ဆန္ဒလွန်ကျူး ရမ္မက်မူးမူး အပိုင်း(၂)
သူ ရှိုင်းကို လိုက်ပို့ပြီး သူ့ရုံးခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ သူ့လက်ထောက်နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ခင်ပပမြိုင်နဲ့ ဇေယျာလွင်တို့ တရားရုံးတွေကနေ ပြန်ရောက်နေသည် ။ သူ့ကို အမှုအကြောင်းတွေ ပြောပြသည် ။ သူက တအင်းအင်းနဲ့ သူတို့ ပြောတာတွေကို နားထောင်ပေးနေပေမယ့် စိတ်ကတော့ ရှိုင်းနဲ့ လုပ်ကိုင်ခဲ့တာလေးတွေကို ပြန်မြင်ယောင်နေသည် ။ သူတို့ ပြောပြနေတာတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး ။
အလုပ်သင်ရှေ့နေ ချာတိတ်တွေ လည်း ရုံးအောက်က လဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ ရုံးပေါ် ပြန်တက်လာကြသည် ။
သုန်တြာ နဲ့ ခရစ်တီယားနား ဘီကောက် ...။
သုန်တြာက အသားညိုစိမ့်စိမ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဆံပင်ခါးလောက်အထိ တဖြောင့်ထဲ ရှည်ရှည်နဲ့ မျက်လုံးပြူး
ပြူးကောင်မလေး ။ ခရစ်တီယားနား ဘီကောက်ကတော့ ကပြားမလေး ။ အသားဖြူဆွတ်ဆွတ် ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ရှိုင်းလိုဘဲ တင်းတင်းတောင့်တောင့်လေး ။ ဘီကောက် ဆိုတာက သူ့အဖေ..သူ့အဖိုးရဲ့ နံမည် ။ အင်္ဂလိပ်လို
B.COFF ကို မြန်မာလို ရေးတော့ ဘီကောက် ဖြစ်သွားတာ ။
သူတို့လေးတွေကို ဥပဒေပညာ သင်ပေးရတာ အောင်မိုးခြိမ့် အရမ်းပျော်သည် ။ ကလေးတွေ ဥပဒေတတ်မှာမို့
မဟုတ်ဘူး ။ ချစ်စရာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်လေးတွေနဲ့ နိးနီးကပ်ကပ် ပုတ်လားခတ်လား နေရလို့ ။ ပျော်တာ ။
အောင်မိုးခြမ့်က ရှေ့နေလောကမှာ အမှုတွေလိုက်တဲ့နေရာမှာ ရှေ့နေကောင်း တယောက် ဆိုပြီး နံမည်ကျော်ပေမယ့် အကျင့်စရိုက်ပိုင်းမှာ လူတွေက ကွယ်ရာမှာ ကဲ့ရဲ့အပြစ်တင်တာကို ခံရတယ် ။ နံမည်မ
ကောင်းဘူး ။
အလုပ်သင်ရှေ့နေ ချိန်ဘာမလေးတွေနဲ့ အမြဲ တပူးတွဲတွဲ တဟားဟား တဝါးဝါး နေတာကြောင့် သိက္ခာသမာဓိနဲ့
နေကြတဲ့ အသက်ကြီးကြီး ရှေ့နေကြီးတွေက မကြိုက်ကြဘူး ။ ဒီကောင့်ကြောင့် ရှေ့နေတွေဟာ ငါးခုံးမတကောင် ကြောင့် တလှေလုံးပုပ် ဆိုသလို သိက္ခာကျမယ်ကွ လို့ ပြောဆိုသံတွေ ကြားရတယ် ။
ခင်ဦးဦးမြင့် ရင်တွေ ခုံနေသည် ။
ညွှန်ချုပ်ဦးသက်ဝင်းမော်ရဲ့ အကြည့်တွေကြောင့် ။
ဦးသက်ဝင်းမော် ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ကြိုက်နေသည်လို့ ခင်ဦးဦးမြင့် ထင်သည် ။ သေချာပါတယ် ။ သူ ငါ့ကို အမြဲ
ဘဲ ကြည့်တဲ့ ပုံတွေက သိသာလွန်းသည် ။ ငွေစာရင်းကနေ သူ့လက်အောက်ကို ပြောင်းလိုက်တာကြီးက ပေါ်
တင်ကြီး ။ အခုတော့ သူနဲ့ ခင်ဦးဦမြင့်က နီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်နေပြီ ။
သူခိုင်းနေကျ သူ့အတွင်းရေးမှူး ( စက္ကတရီ ) ကေခိုင်သက်ကို မခိုင်းဘဲ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ခေါ်ခေါ်ခိုင်းတတ်တာရယ်..
သူ့စားပွဲရှေ့ ထိုင်ခိုင်းပြီး အလုပ်ပြင်ပက ထွေရာလေးပါး ပေါက်ကရတွေ ထိုင်ပြောနေတတ်တာရယ်ကြောင့် သူ့
ပီအေ ကိုစိုးတောင် ရိပ်မိနေပြီ ထင်တာဘဲ ။ ကိုစိုးက သူ့ငယ်ရင်းခြံပေါက်လေ ။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ပုဆိုးပြောင်း
ဝတ်ကထဲက အတူတူခေါ်လာတာ ။
ခင်ဦးဦးမြင့် ကင်တင်းက ကော်ဖီခွက်နဲ့ အလုပ်စားပွဲဆီကို ပြန်လာတဲ့ အချိန် ဦးသက်ဝင်းမော် ဓါတ်လှေခါးထဲက
ထွက်လာသည် ။ သူ့ယာဉ်မောင်းက သူ့အတက်ချီကေ့စ် အိတ်ပြားလေးကို ဆွဲပြီး အနောက်က ကပ်ရက် လိုက်
လာသည် ။
ခင်ဦးဦးမြင့်ကို တွေ့တော့ “ ခဏကြာရင် လာတွေ့ပါ..ပြောစရာ ရှိလို့...” လို့ ပြောသည် ။ “ ဟုတ်ကဲ့ ..ညွှန်ချုပ် ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ဘယ်သူတွေများ ကြားသလဲ တွေ့သလဲ မျက်စိကစားလိုက်မိသည် ။ တော်ပါ
သေးရဲ့ ။ ဘေးမှာ ဘယ်သူမှ မရှိနေဘူး ။ သူ့အနောက်က ကပ်ပါလာတဲ့ ယာဉ်မောင်း ဒီရိုင်း တော့ ကြားချင်
ကြားနိုင်တာပေါ့ ။ ဒီရိုင်းကလည်း သူ့တပည့်အရင်းဘဲလေ ။ ပီအေကိုစိုးလိုဘဲ ဘောင်းဘီဝတ်တဲ့ အချိန်ထဲက သူ့ကားကို မောင်းလာတဲ့လူ ။
သူ ဘာကြောင့် ခင်ဦးဦးမြင့်ကို စိတ်ဝင်စားသလဲ မသိဘူး ။ ရုံးမှာ အပျိုတွေ အများကြီး ရှိနေတာဘဲ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်က လင်ရှိနေတဲ့ မိန်းမတယောက် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ ရုပ်ကြောင့်လား...အချိုးကျတောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်
လုံးကို ရစ်မူးသာယာနေလို့လား ။
ပြီးခဲ့တဲ့ သင်္ကြန်တုံးက သူနဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့်တို့ စာရေးမ အရာရှိမတွေ တော်တော် ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသည် ။ သူ
က သင်္ကြန်မှာ ရုံးမှာ ရေပက်စင်ဆောက်..စတုဒီသာကျွေးဖို့လုပ် အရမ်းတက်ကြွခဲ့သည် ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း
လာဦးစီးသည် ။ အောက်လက်ငယ်သားတွေနဲ့ ရောနှော ဆက်ဆံသည် ။ သူ့ကို ရုံးကလူတွေ ခင်မင်ချစ်ကြသည်။
သူ့မှာ မိသားစု ရှိတယ် ကြားပေမယ့် သင်္ကြန်ကို သူနဲ့ လိုက်လာတာ မတွေ့ရဘူး ။
ကေခိုင်သက် ပြောပြတာကတော့ သူ့မိန်းမက သူ့ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတယ်..အဆင်လည်း မပြေကြဘူး
တဲ့ ။
သင်္ကြန်တုံးက သူက လူငယ်တယောက်လိုဘဲ ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာ စပို့ရှပ်အပြာနဲ့ ရေဝင်ပက်တာ ။ သူက သူ့
အရွယ် အရာရှိကြီးတွေလို ဘိုက်ပူပူ ပါးဖေါင်းဖေါင်း မဟုတ်ဘဲ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းသည် ။ ဒါကို
ခင်ဦးဦးမြင့် အတူတူ ရေပက်နေတဲ့ ကေခိုင်သက်တို့ကို ပြောမိလိုက်သည် ။ ကေခိုင်သက်တို့က “ ဟေ့ဟေ့..
ခင်ဦးက ညွှန်ချုပ်ကို သဘောကျနေတယ်ဟေ့....” လို့ နောက်ပြောင်ကြသည် ။ ညီအမတွေလို အရမ်း ရင်းနှီးတဲ့
ပဘာကတော့ “သူကလည်း ခင်ဦးကို ကြည့်ကြည့်နေတာ ဒို့တွေ့တယ်...ခင်ဦး အိုးကို ကြိုက်သွားပြီ ထင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကေခိုင်သက် က “ ဟုတ်မယ်..ညွှန်ချုပ်က ငါ့ကိုဆို နဲနဲလေးတောင် မကြည့်ဘူး..ခင်ဦးရဲ့
အိုးကြောင့်ဘဲ ဖြစ်မယ်”လို့ ထောက်ခံသည် ။ ကေခိုင်သက်က ရင်ပြားဖင်ပြား ပိန်ပိန်လေးလေ ။
ခင်ဦးဦးမြင့်တို့ မုံ့လုံးရေပေါ် လုပ်နေတဲ့နေရာ...ကိုလည်း ခဏခဏ သူလာသည် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို စိုက်စိုက်
ကြည့်ခဲ့တာတွေကို ကေခိုင်သက်နဲ့ပဘာတို့ သတိထားမိကြသည် ။
ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း သူ့ကို ခိုးခိုးကြည့်မိတာ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါပါ ။ ယောကျ်ား ရှိရက်နဲ့ သူ့ကို ရင်ခုံမိသည် ။
ရင်ခုံမိတာ အချစ်လား ။
ခင်ဦးဦးမြင့် မသေချာဘူး ။
ကိုယ့်ယောကျ်ားထက် အစစ သာတယ်လို့တော့ ထင်မိသလို ညဖက် အိပ်မက်တွေထဲ သူရောက်ရောက်လာ
တယ်လေ ..။
ပဘာက “ ခင်ဦး..ယူတော့ ဌာန မကြာခင် ပြောင်းရလိမ့်မယ်...” လို့ စသည် ။ ပဘာ ပြောတဲ့အတိုင်းဘဲ သူ
ငွေစာရင်းကနေ ညွှန်ချုပ်ရုံးကို ပြောင်းရသည် ။
ခင်ဦးဦးမြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှန်ထဲကြည့် ပြင်ဆင်ပြီး ညွှန်ချုပ်ရဲ့ ရုံးခန်းဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။
ကေခိုင်သက် မရောက်သေးဘူး ။
သူ့ရုံးခန်းကြီးက ကျွန်းကွက်လှလှ နံရံတွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကလည်း လျာထိုးသစ်သားကြမ်း ။ အားလုံး ပြောင်လက်
နေသည် ။ ခင်ဦးဦးမြင့် ဝင်သွားတော့ သူ့ကို စားပွဲအကြီးစားကြီး အနောက်မှာ ထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ မတိုမရှည် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ညှပ်ထားတဲ့ ဆံပင်..ကော်လာကတုံးရှပ်..တိုက်ပုံအကျ ႌမီးခိုးရောင်အရင့်နဲ့ သူက ခင်ဦးဦးမြင့် ဝင်လာတာကိုတွေ့တော့ ပြုံးပြသည် ။ “ လာ..ခင်ဦး....” လို့လည်း ခေါ်လိုက်သည် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်
ရင်တွေ တုန်ပြီး သူ့စားပွဲနား ရောက်သွားတဲ့အချိန် သူက “ ထိုင်..ခင်ဦး...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ခင်ဦးနဲ့ ကျနော်နဲ့ စကားပြောစရာလေးတွေ ရှိတယ် ..”
“ရှင် ...”
“ မလန့်ပါနဲ့..အလုပ်ကိစ္စ..ရုံးကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူး...”
“ ရှင်...”
“ ခင်ဦး....နဲ့ တနေရာမှာ တခုခု စားရင်း တွေ့နိုင်မလား....”
အိုး..ခက်ပြီ ။ သူရော ကိုယ်ရောက အိမ်ထောင်တွေနဲ့ ။ လွတ်လပ်သူ လူပျိုအပျိုတွေလည်း မဟုတ်ဘူး ။
သူ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေသလဲ ..။
ခင်ဦးဦးမြင့်ဆီက စကားပြန် မရတော့ သူ သက်ပြင်းချသည် ။
“ အင်း..ကျနော် သဘောပေါက်တယ်...ခင်ဦး...ဒါပေမယ့်လေ..ကျနော် ခင်ဦးကို ပြောစရာတွေ အများကြီး ရှိနေ
တယ်..အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တယ်...”
ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း “ မသင့်တော်ပါဘူး..” လို့ ပြောဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူး ဖြစ်နေသည် ။
သူက သူ့စားပွဲအံဆွဲထဲက စက္ကူအိတ်တလုံးကို ထုတ်ယူပြီး “ ဒါ..ခင်ဦးအတွက် ...” ဆိုပြီး ကမ်းပေးသည် ။
“ အို..မပေးပါနဲ့..နေပါစေ...မလိုပါဘူး...” လို့ ခင်ဦးဦးမြင့် ငြင်းပယ် ငြင်းဆန်သည် ။ မရ ။ သူအတင်းပေးသည် ။
“ ခင်ဦး...ရုံးဆင်းတဲ့ အချိန်...“ လပြည့်ဝန်း ” က ကျနော် စောင့်နေမယ် ...”
“ လပြည့်ဝန်း ” ဆိုတာက သူကြိုက်တဲ့ဆိုင် ။
တခါတုံးက ရုံးကလူတွေ အိုဗာတိုင်လုပ်ကြရတော့ သူက ကျေးဇူးတင်တယ် ဆိုပြီး အဲဒီဆိုင်က မှာကျွေးဘူးသည် ။
ခင်ဦးဦးမြင့် အလုပ်စားပွဲကို ပြန်ရောက်တော့ သူပေးလိုက်တဲ့ အထုပ်ကို ဖွင့်ကြည့်သည် ။ အို ...။
ခင်ဦးဦးမြင့် ကြိုက်တဲ့ ရေမွှေး..သုံးနေကျ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး ..မိတ်ကပ်တွေ ဖြစ်နေသည် ။ အားလုံး မိတ်အင် ယူအက်စ်အေ တွေချည်းဘဲ ..။ သူ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့အကြိုက်တွေ သုံးနေကျတွေကို ဘယ်လိုသိသလဲ ။ ကေခိုင်သက်နဲ့ ပဘာတို့ လက်ထောက်ချတဲ့ ပုံဘဲ …. ။
“ လပြည့်ဝန်း ”ကို သွားရမလား..မသွားဘဲနေရမလား....ခင်ဦးဦးမြင့် ဝေခွဲလို့ မရနိုင်ဘူး ။
အောင်မိုးခြိမ့် စာဖတ်နေတယ် ။
သူ့ရှေ့က အလုပ်စားပွဲကြီးပေါ်မှာ ဥပဒေစာအုပ်တွေ တပုံကြီး ရှိနေတယ် ။
မနက်ဖန် တရားမမှု တမှု ရှိနေလို့ ။ တဖက်က ရှေ့နေကြီးက သူ့ထက် ဝါကြီးတဲ့ နံမည်ကြီးတယောက် ဖြစ်လို့ သူ့ဖက်က ကြိုတင် ပြင်ဆင်နေတာ ။
အလုပ်သင် ရှေ့နေမလေး သုန်တြာ ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တထောက်ထောက်နဲ့ အောင်မိုးခြိမ့် သီးသန့်ရုံးခန်းထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။
သိန်းအုပ်ကျော်က သုန်တြာကို တားလိုက်တယ် ။
“ ဆရာ မအားဘူး...စာဖတ်နေတယ်...သုန်တြာ...”
“ သိတယ်..သုန်တြာ သိတယ်...ဆရာ့ကို အရေးကြီး ပြောစရာ ရှိနေလို့...တွေ့မှဖြစ်မယ် ...”
“ ဆရာက ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ့ရုံးခန်းထဲ မလာစေနဲ့လို့ သေသေချာချာ မှာထားတာ..သုန်တြာ....”
“ ကိုသိန်းအုပ်ကျော်ရယ်...ကျမ ဝင်ရင်တော့ ဆရာက ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်ပါဘူး...”
“ သုန်တြာ...ဆရာ ခဏကြာရင် နေ့လည်စာ ထွက်စားမှာဘဲ..ဒီတော့မှ တွေ့ပါလား....”
“ ခုတွေ့မှ ဖြစ်မှာ..အခု..အခုဆို အခု ...”
သုန်တြာက ကိုယ်လေးကို လှုပ်ရမ်း ခြေထောက်တွေကို ဆောင့်ပြီး ပြောတယ် ။
သိန်းအုပ်ကျော်လည်း နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးတင်ပြီး...“ ရှူး..တိုးတိုး..ဆရာ စာဖတ်နေတာ စိတ်အနှောက်အရှက်
ဖြစ်သွားရင် အဆူခံရမယ်...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
“ အို..မသိဘူး..ဝင်စရာ ရှိရင် ဝင်မှာဘဲ...”
သုန်တြာက အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ရုံးခန်းတံခါးကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲလှည့်ဖွင့်ပြီး ဝင်သွားသည် ။ သိန်းအုပ်ကျော် တားဖို့
အချိန်မမှီတော့ဘူး ။
“ ဆရာ !!!! ”
သုန်တြာ ပြေးဝင်သွားလိုက်သည် ။
သိန်းအုပ်ကျော်လည်း ဆရာတော့ သူ့ကို ဆူတော့မှဘဲ ဆိုပြီး မျက်နှာမဲ့မဲ့နဲ့ လန့်နေပေမယ့် ဆရာက အခန်းထဲမှာ သုန်တြာနဲ့ တဟားဟား စကားတွေ ပြောဆိုပြီး ရယ်မောနေတယ် ။
“အင်း..တော်ပါသေးရဲ့...”
အောင်မိုးခြိမ့်သည် သူ့အနား တအားကပ်ပြီး လာညုနေတဲ့ သုန်တြာလေး ကြောင့် ဥပဒေစာအုပ်တွေကို ခဏ
မေ့ထားလိုက်ပြီ ။ သုန်တြာက သူ့ကို အသစ်ဖွင့်တဲ့ စားသောက်ဆိုင် အကြောင်းကို ပြောနေတယ် ။
“ အထူးအဆန်းပေါ့ ဆရာရယ် ..တရုတ်ခေါက်ဆွဲပြုတ်မျိုး မဟုတ်ဘူး..ဆရာ...အမဲသားနဲ့ အမဲကလီဇာတွေ နဲ့
ပြုတ်တာ...ဆရာကြိုက်မှာပါ...သွားစားကြရအောင်..နော်..နော်...”
“ ဆိုင်နံမည်က ဘာတဲ့လဲ သုန်တြာ...”
“ ဆိုက်ကလို...တဲ့..ကဲ သွားမှာလား....”
“ အင်း သုန်တြာသွားချင်ရင် ဆရာ လိုက်ပို့ပေးရမှာပေါ့.....ဟင်းဟင်း....”
ဆိုက်ကလို ဆိုတဲ့ ဗီယက်နမ်စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ သုန်တြာနဲ့အောင်မိုးခြိမ့် စားသောက်နေတဲ့ အချိန် သုန်
တြာရဲ့ ဖုန်းကို ခရစ်စ်တီရားနား ခေါ်တယ် ။ ခရစ်စ်တီရားနား ရုံးလာတာ နောက်ကျသွား တာ ။ သုန်တြာက
သူ ဆရာခိုင်းထာတာတွေ လိုက်လုပ်နေတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဆရာနဲ့ အတူ စားနေတာကို မပြောဘူး ။
သုန်တြာနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် အတူတူ ထိုင်စားနေတော့ အောင်မိုးခြိမ့် သွေးသားတွေက ဆူဝေနိုးထလာတယ် ။သုန်တြာက တို့လိုက် ဆိတ်လိုက် ပုခုံးချင်းတိုက်လိုက်နဲ့မို့ ။ ဒီနေ့ တရားရုံးသွားဖို့ ရုံးချိန်းတွေလည်း မရှိဘူး ။
အားနေတယ် ။ ဒါကြောင့် မနက်စောစော ရုံးခန်းကို ရောက်ကထဲက စာထိုင်ဖတ်နေတာ ။ တရားရုံးမှာ အမှုရင်ဆိုင်တဲ့အခါ တဖက်နဲ့ ငြင်းရခုံရတာတွေ ရှိတတ်တယ်လေ ။ အဲလိုအခါမျိ ုးမှာ ဥပဒေ ထောက်ပြစရာလေးတွေရှိတတ်တယ် ။ ဝါရင့်ရှေ့နေကြီးတွေက ဒက်ကနဲ ဒက်ကနဲ တန်းပြနိုင်တယ် ။ ကိုယ်က မကျွမ်းရင် အရှက်ကွဲနိုင်တယ် ။ ဒါကြောင့် သူက ကြိုတင် ပြင်ဆင်တဲ့အနေနဲ့ လိုတာတွေ ပြင်ဆင်နေခဲ့တာ ။
သုန်တြာ ရောက်လာပြီး သူ့ကို အစားကျွေးဖို့ ခေါ်တာနဲ့ ညကျမှ ဖတ်တော့မယ် ဆိုပြီး သုန်တြာနောက်ကို
ပါသွားသည် ။
သုန်တြာတို့လို အလုပ်သင်ရှေ့နေလေးတွေနဲ့ သူ ပလူးတာကဲတာ သတိတော့ ထားရတယ် ။ မိန်းမနဲ့ ပက်ပင်းတိုးနိုင်တယ် ။ တခါက တိုးဘူးတယ် ။ အုပ်စုလိုက် စားသောက်နေတာက ကိစ္စ မရှိဘူး ။ အခုလို သုန်တြာနဲ့
နှစ်ယောက်ထဲ စားနေတာမျိ ုးကျတော့ ရှင်းရ ခက်တယ်လေ ။ ဒါပေမယ့် မိန်းမရဲ့ အလုပ်က မြို့လည်ခေါင်မှာမဟုတ်တော့ တိုးခဲတယ် ။ မြို့ထဲကို သူ လာခဲတယ် ။
ဆိုက်ကလိုက အထွက် အောင်မိုးခြိမ့်က “ သုန်တြာ..ဘယ်သွားအုံးမလဲ..ရုံးပြန်မလား..” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ အမှန်က သူက ဆရာ..သူက ဦးဆောင်သူ အနေနဲ့ ဆုံးဖြတ်ရမှာ..။ “ ငါတို့ ရုံးပြန်မယ်ဟေ့..” လို့ ပြောရမှာ ။
အခုတော့ သုန်တြာကို မေးနေသည် ။ ရှေ့တန်းတင်နေသည် ။
သုန်တြာက “ ဟင့်အင်း...ရုံး မပြန်ချင်သေးဘူး ...ဆရာနဲ့ သီချင်းသွားဆိုကြမယ်....”လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
“ ဘာပြောတယ် ..သီချင်းဆိုမယ် ..ဟုတ်လား...ဘယ်မှာလဲ....”
“ ကေတီဗီမှာပေါ့..ကာရာအိုကေ ဆိုမယ်လေ...”
အောင်မိုးခြိမ့် မျက်လုံးကြီးတွေ အရောင်တောက်ပသွားပြီ ။
ကေတီဗီ ဆိုရင် မီးမှောင်ချထားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ သူနဲ့ သုန်တြာတို့ နှစ်ယောက်ထဲ သီချင်းဆိုကြရမှာပါလား ။ “ သုန်တြာ သဘောလေ ..ဘယ်က ကေတီဗီကို သွားမှာလဲ …. ” လို့ မေးလိုက်တယ် . .။ ဝမ်းသာလုံး ဆို့နေတာကို သိသာသွားမှာ စိုးလို့ အသံကို မနည်း ထိန်းထားရတယ် ။
ဒီကနေ သိပ်မဝေးဘူး...ဟိုဖက်လမ်းတင်ဘဲ....လို့ သုန်တြာက ပြောလိုက်တယ် ။ ကားစက်နှိုးလိုက်တဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်တွေ မသိမသာ တုန်နေတယ် ။ အတွေ့အကြုံများနေပေမယ့် သုန်တြာလို ကျောင်းပြီးခါစချာတိတ်မငယ်ငယ်လေးနဲ့ ကေတီဗီသွားရမှာမို့ အောင်မိုးခြိမ့် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ် ။
လေးလွှာပေါ်မှာ ရှိတဲ့ ကေတီဗီကို ရောက်သွားကြတယ် ။ ညနေပိုင်းမှာမှ လူပိုစည်တာမို့ သူတို့ ရောက်သွားတော့ လူသိပ်မရှိလှဘူး ။ အခန်းလေးက ကျဉ်းပေမယ့် သားရေဆိုဖါရှည်ကြီးတွေနဲ့ ကော်ဇောနဲ့နံရံတွေက ဆေးအသစ်သုတ်ထားပြီး သန့်ရှင်း သားနားတယ် ။ သူနဲ့ သုန်တြာနဲ့ အမှောင်ထဲက ဆိုဖါရှည် နီညိုညိုကြီးပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ် ။ သုန်တြာက “ ဆရာ..ဘာသောက်မလဲ တခုခု သောက်ရအောင်..” လို့ ရယ်ပြီးပြောလို့ သူက “ လုပ်..လုပ် ..သုန်တြာစိတ်ကြိုက် ကြိုက်တာသာ လုပ်” လို့ ပြုံပြုံးကြီး ပြောတယ် ။ စိတ်တွေကတော့ တအား ထကြွနေပြီ ။သုန်တြာက သီချင်းတွေ ရွေးနေတုံး စားပွဲထိုး ဝိတ်တာကောင်လေးက သုန်တြာမှာတဲ့ ဝိုင်..ဘီယာနဲ့အမြည်းတွေယူလာ ချပေးတယ် ။ ပြီးတော့ ဆရာတို့ အေးဆေးသာ ပျော်ကြပါ..လိုရင် နံရံမှာ ရှိတဲ့ ဘဲလ်ခလုပ်လေး နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်ပါ..ကျနော် အပြင်မှာ ရှိနေမယ်...စိတ်ချဆရာ..ဘယ်သူမှ ဆရာတို့အခန်းကို မလာစေရဘူး ..” လို့ ပြောတယ် ။
ကောင်လေး ပြန်သွားတော့အခန်းလေးထဲ စက်တွေက မီးအစိမ်းလေးတွေကလွဲပြီး မှောင်မဲနေတယ် ။ သုန်တြာက သီချင်းတွေ စဆိုတယ် ။ ဝိုင်ကိုလည်း သောက်တယ် ။ ဆရာ သောက်သောက် ဆိုပြီးလည်း သောက်ခိုင်းတယ် ။ “ အိမ်က အဖေအမေကတော့ ချိန်ဘာဆင်းတယ် ထင်နေတာ..ခိခိ....သွန်းတြာက ချိန်ဘာဆရာနဲ့ အရက်သောက်နေတယ်လေ...ဟာဟ....”လို့ ပြောလိုက်တဲ့ သွန်းတြာရဲ့ မျက်နှာက အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ မျက်နှာနဲ့ အရမ်းနီးကပ်နေတယ် ။ သွန်းတြာရဲ့ ဆံပင်က ခေါင်းလျှော်ရည်အနံ့လေးကို သူ ရနေသလို သွန်းတြာရဲ့ ပေါင်နဲ့ သူ့ပေါင်ကလည်း ထိကပ်ပူးကပ်နေတယ် ။
“ ခရစ်စ်တီရားနား တယောက်တော့ ပျင်းနေမှာဘဲ..ရုံးမှာ တယောက်ထဲ...” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ သွန်းတြာရဲ့ ခါးလေးကို သူ ဖက်လိုက်တယ် ။ သွန်းတြာက ဘာမှ မပြောဘူး ။ ငြင်းလဲ မငြင်းဘူး ။ သူ အားတက်သွားတယ် ။
“ ဆရာ ..ဆိုအုံးလေ...ဘယ်သီချင်း ဆိုမလဲ...”
“ မဆိုချင်ဘူး ..”
“ ဟင်..ဒါဆို ဘာလုပ်မလဲ...”
“ နမ်းမယ်...သုန်တြာကို...”
သုန်တြာရဲ့ နှုတ်ခမ်းစုစုလေးတွေကို ငုံဟတ် စုတ်ယူလိုက်သည် ။ သုန်တြာက ဘာညာဘာညာ ပြောဆိုပြီး သူ့ကို တွန်းဖယ်လိမ့်မယ် လို့ သူ ထင်ထားပေမယ့် သုန်တြာက မတွန်းဖယ်တဲ့အပြင် သူ့ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန် စုတ်လိုက်လို့ အံ့သင့်သွားသလို တအားကျေနပ်သွားရတယ် ။ သုန်တြာသူ့ကို လက်ခံလို့ ။ သုန်တြာကို နမ်းပစ်လိုက်တာ သုန်တြာကို ကြိမ်းသေပေါက် ရလိမ့်မယ်လို့ သူ တွက်ပြီး လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ။ ရလိုရငြား စမ်းလိုက်တာ ။ သုန်တြာက မငြင်းဆန်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ အရမ်း ကျေနပ်သွားတာ ။
သုန်တြာနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်တို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းတာတွေက လျာတွေပါ ပါလာသည် ။ လျာချာချင်း ပူးစုတ်ယက်လူးမှုက တော်တော်နဲ့ရပ်လို့မရဘူး ။ သုန်တြာရဲ့ ထမိန်စလေးကို ဖြေလိုက်တာလည်း သုန်တြာက ဘာမှ မတား မကန့်ကွက်လို့ အောင်မိုးခြိမ့် ကျေနပ်သွားရပြန်တယ် ။ လျာချင်း စစ်တိုက်နေကြတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်
ရဲ့ လက်က ပြေကျနေတဲ့ ထမိန်ထဲကို မြွေတကောင်လို ဝင်ရောက်သွားနေတယ် ။ ပေါင်တန်သွယ်သွယ် နှစ်
ဖက်ကြားထဲကို သူ စမ်းလိုက်တော့ တအားဖေါင်းမို့နေတဲ့ သုန်တြာရဲ့ ဆီးခုံကြီးကို ပင်တီလေးပေါ်ကနေ ကိုင်မိတယ် ။ သုန်တြာကသဲသဲမဲမဲ လျာကစားနေတယ် ။ သူ့ချိန်ဘာ အလုပ်သင်လေးက ဒီလောက် ရဲတင်းလိမ့်မယ်..အနမ်းကျွမ်းလိမ့်မယ်လို့ သူ ထင်မထားဘူး ။ ဒီအချိန်မှာ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လိင်တန်ဒုတ်ကလည် တအားကို မတ်တောင်နေပြီ ။
ဖေါင်းမို့မို့ကြီးရဲ့ ခလယ်မှာ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် လက်ညှိုးက အဲဒီအကွဲကြောင်းကို
ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့အချိန် သုန်တြာ ဆတ်ကနဲ တုန်ခါသွားသလို သူ့ပုဆိုးထဲက လိင်တန်ချောင်းလည်း တအားတင်း
မာသွားတယ် ။ လျာကစားတာ ခဏလေး ရပ်သွားတယ် ။
“ ဆရာ....”
“ အင်..သုန်တြာ....”
“ အားနာတယ်ကွာ...”
“ ဘာကိုလဲ..”
“ အရည်တွေ စိုနေတယ် ...”
“ ကိစ္စ မရှိပါဘူး....”
“ နေအုံး..သုန်တြာ ပင်တီ ချွတ်ပေးမယ် ...”
အိုး...အောင်မိုးခြိမ့် တအားကြိုက်သွားသည် ။ သုန်တြာက ပြေကျနေတဲ့ ထမိန်လေးကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ပင်တီလေး
ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ ပင်တီလေးကို လုံးထွေးပြီး သူ့ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်ကို သုတ်
လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရတယ် ။ အမှောင်ထဲမှာ ကျင့်သားရနေတဲ့ မျက်လုံးတွေက သုန်တြာရဲ့ အကွဲ
ကြောင်းကို သေသေချာချာ မြင်လိုက်တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် မနေနိုင်တော့ဘူး ။ ပင်တီချွတ်ပေးတယ်ဆိုတာကို တွေ့တော့ သုန်တြာရဲ့ သဘောတူတာ ထင်ရှားနေပြီလေ ။ သုန်တြာ့ကို ဆိုဖါပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲချလိုက်ပြီး သုန်တြာ့ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးအပ်ပြီး အကွဲကြောင်းကို သူ့မျက်နှာနဲ့ လူးပစ်လိုက်တယ် ။
စိုစိစိ အင်္ဂါစပ်ကွဲကြောင်းက နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေနဲ့ သူ့နှခေါင်း သူ့ပါးစပ်တွေ ထိတွေ့ပွတ်မိတယ် ။ ညှီစို့စို့အနံ့လေးက အောင်မိုးခြိမ့် ကာမစိတ်တွေကို ဝုန်းကနဲ ထကြွသွားစေတယ် ။ ဒီနှုတ်ခမ်းထူထူ တွန့်တွန့်လေးတွေကြားကို လျာနဲ့ ဖိဖိယက်လိုက်မိတော့ သုန်တြာက သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကိုင်ဆုပ်ဆွဲတာကို ခံရတယ် ။
“ အာ...အာ...အာ....အား..အား....အား......” လို့ အော်ညည်းသံတွေလည်း ထွက်လာတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့် လျာကို အစွမ်းကုန်ထုတ်ပြီး အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်ကော် ယက်တယ် ။ ဆက်တိုက် ယက်တယ် ။ သုန်တြာလည်း သူယက်တာကို သဘောကျတဲ့ပုံဘဲ ။ သူ့လက်တဖက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး သုန်တြာ့နို့တလုံးကို ကိုင်လိုက်တယ် ။ သုန်တြာ့နို့တွေက သိပ်မကြီးပေမယ့် လုံးတင်းတင်းနဲ့ တအားနူးညံ့ပြီး ကိုင်လို့အရမ်းကောင်းတယ် ။ နို့သီးလေးက မာတင်းပြီး ထောင်ထနေတယ် ။ နို့သီးလေးကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်ထိပွတ်သပ်ပေးမိတယ် ။
“ အား..ရှီး.....အားဟား.....အား....ရှီး...”
သုန်တြာရဲ့ ညည်းသံတွေ ပိုကျယ်လောင်လာတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် စိတ်ထဲမှာ လန့်နေတာတခုက ကေတီဗီက အလုပ်သမား ဝန်ထမ်းတွေ က ဗီဒီယိုရိုက်ထားမှာကိုဘဲ ။ သုန်တြာရဲ့ အစိလေးကို ရှာဖွေလိုက်မိပြီး အစိလေးကိုလျာနဲ့ ကလိပေး ကစားပေးလိုက်တော့ သုန်တြာ တအားထိသွားပြီး “ အမလေး..ဆရာ....အို..အို..ဘယ်..လိုလုပ်လိုက်တာလဲ...အို.....အား.......ဟင့်ဟင့်......” လို့ တအားအော်ပြီး... တွန့်လိန်သွားတယ် ။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ် ။ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွား ( သို့မဟုတ် ) ပြီးသွားတာလို့ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း သူ့အရင် အတွေ့အကြုံတွေအရ သိလိုက်တယ် ။
ဒီအချိန်မှာ သူ့ဖွားဖက်တော်ကြီးက တင်းလွန်းတာမှ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ဖြစ်နေတယ် ။ အရမ်းမာကျောနေတာ။
သုန်တြာ့အင်္ဂါစပ်ထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ကြံတဲ့အခိုက် သုန်တြာက ပက်လက်လေး မျက်လုံးပိတ်ထားရာကနေ “ ဆရာ
ရယ်...လုပ်ပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ...သုန်တြာ ပြီးသွားရတယ်....ဆရာ့ကိုလည်း သုန်တြာ ပြန်လုပ်ပေးချင်တယ်
သုန်တြာလေ..ဆရာ့ကိုလည်း ကောင်းစေချင်တယ်...သုန်တြာ..ဆရာ့ကို နမ်းပေးမယ်နော်...”လို့ ပြောလိုက်ပြီး
ထထိုင်လိုက်တယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့် အတန်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကိုလည်း ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ။
“ အကြီးကြီးဘဲ ...သုန်တြာလေ..ဆရာနဲ့ တရားရုံးတွေ သွားတဲ့အချိန် ဆရာ့ဒုတ်က ဘယ်လိုနေပါလိမ့် ဆိုပြီး စဉ်းစားနေတတ်တယ်..သိလား ...အင်း..အခုတော့ တွေ့ပြီ...အရမ်းတုတ်တာဘဲ ...” လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း...“ သုန်တြာ..ဆရာ တအား တင်းနေပြီ..သုန်တြာ့ကို ချစ်လို့ရမလားဟင်...” လို့ပြောလိုက်မိတယ် ။ သုန်တြာလည်း..“ အမလေး..ဆရာက ယဉ်ကျေးနေလိုက်တာ..လိုးကြရအောင်လို့ ပြောရမယ့်ဟာ” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ “ ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..သုန်တြာ...ဆရာ...လိုးချင်လှပြီ....” လို့ အောင်မိုးခြိမ့်က ပြောပေမယ့်သုန်တြာက သူ့ဒုတ်ကြီးကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတာကို မလွှတ်ဘူး ။
“ ဟင့်အင်း..မလိုးရသေးဘူး....သုန်တြာ့ကို ပေး စုတ်အုံး....”
သုန်တြာက ပြောပြောဆိုဆို အောင်မိုးခြိမ့် လိင်ချောင်းတိုတိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံပစ်လိုက်တယ် ။ ဒစ်ကားကားကြီးကို လျာလေးနဲ့ ဝိုက်လိုက်တယ် ။ စအဖွင့်ထဲက သုန်တြာရဲ့ လျာကစားလိုက်တာက အောင်မိုးခြိမ့်ကို တုန်ခါသွားစေတယ် ။ အာပါး...ပုလွေပညာရှင်လေးပါလား ။
ချိန်ဘာ လာဆင်းနေတဲ့ သုန်တြာကို အရိုးခံလေးလို့ သူထင်ခဲ့မိတာ မှားသွားတယ် ။ သုန်တြာသည် တကယ့်ကို ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းတဲ့ ကောင်မလေးတယောက် ဆိုတာ သူ သိသွားရတယ် ။ သုန်တြာရဲ့ တက်တက်ကြွကြွ မှုတ်ပေးနေတာတွေက သူ့ကိုယ်လုံးတခုလုံး ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထရလောက်အောင် ကောင်းနေတယ် ။
“ အား....အိုး..”နဲ့ ပါးစပ်က အော်ညည်းနေရလောက်အောင် အကြောပေါင်းတထောင် စိမ့်စိမ့်နေတယ် ။ သုန်တြာ စုတ်တာယက်တာတွေ ပိုမြန်လာတယ် ။ လျာနဲ့ ထိုးဆွပွတ်လှိမ့်တာတွေ ပိုစိပ်စိပ်လာတယ် ။ ပိုပြီး ထိလာတယ် ။ ဒီလိုသာ ကြာရင် ခက်ရချေရဲ့ ..။ တအားကောင်းလွန်းလာတော့ ပြီးသွားမှာကိုတောင် စိုးလာရတယ် ။
“ အား.....ဟင်း......ဟင်း.......အိုး.....ကျွတ်ကျွတ်..သုန်တြာ...တော်............တော်တော့ကွာ....အိုး.......အားဟား........အို
သုန်.....သုန်.....တြာ..အမလေး.......အား...........”
မထိန်းနိုင်တော့ဘူး...။ သုတ်ရည်တွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ချက်ပေါင်း တော်တော်များများ ပန်းထုတ်လိုက်မိသွားတယ် ။
သုန်တြာ့ပါးစပ်ထဲကို သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ အများကြီး ဝင်သွားတယ် ။ သုန်တြာက တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်
တယ် ။ ကြည့်ရတာ သုန်တြာ အပြာဇာတ်ထုပ်တွေ အများကြီး ကြည့်ဖူးထားပုံရတယ် ။ ဒါမှမဟုတ် ယောကျ်ားတော်တော်များများနဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိဘူးမယ် ထင်တာဘဲ ။
သုန်တြာ့ကို မထည့်လိုက်ရသေးဘဲ ပုလွေနဲ့တင် ပြီးသွားရတာကြောင့် အရသာကောင်းလှပေမယ့် အောင်မိုးခြိမ့်
ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိသွားရတယ် ။ သုတ်လွှတ်မြန်သွားရတာ သုန်တြာရဲ့ ပုလွေအစွမ်းကြောင့် ။
“ ကောင်းတယ် မဟုတ်လားဟင်..ဆရာ...”
“ အား..အရမ်း အရမ်းဘဲ သုန်တြာ..”
“ ဆရာ..ဆရာနဲ့ သုန်နဲ့ အခုလို ဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြနဲ့နော်...သုန့်ကို ဂတိပေး...”
“ မပြောပါဘူး..သုန်ရယ်...ဂတိပေးပါတယ်..သုန်လည်း မပြောနဲ့နော်...”
“ စိတ်ချ...သုန့်အဖေသာ သိရင် သုန့်ကို သတ်မှာ...”
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း သုန်တြာကို အလုပ်လိုက်ရဘဲ သူ့အချောင်းက ပျော့ကျငိုက်ဆင်းသွားလို့ ဒီအကောင် ပြန်တောင်မာလာရေးကို ကြိုးစားရဦးမည်လို့ တွေးနေခိုက် သုန်တြာက “ သုန်တြာတို့ ပြန်ကြရအောင်လား ဆရာ..”
လို့ ပြောလာလို့ စိတ်ပျက်သွားတယ် ။
“ အေးဆေးပေါ့ သုန်တြာရယ်..ဆရာတို့ တချီလောက် လိုးပြီးမှ ပြန်ကြရအောင်ပါ...”
“ တော်ပြီဆရာ...သုန်တို့ လမ်းဆုံးကို ရောက်ပြီးကြပြီဘဲကွာ..နောက်မှ....နောက်မှ ထပ် လုပ်ကြတာပေါ့....”
ဘာဘဲပြောပြော ဘာဂျာလည်း မှုတ်ရတယ်...ပုလွေလည်း ရတယ် ဆိုတော့ မဆိုးပါဘူးလေ..နောက်တခါမှ အပီ
ဖြုတ်ရမယ်..” လို့ အောင်မိုးခြိမ့် တွေးလိုက်ပြီး စိတ်ကို လျှော့လိုက်ရတယ် ။
ရုံံးခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ တပည့် သိန်းအုပ်ကျော်က ရောက်ရောက်ချင်း...“ ဆရာ.....ဆရာကတော် ခေါ်တယ်..
ဆရာ့ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်တာလည်း မရလို့...တဲ့...ဆရာ ဘယ်ရောက်နေသလဲ မေးလို့ တရားရုံးသွားတယ် လို့ ပြောထားတယ်...” လို့ ပြေးလာပြောတယ် ။ သုန်တြာကတော့ ရုံးကို ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်သာထဲကို ဝင်သွားတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း..“ အေး..အေး....” လို့ ပြောပြီး သူ့ရုံးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ် ။
ဒီအချိန်မှာ ရုံးမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ခရစ်စတီရာနား “ ဆရာ..ဆရာ....” လို့ အော်ခေါ်ရင်း သူ့နောက်ကနေ ရုံးခန်းထဲကိုလိုက်ဝင်လာတယ် ။ “ ဘာလဲ ..ခရစ်တီရာနာ....” အောင်မိုးခြိမ့်က မေးလိုက်တယ် ။ ဒီကပြားမလေးကိုလည်း သူဗျင်းချင်နေတာ..။ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားခဲ့တဲ့အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့ဘူး ။ ခရစ်တီရာနာက ဖင်ကြီးတယ် ။ ခါးတော့နဲနဲတုတ်တယ် ။ ဒါပေမယ့် တုတ်တုတ်ခဲခဲ ဒီ ဖြူဖွေးဖွေး ကလေးမကို ဆော်ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ ဒီကောင်မလေးက ပွတ်သီးပွတ်သပ်နဲ့ အမြဲ လာလာဆွနေသလိုဘဲ ။
“ ဆရာကလည်း ကျမကို စောင့်လည်း မစောင့်ဘူး..သုန်တြာကိုဘဲ ခေါ်သွားတယ် ...”
“ လိုက်ချင်ရင် စောစော ရောက်အောင်လာပေါ့ ခရစ်တီရာနာ....ကဲ..ဆရာ စာနဲနဲ ဖတ်စရာ ရှိသေးတယ်...ဘာပြော
ချင်သေးလဲ....”
“ ဒီညနေ မာမီတို့က ပဲခူးသွားမှာမို့ လာမကြိုနိုင်ဘူးတဲ့..ဆရာ လိုက်ပို့ပေးနော် ..”
“ နင့်အိမ်အထိလား....”
“ ဟုတ်...”
“ အဝေးကြီးဘဲ ခရစ်စတီရာနာ ရယ်....”
“ အို..ဆရာကလည်း....သူများကျ မပို့ချင်ဘူး..ဆရာ သုန်တြာ့ကျ အမြဲ လိုက်လိုက်ပို့ပေးတယ်ကွာ..လုပ်ပါ ဆရာရယ် … ဘတ်စ်ကား မစီးချင်ဘူး....နော်.....နော်လို့...”
“ အေး..အေး...ငါပို့ပေးမယ်...သွားတော့..သွားတော့..မနက်ဖန် အမှုချိန်းအတွက် ပြင်ဆင်လိုက်ဦးမယ် ..”
ခရစ်တီရာနာ တင်ပါးကြီးတွေကို လှုပ်ခါပြီး သူ့ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားပါတယ် ။
မျက်တောင်မခတ်တမ်း စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့ မှန်းနေရင်း သက်ပြင်းရှည်တချက် ချလိုက်တယ် ။
“ အင်း...ဒါကြီး ဝါးလိုက်ရရင် စိမ့်နေမှာဘဲ....ဝှူး.....”
ညနေ ခရစ်စတီရနာကို အိမ်လိုက်ပို့ရင် ဘာများ ကြံစည်လို့ ရမလဲ တွေးနေရာက မိန်းမကို ဖုန်းဆက်ဖို့ သတိရသွားတယ် ။ ဒါပေမယ့် မဆက်ဖြစ်ပြန်ဘူး ။ သူ့ရုံးခန်းထဲကို သုန်တြာ ဝင်လာတယ် ။
သုန်တြာက သူ့မိဘတွေနဲ့ သွားစရာ ရှိလို့ အိမ်ပြန်တော့မယ်လို့ လာပြောတာ ။ အောင်မိုးခြိမ့်လည်း “ အေး....အေး..ပြန်ပြန်....” လို့ ခွင့်ပြုလိုက်တယ် ။ခင်ဦးဦးမြင့်တို့ ရုံးက ရုံးနောက်မှာ မြေကွက်လပ်ကြီး ရှိနေလို့ ကားရပ်ဖို့ အဆင်ပြေတာနဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့် အလုပ်ကို ကားမောင်းတက်တယ် ။ အိမ်မှာကလည်း ကားနှစ်စီး ရှိတာကြောင့် နဲနဲသေးတဲ့ Honda Fitကားလေးကို ခင်ဦးဦးမြင့်က မောင်းတယ် ။ ညွှန်ချုပ်က သူနဲ့ “ လပြည့်ဝန်း ”မှာ စားသောက်ဖို့ ချိန်းလိုက်တာကို ဘာလုပ်ရမလဲ ခုထိ မဆုံးဖြတ်နိုင်သေးဘူး ။ သူနဲ့ စားနေတုံး အသိတယောက်ယောက် တွေ့သွားမှာကို စိုးရိမ်နေမိတယ် ။
သူ့ကိုလည်း မငြင်းချင်ဘူး ။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ မသိဘူး ။
ဒီအချိန်မှာ သူငယ်ချင်း နွယ်နီစိုး ဖုန်းခေါ်တယ် ။ နွယ်နီစိုးက တက္ကသိုလ်မှာ လေးနှစ်တာ အတူတူ တွဲခဲ့ ခင်ခဲ့တဲ့
သူငယ်ချင်းပါ ။ နွယ်နီစိုးက မြို့ထဲမှာ အလုပ်လုပ်တယ် ။ နွယ်နီစိုးက “ ခင်ဦးရေ....ငါ နင့်ယောကျ်ားကို ကောင်
မလေးငယ်ငယ်တယောက်နဲ့ တွဲခုတ်သွားတာ တွေ့လိုက်တယ်..နင်သိထားရအောင် ငါပြောပြတာ...” လို့ ပြောလိုက်လို့ ခင်ဦးဦးမြင့် အံ့သြသွားတယ် ။
“ သူ့ချိန်ဘာပညာသင်လေး ဖြစ်မှာပေါ့ နွယ်နီ..ဘယ်လိုပုံလေးလဲ...” လို့ ပြန်မေးကြည့်လိုက်တော့..“ ပြားချပ်ချပ်
လေးလေ....မော်ဒယ်ဒီဇိုင်းလေး...အသားညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့...” လို့ နွယ်နီစိုးက ပြောပြတယ် ။ အင်း...ချိန်ဘာဆင်းနေတဲ့
သုန်တြာ ဆိုတဲ့ ချာတိတ်မဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် ။
အင်း..ကိုအောင်..ကိုအောင်...ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ် ဘဲ ...။
အကျင့်က မဖျောက်နိုင်ဘူး ။ တော်တော့်ကို တဏှာကြီးတဲ့ ကိုအောင် ပါလား ...။
ကိုအောင်နဲ့ ခင်ဦးဦးမြင့် အိမ်ထောင်ကျတာ ငါးနှစ်ကျော်ပြီ ။
ကိုအောင့်ကို ခင်ဦးဦးမြင့် ရိုးသားကြိုးစားတဲ့ လူတယောက်လို့ ထင်ခဲ့တယ် ။ ကိုအောင်ကလည်း ပိန်ပိန်ပါးပါး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားတတ်တဲ့ အယ်အယ်ဘီ ဘွဲ့ရ တရားရုံးချုပ် ရှေ့နေတယောက် လေ ..။ ဒါကြောင့်လည်း သူနဲ့ သူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့ မွေးနေ့ပွဲမှာ သိခဲ့ကြ ခင်မင်ခဲ့ကြပြီးတဲ့နောက် သူက ချစ်ရေးဆိုလာတော့ သူ့ကို ခင်ဦးဦးမြင့် လက်ခံခဲ့တယ် ။ တနှစ်လောက် ချစ်သူအနေနဲ့ တွဲခဲ့ပြီး သူနဲ့ လက်ထပ်ခဲ့တယ် ။ ချစ်သူ ဘဝမှာရော လက်ထပ်ပြီးခါစမှာရော သူ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို အရမ်းချစ်ပြ ဂရုစိုက်ပြတာဘဲ ။
သူဟာ ကာမရာဂစိတ်ကြီးတာလည်း လက်ထပ်ပြီးတဲ့နောက် ခင်ဦးဦးမြင့် ကောင်းကောင်းကြီး သိခဲ့ရတယ် ။
နေ့ရော ညရော ရာသီလာနေတဲ့အချိန်ပါမရှောင် သူ့အလိုကို လိုက်ခဲ့ရတာ ။ (အပေါက်ရှိသမျှ ဘယ်အပေါက်မှ မလွတ်စေရဘူး)ဆိုတာ ကိုအောင့်ရဲ့လက်သုံးစကား တခုဘဲ ။ သူ အရက်မူးလွန်တဲ့အခါ ရေရွတ်လေ့ရှိတကြ စကားပေါ့ ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ပုလွေလည်း နေ့တိုင်း ကိုင်ခိုင်း ရှေ့ပေါက်တင်မက နောက်ပေါက်ကိုလည်း တောင်းလုပ်ခဲ့တဲ့လူ ..။
ကိုယ့်ကာမပိုင်ယောကျ်ားဘဲလေ ဆိုပြီး သူတောင်းဆိုသမျှ ခင်ဦးဦးမြင့် လိုက်လျောခဲ့တာချည်းပါဘဲ ။ နောက်ပေါက်ကို လုပ်လွန်းလို့ နောက်ကျရင် အရစ်ပြုံးပြီး ဖင်တောင် လုံပါတော့မလား ပူပန်ခဲ့ရတယ် ။ ပုလွေ
ကိုင်ပေးရတာလည်း နှုတ်ခမ်းတွေ ပူထူရတာ နေ့တိုင်းညတိုင်းလိုဘဲ ။
သုံးနှစ်လောက် အိမ်ထောင်သက်တမ်း ရှိလာပြီးတဲ့နောက် သူ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ရိုးလာတာလား မသိဘူး ။ လိင်ဆက်ဆံတာ ကျဲလာတယ် ။ မအားဘူးကွာ..စာဖတ်စရာတွေ ရှိတယ်...နေလို့မကောင်းဘူး ဆိုပြီး သူ ခင်ဦး
နဲ့ သိပ် မဆက်ဆံတော့ဘူး ။
တနေ့လည်းကျရော သူ့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေ ဗြုံးကနဲ ပေါ်လာပါတော့တယ် ။
သူ အယ်လ်အယ်လ်ဘီ တက်တုံးက ကျောင်းနေဖက် မိန်းမတယောက်နဲ့ နယ်မှာ အမှုသွားလိုက်ရင်း ပြန်ဆုံခဲ့ကြရာ
က ဒီမိန်းမလည်း ရန်ကုန်ကို လာလည်ရော သူနဲ့ ညိစွန်းကြတယ်လေ ။ ဟိုတယ်ခန်းတခုမှာ သူတို့ ချိန်းအိပ်ကြ
တယ် ။ ဒီမိန်းမလည်း ကိုအောင်ကြောင့် ရန်ကုန်ကို ပြောင်းလာတယ် ။ခင်ဦးဦးမြင့်ကတော့ ငါ့လင်က နံမည်ကျော် ရှေ့နေတယောက် ဆိုပြီး သူ့ကို အားလဲကိုး ယုံလည်း ယုံပြီး ဘာမှ မသင်္ကာတွေ ဘာတွေ မဖြစ်ခဲ့ဘူး ။
ဒီကိစ္စ ပေါ်လာတာက သူက ဟန်ဆောင်ကောင်းပြီး ဒီမိန်းမကိုလည်း တခါတခါမှ ချိန်းတွေ့ပြီး ဆက်ဆံပေမယ့် ဒီ
မိန်းမဖက်က မနေနိုင်ဖြစ်လာပြီး ညဖက် သူ့ဟန်းဖုန်းကို ဖုန်းဆက်ဆက်လာတယ် ။ တခါတလေ သူက ရေချိုးနေ
တုံး ဖုန်းက လာတော့ ခင်ဦးဦးမြင့်က သူ့ဖုန်းကို ပြေးကိုင်လိုက်တာပေါ့ ။ အရေးကြီးတဲ့ အမှုသည်လား ဆိုပြီး
စေတနာနဲ့ပါ ။ မိန်းမတယောက် ဖြစ်နေတာလည်း မသင်္ကာ မဖြစ်သေးပါဘူး ။ အမှုသည်လား..တဖက်က ရှေ့နေ
လား ထင်မိခဲ့တယ် ။
နောက်ကျတော့ ပိုပိုကဲလာသဲလာပြီး ဘွင်းဘွင်းကြီး ပေါ်လာရော ။
ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း သူ့ကို စိတ်နာလိုက်တာ ဘာပြောကောင်းမလဲ ။ သူ့ပါးကိုလည်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်ပစ်
သူ့ဖင်ကိုလည်း ဆောင့်ကန်ပစ်ခဲ့တာ ။ သူနဲ့လည်း မနေတော့ဘဲ အမဝမ်းကွဲအိမ်မှာ သွားနေပစ်လိုက်တယ် ။
သူက ငိုယိုပြီး တောင်းပန်တယ် ။ ပြန်လာချော့တယ် ။ ဟိုမိန်းမကိုလည်း မဆက်ဆံတော့ပါဘူး..ဂတိတွေ ပေး
တယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်လည်း ဘူးဆို ဖရုံမသီးဘူး ဆိုတဲ့မိန်းမတယောက်ဘဲလေ ။ သူ့ကို ပြန်လက်မခံခဲ့ဘူး ။
နောက်တော့ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ မိသားစုတွေ လိုက်လာကြတယ် ။ သူတို့က မြောင်းမြမှာ နေကြတာလေ ။ မိသားစု
တွေက သူနဲ့ ပြန်ပေါင်းဖို့ နားချကြတယ် ။ ခင်ဦးဦးမြင့်ရဲ့ အမေကလည်း တလင်တမယားဘဲ ကောင်းပါတယ်လို့
နားချသလို သူမြေးလေး ချီချင်နေပြီ...သူမသေခင် မြေးလေး ချီပါရစေ လို့ အထပ်ထပ် ပြောဆိုတာနဲ့ ကိုအောင်
နဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်ခဲ့တယ် ။ သူ့ကိုတော့ ဟိုတုံးကလို မယုံကြည်တော့ဘူးပေါ့ ။
အခု ထပ်လုပ်ပြန်ပြီလား မသိဘူး ။
ခင်ဦးဦးမြင့် သူ့ကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တယ် ။ သူ့ဖုန်းက ပိတ်ထားသလား မသိဘူး ။ ခေါ်လို့ မရဘူး ။ ဒါ
ဆိုရင် သူ တခုခု လုပ်နေပြီလား လို့ ထင်မိလိုက်တယ် ။ ဟိုတလောကလည်း သီချင်းရေးဆရာတွေရဲ့ အမှုကို
လိုက်တဲ့အကြောင်း ဂျာနယ်တွေထဲမှာ သူ့ပုံပါလာတာ ဟစ်ဟော့အဆိုတောမလေးတယောက်နဲ့ တွဲရိုက်ထားတာ။
ခင်ဦးဦးမြင့် သူနဲ့ ဖိုက်လိုက်ရသေးတယ် ။ သူက အမှုသည်ပါ..မယုံရင် မေးကြည့်ပါ..ရိုးရိုးသားသားပါ လို့ အကြိမ်ကြိမ် ဖြေရှင်းတယ် ။ တောင်းပန်တယ် ။
အခုကိစ္စကို သူနဲ့ရှင်းကြရအုံးမှာပေါ့ ။ ဒီတခါတော့ သူ့ကို အပြီး ကွဲပစ်လိုက်မယ် ။
သူ့ရုံးခန်းကို ဆက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့တပည့် သိန်းအုပ်ကျော်နဲ့ဘဲ တိုးတယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က သူ တရားရုံးသွားတယ် လို့ ပြောတယ် ။ အင်းလေ..ချိန်ဘာကောင်မလေးဘဲ ဖြစ်မှာပါ ။ နောက်ကိုတော့ ချိန်ဘာကို
မိန်းကလေး လက်မခံဖို့ သူ့ကို သေသေချာချာ ကြပ်ပေးရမယ် ။
အပိုင်း ၃ ဆက်ရန်...
အပိုင်း (၁)
