူးကြွနေတာမို့ ဒါကို ခရစ်စတီရာနာ တွေ့သွားတယ် ။

အောင်မိုးခြိမ့်ဆီက ပညာသင်ယူနေပြီး တချိန်လုံး တပူးပူးတတွဲတွဲ သွားလာနေကြပေမယ့် ဒီလူကြီးမှာ ဒီလို လုံးပတ်တုတ်တုတ် ဒုတ်တန်ကြီး ပိုင်ဆိုင်ထားမှန်း ခရစ်စတီရာနာ မသိခဲ့ဘူး ။

“ အို..ဆရာ့ဟာကြီးက တအားကြီးတာဘဲနော် …. ”

တအံ့တသြဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ထဲကို အောင်မိုးခြိမ့်က သူ့လိင်တန်ကြီးကို ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ လုံးပတ်တုတ်တုတ် ငပဲကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဒီအတန်ကြီး နဲ့ ထည့်တာကို ခံရမှာပါလား လို့ တွေးမိတဲ့အခါ ခရစ်စတီရာနာ လန့်သွားတယ် ။ ဒါကြီးနဲ့ ငါ့စောက်ပတ်ထဲ ထည့်လို့မှ ရပါ့မလား..ငါ့ စောက်ပတ်လေး ကွဲပြဲသွားလေမလား လို့ စဉ်းစားမိတာ ။

အောင်မိုးခြိမ့်က အချိန်ဆိုင်းတတ်သူ တယောက် မဟုတ်ဘူး ။ ခရစ်စတီရာနာရဲ့ အကွဲကြောင်းကို သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးနဲ့ အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်လူးလိုက်တယ် ။ အကွဲကြောင်းက အရည်တွေနဲ့ သူ့ထိပ်ဖူး ဒစ်ကို လူးသုတ်လိုက်တဲ့ သဘော ..။

နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုရော ထောင်ကြွနေတဲ့ အစိလေးကိုရော ဒစ်လုံးကြီးက ပွတ်တိုက်သွားလို့ ခရစ်စတီရာနာ “ အမလေး...ဆရာရဲ့..” လို့ မြည်တမ်းမိလိုက်ရတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်က အပေါက်မှာ တေ့ထောက်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်တော့ မှိုပွင့်တပွင့်လို ဒစ်ကားကားကြီး ကျဉ်းကြပ်တဲ့ လှိုဏ်ဂူလေးထဲကို အတင်းတိုးဝင်တယ် ။ အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်သွားတဲ့ လိင်တန်ရဲ့ လုံးပတ်က တော်တော်လေးကို တုတ်တာကြောင့် ခရစ်စတီရာနာ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး “ အား....အင်း..အင်း.......အိုး...” လို့ နှုတ်ဖျားက အသံလေး ညည်းငြူမြည်တမ်းလိုက်
ပြီး အောင်မိုးခြိမ့်ကို တအားကြီး ဖက်လိုက်တယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း စိုအိနူးညံ့ပြီး ကြပ်နေတဲ့ ခရစ်စတီရာနာရဲ့ အင်္၈ါစပ် လှိုဏ်ခေါင်းလေးထဲ သူ့အတန်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တယ် ။ လိင်တန်တုတ်ကြီး တထစ်ထစ် တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ အင်္ဂါစပ်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ တိုးဝင်သွားတယ် ။“ အားးး.အိုး...ဟင့်...အား....” လို့ ညည်းရင်း ကောင်မလေးက သူ့ခါးကို တအားဆွဲဖက်လိုက်တယ် ။ “ ဆရာ...ဆရာ..ဖြည်းဖြည်း....” လို့ မပွင့်တပွင့်လေး ပြောပြီး ပေါင်တန်တွေကို ပိုကားပေးလိုက်သလို အပေါ်ထောင်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူ့လိင်တန်လည်း တဆုံးအထိ ဝင်နေပြီ ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသာ နောက်ဆုတ်ထုတ်တော့လည်း အတွင်းသားနုနုအိအိတွေကို ပွတ်တိုက်ပြန်တာကြောင့် အထုတ်မှာလည်း အသွင်းအထိုးတုံးကလိုဘဲ ကောင်မလေးကို အသဲခိုက်စေတာကြောင့် ကောင်မလေး
တအင်းအင်းတအီးအီး အော်ညည်းတယ် ။

ထိုးသွင်းပြန်ထုတ် ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ လုပ်နေတယ် ။ “ အမလေး.ဆရာရယ်....ဆရာ့ဟာကြီးကလည်း တကယ့်ကို ကြီးလိုက်တာ...ကျမ စောက်ပတ်တော့ ကွဲပြဲပြီလား မသိတော့ပါဘူး....” လို့ မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ခရစ်စတီရာနာကို အောင်မိုးခြိမ့်က “ ကြိုက်တယ် မဟုတ်လားလို့..” လို့ ရယ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း တစွပ်စွပ်နဲ့ ခပ်မြန်မြန်လေး ထိုးလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တော့“ အိုဟင့်..ဖြည်းဖြည်းပါဆို...” လို့ ရေရွတ်လိုက်တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း နို့တင်းတင်းလှလှကြီးတလုံးကို ပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်ပြီး တချက်ချင်း ထိုးထည့်ညှောင့်
ပေးနေတယ် ။ ကောင်မလေး “ အား....အား..ရှီး...အား....ရှီး...” နဲ့ ညည်းငြူရင်း အောင်မိုးခြိမ့်ကို ဖက်ထားတယ် ။
“ ကောင်းလား...”

ဘာမှမဖြေဘဲ အင်းအင်းနဲ့ဘဲ ထိုးဆောင့်တိုင်း အသံထွက်နေတယ် ။
“ ကောင်းလား..ပြောလေ ...”
“ အင်း..ကောင်းတယ်.ဆရာ...”

ကြပ်တည်းပေမယ့် ထိုးညှောင့်လို့ အဆင်ပြေလာတာမို့ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း အရှိန်တင်လိုက်တယ် ။ မြန်မြန်နဲ့ ပြင်းပြင်း ဆောင့်ပေးလိုက်တယ် ။

“အိုး...အင်း....ဆရာ..ဆရာရယ်....ဖြည်းဖြည်းပါဆို...”
အရည်တွေ တအားရွှဲနေတာမို့ ထိုးဆောင့်ချက်တွေက ဖွတ် ဘွတ် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ထွက်လာတယ် ။ ကောင်မလေးရဲ့ ခြေထောက်တွေကို မြှောက်တင်ပြီး သူ ဆောင့်ပေးလိုက်တယ် ။သူ့ဂွေးစိနှစ်လုံးက ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကောင်မလေး ဖင်ကြားထဲကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်နေတယ် ။ “ အင်း..အင်း...အား......အား.....” ဆိုတဲ့ အော်ညည်းသံတွေလည်း ထွက်နေတယ် ။ ကောင်မ
လေး ခံနိုင်နေပြီ ဆိုတာကို အောင်မိုးခြိမ့် သိတာကြောင့် မညှာတော့ဘဲ စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လုပ်ပါတော့တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် တကိုယ်လုံး ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲနေတယ် ။ မနားတမ်း ဆက်တိုက်ဆောင့်နေလို့ သူ့အသက်ရှုသံတွေလည်း ပြင်းနေတယ် ။
“ ကောင်းလား...ခရစ်စတီရာနာ.....ကောင်းလား...လိုးတာ ကောင်းလား....”
“ အင်း..ကောင်းတယ်....တအားကောင်းတယ်....လိုးတာ တအားကောင်းတယ်.......”
“ ငါ့လီးကို ကြိုက်လား....”
“ ကြိုက်တယ်..ကြိုက်တယ်....ဆရာ့လီးကြီးကို ကျမ ကြိုက်တယ်.....”
“ အပြတ်လိုးတော့မယ်နော်....”
“ လိုး..လိုး..ဆရာ....လိုးပါ...လိုး...လိုး.......”
နှစ်ယောက်စလုံး တအားထန်နေကြပြီ ။ လမ်းဆုံး ပန်းတိုင်ကို မရောက်ရောက်အောင် တက်နိုင်ဖို့ တအားဆောင့် တအားကော့ပေး ဖြစ်နေပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်သံတွေနဲ့အတူ..“ အား...ပြီး..ပြီး....ပြီးသွားပြီ...အိုး....အိုး....ကောင်းသွားပြီ.....အမလေးးး...လေး.........” လို့ ခရစ်စတီရာနာ အော်ဟစ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ အတန်ချောင်းထိပ်ပေါက်က သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေလည်း တဟုန်ထိုး ပန်းထွက်လာတာမို့ အောင်မိုးခြိမ့်က သူ့လိင်တန်ချောင်းကို ခရစ်စတီရာနာရဲ့ ရွှေကြုတ်ပေါက်ထဲက ဖျတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ သုတ်ရည် ဖြူညစ်ညစ်
တတောကြီး ခရစ်စတီရာနာရဲ့ ဝမ်းဘိုက်သား ရှပ်ရှပ်လေးအပေါ်ကို ပက်ဖြန်းမိသွားရတယ် ။

တန်ဆာချင်း စွပ်ရက်ကြီး အောင်မိုးခြိမ့် ကောင်မလေးကို ဖက်သိုင်းထားနေတယ် ။ နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်တွေ သိမ့်သိမ့်တုန်ခါပြီး မောနေကြတယ် ။

***********************************************************
လပြည့်ဝန်းကို လာခဲ့မယ်လို့ ပြောပြီးတဲ့အချိန် ခင်ဦးဦးမြင့် ငါ မှားသွားပြီလား ဆိုပြီး စဉ်းစားမိခဲ့ပေမယ့် အလုပ်ဆင်းချိန်ရောက်တော့ သူစောင့်နေတော့မှာ ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ လပြည့်ဝန်းကို သွားလိုက်ရတော့တယ် ။ အရင်က လပြည့်ဝန်းကို တခါနှစ်ခါလောက် ရောက်ဖူးတာကြောင့် ဘယ်မှာ ကားရပ်ရမယ် ဆိုတာ ခင်ဦးဦးမြင့် သိတယ် ။ လပြည့်ဝန်းထဲကို ရင်ခုံစွာနဲ့ လှမ်းဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ငါ ယောကျ်ားအပေါ်မှာ သစ္စာမဲ့နေပြီလား လို့လည်း တွေးမိလိုက်ပေမယ့် လပြည့်ဝန်းက ဆိုင်ဝန်ထမ်းလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ “ ညွှန်ချ ုပ်ဦးသက်ဝင်းမော် ရောက်ပြီလား ”
လို့ လှမ်းမေးလိုက်ရပါတယ် ။ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်လေးက “ ဟုတ်ကဲ့အမ သူမှာထားပါတယ်..သူ သီးသန့်ခန်းမှာ စောင့်နေပါတယ် အမ...ကျနော် လိုက်ပြပေးပါမယ်..” လို့ ပြောပြီး ခင်ဦးဦးမြင့်ကို
ဦးဆောင်ပြီး ဆိုင်အတွင်းဖက်ကို ခေါ်သွားပါတယ် ။ ဗွီအိုင်ပီ အထူးခန်း လို့ စာတန်းလေး ရေးထားတဲ့ အခန်းတခန်းကို ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်လေးက တံခါးဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။
သူ..သူ..ဦးသက်ဝင်းမော် ခင်ဦးဦးမြင့် အလာကို ထိုင်စောင့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူ..သူ...သူနဲ့ သီးသန့် အလုံပိတ် အခန်းတခန်းမှာ ချိန်းတွေ့ရတာပါလား...။ ခင်ဦးဦးမြင့် အပျိုဖျန်းကလေး
တယောက်လို ရင်တွေ တုန်ခုံနေတယ် ။ “ လာ..ခင်ဦး....” သူက လှမ်းခေါ်တယ် ။ သူရှိနေတဲ့ စားပွဲကို ဒူးတွေ တုန်ပြီး လျှောက်လှမ်းသွားရတယ် ။ “ ကိုယ်က ခင်ဦး လာပါ့မလားလို့ စိတ်တွေ ပူနေတာ...”လို့ ပြောတယ် ။ သူက ရုံးမှာတုံးက အဝတ်အစားနဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး ။ ဘယ်ဖက်ရင်ဘတ်မှာ မိချောင်းရုပ် အစိမ်းလေးနဲ့ စပို့ရှပ် အဖြူရောင်..မီးခိုးရောင် ယောလုံချည် နဲ့ ။ သူ့ဘယ်လက်မှာ အနက်ရောင်သားရေကြိုးနဲ့ ရွှေရောင်နာရီ အဝိုင်းလေးတလုံး ပတ်ထားတယ် ။ သူ့ဆီက ရေမွှေး အနံ့သင်းသင်းလေး လည်း ရလိုက်တယ် ။
“ ခင်ဦး..ဘာစားချင်လဲဟင်...”
“ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်ပါ..ညွှန်ချုပ်သဘောပါ..ညွှန်ချု ုပ် ကြိုက်တာ မှာပါ ...”
သူက ရယ်လိုက်တယ် ။
“ ကိုယ့်ကို ညွှန်ချု ုပ်..လို့ မခေါ်ပါနဲ့လား....”
ခင်ဦးလည်း သူ့အကြည့်ကို ရင်မဆိုင်ရဲဘူး ။
“ ဘယ်လို ခေါ်ရမှာလဲလို့...”
သူ့ကို မကြည့်ဘဲ ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်တယ် ။

သူက ရယ်ပြီး “ ကိုကို...လို့ ခေါ်....” လို့ ပြောလိုက်ရင်း စားပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့် လက်တဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ။
သူနဲ့လည်း ဘာမှ မဟုတ်သေးဘဲနဲ့ ကိုကိုလို့ ခေါ်ခိုင်းနေတဲ့ သူ့ကို အံံ့သြမိပြီး မော့ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် သူက လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ...။
“ အို....”
သူက ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ဖက်လိုက်တယ် ။ နမ်းလည်း နမ်းတယ် ။
“ ချစ်တယ်..ခင်ဦးရယ်....” တဲ့ ။

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေပြီ ။
“ ကိုကို့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား....” လို့ သူပြောရင်း ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစုတ်လိုက်တယ် ။
အို...ခင်ဦးဦးမြင့် မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရက်နဲ့ သူစုတ်တာတွေကို အလိုက်သင့် ခံယူနေမိလိုက်တယ် ။

သိပ်ပါးတဲ့လူကြီး ..။

အဆင့်တွေ တခါထဲ ကျော်ပစ်လိုက်တယ် ။ လက်ရဲဇက်ရဲလို့ ပြောရမှာပေါ့ ။

ခင်ဦးဦးမြင့် သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားရပြီး သူချယ်လှယ်သမျှ ခံနေရတော့တာဘဲ ။ တကယ့်ကို လက်သွက်တဲ့ လူ ..။ “ကိုကိုလေ...ခင်ဦးကို ချစ်မိနေတာ ကြာပြီ သိလား...” လို့ နားနားကို ကပ်ပြီး သူပြောရင်း ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ နားရွက်ဖျားလေးကို သူ လိုက်နမ်းနေတယ် ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ လိုက် ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်တာ ..။

ရင်တွေခုံ ကြက်သီးတွေ ထရင်း သူလုပ်တာ ပြောတာတွေကို ခံနေနားထောင်နေတော့ သူက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုကဲလာတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကို ကိုင်လာတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း ကိုယ့်ကို အထင်အမြင်သေးမှာလည်း စိုးလာပြီး သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ပစ်မိတယ် ။ “ မမြန်လွန်းဘူးလားဟင်..ကျမတို့မှာ အိမ်ထောင်အသီးသီးနဲ့ အခုလို ဖြစ်ပျက်တာ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်..” လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်မိတယ် ။

သူက ခင်ဦးဦးမြင့် ဘာပြောပြော ဂရုကို မစိုက်ဘူး ။ ခင်ဦးရယ်..ကိုကိုကတော့ ချစ်တာဘဲ သိတယ်..ခင်ဦးကိုအရမ်းချစ်တယ် ...လို့ တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေရင်း ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ လည်တိုင်ကို လိုက်နမ်းနေတယ် ။ သူ့လက်တဖက်ကလည်း ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို ပွတ်နေတယ် ။ သူ့ရဲ့ အပွတ်အသပ် အနမ်း အကိုင်အတွယ်
တွေက ခင်ဦးဦးမြင့်ကို စိတ်လှုပ်ရှားတက်ကြွစေတာ အမှန်ပါဘဲ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း အိမ်ထောင်သက် ၅နှစ် ရှိခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ကိုအောင်နဲ့ ကာမကိစ္စသွေးအေးသွားခဲ့ပြီး စိတ်သိပ်မပါတော့ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ရတာတွေဟာ အခုတော့ သူ့ကြောင့် ပြန်လည် နိုးကြားထကြွလာရတယ်လို့ ဆိုရပါမယ် ။ ကိုကိုကလည်း ခင်ဦးကို တအားချစ်မိ ခင်ဦးကလည်း ကိုကို့ကို ချစ်မိနေကြပြီဘဲ ဘာလိုသေးလဲ...လို့ပြောပြီး ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ပေါင်ကြားကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်စမ်းတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ဆီးစပ်အပေါ် တဖွဖွ လာပွတ်စမ်းနေတော့ ခင်ဦးဦးမြင့်
ရင်တွေ တအားခုံ စိတ်တွေ နိုးကြွလာတယ် ။ စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်လာတယ် ။ ခံချင်စိတ်တွေ များလာတယ် ။

စားသောက်ဆိုင်ထဲ လာထိုင်ပြီး အစားအသောက် မမှာဘဲ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ကိုယ်တွေအပေါ် သူ့လက်တွေက ပြေးလွှားကစားနေတာကို ခင်ဦးဦးမြင့်မတားပေမယ့် အစားအသောက် မမှာတော့ဘူးလား လို့တော့ မေးလိုက်တယ် ။ သူက ..ဟုတ်သားဘဲ ခင်ဦး ဆာနေမှာ...လို့ ပြန်ပြောရင်း စားပွဲထိုးတွေကို ခေါ်ချင်ရင် နှိပ်ရတဲ့ ခလုပ်လေးကို နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ အပေါ်ဖြူအောက်အနက် ဝတ်စားထား တဲ့ စားပွဲထိုးကောင်လေး ဝင်လာတယ် ။ သူက စားစရာတွေ သောက်စရာတွေ မှာလိုက်တယ် ။ စားပွဲထိုးချာတိတ် ထွက်သွားတာနဲ့ သူ ခင်ဦးဦး
မြင့် တကိုယ်လုံးကို ဖက်လိုက်ပွတ်လိုက် ပြန်လုပ်တော့တာဘဲ ။

ခက်တာက ခင်ဦးဦးမြင့် ကိုယ်တိုင်က သူလုပ်တာပြောတာတွေကို သာယာနေမိတာ ။ သူ့ကို တိတ်တခိုး သဘောကျနေခဲ့မိတာတွေကို သူကလည်း သိနေတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်တို့ စားစရာတွေ ရောက်လာလို့ ကိုင်တာနမ်းတာ ပွတ်တာတွေ ရပ်သွားရတယ် ။ စားစရာတွေကို သောက်စရာ ဝိုင် နဲ့ ဝစ်စကီ သောက်ရင်း စားကြတာ ။
ခင်ဦးဦးမြင့်က ဝိုင်သောက်ပြီး သူကတော့ ဝစ်စကီ သောက်တယ် ။

လပြည့်ဝန်းစားသောက်ဆိုင်ကနေ ပြန်ခဲ့ကြတော့ ကိုယ့်ကားနဲ့ ကိုယ် ဖြစ်နေတယ် ။ သူက သံလျှင်က သူ့ကွန်ဒို ကို သွားကြရအောင်လို့ ခေါ်တယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း စတွေ့တွေ့ချင်း နေ့မှာ ခုလောက်ဆို တော်ပြီလို့ ယူဆတာကြောင့် သူ့ကို နောက်မှ တွေ့ကြရအောင်ပါ လို့ ပြောပြီး ငြင်းလိုက်တယ် ။ သံလျှင်ကို သွားရင်
ဒီည အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ ။ သူကတော့ တအားထန်နေတော့ သွားချင်နေတာပေါ့ ။

အောင်မိုးခြိမ့် အားမရသေးဘူး ။ ခရစ်စတီရာနာကို တချီကောင်း နှိပ်ပြီးပေမယ့် ခဏကြာတော့ ပြန်ထန်လာတယ်။ ခရစ်စတီရာနာကို သူစားချင်နေတဲ့ ကြေးအိုးဆိုင်ကို ခေါ်သွားပြီး ကျွေးတဲ့အချိန် စောစောက ဗျင်းခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစား မြင်ယောင်ပြီး ကာမစိတ်တွေက ပြန်ထလာတယ် ။

ခရစ်စတီနာကတော့ ကြေးအိုးတင်မက ကိတ်တွေရော သစ်သီးဖျော်ရည်တွေရော အပြတ်စားသောက်ပြီး မိသားစုအတွက်ပါ ပါဆယ်ထုပ်သွားတယ် ။ သူက အိမ်လိုက်မပို့ခင် စပ်ကြား တနေရာရာကို ဝင်ပြီး နောက် တချီတမောင်းထောင်းပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့် ခရစ်စတီရာနာက မိုးချုပ်ပြီ ဆရာ..နောက်များမှ ချိန်းကြသေးတာပေါ့ လို့ တောင်းပန်ပြောဆိုတာကြောင့် သူ စိတ်လျှော့လိုက်ရတယ် ။ ခရစ်စတီရာနာ ကို သူ့လမ်းထိပ်အထိ လိုက်ပို့လိုက်ပြီး သူအိမ်ကို ပြန်လာတော့ သူ့မိန်းမ ခင်ဦးဦးမြင့် ပြန်မရောက်သေးဘူး ။ ရုံးက အဖွဲ့နဲ့ စားသောက်နေကြတယ်လို့ပြောတာဘဲ ..။

ရုံးခန်းထဲမှာ ဗျင်းခဲ့တာမို့ ရေကောင်းကောင်း မဆေးကြောရသေးလို့လားမသိဘူး ။ ပေါင်ကြားဖင်ကြားတွေ ယားသလိုလို ဖြစ်နေတာနဲ့ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ တန်းဝင်ပြီး ရေချိ ုးပစ်လိုက်တယ် ။ ရေချိုးနေတုံးဘဲ အိမ်ထဲကို ခင်ဦးဦးမြင့် ဝင်လာတဲ့ တံခါးဖွင့်သံတွေ ခြေသံတွေ ကြားလိုက်တယ် ။

“ ကိုအောင်...ရေချိ ုးနေလား....”

ခင်ဦးဦးမြင့်က အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ရေချိ ုးခန်းပေါက်ဝကို လာပြီးရပ်ရင်း မေးလိုက်တယ် ။

“ ဟုတ်တယ်...ခင်...ကိုယ်ရေချိ ုးနေတယ်...ခင်ရော ချိ ုးပါလား....လာလေ....အတူတူ ချိ ုးကြရအောင်...” လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ဟာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖွားဖက်တော်ကြီး ငေါငေါကြီးထောင်လျက် ရပ်နေတာကို ခင်ဦးဦးမြင့် တွေ့လိုက်ရတယ် ။ စောစောက ညွှန်ချုပ် သက်ဝင်းမော် ကိုင်နှိုက် နမ်းစုတ်ပွတ်သပ်တာတွေ တချိန်လုံး ခံ
ခဲ့ရပြီး ဝိုင်ကလည်း တော်တော် သောက်ထားတော့ ခပ်ထွေထွေ ဖြစ်နေတဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့်ဟာ တုတ်ခိုင်တဲ့ လိင်တန်ကြီးထောင်ရက်နဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ လင်တော်မောင် အောင်မိုးခြိမ့်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ စိတ်တွေကြွလာတယ် ။ “ ကိုအောင်က ခင့်ကို လာချိုးစေချင်လို့လား...” လို့ မေးလိုက်တယ် ။

“ အင်းပေါ့..ကိုအောင်တို့လက်ထပ်ခါစက အမြဲ အတူတူ ချိုးနေကြဘဲဥစ္စာ...လာ...” လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း ညွှန်ချုပ် သက်ဝင်းမော်နဲ့ ထန်လာသမျှ လင်တော်မောင်နဲ့ ဆွဲပစ်လိုက်တော့မယ် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း သူမ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်တယ် ။ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဝင်လာတဲ့ မယားချောလေး ခင်ဦးဦးမြင့်ကို မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးပြီး ကြည့်နေတဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ငေါငေါကြီး ကြွထနေတဲ့ လိင်တန်ဟာ ဆတ်ကနဲ မတ်တောင်သွားရတယ် ။တင်ကားကားနဲ့ ရင်ထွားထွားနဲ့မယားချောလေးရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာက သူ့ကာမစိတ်တွေကို တဟုန်ထိုး ထကြွသွားစေတော့ ခါးသိမ်လေးကနေ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ် တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ် ။

ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း သက်ဝင်းမော် ဆွထားလို့ ကြွလာတဲ့ ကာမတဏှာစိတ်တွေကြောင့် ခါတိုင်းဆို စိတ်မလာတဲ့
ယောကျ်ားကို စိတ်ပါလက်ပါ ပြန် နမ်းစုတ်ပြီး လက်တဖက်ကလည်း သူ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်တိုတုတ်ကြီးကို ဖမ်း
စမ်းလိုက်တယ် ။ ဒုတ်ကြီးက မာကျောပြီး မတ်မတ်ထောင်နေတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး
နှုတ်ခမ်းချင်း အကွာမှာ“ ကိုအောင်..ရေချိုးကြရအောင်..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ရေပန်းအောက်မှာ နှစ်ယောက်သား တယောက်ကို တယောက် ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးကြရင်း အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့
လတန်တုတ်ကြီးကို ခင်ဦးဦးမြင့် အားရပါးရ စုတ်ပေးတော့တာဘဲ ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း စုတ်ပေးနေတာနဲ့တင် အားမရဘဲ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ထိုးထည့်တယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ တင်းမာဖီးထနေတဲ့ နို့ထွား
ထွားကြီးတွေကိုလည်း အပီအပြင်ကို နယ်ဖတ်ဆုပ်ညှစ်နေတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း တအားထန်နေပြီမို့ ကြွေပြားတွေ ကပ်ထားတဲ့ ရေချိုးခန်းနံရံကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကုန်းပေးလိုက်တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း ဖင်ကြီးတွေအောက်က ပြူးထွက်နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲကို သူ့ဒုတ်တုတ်တိုကြီးကို
ဖိသွင်းထည့်လိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲကိုင်ရင်း ဆောင့်တော့ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ အော်ညည်းသံ တအားအား ထွက်လာတယ် ။

ခင်ဦးဦးမြင့် မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားပြီး လိင်တန်တုတ်တိုကြီး အင်္ဂါစပ်ထဲ ဆက်တိုက်ထိုးညှောင့်ပေးနေတာကို ခံယူနေတယ် ။ တချက်တချက် ဖင်ကြီးတွေကို အနောက်ကို ကော့ကော့ပစ်ပြီး ခံယူနေတယ် ။ ခေါင်းထဲမှာတော့ညွှန်ချုပ် သက်ဝင်းမော်က ဆောင့်ပေးနေတယ်လို့ မှန်းဆနေတယ် ။

“ လိုး..လိုး..ကိုအောင်..ဆောင့်..တအားဆောင့်..မညှာနဲ့...ဆောင့်..အင်း..အမလေး....အား.....အား....အား...အို...
ဆောင့်စမ်းပါ.....တအား.....”

မယားဖြစ်သူ တအားလိုလားနေတာကို တွေ့ရလို့ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း ခပ်ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်း ဘဲ ဆောင့်လုပ်
ပါတော့တယ် ။ ခါရမ်းလှုပ်နေတဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ နို့ကြီးတလုံးကို လှမ်းဆွဲကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုက်..ဖင်တုံးကြီးတွေကို
ဆွဲဖြဲကိုင်ကာ ဆောင့်လိုက် လုပ်နေတဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့မျက်လုံးများ မှိတ်ထားနေတယ် ။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးထဲမှာ
ရှိုင်းရဲ့ မိမွေးတိုင်းကိုယ်..သုန်တြာရဲ့ အင်္ဂါစပ်..ခရစ်စတီရာနာရဲ့ ထူပြဲပြဲ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို မြင်ယောင်ရင်း မယားဖြစ်သူကို အပီကြုံးနေတယ် ။ တဖေါက်ဖေါက် အသားချင်းထိရိုက်သံတွေ ဆူညံနေတယ် ။

“ ပြီးတော့မယ်....ဆောင့်..ဆောင့်..တအားဆောင့်....အာ...ဟာ...အိုး.......ပြီး...ပြီး...ပြီး.......အား.......အင်း......”

သုတ်ရည်တွေ တစစ်စစ်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထုတ်လိုက်ရင်း ပြီးခြင်းကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း
ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ထဲ သူ့ဒုတ်ကို တဆုံးထိုးထည့်ကပ်ထားရင်း ကောင်းခြင်း အရသာထူးကို တမြေ့မြေ့နဲ့
ခံစားနေပါတော့တယ် ။

ဒီနေ့လည်း အောင်မိုးခြိမ့် သူ့ရုံးခန်းကို စောစောစီးစီး ရောက်နေတယ် ။ သူ့ထက် စောတာက သူ့တပည့် သိန်းအုပ်ကျော် ။ သူ့ကား ထိုးဆိုက်လိုက်တာနဲ့ သိန်းအုပ်ကျော် ကားဆီကို ပြေးလာတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်အပြားလေးကို သိန်းအုပ်ကျော်က လှမ်းယူလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က “ ဒီနေ့ ရှိုင်းတို့အမှု ရုံးချိန်း ရှိတယ် မဟုတ်လား....တပည့်...” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ သိန်း
အုပ်ကျော်က ချက်ချင်းဘဲ..“ ဟုတ်တယ်..ဆရာ...၁၁နာရီ ...” လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

ရုံးခန်းပေါ်ကို တက်လာတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က “ တပည့်ရေ..ဆရာ့အတွက် ကော်ဖီ ဖျော်တဲ့ အချိန်မှာ အောက်ထပ်ဆိုင်က ဘဲသားမုန့်လေးပါ မှာလိုက်ကွာ..ဟီး..အိမ်က ဘာမှ မစားခဲ့ရသေးလို့ ..”
လို့ သိန်းအုပ်ကျော်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ....” လို့ ဖြေတယ် ။

မနေ့ညနေက ရေချိ ုးခန်းထဲမှာ မယားချောလေးနဲ့ စလိုက်တဲ့ ကာမပွဲကြမ်းလေးက အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်သွားပြီး ပီပီပြင်ပြင် ဆွဲဖြစ်ခဲ့ကြပြီးတော့ အစရှိသွားတာနဲ့ ဆက်တိုက် ဆိုသလိုဘဲ တပွဲပြီး တပွဲဆွဲဖြစ်သွားကြတာ လေးချီတိုင်တိုင်ဘဲ ။ မနက်ကျတော့ မယားဖြစ်သူလည်း အိပ်ရာက ခါတိုင်းလို မထဘဲ နှပ်နေလို့ ဘရိတ်ဖတ်စ် ဘာမှ မစားခဲ့ရသေးတာ ..။

သူ့ရုံးခန်းကို သိန်းအုပ်ကျော်က ကြိုတင်ရောက်နှင့်ပြီး အဲကွန်းဖွင့်ပေးထားတာကြောင့် သူဝင်သွားတာနဲ့ စိမ့်အေးနေတယ် ။
ဒီနေ့ ရုံးချိန်းမှာ ရှိုင်းရဲ့ ကွန်ပိုဇာ ( တေးရေးဆရာတွေ ) အာမခံရမယ်လို့သူ ကြိမ်းသေတွက်ထားတယ် ။ ပေးကမ်းခြင်းသည် အတားမဆီး ဆူးညှောင့်ခလုပ်တွေကို ဖယ်ရှားပစ်မှာ သေချာတယ်လေ ။

ကော်ဖီပူပူ တခွက်နဲ့ ဘဲသားမုန့် တပုဂံ သူ့စားပွဲပေါ်ကို ရောက်လာသည် ။ ဟာနေတဲ့ ဝမ်းဘိုက်ကို ဖြည့်တင်းပြီးချိန်မှာ သိန်းအုပ်ကျော်က အပြင်ကနေ အင်တာကွန်းနဲ့ “ ဆရာ..ဆရာ့သူငယ်ချင်း
ဦးအာကာကျော်ကျော် နဲ့ ဇနီး ရောက်နေပါတယ်..ဆရာ တွေ့နိုင်ပါမလား...” လို့ ပြောလိုက်တာကို သူ ကြားလိုက်ရလို့ သူ့သူငယ်ချင်း အာကာကျော်ကျော် သူ့မိန်းမကို ခေါ်လာ မိတ်ဆက်ပေးမယ်

လို့ ပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်တယ်...။ “ တပည့်ရေ..လွှတ်လိုက်ပါကွယ်...”လို့ သူ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း နံရံက မှန်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန် စစ်ဆေးလိုက်တယ် ။ ဘဲသားမုန့်ကြောင့် ပေနေတဲ့ ဆီတွေ
ကို လက်သုတ်ပုဝါနဲ့ သေသေချာချာ သုတ်ပစ်လိုက်တယ် ။

အာကာကျော်ကျော်နဲ့ သူ့မိန်းမ ဝင်လာတယ် ။
“ လာ သူငယ်ချင်း..ထိုင်ကြပါ...”
အာကာကျော်ကျော်ရဲ့ မိန်းမက တော်တော် ငယ်တာဘဲ ။ သူ့မိန်းမ ဒီလောက် ချောလိမ့်မယ်လို့ အောင်မိုးခြိမ့် ထင်မထားခဲ့ဘူး ။ အသားဝင်းဝါဝါ စွဲဆောင်မှုအပြည့် ရှိတဲ့ မျက်လုံးမျက်ခုံးနဲ့ နှာတန်ပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းလှလှနဲ့ ကုလားဆင်လေး ။ ရုတ်တရက် ကြည့်ရင် မဂိုကုလားဖြူမလေး နဲ့ တူသည် ။
“ အောင်မိုးခြိမ့်..ဒါ ငါ့မိန်းမ ..ဆွေဆွေမာထွန်း..ဆွေဆွေ..ဒါ မောင့် အချစ်ဆုံး သူူငယ်ချင်းကြီး အောင်မိုးခြိမ့် ....မောင်မပါဘဲ ရန်ကုန်ကို လာတဲ့အခါ ဒီကောင်ကြီးကို အစစ အားကိုးနိုင်တယ် ...”

အာကာကျော်ကျော်က သူ့မိန်းမ ဆွေဆွေမာထွန်းနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ကို မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်က “ ဘာဘဲလိုလို ပြောပါ ..အာကာ မပါလည်း ကျနော့်ဆီကို ဝင်ပါ ...ဆွေဆွေ...” လို့ ပြော
တယ် ။ အာကာကျော်ကျော်နဲ့ ဆွေဆွေမာထွန်းတို့ကို အောက်ထပ်က ဆိုင်က ဘဲသားမုန့်နဲ့ လဖက်ရည်နဲ့ မှာခိုင်းပြီး ကျွေ း တယ် ။

သူတို့ လင်မယား ပြန်ဖို့ ထကြတော့ အောင်မိုးခြိမ့် သူ့ရုံးခန်း အပြင်ဖက်အထိ လိုက်ပို့နုတ်ဆက်တယ် ။ သူ သတိထားမိလိုက်တာက အာကာကျော်ကျော်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ဆွေဆွေမာထွန်းက သူ့မိန်းမ ခင်ဦးဦးမြင့် ထက်တောင် ပိုပြီး ကျန်းမာရေးကောင်းနေတာပါဘဲ ။ အချိုးကျ လှပလွန်းတဲ့ ခါးသိမ်သိမ်အောက်က တင်ပါးလှလှကော့ကော့ကြီးတွေနဲ့ ပေါင်တန်သွယ်လှလှတွေကို မသိမသာ ကြည့်ပြီး သွားရေယိုသွားရတယ် ။

သူတို့ ပြန်သွားပြီး ခဏခဏ ဘဲ ဆွေဆွေမာထွန်းရဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင်မိပြီး သဘောကျနေမိတယ် ။ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမ..လင်ရှိမိန်းမ ဆိုတာကို သတိမထား ဂရုမစိုက်
တော့ဘဲ ကာမရာဂစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ဆင်ခြင်မှု လုံးဝ မရှိတော့ဘူး ။

ဒီနေ့ ခရစ်စတီရာနာကို သူ မြောက်ဥက္ကလာပ တရားရုံးကို လွှတ်ထားတယ် ။ သုန်တြာကတော့ သူနဲ့ ရှိုင်းတို့ အမှု ရုံးချိန်းကို အကူအဖြစ် လိုက်မယ် ။ လမ်းမှာ ကားကြပ်တာတွေနဲ့ ကြုံ မှာ သေချာနေတာကြောင့် စောစော ရုံးကထွက်မယ် လို့ သိန်းအုပ်ကျော်ကို သူပြောလိုက်တယ် ။ “ သုန်တြာ လာရင် ငါ့ပြောကွာ...” လို့ မှာထားတယ် ။

မီးခံသေတ္တာကို ဖွင့်ပြီး ငွေတထုပ် ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းနဲ့ တွေ့ကြမှာ ဆိုတော့ ပြောလို့မရဘူး ။ဘယ်ရောက်လို့ ဘာစားကြမယ် မသိဘူးလေ ..။ လိုလိုမယ်မယ် ထည့်ခဲ့တာ အကောင်းဆုံးဘဲ မဟုတ်လား ။

“ သုန်တြာ ရောက်ပါပြီ..ဆရာ...”
သိန်းအုပ်ကျော် သတင်းပို့တယ် ။ ဂျောက်ကနဲ တံခါးဆွဲဖွင့်သံနဲ့အတူ သုန်တြာ ဝင်လာတယ် ။

“ ဆရာ ....သုန်တြာ ရောက်ပါပြီရှင့်...”

မော်ဒယ်မ တယောက်လို ဆတ်ကော့လပ်ကော့နဲ့ ဝင်လာတဲ့ သုန်တြာရဲ့ ရင်စိုင်တွေက တုန်ခါနေတယ် ။အောင်မိုးခြိမ့် သုန်တြာကို စိုက်ကြည့်နေတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် မနေ့ ညနေက ခရစ်စတီရာနာကို အပီဖြုတ်ပြီးနောက် အိမ်ရောက်တော့လည်း မိန်းမနဲ့ လေးချီ တညလုံး ဖြုတ်ထားတာကြောင့် စိတ်ကတော့ ဆောင်နေပေမယ့် လူကတော့ လိုက်နိုင်မယ် မထင်ဘူး ။

“ ဆရာ..သုန်တြာ လှလားဟင်..”
“ အင်း...အေး...လှတယ်....”
“ ဆရာ ဒီနေ့ ထမင်းဆိုင် ကောင်းကောင်းမှာ ကျွေးမှာလားဟင်..”
“ အင်း..ကျွေးမယ်...”
“ အင်..ဆရာ့အသံကလည်း အားမပါဘူး ...”
“ ကျွေးပါမယ်...ကျွေးမယ်..ဟင်း..ညည်းကရော ..ဆရာ့ကို ဘာကျွေးမှာတုံး....”
“ ကျွေးမှာပေါ့..ဆရာ စားချင်တာ...”
“ ဆရာ စားချင်တာ ညည်းသိလို့လား...”
“ သိတယ်....ခိခိခိ...”
“ ဘာလဲ...”
“ အာပုံ....”
“ လာ သုန်တြာ တရားရုံး မသွားခင် နင့်အာပုံလေး ငါ့ အမြည်းသဘောလေး ကျွေးပါလား ..”

“ အို..ဆရာကလည်း...ဆရာ စားလိုက်ရင် သုန်တြာက ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ..ခိခိ...ဆရာ့ ဝက်အူချောင်းကြီးကို
မရဘဲ တရားရုံးကို ဘယ်သွားနိုင်တော့မလဲ..ခိခိ...”

“ ဒါဆိုလည်း နင့်အာပုံလေး...ငါ့ ပြစမ်းပါ..”

“ ဆရာ..တယောက်ယောက် ဝင်လာမှ ဟုတ်ပေ့ ဖြစ်ကုန်မယ်...”

“ မဝင်လာပါဘူး..လာ...လာ...ဒီအနားလာ......”

အောင်မိုးခြိမ့် ထန်ပြီ ။ တဏှာထန်ပြင်းရင် လုပ်သင့်သလား မလုပ်သင့်ဘူးလား မဆင်ခြင်နိုင်တော့ဘူး ။

သုန်တြာကို သူ့စားပွဲကြီး အတွင်းပိုင်းကို ခေါ်ယူလိုက်ပြီး သုန်တြာရဲ့ အာပုံကို ပြခိုင်းတယ် ။ သုန်တြာလည်း
ဆရာရယ် ဘာညာကွိကွ ညည်းရင်း ထမိန်ကိုမလှန် ပင်တီကို ဒူးအထိ ချွတ်ချပြီး သူ့အာပုံကို ပြရတယ် ။

အောင်မိုးခြမ့်လည်း သုန်တြာရဲ့ အကွဲကြောင်းကို မြင်ရတော့ မနေနိုင်ဘဲ ကုန်းယက်ဖို့ ကြိုးစားတော့တာဘဲ ။
“ အို..ဆရာ..စိတ်ထိန်း..စိတ်ထိန်း....ဆရာ မှုတ်ချင်လည်း ရုံးဆင်းချိန်ကျ တနေရာရာသွားပြီး မှုတ်...အခုတော့
ရုံးခန်းထဲမှာကြီး....မကောင်းပါဘူး ။

တရားရုံးကို သုန်တြာနဲ့ အတူ ထွက်ခဲ့တဲ့အခါ အောင်မိုးခြိမ့် စိတ်ထဲမှာ သုန်တြာရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကိုဘဲ တချိန်လုံး
မြင်ယောင်ပြီးနေတယ် ။ တရားရုံး မရောက်ခင် နှစ်ခါလောက် သုန်တြာရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ထမိန်ပေါ်ကဘဲ သူ ပွတ်သပ်မိတယ် ။

“ ဆရာ..ဆရာက တော်တော် ဘူးတာဘဲနော်....”

သုန်တြာက အောင်မိုးခြိမ့် လက်ကြီးကို တွန်းပစ်ရင်း ပြောလိုက်တော့ အောင်မိုးခြိမ်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူ
ကြီးတွေကို ဖြဲပြီး ရယ်တယ် ။ သုန်တြာကို စိတ်မဆိုးဘူး ။ သူထန်ကြောင်း ဝန်ခံတယ် ။

“ ဟုတ်တယ်..သုန်တြာ..ဆရာက တဏှာကြီးတယ် ...ငယ်ငယ်ထဲက ဂွင်းနေ့တိုင်း တိုက်တယ်..တခါတလေ ငါးကြိမ်
တောင် ဂွင်းတိုက်လို့ ဆရာ့ငပဲ နာကျင်တဲ့အထိဘဲ..ပြီးတော့ ရေချိ ုးခန်း အိမ်သာလည်း ဆရာ အမြဲချောင်း
တယ်...တဏှာစာအုပ်တွေလည်း စုဆောင်းတယ်...မိန်းမအာပုံကိုဘဲ အမြဲ မြင်ယောင်နေမိတယ်...ကဲ ဘာပြောမလဲ..”

“ အံ့ရော ဆရာရယ်..သုန်တြာလည်း တဏှာစိတ်တော့ ရှိပါတယ်...ဆရာ့လောက်တော့ မဟုတ်ဘူး ..သုန်တြာလည်း အပျိုရည်ပျက်တာ အထက်တန်းကျောင်း ကထဲကဘဲ....ဒါပေမယ့် ရည်းစားနဲ့ ဖြစ်တာ..တယောက်ထဲနဲ့ဘဲ ကြုံဘူးတာ....လုပ်တာတော့ ခဏခဏဘဲပေါ့....သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေပေါ့ ဆရာရယ်...တခါ ခိုးစားဘူးသွားတောက ခဏခဏ စားချင်ပြီး ရည်းစားနဲ့ ကြုံရင် ကြုံသလို ကြိတ်ကြတော့တာပေါ့....အခု ရည်းစားလည်း ပြတ်သွားပြီ...သုန်တြာလည်း ထန်လာလို့ ဆရာနဲ့ ဖြစ်ပစ်လိုက်မိ
တာပါ....ကဲ ဆရာ တော်ကြာ ဆရာ့ဒုတ်ကြီး မတ်လာလို့ တရားရုံးရောက်ရင် ဆင်းရခက်နေအုံးမယ်....စိတ်လျော့..
စိတ်လျော့...ခိခိ.....”

တရားရုံးကို ကားထိုးဆိုက်လိုက်တဲ့အခါ စောစောက ရောက်နှင့်နေသော ရှိုင်းက သူတို့ကားဆီကို ခပ်သွက်သွက်

လျှောက်လှမ်းလာတာကို အောင်မိုးခြိမ့်နဲ့ သုန်တြာတို့ တွေ့လိုက်ကြတယ် ။

“ ဟော...ဟိုမှာ.....ရှိုင်း လာနေပြီ...ဆရာ.....”

ရှိုင်းက သူတို့ကို တရားရုံးဘေးက လဖက်ရည်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားတယ် ။

“ ဘာစားမလဲ ဘာသောက်မလဲ ဆရာ...ဒီနေ့ ရုံးစစ်ဖြစ်တယ် လို့ ပြောသံကြားတယ်...ဒီနေ့တော့ အာမခံ ရလိမ့်
မယ် ထင်တာဘဲနော်...”

“ ရမှာပါ....ဆရာ သေသေချာချာ လုပ်ကိုင်ထားပါတယ်...ရှိုင်း...”

အောင်မိုးခြိမ့် ပြုံးပြုံးကြီး ပြောရင်း..လဖက်ရည်ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်မလေးကို “ ဟေ့..ပေါက်စီချကွာ...” လို့
လှမ်းပြောလိုက်တယ် ။

ရှိုင်းနဲ့ သုန်တြာက အရင် ရုံးချိန်းတွေထဲက သိပြီးသား ဆိုတော့ တယောက်နဲ့တယောက် ခင်ခင်မင်မင် ရှိကြတယ် ။

လဖက်ရည်ချိုပေါ့ကျ ကို ပေါက်စီနဲ့ မြည်းရင်း ရှိုင်းရဲ့ ပေါက်စီတွေကိုလည်း အောင်မိုးခြိမ့် စူးစမ်းနေတယ် ။ ဟိုတခါက ရှိုင်းရဲ့ ပေါက်စီတွေကို စားခဲ့ရပေမယ့် မဝသေးဘူး ။ ထပ်စားချင်နေတုံးဘဲ ။

“ သုန်တြာ..ရုံးထဲက ဆွဲချကိုသွားမေး...ရုံး ဘယ်အချိန်ခေါ်မလဲ...”

“ ဟုတ်..ဆရာ....”

သုန်တြာ တရားရုံးထဲ ဝင်သွားတာနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်က ရှိုင်းကို “ ဘယ်တော့ တွေ့ကြအုံးမှာလဲ..ရှိုင်း..အရမ်းထပ်
တွေ့ချင်တယ်ကွာ....နော်...နော်လို့....” လို့ ရုပ်ကြမ်းကြီးနဲ့ ချွဲတော့တာဘဲ ။

“ ဆရာရယ်...ဒီလောက် ကျွေးထားတာတောင် မဝသေးဘူးလားလို့..သိပ်ပိုတယ်...”

“ ရှိုင်းရယ်...လုပ်ပါ ...ထပ်ကျွေးပါအုံး...အမှုအတွက် ရှိုင်းကျေနပ်စေရမယ်...အာမခံလည်းရ...အမှုလည်း သေသေချာ
ချာ စစ်ပေးမယ်....ရှိုင်း အာပုံလေးကိုတော့ ဆရာ စားပါရစေ....”

“ ကဲ..ကဲ..ဆရာ သူများတွေ ကြားသွားမယ်..ရှိုင်း ကျွေးမယ် ဆို ပြီးရောပေါ့....”

မကြာခင် တရားရုံး ထဲ အမှုစစ်ဖို့ ခေါ်တော့တာဘဲ ။

အမှုက မုဒိန်းမှု ဖြစ်တဲ့အတွက် တရားရုံးထဲက သီးသန့်အခန်းမှာ သက်ဆိုင်သူတွေဘဲ In Camera စစ်မေးတယ် ။In Camera ဆိုတာက အလုံပိတ်နေရာမှာ စစ်ဆေးတယ် လို့ ဆိုလိုတာပါ ။ ရှေးခေတ်က ဘောက်စကင်မရာလို့
ခေါ်တဲ့ သေတ္တာလေးလိုပုံနဲ့ ကင်မရာလို အလုံပိတ်နေရာလေးမှာ စစ်ဆေးကြမယ်လို့ ပြောချင်တာ ။

အမှုကို ကြားနာမယ့် တရားသူကြီးရယ်..သက်ဆိုင်တဲ့လူတွေဘဲ ဖြစ်တဲ့ စွပ်စွဲခံရတဲ့လူ( တရားခံ )ရယ်.. နစ်နာသူရယ်.. နှစ်ဖက် ရှေ့နေတွေရယ်.. သက်သေတွေဘဲ တရားခွင်မှာ ရှိပြီး အပြင် ပရိသတ် လာ
ခွင့်မပေးဘူး ။လိင်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ မေးခွန်းတွေ မေးမှာ ဖြစ်လို့ မုဒိန်းကျင့်ခံရတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ အရှက်သိက္ခာကို ထောက်ထားတဲ့အနေနဲ့လုပ်ပေးတာ ။

အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ အလှည့် မုဒိန်းအကျင့်ခံရပါတယ် ဆိုတဲ့ မိန်းမကို မေးခွန်းတွေ မေးတဲ့အခါ ရပ်ကွက်လူကြီး
တွေနဲ့ ရဲတွေ လာဖမ်းတဲ့ အချိန်မှာ ဒီ ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ် ဆိုတဲ့ မိန်းမဟာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ဆိုတာကို သူ
ပေါ်လွင်အောင် မေးလိုက်တယ် ။

“ ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ်....ခင်ဗျားကို ကျနော့်အမှုသည်တွေ ဖြစ်ကြတဲ့ ကိုချုပ်နဲ့ ဝိုင်အမ်ဇီ တို့က ခင်ဗျားကို ခင်ဗျား
အလိုမတူဘဲ အတင်း မုဒိန်းကျင့်ကြတယ် လို့ တိုင်တမ်းတဲ့အတွက် အခု ကျနော်တို့ ရုံးကို ရောက်ပြီး အမှုစစ်
နေကြတယ် မဟုတ်လား...ခင်ဗျားက အလိုမတူဘူးနော်...”

“ ဟုတ်ပါတယ် ..”

“ သူတို့နှစ်ယောက်က ခင်ဗျားကို ပြုကျင့်တဲ့အခါမှာ တယောက်က ပြုကျင့်နေတဲ့အချိန် တယောက်က ချုပ်ကိုင်
ထားတာမျိုးတွေ ရှိသလား..”

“ မရှိပါဘူး ..”

“ တယောက်ပြီးမှ တယောက် လုပ်ကြတာလား...”

“ ဟုတ်ပါတယ် ...”

“ ရဲတွေ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ ရောက်လာတဲ့အခါမှာ ခင်ဗျားက မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်နဲ့ ဆိုတာရော မှန်ပါလား...”

“ မှန်ပါတယ် ...”

“ အဝတ်အစားတွေကို သူတို့နှစ်ယောက်က အတင်းအဓမ္မ ဆွဲချွတ်ကြတာလား..ခင်ဗျားက ချွတ်ပေးတာလား...”

“ သူတို့က အတင်းအဓမ္မ ချွတ်ကြတာပါ...”

အောင်မိုးခြိမ့်က သက်သေခံပစ္စည်း ( ၁) နဲ့ (၂ )အဖြစ် တရားရုံးတော်ကို တင်ပြထားတဲ့ ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ်ရဲ့ အ
ဝတ်အစားတွေကို ရုံးတော်ကို တင်ပြသလို ဒါလီ ဝင်းမင်းထွဋ်ကို ပြသတယ် ။

“ ခင်ဗျား ရဲ့ အဝတ်အစားတွေနော်...”

“ ဟုတ်ပါတယ်....”

“ အဝတ်အစားတွေက ဘာမှ တွန့်ကြေစုတ်ပြဲတာတွေ မရှိဘူး ဆိုတာ မှန်တယ်နော်..အခု တွေ့နေရတဲ့အတိုင်း..”

“ မှန်ပါတယ်...”

အတင်းဆွဲချွတ်တဲ့လက္ခဏာ မရှိတာကို တရားသူကြီးကို ပြသလိုက်တာ ဖြစ်တယ် ။

ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ်ဟာ ကြေးစားတယောက် ဆိုတာ ပေါ်လွင်အောင် ဆက်လက်ပြီး လူပွဲစား ( ခေါင်း...ဒေါ်ခါကြီး )
ကို ဆက်လက် စစ်မေးတယ် ။ ဖမ်းဆီးတဲ့အချိန် ရှေ့ဆုံးက ပြေးဝင်ခဲ့တဲ့ ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ကိုမျိ ုးဝင်း
ကို စစ်ဆေးတယ် ။

ကိုမျိ ုးဝင်းက ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ် ဟာ စွပ်စွဲခံရသူ နှစ်ယောက်အနက်က ကိုချုပ်ရဲ့ အပေါ်ကနေ စပ်ယှက်နေတယ် ဆိုတာကို ထွက်ဆိုတယ် ။

မုဒိန်းအကျင့်ခံရပါတယ် ဆိုတဲ့ မိန်းမကလည်း အပေါ်က တက်လုပ်နေတယ် ဆိုတော့ ဒီအမှု နိုင်ကို နိုင်ရမှာပေါ့။

အောင်မိုးခြိမ့် ဒီနေ့ ရုံးစစ်ရတာကို ကျေနပ်တယ် ။ ဒါဆို သူ့အမှုသည်တွေ လွတ်မှာသေချာတယ် ။ အမှုက ကောင်းတယ် ။ အမှုစစ်ပြီးချိန် စွပ်စွဲခံရသူတွေကို အာမခံ ပေးဖို့ သူ ရုံးတော်ကို လျှောက်ထားတယ် ။ တရားသူ
ကြီးက အာမခံ ပေးလိုက်တယ် ။

အမှန်က ဒါမျိုး ကိုယ့်ဖက်က အမှုကောင်းနေရင် ကြားဖြတ် လျှောက်လဲချက်ပေးပြီး တခါထဲ စီရင်ချက်ချလိုက်ရမှာ ။ အရင်တုံးက အောင်မိုးခြိမ့် ဒါမျိုး နဲ့ အမှုကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ဖူးတယ် ။
ဒါပေမယ့် ကိုယ်က တရားခံရဲ့ ရှေ့နေသာ ဖြစ်ပြီး တရားသူကြီးနဲ့ ရုံးရဲ့ သဘောအတိုင်း ကိုယ်က လိုက်ရတာ ။

ရှိုင်း မျက်နှာလေး ပြုံးသွားတယ် ..။ “ ရက်စ် ” လို့ လေသံလေးနဲ့ လက်သီးလေး ဆုပ်ပြီး ပြောလိုက်တာ ကြားလိုက်သလိုဘဲ ။

တေးရေးဆရာနှစ်ယောက် အချုပ်ထဲ ပြန်သွားစရာ မလိုတော့ဘူး ။ သူ့ကို ပြေးလာနုတ်ဆက်ကြတယ် ။
ကျေးဇူးတင်စကား ပြောကြတယ် ။သူတို့လည်း အချုပ်ထဲမှာ နေရတာ စိတ်ဆင်းရဲလှပြီ ။

နောက် ရုံးချိန်းမှာ အကျင့်ခံရပါတယ် ဆိုတဲ့ ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ် ကို စစ်ဆေး
ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန်ကို မေးမြန်းမှာပါ ။ ဒါလီဝင်းမင်းထွဋ်ရဲ့ မိန်းမကိုယ်( အင်္ဂါစပ် )ရဲ့ အခြေအနေအကြောင်း မေးမှာ ..။

အတင်းကျင့်ကြံတဲ့ လက္ခဏာ ရှိမရှိ..ပွန်းပဲ့စုတ်ပြတ်တာတွေ တွေ့မတွေ့...ဆိုတာရယ် ကွန်ဒုံးတွေနဲ့ လုပ်ကြတယ် ဆိုတာရယ်ကို ပေါ်လွင်အောင် မေးမြန်းမှာပါ ။ မုဒိန်းကျင့်ပါတယ် ဆိုမှ ဘယ်လို အေးအေးဆေးဆေး ကွန်ဒုံးလည်း စွပ်နေကြမလဲ လေ။

သူတို့ ရုံးထဲက ထွက်လာကြတော့ ရှိုင်းက အာမခံရပြီး အမှု အခြေအနေကောင်းတဲ့ အထိန်းအမှတ်နဲ့ ဆိုင်တဆိုင်မှာ သွားစားကြရအောင်လို့ ခေါ်ဖိတ်တယ် ။ သူတို့ အားလုံး ကိုးမိုင်ဖက်က စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်
ကို ကားနှစ်စီးနဲ့ သွားလိုက်ကြတယ် ။

စားသောက်လို့ ပြီးတဲ့ အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က သုန်တြာကို ရုံးခန်းကို တက္ကစီကားနဲ့ ပြန်နှင့်ခိုင်းလိုက်တယ် ။

သူ ရှိုင်းနဲ့ အမှုလိုက်ခအကြောင်း ဆွေးနွေးစရာ ရှိလို့ ကျန်ခဲ့အုံးမယ် လို့ သုန်တြာကို ပြောလိုက်တယ် ။ သုန်တြာက လူရှေ့မှာမို့ ဘာမှ မပြောသာဘဲ “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..” လို့ဘဲ ပြန်ပြောပြီး တက္ကစီကားနဲ့ ရုံးခန်းကို ပြန်ဖို့လုပ်ရပေမယ့် ဆရာတော့ ရှိုင်းကို ကြံစည်ဖို့ နေခဲ့တာဘဲ ဆိုတာကို သဘောပေါက်တာပေါ့ ။

တေးရေးဆရာနှစ်ယောက်လည်း ထုတ်လုပ်သူရဲ့ ကားနဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကနေ ပြန်သွားကြတယ် ။ ရှိုင်းကတော့
အောင်မိုးခြိမ့်နဲ့ ပါလာတယ် ။

ဒါပေမယ့် ရှိုင်း ဒီနေ့ အောင်မိုးခြိမ့်နဲ့ ဟိုဒင်းဟိုဟာ မလုပ်ဖြစ်လိုက်ဘူး ။
ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ မာမီ အသဲအသန်ဖြစ်လို့ ။ မာမီ ဆေးရုံတင်လိုက်ရလို့ ။ အန်တီလေး ဖုန်းဆက်ခေါ်လို့
ရှိုင်း အမြန်လိုက်သွားရတယ် ။ ရှိုင်းနဲ့ ဆရာအောင်မိုးခြိမ့်က အရင်တခါ တွေ့ခဲ့ကြတဲ့ ကွန်ဒိုလေးမှာ ဆရာ့
ကို ပေးစရာ ရှိတဲ့ရှေ့နေခတွေကို ပေးဖို့ လုပ်နေကြတာ..မာမီ သတိလစ်သွားတယ် ဆိုလို့ ရှိုင်း ဆရာ့ကို နောက်တခါ ထပ်ဆုံကြဖို့ တောင်းပန်ပြောဆိုပြီး ဆေးရုံကို ဆရာ့ကိုဘဲ လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်ရတယ် ။ ဘဲကြီးက ဆွဲရတော့မယ် ဆိုပြီး တအား ပျော်နေတာ လွဲသွားလို့ တော်တော် အီးတင်းသွားပုံရတယ် ။

ဆေးရုံမှာ အန်တီလေးတို့ မာမီ့အနားမှာ ဝိုင်းနေကြတယ် ။ အန်တီလေးက ညည်းအဖေကို ဖုန်းဆက်တာ ဆက်လို့လည်း မရဘူး..ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိပါဘူးဟာ...ရုံးမှာလည်း မရှိဘူး …. လို့ ပြောတယ် ။

မာမီ့ကျန်းမာရေးက တော်တော့်ကို ဆိုးဝါးနေတယ် ။ အခြေအနေ မကောင်းဘူး ။ ဒက်ဒီက မာမီ့ကို စင်ကာပူမှာသွားကုမယ်လို့တော့ ပြောနေတာ ရှိုင်း ကြားကြားနေတယ် ။ ဘယ်တော့လည်းတော့ မသိဘူး ။

ရှိုင်း ဒီနေ့ ကိုချုပ်တို့ လွတ်လာတာ..အဲ..အာမခံရလာတာ ရှိုင်း တအားပျော်တယ် ။ ရှေ့နေအောင်မိုးခြိမ့်က မဆိုးပါဘူး ။ သူ လုပ်တာကိုင်တာ ရှိုင်း သဘောကျတယ် ။ သူက လူလည်ကြီးသားသမီးထဲကဘဲ ။ တော်တော်လည်တယ် ။ လူပေါင်းဆန့်တယ် ။ ဟီး...တဏှာလည်း ကြီးတယ် ။ မှုတ်တာ အရမ်းဘဲ ။ နှုတ်ခမ်း
ထူထူပြဲပြဲကြီးနဲ့ ရှေ့ရော နောက်ကော မှုတ်တဲ့ဘဲကြီး ။ ရှိုင်းလည်း ကိုချုပ်တို့ အမှုဖြစ်တော့ ပိုက်ဆံ သောက်
သောက်လဲ ထွက်တာ ပေးစရာ မရှိလို့ ရှေ့နေဖိုးကိုတောင် အမေပေးတဲ့ လယ်တကွက်နဲ့ ပေးဆပ်လိုက်ရတယ် ။

အောင်မိုးခြိမ့်က ထပ်လိုချင်နေတယ် ။ ရှိုင်းလည်း သူနဲ့ လုပ်ရတာကို သဘောကျပါတယ် ။ အထူးသဖြင့် သူ
မှုတ်တာကို ရှိုင်း ကြိုက်တယ် ။ သူ့ဒုတ်ကတော့ တော်တော်ကြီးပေမယ့် တိုတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဒုတ်တိုကလည်း
မဆိုးပါဘူး ။ ကိုချုပ်ထက်တော့ အစစ သာတယ် ။

ကိုချုပ်တို့က မနာလို မုန်းတဲ့လူတစုက ထည့်လိုက်တာပါ ။ ဖါမကို ပိုက်ဆံပေးပြီး မုဒိန်းကျင့်ပါတယ် ထွက်ခိုင်း
ပြီး ထည့်လိုက်တာ ။ အင်း..ကိုချုပ်တို့ကလည်း မလျင်ဘူးလေ ။ ရှိုင်းလည်း ရှိုင်း တယောက်လုံး ရှိနေရက်နဲ့
သူ ဖါသွားချတာကို တော်တော့်ကို ခံပြင်းတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ကျေးဇူးတွေနဲ့ သူနဲ့ ရှိုင်းတို့ရဲ့ သံယောဇဉ်တွေကြောင့် သူ အချုပ်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့အချိန် ရှိုင်း သူ့အတွက် လိုက်လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့တယ် ။

ရှိုင်း ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ ကိုချုပ်နဲ့ တွေ့ခဲ့တာ...။
ကိုချုပ်က အဲဒီတုံးက နံမည် မကြီးသေးဘူး ။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင် အသိုင်းအဝိုင်းလေးမှာတော့ ကိုချုပ်က ဂစ်တာတီး
အရမ်းတော်လို့ နံမည်ကျော်ပါ ။ တိုင်းသိပြည်သိ နံမည်မကြီးသေးတာကို ပြောတာပါ ။

ကိုချုပ်က တကယ်တော့ မချောပါဘူး ။ သူ့ပုံစံက ရှိုင်းတို့လို ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးတွေက Wild ဖြစ်တယ် လန်တယ် ထင်တဲ့ ဒီဇိုင်းမျိုးလေ ။ ကိုချုပ်က စွပ်ကြယ်လက်စ အဖြူဘဲ အမြဲ ဝတ်တယ် ။ အောက်ကလည်း အရောင်ပြယ်နေတဲ့ လီဗိုက်စ်ဂျင်း အနွမ်း ။ ကိုချုပ်ဆံပင်က ပုခုံးထိအောင် ရှည်ကျနေတဲ့နဲနဲကွေးကောက်နေတဲ့ ဆီနဲ့ ကင်းဝေးနေတဲ့ ဆံပင်ရှည် ။ ကိုချုပ်ရုပ်က ရိုးလင်းစတုန်းအဖွဲ့က အဆိုတော် မစ်ဂျက်
ဂါလို မျက်နှာရှည်ရှည် ။

ကိုချုပ် ဘယ်သူ့ဆီက သင်ထားလိုက်သလဲတော့ မသိဘူး ။ ဂစ်တာတီးတာက တကယ့်ကို “ ဆရာကြီး ” တဆူဘဲ ။ ကိုချုပ်က သီချင်းလည်း ရေးတယ် ။ နိုင်ငံခြားသီချင်းတွေကိုလည်း စာသားထည့်ပြီး ဆိုတတ်သလို
သူ့ကိုယ်ပိုင်သံစဉ်ရေးထားတာတွေလည်း စာအုပ်ထူထူကြီး တအုပ်နဲ့ ရှိတယ် ။

ကိုချုပ်က ဂစ်တာအဟောင်းကြီးတလုံးနဲ့ အမြဲ ခရီးသွားနေတတ်တယ် ။ ကိုချုပ် အိတ်ထဲမှာ ငွေမရှိတာ မပါတာ
များတယ် ။ သူဘယ်လိုလုပ်ပြီးများ အသက်ရှင်နေထိုင်နေသလဲ မသိဘူးလို့ နီးစပ်သူတွေက ပြောလေ့ရှိတယ် ။
တနည်းအားဖြင့် ကိုချုပ်က မြန်မာပြည်က ဟစ်ပီတယောက် လို့ ဆိုရမယ်လို့ ရှိုင်းရဲ့ အမတယောက်က ပြောဖူးတယ် ။

ရှိုင်းနဲ့ စတွေ့ကြတာက ရှိုင်းဆယ်ကျော်သက်ဘဝအထက်တန်းကျောင်းသူအချိန်မှာအတန်းထဲက ကောင်မလေး ကောင်လေးတွေနဲ့ ကျောင်းပြေးကြတဲ့ တနေ့မှာ ကိုချုပ်နဲ့ စတွေ့ကြတာ ။ ရှိုင်းတို့က ကျောင်းလစ်ပြီး အုပ်စုလိုက် အပျော်ကြီး ပျော်ခဲ့ကြတာ ။ အတန်းထဲက မင်းမဟာ ဆိုတဲ့ကောင်က ကားယူခဲ့တယ် ။
သူ့ကားက ခေါင်းနိမ့်ဝီလီဂျစ်ကားအဖြူလေး။သားရေကူရှင်တွေဘာတွေ ပြန်ချုပ်တပ်ထားတဲ့ပြန်သထားတဲ့ကားလေး ။ ရှိုင်းတို့လည်း တခါတလေ တရိစ္ဆာန်ရုံထဲ သွား..တခါတလေ ထောက်ကြံ့စစ်သင်းချိုင်းသွား...ပဲခူးသွား...တယ် ။ ပိုက်ဆံစုထည့်ပြီး စားကြကဲကြတယ် ။

အဲဒီနေ့ကတော့ မင်းမဟာက ရန်ကုန်မြစ် တဖက်ကမ်းက ဒလ ဆိပ်ကမ်း တနေရာမှာ သူ့အကိုဝမ်းကွဲတယောက်
ရဲ့ ခြံကလေး ကို သွားရအောင်..အဲဒီခြံလေးက မြစ်ကမ်းနဖူးမှာ ရှိပြီး ဘယ်သူမှလည်း မရှိတဲ့နေရာမို့ လွတ်လပ်
တယ်...ဂစ်တာတီး သီချင်းဆို...ထမင်းချက်စား...နိုင်ရုံတင် မကဘူး...ဆေးခြောက်လည်း ရှူလို့ ရတယ်...သိပ်သာ
ယာတဲ့ နိဗ္ဘာန်ဘုံကလေး တခုဘဲ လို့ ပြောပြတယ် ။

ရှိုင်းနဲ့ရှိုင်းတို့ မိန်းကလေးအုပ်စုဖြစ်တဲ့ ချိုချိုလွင်ဦး...မေခင်နွယ်..လေးလေး တို့လည်း စိတ်ဝင်စားကြသလို မင်းမဟာနဲ့ တွဲတဲ့ ဇော်ကြီး..တင်မောင်လတ်တို့ကလည်း သွားချင်ကြတယ် ။ ရှိုင်းတို့ အဲဒီမြစ်တဖက်ကမ်းကို စက်တပ်သမ္ဘာန်နဲ့ ကူးသွားကြရတယ် ။ မင်းမဟာ ပြောသလိုဘဲ ဒီခြံကလေးက အရမ်း သာယာပြီးလွတ်လပ်တာကို တွေ့ရတယ် ။ အားလုံး ပျော်ကြတာ ဆူညံနေတာဘဲ ။ ခြံလေးထဲမှာ လူနေဖို့တဲကလေးတလုံး နဲ့ ကြက် ဝက်တွေ မွေးထားတဲ့ တဲကြီးတတဲဘဲ ရှိတယ် ။

မင်းမဟာရဲ့ အကိုဝမ်းကွဲက ကိုမျိုး တဲ့ ။
ကိုမျိုးက သဘောကောင်းတဲ့ စကားနည်းတဲ့ လူအေး တယောက်ပါဘဲ ။ ကိုမျိုးက ရှိုင်းတို့အဖွဲ့ လိုအပ်တာကိုလုပ်ကိုင်ပေးပြီး ခြံထောင့်တနေရာမှာ ထိုင်ပြီး သူတယောက်ထဲ ဂစ်တာ တီးနေတယ် ။ ရှိုင်းက ကိုမျိုးကို ခင်မင်ချင်လို့ စကားပြောဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် ကိုမျိ ုးက မပြောချင်သလိုလို ပုံစံဖမ်းနေတာနဲ့ မင်းမဟာကို ဒီအကြောင်းပြောလိုက်တော့ မင်းမဟာက “ ကိုမျိုးက စကားနည်းတယ်ဟ..ငယ်ငယ်ထဲက သူ့မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားတော့ သူတယောက်ထဲ ရုန်းကန်လာခဲ့ရလို့လား မသိဘူး ..သူက ဒီခြံလေးထဲမှာ ဝက်တွေ ကြက်တွေ မွေးပြီး နေတယ်..သူ့
ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်တည်ပြီး ကျောင်းတက်နေတဲ့လူလေ ..” လို့ ပြောပြတယ် ။

မင်းမဟာက ကိုမျိုးက ငယ်ငယ်ထဲက ဂစ်တာတီးတယ်...အသံလည်းကောင်းတယ်...အဆိုတော် ဖြစ်နိုင်တဲ့လူ...လို့ ပြောပြတယ် ။ ရှိုင်းတို့လည်း ကိုမျိုး ချက်ထားတဲ့ ထမင်းနဲ့ ဟင်းကို ပျော်ပျော်ပါးပါး စားလိုက်ကြတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ခြံလေးထဲကို လူတယောက် ဝင်လာတယ် ။

ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ ။ စွပ်ကြယ်အဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအစုတ်ကို ဝတ်ထားတယ် ။ စီးထားတာက ရာဘာညှပ်ဖိနပ် ။ ထူးထူးခြားခြား လူတယောက်မို့ ရှိုင်းတို့ သူ့ကို ကြည့်မိကြတယ် ။ သူက ရှိုင်းတို့ အုပ်စု အော်ဟစ်စကားပြောရယ်မောနေတာတွေကို နဲနဲလေးတောင် မကြည့်ဘဲ ကိုမျိုးရှိရာဖက်ကို လျှောက်သွားနေတယ် ။

မင်းမဟာက “ အဲဒါ ကိုမျိုးရဲ့ ဘော်ဒါလေ...သူက ဂစ်တာတီးတာ ကိုမျိုးထက် ဆယ်ပြန်တော်တယ်...သူက အစုံ
တီးတတ်တယ်...ပလပ်ကင်လည်း ပိုင်တယ်...သူ့နံမည်က ကိုထွန်းချုပ် တဲ့..ကိုမျိုးတို့က ကိုချုပ်လို့ ခေါ်တယ် ..”လို့ ရှိုင်းတို့ကို ပြောပြတယ် ။

အဲဒီနေ့က ကိုချုပ်ကို မင်းမဟာက သွားခေါ်လာပြီး ရှိုင်းတို့အားလုံးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။ ရှိုင်းတို့က သူက
ဂစ်တာ အရမ်းတော်တယ် ဆိုတာနဲ့ သူတီးတာကို နားထောင်ချင် ကြည့်ချင်လို့ သူ့ကို ဝိုင်း တောင်းဆိုကြတော့
သူက ရှိုင်းတို့ကို ဂစ်တာတီးပြ သီချင်းဆိုပြတယ် ။ ကိုချုပ်နဲ့ ကိုမျိုး ဂစ်တာနှစ်လက်နဲ့ တီးပြဆိုပြတာ ရှိုင်းတို့အရမ်း သဘောကျခဲ့ကြတာဘဲ ။

နောက်ပိုင်းမှာ ရှိုင်းတို့ ကျောင်းပြေးတာ မဟုတ်ဘဲ စနေနေ့လို ကျောင်းပိတ်ရက်မျိုးမှာ ကိုမျိုးရဲ့ ခြံလေးကို သွား
လည်ကြရင် ကိုချုပ်နဲ့ ဆုံမိကြတယ် ။ ကိုချုပ်ကို ဂစ်တာတီးပြခိုင်းရင်း ရှိုင်းတို့က သီချင်းဆိုကြတယ် ။ ကိုချုပ်
က ရှိုင်းက ဆိုတတ်တယ်..သေသေချာချာ လေ့ကျင့်လိုက်ရင် အဆိုတော်ကောင်းတယောက် ဖြစ်သွားနိုင်တယ် လို့ပြောခဲ့တယ် ။

ကိုချုပ်က နေတဲ့နေရာ အတည်တကျမရှိဘဲ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ အိမ်တွေမှာ လိုက်ကပ်နေနေတဲ့ ဘဝမို့ ရှိုင်းက ရှိုင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကိုဘဲ ကိုချုပ်ကို ပေးနိုင်ခဲ့တယ် ။ တနေ့မှာ ရှိုင်းဆီကို လူတယောက် ဖုန်းဆက်တယ်လို့ အိမ်ဖေါ်မလေးက လာပြောလို့ သွားနားထောင်လိုက်တော့ ကိုချုပ် ခေါ်တာ ဖြစ်နေတယ် ။ ကိုချုပ်က သူ စတိတ်ရှိုးတခုမှာ ဂစ်တာတီး သီချင်းဆိုမှာမို့ ရှိုင်း လာကြည့်မလားလို့ မေးတယ် ။ ရှိုင်းလည်း သူနဲ့ တွေ့ချင်နေတာ ဆိုတော့ လာမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ် . .။

ခက်တာက စတိတ်ရှိုးက ညပိုင်း ဖြစ်နေတယ် ။ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီက ရှိုင်းကို အဲဒီအချိန်က ညဖက် အပြင်ကို ထွက်ခွင့်မပေးဘူး ။ ဒါနဲ့ ကိုချုပ်တို့ စတိတ်ရှိုးကလည်း ကျောက်ကုန်းဖက်မှာ လုပ်မှာ ဆိုတော့ ကျောက်ကုန်းမှာ နေတဲ့ မေခင်နွယ်ကို အကူအညီ တောင်းရတာပေါ့ ။ မေခင်နွယ်က မာမီ
ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး သောကြာနေ့ည ရှိုင်း သူတို့အိမ်ကို လာအိပ်ခွင့် တောင်းလိုက်တယ် ။ မာမီတို့က မေခင်နွယ်ရဲ့ အဖေက ရှိုင်း ဒက်ဒီထက်တောင် ရာထူးကြီးတဲ့ လူကြီးတယောက်မို့ မေခင်နွယ်ကို အထင်ကြီးတယ် ။ မေခင်နွယ်က အကိုတွေ မောင်တွေ မရှိဘဲ ညီအမတွေချည်းမို့လည်း မေခင်နွယ်တို့ အိမ်မှာ သွားအိပ်မှာကို စိတ်ချကြတယ် ။ မေခင်နွယ်ရဲ့ ကူညီမှုနဲ့ ရှိုင်းလည်း ကိုချုပ်ရဲ့ ပွဲကို ရောက်သွားနိုင်ခဲ့တယ် ။ ကိုချုပ်က တီးဝိုင်း မှာ တချိန်လုံး တီးခတ်တာ မဟုတ်ဘူး ။ ပင်တိုင်တီးဝိုင်း နားတဲ့ အချိန်မှာ နာရီဝက်လောက် စင်ပေါ်တက်ပြီး ဖြေဖျော်ရတာမျိုး ။ ကိုချုုပ်နဲ့ ကိုမျိုး အပါအဝင် သူငယ်ချင်း လေးယောက် စင်ပေါ်တက်လာပြီး တီးခတ်ဖြေဖျော်ကြတယ် ။
လူတွေ တအား သဘောကျပြီး ဆူညံအော်ဟစ်ပြီး အားပေးကြတယ် ။ အချိန်စေ့သွားတော့ ဆက်ဆိုဖို့ ဆက်တီးဖို့ အော်ကြတယ် ။ကိုချုပ်ရဲ့ အောင်မြင်မှု အတွက် ရှိုင်း အရမ်း ဂုဏ်ယူခဲ့ပြီး ကိုချုပ်ကို အထင်ကြီးတဲ့စိတ်တွေ ဝင်မိတယ် ။ အဲဒီပ စပြီးလည်း ကိုချုပ်က နံမည်ကျော်ကြားလာတယ် ။ သူ့သီချင်းတွေကိုလည်း နံမည်ရ အဆိုတော်တွေက သုံးလာတယ် ။ ဆိုကြတယ် ။ စီရီးထုတ်ကြတယ် ။ ကိုချုပ် အရင်ကလောက် မနွမ်းပါးတော့ဘူး ။ အိမ်ခန်းလေး ငှားနေနိုင်လာတယ် ။

အလုံရပ်ကွက်ဖက်က ရန်ကုန်မြစ်ကမ်းနဖူးမှာ နိုင်ငံခြားကို သင်္ဘောတွေနဲ့ တင်ပို့ဖို့ သစ်လုံးကြီးတွေ ပုံထားတယ် ။ ဒီသစ်လုံးကြီးတွေ အပေါ်မှာ ရှိုင်းနဲ့ ကိုချုပ် နှစ်ယောက်ထဲ ညနေဖက် သွားသွား ထိုင်တယ် ။ မေခင်နွယ်ရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် ရှိုင်းအခုလို ကိုချုပ်နဲ့ ညနေဖက် တွေ့ဆုံနိုင်ခဲ့တာပါ ။ သစ်လုံးကြီးတွေပေါ် ထိုင်ကြရင်း ကိုချုပ်က ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်း ဆိုပြတတ်တယ် ။ မြစ်ထဲက ရွက်လှေကလေးတွေ ကို တွေ့နေရတယ် ။ တခါတလေ ဝါးဖေါင်တွေ ပေါ် လမ်းလျှောက်ကြတယ် ။ အရမ်းပျော်တာဘဲ ။တနေ့မှာ နေဝင်သွားတဲ့အချိန် ကိုချုပ်က ရှိုင်းကို ဖက်ပြီး သူချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောတယ် ။ ရှိုင်းက သူ့ကို ပြန်ချစ်နိုင်မလား လို့လည်း မေးတယ် ။ ရှိုင်းက သူ့ကို ချက်ချင်းဘဲ ချစ်တယ် လို့ အဖြေပေးလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းတို့ ပထမဆုံး နမ်းမိကြတဲ့ နေ့ကလေးပေါ့ ။ကိုချုပ်နဲ့ ရှိုင်း ချစ်သူ စဖြစ်သွားတဲ့ နေ့မှာ သူနဲ့ စနမ်းမိကြတဲ့အချိန်က နေဝင်ရီတရော အချိန် ..နေလုံးကြီး
ငုတ်လျှိုးသွားတဲ့အချိန် မြစ်ကမ်းနဘေးမှာ သူနဲ့ ရှိုင်းနဲ့ ရှိနေတာ ။ လေက တဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေလို့ ရှိုင်း
ရဲ့ ဆံပင်တွေက လေထဲ လွင့်နေကြတယ် ။ ကိုချုပ်က ရှိုင်းနဲ့ နားထင်လေးတဖက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းပြီး “ ချစ်တယ်...ချစ်တယ်...” လို့ တဖွဖွပြောတယ် ။ ရှိုင်းကလည်း သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားခဲ့တယ် ။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်
ဖက်ထားတယ် ။ အခုထက်ထိ မှတ်မိနေတုံးပါဘဲ ။

ချစ်သူဖြစ်သွားကြပြီးနောက် ကိုချုပ်နဲ့ မတွေ့ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး ။ ကိုချုပ်ငှားနေတဲ့ ကြည့်မြင်တိုင် ရှောလမ်း
ထဲက အိမ်ခန်းလေးကို ရှိုင်း လိုက်လိုက်သွားတာ အမြဲဘဲ ။ ဗားဂရာနားက ခေါက်ဆွဲဆိုင်ကနေ ခေါက်ဆွဲထုပ်လေး
ဝယ်ပြီး ကိုချုပ်အိမ်ခန်းလေးမှာ နှစ်ယောက် အတူတူ ခေါက်ဆွဲစားကြပြီး ကိုချုပ်က သူစပ်ထားတဲ့ သီချင်းတွေကို
ပြတယ် ။ ရှိုင်းကို ဆိုခိုင်းတယ် ။ ဒလဖက်ကမ်းက ကိုမျိုးရဲ့ ခြံကလေးဆီကိုလည်း ရောက်ဖြစ်ကြတယ် ။ အဲဒီ
ခြံကလေးက တဲကလေးမှာ ရှိုင်းနဲ့ ကိုချုပ်နဲ့ စပြီး အချစ်လွန်ကြတာ ။

နှစ်ယောက်ထဲ ချိန်းတွေ့ကြရင် ဖက်မိကြ နမ်းမိကြတာ ဓမ္မတာ ဖြစ်မြဲသဘောဘဲလေ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုပို ရင်း
နှီးလာတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းကြရာကနေ ကိုချုပ်က ရှိုင်း နို့တွေကို ကိုင်ကျင့်ရလာတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွေက ဂစ်တာတီးတာ များလွန်းတော့ အသားမာတက်နေကြတာ ရှိုင်း နို့တွေက လေမထိနေမထိ အတွင်းမှာ အမြဲနေကြတဲ့ အတွင်းသားနုနုတွေမို့ သူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့
အခါ ဆုပ်နယ်လိုက်တဲ့အခါ ရှိုင်း ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထပြီး တအားဖီလင်တက်ခဲ့ရတာဘဲ ။ ကိုချုပ်နဲ့ အတူ

နေတဲ့အချိန် ရှိုင်း ပေါင်ကြားဂွဆုံ ရွှေကြုတ်နေရာမှာ စိုစိုရွှဲခဲ့ရတာ အမြဲပေါ့ ။ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတဲ့အချိန်
စိုတာရွှဲတာ သိပ် မသိသာဘူး ။ ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့အခါ အရည်တွေ က ဖင်အောက်တဲ့တဲ့နားမှာ ဝိုင်းကွက် ပေစိုနေတာ အမြဲဘဲ ။ ကိုချုပ် တွေ့သွားတယ် ။ ရှိုင်းလဲ ကိုချုပ်ကြောင့် ဒီလိုဖြစ်တာလို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုချုပ်က ရှိုင်း တကိုယ်လုံးကို အနမ်းတွေ ပေးချင်တယ် ..ဒီလိုတွေ နမ်းတယ်လို့ သူ အိပ်မက်တွေ မက်ဖူးတယ်...ဒီအိပ်မက်တွေ အကြောင်းကို သူအမြဲ တွေးမိတယ် ..။ ရှိုင်းနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်
နမ်းကြဖို့ လို့ ပြောလာတယ် ။ ရှိုင်းကိုယ်တိုင်ကလည်း သူနဲ့ တွေ့ရင် စိတ်တွေ တအား ထကြွဖေါက်ပြန်ရတာပါ။

အပိုင်း ၄ ဆက်ရန်

အပိုင်း-၁
အပိုင်း-၂