ဆန္ဒလွန်ကျူး ရမက်မူးမူး (အပိုင်း-၁)
အောင်မိုးခြိမ့် မနက်စောစောစီးစီး သူ့ရုံးခန်းကို ရောက်နေတယ် ။ ကားတွေ မပိတ်ခင် အိမ်ကထွက်တာ
ပိုကောင်းတဲ့အပြင် ဒီနေ့မနက် ချိန်းထားတာ တခုရှိနေလို့ပါ ။
အောင်မိုးခြိမ့်သည် နံမည်ရ အောင်မြင်နေတဲ့ ရှေ့နေတယောက်ပါ ။
ပန်းဆိုးတန်းလမ်းမကြီး တနေရာမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ သူ့ရှေ့နေရုံးခန်း အရှေ့ကို သူရောက်တော့ သူ့ရုံး တာဝန်ခံ သိန်းအုပ်ကျော် ရောက်နေနှင့်တာ တွေ့ရတယ် ။
သိန်းအုပ်ကျော်က အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ကားဆီကို အပြေးကလေး ရောက်လာတယ် ။ ကား နောက်ခန်းထဲက လက်ဆွဲအိတ်ကို ယူလိုက်တယ် ။ ကား ပေါ်က အဆင်း အောင်မိုးခြိမ့်က သိန်းအုပ်ကျော် ကို “ ရှိုင်း ”
ရောက်ပြီလား...” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က “ မရောက်သေးဘူး..ဆရာ..” လို့ ဖြေတယ် ။
“ ရှိုင်း ”က သူ့အမှုသည် ။ဘိုလို တော့ ကလိုင်းရင့် ပေါ့ ။ သူ့ကို အမှုအပ်တဲ့သူ ။
“ ရှိုင်း ”က ယနေ့ခေတ် နံမည်ကျော်ကြားနေတဲ့ အဆိုတော် ။ ဟစ်ပ်ဟော့ အဆိုတော်မလေး ။
ရှိုင်း နဲ့ အတူတူ တွဲလျှောက်သွားရင် လမ်းမှာ လူတွေ သမင်လည်ပြန် ကြည့်ကြတာကို အောင်မိုးခြမ့်ခံရတယ် ။ ရှိုင်းက ဟော့ရှော့တယောက် ။ ဝတ်တာစားတာကလည်း ရေရေလည်လည် လန်ထွက်နေတယ် ။ ဒီဇိုင်းက တအားဟော့တယ် ။ ရှိုင်းကို အဆိုတော်မှန်းလည်း လူတွေက သိတယ် ။
“ ရှိုင်း ”က ဘာမှ လုပ်လို့ အမှုဖြစ်တာ မဟုတ်ဘူး ။ ရှိုင်းက သူများအတွက် ရှေ့နေငှားပေးတာ ။
သူများ ဆိုတာထက် ရှိုင်းရဲ့ ဆရာသမားတွေ အတွက် လို့ ပြောရင် ပိုမှန်မယ် ။ ရှိုင်းအတွက် သီချင်း
တွေ ရေးပေးနေတဲ့ သီချင်းရေးဆရာတွေ ဖြစ်ကြတဲ့ YMZ နဲ့ ကိုချုပ် တို့အတွက် ရှိုင်းက အောင်မိုးခြိမ့်ကို လာငှားခဲ့တာ ။
ရှိုင်းနဲ့ ဒီနေ့မနက် သူ ချိန်းထားတယ် ။
ရုံးခန်းပေါ်ကို ရောက်လာတော့ သိန်းအုပ်ကျော်က “ ဆရာ ဘာသောက်မလဲ” လို့ မေးလိုက်ရင်း လေ
အေးစက်တပ်ထားတဲ့ ရုံးခန်းတံခါးကို အောင်မိုးခြိမ့်အတွက် ဖွင့်ပေးတယ် ။
“ ကော်ဖီ..သောက်မယ်ကွာ..”လို့ ပြန်ပြောရင်း သူ့ရုံးခန်းထဲကို ဝင်တယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့် ရုံးခန်းက အရမ်း သားနားတယ် ။ သန့်တယ် ။ ဘဝတူ ရှေ့နေတွေက သူ့ရုံးခန်းက မြန်မာပြည်က ရှေ့နေရုံးခန်းတွေ အားလုံးထဲမှာ အမိုက်ဆုံးဘဲ လို့ ပြောကြတယ် ။
ဒါကို အောင်မိုးခြိမ့်ကကျေနပ်ဂုဏ်ယူနေတာ ။
သူ့အလုပ်စားပွဲကြီးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဒီနေ့ လုပ်ရမယ့် အလုပ်တွေ အပွိုင့်မင့်တွေ ရုံးချိန်းတွေကို
စပြီး စဉ်းစားလိုက်ရင်း အီးမေးလ် စစ်တယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က ကော်ဖီခွက် လာချပေးတယ် ။
ဂျမေကာကျွန်းက လာတဲ့ ဘလူးမောင်းတိန်းကော်ဖီမှုန့်ကို ကော်ဖီမိတ်ကာနဲ့ နှပ်ပြီး ကြိုထားတဲ့ နို့စစ်
စစ်နဲ့ ဖျော်လာပေးတဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးကို အရသာခံသောက်နေတုံး ချိန်းထားတဲ့ “ ရှိုင်း ” ရောက်လာတယ် ။
သိန်းအုပ်ကျော်က ရှိုင်း ရောက်လာပါပြီ ဆရာလို့ အပြင်ကနေ အင်တာကွန်းစကားပြောစက်လေးနဲ့ပြောလိုက်တော့ အောင်မိုးခြိမ့်က “ လွှတ်လိုက်ပါ တပည့်ရေ...” လို့ ပြောလိုက်ရင်း သောက်လက်စ
ကော်ဖီကို အပြီးသတ်လိုက်တယ် ။
ရှိုင်းသည် ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တထောက်ထောက်နဲ့ တကိုယ်လုံး လှုပ်ခါရမ်းရင်း ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။နားကွင်းတွေ လက်ကောက်တွေ လှုပ်ခါလို့ တချွင်ချွင်အသံတွေ မြည်တယ် ။ တတောင်လောက် ရှိတဲ့မိချောင်းသားရေ လက်ကိုင်အိတ်ကြီးကို လွယ်ရင်း “ မောနင်းပါ..ဆရာ...” လို့ နုတ်ဆက်ရင်း အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ အလုပ်စားပွဲရှေ့က ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။
“ ဆရာ..ဘာထူးလဲဟင်...ကိုချုပ်တို့ အာမခံ ရမှာလားဟင်...”
ရဲတွတ်နေအောင် ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ပွင့်ဟသွားကြတော့ ဖြူဖွေး ညီညာတဲ့ သွားလေးတွေကို ဖျတ်ကနဲ မြင်လိုက်ရတယ် ။
“ ရမှာ..ရမှာ..ဒီရုံးချိန်းမှာ ရမှာ...လိုအပ်တာတွေ ဆရာ လုပ်ကိုင်ပြီးပါပြီ....ရှိုင်းရေ....”
အောင်မိုးခြိမ့် ပြုံးကာ ပြောလိုက်တယ် ။
“ ကျေးဇူးပါ ဆရာ....ဆရာ့ကို အားကိုးပါတယ် …. ”
“ ဆရာ့ဖက်က စိတ်ချ..ဆရာ အတတ်နိုင်ဆုံး အကုန် လုပ်ပေးမှာ....အဲ..ရှိုင်းဖက်က...ဆရာ့အတွက်
အမှုလိုက်ခလေး ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ...ရှိုင်း ကြိုးစားနေပါတယ် …. ”
“ ဘယ်လို..ဘယ်လို...ရှိုင်း..ဘာကို ကြိုးစားနေတာလဲဟင်...ဆရာ နားမရှင်းလို့ပါ....”
“ ဟို..ဟိုလေ..ဆရာ့အမှုလိုက်ခ..ကို ရှိုင်း ပေးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေပါတယ် လို့....”
အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ စောစောက ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာကြီး ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲသွားတယ် ။
“ ဒါ..ဒါဆို ရှိုင်း အခု ဆရာ့အတွက် အမှုလိုက်ခ မပေးနိုင်ဘူး ဆိုတဲ့ သဘောလား....”
“ ဆရာရယ်...ရှိုင်းကို စိတ်မရှိပါနဲ့...ရှိုင်း..ရှိုင်း.......”
ရှိုင်း ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်လာတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်သည် သူ့ကို ရှေ့နေပညာတွေ သင်ပေးခဲ့တဲ့ အဘဦးအောင်ရှိန်မွန် ရဲ့ စကားသံတွေ
နားမှာ ကြားယောင်လာတယ် ။
“ တပည့်..ရှေ့နေပညာရပ်ထဲမှာ အခက်အခဲဆုံးက အမှုသည်ဆီက အမှုလိုက်ခ ရအောင် တောင်းတတ်
ဖို့ဘဲ...” တဲ့ ။
မှန်လိုက်တာ အဘရယ် ။ အဘတပည့် အောင်မိုးခြိမ့် တယောက် အခု လက်တွေ့ ကြုံနေရပါပြီ ။
ရှိုင်းလာအပ်တဲ့ သူ့တေးရေးဆရာတွေရဲ့ ကိစ္စက ဖြစ်ကထဲက ယခုအထိ သူ လိုက်ပြီး လုပ်ကိုင်ပေးနေခဲ့တာ ရှိုင်းဆီက တပြားတချပ်မှ သူ မရသေးပါဘူး ။ နံမည်ကျော် တေးရေးဆရာတွေ ဖြစ်တာကြောင့်ဒီကိစ္စက တရားရုံးမှာ ရုံးထုတ်လာတဲ့အချိန် တေးဂီတဖက်က အဆိုတော်တွေ တီးဝိုင်းသမားတွေ ထုတ်လုပ်သူတွေ..အသံဖမ်းစတူဒီယိုက လူတွေ....တပြုံကြီး လာကြတယ် ။ ကျော်ကြားတဲ့ ကေ့စ် ။
ဂျာနယ်တွေထဲ အလုအယက် ထည့်ကြတဲ့ သတင်း ။
အမှုက မုဒိန်းမှု ..။ တေးရေးဆရာနှစ်ယောက်က အတူတူ သောက်တယ်..ပျော်တယ် ..ကေတီဗီကို သွားကြတယ်..ကောင်မလေးတွေ နဲ့ ပျော်ကြတယ် ..အဲ့က ကောင်မလေးတွေက အပေါ်ပိုင်းလောက်ဘဲ ပေးလို့ ဆရာနှစ်ယောက်က အနှိပ်ခန်း မာဆတ်ကို ကူးကြတယ် ။ မာဆတ်ကတော့ အိုကေတယ် ။
တောင်းသလောက်ပေးမလား ။ ပေးရင် ရမယ် ။ ဆရာတွေကလည်း ပေးကြတယ် ။ ဟိုဖက်ကလည်း သူတို့ပေးနိုင်တာတွေကို ပေးတယ် ။ ပွဲက ပြီးရမှာ ။ဒါပေမယ့် ပွဲကလည်း မပြီး မီးကလည်း မသေဘူး ။
ကောင်မလေးတွေက ထပွမ်တယ် ။ မကျေမနပ်နဲ့ အော်တယ် ။ တိုင်တယ် ။ ရဲရောက်လာတယ် ။
ဖမ်းတယ် ။ စခန်းရောက်မှ ကြည့်ရှင်း...တဲ့ ။ ဆရာတွေ ဂျေးထဲ အောင်းသွားတယ် ။
နောက်တနေ့မှာ ရှိုင်း အောင်မိုးခြိမ့်ဆီ ရောက်လာတယ် ။
အမှန်တကယ်က မုဒိန်းမှု အောင်မိုးခြိမ့် လိုက်ခဲတယ် ။ မုဒိန်းမှု ဆိုတာက ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွေမှာ
အဖြစ်များတယ် ။ သူဌေးတွေ မုဒိန်း မကျင့်ဘူးလား ။ ကျင့်တာပေါ့ ။ ဒါပေမယ့် နည်းတယ် ။ ကျင့်တာ နည်းတယ် ။ စည်းစိမ်နဲ့နေ..ဆီဦးထောပတ်တွေစား..သုတ်တွေပွား..ပိုတောင် တဏှာစိတ် ယိုဖိတ်အုံးမယ် ။ သူဌေးတွေက များသောအားဖြင့် ငွေအားသုံး ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး လုပ်ကြတယ် ။ ငွေနဲ့ ဖလှယ်တဲ့ ကြေးစားနဲ့ ဆက်ဆံတာ များတယ် ။ တချို့သူဌေးထဲကလည်း မုဒိန်းကျင့်ခဲ့ရင်တောင် ငွေနဲ့ပြေလည်အောင် ဖြေရှင်းပစ်လိုက်ကြလို့ ဂတ်ရောက်ရုံးရောက် မဖြစ်ကြတော့ဘူး ။
မုဒိန်းမှု ရယ်လို့ ဖြစ်လာရင် များသောအားဖြင့် ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်က အမှုလိုက်ခ မပေးနိုင်တဲ့ ဆင်းရဲသားတွေဘဲ များတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်က အမှုလိုက်ခ မြက်မြက်လေးရမယ့် အမှုကြီးတွေကို ပို စိတ်ဝင်စားတယ် ။
မုဒိန်းမှု မှ မဟုတ်ဘူး ။ လူသတ်မှုလည်း ဒီလိုဘဲ ။ လူတွေက လူသတ်မှု ဆိုရင် လူတယောက်လုံးကို
သတ်တာ..လူသေတာမို့ အမှုကြီးလို့ ထင်ကြတယ် ။ မုဒိန်းမှုလိုဘဲ လူသတ်တဲ့အထဲ သူဌေးက သတ်လို့ ရုံးရောက်လာတာ ရှားတယ် ။ နည်းတယ် ။ သူဌေးက လူမသတ်ဘူး ။ သူများကိုဘဲ ငွေပေး သတ်ခိုင်းတတ်တယ် ။
လူသတ်မှုတွေ မှာ လူသတ်တယ်လို့ စွပ်စွဲခံရသူတွေက ဆင်းရဲသားတွေဘဲ များတယ် ။ အမှုလိုက်ခ မပေးနိုင်တဲ့ လူတွေ ။
အခု မုဒိန်းမှုကတော့ နံမည်ကြီး တေးဂီတလောကက လူနှစ်ယောက်မို့ရယ်..ရှိုင်း ရောက်လာပြီး ုအမှုအပ်လို့ရယ်ကြောင့် အောင်မိုးခြိမ့် ဒီအမှုကို လက်ခံလိုက်တာ ။ တခါတလေ ငွေသိပ်မရတောင်ကျော်ကြားနိုင်တဲ့အမှုဆိုရင် အောင်မိုးခြိမ့် စိတ်ဝင်စားတယ် ။ လိုက်ပေးတယ် ။
အခုဘဲ ကြည့်လေ ။ ဒီတေးရေးဆရာတွေကို လိုက်ပေးတာ ဂျာနယ်တွေ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ ခဏခဏ ပါလာ
တယ် ။ ဒါကို အောင်မိုးခြိမ့်က ကြိုက်တာ ။ တရက်မှာ သူ့ပုံတောင် ဂျာနယ်ထဲ ပါလိုက်သေးတယ် ။
ရှိုင်းနဲ့ တွဲရက် ပုံ ။
သူ့မိသားစု ဆွေမျိ ုး အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ဒီပုံကြောင့် တော်တော် ကွိုင်တက်သွားသေးတယ် ။ အဆိုတော်မလေးနဲ့ တွဲရက်မို့ အိမ်က မိန်းမက ဂွီဂွမ်လုပ်လို့ တော်တော်လေး ဖြေရှင်းချက်ပေးလိုက်ရ
သေးတယ် ။
အမှု လိုက်ပေးဖို့က ငွေသိပ်မရဘူး ဆိုတောင် သူသွားရလာရ ပေးရကမ်းရ တာတွေ ကျေဖို့လောက်တော့ ရမှဖြစ်မယ်လေ ။ အလကားတော့ လိုက်မပေးနိုင်ဘူး ။ စားရိတ်က ရှိတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်က လက်လည်း ဖွာတယ် ။ ပေးကမ်းခြင်းသည် အောင်မြင်၏ ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ အောင်
မိုးခြိမ့်သည် ပေးကမ်းသင့်တယ်လို့ ထင်တဲ့လူတွေကို ပေးတယ် ။ ကမ်းတယ် ။ ကျွေးတယ် ..။မွေးတယ် ။ ပေါင်းသင်းထားတယ် ။
လူချစ်လူခင်များခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်လုပ်တဲ့ အလုပ်တွေမှာ ကူညီမစမယ့်လူတွေ ပေါ်လာတတ်တယ် လို့ ယုံကြည်တယ် ။ သူတပါးကို ကောင်းရင် အဲဒီကောင်းခြင်းတွေ က ကိုယ့်ဆီကို ရောင်ပြန်ဟတ်တယ် လို့လည်း သူ ယုံကြည်တယ် ။
“ ဒီတော့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲဟင်..ရှိုင်း …. ”
အောင်မိုးခြိမ့် လေသံကို ထိန်းပြီး ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်တယ် ။
“ ရှိုင်း ပေးမှာပါ ….ဆရာ့ကို ထိုက်ထိုက်တန်တန် ပေးမှာပါ ...ဆရာ အခု ငွေမပါခဲ့လို့ စိတ်ဆိုးလားဟင်...
ရှိုင်းကို စိတ်ဆိုးလား ...”
“ စိတ်တော့ မဆိုးပါဘူး..ရှိုင်း..ဒါပေမယ့် ရှိုင်းက အမှုလာအပ်တဲ့နေ့က ဆရာ့ကို ဂတိပေးထားခဲ့တယ်
လေ ...”
“ ဟုတ်ပါတယ်..ဆရာရယ် ...ရှိုင်းလည်း ပေးနိုင်မယ် ထင်လို့ပါ ...တကယ်တမ်းကျတော့ ရှိုင်း ရစရာ
ရှိတာတွေ မရလို့ ပေးဖို့ ခက်ခဲနေတယ်...ဒါပေမယ့် ငွေမပေးနိုင်တောင် ဆရာ လိုချင်တာ..လိုအပ်တာ
တွေ ရှိုင်း ပေးနိုင်မယ် ဆိုရင် ရှိုင်း ဆရာ့ကို ပေးချင်ပါတယ် ...အမှုလိုက်ခနဲ့ ချေလိုက်ချင်တာမျိုး မဟုတ်ပါဘူးနော်..အမှုလိုက်ခ ပေးဖို့ ကြာနေတဲ့အတွက် လျော်ကြေး သဘောမျိုးပါ...”
“ မင်း ပြောတာကို ဆရာ နားမလည်ဘူးကွယ်...ရှိုင်း...”
“ ရှိုင်း ပြောနေတာက အမှုလိုက်ခကို တနေ့ အဆင်ပြေတဲ့အခါ ပေးမယ်ဆရာ..လတ်တလော..အဲလို
စောင့်ဆိုင်းပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ့ လျော်ကြေး..အဲ...အတိုးလို့ ပြောလည်းရတယ်လေ
ဆရာ့ကို ရှိုင်း ပေးနိုင်တာတွေ ပေးမယ် လို့ ပြောနေတာပါ...”
“ ဘာတွေလည်း ..ဘာတွေ ပေးမှာလဲ....”
ရှိုင်းက အောင်မိုးခြိမ့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး...“ ဆရာ တကယ် မသိဘူးလားဟင် ...ဒါမှမဟုတ် မသိချင်ယောင်
ဆောင်နေတာလား..” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
“ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တိတိကျကျ သိချင်လို့ကွာ...ခုရှုပ်မှ နောင်ရှင်း ဆိုသလိုပေါ့...”
“ ရှိုင်းမှာ ဆရာ စိတ်ဝင်စားမယ့် အရာတွေ ရှိနေပါတယ်လေ ...ရှိုင်းမှာ ရှိတာတွေ အကုန်လုံးကို ဆရာ့
ကို ပေးချင်တယ် ...”
ပေါက်ပြီ။ သဘောပေါက်ပြီ ။ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ ကျဉ်းမြောင်းသွားတယ် ။ မှုန်မှိုင်းတော့ မသွား ။ ဆန့်ကျင်ဖက် အနေနဲ့ တောက်ပြောင်ပြီး စူးရှလာတယ် ။
ရှိုင်းကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်နေတယ် ။
“ ဟုတ်ပြီလေ...ဘယ်တော့ ပေးမှာလဲ ...ဘယ်နှစ်ခါ ပေးမှာလဲ...”
“ဆရာ လိုချင်တဲ့ အချိန်...ဆရာ့စိတ်တိုင်းကျပေါ့ ….ဟင်းဟင်း....”
“ ကြိုက်သွားပြီ....ကဲ..သွားစို့..အခုဘဲ....ဟားဟားဟား....”
“ ဟွန့်..ဆရာကလည်း..ချက်ချင်းကြီးဘဲကွာ....”
ရှိုင်းက ကိုယ်လေးကို လှုပ်ခါပြီး ရယ်မောလိုက်တယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့် သူ့တပည့်သိန်းအုပ်ကျော်ကို ခေါ်လိုက်တယ် ။
“ တပည့်ရေ..ဆရာ အရေးကြီးကိစ္စပေါ်လာလို့ အပြင်သွားလိုက်အုံးမယ် ..ဒီနေ့ ရုံးချိန်းတွေကို ခင်ပပမြိုင်
နဲ့ ဇေယျာလွင်တို့ကို ဆရာ့ကိုယ်စား သွားကြဖို့ မင်း စီစဉ်လိုက်ကွာ....”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..”
ခင်ပပမြိုင်နဲ့ ဇေယျာလွင်တို့က သူ့လက်ထောက် ရှေ့နေတွေပါ ။
သူ့မှာ လက်ထောက်ရှေ့နေတွေ အပြင် အလုပ်သင် ရှေ့နေတွေ သုံးယောက်လောက် ရှိတယ် ။
နှစ်ယောက်က မိန်းကလေးတွေ ။ သုန်တြာ နဲ့ခရစ်တီယားနား ဘီကောက် ။ တယောက်က ယောကျ်ားလေး ။ မောင်ပြား တဲ့ ။
“ ကဲ..သွားစို့ ရှိုင်းလေး ...”
ရှိုင်းကို ရှိုင်းလေးတွေ ဘာတွေ သူ ခေါ်ပစ်လိုက်တယ် ။
ရှိုင်းက အမှုလိုက်ခ ပထမ အရစ် အနေနဲ့ ၁ဝသိန်း ပေးမယ်လို့ ဂတိပြုထားတယ် ။ လာမယ် ကြာမယ်
ဖြစ်နေတဲ့ အမှုလိုက်ခအတွက် သူမမှာ ရှိတာတွေ ပေးမယ်ဆိုတာကို ကြားလိုက်ရကထဲက အောင်မိုးခြိမ့်
ရဲ့ ပေါင်ကြားက ဒုတ်က တမဟုတ်ချင်း ထွားတက်လာတယ် ။ မာလာတယ် ။ ခေါင်းထောင်လာတယ် ။
အစာအနံ့ကိုရတဲ့ စပါးကြီးမြွေကြီးလိုဘဲ ။
တကယ်တော့ မထင်မမှတ်ဘဲ အခုလို ဖြစ်သွားတာ ။ ရှိုင်းကိုစတွေ့ကထဲက လိုချင်မျက်စိ နဲ့ တော့
တချိန်လုံး ပစ်မှားနေခဲ့တာ ။ သိတယ် မဟုတ်လား ။ အောင်မိုးခြိမ့်က ဒီဖက်မှာ ဝါသနာ ထုံလွန်းတာ ။
နေအုံး..နေအုံး...စောင့်အုံးလို့ ခေါင်းတထောင်ထောင်နဲ့ လုပ်နေတဲ့ ဒီကောင့်ကို တားထားရတယ် ။
ရှိုင်းနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့် ဓါတ်လှေခါးနဲ့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းတဲ့အချိန် ရှိုင်းရဲ့ တင်လှလှတွေကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်း အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ဒုတ်က ထလာပြန်တယ် ။ ဝတ်ထားတဲ့ ယောပုဆိုးကို လက်နဲ့ အသာမလိုက်ရတယ် ။ ဒုတ်မြူးနေတာ လူမမြင်စေချင်လို့ ။
အရေးထဲ ဓါတ်လှေခါးထဲက အထွက် အမှုသည် ဒေါ်ကလျာနဲ့ ပက်ပင်းတိုးနေသေးတယ် ။ ဒေါ်ကလျာက “ ဆရာ....ဆရာ့ကို အရေးတကြီး တွေ့ချင်လို့ ကျမ လာခဲ့တာ....” လို့ လုပ်နေလို့ အပေါ်မှာ လက်ထောက်တွေ ရှိတယ်..သူတို့ကို ပြောပါလို့ ပြောရင်း အမြန်လစ်ခဲ့ရတယ် ။ ဒီမိန်းမ
ကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေကလည်း ကြွထငေါနေတဲ့ သူ့ဒုတ်နေရာကို ရောက်ရောက်နေတာ သူတွေ့လိုက်
ရတယ် ။
ဒေါ်ကလျာက လင်သုံးယောက် ကွဲတဲ့ အသက်၅ဝအရွယ် ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် အသားဖွေးဖွေးနဲ့ အိမ်ခြံမြေရောင်းဝယ်တဲ့ ပွဲစား ။ ကွဲသွားတဲ့ လင်တွေဆီကလည်း
အိမ်တွေ တိုက်ခန်းတွေ ရလိုက်လို့ ပိုက်ဆံရှိ လူတန်းစားဘဲ ။ ငွေတိုးချေးစားတာ ပြန်မပေးကြလို့ တရားရုံးမှာ သူ့ကို ငှားပြီး တရားရင်ဆိုင်နေ
တာ ။
ကားဆီကို ရောက်တော့ ရှိုင်းက “ ဆရာ..ကားက အရင်တခါကား မဟုတ်ဖူးနော်...အသစ်ကြီးနော်..”လို့ပြောလိုက်လို့ အောင်မိုးခြမ့် ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်သွားတယ် ။ ရှိုင်းက တော်တော် လျင်တာဘဲ ။ ကားမတူတော့တာကို သိနေတယ် ။
“ ဟုတ်တယ်ရှိုင်း ...တစီး ထပ် ဝယ်ထားတာ ဟဲဟဲ...”
“ ဟင်း..ဆရာက ဘောစိကြီးဘဲ...”
“ ဘယ်ကိုသွားကြမလဲဟင်...”
ကားစက်ကိုသူ နှိုးလိုက်တဲ့အချိန် ရှိုင်းက မေးတယ် ။
“ စိတ်ချရတဲ့ တနေရာရာပေါ့ ...”
အောင်မိုးခြိမ့်မှာ ရှေ့နေအလုပ်အပြင် တိုက်ခန်းအိမ်ခန်းတွေကို ဝယ်ရောင်းလုပ်တဲ့ ဘေးပေါက်အလုပ်ကရှိတော့ ဈေးတက်ရင် ပြန်ရောင်းဖို့ ဝယ်ထားတဲ့
ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းတွေ ရှိနေတယ် ။
“ ဘယ်မှာလဲ သိလို့ ရမလားဟင် ..”
“ မရမ်းကုန်းမှာ...”
အောင်မိုးခြိမ့်သည် သူ့ဘေးက ရှိုင်းကိုဘဲ ကြည့်နေလို့ လမ်းဖြတ်ကူးတဲ့ စက်ဘီးတစီးကို တိုက်မိတော့မလို့ ။ စက်ဘီးသမားက
“ ရှေ့ကြည့်မောင်း..နှာဘူးကြီး” လို့ အော်လိုက်တာ ကြားလိုက်ရတယ် ။
မရမ်းကုန်းက သူ့ကွန်ဒိုတိုက်ဆီကို ရောက်သည်အထိ လမ်းခရီးမှာ သူကားမောင်းတာ တော်တော့်ကို
အလွဲလွဲအမှားမှားတွေ ဖြစ်တယ် ။ ရှိုင်းကိုဘဲ အာရုံစိုက်နေလို့။
သူ့ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းက မြေအောက်ကားရပ်စရာနေရာနဲ့ ဖြစ်သလို ဒီကားပါကင်ကနေ တိုက်ခန်းကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်သွားနိုင်တာကြောင့် တော်တော်
အဆင်ပြေတယ် ။ ရှိုင်းနဲ့အတူ ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်သွားတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြမ့်စိတ်တွေ တအား ဆူပွက်နေပြီ ။ ရှိုင်းရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးကို
လှမ်းဖက်လိုက်မိတယ် ။
“ အို့..ဆရာ..စောင့်ပါအုံးလို့....ဟိုရောက်မှ...ဆန္ဒ မစောနဲ့...”
“ ရှိုင်းက သိပ်လှတာဘဲ ...”
“ ဟင်းဟင်း...ခုလို ချီးကျူးတာ ကျေးဇူးပါ ဆရာ....ဘာစားမလဲ ကျွေးမယ် ..”
“ အာပုံ...အာပုံ စားမယ်...ဟီး...”
ကလေးကြီးတယောက်လိုဘဲ သွားကြီးဖြဲပြီး ပြောလိုက်တဲ့ အောင်မိုးခြမ့်ကို ရှိုင်းက လက်သီးဆုပ်ဖြူဖြူလေးနဲ့ ထုချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ် ။
“ ရှိုင်း...အပေါ်ပိုင်းကို မထုနဲ့..ရှိုင်း ထုချင်ရင် ..ဟို..ဟို...အောက်ပိုင်း..”
“ အိုနော်..ဆရာ..သိပ်ကဲနေတယ်...ဟင်း...”
ကွန်ဒိုအခန်းကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ကြတဲ့အချိန်မှာ အောင်မိုးခြိမ့် ကဲပြီ ။ လက်ဆော့ခြေဆော့တွေလုပ်တယ် ။ ရှိုင်းရဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်း ကို
ဖမ်းညှစ်လိုက်သလို ခါးကျဉ်လေးကို ဖက်လိုက်တယ် ။
“ ဆရာ....အိန္ဒြေလေး ဆည်ပါအုံးကွာ..အခန်းထဲ ရောက်တဲ့အထိ မစောင့်နိုင်တော့ဘူးလား ...”
အခန်းတံခါးသော့ကို လှည့်ဖွင့်တဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်တွေ တုန်နေတယ် ။
ရှိုင်းလို တစ်တစ်တောင့်တောင့် ချောချောလေးကို ဝါးရမယ် ဆိုတော့ စိတ်တွေ မဟားဒရား လှုပ်ရှား
ကုန်တာပေါ့ ။
အခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ယောပုဆိုး အထဲက ဒုတ်က တအားထောင်နေတယ် ။း ရှေ့ဖက်ကို ငေါငေါကြီး ထိုးထွက်နေသည် ။ ရှိုင်းက ဒါကို
ကြည့်ပြီး ခိကနဲ ရယ်လိုက်တယ် ။
အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့် ကြမ်းပြီ ။ ရှိုင်းကို တအားဖက် တအားကိုင်တယ် ။
“ အိုး..အိုး..ဆရာ..ဆရာ...ကြမ်းလှချည်လား....”
အောင်မိုးခြိမ့် နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်ကုန်တယ် ။
အိပ်ခန်းလေးထဲကို ရှိုင်းကို ဆွဲခေါ်သွားတယ် ။ ရှိုင်းရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်
ဘဲ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ကစားလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ကြားမှာ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေ
ရောက်နေတယ် ။
“ အဝတ်အစားတွေ ကြေကုန်မယ်.ဆရာရယ်...ရှိုင်း ချွတ်ပေးပါမယ် ...”
ရှိုင်းက အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်နေတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်လည်း သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်နေတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်အတွက် အိပ်မက်လိုဘဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ ဘယ်တုံးကမှ မထင်
ခဲ့ဘူး ။ အဆိုတော်မလေးသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် ရှိမနေတော့ဘူး ။
နိုင်ငံကျော် ဟစ်ဟော့ အဆိုတော်မလေး ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတယ် ။ လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ ။ နို့သီး
လေးတွေက အနီရောင်နုနု ။
ခါးသေးသေး အောက်က တင်လှလှတွေက ကားစွင့်လုံး ထွားနေကြတယ် ။ ပေါင်တန်ရှည်သွယ်သွယ်
နှစ်ချောင်း..ပေါင်ဂွဆုံက မို့မို့မောက်မောက် ခုံးနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီး ။
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေပြီ ။
ဖြူဖွေးပြီး တောင့်တင်းတဲ့ အလန်းစားလေး ရှိုင်းကို အဝတ်အစားမပါဘဲ တွေ့လိုက်ရတော့
ကတုန်ကရင်တွေ ဖြစ်ပြီး သူ့ပေါင်ဂွဆုံကအမွှေးလိန်ကောက်ကောက်တွေကြားက သူ့ဒုတ်ကြီးကလည်း
မတရားကြီးကို ထောင်မာနေတယ် ။ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတယ် ။
အကြောကြီးတွေ ထင်းနေအောင် ထောင်ထနေတယ် ။ မှိုပွင့်ကြီးလို ကားနေတဲ့ ဒစ်လုံးကြီးက နီရဲနေ
ပြီး အဲဒီ ဒစ်လုံးကြီးရဲ့ထိပ်က အပေါက်လေးကနေလည်း အရည်ကြည်တွေက ယိုစီးကျနေတယ် ။ လဥ
ကြီး နှစ်လုံးကလည်း တွဲလောင်းကြီး ။
ရှိုင်းရဲ့ ကော့တင်းလုံးဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ငေးမောကြည့်နေရာက ပေါင်ဂွဆုံက အမွှေးနုလေးတွေ ခပ်
ပါးပါးရေးရေးလေးနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်မိလိုက်တယ် ။
“ ခိခိခိ..ဆရာ..မကြည့်နဲ့ကွာ...ရှက်တယ်...”
“ ဟဲဟဲ..မရှက်နဲ့..ရှိုင်း..ဒါ သဘာဝ....လာ..လာ...ရှိုင်း..လိုးကြရအောင်...”
“ ဟွန့် ဆရာကလည်း..အပြောပက်စက်လိုက်တာ...အဲလိုကြီးပြောနဲ့..ရှိုင်းရှက်တယ်...”
အောင်မိုးခြိမ့်က ရှိုင်းကို ကုတင်စောင်းမှာ တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူက ကြမ်းပြင်က ကော်ဇောပေါ်မှာ ဒူး
ထောက်လိုက်ပြီး ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်တယ် ။
“ ဆရာ...အို....ဆရာ..ဆရာ.....ဘာ..ဘာဂျာ ကိုင်မလို့လားဟင်....”
“ ဟုတ်တယ်...ရှိုင်းရယ်...ရှိုင်းရဲ့ စောက်ပတ်လှလှလေးကို ဆရာ ဘာဂျာကိုင်ပေးပါရစေကွယ်...”
မို့ဖေါင်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်အုံကြီးကို နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။ သူ့နှခေါင်းက မှုတ်ထုတ် လိုက်တဲ့ လေတွေက အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေကို လှုပ်ယိမ်းသွားစေတယ် ။နီညိုညို အင်္ဂါစပ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို သူ့နှခေါင်းကြီးနဲ့ ထိုးနမ်းလိုက်တယ် ။
“ ဟင့်..ဆရာ...ဘာလို့ လိုက်နမ်းနေတာလဲလို့..မရွံဘူးလား....နံမယ်....နံမယ်...”
“ နံမယ်လား ...ဆရာ့နံမယ်လား...အောင်မိုးခြိမ့်လေ.....အောင်မိုးခြိမ့်....”
“ အို..ဆရာကလည်း အနံ့နံမယ်လို့ ပြောတာ...ရှိုင်း ရေမချိုးရသေးဘူး ...အိမ်က ကမန်းကတမ်း ထပြေးလာတာ...”
“ မနံဘူး..မနံဘူး....ရှူမှာဘဲ..ဟောလိုကို ရှူလိုက်အုံးမှာ..”
အောင်မိုးခြိမ့် တရှူးရှူးနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို နမ်းရှူလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းက တခစ်ခစ် ရယ်လိုက်ပြီး..“ ကြိုက်
လား....” လို့မေးလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က အကွဲကြောင်းကို လျာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ အ
ထက်ကို ပင့်ကော်ယက်ထည့်လိုက်ပါတယ် ။
“အိုး...ဟင့်....”
ရှိုင်း ပါးစပ်လေးဟသွားတယ် ။ လျာကြမ်းကြီးက အသားနုနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားလို့ ။
အို..အို.....ဟာ ...ဆက်တိုက် ယက်နေပြီ ။ အနောက်ကို ဖင်ရွှေ့ဆုတ်ပြေးလိုက်သည် ။ အီး...မရဘူး ။
အောင်မိုးခြိမ့်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ချုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ သူ့လျာကြီးက ရှိုင်း အစိကို ဖိဖိယက်
နေတယ် ။ အားရှီး.....အမလေး......ရှိုင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ။
တိုက်ပုံကော်လာကတုံး ဝတ် ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားနဲ့ တရားခွင်မှာ ခန့်ခန့်ထည်ထည်နေခဲ့တဲ့
လော်ရာကြီး တပြတ်ပြတ်နဲ့ စောက်ပတ်ယက်ပေးနေတယ် ။
သူ့လက်တဖက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ရှိုင်းရဲ့ နို့တွေကို တလုံးပြီးတလုံး ကိုင်နေတယ်. ဆုပ်နယ်နေတယ် ..။
ရှိုင်းလည်း ဘာဂျာယက်တာ ခဏခဏ ခံဘူးပေမယ့် အောင်မိုးခြိမ့် ယက်ပေးတာကို အကြိုက်ဆုံးဘဲ။
အောင်မိုးခြိမ့်က စောက်စိကို ကစားတာ သိပ်တော်တယ် ။ ရှိုင်း သူ ဘာဂျာမှုတ်နေတဲ့အချိန် ၂ကြိမ်
တောင် ပြီးရတယ် ။ ဒီလူကြီးက ခရေပွင့်ကိုပါ လျာနဲ့ ထိုးတာ ။ ထူးခြားတဲ့ အတွေ့အကြုံမို့ ရှိုင်း
သဘောကျမိတယ် ။ သူ့ဒုတ်က မရှည်ပေမယ့် အရမ်း တုတ်တယ် ။ သူ့ဒုတ်ကြီးက တုတ်တုတ်ကြီး ။
ဒစ်ဖူးကြီးကလည်း ကားကားကြီး ။ ဘာဂျာကိုင်တာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်မိတယ် ။
“ ရှိုင်း...မကြိုက်လို့လားဟင်...”
“ မဟုတ်ဘူး..ရှိုင်းလည်း ဆရာ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးချင်လို့..”
ဒီလို ပြောလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ဒုတ်တိုကြီး ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်သွားတာ ရှိုင်း တွေ့လိုက်
ရသည် ။ ရှိုင်း သူ့ဒစ်ပြဲကြီးကို နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ ငုံပေးလိုက်တယ် ။
အူး..ငံကျိကျိနဲ့...။
ဒစ်ပြဲကြီးကို စုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ လျာနဲ့လည်း ကလိပေးလိုက်တယ် ။
“ အား...ဟား......ကောင်းလိုက်တာ ရှိုင်းရယ်...”
အခန်းတံခါးသော့ကို လှည့်ဖွင့်တဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်တွေ တုန်နေတယ် ။
ရှိုင်းလို တစ်တစ်တောင့်တောင့် ချောချောလေးကို ဝါးရမယ် ဆိုတော့ စိတ်တွေ မဟားဒရား လှုပ်ရှား
ကုန်တာပေါ့ ။
အခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ယောပုဆိုး အထဲက ဒုတ်က တအားထောင်နေတယ် ။း ရှေ့ဖက်ကို ငေါငေါကြီး ထိုးထွက်နေသည် ။ ရှိုင်းက ဒါကို
ကြည့်ပြီး ခိကနဲ ရယ်လိုက်တယ် ။
အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့် ကြမ်းပြီ ။ ရှိုင်းကို တအားဖက် တအားကိုင်တယ် ။
“ အိုး..အိုး..ဆရာ..ဆရာ...ကြမ်းလှချည်လား....”
အောင်မိုးခြိမ့် နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်ကုန်တယ် ။
အိပ်ခန်းလေးထဲကို ရှိုင်းကို ဆွဲခေါ်သွားတယ် ။ ရှိုင်းရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်
ဘဲ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ကစားလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ကြားမှာ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေ
ရောက်နေတယ် ။
“ အဝတ်အစားတွေ ကြေကုန်မယ်.ဆရာရယ်...ရှိုင်း ချွတ်ပေးပါမယ် ...”
ရှိုင်းက အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်နေတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်လည်း သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်နေတယ် ။
အောင်မိုးခြိမ့်အတွက် အိပ်မက်လိုဘဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ ဘယ်တုံးကမှ မထင်
ခဲ့ဘူး ။ အဆိုတော်မလေးသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် ရှိမနေတော့ဘူး ။
နိုင်ငံကျော် ဟစ်ဟော့ အဆိုတော်မလေး ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတယ် ။ လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ ။ နို့သီး
လေးတွေက အနီရောင်နုနု ။
ခါးသေးသေး အောက်က တင်လှလှတွေက ကားစွင့်လုံး ထွားနေကြတယ် ။ ပေါင်တန်ရှည်သွယ်သွယ်
နှစ်ချောင်း..ပေါင်ဂွဆုံက မို့မို့မောက်မောက် ခုံးနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီး ။
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေပြီ ။
ဖြူဖွေးပြီး တောင့်တင်းတဲ့ အလန်းစားလေး ရှိုင်းကို အဝတ်အစားမပါဘဲ တွေ့လိုက်ရတော့
ကတုန်ကရင်တွေ ဖြစ်ပြီး သူ့ပေါင်ဂွဆုံကအမွှေးလိန်ကောက်ကောက်တွေကြားက သူ့ဒုတ်ကြီးကလည်း
မတရားကြီးကို ထောင်မာနေတယ် ။ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတယ် ။
အကြောကြီးတွေ ထင်းနေအောင် ထောင်ထနေတယ် ။ မှိုပွင့်ကြီးလို ကားနေတဲ့ ဒစ်လုံးကြီးက နီရဲနေ
ပြီး အဲဒီ ဒစ်လုံးကြီးရဲ့ထိပ်က အပေါက်လေးကနေလည်း အရည်ကြည်တွေက ယိုစီးကျနေတယ် ။ လဥ
ကြီး နှစ်လုံးကလည်း တွဲလောင်းကြီး ။
ရှိုင်းရဲ့ ကော့တင်းလုံးဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ငေးမောကြည့်နေရာက ပေါင်ဂွဆုံက အမွှေးနုလေးတွေ ခပ်
ပါးပါးရေးရေးလေးနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်မိလိုက်တယ် ။
“ ခိခိခိ..ဆရာ..မကြည့်နဲ့ကွာ...ရှက်တယ်...”
“ ဟဲဟဲ..မရှက်နဲ့..ရှိုင်း..ဒါ သဘာဝ....လာ..လာ...ရှိုင်း..လိုးကြရအောင်...”
“ ဟွန့် ဆရာကလည်း..အပြောပက်စက်လိုက်တာ...အဲလိုကြီးပြောနဲ့..ရှိုင်းရှက်တယ်...”
အောင်မိုးခြိမ့်က ရှိုင်းကို ကုတင်စောင်းမှာ တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူက ကြမ်းပြင်က ကော်ဇောပေါ်မှာ ဒူး
ထောက်လိုက်ပြီး ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်တယ် ။
“ ဆရာ...အို....ဆရာ..ဆရာ.....ဘာ..ဘာဂျာ ကိုင်မလို့လားဟင်....”
“ ဟုတ်တယ်...ရှိုင်းရယ်...ရှိုင်းရဲ့ စောက်ပတ်လှလှလေးကို ဆရာ ဘာဂျာကိုင်ပေးပါရစေကွယ်...”
မို့ဖေါင်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်အုံကြီးကို နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။ သူ့နှခေါင်းက မှုတ်ထုတ် လိုက်တဲ့ လေတွေက အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေကို လှုပ်ယိမ်းသွားစေတယ် ။နီညိုညို အင်္ဂါစပ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို သူ့နှခေါင်းကြီးနဲ့ ထိုးနမ်းလိုက်တယ် ။
“ ဟင့်..ဆရာ...ဘာလို့ လိုက်နမ်းနေတာလဲလို့..မရွံဘူးလား....နံမယ်....နံမယ်...”
“ နံမယ်လား ...ဆရာ့နံမယ်လား...အောင်မိုးခြိမ့်လေ.....အောင်မိုးခြိမ့်....”
“ အို..ဆရာကလည်း အနံ့နံမယ်လို့ ပြောတာ...ရှိုင်း ရေမချိုးရသေးဘူး ...အိမ်က ကမန်းကတမ်း ထပြေးလာတာ...”
“ မနံဘူး..မနံဘူး....ရှူမှာဘဲ..ဟောလိုကို ရှူလိုက်အုံးမှာ..”
အောင်မိုးခြိမ့် တရှူးရှူးနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို နမ်းရှူလိုက်တယ် ။ ရှိုင်းက တခစ်ခစ် ရယ်လိုက်ပြီး..“ ကြိုက်
လား....” လို့မေးလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က အကွဲကြောင်းကို လျာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ အ
ထက်ကို ပင့်ကော်ယက်ထည့်လိုက်ပါတယ် ။
“အိုး...ဟင့်....”
ရှိုင်း ပါးစပ်လေးဟသွားတယ် ။ လျာကြမ်းကြီးက အသားနုနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားလို့ ။
အို..အို.....ဟာ ...ဆက်တိုက် ယက်နေပြီ ။ အနောက်ကို ဖင်ရွှေ့ဆုတ်ပြေးလိုက်သည် ။ အီး...မရဘူး ။
အောင်မိုးခြိမ့်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ချုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ သူ့လျာကြီးက ရှိုင်း အစိကို ဖိဖိယက်
နေတယ် ။ အားရှီး.....အမလေး......ရှိုင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ။
တိုက်ပုံကော်လာကတုံး ဝတ် ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားနဲ့ တရားခွင်မှာ ခန့်ခန့်ထည်ထည်နေခဲ့တဲ့
လော်ရာကြီး တပြတ်ပြတ်နဲ့ စောက်ပတ်ယက်ပေးနေတယ် ။
သူ့လက်တဖက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ရှိုင်းရဲ့ နို့တွေကို တလုံးပြီးတလုံး ကိုင်နေတယ်. ဆုပ်နယ်နေတယ် ..။
ရှိုင်းလည်း ဘာဂျာယက်တာ ခဏခဏ ခံဘူးပေမယ့် အောင်မိုးခြိမ့် ယက်ပေးတာကို အကြိုက်ဆုံးဘဲ။
အောင်မိုးခြိမ့်က စောက်စိကို ကစားတာ သိပ်တော်တယ် ။ ရှိုင်း သူ ဘာဂျာမှုတ်နေတဲ့အချိန် ၂ကြိမ်
တောင် ပြီးရတယ် ။ ဒီလူကြီးက ခရေပွင့်ကိုပါ လျာနဲ့ ထိုးတာ ။ ထူးခြားတဲ့ အတွေ့အကြုံမို့ ရှိုင်း
သဘောကျမိတယ် ။ သူ့ဒုတ်က မရှည်ပေမယ့် အရမ်း တုတ်တယ် ။ သူ့ဒုတ်ကြီးက တုတ်တုတ်ကြီး ။
ဒစ်ဖူးကြီးကလည်း ကားကားကြီး ။ ဘာဂျာကိုင်တာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်မိတယ် ။
“ ရှိုင်း...မကြိုက်လို့လားဟင်...”
“ မဟုတ်ဘူး..ရှိုင်းလည်း ဆရာ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးချင်လို့..”
ဒီလို ပြောလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ ဒုတ်တိုကြီး ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်သွားတာ ရှိုင်း တွေ့လိုက်
ရသည် ။ ရှိုင်း သူ့ဒစ်ပြဲကြီးကို နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ ငုံပေးလိုက်တယ် ။
အူး..ငံကျိကျိနဲ့...။
ဒစ်ပြဲကြီးကို စုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ လျာနဲ့လည်း ကလိပေးလိုက်တယ် ။
“ အား...ဟား......ကောင်းလိုက်တာ ရှိုင်းရယ်...”
ရှိုင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ပြန်ထွက်အလာ အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ကောက်ယူဝတ်နေလို့ အောင်မိုးခြိမ့်က“ ရှိုင်း..တကယ်ဘဲ ပြန်တော့မလို့လား...” လို့ မေးလိုက်သည် ။
“ ဟုတ်တယ်..ဆရာ..ရှိုင်း ဒီနေ့ မအားဘူး..လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ် ..ဘာလဲ ဆရာက မဝသေးဘူးလား.....”
“ ဟီး....အင်း...”
“ နောက်တခါ တွေ့သေးတာပေါ့ ဆရာရယ်....အခုဟာက ဆရာ့ကို မအားတဲ့ကြားက တွေ့လိုက်တာ..အားနာလို့
အမှုလိုက်ခ မပေးဘဲ ဆရာ့ကို ခိုင်းနေရတာကြောင့်ရယ်ပါ ...”
အောင်မိုးခြိမ့်လည်း စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး သူ့အဝတ်တွေ သူပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ရှိုင်းကို ပြန်ပို့ဖို့ လုပ်လိုက်ရသည် ။
နောက်ထပ် ချိန်းသေးတာပေါ့ လို့ စဉ်းစားရင်း စိတ်လျော့ထားလိုက်သည် ။ ရှိုင်းကို ရေရေလည်လည် သဘောကျသွားသည် ။ ရှိုင်းအပေါ်မှာ အမြင် ကြည်လင်သွားသည် ။ ပိုက်ဆံမပေးပေမယ့် သူလိုချင်တာကို ပေးတဲ့အတွက် ရှိုင်းအပ်တဲ့ အမှုကို အောင်မိုးခြိမ့် သေသေချာချာ ဂရုစိုက် လုပ်ပေးတော့မှာ သေချာသည် ။
အပိုင်း ၂ ဆက်ရန်
အပိုင်း ၃ ဆက်ရန်
