ဒို့နှစ်ယောက်နဲ့မိဆွေး (ဇာတ်လမ်းရှည် စ-ဆုံး)

ဒို့နှစ်ယောက်နဲ့မိဆွေး (ဇာတ်လမ်းရှည် စ-ဆုံး)

ပန်းရိုင်း ရေးသည်

မနက် အစောကြီး ..။

တောင်ခိုးတွေ ဝေ မြူတွေ ဆိုင်းနေသည်...။

နှင်းစက်လေးတွေ တဖျောက်ဖျောက် ကျနေတဲ့ ဝေလီဝေလင်း အချိန် ။ ဒီနှင်းစက်လေးတွေကြောင့် အပင်တွေ ခြုံတွေ မြက်တွေ စိမ်းစိုနေသည် ။

မြင့်မားတဲ့ တောင်ပြာတန်းကြီးတွေ ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းနေတဲ့ ချိုင့်ဝှမ်း ထဲက ရွာကလေး ကို သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေ ကြားထဲက လှမ်းမြင်လိုက်ရလို့

သိုးထိန်း ဝမ်းသာသွားသည် ။ မတ်စောက်တဲ့ တောင်ပေါ်ကနေ အောက်က ရွာလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတာ ..။ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြတ်သားစွာ

မြင်ရတာတော့ မဟုတ် ။ မပီ ဝိုးတဝါး မြင်ရတယ် ဆိုရုံလေး ။

သိုးထိန်း …. ။

အသက်၂၅နှစ် ။ အရပ်၅ပေ၈လက်မ ..။ ရှမ်းမြန်မာကပြား ။

ကျစ်လစ်သန်မာတဲ့ ကိုယ်ကာယနဲ့ သန့်ပြန့် ယောကျ်ားပီသတဲ့ ရုပ်သွင် နဲ့ ...။

ပုခုံးပေါ်ထိနေတဲ့ သူ့ဆံပင်တွေနဲ့ မရိပ်မသင်တာ တပတ်လောက် ရှိလာလို့ သိသိသာသာ ဖြစ်နေတဲ့ မုတ်ဆိတ်နှုတ်ခမ်းမွေးတွေက သူ့ကို

ပိုကြီးရင့်သွားစေသည် ။

အေးမြတဲ့ လေက တော်ရုံလူဆိုရင် ခိုက်ခိုက်တုန်သွားမှာ ဖြစ်ပေမယ့် သိုးထိန်းကတော့ မဖြုန်ဘူး ။ နဲနဲလေးမှ မမှုဘူး ။

သူ့အတွက် ဒီရာသီကြောင့် ဘာမှ အဟန့်အတား မဖြစ်ဘူး ။ အအေးဒါဏ်ကို ကျင့်သား ရနေပြီ ။ အရေထူနေပြီ လို့ ဆိုရမလား ..။ နေနေကျ

ဖြစ်နေပြီ ။သူ့ကိုယ်ထဲမှာ အင်အားတွေ အပြည့် ရှိသည် ။

သိုးထိန်း တညလုံး ခရီးပြင်းနှင်ခဲ့တယ် ..။ တောင်အထပ်ထပ် တောအထပ်ထပ်ဖြတ်ကျော်ခဲ့တာ ..။

အာရုဏ်တက်အချိန်မှာ တောင်ပေါ်ကနေ တောင်အောက်ထဲက သူတို့ရွာကို စပြီး တွေ့ရပြီ ။ နှင်းတွေ မြူတွေ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ တောင်ကြားထဲက

ရွာကလေး ...။

မီးခိုးတလူလူနဲ့ ရွာကလေးကို တောင်ပေါ်က ကြည့်ပြီး ဆရာမမေရီတို့ ဒီနေ့ကျွေးဖို့ ဟင်းတွေ ချက်နေကြပြီ လို့ သူစဉ်းစားမိရင်း ဘိုက်ဆာသလိုလို

ဖြစ်လာသည် ။

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဘီစကစ်တချပ်ကို ထုတ်ယူကာ ဝါးရင်း ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ရေဘူးကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည် ။

အစိမ်းရောင်ကင်းဘတ်စ်အုပ်ထားတဲ့သတ္တုရေဘူး ။

ရေမော့သောက်လိုက်ရင်း ရွာကလေး ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ပြီး သူရောက်နေတဲ့ တောင်ပေါ်ကနေ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆင်းသည် ။

တောင် ဆိုတာ အတက်တင် ပင်ပန်းတာ မဟုတ် ။ အဆင်းကလည်း မလွယ်လှ ။ သစ်ကိုင်းတွေကို ဆွဲကိုင်ပြီး မတ်စောက်တဲ့ တောင်ကမ္ဘားကနေ

တရွေ့ရွေ့ သူဆင်းသည် ။

သူဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်းပုတ်..အနက်..အဝါ ရောထားတဲ့ ကာမိုဖလတ်ရှ် ပြောက်ကြား တောဆောင်းဦးထုပ် နဲ့ ကပ်အိတ်တွေ

အများကြီးနဲ့စစ်ဝတ်စုံသည် နှင်းစက်တွေကြား နာရီပေါင်းများစွာ တောတိုးလျောက်လာခဲ့လို့ စိုစွတ်နေသည် ။

မြင်းတွေ ဝန်တင် လားတွေ တက်ဆင်းတဲ့လမ်း ရှိပေမယ့် ဒီလမ်းက တောင်ကို ကွေ့ပတ်ပြီး ဖေါက်ထားတာ ဆိုတော့ အဲဒီ လမ်းတွေ

သုံးရင်ကြာနေမည် ။ ဒါကြောင့် ဖြတ်လမ်း အနေနဲ့ မတ်မတ်စောက်စောက် နေရာကနေ သူ ဆင်းနေတာ ။

လူချည်းဘဲဆို ဒီလောက် မဟုတ်ဘူး ..။ သူ့မှာက ဝန်စည်စလယ်တွေက အများကြီး ။ ကျောက ကျောပိုးအိတ်က

လည်း တော်တော်လေးသည်။ ခါးမှာက ကျည်ကပ်တွေ အများကြီး နဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေရှိသည် ။ အိတ်နဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ပစ္စတိုက တလက် ။

ဆစ်ဆောရား ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ နိုင်းမီလီမီတာ ပစ္စတိုလ် ..။ ပုခုံးမှာ လွယ်ထားတဲ့ အမ်ဖိုး M4 ခြေမှုန်းရေး မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ် ..။ BushMaster

ကုမ္ပဏီ က လုပ်တဲ့ ၅.၅၆ရိုင်ဖယ် ..။ ပြင်းထန်အားကောင်းတဲ့ လူသတ်လက်နက် ...။ ခေတ်မှီ စစ်သုံး အော်တိုမက်တစ် စက်သေနတ် ...။

ဘယ်လက်မှာ ပတ်ထားတဲ့ နာရီကို ကြည့်လိုက်သည် ။

အနက်ရောင် မိုးရေအစိုခံ စမစ်အင်ဝက်ဆင် ရာဘာ နာရီလေး က မနက် ခြောက်နာရီခွဲတိတိ လို့ ပြသနေသည် ။

အချိန်မှီကောင်းပါရဲ့ ။

ဆွေးကို ဆက်ဆက်ပြန်ခဲ့မည် လို့ ဂတိပေးခဲ့တာ ။ ခုလောက်ဆို ဆွေး သူ့ကို မျှော်လှရော့မယ် ..။

ဆွေးက “ သိုးထိန်း ..နင်ဆက်ဆက် ပြန်လာနော်...ငါစောင့်နေမှာ...” လို့ သေသေချာချာ သူ့ကို မှာခဲ့တာ ..။

ဆွေး....။

ဆွေး ကို သူ အလေးထားသည် ။ ဆွေးသည် သူ့အတွက် အရေးအကြီးလူတွေထဲမှာ တယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သည် ။ ဆွေး ဖြစ်စေချင်တာကို သူ

လုပ်ပေးချင်သည် ။ဆွေးသည် သူ့ငယ်သူငယ်ချင်း ။ သူရယ်..ကျူးကျော် ရယ်...မိဆွေးက အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း Best friends တွေ ..။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တောင်အောက်ဖက်ကို ရောက်လာသည် ။ ဘုရားကျောင်းကိုတောင် လှမ်းမြင်နေရပြီ ။

ဆွေးတယောက် သူမလာဘူးထင်ပြီး မစောင့်တော့ဘဲ သီချင်းတွေ စဆိုနေပြီလား မသိဘူး ။

တောင်အောက်ဖက်ကို ရောက်လာတော့ သိပ်မမတ်စောက်တော့ဘူး ..။ ပြေလာသည် ။ ဘုရားကျောင်းလေးရှေ့မှာ ရှင်းနေသည် ။ လူရိပ်လူရောင် မမြင်ရဘူး..။ အစီအစဉ် စနေပြီ ထင်သည် ။ အစီအစဉ်စလို့ လူတွေ အားလုံး ဘုရားကျောင်းထဲ ရောက်နေကြပြီ ထင်သည် ။

လမ်းနီကလေး အတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လျောက်သွားလိုက်သည် ။ ဘုရားကျောင်းအရှေ့နား ရောက်လာတော့ သီချင်းသံ စကြားရသည် ။

အို ..ဆွေး ဆိုနေတာဘဲ ..။ ဆွေးရဲ့ အသံ ။

မိဆွေးတယောက်ထဲ ဂစ်တာတီးပြီး ဆိုလို ဆိုနေတာ...။

သူ ဘုရားကျောင်း ပေါက်ဝကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ အရှေ့ဆုံး မှာ ဆွေး ကုလားထိုင်တလုံးမှာ

ထိုင်က ဂစ်တာကို ပိုက်ပြီး တီးခတ်ရင်း သီချင်းဆိုနေသည် ။

ဖြောင့်စင်းတဲ့ ဆွေးရဲ့ ဆံပင်ရှည် နက်နက်တွေက မျက်နှာဖြူဖြူလေး ကို ပိုပြီး ထင်းသွားစေ သည် ။ ဆွေးသည် ခရစ်စမတ်နေ့နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သီချင်းတပုဒ်ကို ဆိုနေသည် ။

ဆွေးကို တွေ့လိုက်ရလို့ သူ အရမ်းပျော်သွားသည် ။ ဆွေး သည် သူ့ဘဝ အတွက် အရေးအကြီးဆုံး လူတွေထဲမှာ တယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သည် ။

ငယ်ငယ်ထဲက သူရယ် ကျူးကျော်ရယ် ဆွေးရယ် တယောက်နဲ့တယောက်သံယောဇဉ်ကြီးခဲ့ကြသည် ။ ချစ်ခဲ့ကြသည် ။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ။

သုံးယောက် အမြဲ အတူတူ စားကြ ကစားကြသည် ။

ဘုရားကျောင်းထဲကို ဝင်လိုက်မလို့ လုပ်ပြီးမှ သူ့ကိုယ်မှာ သေနတ်တွေ..ဗုံးတွေနဲ့ ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်ပြီး တုံ့သွားသည် ။

ဆွေး သီချင်းဆိုနေတဲ့ နားက စင်မြင့်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာယောသပ်ကို သူတွေ့လိုက်သည် ။

ဆရာယောသပ်သည် တခါက သူ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြောဆိုဘူးသည် ။

“ သိုးထိန်း ...ဒါဟာ ဘုရား ဝတ်ပြုတဲ့ ဗိမ္ဘာန်တော် ...မင်း လူသတ်လက်နက်တွေနဲ့ ဝင်လာတာဟာ

မိုက်ရိုင်းစော်ကားသလိုဘဲ...” လို့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ပြောခဲ့ဘူးသည် ။ အဲဒီအချိန်ထဲက သိုးထိန်းသည်

ဘုရားကျောင်းထဲကို လက်နက်နဲ့ မဝင်တော့ ။

အခုလဲ သူရောက်နေတာကို ဆရာယောသပ် တွေ့သည် ။ မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ လှမ်းကြည့်နေသည် ။

မိဆွေးသည် ဒီဘုရားကျောင်းရဲ့ ဝေယျာဝစ္စ အလုပ်တွေကို အမြဲကူလုပ်နေတာမို့ ဆရာယောသပ် နဲ့ ဆရာမ မေရီ

တို့နဲ့ ပြေလည်သည် ။ မိဆွေးကို သူတို့က အားကိုးကြသည် ။ မိဆွေးက ရွာက ကလေးတွေကို ဆန်းဒေးစကူး

လဲ သင်ပြပေးသည် ။ Sunday School ဆိုတာက ကလေးတွေကို ဓမ္မကျမ်းစာထဲက ပုံတိုပတ်စလေးတွေ ပြောပြ..သီချင်းတွေ သင်ပေးတဲ့

အချိန်ပိုင်းလေး ..။

မိဆွေး တီးခတ်ပြီး ဆိုနေတာက “ခရစ်စမတ်ရဲ့ အဓိပ္ပါယ် ”ဆိုတဲ့ သီချင်း ..။ သူခရီးမထွက်ခင်က ဆွေး သူ့ကို ဆိုပြခဲ့ဘူးသည် ။ ယနေ့ခေတ်လူသားတွေသည် ခရစ်တော်ယေရှု လူ့အသွင်နဲ့ ဖွားမြင်တဲ့ မွေးနေ့တော် အထိန်းအမှတ် ဆိုတာကို မေ့လျော့ကုန်ကြပြီး ခရစ်စမတ်ဆိုရင် အရက်တွေ မူးအောင်သောက်ပြီး ပါတီပွဲတွေ ဘဲ ကျင်းပကြရမယ်လို့ အမှတ်မှားနေကြတော့ မူရင်း အဓိပ္ပါယ်ပျောက်သွားရတဲ့အကြောင်း သီကုံးရေးစပ်ထားတာ ..။

သူ ဆွေး ဆိုနေတာကို ဘုရားကျောင်း အပြင်ကဘဲ နားထောင်နေသည် ။ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်မိနေသည် ။ ဆွေး ခု

လို ဆိုတာကို တွေ့ချင်ကြားချင်လို့ သူ မိုင်ပေါင်းများစွာကို မနားတမ်း ခရီးနှင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား ..။

ဆွေးအသံလေးက သူ့ကို အမောပြေစေသွားသည် ။ ဆွေး ကို သူငေးကြည့်နေတုံး ဆွေး သူ ရှိနေတဲ့ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တာကြောင့်

လက်ပြလိုက်သည် ။ ဆွေး ပြုံးလိုက်သည် ။ ဆွေးသိသွားပြီ ။ သူအရောက်လာတယ် ဆိုတာ ..။

ခရီးကြမ်းနှင်လာရလို့ ပင်ပမ်းတာတွေ ပြေပျောက်သွားသလိုဘဲ ။

စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သည် ။ ဆွေးကို ဂတိပေးထားတဲ့အတိုင်း ရောက်အောင် လာဖြစ်လို့ ။ လာနိုင်လို့ ။

ကျူးကျော် တယောက် ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိဘူး ။

ဆရာယောသပ်နဲ့ ဆွေးတို့ ဒီနေ့မနက် လုပ်တဲ့ ဝတ်ပြု အစီအစဉ်ကို ကျူးကျော်ကိုလဲ လာဖို့ ခေါ်မှာ အသေအချာဘဲ ။ ဘုရားကျောင်းထဲမှာ

ထိုင်နေတဲ့ လူတွေထဲ ကျူးကျော်ပါမလား သူ လိုက်ကြည့်သည် ။ သူမရှိနေဘူး ။

ဆွေးရဲ့အသံအရမ်းကောင်းတာဘဲ ။ ရန်ကုန်ကိုသွားပြီး အသံသွင်း အခွေထုတ်နိုင်ရင် ဆွေးဟာ တကယ့်နံမည်ကြီး အဆိုတော်ကြီးတယောက် ဖြစ်မှာဘဲ လို့ တရွာလုံးက ပြောနေကြတာ ..။

မြန်မာပြည်အစွန်အဖျား က ရွာလေးက ကောင်မလေးတယောက် သီချင်းအဆိုကောင်းတာကို လူမသိသူမသိ ဖြစ်နေကြတယ် လို့ ရွာထဲက

လူတိုင်းက ပြောကြသည် ။ သူတို့ရွာလေးသည် နယ်နမိတ်မျဉ်းရဲ့ အစွန်ဆုံးမှာ ရှိနေတာ ..။ သူတို့ရွာကို လွန်တာနဲ့ တဖက်နိုင်ငံထဲကို ရောက်သည် ။

ဒါကြောင့်လည်း သူတို့ နယ်မြေသည် ဥပဒေမစိုးမိုးဘူး ။ ဆိုလိုတာက ရန်ကုန်က အစိုးရနဲ့ ဝေးကွာ ကင်းကွာနေတဲ့ နေရာ ..။

နိုင်ငံခြား စာနယ်ဇင်းတွေက War Lords ..Drug Lords လို့ အမျိုးမျိုး နံမည်ပေးကြတဲ့ လက်နက်ကိုင် အုပ်စုတွေရဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေ ရဲ့ သြဇာအာဏာ ဘဲ ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေတွေ ဖြစ်သည် ။

သူနဲ့ ကျူးကျော်သည် အရွယ်ရောက်လာတာနဲ့ တံငါနားနီး တံငါ ..မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင်း သူတို့နယ်မြေမှာ ဘုရင်တဆူလို

စိုးမိုးထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ တပ်ဖွဲ့ဝင် လက်နက်ကိုင် အမှုထမ်းတွေ ဖြစ်လာကြ သည် ။ သူ့လိုဘဲ

လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် တချိ ု့ ရှိနေပေမယ့် သူက အင်အား အကောင်းဆုံး နဲ့ သြဇာအသက်ရောက် ဆုံး ခေါင်းဆောင်တယောက် ဖြစ်သည် ။

အနီးတဝိုက်က အဖွဲ့တွေ အကုန်လုံး ဖြုန်သွားဖျားသွားစေတာကတော့ ဗိုလိချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အဖွဲ့က ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ စခန်းတခုကနေ တခုကို ကူးသန်းနေတဲ့

လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တခုရဲ့ ခေါင်းဆောင် စီးနင်းလိုက်ပါတဲ့ ရဟတ်ယာဉ်ကို အပူလှိုင်းနဲ့ လိုက်လံဖြေမှုန်းတဲ့ ဒုံးကျည်လက်နက်နဲ့ ပစ်ချ ဖေါက်ခွဲပြလိုက်တာပါဘဲ ။

ခေတ်မှီ လေယာဉ်ပစ်လက်နက်ပါ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက“ မတူရင် မတုနဲ့..” လို့ ကြုံးဝါးခဲ့တာတွေက တကယ့်ကို အင်အားတောင့်လို့ပါလား ဆိုပြီး သဘောပေါက်သွားကြသည် ။

သူရော ကျူးကျော်ရော ကွန်ဖူးလဲ တတ် သေနတ်ပစ်လဲ ဖြောင့်ကြပြီး အကင်းပါး ဖျတ်လပ်သွက်လက်ကြတာမို့

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သဘောကျပြီး မြှောက်စားထားသည် ။ ကျူးကျော်ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား က သူ့လက်အောက်က ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ရဲ့ တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့မှာ ထားထားသည် ။ အမြဲလိုဘဲ

ကျူးကျော် ကျောကို ပုတ်ပြီး...“ ငါ့ရဲ့ ဖိုက်တာကောင်းတယောက်...” လို့ ချီးကျူးတတ်သည် ။

ခိုင်းလိုက်ရင် ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မြန်မြန်ဆန်ဆန် တိတိကျကျ လုပ်တာကြောင့် နံမည်ကောင်းရပြီး ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားတို့ပါးစပ်ဖျားမှာ “ သိုးထန်း နဲ့ ကျူးကျော် ..” ဆိုတဲ့ နံမည်တွေ အမြဲ

ရှိနေသည် ။

“ ဒီနှစ်ကောင်က တကယ် ဖင်ပေါ့တဲ့ကောင်တွေ..ချက်ဆိုရင် နားခွက်ကမီးတောက်တယ် ...” လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခေါငးတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ ကျေကျေနပ်နပ် ပြောတတ်သည် ။

ကျူးကျော်သည် အရှင်မွေးလို့ နေ့ချင်းကြီးသွားသည် ။ ကျူးကျော်ဆိုတဲ့ နံမည်က ဒီနယ်တဝိုက်မှာ တော်တော်လေး ကျော်ကြားသည် ။ ကောင်းသတင်းကျော်တာတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ကျူးကျော်သည်

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ဆန့်ကျင်လာမယ့်လူ အဖွဲ့ အုပ်စု မှန်သမျှကို ပြတ်ပြတ်သားသား နှိမ်နင်းတိုက်ခိုက်တဲ့လူ မို့ ရန်သူတွေအပေါ် ကျူးကျော်ရဲ့ ပြင်းပြင်းထန်တန် ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုတွေကြောင့်

ကျူးကျော်သည် လူမုန်းများလှသည် ။

တကယ်တော့ ကျူးကျော်တို့တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့သည် ထောင်ထလာတတ်တဲ့ တခြားအဖွဲ့လေးတွေ နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်...သူတို့လိုဘဲ ကြီးမားတဲ့ အဖွဲ့ကြီးတွေ နဲ့ဘဲ ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ခိုက်ကြရတာဘဲ များသည် ။

ဗိုလိချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖွဲ့ကြီးကို တချိန်လုံး အင်အားတိုးချဲ့ လက်နက်သစ်တွေ တပ်ဆင်တာကြောင့် သူတို့အဖွဲ့သည် ဒီနယ်မြေတဝိုက်မှာ အင်အား အကောင်းဆုံး ဆိုတော့ တုပြိုင်လာတဲ့

နယ်ကျူးလာတဲ့ တခြား အဖွဲ့တွေကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် သူတို့ ဆုံးမ ခဲ့ကြလို့ တော်ရုံ အစွမ်းအစ နဲ့ သူတို့ကို အံတုရဲတဲ့လူ မရှိဘူး ဖြစ်လာသည် ။

တခြားအဖွဲ့တွေနဲ့ တိုက်ခိုက်ကြလို့ မိလာတဲ့ သုံ့ပန်းတွေကို စစ်မေးတဲ့အခါ ကျူးကျော်သည် လူမဆန်တဲ့ ရက်စက်တဲ့ နည်းလမ်းတွေကို သုံးတတ်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့ကို

ကြိုက်သလောက် ရန်သူတွေက သူ့ကို စက်ဆုပ်မုန်းတီးကြသည် ။ ကျူးကျော်ကို လက်စားချေဖို့ တေးထားသူ အများအပြား ရှိကြသည် ။

ကျူးကျော်တို့သည် အင်အားကောင်းတဲ့ လက်နက်ကောင်းတဲ့ ရဟတ်ယာဉ် လေယာဉ် ရှိတဲ့ အစိုးရစစ်တပ်နဲ့တော့ သူတို့မတိုက်ဖူးကြ..။

ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့နယ်မှာတော့ သူတို့ ဗိုလ်ဘဲ ..။

သိုးထိန်း ကိုကျတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား က သက်တော်စောင့်လိုသဘော အနားမှာ ခေါ်ထားသည် ။

သိုးထိန်းက ဆက်ဆံရေး တော်သည် ကောင်းသည် ..ဒီချာတိတ်က ဒီပလိုမေစီ ရသည် ဆိုပြီး သူ့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးအရာရှိ လို့ ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ပြီး လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံစေသည် ။ သူတို့

တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို ခေတ်မှီ စစ်ရေး နည်းပညာတွေ လာသင်ကြားပေးတဲ့ တဖက်နိုင်ငံက ဝင်လာတဲ့ နိုင်ငံခြား ကြေးစားစစ်သင်တန်းဆရာတွေကို

လည်း သိုးထိန်းနဲ့ဘဲ လွှဲထားသည် ။ သိုးထိန်းက အပြောအဆို ညက်ညောလိမ်မာသည် ဆိုပြီး ။ တခါတရံ တဖက်နိုင်ငံထဲကို ဖြစ်ဖြစ် ရန်ကုန် မန္တလေး ကို ဖြစ်ဖြစ် အရေးကြီးအလုပ် နဲ့

လွှတ်ခိုင်းတတ်သည် ။ သူ နဲ့ ကျူးကျော်တို့ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖွဲ့ထဲကို လက်ခံပြီး ယုံကြည်စိတ်ချနေတာ သားလိုတူလို ချစ်ခင်နေတာလဲ ဆွေးရဲ့အဖေ ဦးသောန ကြောင့် ..။

ဦးသောနသည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အဖေ ဗိုလ်ချုပ်စစ်လုံကျား လက်ထက်က ဗိုလ်ချုပ်စစ်လုံကျား အတွက် အမှုထမ်းခဲ့တဲ့သစ္စာရှိ လူယုံတယောက် ..။

ဦးသောန အသက်ကြီးလို့ အငြိမ်းစားယူသွားပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖေရဲ့ လူယုံမို့ ဆက်လက် ကြည့်ရှုထားသည် ။ ဦးသောနကဘဲ ဆွေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်တဲ့

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အဖွဲ့မှာ အလုပ်သွင်းပေးခဲ့သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား လဲ ဦးသောနကို သူ့ဆွေမျိုး အရင်းအခြာထက်တောင် ယုံသည် ။ အားကိုးသည် ။တက်ကြွဖျတ်လပ်တဲ့ လူငယ်လေးတွေ ဖြစ်တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုလည်း တွေ့တွေ့ချင်း

သဘောကျသွားခဲ့သည် ။

သိုးထိန်းသည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ လူယုံတယောက် ဖြစ်လာတဲ့သူသည် အလုပ်ကောင်းကောင်း လုပ်လို့ ဆုကြေးအပိုကြေးတွေ အများကြီး ရခဲ့သည် ။ သူသည် လက်ဖွာသည် ။

သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေထဲက အရေးတကြီး ငွေလိုခဲ့ရင် သူ အမြဲတမ်း ထုတ်ပေးတတ်သည် ။ ပြန်မပေးနိုင်ကြရင်လည်း သူ စိတ်မဆိုးဘူး ။

တောင်ကြားထဲက ရွာငယ်လေးမှာ မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့ရလို့လား မသိ ။ သိုးထိန်းနဲ့ ကျူးကျော်တို့သည် ဗိုလ်ချ ုပ်ကျောက်ကျားကို ဘုရားတဆူသဖွယ် ရိုသေကြောက်ကြသည် ။ လေးစားကြသည် ။

အထင်အရမ်းကြီးသည် ။

ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ဒုံးကျည်လက်နက်တွေ စက်အမြျှောက်တွေ စက်သေနတ်အကြီးစားကြီးတွေ တပ်ဆင်ထားတဲ့ အဖွဲ့ကြီးကို ဦးဆောင်နေတဲ့လူမို့ သူတို့ ဒီလိုထင်မြင်တာ ဖြစ်တာ မဆန်း ။

ဒီနယ်မြေဒီအရပ်မှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကလည်း သူနဲ့ ဆန့်ကျင်ရင် သေဒါဏ် ကို လွယ်လွယ်နဲ့ ပေးတတ်တဲ့အာဏာရှင် မဟုတ်လား ။

ကျူးကျော်က သိုးထိန်းနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် ။

ဘယ်သူသေသေ ငတေမာပြီးရော ဘဲ..။ တခြားလူတွေကို စေတနာ လုံးဝ မရှိတဲ့ လူ..။

အဲ....ဆွေး ကိုတော့ ချွင်းချက်ပေါ့..။.

ဆွေးအတွက်ဆိုရင်တော့ ကျူးကျော်က မကပ်..။ ဆွေး ဘာလိုလို သူ လုပ်ပေးသည် ။ သိုးထိန်း အပေါ်တခါတလေ သဘောကောင်းတတ်ပေမယ့် တခါတခါမှာ သူက သိန်းထိန်းကို

ပြိုင်ဖက်တယောက် အနေနဲ့ သတ်မှတ်တတ်သည် ။

သိုးထိန်းက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုပြီး ကျူးကျော် အပေါ် ဗွေမယူဘူး ။

သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆွေး ..။

ငယ်ငယ်ကထဲက အရမ်းတွဲ အရမ်းချစ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့သုံးယောက်သည် အရွယ်ရောက်လာတော့ တခါတခါမှဘဲ

တွေ့ဖြစ်ကြတော့သည် ။ သူက ရွာကို ခဏခဏ ပြန်လာလို့ မိဆွေးနဲ့ တွေ့ဖြစ်သည် ။ ကျူးကျော်က ပြန်လာခဲသည် ။ သူတို့ ကျူးကျော်ကို အမြဲ သတိရ အောက်မေ့ကြသည် ။ ကျူးကျော်က

ငယ်ငယ်ကလောက်မချစ်ခင်တော့ဘဲ နဲနဲ စိမ်းသွားသလိုဘဲလို့ သူတို့နှစ်ယောက် ထင်ကြသည် ။ အနေဝေးလို့ ဖြစ်မည် လို့ မိဆွေးက ပြောဘူးသည် ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht_bVGqTDtkIn2LSIQ6Ed2HpbowunXTZqEyANkUcj52Nb2GkfRRlsPNpDWgNV5QaK94ygAOWxFv9iS6_uv0AwjNr5XwzW7fRXOa5DO_sL8zAsg1q-sTp1NuLVd9Aidu62Tu9kXy2matfna/s320/aye-wut-yee-thaung-papawady-1.jpg

“ သိုးထိန်း . . .”

“ မိဆွေး.....”

ဝတ်ပြုအစည်းအဝေး ပြီးသွားလို့ ဆွေး သူ့နံမည်ကို ခေါ်ရင်း ပြေးထွက်လာသည် ။ ဆွေးသည်

ဆွယ်တာအဖြူရောင်..သိုးမွှေးဦးထုပ် အဖြူရောင်လေး နဲ့ ..။ အေးမြတဲ့ ရာသီကြောင့် ဆွေးရဲ့ ပါးမို့မို့နှစ်ဖက်

သည် နီရဲတွတ်နေသည် ။

လှလိုက်တာ..ဆွေးရယ် ..။

အထူးသဖြင့် မျက်လုံးတွေ …... ။

ဆွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ သိပ်လှသည် ။

သူ့ဆီကို ပြေးလာတဲ့ ဆွေးသည် အရမ်းလှနေသည် ။ ငေးကြည့်နေမိသည် ။

“ သိုးထိန်း...နင် ဘာလို့ ချပ်ချ် ထဲ ဝင်မလာတာလဲ......ငါ ဆိုတာ ကြားရဲ့လား....ကောင်းလား...”

ဆွေးက နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး မေးခွန်းတွေ ဆက်တိုက် မေးသည် ။ ဆွေး အရမ်းလှလို့ သေချာကြည့်နေမိသည် ။

ဆွေးသည် ကြီးလာလေ လှလာလေ ဘဲ . .။ ရုပ်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော....။

“ ကြားတယ်..အရမ်းကောင်းတယ် ..ဆွေး....”

“ ဟိတ်..သိုးထိန်း...ဘာကြည့်နေတာလဲ..မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ ..”

“ အော်..နင်သိပ်လှနေလို့..ဆွေး...တကယ်..ငါ တကယ်ပြောတာ..နင်..နင်....အရမ်းအရမ်း လှတယ်ဟာ......”

“ အံမယ်..သိုးထိန်းနော်..လာမြှောက်နေပြန်ပြီ …. ”

ဆွေးက လက်သီးဆုပ် ဖြူဖြူလေးနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထုလိုက်ပြီး ပြောလိုက်ပေမယ့် သူ့ကို သိပ်လှတယ်လို့

ပြောတာကို ကျေနပ်နေတဲ့ ပုံ ရှိသည် ။ ဆွေးရဲ့ အပြုံးက ကျေနပ် ပီတိဖြစ်နေတဲ့ အပြုံးလေး...။

ဆွေးရဲ့ပါးလေးတွေက အအေးကြောင့် နီရဲနေတာထက် သူ့ကိုလှတယ်ပြောလိုက်လို့ ပိုနီရဲသွားတယ် ထင်တယ်။

“ သိုးထိန်း..နင်တကယ်ပြောတာလား ..”

“ ဘာကိုလဲ..”

“ ငါလှတယ် ဆိုတာ ...ဟင်းဟင်း...”

ဆွေးသည် ထပ်ကြားချင်နေသလားမသိဘူး ။

“ တကယ်ပေါ့..တနေ့တခြား နင်အရမ်း ပိုပိုလှလာတယ် ..တကယ်....ဆွေး....အဲ..ဒါနဲ့....ကျူးကျော်ကိုရော

နင် ခေါ်ထားသေးလား..ဆွေး...”

ဆရာယောသပ်ရဲ့ ဇနီး ဆရာမမေရီ က ဘုရားကျောင်းလာတဲ့လူတွေကို အစားအသောက်တွေ ကျွေးဖို့ ပြင်ဆင်နေသည် ။ ဆရာမမေရီက

သူတို့နှစ်ယောက်ဖက်ကို တချက် လှမ်းကြည့်သည် ။

ဆွေးက “ ငါ ခေါ်တာပေါ့..နင်လဲ သိတဲ့အတိုင်း ကျူးကျော်ဆိုတဲ့ကောင်က ဘယ်တုံးက လာဖူးလို့လဲ...ငပျင်း...” လို့ ရယ်ပြီး ပြောရင်း

သူ့ အကျ ႌကို ကိုင်ကြည့်သည် ။

“ ဟယ်..သိုးထိန်း..နင့်အကျ ႌက စိုနေတာဘဲ ...လာ..ဒို့ အစားသွားစားကြမယ်..ဆရာမ မေရီ ချက်တာ သိပ်ကောင်းတယ် ...”

ဆရာမမေရီရဲ့ လက်ရာ ရေစိမ်ခေါက်ဆွဲ စားရမည် ...ထမင်းနဲ့ဝက်သားနီချက် စားချင်ရင်လဲ စားနိုင်သည် လို့

ဆွေးက ပြောသည် ။

ဆရာယောသပ်က သေနတ်တွေ နဲ့ သူ့ကို မကျေနပ် မနှစ်မြို့နဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ ကြည့်နေသည် ။

သူတို့နှစ်ယောက် ရေစိမ်ခေါက်ဆွဲ စားနေကြတဲ့အချိန် ဘုရားကျောင်း ကို ကျူးကျော် ရောက်လာသည် ။

လက်ထဲမှာ လောင်ခြာတပ်ထားတဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကြီးကိုင်လို့ ..။

တယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး ..။ သူ့လူတွေနဲ့ ..။

မောင်းပြန်လက်နက်မျိုးစုံ ကိုင်ထားတဲ့ စစ်အစိမ်းရောင် ယူနီဖေါင်းဝတ်တွေ . .။

တောတိုးနေကျကောင်တွေ တိုက်ပွဲတွေ တိုက်နေကျကောင်တွေမို့ ကျူးကျော်တို့ က ခြေသံလုံသည် ။ သူတို့

ဘုရားကျောင်းဝင်းထဲ ဝင်လာတာ ရုတ်တရက် လူတွေ မသိလိုက်ကြဘူး ။

ရုတ်တရက် လက်နက်ကိုင်တွေကို တွေ့လိုက်ကြရလို့ ဘုရားကျောင်းက လူတွေ လန့်ဖျန့်ကုန်ကြသည် ။

နောက်တော့ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ကြတော့မှ ကျူးကျော် ဦးဆောင်လာတဲ့အဖွဲ့ ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်

ကြရတော့လည်း လူတွေ အေးအေးဆေးဆေး ပြန်ဖြစ်ကုန်သည် ။ ကျူးကျော်က သူတို့ရွာသားလေ ။

ကျူးကျော်က ပြုံးပြနေပေမယ့် သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါတွေရဲ့ မျက်နှာတွေက တည်လွန်းသည် ။

ကျူးကျော်က “ ဟေး....ဆွေး.....သိုးထိန်း....” လို့ အဝေးထဲက လှမ်းအော်လာသည် ။ သူတို့ကလဲ စားလက်စ

ခေါက်ဆွဲပုဂံတွေကို ချပြီး ကျူးကျော်ဆီကို ပြေးသွားကြသည် ။ သူတို့ကြားမှာ ဝင်ရပ်လိုက်တာက ဆရာယောသပ်။

“ ကျူးကျော် ...ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ...”

ကျူးကျော်ရဲ့ ပြုံးရယ်နေတဲ့ မျက်နှာ ဖျတ်ကနဲ တည်သွားသည် ။

“ ဆရာယောသပ် ...ကျနော် ဘာလုပ်လို့လဲ...”

“ ဒါ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကွ....မင်းတို့ သေနတ် တကားကားနဲ့ကွာ..ကြည့်မကောင်းဘူး ...သိုးထိန်း ရောက်လာထဲ

က ငါကျေနပ်တာ မဟုတ်ဘူး ..ခု မင်းက တယောက်ထဲတောင် မဟုတ်ဘူး..တအုပ်တမကြီးနဲ့ ..ကျူးကျော်..အိုကွာ

..မင်းတို့က လူသတ်လက်နက်တွေ နဲ့.....”

“ ဆောရီးဘဲ ..ဆရာ..ကျနော်လဲ ဆွေး ခေါ်ထားတာနဲ့ လာခဲ့တာ........သေနတ်ကိုင်တာတော့ ဒီနယ်မြေမှာ

အဆန်းလား ဆရာရယ်...ကျနော်တို့က စစ်သားတွေဘဲဟာ...ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တပ်မဟာက စစ်သားတွေ

ဆိုတာ ဆရာလဲ သိသားနဲ့....လူတွေ ပါလာတာကတော့ ကျနော့်အလုပ်က

ဒီလူတွေ နဲ့ လုပ်ရလို့......ကျနော်က အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်တယောက်လေ . . .ဆရာ့အတွက် ကြည့်လို့ မကောင်း

ဖြစ်ရတာကို တကယ်ဘဲ ဆောရီးပါ...တကယ်ပါဆရာ....တကယ် ဆောရီးပါ …. ”

ကျူးကျော်သည် ဆရာယောသပ်ကို ဆောရီး ခဏခဏ ပြောနေပေမယ့် စိတ်ထဲက ပါပုံမရဘူး..။ မျက်နှာက မချို

မချဉ်နဲ့...။

“ တော်စမ်းကွာ...ကျူးကျော် ...မင်းက ငါ့ကို ရိနေသလိုဘဲ ...”

ဆရာယောသပ်ရဲ့ မျက်နှာက နီရဲနေသည် ။

“ ဆရာရယ်...ဆရာ့ကို မရိရဲပါဘူး....ကျနော် လာတာကို မကြိုက်ဖူးဆိုရင် ဆရာလည်း ဗိုလ်မှူးကြီးလုံကို ခင်သား

ဘဲ..ဆရာ တိုင်ပြောလိုက်ပေါ့....အဟင်းဟင်း.....”

ဆရာယောသပ် သည် မျက်နှာပုတ်ပုတ်ကြီးနဲ့ သူ့မိန်းမ ဆရာမမေရီ ရှိတဲ့ဖက်ကို ထွက်သွားသည် ။

ကျူးကျော်ရယ် သူရယ် ဆွေးရယ် စကားတွေ ပြောကြရင်း ခေါက်ဆွဲ အတူတူ စားကြသည် ။

ငယ်ငယ်တုံးကလိုဘဲ ..။ သုံးယောက်ပေါင်းမိပြန်ပြီ ။

သည်အချိန်မှာ သူတို့ရွာလေးရဲ့တခုတည်းသော ကုန်စုံဆိုင် ပိုင်ရှင်ရဲ့သား သူတို့နဲ့ ကျောင်းနေဖက် စိုင်းသာဌေး

က ခေါက်ဆွဲစားရင်း သူတို့ကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေတာကို ကျူးကျော်က တွေ့လိုက်သည် ။

“ ဟိုကုတ်ကမြင်းက ဘာကြည့်နေတာလဲမသိဘူး ...ငါ ဒီကောင့်ကို ကြည့်မရဘူး....သိုးထိန်း...စိုင်းသာဌေးကို

နရင်းသွားရိုက်ခိုင်းလိုက်ရမလား....”

ဆွေးက “ ကျူးကျော်....ကိုယ့်ရွာသားချင်း နင် ဘာလို့ ဒီလို ရမ်းကားချင်နေလဲ..နင့်ကို သူက ဘာလုပ်လို့လဲ...”

လို့ ရန်ထောင်လိုက်သည် ။ ကျူးကျော်က “ ဆွေး..နင် သာဌေးဖက်က ကာမနေနဲ့..နင် ကြိုက်နေလား..ဒီသောက်

ရူးကို.....” လို့ ဆွေးကို ပြန်ပြောလို့ သိုးထိန်းက “ နင်တို့ကလည်းဟာ တွေ့ကြတာနဲ့ ကိုက်ကြတာဘဲ..ပျော်ပျော်

နေကြစမ်းပါ.....ငါတို့ သုံးယောက် ဆုံတုံး....” လို့ တားလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်က သူ့နောက်လိုက် တယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

“ ချစ်ဖ.....”

အရပ်ပုပု ကောင်လေးတကောင် အိတ်ကြီးတလုံးနဲ့ ရောက်လာသည် ။ ဒီကောင်လေးရဲ့ အရပ်က သူကိုင်ထားတဲ့

အေကေ၄ရမောင်းပြန် ထက် ပုနေသလိုဘဲ ။ ကျူးကျော်က အိတ်ကြီးကို ကောင်လေးလက်ထဲက ယူလိုက်ပြီး

ဆွေးကို ပေးသည် ။

“ ဘာတွေလဲ..ကျူးကျော်...”

“ ဆတ်သားခြောက်..နင့်အတွက်...ဒါ ငါကိုယ်တိုင် ပစ်ပြီး အခြောက်လှမ်းထားတာ...”

“ သိုင်းကျူး....ကျူးကျော်...အင်း..နင်တို့ကိုလည်း ငါ ဘာလက်ဆောင် ပေးရမလဲ မသိဘူးဟာ...”

“ ရတယ်...မလိုဘူး..” သိုးထိန်းရော ကျူးကျော်ရော တချိန်ထဲမှာ အတူတူ ပြောထွက်သွားကြသည် ။

သိုးထိန်း ကျူးကျော်ကို ပြောဖို့ရှိနေတာ သတိရသွားသည် ။

“ ကျူးကျော် ...မင်းကို ဗိုလ်ချုပ်က တွေ့ချင်နေတယ်...စခန်းဌာနချုပ်ကို လာခဲ့ဖို့ မှာလိုက်တယ် ..”

“ ဟေ..ဟုတ်လား..ဘာများ ခိုင်းမလို့ပါလိမ့်...ငါ စက်နဲ့ လှမ်းခေါ်လိုက်ရမလား ..”

“ ကျူးကျော်..မင်းကလဲကွာ..သူ့အကြောင်း သိသားနဲ့..တော်ကြာ အဆဲခံနေရမယ်...မင်း သွားသာ သွားလိုက်..”

ကျူးကျော်က တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်ရင်း သူ့ဆံပင်ရှည်ကြီးကို လက်နဲ့ သပ်နေသည် ။

ဆွေးက “ ကျူးကျော်ရယ်..နင့်ကြည့်ရတာ ညှင်းသိုးသိုးနဲ့ဟာ...ဆံပင်လေး ဘာလေး ညှပ်ပါအုံး...ငါ ညှပ်ပေး

ရမလား ..” လို့ ပြောသည် ။

“ ငါ မအားဘူးဟ..ခုတောင် နင်ခေါ်ထားလို့ ငါ ပြေးလာတာ..ဆောရီးဘဲ..နင်သီချင်းဆိုတာတော့ မမှီလိုက်တော့

ဘူး..အခု ထပ် ဆိုပြဟာ...”

“ ဟွန်း...ဘာလို့ ဆိုပြရမှာလဲ....”

ကျူးကျော်သည် တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း ခေါက်ဆွဲကို တူနဲ့ အားရပါးရ စားနေသည် ။ ဆွေးက “ နင် အစား

စားတာကလဲ ငါတို့အိမ်က ဝက်မကြီး အစာစားတာ ကျနေတာဘဲ ကျူးကျော်ရယ် ….” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ရယ်သည်။

“ ဒါနဲ့..ငါမေးချင်တာက နင်တို့ နှစ်ယောက် ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ရနေကြပြီလား ...”

“ အာ...မရပါဘူး....”

ဒီတခါလည်း သိုးထိန်းနဲ့ ကျူးကျော် ပြိုင်တူဘဲ ပြောထွက်သွားကြပြန်သည် ။

“ ဟုတ်လို့လားဟာ..နင်တို့အကြောင်း မသိရင်များ ခက်မယ် ...”

“ အံမယ်...ငါတို့အကြောင်း နင်က ဘယ်လောက်များ သိလို့လဲ ဆွေးရယ်...ဟားဟားဟား....”

“ အမလေး ..သိတာမှ သိပ်သိ..ငါက နင်တို့၂ယောက်နဲ့ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ စားဖက် ကစားဖက်ပါ..

ကျူးကျော်ရာ...နင် ဟိုဖက်ကမ်းက ဈေးရောင်းတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ကို ကြိုက်နေတာ ငါသိပါတယ်...”

“ ဟာ...နင့် အင်ဖေါ်မေးရှင်းက ဒိတ်အောက်နေပြီ ...မကြိုက်ပါဘူးဟာ....နင်ကလည်း..ဟားဟား....ခင်မင်ရုံသက်သက်ပါ....ဟားဟား....”

ကျူးကျော်က တဟားဟား အော်ရယ်နေသည် ။ သိုးထိန်းက ကျူးကျော် ဘယ်လောက် သောင်းကျန်းသလဲ ဆိုတာ

သိသည် ။ ကျူးကျော်သည် ရောက်တဲ့ရွာတိုင်းမှာ ကောင်မလေးတွေကို ချဉ်းကပ် ကြံစည်တဲ့ကောင် ။ တဖက်နိုင်

ငံကို ရောက်ရင်လည်း နိုက်ကလပ်တွေက ကောင်မလေးတွေ နဲ့ အမြဲ သောင်းကျန်းနေတဲ့ကောင် ..။

ဆွေးက တစုံတခုကို သတိရသွားသည် ။

“ ငါတို့သုံးယောက် ချောင်းထဲမှာ ငါးမျှားသွားကြတာ မှတ်မိသေးလား ...”

ကျူးကျော်က မေးလိုက်တော့ ဆွေးက “ မှတ်မိတယ်...ငါ အဲ့တုံးက ပျော်လိုက်ထာဟာ...အဲလို ပျော်ရွှင်ကြတဲ့

နေ့တွေ ရက်တွေ အခု ပျောက်ဆုံးသွားပြီဟ...ဟင်း..နင်တို့ ကိုယ်တွေမှာလဲ ကြည့်စမ်း..အရင်တုန်းကလို ဂစ်တာ

မလွယ်တော့ဘဲ လူသတ်လက်နက်ကြီးတွေ လွယ်ထားကြတယ် ...” လို့ ပြောသည် ။

“ ငါနဲ့သိုးထိန်းနဲ့ ဘာသီချင်းတွေ တီးကြသလဲ နင်မှတ်မိလား..နင်က ဆိုတယ်လေ ..” လို့ ကျူးကျော်ကမေးသည်။

ဆွေးက “ ဘာလို့ မမှတ်မိရမှာလဲ..ကျူးကျော်..ငါက နင့်ထက်တောင် မှတ်မိသေးတယ် ...နင်တို့ကတီးပြီး ငါက ဆိုတာ

စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းတွေလေ ....” လို့ ပြောသည် ။

“ ချောင်းနားမှာ ဆိုတာက စိုင်းဆိုင်မော သီချင်းပါ.....”

“ အေး..အေး....ဟုတ်တယ်.....အဲ့တုံးက . .နင်က ဂစ်တာ တီးတာ အရမ်းကောင်းတာဘဲဟာ...ငါအမြဲ

အမှတ်ရနေတယ်....”

သူကတော့ ငါးမျှားသွားတုံးက ဆွေး ထမိန်တိုတိုရေစိုစိုနဲ့ အရမ်းကြည့်ကောင်းတာကို ပြန်သတိရသွားသည် ။

အပျိုဖေါ်ဝင်စ ဆွေးရဲ့ အလှအပတွေ စပြီး ပေါ်လွင်လာတဲ့ အချိန် ။ အမို့တွေ အမောက်တွေ ..အကွေ့အကောက်တွေ ကို ငေးမော

ကြည့်ခဲ့ဘူးတာတွေ သူ ပြန်အမှတ်ရမိရသည် ။

“ ဆွေး..ဒါနဲ့ ဝေးတယောက်ကော ...နင်နဲ့ အဆက်အသွယ်ရသေးလား ...”

“ အင်း..တခါတခါတော့ ရပါတယ်...သူလည်း လာလည်ချင်တယ်လို့ စာရေးတယ် ..”

ဆွေးရဲ့အမ ဝေး သည် ဆွေးလိုဘဲ လှသည် ။

တဖက်နိုင်ငံက ကုန်သည်တယောက်နဲ့ ချစ်ကြိုက်လက်ထပ်ပြီး ဘန်ကောက်မြို့မှာ နေသည် ။

ဝေး ချောပုံက ဆွေးနဲ့တော့ မတူဘူး ။ ဝေးက ကိုယ်လုံး ပိုလှ..ပိုတောင့်တယ် လို့ ကျူးကျော်က ပြောဖူးသည်

။ သိုးထိန်းသည် ဆွေးနဲ့ ဝေးတို့ကို ငယ်ငယ်က သည်လို စေ့စေ့စပ်စပ် မကြည့်ဖူးခဲ့ ။ ကျူးကျော်ကတော့

မိန်းမတိုင်းလိုလိုကို တဏှာမျက်စိနဲ့ ကြည့်တတ်သည် ။ ဆွေးတို့ ဝေးတို့ကိုတောင် ချမ်းသာမပေးဘူး ..။

ကျူးကျော်သည် အရက်သောက်လွန်းလို့ ရုပ်ရင့်သွားသည် လို့ ဆွေးက ပြောသည် ။ ကျူးကျော်က “ အေး..ငါလဲ

ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး..ဆွေး ...ငါလုပ်နေတဲ့အလုပ်ကို ကြည့်အုံး...ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စစ်တိုက်နေတဲ့

လူတွေနဲ့ နေနေတာ လုပ်နေတာ..ပြီးတော့ ငါက ဗိုလ် ..သူတို့ကို အုပ်ချုပ်နေတာ ...ငါ့မှာ ဆံပင်ဖြူတောင်

စထွက်လာပြီ ….ဟားဟား...” လို့ ရယ်မောရင်း ပြန်ပြောသည် ။

“ သိုးထိန်း ..ငါ ဗိုလ်ချုပ်ဆီကို အခုဘဲ သွားလိုက်မယ် ...သူငါ့ကိုတွေ့ချင်တာ ဘာကိစ္စလို့ မင်းထင်လဲ သိုးထိန်း”

ကျူးကျော်က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူ့ကို မေးလိုက်လို့ “ ကြည့်ရတာ..သူ့သမီးကို မင်းကိုသွားကြိုခိုင်းမလို့ ဖြစ်ပါ

လိမ့်မယ် ...” လို့ ဖြေလိုက်တော့..ကျူးကျော်က တဟားဟား ရယ်မောသည် ။

“ အေး..ဖြစ်နိုင်တယ်..ဗိုလ်ချုပ်သမီးက ကျောင်းပိတ်ရက်သူ့အဖေစခန်းကို လာလည်တိုင်း ငါတို့က အက်စကော့

လုပ်ပေးရတာ ...ဒါဘဲနေမှာပါ …......ကဲ..ဆွေး...နဲ့ သိုးထိန်း ..အချိန်ရှိတုံး ငါ ဒိုးတော့မယ် ..စခန်းကြီးအထိ

ခရီးနှင်ရမှာ ဆိုတော့ နဲနဲဝေးတယ်...”

ဆွေးက..“ ကျူးကျော်..အစစ သတိထားပါဟယ်..ငါလေ..နင်တို့နှစ်ယောက်အတွက် အမြဲစိတ်ပူတယ်..ဘုရားသခင်

ကို အမြဲဆုတောင်းနေရတယ် ...”

ကျူးကျော်က “ ငါတို့ အိုကေပါတယ်..ဆွေး..နင်သာနင့်ကိုယ်နင် ဂရုစိုက်..တယောက်ထဲ တောထဲမသွားနဲ့..ဟို

လောဘွယ်ဆိုတဲ့အကောင်ကြီးက နင့်ကို ချောင်းနေတာ...ဟားဟား.....နင်သတိထား...တော်ကြာ နင့်ကို ဖမ်း

မုဒိန်းကျင့်နေအုံးမယ် ..” လို့ ပြောရင်း သူ့လူတွေကို သွားကြဖို့ လက်နဲ့ အချက်ပြကာ ခေါ်လိုက်သည် ။

“ တိမ်းမယ်.....တိမ်းမယ်......စိုင်းဆမ်နွတ်နဲ့ စိုင်းလူး ...ရှေ့ပြေးကင်း ယူမယ် ….. လက်နက်တွေ စစ် …. ”

ကျူးကျော် မျက်နှာက တည်သွားသည် ။ သူ့လူတွေ ပြာပြာသလဲ သူ့ဆီ ပြေးလာကြသည် ။

ဆွေးက “ အံမယ်...ဒီကောင်ကြီး လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား..အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ် ..” လို့ မျက်နှာလေးနီရဲ

ကာ ပြောလိုက်သောအခါ ကျူးကျော်က “ နင်တောင် လုပ်စရာ မလိုပါဘူးဟာ...နင့်ကိုထိရင် ငါနဲ့သိုးထိန်းက

ခံမယ်တဲ့လားမိဆွေးရယ်...ဒီကောင်ကြီးကို ငါတို့တစစီဖြစ်အောင် ဆော်ထည့်လိုက်မှာပေါ့...ဟင်း ”လို့

သူလွယ်ထားတဲ့ အေကေမောင်းပြန်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင် ထောင်ပြ လိုက်ရင်း ပြောလေသည် ။

“ အိုကေ....ဒိုးပြီဟေ့.........”

ကျူးကျော်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့အဖွဲ့ကို လက်ဝှေ့ရမ်း ပြလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်တို့ တောအုပ်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာသွားကြတာကို ဆွေးနဲ့ သိုးထိန်း ငေးကြည့်နေကြသည် ။

ခဏကြာမှ ဆွေးက ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး...“ အင်း....တွေ့ဆုံကြပြီးရင် ပြန် ခွဲခွာကြရတာဘဲ သိုးထိန်းရေ...တနေ့

မှာ ဒို့တတွေ အပြီးအပိုင်လည်း ခွဲခွာကြရအုံးမှာပါဘဲလေ....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ နင်က ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ..သေခြင်းတရားကို ပြောတာလား.....” လို့ သိုးထိန်းက မျက်မှောင်ကြီး ကြုံ့ပြီး မေး

သည် ။

“ ဒါပေါ့ သိုးထိန်းရယ်...လူသည်သေမျိုး မဟုတ်လား...တနေ့နေ့တော့ ဒို့တတွေ ခွဲခွာကြရမှာဘဲလေ ...”

“ နင်မှန်ပါတယ်..ဆွေး...ဒါပေမယ့် အဲဒါကို ငါ မစဉ်းစားချင်ဘူးဟာ....ငါ့ရင်ထဲ ဝန်လေးပင်ပန်းတယ်.....”

သိုးထိန်း သေနတ်ကို ကောက်လွယ်လိုက်သည် ။

“ ဘုရားက ပြောတယ် သိုးထိန်း....ဝန်လေး ပင်ပန်းသူအပေါင်း..ငါ့ထံသို့ လာကြလော့..ငါသည် ချမ်းသာပေးမည် ..

တဲ့..နင် ဘုရားကို ဆည်းကပ်ဖို့ လိုနေပြီ..နင့်လက်ထဲက လူသတ်လက်နက်ကို စွန့်ပစ်လိုက်ပြီး လူသားတွေကို

ဆိုးကျိုးပေးနေတဲ့ ဘိန်းတွေ မူးယစ်ဆေးတွေ ထုတ်လုပ်နေတဲ့ နင်တို့ အဖွဲ့ကြီးကနေ ထွက်လိုက် ..နင် အချိန်

မှီသေးတယ်....”

သိုးထိန်း ဆွေးကို “ ငါသွားတော့မယ် ဆွေး..နင်လာစေချင်တဲ့အတိုင်း ငါ အရောက်လာခဲ့တယ် ...နောက်မှ ပြန်

တွေ့ကြမယ်.....” လို့ ပြောပြီး ဆွေးအနားက ထွက်သွားလိုက်သည် ။

“ သိုးထိန်း................. ”

ဆွေး အော်ခေါ်ပြီး အနောက်က ပြေးလိုက်လာသည် ။

“ သိုးထိန်း..ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား......စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ....နင့်ကို တကယ့်ကို တနေ့

ဒုက္ခမရောက်သွားစေချင်လို့ တကယ့် ရင်ထဲက စေတနာနဲ့ ပြောမိတာပါ....”

“ နင့်ကို ငါ ဘယ်တော့မှ စိတ်မဆိုးဘူး ဆွေး.....နင်....နင်က ငါ့ရဲ့......”

သိုးထိန်း စကားတွေ မဆက်တော့လို့...ဆွေးက နားထောင်နေသည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ....”

“ နင်က ငါ့ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာဘဲဟာ.....”

“ နင် ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး မဟုတ်လား...”

“ မဆိုးဘူး..တသက်လုံး....”

“ ပြုံးပြ..ငါ့ကို...”

သိုးထိန်းက ရယ်လိုက်သည် ။

“ သွားပြီ....ဆွေး..နင့်ကို လာတွေ့တာ သက်သက်..ငါ တနေရာကို သွားစရာ ရှိသေးလို့...”

“ အေး..နင်က တယောက်ထဲနော်..ကျူးကျော်လို တပည့်တပန်းလည်း မပါဘူး.....သတိထား..အစစ အရာရာ...”

သိုးထိန်း တရွေ့ရွေ့နဲ့ တောင်ခြေက သစ်ပင်အုပ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိ ဆွေး ငေးကြည့်နေသည် ။

စိုင်းသာဌေး ထမင်းစားဖို့ ပြင်နေတုံး ဆွေး သူတို့ခြံပေါက်ဝကနေ ဝင်လာတာနဲ့ မစားသေးဘဲ ဆွေးရှိရာ အိမ်ရှေ့

ကို ထွက်လာလိုက်သည် ။

စိုင်းသာဌေးရဲ့ အမေ ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဆွေးကို ဝမ်းသာအားရ နုတ်ဆက်သည် ။ ဆွေးကလည်း ပြန်နုတ်ဆက်

သည် ။

ဆွေးက စိုင်းသာဌေးနဲ့ ကျောင်းနေဖက် ဖြစ်လို့ ငယ်ငယ်လေးထဲက ဒေါ်နန်းကြာရွှေ ဆွေးကို သိနေခဲ့တာ ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ကုန်စုံဆိုင် ဖွင့်ထားတော့ ဆွေးက လိုအပ်တဲ့ စားကုန်သုံးကုန်ပစ္စည်းတွေကို ဒေါ်နန်းကြာရွှေ

ရဲ့ ဆိုင်ကဘဲ အမြဲလာလာဝယ်လေ့ရှိသည် ။ ဆွေးလာတိုင်း ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဆွေးနဲ့ စကားပြောလေ့ရှိသည် ။

စိုင်းသာဌေးက ဒေါ်နန်းကြာရွှေကို ဆွေးအကြောင်း အမြဲပြောလေ့ရှိသည် ။ စိုင်းသာဌေးသည် ဆွေးကို သဘောကျ

နေသည်လို့ ဒေါ်နန်းကြာရွှေ ထင်သည် ။ ဆွေးလို ချောချောလှလှ ပညာတတ်တဲ့ လိမ်မာတဲ့ ကလေးမကို ဒေါ်

နန်းကြာရွှေ ချွေးမတော်ချင်နေခဲ့သည် ။ ဆွေးကို ချွေးမလေးလို့ ခဏခဏ နောက်ပြောင်ဘူးသည် ။

စိုင်းသာဌေးကို မြင်လိုက်တဲ့ဆွေး စိုင်းသာဌေးဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျေျာက်လာသည် ။

“ ဘာထူးလဲ သာဌေး....”

စိုင်းသာဌေးက သွားကြီးဖြဲပြီး “ ထူးးသမှသိပ်ထူး..ငါတို့ဦးလေးက သူကူညီမယ်တဲ့.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေက “ ဘာတွေများထူးနေတာလဲ သားကြီးရဲ့..အမေ့ကိုလည်း ပြောပြပါအုံး..” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ဒီလို အမေ...ဆွေး အသံကောင်းပြီး သီချင်းတွေ ဆိုတာ တအားကောင်းလို့ ကျနော်က ရန်ကုန်က ဦးလေးလုံး

ကျောက်ကို မေးပေးတာ .ဆွေး သီချင်းခွေ ထုတ်ဖို့ ကူညီနိုင်မလားလို့..အဲဒါ ဦးလေးလုံးကျောက်က ကူညီမယ်

လို့ ပြန်အကြောင်းပြန်တယ်လေ ...” လို့ စိုင်းသာဌေးက သူ့အမေကို ရှင်းပြသည် ။

“ ဟယ်..ကောင်းလိုက်တာ..ဆွေးရယ်...ဆွေး ရန်ကုန်သွားပြီး သီချင်းခွေ ထုတ်ရင်တော့ နံမည်ကြီးသွားမှာဘဲ....”

ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည် ။ စိုင်းသာဌေးက “ နင် ရန်ကုန်သွားပြီး သီချင်းထုတ်ဖို့

ငါ့အဖေနဲ့ ငါ လိုက်ကူညီမယ်...ဆွေး....နင် အဆင်ပြေအောင်မြင်မှာ သေချာပါတယ် ...” လို့ ပြောသည် ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေလည်း ဒီလိုသာ သွားကြရင် အနေနီးစပ်ပြီး သူမသား စိုင်းသာဌေးနဲ့ ဆွေးလည်း ညိစွန်းသွားနိုင်

တာမို့ ချွေးမတော်ချင်နေတဲ့ ဒေါ်နန်းကြာရွှေလည်း အရမ်းကို ဝင်ပြီး တိုက်တွန်းတော့သည် ။

ဆွေးတယောက် သည်ရွာမှာဘဲ နေမယ် ဆိုရင် ဟို သေနတ်ကိုင် လူကြမ်းလေး နှစ်ယောက်ကိုဘဲ

သံယောဇဉ်တွယ်နေတယ်...ငါ့သားကို ဂရုတောင် မစိုက်ဘူးမဟုတ်လား …......ဒီအကြံကောင်းတယ်....ရန်ကုန်ကို

သွားဖို့တိုက်တွန်းရမယ်....။

“ အဖေနဲ့ တိုင်ပင်လိုက်အုံးမယ်...အန်တီရေ..အဖေက လွှတ်ပါ့မလား မသိသေးဘူး …. ”လို့ ဆွေးက ပြန်ပြောသည် ။

စိုင်းသာဌေးက “ ရန်ကုန်မှာ စားဖို့နေဖို့ အစစအရာရာ ဘာမှ မပူနဲ့ ဆွေး...ငါ့ဦးလေးက တာဝန်ယူလိမ့်မယ်..”

လို့ ပြောသည် ။ ဒေါ်နန်းကြာရွှေကလည်း “ ဟုတ်တယ်..ဆွေး....ဖြစ်အောင်လုပ်..ဆွေးက တကယ့်နံမည်ကြီး အ

ဆိုတော်ကြီး ဖြစ်သွားမှာ...အန်တီ့မောင် စိုင်းလုံးကျောက်က သိပ်ပေါက်ရောက်နှံ့စပ်တာ..သူ ကူညီလိမ့်မယ်”လို့ တွန်းပို့လေသည် ။ကျူးကျော် နဲ့ သူ့အဖွဲ့ စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီ ။

သူ ဗိုလ်ချုပ်နဲ့တွေ့ဖို့ စခန်းရုံးကို သွားတော့ ကျူးကျော် အရင်ဆုံး တွေ့ရတာက ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ..။

အမ်၁၆ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ထားပြီး ကင်းစောင့်နေတဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံရဲ့

ကိုယ်ရံတော်တပ်သားလေးကို “ အာနိုးကြီး...ရှိလားကွ ...ဘယ်မှာလဲ...” လို့ သူလှမ်းမေးလိုက်ရင်း စခန်းရုံးထဲကို ဝင်သည် ။

ဝိတ်မပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံကို သူတို့အဖွဲ့သားတွေက ကွယ်ရာမှာ “ အာနိုးကြီး ” လို့ ခေါ်ကြသည် ။ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည်

သူ့ကို ဒီလို ခေါ်ကြတာကို ပြန်ကြားတဲ့အခါ သဘောကျသည် ။ သူက ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီး အာနိုးကို အားကျသဘောကျသူ တယောက်ပါ ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ မြှောက်စား ပစားပေး ထားလို့ မြောက်ကြွကြွ ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရံတော် တပ်သားလေး စိုင်းမောင် က “ သူ့ရုံးခန်းထဲမှာ ရှိတယ် ..” လို့ ပြောရင်း လက်နဲ့ ညွှန်ပြလိုက်သည် ။

တချိန်လုံး အလေး(ဝိတ်) မ လိုက် လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်လိုက်နဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ လုပ်နေတဲ့ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ သည် အသီးမျိ ုးစုံကို ပေါင်းကြိတ်ထားတဲ့ ဖျော်ရည်ကို အားရပါးရ

ခွက်အကြီးစားကြီးနဲ့ မော့သောက်နေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည် သူ့ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကျူးကျော်ကို မျက်မှောင်ကြီး ကြုံ့ပြီး ကြည့်နေသည် ။

“ ဟိတ်..ကျူးကျော် ..မင်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ ...လုပ်လိုက်ရင် စောက်ရမ်းစောက်ရမ်း ဘဲ....”

“ ကျနော် ဘာများ လုပ်မိလို့လဲဗျာ....တွေ့မယ်ဘဲ မကျန်သေးဘူး..အပြစ်က တင်နေပြီ …. ”

“ မင်း စောက်မှု မပွေရင် ငါ ဘာပြောဖို့လိုမလဲ..ကျူးကျော်ရာ....မင်းက လီးတော်တော်ယားတာကိုး...”

“ ဘယ်ကိစ္စကို ပြောနေတာလဲ...”

“ ဟိုဖက်ကမ်းက ပုလိပ်သမီးကို မင်း နှိပ်နှိပ်နေတာ သူ့အဖေ သိသွားလို့ မင်းကို လိုက်ရှာနေတယ် ...ငါတို့ကသူတို့နဲ့ ကင်းတာ မဟုတ်ဘူး..ကျူးကျော် ..သူတို့နဲ့ မညိအောင်နေဖို့

လိုတယ်...မင်း စောက်ရမ်း လီးမယားနဲ့...”

“ ဟားဟား...ဒါလား..ပူမနေနဲ့..ပြေလည်အောင် လုပ်ပြီ........ဒါနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်က ကျနော့်ကို ခေါ်တယ်ဆို ...”

“ အေး...ဟုတ်တယ် ...မင်းကို နန်းမိုခမ်း ကို ကြိုခိုင်းမလို့..”

“ ထင်သားဘဲ...”

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည် ပြောင်ချော်ချော် စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ အမြဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့လိုနေတဲ့ ကျူးကျော်ကို သိပ် ဘဝင်မကျဘူး ။

သိုးထိန်းနဲ့ တခြားစီဘဲ လို့ ညည်းတတ် ပြောတတ်သည် ။

သို့ပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ကျူးကျော်ကိုသဘောကျသည် ။ ကျူးကျော်ကလည်း တဇောက်ကန်းကောင်ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ဖြစ်ချင်တာလုပ်ချင်တာဆို “ ငါးခြောက်” လို့ ဆိုတာနဲ့ “

ဖုတ်ပြီးသား..ဆီဆမ်းပြီးသား...” ဆိုတာမျိ ုး ..ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက် ဘဲ ..။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက မြှောက်စားထားတဲ့ကောင်မို့ သူလည်း ကျူးကျော် ကို သိပ် မနှစ်မြို့ပေမယ့် မနှိမ်ဝန့်ဘူး

။ အခြေအနေကြည့် ပေါင်းနေရတယ် ။

တခုရှိတာက ကျူးကျော်က စိတ်သဘောလေးက မဆိုးပါဘူး ။ သူဘာလိုလဲ အလိုက်သိတယ် ။

လုပ်ပေးတတ်တယ် ။ ကျေးဇူးသိတတ်တဲ့ချာတိတ်ပါ ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားဆီကို သွားကြသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် စခန်းကြီးထဲက ကြီးမားခန့်ငြားတဲ့ သူ့အတွက် ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်ကြီးမှာ မနေဘူး ။ သူ့ကို ရန်သူဖက်က

ဒုံးကျည်နဲ့ ဆော်နိုင်မှာကြောင့် မထင်မရှား ခပ်စုတ်စုတ်တဲကလေးတလုံးထဲမှာ နေသည် ။

သူ့တဲအပြင်မှာ လက်နက်ကိုင်လေးယောက် ရှိနေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော်တို့ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ပြုံးရွှင်တဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက “ ဗိုလ်ချုပ်....ကျူးကျော် ကို ဘာခိုင်းမလဲ...” လို့ စကားစလိုက်သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ အေး..ခိုင်းစရာက နှစ်ခုရှိတယ် ...ကဲ..ကဲ..ထိုင်ကြ..ထိုင်ကြ..ဘာသောက်မလဲ...”လို့ မေးရင်း သူ့တဲထဲက ကုလားထိုင်တွေကို ညွှန်ပြသည် ။

“ မသောက်တော့ဘူး...” လို့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော်တို့ ပြိုင်တူလို ပြောလိုက်မိကြသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကတော့ တန်ဖိုးကြီး နိုင်ငံခြားဖြစ် ဝစ်စကီ သောက်သည် ။ သူ့ကိုယ်လုပ်တော် ဟယ်လင်ခြူးက ပုလင်းလှလှကြီးထဲက ပယင်းရောင် ဝစ်စကီအရက်တွေကို

ဖန်ခွက်ထဲကို လောင်းထည့်ပေးသည် ။

ဟယ်လင်ခြူးသည် လတ်တလော ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ပြုစုပေးနေရတဲ့ ကိုယ်လုပ်တော် ဖြစ်သည် ။ ဒီဘဲကြီးက သူ စားလို့အီသွားရင် ဟယ်လင်ခြူးကို ဘန်ကောက်က

သူ့ရတနာဆိုင် ကျောက်ဆိုင်မှာ ခိုင်းထားလိုက်ပြီး နောက်ထပ် ကိုယ်လုပ်တော် အသစ် တယောက် ထပ် ရှာမယ် ဆိုတာ အရင် အတွေ့အကြုံတွေ အရ ကျူးကျော်သိသည် ။

လုံခြုံရေးအဖွဲ့ ( ဘော်ဒီဂတ် ) မှာလည်း ချောချောတောင့်တောင့် ကောင်မလေးတွေ ပါတော့ ဒီကောင်မလေးတွေကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အရမ်း မအေးဘူးဆိုရင် ဘောင်းဘီအတိုတွေ

ဝတ်ခိုင်းထားသည် ။ စစ်ပြောက်ကြားဘောင်းဘီတိုနဲ့ ခါးအနောက်ကျကျမှာ ပစ္စတိုလေးတွေ အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခြံရံပြီး စခန်းထဲ ထွက်တတ်တာ တွေ့ကြရသည် ။

တခါတရံ ရာသီဥတုကောင်းတဲ့ နေသာတဲ့ ရက်တွေမှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် သူ့မြင်းညိုကြီးကို စီးပြီးစခန်းအနီးတဝိုက်ကို ထွက်တတ်သည် ။

သက်တော်စောင့်တွေထဲမှာ ဘောင်းဘီတိုကောင်မလေးတွေလည်းပါတတ်သည် ။

ကိုယ်လုပ်တော်ဟယ်လင်ခြူးကိုလည်း ဂျပန်ကင်ဒိုဓါးရှည်ကြီး ကျောမှာ လွယ်ထားရင်း မြင်းဖြကြီးတကောင်ကို စီးနင်းရင်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ မြင်း နဘေးမှာ

ယှဉ်တွဲစီးနေတာကိုလည်း တွေ့ရတတ်သည် ။

“ ကျူးကျော်....”

“ ဗျာ..ဗိုလ်ချုပ်....”

“ ပထမတချက် မင်းလုပ်ဖို့က ငါ့သမီး လာလည်မယ်..မင်း သွားစောင့်ကြို ခေါ်ခဲ့....အဲ...အရင်လိုဘဲ...အမှားအ

ယွင်း လုံးဝ မရှိစေနဲ့..ပေါ့ဆရင်..မှားရင် သေဒါဏ် ဆိုတာ မင်းချာတိတ်တွေကို ထပ် သတိပေးထား....”

“ ဟုတ်ကဲ့...ဗိုလ်ချုပ်....”

“ နောက်တခု မင်း လုပ်ရမှာက ငါ ဒီနေ့ညနေ “ ရွာကြီး ” ကို သွားမယ်....ဟိုမှာ ညအိပ်မယ်...မင်း လမ်းကြောင်းရှင်းထား...မင်း ရွာကြီးက ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့ကိုလည်း စက်နဲ့

အကြောင်းကြားထား...ဟုတ်ပြီလား...ဘာမေးစရာရှိလဲ...”

“ မရှိပါဘူး..ဗိုလ်ချုပ်...”

ကျူးကျော် သိသည် ။ ရွာကြီး မှာ သူ့စော်အသစ်လေး ရှိသည် ။ အသစ်ကလေး သွားဝါးမလို့ ။

ကျူးကျော် အလုပ်များပြီ ။ ရွာကြီးက ကျေးရွာ ပြည်သူ့စစ် ( ကာကွယ်ရေး ) အဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်ကို စက်နဲ့ခေါ်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား လာမယ့်အကြောင်း ကြိုပြောထားလိုက်သလို သွားမယ့်

လမ်းကြောင်းကို သူ့အဖွဲ့တွေကို ကြိုထွက်ခိုင်းပြီး “ ရှင်း ” ခိုင်းထားလိုက်သည် ။

သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားနဲ့အတူ အနီးကပ် လိုက်ပါမှာ ဖြစ်သည် ။ ရှေ့ကား နောက်ကားတွေမှာ လူအင်အား ၅ဝကျော်လောက် သူတို့နဲ့ လိုက်ခိုင်းမည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သည် လမ်းတွေ ဖေါက်ထားတဲ့အတွက် အရင်လို မြင်းနဲ့ သွားစရာ မလိုတော့..။

တိုယိုတာပစ်ကပ်ကားတွေ ဂျစ်ကားတွေနဲ့ ရွာကြီးကို မောင်းနိုင်နေပြီ ။ လမ်းပေါက်နေပြီ ။

သူ့စော်အသစ်လေး နန်းခမ်းအိမ် ကို ရွာကြီးမှာ တိုက်ခံအိမ်နဲ့ ထားထားသည် ။ ရွာကြီးက တဖက်နိုင်ငံနဲ့ ကပ်နေတာမို့ အရမ်း ခေတ်မှီသည် ။ လျှပ်စစ်မီး ..ဖုန်း ..တီဗီ အကုန် ရသည် ။

ကျူးကျော်သည် နန်းခမ်းအိမ်ကို အမြဲ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားလေ့ ရှိသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်သည် အရမ်းကို ကိုယ်လုံးအချိုးအဆက် လှလွန်းလို့ ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် ရှမ်းနဲ့ ကိုးကန့် အစပ်ဖြစ်သည် ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကျော့ရှင်းချောမောတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်သည် အသက် ၁၈နှစ် ပြည့်ပြီးခါစ အချိန်မှာ ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး

သိမ်းပိုက်လိုက်တာကိုခံလိုက်ရသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်ကို သူ့စခန်းမှာ ခေါ်မထားဘူး ။ သူ့စခန်းက အချိန်မရွေး လက်နက်ကိုင်အုပ်စုတွေက လာတိုက်ခိုက်နိုင်သလို သူခေါ်လေ့ရှိတဲ့ “ ရန်ကုန်အစိုးရ ” ရဲ့ စစ်တပ်တွေကလည်း တနေ့မှာ

လာတိုက်ခိုက်နိုင်တယ် ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့သြဇာ လွှမ်းတဲ့ ရွာကြီး မှာ နန်းခမ်းအိမ်ကို အိမ်တဆောင်မီးတပြောင်နဲ့

အချွေအရံတွေနဲ့ လက်နက်ကိုင်အစောင့်အရှောက်နဲ့ ထားထားသည် ။

ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သက်တော်စောင့် ဖြစ်တာကြောင့် နန်းခမ်းအိမ်ကိုလည်း အနီးကပ် တွေ့ရ ပတ်သက်ရ သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကလည်း ရုပ်ရည်သနားကမားနဲ့ ကျူးကျော်ကို

မျက်လုံးတွေနဲ့ ခိုးကြည့်စိုက်ကြည့်တတ်သည် ။

ကျူးကျော်သည် ရင်ထွားထွား ခါးသေးသေး တင်ကားကားလေးနဲ့ အရမ်းကို ကြည့်လို့ ကောင်းလှတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားနေသည် ။

အိုကြီးအိုမ ဗိုလ်ကျောက်ကျားဟာ ဒီနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ကောင်းကောင်းမှ ထောင်းပေးဆွဲပေးနိုင်ပါ့မလားလို့ ပူမိနေတာ ။

ရွာကြီးကို ထွက်တဲ့အချိန် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် သူ့ကိုယ်လုပ်တော် ဟယ်လင်ခြူးကို သူနဲ့အတူ ခေါ်မသွားဘဲ စခန်းမှာဘဲ ချန်ခဲ့သည် ။ အသစ်ကလေးနဲ့ ပျော်ပါးချိန်မှာ ဟယ်လင်ခြူးကို သူ

မလိုအပ်တာက သဘာဝကျပါသည် ။

ရွာကြီးကို သွားတဲ့ တောလမ်းတလျှောက် သူ့လူတွေကို စိပ်စိပ်လေး ချထားပြီး မိုင်းတွေဘာတွေလည်း ပိုက်စိပ်တိုက် ရှင်းထားပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ကျူးကျော် စိတ်အေးအေးနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့

တံခါးလေးပေါက် တိုယိုတာ တန်ဒရာကြီးရဲ့ ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်လိုက်ပါလာသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ ကျူးကျော်..မင်း ရွာကြီးက ကာကွယ်ရေးခေါင်းဆောင်ကိုလည်း ဒီည ကျွေးမွေးလိုက်ကွာ..မင်းတော့ အရက်မသောက်နဲ့နော...” လို့ ကားနောက်ခန်းကနေ ပြောလိုက်သည်

။ ကျူးကျော်လည်း“ စိတ်ချပါ ဗိုလ်ချုပ်...” လို့ ပြန်ပြောသည် ။

ရွာကြီးကို ရောက်ဖို့ မိုင်ဝက်လောက် အလိုမှာ ရွာကြီးက ပြည်သူ့စစ်ခေါင်းဆောင် စိုင်းသီကိုယ်တိုင် လာစောင့်ကြိုနေသည် ။

စိုင်းသီသည် ရန်ဂလာဂျစ်အသစ်ချပ်ချွတ်နဲ့ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ခါးကော့ပြီး အလေးပြုသည် ။ သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါတွေကလည်း အလေးပြုကြသည် ။

ရွာကြီးထဲကို ဝင်တဲ့အခါ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကား မရောက်ခင်ထဲက နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ လုံခြုံရေးတော်တော်များများ ချထားသည် ။

ဆံပင်နက်နက် ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ နန်းခမ်းအိမ်က အိမ်ပေါက်ဝက ထွက်ကြိုနေသည် ။

“ ခမ်းအိမ်....နေကောင်း အဆင်ပြေရဲ့လား....”

“ ကောင်းပါတယ် ကိုကြီး....”

အဖိုးအရွယ်လောက်ကြီးကို နန်းခမ်းအိမ်က “ ကိုကြီး...” လို့ ခေါ်လိုက်တာကို ကျူးကျော် မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားလိုက်ရသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကိုတော့ သူ

ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သည် ။လှလိုက်တဲ့ အသားအရည် ။

“ ခမ်းအိမ်..စံလုံး....နင့်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား....”

စံလုံးသည် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ လုံခြုံရေးအတွက် တပ်စိပ်တစိတ်နဲ့ ရွာကြီးမှာ ထားထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့လူယုံ ဗိုလ်ကြီးတယောက်ပါ ။

“ ဂရုစိုက်ပါတယ် ကိုကြီး.....”

နဘေးမှာ သတိဆွဲရပ်နေတဲ့ ဗိုလ်ကြီးစံလုံး ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး..“ မင်း ငါ့မိန်းမကို သေသေချာချာ စောင့်ရှောက်နော်..မအေပေး...” လို့ လှမ်းပြောလိုက်သောအခါ

ဗိုလ်ကြီးစံလုံးလည်း “ စိတ်ချပါ ဗိုလ်ချုပ် ..ကျနော် သေသေချာချာ လုပ်ကိုင်စောင့်ရှောက်ပေးနေပါတယ်....” လို့ သွားဖြဲပြပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်လည်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အိမ်ထဲကို မလိုက်သွားတော့ဘဲ ခြံထဲမှာဘဲ ကင်းတွေချတာကို စီစဉ်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ် ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်ထားတာတွေကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား စားသောက်ရင်း မယားချောလေးကို ဖက်လိုက် ကိုင်လိုက် လုပ်နေသည် ။

“ စားလေ..ကိုကြီး.....ခမ်းအိမ် ကိုယ်တိုင် ချက်ထားတာ..ကိုကြီးကို စားစေချင်လို့....”

ဒီဘဲကြီးသည် အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူး..။ ခမ်းအိမ်ကို ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ပေးနေလို့ ခမ်းအိမ်ကသူ့ကို စွဲနေရသည် ။ သူ့ကို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး ယူတာကိုလည်း ခမ်းအိမ် ကျေနပ်သည် ။

ခမ်းအိမ်ရဲ့ မိဘတွေသည် ဒီဘဲကြီးစောင်မမှုနဲ့ တဖက်နိုင်ငံက မြို့လေးတမြို့မှာ တိုက်လေးခြံလေးနဲ့ ကားလေးနဲ့ နေနေနိုင်သလို ခမ်းအိမ်

ရဲ့ မောင်လေးလည်း ဘန်ကောက်မြို့မှာ ကျောင်းနေနေနိုင်သည် မဟုတ်လား ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အစား သိပ် ဟက်ဟက်ပက်ပက် မစား ။ မကြာခင် နန်းခမ်းအိမ်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ကြတဲ့အခါ ဘိုက်ကြီး လေးမနေချင်ဘူး ။ ချောလှလွန်းတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ကို ကောင်းကောင်း “

ဖိ”ပေးရ အုံးမယ် ။

နန်းခမ်းအိမ်ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ဖြုတ်တော့မယ့်ဆဲဆဲ ကာကွယ်ရေးခေါင်းဆောင် စိုင်းသီ ရောက်လာလို့ နဲနဲဖီးငုတ်သွားရသည် ။ စိုင်းသီက နယ်မြေအခြေအနေနဲ့ ပြိုင်ဖက် ဖြစ်လာတဲ့

တခြားအုပ်စုတွေရဲ့ သတင်းကို လာတင်ပြတာ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် ငယ်ငယ်ထဲက သူ့အဖေလက်ထက်ထဲက ဒီနယ်မြေကို စိုးမိုးလာတဲ့လူ

ဆိုတော့ သူ့ကို လာကျောတာ ပြိုင်လာတာကို နဲနဲမှ မကြိုက်ဘူး ။ ဗိုလ်လုလာရင် အပြတ်အသတ် ဖြုတ်ပစ်ချင်သည် ။ စိုင်းသီကို လက်နက်နဲ့လူ ထုတ်ပေးပြီး သူ့ဖက်ကို သိမ်းသွင်းထားသည် ။

“ ဗိုလ်ချုပ် လောဘွယ်ကို သတိထား..လျော့မတွက်နဲ့..ဒီကောင် အင်အားကောင်းလာပြီ ..ကျုပ်ကြားတာကတော့ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့အဖွဲ့နဲ့ ပူးပေါင်းသွားတယ် တဲ့...”

“ ထွတ်...စိုင်းသီရာ....လောဘွယ် ဆိုတာ တချိန်က ငါ့ ခိုင်းဘတ်ပါ...သူ့အမေရော ညီမ အမတွေရော အိုကွာ..သူ့တဆွေလုံး တမျိ ုးလုံးကို ငါလိုးလာတာ ..အချိန်မရွေး

ဒီကောင့်ကို ဖြောင်ပစ်နိုင်တယ်...”

“ ကျုပ်က လာနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေကို ကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်အောင် အကြံပေးသတိပေးတာပါ...”

“ ကောင်းတယ်..ကျေးဇူးတင်တယ်...ငါ ခေါင်းထဲ ထည့်ထားမယ်...ဦးစားပေး အနေနဲ့ပေါ့..အင်း..လောဘွယ်..လောဘွယ်..အရင်တုံးက မင်းအမေမင်းနှမတွေကို လိုးခဲ့တယ်..ဒီ တခါတော့ မင်းကို

လိုးမှ ဖြစ်တော့မယ်....ခွေးမသား...”

နန်းခမ်းအိမ်က “ ကိုကြီးရယ်..အလုပ်ကိစ္စတွေဘဲ ခေါင်းထဲ မထားနဲ့..အေးအေးဆေးဆေး နားပါ..ကိုစိုင်းသီ....ရှင်ကလည်း ကိုကြီး လာတဲ့အချိန် ခေါင်းစားစေမယ့် အလုပ်တွေ သိပ်မပြောပါနဲ့...” လို့

စိုင်းသီကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်သည် ။

စိုင်းသီက တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး...“ ကဲ ဗိုလ်ချုပ်...ကျနော် သွားအုံးမယ်...လိုတာရှိ ခေါ်လိုက်ပါ ...” လို့ ပြောရင်း အလေးပြုကာ အိမ်ထဲက ထွက်သွားလိုက်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်ဆောင်သွားပါတော့သည် ။

အိပ်ခန်းထဲမှာ တဖက်နိုင်ငံကနေ စပါယ်ရှယ် အော်ဒါမှာယူထားတဲ့ မွေ့ရာထူထူကြီးနဲ့ ကုတင်ကြီးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်လို့ ကြိုနေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားလည်း သူ့ခါးမှာ

ပတ်ထားတဲ့ စစ်သုံး ခါးပတ်ပြားကြီးနဲ့ တပ်ချိတ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုကြီးကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်ကို ချွတ်တင်လိုက်သည် ။

“ ခမ်းအိမ်လေး ...ကိုကြီး လွမ်းလိုက်ရတာကွာ.....”

ဖြူဖွေးအိမွှတ်နေတဲ့ ခမ်းအိမ်ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ ပွတ်လှိမ့် နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။

“ ဟုတ်လို့လား..ကိုကြီးရဲ့..ယုံပါဘူး....သွား...”

“ တကယ့်ကို လွမ်းနေတာ..ညည်းရဲ့ အနမ်းလေးတွေ မရတာ ကြာပြီလေ ...”

“ အံမယ်..တွေ့ရင် အချွဲပိုနေတယ်..ဟိုစခန်းမှာ ဟယ်လင်ခြူးကြီးနဲ့ ပျော်နေပြီးများ....”

“ ခမ်းအိမ်လေး အနေအစား ဆင်းရဲမှာ စိုးလို့ စခန်းမှာ မထားတာပါကွာ..ဒီမှာက တီဗီလည်းရ အစစ အနေအထိုင် သာတယ်လေ ...”

“ ကိုကြီး...လှဲအိပ်လိုက်....”

နန်းခမ်းအိမ်က ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အစိမ်းရင့်ရောင် စစ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း

ဗလာကျင်းသွားသောအခါ ငေါငေါကြီး ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရလို့ နန်းခမ်းအိမ်သည် သူမလက်ကလေးနဲ့ ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး တယုတယ

ပွတ်သပ်ပေးပါတော့သည် ။ လိင်တန်ချောင်းကြီးသည် လုံးပတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်းရှည်သည် ။

“ ကိုကြီး....ကိုကြီးဟာက ပိုကြီးပိုရှည်လာသလိုဘဲ တခုခုများ လုပ်ထားလား...”

“ ဟားဟား ခမ်းအိမ်ရယ်..ဘာမှ လုပ်မထားပါဘူး..အော်ရေဂျင်နယ်ပါ.....ကဲ စုတ်ပေးအုံး.....”

“ ခမ်းအိမ် စုတ်ပေးတာ ကြိုက်လား...”

“အရမ်းကြိုက်တယ်....”

နန်းခမ်းအိမ်က တခိခိနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံး အထစ်ကြီးကို လျာလေးထုတ်ပြီး ယက်လိုက်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကာမစိတ်တွေ တဟုန်ထိုး နိုးကြွလာတာ

သူ့လိင်တန်ကြီး ဆတ်ကနဲတုန်သွားသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်သည် သူ့ကို စသိမ်းပိုက်ခါစမှာ အရမ်း စိတ်တွေ ကြေကွဲဝမ်းနည်းခဲ့ရပေမယ့်

တကယ်တမ်း ဒီလူကြီးက သူနဲ့ မိသားစုကို လိုလေသေးမရှိ ဂရုစိုက်တဲ့အခါ သူ့မယား ဖြစ်ရတာကို စိတ်မပျက်တော့ဘဲ မယားကောင်းလေး ပီသစွာနဲ့ ကျကျနန ပြုစုပေးခဲ့သည် ။

သူ့အကြိုက်တွေကို မှတ်သားထားပြီး ပီပီပြင်ပြင် ပြုစုခဲ့သည် ။

အခုလည်း အကြောကြီးတွေ ထင်းထောင်ထနေတဲ့ လိင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေပေမယ့်ကြိုးစားပြီး စုတ်ပေးနေပြီ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်နေတဲ့

နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ နို့ဖြူ ဖြူ လုံးလုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေသည် ။ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးတွေက ဖြူဖွေးတဲ့ နို့ကြီးတွေမှာ ထင်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူထွက်နေသည် ။

နန်းခမ်းအိမ် စုတ်နေတာ ကောင်းပေမယ့် အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးထဲကို ကော့ကော့ ထိုးညှောင့်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကလည်း သူ့ဂွေးစိကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း

လိင်တန်တဆုံးအထိ ငုံကာ စုတ်ပေးနေသည် ။ နို့ကြီးတလုံးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ပါးစပ်လေးထဲကို ထိုးထည့်နေရင်း

ဖင်တုန်းဖြူဖြူကြီးတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလို့ စုတ်ပေးတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ဘာလို့လဲဟင်..ကိုကြီး..ခမ်းအိမ် စုတ်တာ မကြိုက်ဘူးလား..” လို့ နန်းခမ်းအိမ်က မေးလိုက်သည် ။

“ ကောင်းတယ်...စောက်ရမ်းကောင်းတယ်....ငါ တအား ထန်နေပြီ ...နင် ဖင်ကုန်းပေး..ငါ လိုးတော့မယ်...” လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖြေလိုက်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်က

ချက်ချင်းဘဲ လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်တုန်းကြီးတွေကို ကော့ထောင်ပေးလိုက်တော့ ဗိုလ်ကျောက်ကျားလည်း ဖင်ကြီးတွေ ကြားက အမြောင်းလိုက် ပြူးထွက်နေ

တဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်ကွဲကြီးကို တွေ့လိုက်ရပြီး ဂလု ဆိုတဲ့ အသံကြီး ထွက်အောင် တံတွေးမြိုချလိုက်ရင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ အနောက်ဖက်မှာ နေရာယူလိုက်တော့သည် ။

အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးသည် အရည်တွေနဲ့ စိုပြောင်လက်နေသည် ။ ဒီအဖုတ်ကြီးရဲ့ ကပ်ရက်မှာ ညိုတိုတို စအိုပေါက်လေး ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကို အခုထိ

ဖင်မချရသေးဘူး ။ သူသည် သူ စခန်းမှာ ခေါ်ထားတဲ့ ဟယ်လင်ခြူးကိုှတော့ ဖင်ချတာ အမြဲဘဲ ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMxSxmnCFg7aN4HLhpUZ8dhb6rtO5qy_b3fMmK0xWulf6n6_CtSegBuwhA3lap6a-2jfwOSGpwMjQpJ7SZDPiahA9fwnIKepqgHpd7xEBGm77YSzNfT7elEdpMjSw48kLDLgNYR2tywqba/s320/11186830_1609470542602160_1696561594_n.jpg

နန်းခမ်းအိမ်လည်း ကော့ပေးထားတဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို လိင်တန်ထိပ်ဖူး ဒစ်ကြီး ထိုးထည့်လာမှာကို

မျက်လုံးလေးတွေ မှေးလို့ မျှော်လင့်စောင့်စားနေပေမယ့် ထင်ထားတဲ့နေရာကို မလာဘဲ မထင်ထားတဲ့ စအိုပေါက် ခရေပွင့်လေးကို ဗိုလ်ကျောက်ကျားရဲ့ လက်ညှိုးက ပွတ်ချေပေးလာလို့ အံ့

အားသင့်သွားပြီး...“ ဟင့်ဟင့် ကိုကြီးရယ်....ဖင်ပေါက်ကို ဘာလို့ လကလိနေတာလဲကွာ....” လို့ ပြောလိုက်သည်။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက...“ ဖင်လိုးမလို့..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်လေးထဲကို သူ့လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်း ကလိသည် ။

“ အို...အိုး....ကိုကြီး....ဘာလုပ်တာလဲ...အဖုတ်ကို လိုးလေ....ခမ်းအိမ် ယားလှပြီ.....” လို့ ပြောပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖင်ပေါက်ကိုဘဲ စိတ်ဝင်စားနေသည် ။

ခြံဝင်းထဲမှာ ကင်းသမားတွေနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ ကျူးကျော်လည်း ဒီအချိန်လောက်ဆိုရင် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားတော့ သူ့မယားချောလေး

နန်းခမ်းအိမ်ကို ဆော်နေလောက်ပြီလို့ ခန့်မှန်းမိရင်း အိမ် အနောက်ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အခါ အိမ် အနောက်ဖက်မှာ

ကင်းစောင့်နေတဲ့ သူ့လူသုံးယောက်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည် ။

အိမ်နဲ့ အနီးကပ်ဆုံမှာ ကေအေ၄ရမောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ရင်း ရပ်နေတဲ့ သူ့တပည့်ချစ်ဖကို တွေ့မြင်လိုက်တဲ့အခါ ချစ်ဖကို လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ဆရာကျူးကျော်...ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...”

“ မင်း ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်ကို သွားလိုက်..အဲဒီမှာ ရှမ်းလေးတို့ ရှိနေတယ်..သူတို့နဲ့သွားနေလိုက်ကြ..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ချစ်ဖ သူ့ကို အလေးပြုပြီး

ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကိုပါ ခေါ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီကို ထွက်သွားကြသည် ။ ကျူးကျော်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားနဲ့နန်းခမ်းအိမ်တို့ ရှိနေတဲ့ အိပ်ခန်း

ပြူတင်းပေါက်နားကို ကပ်သွားရင်း အထဲက အသံဗလံ ဘာကြားရမလဲလို့ နားစွင့်လိုက်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ညည်းငြူသံတွေကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရတော့ “ သူတို့ ဆော်ကြပြီ..” လို့ စိတ်ထဲက ရေရွတ်

လိုက်မိပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။

အိမ်နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် တံခါးကနေ အိမ်ထဲကို ကျူးကျော် ဝင်လိုက်သည် ။ သူ့ခြေသံ မကြားရအောင် ခြေသံလုံအောင် သတိထားသည် ။ အရင်ကလည်း ကျူးကျော်သည် သူ့ဗိုလ်ချုပ်နဲ့ နန်းခမ်းအိမ်

အိပ်တာကို ချောင်းဘူးသည် ။ အိပ်ခန်းနံရံက အပေါက်လေးတွေကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မိမွေးတိုင်းကိုယ်တွေနဲ့

သူတို့နှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရပြီ ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးနေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖင်ကြီးတွေရဲ့ အနောက်မှာ နေရာ ယူထားပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို

အားနဲ့မာန်နဲ့ ထိုးဆောင့်နေသည် ။ သူ့လက်မက နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခရေပွင့်လေးထဲကို ထိုးမွှေနေသည် ။ သူ့ဂွေးစိကြီးနှစ်လုံးက

ဆောင့်ညှောင့်လိုက်တိုင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားထဲကို တဖတ်ဖတ် စီးချက်ညီညီ ရိုက်ခတ်နေသည်။

လီးတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ထိုးဆောင့်နေတာကို ခံနေရတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်သည် တအီးအီး ညည်းငြူနေသည် ။

နို့ထွားထွား ဖင်ကြီးကြီး စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိနဲ့ နန်းခမ်းအင်ရဲ့ သဘာဝ မိမွေးတိုင်း အလှအပတွေကို ကျူး

ကျော် တွေ့မြင်နေရတာ အရမ်းကို စိတ်ထကြွဖွယ် မြင်ကွင်းပါဘဲ ။ သူ့ဘောစိသည် အင်မတန်မှ ကံထူးတဲ့

လူပါလား လို့ မှတ်ချက်ချမိသလို နန်းခမ်းအိမ်ကိုလည်း ဘောစိလိုဘဲ တက်လုပ်ချင်စိတ်တွေက ထိန်းမရအောင်ဘဲ ကြွနေသည် ။

ဘောစိသည် သူ့မယားချောလေးရဲ့ ဖင်စအိုပေါက်လေးကိုလည်း လက်မနဲ့ ထိုးဆွကစား ပေးနေသည် ။ အဖုတ်ကို စိတ်ကြိုက် လိုးပြီးရင် ဖင်ကိုပါ လိုးလိမ့်မယ်လို့ ကျ ူးကျော် ထင်နေသည် ။

သူ့လီးတအား တောင်မာလာလာသည် ။ အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို တွန်းဖယ်ပြီး သူ့နေရာမှာ အစားထိုး ဝင်လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေကို မနည်း ထိန်းထားရသည် ။

ဘယ်ဖက်လက်က လက်မနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို အသွင်အထုတ်လုပ်နေသလို ညာဖက်လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို ဆွဲကိုင်ပြီး အဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့အတန်ကြီးနဲ့ ဖြေးဖြေးချင်း

ထိုးဆောင့်နေတဲ့ ဗိုလ်ချ ုပ်ကျောက်ကျားသည် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်က စီးကြပ်အိထွေးနေတဲ့ အရသာထူးတွေကို ပေးစွမ်းနေတာကြောင့် ထိုးဆောင့်လိုက်တဲ့ အချက်တိုင်းသည် ကောင်းလွန်းနေသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် သူမအဖုတ်ကြွက်သားတွေကို ညှစ်ညှစ်ပေးများနေသလား မသိဘူး ။

အဖုတ်ရဲ့ အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့အတန်ကို ရစ်ပတ်ဆွဲယူနေကြတယ် လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခံစားနေရသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း သူလိုးဆောင့်ပေးနေတာတွေကို ကြိုက်ပုံရသည် ။ တအင်းအင်း တအီးအီး အသံမျိ ုးစုံ ညည်းငြူရင်း သူမ ဖင်တုံးကြီးတွေကို အနောက်ကို ပစ်ပစ်ကော့ရင်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား

ထိုးဆောင့်သမျှကို ခံယူနေသည် ။

“ ကောင်းလား ခမ်းအိမ်..ကောင်းလား .....”

နဖူးက ချွေးတွေ တတောက်တောက် စီးကျနေတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်ရင်း “ ကောင်းတယ်.ကိုကြီး..ကောင်းတယ်..အရမ်းကောင်းတယ်.....” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။ ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား အားနဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုက်

တိုင်း တုန်ခါသွားသည့် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်ဖြူ ဖြူကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့ဘောင်းဘီထဲကနေ တအား မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော် လိင်တန်ချောင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သည် ချစ်မယားလေးရဲ့ အဖုတ်ခေါင်းထဲက သူ့လိင်တန်ကို တအားညှစ်ဆွဲနေလို့ ဆက်မဆောင့်နိုင်တော့ဘူး ။ ဆက်ဆောင့်ရင် သူ့သုတ်တွေ တအား ပန်းထွက်လာတော့မယ်

ဆိုတာကို သူ သိနေသည် ။ ဆက်မဆောင့်ဘဲ ရပ်လိုက်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်က တအား အရှိန်တက်နေတဲ့အချိန် သူ့လင်ကြီး ရပ်လိုက်လို့ သူမဖင်ကြီးတွေကို အနောက်ကို ပစ်ကော့ပြီး

လှုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားလည်း သူက ရပ်လိုက်ပေမယ့် နန်းခမ်းအိမ်က လှုပ်ပေးလိုက်လို့ ကြပ်တည်းအိထွေးတဲ့ အရသာထူးကြောင့် သုတ်တွေကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ

နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်ခေါင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေ တစစ်စစ်နဲ့ ပန်းထုတ်မိလိုက်သည် ။

ဒါတွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း မလွတ်တမ်း ငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျူးကျော်လည်း သူ့ဘောစိတို့ လင်မယား ဇာတ်လမ်းပြီးသွားပြီမို့ အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုချောင် တံခါးကနေ အသာ ပြန်ထွက်

သွားလိုက်သည် ။

သူ့ဘောင်းဘီထဲက ငတိကတော့ တင်းမာထောင်ထနေဆဲပါဘဲ ။

မျက်နှာကြီး နီရဲပြီး ကွတတနဲ့ လမ်းလျှောက်လာတဲ့ သူ့ဆရာသမားကို လားဟူကလေး ချစ်ဖ နားမလည် သလို ကြောင်ကြည့်နေသည် ။ိဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တဦးတည်းသော သမီးလေး နန်းမိုခမ်းကို ကျူးကျော် သွားကြိုရပြီ ။

တက္ကသိုလ်တက်နေသော နန်းမိုခမ်း သည် မြို့ကအလာ တသက်လုံး စောင့်ရှောက်လာသော ဦးကြီးစိုင်းအွတ်က

အတူတူ လိုက်ပါလာပေမယ့် နယ်စပ်ဒေသလဲ ရောက်ရော လုံခြုံရေးက ပိုအရေးကြီး ပိုလိုအပ်လာတာမို့

ကျူးကျော်က သူ့လူစုနဲ့ သွားကြိုကာ စခန်းကို ခေါ်လာရ သည် ။

နန်းမိုခမ်း သည် ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သမီး ဆိုပေမယ့် မာနမကြီးဘူး ။ ကျူးကျော်ကို ခင်ခင်မင်မင်

ဆက်ဆံသည် ။ နန်းမိုခမ်း သည် ရုပ်သိပ်မလှ ..။ မျက်စိမှေးမှေး ..မေးစိချွန်ချွန်လေး ..။ ရှမ်းတရုတ်မလေးမို့

အသားကတော့ ဝင်းဝါသည် ။ ကိုယ်လုံးက တောင့်သည် ။ အချိုးကျသည် ။ အရပ်က မြင့်သည် ။

ရွှေဘိုမင်းကြိုက် လို့ ပြောလေ့ရှိတဲ့ ပေါင်တန်ရှည်ရှည်နဲ့ ။

ဒီတောဒီတောင်မှာတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် ဘုရင်တဆူ ဆိုတော့ နန်းမိုခမ်း သည် ဘုရင့်သမီးတော်

လေးဘဲပေါ့ ။ နန်းမိုခမ်း ဘာဖြစ်ချင်လဲ...ဘာလုပ်ချင်လဲ...ပါးစပ်က ဟလိုက်တာနဲ့ ကျူးကျော်က လုပ်ပေးပြီဘဲ ။

ကျူးကျော်တင် မကပါဘူး ။

သူတို့ လက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့ကြီး တခုလုံးက ဘုရင့်သမီးတော်လေး နန်းမိုခမ်းအတွက် ဆိုရင် အသက်ကိုတောင်စွန့်မယ့်လူတွေချည်းဘဲ ။

ဒါကြောင့်လည်း နန်းမိုခမ်းသည် ဘယ်သူ့ကိုမှ လူမထင်အောင်ဘဲမာနတွေကြွ..ဘဝင်တွေမြင့်..အောက်ခြေလွတ်နေသည်လို့ ပြောရမည် ။

…...
…...

ဖော်ကာဖရင်းရှစ် လေယာဉ်ကြီးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ နန်းမိုခမ်းကို ကျူးကျော် တွေ့နေရသည် ။

သူမ အနောက်မှာ ကပ်ရက် ပါလာတာက ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ..။ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်သည် ကျောင်းသွားတက်တဲ့ နန်းမိုခမ်း ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အဖေဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားက ထည့်လိုက်တာ ။

သည် လေယာဉ်ကွင်းကနေ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားဆီကို ရောက်တဲ့ အထိက ကျူးကျော်ရဲ့ တာဝန် ။

နန်းမိုခမ်းကို လေဆိပ် အဆောက်အဦး အပေါက်ဝကနေ ကျူးကျော် ကြိုနေလိုက်သည် ။ အရပ်ဝတ်အရပ်စားနဲ့

လူတယောက် သူ့ကို လက်ပြသွားလို့ သူက အလေးပြန်ပြုလိုက်သည် ။ ဒီလူက အစိုးရ စစ်ထောက်လှမ်းရေး ဖက်က ။ ကျူးကျော်နဲ့

ခင်မင်သည် ။ သူက ရှေ့မှာတော့ ခင်မင်ပုံပြပြီး နောက်ကွယ်မှာတော့ ကျူးကျော်တို့လူစုတွေ အကြောင်းကို

သတင်း ထောက်လှမ်းနေမှာ သေချာသည် ။

နန်းမိုခမ်း ပြေးလာနေသည် ။

“ ဟေး.......ကျူးကျော် …. ”

“ နန်းမိုခမ်း....”

“နင်နေကောင်းတယ် မဟုတ်လား..ကျူးကျော်..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ် ...သိုးထိန်း တယောက်ကော..”

“အေး..ကောင်းတယ်..သိုးထိန်းလဲ ရှိတယ်..အခု နင့်အဖေ ခိုင်းလို့..လွိုင်ကော်ဖက် ခဏ သွားနေတယ် ..”

ကျူးကျော်က လေဆိပ်ဝင်းထဲ ရပ်ထားတဲ့ သူမောင်းလာတဲ့ ပရာဒိုကားအနက်ကြီးဆီကို နန်းမိုခမ်းကို

ခေါ်သွားသည် ။ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်က အထုပ်တွေ ဆွဲပြီး အနောက်က ပါလာသည် ။

“ ကျူးကျော်..နင့်ဆံပင်တွေက ရှည်လိုက်တာဟာ...ဟီး..နင် ဆံပင်ညှပ်ဖို့ မစဉ်းစားဘူးလား...”

“ အေး..ငါလဲ မြို့မှာဘဲ ညှပ်ချင်တယ်...ဒို့စခန်းမှာက ကောင်းကောင်း ညှပ်တတ်တဲ့လူ မရှိဘူး...နန်းမိုခမ်း..”

“ ငါ နင့်ကို ဟိုတခေါက်က ပြောထားတာ နင် မှတ်မိလား ...”

“အင်း...ဘာလဲ..မြင်းစီးဖို့မဟုတ်လား....မှတ်မိတာပေါ့..နန်းမိုခမ်းရယ်..နင့်စကား ဆိုရင် ငါ ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး …. နင်

ဖြစ်ချင်တာဆို ငါက အကုန်လုပ်ပေးရမှာ...မြေနီလမ်းခွဲကျရင် နင် စီးဖို့ မြင်း အဆင်သင့် လုပ်ထားတယ် ...”

“ ဟင်း..နင်က မှတ်ဉာဏ်ကောင်းသားဘဲ...ငါ ဖြစ်ချင်တာကိုလည်း စီစဉ်ထားတယ်...နင် မဆိုးဘူး ..အေးလေ ..

ဒါကြောင့်လဲ ပါပါက အားကိုးတာပေါ့....ဟင်းဟင်း....”

တဖြေးဖြေးနဲ့ မြို့ပြ လူ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးသထက် ဝေးလာသည် ။ တောထူတဲ့နေရာတွေကို ရောက်လာသည် ။

ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ စခန်းကို သွားဖို့ ကတ္တရာလမ်းမကြီးကနေ ဖဲ့ထွက်သွားတဲ့ မြေနီလမ်း ကို ချိုးကွေ့တဲ့

နေရာမှာ သစ်ပင်အုပ်ထဲ စောင့်နေတဲ့ မြင်းတွေကို နန်းမိုခမ်း တွေ့လိုက်ရသည် ။

နန်းမိုခမ်း စီးနေကျ မြင်းမလေး “ ဂျူးလီယက် ” ကို ခြေတကြွကြွနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

ကျူးကျော်က ပရာဒိုကို ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ကို မောင်းခိုင်းလိုက်ပြီး သူက နန်းမိုခမ်း နဲ့အတူ လိုက်ဖို့ မြင်းတကောင်

ကို တက်စီးလိုက်သည် ။ သူစီးတဲ့မြင်းက သူစီးနေကျ “ ရမ်ဘို ”...။

မြင်းတွေဆီကို ရောက်တာနဲ့ ကျူးကျော်သည် ဖွက်ထားတဲ့သူ့ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါးဘေးမှာ အိတ်နဲ့ချိတ်ပတ်လိုက်သလို သူ

ကိုင်နေကျ အေကေ၄ရမောင်းပြန်ကို Y ပုံစံ သိုင်းကြိုးနဲ့ သိုင်းလွယ်လိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်း အတွက်လည်း မိန်းမကိုင် Ruger ပွိုင့်၃၈၀

ပစ္စတိုလေးကို ကမ်းပေးသည် ။

အရင်ဆုံး တောအုပ်ထဲက ဖြတ်သွားတဲ့ မြေလမ်းကလေး အတိုင်း ရှေ့ပြေးအဖြစ် သူ့လူနှစ်ယောက်ကို မြင်းတွေနဲ့လွှတ်လိုက်သည် ။

အမ်ဖိုးမောင်းပြန်သေနတ်တွေ လွယ်ထားတဲ့ ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက် ကို အရေးကြီးရင်..စက်နဲ့ ခေါ်ဖို့ သူ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည် ။

ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက်က မြင်းတွေကို ဒုန်းဆိုင်း စီးသွာားကြသည် ။

သူတို့အနောက်က သူနဲ့ နန်းမိုခမ်း သွားသည် ။ သူတို့ အနောက်က မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကိုင်သူ့လူ ခြောက်ယောက်က မြင်းကိုယ်စီနဲ့ လိုက်သည် ။

စိမ်းစိုနေတဲ့ တောကြီးထဲ မြင်းကို နန်းမိုခမ်း ဒုန်းဆိုင်း အမြန်စီးနေသည် ။ “ ဂျူးလိယက် ”ကလည်း စီးနင်းသူ သခင်မ စိတ်ကြိုက် လွှားကနဲ

လွှားကနဲ ပြေးနေသည် ။ ကျူးကျော်လည်း “ ရမ်ဘို ” ကို ခြေဖနောင့်နဲ့ တို့ပြီး နန်းမိုခမ်းကို မှီအောင် မနည်း လိုက်နေရသည် ။ နောက်က

လိုက်ရတဲ့ သူ့လူ ခြောက်ယောက်တော့ တော်တော်လေး ပြတ်ကျန်ခဲ့ပြီ ။

နန်းမိုခမ်းသည် သူ ထင်တာကို ဇွတ်လုပ်တတ်တဲ့ ကောင်မလေး...။ သူမ အခြေအနေကလည်း အဲလို လုပ်လို့

ရနေတာကိုး..။ အလိုလိုက်ခံရတဲ့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သမီး ဘဲ ဥစ္စာ...။

နန်းမိုခမ်းသည် ရေစီးသန်တဲ့ ချောင်းကို ရောက်တော့မှ မြင်းကို ဇက်သတ်ကာ အရှိန်လျော့လိုက်သည် ။ ထိုအခါကျမှ ကျူးကျော်လည်း

သူမကို မှီလာသည် ။ တခြားလူ တယောက်ယောက်သာ ဒီလို မတရားကြီး ဒုန်းဆိုင်းစီးနင်းသွားမယ် ဆိုရင် ကျူးကျော်ရဲ့ မိုက်ရိုင်းရင့်သီးတဲ့

စကားလုံးတွေနဲ့ တွေ့သွားမှာ အသေအချာပါဘဲ ။

အခုဟာက သူတို့ရဲ့ အရှင်သခင်ကြီး ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်နေသည် ။

ကျူးကျော် မျက်နှာတောင် မတည်ရဲ ..။ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့..“ နန်းမိုခမ်းကလည်း မြန်လိုက်တာ..မနည်းလိုက်ရတယ်..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက သာယာတဲ့ တောတောင်ရေမြေ ရှုခင်းတွေကို မြင်းပေါ်မှာ ခြေတဖက်တင် ထိုင်ရင်း ကြည့်နေသည် ။

“ ကျူးကျော် ...”

“ ဟင်...နန်းမိုခမ်း..ဘာလိုလဲ...”

ပြာပြာသလဲ မေးလိုက်တဲ့ ကျူးကျော်ကို နန်းမိုခမ်းက သူမ လက်ညှိုးလေး ကွေးချီ ဆန့်ချီ လုပ်ပြသည် ။

ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်တဲ့ ကျူးကျော် သည် နန်းမိုခမ်း က သေနတ်ပစ်လိုသည် လို့ ဆိုလိုတာကို သဘောပေါက်သည် ။ ရသည် ။

အဆင်သင့်ဘဲ ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ “ ဂျုလိယက်” ကုန်းနှီးမှာချိတ်ထားတဲ့ ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်လေးကို ဖြုတ်ယူကာ ကျည်စစ် မောင်းတင်

ပြီး နန်းမိုခမ်း လက်ထဲကို ကမ်းပေးသည် ။ ပြီးတော့ သူ့မြင်းရဲ့ ဖင်ပိုင်းမှာ ချည်ထားတဲ့ ကင်းဘတ်အိတ်ထဲက

ကိုကာကိုလာသံဘူးတချိ ု့ကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်း သောက်ချင်ရင်သောက်လို့ရအောင် လိုလိုမယ်မယ်

ယူခဲ့တဲ့ဟာတွေပါ ။

ချောင်းရဲ့ နဘေးက ကန့်လန့်ဖြတ် လဲကျနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတပင်ရဲ့ ပင်စည်ပေါ်မှာ ကိုကာကိုလာသံဘူးတွေကိုစီတန်း တင်ပေးလိုက်ပြီး...“

ပစ်ပေတော့..နန်းမိုခမ်း..ရေ..” လို့ ပြောရင်း လက်မထောင်ပြသည် ။ နန်းမိုခမ်း ရှိတဲ့ဖက်ကို သူ ခပ်သွက်သွက် ပြန်လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းလည်း မြင်းပေါ်ကနေပြီး ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်လေးနဲ့ကိုက်ငါးဆယ်လောက် အကွာက သစ်တုံးပေါ်မှာ စီထားတဲ့ ကိုကာကိုလာ အလူမီနီယံဘူးလေးတွေကို လှမ်းပစ်သည် ။

“ ဖန်း..ဖန်း........ဖန်း.....”

နန်းမိုခမ်း ပစ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံတွေက ကိုကာကိုလာဘူးတွေကို ထိမှန်သည် ။ ထိမှန်ပေမယ့် ကိုကာကိုလာဘူးတွေက

မသောက်မဖေါက်ရသေးတဲ့ အသစ်တွေဖြစ်ပြီး..ကျည်ဆံတောင့် သေးငယ်တဲ့ ပွိုင့်တူးတူးကျည်ကြောင့် ပေါက်ထွက်သွားပေမယ့်

လွင့်မထွက် ။ အရည်များသာ အပေါက်လေးတွေကနေ တရှူးရှူးနဲ့ ပန်းထွက်နေသည် ။

“ ဝိုး ….ထိတယ်..ထိတယ် ...”

နန်းမိုခမ်းသည် ကလေးငယ်လေးတယောက်လို ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်လိုက်တာကို တွေ့ရတဲ့ ကျူးကျော်လည်း

နန်းမိုခမ်း ဝမ်းသာလို့ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေသည် ။

“ ကျူးကျော် ...”

“ နန်းမိုခမ်း..ဘာလိုလဲ...”

“ နင်လဲ ပစ်လေ..ပစ်ပြ …. ”

“ ဟဲဟဲ..ဘာသေနတ်နဲ့ ပစ်ရမလဲ...”

“ နင့်ပစ္စတိုနဲ့ ပစ်..”

ကျူးကျော်က ပုခုံးတွန့်ကာ မဲ့ပြလိုက်ပြီး သူ့ညာဖက်ခါး သေနတ်အိတ်ထဲက ပစ္စတိုကို ထုတ်ယူက လက်နှစ်
ဖက်နဲ့ ကိုင်ဆုတ်ပြီး ချိန်ရွယ်ကာ ပစ်လိုက်သည် ။

( ထိန်း....ထိန်း...ထိန်း......ထောင်းဝေါင်းးး.....)

သေနတ်သံသုံးချက်သည် ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်လာသည် ။ တောတောင်တွေကြောင့်ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်သံနဲ့။

ကျည်ခွံတွေ လွင့်ပျံရာက ပြန်ကျတော့ အောက်က ကျောက်တုံးတွေနဲ့ ထိတွေ့တဲ့ ချွင်ကနဲ ချွင်ကနဲ အသံလေးတွေလည်း ကြားလိုက်ရသည် ။

ယမ်းခိုးတွေ လှိုက်ကနဲ ဝေသွားသည် ။

ကိုကာကိုလာဘူးသုံးဘူး လွင့်စင်သွားတာကို နန်းမိုခမ်း သဘောကျပြီး လက်ခုပ်တီးသည် ။

“ ဟား.....ဖြောင့်တယ်ကွ....ကျူးကျော်ကွ....လက်ဖြောင့်တပ်သား....ဟားဟားဟား......”

ကျူးကျော်ရဲ့လူတွေ မြင်းတွေနဲ့ ရောက်လာသည် ။ သေနတ်သံတွေ ကြားလို့ စိတ်ပူပြီး သေနတ်တွေ အဆင်
သင့်ကိုင်ပြီး ရောက်လာတာ ..။

နန်းမိုခမ်းနဲ့ ကျူးကျော်တို့ သေနတ် လက်တည့်စမ်းနေတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ကြတော့မှ သူတို့ မျက်နှာတွေ ပြုံးသွားကြသည်

။ သေနတ်ပြောင်းတွေလည်း အောက်ကို စိုက်သွားကြသည် ။

ရှေ့ပြေးအဖြစ် လွှတ်ထားတဲ့ မြင်းစီးသမားတွေလည်း ချောင်းရဲ့ တဖက်မှာ ရောက်နှင့်နေကြတော့ တဖက်ကို

ကူးလာလို့ရကြောင်း လက်တွေ ဝှေ့ရမ်းပြကြသလို စက်နဲ့လည်း ခေါ်ပြောသည် ။ အရင်ကလို စက်ကို လက်နဲ့

ကိုင်ပြောစရာ မလိုတော့ ။ နားကြပ်နဲ့ သေးငယ်တဲ့ မိုက်ကရိုဖုန်းလေးနဲ့ ဒီအတိုင်း ပြောရုံဘဲ ။

ကျူးကျော်က နန်းမိုခမ်း ကျေနပ်လောက်အောင် သေနတ်စမ်းပြီးမှ ချောင်းကို ဖြတ်သည် ။ ဒီချောင်းသည် ရေစီးသန်ပေမယ့် ရေတိမ်သည် ။

သူ့ဘောင်းဘီကို ချောင်းရေတွေ စင်ကုန်လို့ စိုတာကို နန်းမိုးခမ်း မကြိုက်ဘူး ။ သို့ပေမယ့် ဘောင်းဘီလဲလှယ်

ဖို့က ခက်သည် ။ ကြာဦးမည် ။ မကျေမနပ်နဲ့ ရေရွတ်ပြီး မြင်းကို တအားနင်း ဒုန်းဆိုင်းသွားသည် ။

ချောင်းတဖက်ကို ရောက်ပြီး လွင်ပြင်လေးတခုကို ဖြတ်သွားရတဲ့အခါမှာတော့ မြင်းကို ခပ်သွက်သွက် စီးလို့ရပေမယ့်

မကြာခင် တောင်တလုံးကို သူတို့ ကျော်ရသည် ။ ဒီအခါမှာတော့ တောင်တက်ဖြစ်လို့ မြင်း အမြန်စီးလို့မရဘူး ။ လမ်းကလည်း ကျဉ်းသည်

။ သူ့လူတွေက ရှေ့ပြေးအဖြစ် ရှေ့က တက်နှင့်သည် ။ သူနဲ့ နန်းမိုခမ်းကအလည်က ..။ သူတို့အနောက်မှာလည်း သူ့လူတချို့ ခပ်ခွာခွာ

လိုက်လာကြသည် ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်နဲ့ မြင်းကို ဘေးချင်းကပ်ရက် ရင်ဘောင်းတန်းကာ စီးလိုက်ရင်း..“ ကျူးကျော် ..နင် ဦးကြီးစိုင်းအွတ် နေရာမှာ

မလုပ်ချင်ဘူးလား....” လို့ ရုတ်တရက်ကြီး မေးလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်း ကို မြို့မှာ ကျောင်းတက်နေတဲ့အချိန် အရေးပေါ်လိုအပ်တာကို ကူညီစောင့်ရှောက်နိုင်ဖို့ အနီးကပ်ထားတဲ့ဘော်ဒီဂတ် အလုပ် ကို လုပ်မလားလို့ မေးနေတာ ။

ကျူးကျော်လည်း..“ နင်တို့ခိုင်းရင် လုပ်မှာပေါ့..ငါက ဘယ်နေရာခိုင်းခိုင်း လုပ်ဖို့ အဆင်သ့်ပါဘဲ....” လို့ ပြန်ပြောသည် ။ နန်းမိုခမ်းက“

နင်သာ ဦးကြီးစိုင်းအွတ် နေရာမှာ ဆိုရင် ငါ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်လဲ အဖေါ်ခေါ်လို့ရတယ်..နိုက်ကလပ်သွားရင်လဲ

အဖေါ်ခေါ်လို့ရတယ်..ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ကတော့ အသက်ကြီးပြီ ဆိုတော့ မလိုက်ချင်ဘူးဟ...သူက မသွားဖို့လည်း အမြဲ

တားတားနေတော့ ငါမကြိုက်ဘူး ..ဒက်ဒီ့ကို ပြောပြီး နင်နဲ့ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်ကို လဲလိုက်မယ် …. ”

“ နင့်သဘောပါဘဲ..နန်းမိုခမ်း....”

စခန်းကို ရောက်ခါနီးတော့ သူတို့အဖွဲ့ကြီးက ကင်းအဖွဲ့တွေနဲ့ စတိုးပြီ ။

ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အင်ပါယာနယ်နမိတ်ထဲ ရောက်ပြီ ။ စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်ခါနီး ဖြတ်သွားရတဲ့ ရွာလေးတွေက သူတို့အဖွဲ့ကြီးရဲ့ သြဇာခံ အမာခံတွေ ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ သမီး လာတာမို့ ပြာပြာသလဲ ခရီးဦးကြိုလုပ်ပြီး ဘာစားမလဲဘာသောက်မလဲ ဖါးကြသည် ။

စခန်းဌာနချုုပ်နဲ့ အနီးဆုံး ဆင်စွယ်ရွာလေးက ရွာလူကြီးဦးစိုင်းမောင်က သူ့အိမ်မှာနားကြဖို့ အတင်းခေါ်သည် ။
ကျူးကျော်က မနားချင်တော့ဘူး ..။

စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်တော့မှာမို့ စခန်းဌာနချုုပ် ရောက်အောင် သွားလိုက်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး မြင်းပေါ်မှနေ“ ဦးစိုင်းမောင်..မဖါးနဲ့..ပုံမှန်ဆက်ဆံ ...”လို့ မျက်နှာပုတ်ပုတ်နဲ့ ခပ်မာမာပြောလိုက်ပြီး နန်းမိုခမ်းကို “ နင့်ပါပါး မျှော်နေပြီ....သွားစို့ ” လို့ ခေါ်လိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းမောင် မျက်နှာပျက်သွားသည် ။ ဦးစိုင်းမောင်က ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား နဲ့ အင်မတန်မှ ခင်မင်သူ ဖြစ်သည် ။

ကျူးကျော် ပြောတာကို မကြိုက်ပေမယ့် မဆန့်ကျင်ဘူး ။ မာနကို မြိုချပြီး ..

“ ငါချက်ထားတာလေးတွေ ဗိုလ်ချုုပ် သမီးကို ကျွေးချင်လို့ပါကွာ....မနားချင်ကြဘူးဆိုလဲ..ငါဘဲ စခန်းကို လိုက်လာ
ပြီး စားစရာတွေ လာပို့မယ်....သွားကြသွားကြ...” လို့ ပြောသည် ။

ကျူးကျော်ရဲ့ အပြောအဆို အမူအရာတွေကိုတော့ ဦးစိုင်းမောင် မနှစ်မြို့ဘူး ။ ကျူးကျော်ဟာ ရိုင်းစိုင်းပြီး မိန်းမကိစ္စ စိတ်မချရတဲ့ကောင်..။ ဘယ်လိုများ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဒီလိုကောင်ကို အနီးကပ်ခိုင်းနေသလဲ
...သူ့သမီးအချောစားလေးကိုတောင် ကြိုခိုင်းနေတယ်..အင်း.....နဲနဲတော့ ပြောအုံးမှဘဲ.....။

အိမ်က သမီး နန်းနွယ်ကို ကျူးကျော်က ကြံစည်ခဲ့တာ ဦးစိုင်းမောင် မမေ့သေး ။ ကိုယ့်သမီး ကိုယ်တိုင်က ဒီကောင့်ဖက် ခပ်ပါပါ ဖြစ်နေလို့

သမီးကိုဘဲ ကြိတ်ဆူနေရတာ ။ နန်းနွယ်ကို ဒီငတိ လှော်သွားသလား မသေချာဘူး ။ ကျူးကျော်နဲ့ ညိရင် မိန်းကလေးတိုင်း ဘိုက်ကြီးတာဘဲ

လို့ သူ့ဘောစိ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ပါးစပ်က ပြောဖူးခဲ့တာကို ဦးစိုင်းမောင် မမေ့ဘူး ။

စခန်းထဲ ဝင်ခါနီးမှာ ကျူးကျော်က စက်နဲ့ လှမ်း အကြောင်းကြားထားလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကိုယ်တိုင် ထွက်ကြိုနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကိုယ်တိုင် ထွက်စောင့်နေတော့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ လည်း ဘယ်နေသာတော့မလဲ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အနောက်မှာ ရို့ရို့လေး ဖားသားလဖုံး လုပ်ပြီး ပါရတာ ..။

ဖားသားလဖုံး ဆိုတာက လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုယ်အောက်ပိုင်း ရှေ့မှာကာယှက်ထားပြီး ရပ်နေရတာကို ပြောတာပါ ။

“ ပါပါ …. ”

“ သမီး.....”

နမ်းမိုခန်းက မြင်းပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ဆီကို ပြေးသွားသည် ။ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား က သမီးကို ဖက်ထားပြီး...“ ပါပါလဲ သမီးကို လွမ်းနေတာကွယ့်..ဘယ်လိုလဲ..ကျူးကျော် သမီးကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား ..”လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ စိုက်တယ် ပါပါ..သမီး သူနဲ့ သေနတ်လည်း ပစ်ခဲ့တယ် ...”

“ ဟင်..ဟုတ်လား....ကျူးကျော်...ဘာသေနတ်လဲကွ....မင်း သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ရဲ့လား ...”

“ စိုက်ပါတယ်....ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်ပါ...ဗိုလ်ချုပ် ...”

ကျူးကျော်က မြင်းတွေကို ဆွဲလာရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဟားဟား...ပါပါ့သမီးက တကယ့်ကို တော်တာပါလား..မြင်းစီး သေနတ်ပစ် …. ဘက်စုံပေါ့..ဟုတ်လား...”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ တဟဲဟဲ ရယ်သည် ။

“ ကျူးကျော်...မင်းကို ငါ ယုံကြည်စိတ်ချလို့ ငါ့သမီးကို ကြိုခိုင်းတာပေါ့ကွာ....ဟားဟားဟား.....”

သူတို့ သားအဖေနဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံတို့ စခန်းဌာနချုုပ်ထဲက ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အိမ်ထဲကို ဝင်သွားကြပြီးချိန် ကျူးကျော်လည်း မြင်းတွေကို မြင်းထိန်း ချစ်ဖ လက်ထဲကို ထည့်ပြီး သူနေတဲ့ စခန်းအစွန်က ခြေတန်ရှည် အိမ်လေးဆီကို လျှောက်ခဲ့သည် ။

ချစ်ဖက လားဟူကလေး ။ သူ့အနွံအတာကို ခံတဲ့ သူ့တပည့်လေး ။

ဝန်တင်လားဆွဲတဲ့ ကောင်လေး ဖြစ်သည် ။ မျက်နှာချိုပြီး ဖင်ပေါ့လို့ သူအနား ခေါ်ထားတာ ။ ချစ်ဖက လူကောင်သေးပုပေမယ့်

ထူပေဒါဏ်ပေခံ တဲ့ သတ္တိကောင်းတဲ့ ချာတိတ် ။ လားတွေကို ကောင်းကောင်းထိန်းနိုင်သည် ။ အကောင်ကြီးတဲ့သူတွေ

ဗိုလ်ကျလာရင်လည်း ခံချရဲတဲ့ကောင်လေး ။
အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ သူ့ခါးပတ်တွေ သေနတ်တွေကို ဖြုတ်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည် ။

ချစ်ဖ ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဆရာ..ဆာခဲ့လား..ဘာစားမလဲ....”

“ ဘာရှိလဲ..မင်း ဘာချက်ပြုတ်ထားလဲ...”

ချစ်ဖ ဟီးကနဲ ရယ်လိုက်သည် ။

“ စောက်ရူး..ဘာရယ်တာလဲ..မင်း ဟင်းမချက်ထားဘူးလား....”

“ ချက်ထားပါတယ် ဆရာကျူးကျော် ...စည်သွတ်အသားဘူးမို့ ဆရာ ဆဲမှာစိုးလို့...”

“ မင်းတို့ကောင်တွေကလည်း တခါလာ စည်သွတ်ဘူးဘဲ..တောကောင်သားလေးဘာလေးများ မရကြဘူးလား....”

“ တောကောင်တွေလည်း ကျုပ်တို့လူစုများလွန်းလို့ ပြောင်ပြီ..ဟီး....”

ချစ်ဖက သွားမဲမဲတွေကို ပေါ်အောင် ရယ်လိုက်ပြီး ပြောသည် ။

“ ချစ်ဖ လုပ်ကွာ ငါဆာတယ်..အရက်ပုလင်းယူခဲ့..ဆတ်သားခြောက် ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား....ချ.....”

နန်းမိုခမ်း ရေချိုးပြီ ။

တောထဲတောင်ထဲပေမယ့် နန်းမိုခမ်း ရေပူပူနဲ့ ရေချိ ုးသည် ။ နန်းမိုခမ်းအတွက် လုပ်ကိုင်ပေးဖို့ အစေအပါးသုံးယောက်တောင် ရှိနေတော့

သူတို့က ရေချိုးမယ် ဆိုတာနဲ့ ကြွေရေချိ ုးကန်ကြီးထဲ ရေပူပူစပ်ပေးကြရသည် ။ နန်းမိုခမ်း ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးကန်ထဲ ဆင်းလိုက်သည် ။

ဒီကို အလာ လမ်းမှာ ကျူးကျော်နဲ့ တတွဲတွဲ မြင်းစီး သေနတ်ပစ် လုပ်ခဲ့တော့ ကျူးကျော်နဲ့ နီးစပ်ထိကပ် ထိတွေ့မိတာလေးတွေက နန်းမိုခမ်းကို ရင်တအား ခုံစေတာ အမှန်ဘဲ ။ ဖိုနဲ့မ နီးနီးကပ်ကပ်

ရှိကြတော့ စိတ်ကစားမိ စိတ်လှုပ်ရှားမိရသည် ။

လိုချင်တာကို ဘာမဆို အကုန်ရတဲ့ ဘုရင့်သမီးတော်လေးမို့ နန်းမိုခမ်းသည် ကျူးကျော်ရဲ့ ကျစ်လစ်ကြံ့ခိုင်တဲ့အဆီပိုမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်ခဲ့တာကြောင့် ကျူးကျော်သည်

တကယ့်ကို ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကိုယ်နဲ့ ယောကျားတယောက် ဆိုတာ သိသည် ။

ဟင်း..ဒီကောင့်ကို မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး တွေ့ချင်မိသွားခဲ့သည် ။ ရေစိမ်ရင်း ဒါကို နန်းမိုခမ်း ပြန်တွေးမိသည် ။

ကျူးကျော်ကို နစ်ကက် ကိုယ်လုံးတီး တွေ့ရရင် ကောင်းမည် ။

ဟင်း....ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ...စဉ်းစား...စဉ်းစား...။

နန်းမိုခမ်း ညစ်ညမ်းတဲ့ အတွေးလေးတွေ ဝင်နေသည် ။ ကျူးကျော်ကို မှန်းဆပြီး ကျူးကျော်က သူ့ကိုယ်ခန္ဓာတွေကို ကိုင်တွယ်ဆော့ကစားသည်လို့ တွေးတောရင်း သူမဖါသာ

ရင်သားထိပ်ဖူးလေးတွေကို ဖွဖွလေး စမ်းလိုက်ပေါင်ကြားက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကို စမ်းလိုက် လုပ်နေမိသည် ။

ယားတယ်ကွာ....ခံချင်တယ် ….. ။ နန်းမိုခမ်း ကြည့်ဖူးတဲ့ အပြာကားတွေထဲကလိုဘဲ ယောကျ်ားတယောက်ရဲ့ လိင်တန်ချောင်းနဲ့ ထိုးသွင်း စပ်ယှက်တာတွေကို ခံချင်နေသည် ။ ခံလိုက်ချင်သည် ။

ယားလွန်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြောင့်မနေတတ်တော့ဘဲ လက်ချောင်းတွေ ထိုးနှိုက်ပြီး ကလိမိရသည် ။

ရေချိုးခန်းထဲက ညည်းသံတွေကြောင့် အပြင်က စောင့်ရတဲ့ အချွေအရံမိန်းမတွေ မျက်လုံးပြူးနေသည် ။

................................................

မြေကတုတ်တွင်းထဲမှာ လောဘွယ် အရက်သောက်နေသည် ။

ရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်နီကြောင်ကြောင်ကို လှန်ဖီးပြီး အနောက်မှာ သားရေကွင်းနဲ့ စုချည်ထားသည် ။ သူ့ကို တပည့်တွေက အမေရိကန် ဟောလိဝတ်က ''မင်းသား စတီဗင်ဆီးဂဲလ်” နဲ့ တူသည်လို့

ပင့်ရင် လောဘွယ် အရမ်း ပီတိဖြာသည် ။

လူတယောက် မြေကတုတ်ထဲ ဆင်းလာသည် ။

သူ့လူထဲက မဟုတ်ပေမယ့် သူသိတဲ့လူ ..။

“ ဗိုလ်မှူး.....သတင်းထူးရလို့ လာပြောတာ...”

“ ဟေး....ခွန်သိန်းရွှေ....ဘာထူးလဲ...လာ...လာ....”

“ ကျောက်ကျားသမီး သူ့အဖေ စခန်းမှာ ရောက်နေတယ်....ဗိုလ်မှူးက နောက်တခါ ကောင်မလေး လာရင် ပြောဖို့မှာထားလို့ ကျုပ် လာပြောပြတာ....”

“ အေး....ကျေးဇူးဘဲ..ငါလိုချင်တဲ့ သတင်းဘဲ ...ဒီကောင်မလေးကို ငါ ချောင်းနေတာ ကြာပြီ ...သူ့ကိုဘယ်သူပို့ကြိုပေးလဲ..ဟိုခွေးသူတောင်းစားလေး ကျူးကျော်ဘဲလားကွ....”

“ ဟုတ်တယ်...ဗိုလ်မှူး....ကျူးကျော်ဘဲ စခန်းကို ခေါ်လာပေးတာ....”

“ ကောင်မလေး ဘယ်တော့ ပြန်မလဲ စုံစမ်းစမ်း....ပြန်မယ့်ရက် ငါ သိချင်တယ် ..ကျူးကျော်ရဲ့ လူအင်အားနဲ့လက်နက်လည်း သိချင်တယ် ...သေချာပစေ....”

“ ဟုတ်ပြီ..ဗိုလ်မှူး....”

လောဘွယ် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ အကြံထုတ်နေသည် ။

ကျောက်ကျားနဲ့ ကျူးကျော် ...ကို လက်စားကောင်းကောင်းချေဖို့အတွက် သူ့ ခေါင်ထဲမှာ အလုပ်များနေသည် ။

ကျောက်ကျား သူ့အပေါ်မှာ လုပ်ခဲ့တာတွေကို လောဘွယ် ပြန် စဉ်းစားတိုင်း ရင်နာသည် ။ မျက်ရည်လည်သည် ။

လောဘွယ်သည် တချိန်တုံးက ကျောက်ကျား အဖေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ ယာတွေ စိုက်ခင်းတွေ မွေးမြူရေးခြံတွေမှာ ခိုင်းတာလုပ်ရတဲ့အလုပ်သမားလေး ဖြစ်ခဲ့သည် ။ နောက်ပိုင်း ဘိန်းတွေ အစားထိုး

စိုက်လာတော့လည်း လောဘွယ်သည် ဘိန်းခင်းစောင့်တယောက် ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဘိန်းခင်းစောင့်တော့ လက်နက်ကိုင်ရသည် ။

လောဘွယ် လက်နက် ကျွမ်းကျင်လာသည် ။ ပစ်ခတ်တတ်လာသည် ။ ကျောက်ကျားရဲ့ အဖေ စစ်လုံမင်းရဲ့ လုံခြုံရေးတပ်မှာ တပ်သားတယောက် ဖြစ်လာသည် ။ စစ်လုံမင်းသည် ဒီနယ်ပယ်မှာ

ဘုရင်တဆူလို ဖြစ်တာကြောင့်တွေ့ရာ မိန်းမတွေကို သူ့မယားအဖြစ် ခြေတော်တင်တော့တာဘဲ ။ လောဘွယ် အမေကိုပါသူ့အာသာဖြေရေးအတွက် ခေါ်ယူ ပျော်ပါးခဲ့သည် ။

လောဘွယ်လည်း သူ့ဆန်စားနေရလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ပေမယ့် စစ်လုံမင်းရဲ့သား ကျောက်ကျားက အဖေ့ခြေရာနင်းပြီး မိန်းမတွေ အများကြီးနဲ့ ပျော်ပါးပြန်တော့ သူ့အမတွေ

ညီမတွေပါ ကျောက်ကျား အတင်းကျင့်တာ ခံလိုက်ရသည် ။ လောဘွယ် မခံနိုင်ဘဲ စစ်လုံမင်းကို သွားတိုင်တန်းသည် ။ စစ်လုံမင်းက သူ့သားကို

မဆုံးမဘဲ လောဘွယ်ကိုဘဲ အကျဉ်းချထားလိုက်သည် ။

ကျောက်ကျားက လောဘွယ်ဆီကို ရောက်လာပြီး အကျဉ်းစခန်းမှာ လောဘွယ်ကို အပီအပြင် နှိပ်စက်တော့တာဘဲ ။ လောဘွယ် ရေရေလည်လည် ခံလိုက်ရသည် ။ တနေ့မှာ လောဘွယ်

အကျဉ်းစခန်းကနေ ဖေါက်ထွက် လွတ်မြောက်သွားသည် ။ တဖက်နိုင်ငံကို တိမ်းရှောင် ထွက်ပြေးသွားသည် ။ ထိုင်း မူးယစ်ဆေးဝါး ရောင်းသူ သူဌေး

တယောက်ရဲ့ တပည့် ဖြစ်လာသည် ။ ငွေကြေး လက်နက်နဲ့ လူအင်အား စုဆောင်းပြီး နယ်စပ်မှာ ကျောက်ကျားတို့ရဲ့ ဘိန်းတွေကို ဖြတ်ဖြတ်လုယက်သည် ။ အနှောင့်အယှက်ပေးသည်

။ ကျောက်ကျားနဲ့ ကမ္ဘာရန်တွေ ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ကျောက်ကျား က လူရော လက်နက်ရော တောင့်တင်းလွန်းတာကြောင့် လောဘွယ် ထိပ်တိုက် မရင်ဆိုင်နိုင်ဘူး

။ ပြောက်ကြားစနစ်နဲ့ ခြုံခိုတိုက်တာလောက်ဘဲ လုပ်နေရသည် ။ ကျောက်ကျားကို အမိအရ ကြီးကြီးမားမား ဆော်ပစ်ချင်သည် ။ သူနာခဲ့သလို ဒီကောင်ကြီးကို ပြန်နာစေချင်သည် ။

ကျူးကျော်ကိုတော့ လောဘွယ် မကြာသေးခင်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတခုအတွက် ချေပချင်တာ ။ မကြာသေးခင်က

တရားဟောဆရာယောသပ်တို့ ရွာလေးမှာ နှစ်သစ်ကူးပွဲ လုပ်နေတဲ့အချိန် လောဘွယ်နဲ့ အပေါင်းအပါတွေ ရွာထဲကို ရောက်သွားသည် ။

ယောသပ်က အသက်အရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတော့ လောဘွယ်ကခင်ခဲ့ဘူးသည်။

ယောသပ်လုပ်တဲ့ပွဲမို့ လောဘွယ် ရောက်သွားတာ ။ တောထဲမှာဘဲ ပုန်းအောင်း ရှောင်တိမ်း နေခဲ့ရတာဆိုတော့ လူသူတွေကြား တခါတလေ သွားချင်မိသည် ။ ယောသပ်တို့ လင်မယားက

မဆိုးပါဘူး ။ သူနဲ့ အဖွဲ့ကို ကျွေးမွေးဧည့်ခံသည် ။

သူတို့ ဘုရားကျောင်းအဖွဲ့ထဲ့ ကောင်မချောချောလေး တယောက်ကို လောဘွယ် မျက်စိကျသည် ။ ဖမ်းခေါ်ခဲ့ဖို့တောင် လုပ်သည် ။ ယောသပ်နဲ့ မေရီက အတင်း တားမြစ်ပြီး အခြေအနေ

တင်းတင်းမာမာတောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။ သူတို့ တောထဲ ပြန်ရောက်ပြီးချိန်မှာ ကျူးကျော်နဲ့ သူ့လူတွေ ရောက်လာပြီး ဒီ ကောင်မချောလေးဟာသူ့ငယ်သူငယ်ချင်း

ဖြစ်လို့ဆိုပြီး ဒေါသူပုန်ထပြီး လောဘွယ်ကို သတ်မယ် ဘာညာ အော်ဟစ် သောင်းကျန်းသည် ။

ဒါတင်မက လောဘွယ်ရဲ့ သမီးတယောက်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရိုက်နှက်တာတွေ အဝတ်ချွတ်တာတွေ လုပ်သွားသည် ။ သမီးရဲ့ ကိုယ်လုံးလုံးချွတ်ဓါတ်ပုံကို လောဘွယ်ဆီကို ပို့သည် ။

လောဘွယ်ရဲ့ ဒေါသအရှိန်အဟုန်သည် အမြင့်ဆုံး အခြေအနေကို ရောက်ရှိသွားသည် ။

ကျူးကျော်ကို လောဘွယ် တေးထားသည် ။ ထောင်လွန်းတဲ့ ဒီကောင်ကို ကိန်ကိန်ကိန်နဲ့ အော်ပြီး အမြီးကုတ်သွားအောင် ပညာပေးရမည် ။

ကျောက်ကျားရဲ့ သမီးကိုသာ ရလိုက်ရင် ကျောက်ကျား အော်ငိုသွားရအောင် သူ ဒီကောင်မလေးကို လူမဆန်တဲ့နည်းလမ်းတွေနဲ့ နှိပ်စက်မည် ။ အညှာကို အမိအရ ကိုင်ရမည် ။

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYTdmiypyGOT8qbgNvlAo7J4dG5e3otrNOJ6FdTHQlJyBegLpMrMfyTyaLJMhvc8f-_ckWyNuG0gXtOcGpKw-7hvUwpc8oRgKzlwCvNj6WLzE-QmMtoGwMX6Bqp6vYhqAB7sLrgRTq3uCc/s320/Marina_5.jpg

မြို့လည်ခေါင်က စားသောက်ဆိုင်လေး မှာ သိုးထိန်း ရောက်နေသည် ။

အေးချမ်းသာယာတဲ့ မြို့ကလေး ကို သူရောက်နေတာ မနေ့ထဲက ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခိုင်းလိုက်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ဖို့ သူ သည်မြို့လေးကို ရောက်နေတာ ။ သူ့လာရတဲ့လိပ်စာ

က မြို့လည်က အိမ်တလုံးရဲ့ အပေါ်ထပ် အခန်း ဖြစ်ပြီး သူ ဒီအခန်းကို ချက်ချင်း မဝင်လိုက်မသွားလိုက်သေးဘဲ

အခြေအနေကို အရင် အကဲခတ်နေတာ ။

သူ့ဂျာကင်အိတ်ရဲ့ ဘယ်ညာအိတ်ကပ်ထဲမှာ Hammerless မောင်းရိုက်တန် မပါတဲ့ ငါးလုံးပြူး သေနတ် နှစ်လက်

ပါသည် ။ မောင်းရိုက်တန်ကို ဖျောက်ထားတာကြောင့် ဒီသေနတ်တွေက ဂျာကင်အိတ်ထဲကနေ

ပစ်လို့ကောင်းသည် ။ ဒါကြောင့် တမင်တကာ သူ ဆောင်လာတာ ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခိုင်းတဲ့ အလုပ်တွေက သေမင်းနဲ့ နပန်းလုံးရတာတွေ များသည် ။ များခဲ့သည် ။

သိုးထိန်းက မမှုဘူး ။

စွန့်စားရတာကို သူရော ကျူးကျော်ရော ငယ်ငယ်ထဲက ကြိုက်ခဲ့ကြသည် ။

သူတို့ ငါးထိုင်မျှားရတာမျိုး မကြိုက်ကြ ။ ဒူးလေးနဲ့ တောလိုက်ထွက်ရတာကို ပိုကြိုက်သည် ။

စားသောက်ဆိုင်လေးက ညနေစောင်းမှာ စပြီး စည်ကားလာသည် ။ ညဦးပိုင်းမှာတော့ ထိုင်စရာတောင် နေရာမ

ရှိတော့လောက်အောင် စည်ကား နေသည် ။ သိုးထိန်း ဝက်သားဝက်သဲဖတ်တွေ ငုံးဥ ငါးလုံးတွေ ပါတဲ့

ထမင်းပေါင်းတပွဲမှာလိုက်သည် ။ ကိုကာကိုလာတဘူးနဲ့ ။ အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ အနံ့သင်းပျံ့နေတဲ့

ထမင်းပေါင်း ရောက်လာသည် ။ သူစိတ်ဝင်စားနေတာက ထမင်းပေါင်း မဟုတ်ဘူး ။ စားသောက်ဆိုင်လေးရဲ့

မျက်စောင်းထိုးက အိမ်ခန်း ။

သူလာတွေ့ဆုံရတဲ့လူနံမည်က စိုင်းဝဏ္ဏဟိန်း ။

ခုထိ လူရိပ်လူယောင် မမြင်ရဘူး ။

ထမင်းပေါင်းကို စားရင်း သူ့မျက်လုံးတွေက ဒီအခန်းကို မသိမသာ လေ့လာနေသည် ။

သိုးထိန်း ဆွေးကို အရမ်းသတိရနေသည် ။

နောက်ဆုံးတခေါက် ဆွေးကို သွားတွေ့တော့ ဆွေးကို ချစ်တဲ့အကြောင်း မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး ။

သွားတုံးက ပြောမယ် ပြင်ထားပေမယ့် ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူး ။

ဆွေးက သူ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တပ်မှာ လုပ်နေတာကို သဘောမကျဘူး ။ သူ့အမ ဝေး ရှိတဲ့ ဘန်ကောက်

မြို့ကို သွားပြီး ဝေးရဲ့ ယောကျ်ားရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းမှာ ဝင်လုပ်စေချင်တယ် ။ ဝေးကလည်း ဆွေးပြောပေးလို့

သူ့ယောကျ်ားကို ပြောပြပြီး သိုးထိန်း အတွက် အလုပ်တောင်းပြီးပြီ ။ သူ့ယောကျ်ားကလည်း အိုကေတယ် ။

သိုးထိန်းလည်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့ကို သဘောကျလို့ ချီးမြှင့်တဲ့ ငွေတွေကို စုဆောင်းထားတာ တော်

တော်များများ ရနေပြီမို့ တနေ့ကျ ဆွေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ဆိုပြီး ငွေတွေကို တဖက်ကမ်းက ဘဏ်မှာ အပ်ထား

သည် ။

ဂျာကင်အိတ်ထဲကို လက်နှိုက်ထားတဲ့ သိုးထိန်း လည်း သေနတ်ရဲ့ အေးစက်တဲ့ သံမဏိကိုယ်ထည်ရဲ့

အထိအတွေ့ကို သိရှိနေသည် ။ သ့အတွေ့အကြုံတွေအရ ရန်သူဆိုတာ အချိန်မရွေး ဝုန်းဒိုင်း ဆိုပြီး ရောက်လာ

နိုင်သည် ။ တိုက်ခိုက်လာနိုင်သည် မဟုတ်လား ။ သတိဆိုတာ ပိုတယ် မရှိဘူး ။

ဒီက အလုပ်တွေ ပြီးစီးရင် ဆွေးဆီကို သွားမည် ။ ဆွေးကို ချစ်ကြောင်း ဖွင့်ဟမည် ။ ဆွေးဆီက ချစ်စကား

အဖြေကို တောင်းမည် ။

ကျူးကျော်ကိုတော့ ဆွေးကို ချစ်နေတဲ့အကြောင်း သူ မပြောဖြစ်ဘူး ။ ကျူးကျော်က စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး ။

မိန်းမ တအား လိုက်စားတဲ့ကောင် ။ သူ ဆွေးကို လက်ဦးသွားမှာကိုလည်း သိုးထိန်း ကြောက်သည် ။ ကျူးကျော်

နဲ့ ညိသွားတဲ့ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးဘဲ ။

၈နာရီတိတိမှာ သိုးထိန်း ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပေးလိုက်ပြီး ဆိုင်က ထသည် ။ သွားရမယ့်အခန်းကို သူ တက်ခဲ့

သည် ။ တံခါးကို မခေါက်တော့ ။ တံခါးသည် နဲနဲလေး ပွင့်ဟနေလို့ ။ အသာတွန်းကြည့်သည် ။ ပွင့်သွားတဲ့

တံခါးကနေ အိမ်ထဲလှမ်းဝင်သည် ။ မှောင်နေသည် ။ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ပါလာတဲ့ လက်နှိပ်မီး ပေါက်စလေး

နဲ့ ထိုးကြည့်ရင်း ဝင်လိုက်သည် ။

“ ဦးစိုင်းဝဏ္ဏဟိန်း......ဦးစိုင်းဝဏ္ဏဟိန်း........”

ဘယ်သူမှ မရှိနေဘူး ။ အိမ်နောက်ထဲကို ဝင်လိုက်တော့ သူ မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။

လူတယောက် ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရက်ကြီး ။ တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်ဘူး ။ သေနေပြီ ။ လည်ပင်းမှာ

ဓါးနဲ့ လှီးထားတဲ့ ဒါဏ်ရာကြီးနဲ့ ။

ဒါ ဦးစိုင်းဝဏ္ဏဟိန်း ဆိုတာဘဲ ဖြစ်မည် ။ ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ဓါတ်ပုံ အမြန်ရိုက်လိုက်ပြီး အိမ်ခန်းပေါ်က အမြန်ဆုံး

ဆင်းလိုက်သည် ။

သည်ကိစ္စကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို သတင်းပို့ရမည် ။ အရင်ဆုံး ဒုတိယအဆက်အသွယ်ကို သွားတွေ့မည် ။

ဒုတိယဆက်သွယ်ရမယ့်လူက အမျိုးသမီးတယောက် ။

နံမည်က “နန်းစံဟွမ်း ”...။

အဲဒီနေရာကနေ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ရင်း သူ့မော်တော်ဆိုင်ကယ်လေး ထားခဲ့တဲ့ နေရာကို အရောက်သွား

ဖို့ လုပ်ပေမယ့် မှောင်ရိပ်ထဲက လူနှစ်ယောက်က သူ့ကို လှမ်းခေါ်ရင်း အနောက်က လိုက်လာသည် ။

“ ဟိတ်..ချာတိတ်..နေအုံး......ခဏ......”

သူမရပ် ။ လှည့်မကြည့် ။ ဆိုင်ကယ်ရှိတဲ့နေရာကို ပြေးသည် ။ အနောက်က လူနှစ်ယောက် ပြေးလိုက်လာပြီ ။

“ ချာတိတ်..ရပ်လိုက်...မင်း ရပ်ဆို ရပ်လိုက်ကွာ..မင်းကို ငါတို့ မသတ်ချင်ဘူး ...”

အနောက်က အော်ပြောသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

သူ့ဂျာကင်အိတ်တွေထဲ လက်နှစ်ဖက် စုံနှိုက်ထားရင်း သူ ဒီလူနှစ်ယောက်ကို လှည့်ပြီး ရင်ဆိုင်လိုက်သည် ။

“ ဒီလိုမှပေါ့..ချာတိတ်ရယ်...ငါတို့က မေးစရာ ရှိလို့ပါ …. “

သူ့အနားကို တိုးကပ်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကြောင့် သူ နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နဲ့ ကြောက်တဲ့ပုံစံလေးလုပ်

ရင်း..“ ကျနော် ဘာလုပ်မိလို့လဲဟင်..အကိုတို့ ဘာမေးချင်လို့လဲ...” လို့ မေးသည် ။

လူနှစ်ယောက်အနက်က အသက်ကြီးကြီး ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လူကြီးက သူသေနတ်ပါကြောင်း ဝတ်ထားတဲ့ ဂျာကင်ကို နဲ

နဲ လှစ်ပြထားရင်း..“ မင်းကို ဘယ်သူ စိုင်းဝဏ္ဏဟိန်းဆီကို လွှတ်လိုက်တာလဲ..မင်း ဘယ်ကလဲ..ဘယ်သူ့အဖွဲ့က

ဘယ်သူ့တပည့်လဲကွ....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ သူ့ဘေးက သူ့အဖေါ်ကတော့ ဘာမှ မပြောဘူး ။ သူ့လက်

တဖက်ကို ဝတ်ထားတဲ့ စစ်ဂျာကင်အစိမ်းပုတ်ထဲကို နှိုက်ထားသည် ။

“ ကျနော် ဘယ်သူ့အဖွဲ့ကမှ မဟုတ်ပါဘူး...ကျနော့်ကို ဦးစိုင်းဝဏ္ဏဟိန်းက လာခဲ့ဖို့ ခေါ်ထားလို့ပါ....” လို့

သိုးထိန်းက တုန်တုန်ရီရီ အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

လူကြီးနှစ်ယောက် မကျေနပ်ကြဘူး ။

“ မညာနဲ့ကွာ...ငါတို့ မင်းကို မနှိပ်စက်ချင်ဘူး ...မင်း ညာနေတယ်...မင်း...ဘာလာလုပ်တာလဲ....အမှန်အတိုင်း

ပြောစမ်း...”

“ ကြာတယ်...မောင်မီး....ငါ ဒီကောင့် ပေါင်တဖက်ကို ပစ်ချိုးပစ်လိုက်မယ်..ဒါမှ ဒီကောင် ငါတို့မေးတာ ဖြေမယ်..”

ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လူကြီးက သူ့ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။ ပစ္စတိုသေနတ်မဲမဲကြီး ။

“ ဒိုင်း..ဒိုင်း.......ဒိုင်းဒိုင်း......”

သိုးထိန်း ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲကနေ ဆုပ်ကိုင်ချိန်ထားတဲ့ ငါးလုံးပြူးသေနတ်တွေကို ခလုပ်မောင်း ကွေးညှစ် ပစ်

ချလိုက်သည် ။

အား........အီး..............။

လူကြီးနှစ်ယောက် အနီးကပ် ပစ်ခတ်တာကို ခံလိုက်ရလို့ နောက်ပြန်လန် သွားသည် ။ ဝုန်းကနဲ ဝုန်းကနဲ မြေပေါ်ကို လဲကျသွားကြသည် ။

သိုးထိန်း ပြေးပြီ ။ နောက်လှည့်မကြည့် ။ ဆိုင်ကယ်ဆီ အရောက်ပြေးပြီး စက်နှိုး မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

ညအချိန်မို့ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ မှောင်မဲနေသည် ။ သူတယောက်ထဲ ဆိုင်ကယ်ကို အပြင်းမောင်းနေသည် ။

ဆယ်မိုင်လောက် ဝေးတဲ့ နောက် မြို့ငယ်လေးဆီကို သူ ဦးတည် မောင်းနေသည် ။ သူ သွားနေတာက “ နန်းစံဟွန်း ” ဆိုတဲ့ ဒုတိယ

အဆက်အသွယ် ဆီကိုပါ ...။

သိုးထိန်း သည် ဒုတိယ အဆက်အသွယ် ကို တွေ့ရပြီ ။

နန်းစံဟွန်း သည် အသက် ၃ဝကျော် အရွယ် ဖြူဖွေး တောင့်တင်းတဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်နေသည် ။ ရုပ်သိပ်

မလှပေမယ့် ကိုယ်လုံးက အမိုက်စား အလန်းစား ။ အထူးသဖြင့် ရင်သားတွေက သိသိသာသာလေး ဖြစ်နေသည်

။ သန့်ပြန့်သည် ။ ဝတ်တတ်စားတတ်သည် ။ နန်းစံဟွန်းရဲ့ အကြည့်တွေက ရဲတင်းစူးရှသည် ။ တွန့်ပြီး ပြုံး

လိုက်တဲ့ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေက ရမက်ကို နှိုးဆွထကြွစေသည် လို့ သိုးထိန်း ထင်မိလိုက်သည် ။

“ နံမည်က သိုးထိန်း.....တဲ့လား.....စိတ်ဝင်စား စရာ နံမည်ဘဲကွာ.....ဟင်းဟင်း.....ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ဆီက

မက်ဆေ့ရတယ်....ဗိုလ်သိုး ဆိုတာ လာမယ် တဲ့..ဒီက အဖိုးကြီးတယောက် ထင်နေတာ...ဟင်းဟင်း.....”

သိုးထိန်းကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားသည် ။

နန်းစံဟွန်းရဲ့ အိမ်က မြို့ပြင်မှာ ခြံဝင်းကျယ်ကျယ်နဲ့ သီးသန့်လေး ဖြစ်နေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ မြေ

ပေါ် အဆက်အသွယ် တခု ပေါ့ ။ နန်းစံဟွန်းက အိမ်ကိုလည်း ရောက်ရော စိုင်းဝဏ္ဏဟိန်း ကို သတ်သွားတာ သူသိပြီးပြီ....သတ်တဲ့ အဖွဲ့က ဘယ်သူတွေ ဆိုတာလည်း သိပြီးပြီ....လို့ပြောပြသည် ။

နန်းစံဟွန်းသည် အဖေါ်မိန်းကလေး တယောက်နဲ့ နေသည် ။ သိုးထိန်းနဲ့ အလုပ်ကိစ္စတွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောနိုင်အောင် ဆိုပြီး အဖေါ်ကောင်မလေးကို တခြားကို နှင်လိုက်တာကို တွေ့ရသည် ။

သိုးထိန်းကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သိချင်နေတဲ့ သတင်းစကားတွေ နန်းစံဟွန်းက အကုန် ပြောပြသည် ။ သူ

မှာချင်တာတွေကိုလည်း အကုန်ပြောပြသည် ။

နန်းစံဟွန်းသည် ညဉ့်နက်နေပြီမို့ သူ့အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်ဖို့ ပြောသည် ။ သိုးထိန်းလည်း သူမသိတဲ့ မြို့မှာ

နန်းစံဟွန်းရဲ့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်တာက ပိုကောင်းမယ် လို့ ထင်လို့ သဘောတူလိုက်သည် ။

ညစာကို နန်းစံဟွန်းက ကျကျနန ပြင်ဆင် ကျွေးမွေးသည် ။ အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး ချက်ပေးသွားတာ လို့ ပြော

သည် ။ ဟင်းတွေက အစုံဘဲ ။ စားကောင်းအောင် ဆိုပြီး ဝစ်စကီ အကောင်းစား ပုလင်းကြီး ဖေါက်တိုက်သည် ။

သိုးထိန်းကိုလည်းတိုက် သူလည်း သောက်သည် ။

နှစ်ယောက်စလုံး အရက်မူးလာကြတော့ နန်းစံဟွန်းက သူ့ကို ပြောတာဆိုတာတွေ ရဲလာတာကို သိုးထိန်းသတိထားမိသည် ။ တို့လားဆိတ်လား...ပုတ်လားခတ်လားတွေ လုပ်လာသည် ။

ဘရာစီယာ မပါဘဲ တထပ်ထဲဝတ်ထားတဲ့ အကျ ႌပျော့ပျော့ပါးပါးကြောင့် နန်းစံဟွန်းရဲ့ ရင်သားကြီးတစုံကို သိသိသာသာကြီး မြင်နေရသည် ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထင်းနေသည် ။

စူထောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလုံးလေးတွေက သိုးထိန်းရဲ့ စိတ်တွေကို ဆူဝေထကြွစေနေသည် ။

နန်းစံဟွန်းက တောထဲက စခန်းမှာ မိန်းမတွေလည်း အလုပ်လုပ်နေကြတဲ့အကြောင်း ကြားဖူးလို့ ဒီမိန်းမတွေနဲ့ သိုးထိန်းတို့နဲ့ မညိကြဘူးလား လို့ ပြီတီတီ မျက်နှာပေးနဲ့ မေးလာသည် ။

သိုးထိန်းလည်း နန်းစံဟွန်းက ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ လူယုံ လူရင်း ဆိုတာ သိတာကြောင့် စကားပြောမှားမှာ စိုးလို့ “ ကျနော် မသိဘူး ...” လို့ဘဲ ဖြေသည် ။ နန်းစံဟွန်းက “ ဗိုလ်သိုးမှာကော စော်

မရှိဘူးလား....” လို့ ရယ်ပြီးမေးပြန်သည် ။ လက်တဖက်ကလည်း သိုးထိန်းရဲ့ ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကို အသားကောင်းလို့ ဆိုပြီး လာကိုင်ပွတ်

ကြည့်နေသည် ။ သိုးထိန်းက မဖြေလို့ “ ဟိတ် မေးနေတယ်လေ...စော် ရှိလားလို့...” လို့ နန်းစံဟွန်းက ထပ်ပြီး

မေးသည် ။ သိုးထိန်းက “ စော် မရှိပါဘူး....မနန်းစံ ” လို့ ဖြေလိုက်တော့....“ အခု မရှိတာလား..အစထဲက ရည်းစား မထားဘူးတာလား...” လို့ ထပ်မေးပြန်သည် ။ “ တခါမှ ရည်းစား

မထားဘူးသေးပါဘူး ဗျာ.....” လို့ သူဖြေလိုက်တဲ့အခါ နန်းစံဟွန်းက ရယ်လိုက်တာ တဟားဟားနဲ့ ...။

“ ဒါ....ဒါဆို....မင်းလေးက ...လူပျိုစစ်စစ် ဗားဂျင်းလေး ပေါ့....ဟုတ်လား.....”

သူမ မျက်နှာက မချိုမချဉ်..ပြုံးစိစိနဲ့ ...။

“ ဟွန်း.....နန်းစံဟွန်းတို့တော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာနဲ့ တွေ့နေရပြီ …. မမက မောင်လေးကို ပညာတွေ သင်ပေးရ

တော့မှာပေါ့လေ....ဟင်းဟင်း.....သိုးထိန်းကြီး.....မမကိုလည်း ယူ ထိန်းမှာလားဟင်...မမ က အထိန်း ခံချင်နေတာ”

ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့ လုပ်နေတော့ သိုးထိန်း ပေါင်ကြားက လက်နက်က ခေါင်းထောင်လာနေသည် ။ ရည်းစား မထား

ဘူးတာနဲ့ သိုးထိန်းသည် လူပျိုစစ်စစ် ဗားဂျင်းလို့ ပြောလို့ ဘယ်ရမလဲ ။ နယ်စပ်မှာ နေနေတဲ့ လူဘဲ ။

တဖက်ကမ်းမှာလည်း အလုပ်သွားလုပ်ရလို့ ထိုင်းမလေးတွေနဲ့ သိုးထိန်း လူပျိုရည် ပျက်ခဲ့ဘူးတာ ကြာနေပြီ ။

“ လာ..ဗိုလ်သိုး....မမ မင်းကို မာဆတ် လုပ်ပေးမယ် ...အိပ်ခန်းထဲ သွားကြစို့...”

နန်းစံဟွန်း နောက်ကို သူ ကောက်ကောက်ပါ လိုက်သွားမိပြီ ။ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် တုန်ခါနေတဲ့ တင်ပါးလှလှ

ကြီးတွေက ခါးသေးသေးလေးရဲ့ အောက်မှာ လှလွန်းနေသည် ။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ မီးမှိန်မှိန်လေး ထွန်း

ထားတာကို တွေ့ရသည် ။

“ ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်လိုက်...အဲ...မောင်လေးရဲ့ အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပြီးမှ တက်မှောက်...ခိခိ...မရှက်ပါနဲ့

ကွာ....ဒို့နှစ်ယောက်ထဲဘဲဟာ.....”

နန်းစံဟွန်းက သိုးထိန်းကို ပြောနေတဲ့အချိန် သူမကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်

ပစ်နေသည် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်နေရင်း သိုးထိန်း နန်းစံဟွန်းကို စူးစိုက် ငေးကြည့်နေသည် ။

ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားတဲ့ နန်းစံဟွန်းက သူ့ကို မျက်လုံးတဖက် မှိတ်ပြလိုက်ရင်း ညဝတ်အကျ ႌပါးပါးလေးတထည်ကို ကောက်စွပ်

ဝတ်လိုက်သည် ။

“ ကဲ...မောင်လေး...မှောက်အိပ်လိုက်တော့...အို...မောင်လေးက လက်နက်ကြီး နဲ့ပါလား......ခိခိခိ......ကြိုက်သွားပြီ..” သိုးထိန်းရဲ့ ပြောင်းတုတ်တုတ်နဲ့ လက်နက်ကြီးက ငေါငေါကြီး ထောင်နေသည် ။

နန်းစံဟွန်းက “ မထင်ရဘူး..မထင်ရဘူး........အင်း....မင်းလေးလို ယောကျ်ားတယောက်ကို အဝတ် ဝတ်ထားရက်

နဲ့ ဒီလို ပစ္စည်းကြီး ပိုင်ရှင်လို့ မသိနိုင်ဘူးကွာ....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကုတင်ပေါ် တက်မှောက်လိုက်တော့

နန်းစံဟွန်းလည်း သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း လည်ဂုတ်ကျောပြင် ခါးနေရာတွေကို သူမလက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး

ပွတ်သပ်ပေးပါတော့သည် ။ သူမသည် မာဆတ်လုပ်နေတာနဲ့ မတူဘဲ သိုးထိန်းရဲ့ ကာမစိတ်တွေ ကြွသထက်

ကြွလာအောင် ဆွပေးနေသလိုဘဲ ။ လက်သဲချွန်လေးတွေနဲ့ ကျောပြင်အလည် တလျှောက်ကို ကုတ်ခြစ်ပေးတာ

ကလည်း တကယ့်ကို ကြက်သီးဖျန်းဖျန်း ထရပြီး လိင်တန်လည်း တစစ်စစ်နဲ့ ပိုပို ကြီးထွား ရှည်ထွက်လာနေတယ်

လို့ ထင်မိသည် ။ နန်းစံဟွန်းလည်း သိုးထိန်းရဲ့ ဖင်အောက်ကနေ လိင်တန်ကို သူ့လက်ကလေးတဖက်နဲ့ စမ်း

ကိုင်လိုက်သည် ။

“ အွန့်..အကြီးကြီးဘဲ....”

ပြောင်းတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို ကျကျနန ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေသည် ။ သိုးထိန်းလည်း ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာရ

သည် ။ သိုးထိန်း ခေါင်းထဲမှာ ဖတ်ကနဲ စဉ်းစားမိလိုက်တာက ဒီလို ခပ်မိုက်မိုက် မိန်းမတယောက်ကို သူ့ဘောစိ

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အလွတ်ပေးလိမ့်မယ် မထင်ဘူး ။ ဖြုတ်မှာ သေချာသည် ။

“ ပက်လက် လှန်လိုက်တော့ မောင်လေး ...”

မှောက်အိပ်ရက် ဖင်အောက် လက်လျှိုပြီး ကိုင်ရတာ အားရပုံမရဘူး ။

သိုးထိန်း ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဖွားဖက်တော် ငတုတ်က မတ်မတ်ကြီးကို ထောင်နေတော့တာဘဲ ။

နန်းစံဟွန်းက “ ကြိုက်တယ်ကွာ..တကယ့် စံချိန်မှီ...ဒုတ်ကြီး......” လို့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ပုံစံနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း ဒုတ်

ကို ကောင်းကောင်း ဆုပ်နယ်နေသည် ။ မျှော်လင့်မထားဘဲ မိန်းမချောတယောက်ရဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးနေတာ

တွေကို ခံနေရလို့ သိုးထိန်းလည်း အရမ်း အံ့သြကျေနပ်နေသည် ။ နန်းစံဟွန်းရဲ့ ပါးလွှာတဲ့ ညဝတ် အကျ ႌထဲ

က ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားကြီးတွေကို စိုက်ငေးကြည့်ရင်း သူမ လက်ချောင်းလေးတွေရဲ့ အပွတ်အသပ်တွေကို အသဲ

တယားယားနဲ့ ခံယူနေမိသည် ။

“ ဟိတ်..မောင်လေး...မင်းဟာထဲက ချော်ရည်ချော်မြှုပ်တွေ စီးကျနေတယ်..မီးတောင်ကြီးတော့

မပေါက်ကွဲလိုက်ပါနဲ့အုံး....မမတို့ ကောင်းကောင်း ဖီလင်ယူကြရအုံးမယ်....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ နန်းစံဟွန်းရဲ့ မျက်

နှာလေးသည် ကာမစိတ်တွေကြောင့်လားမသိဘူး ။ နီရဲတွတ်နေသည် ။

“ မောင်လေး...မင်း ဘဝမှာ ပုလွေမှုတ်တာ ခံဘူးပြီလား.....”

“ ဟင့်အင်း....မခံဘူးသေးဘူး.....”

“ ဟင့်အင်း...မမ.....မခံဖူးဘူး.....”

သိုးထိန်းက လိမ်လိုက်သည် ။ အမှန်က ထိုင်းကြေးစားမလေးတွေနဲ့ သိုးထိန်း ကောင်းကောင်းကြီး ခံဘူးခဲ့သည် ။

“ ကဲ...ဒါဆို မမက မင်းအတွက် တွေ့အကြုံ အသစ်အဆန်း တခု ပေးမယ်....”

နန်းစံဟွန်း သူ့လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးကို နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးနဲ့ ငုံဟတ်လိုက်ပါသည် ။ သိုးထိန်းလည်း နန်းစံဟွန်း

ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ အစုတ် အမှုတ်တွေကြောင့် တဟင်ဟင်တဟာဟာနဲ့ ကာမအရသာထူးတွေကို ခံစားနေရ

တော့သည် ။ နန်းစံဟွန်းရဲ့ လျာလေးက သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ သူ့လိင်တန်ကို စစ်ဆင်နေသည် ။ အိုအား

ဆိုပြီး သူ့တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားရပြီး နန်းစံဟွန်းရဲ့ ခေါင်းလေးကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားမိရသည် ။ လျာလေး

က အရမ်းသွက်သည် ။ ဟိုထိုးဒီထိုး နဲ့ ။ တချက်တချက် ဂွေးစိတွေကို ယက်သွားသလို ဂွေးစိနှစ်လုံး အောက်ထဲ

ယက်နေပြန်ရော...။ အိုး ပြီးတော့ သူ့ခရေပွင့်ကို ထိုးကလိပေးနေပြန်သည် ။ အိုး...အား.....အား....မမ.....မမ.......

ကောင်းလိုက်တာ...အို......ကောင်းလိုက်တာ......” လို့ သူ ညည်းနေရသည် ။

နန်းစံဟွန်းက လိင်ချောင်းကို အဆုံးအထိ ငုံထားရင်း သူ့ဂွေးစိနှစ်လုံးကို လက်နဲ့ နယ်ဖတ်ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။

ဒီအတိုင်း ကြာကြာဆက်လုပ်ရင် သိုးထိန်း ပြီးသွားမှာ သေချာနေတာကြောင့် နန်းစံဟွန်းသည် ပုလွေမှုတ်တာကို

ကြာကြာ မလုပ်တော့ဘဲ သိုးထိန်းနဲ့ စပ်ယှက်ဖို့ ပြင်ဆင်လေတော့သည် ။ သူမရဲ့ ညဝတ်အကျ ႌလေးကို ချွတ်

ပစ်လိုက်သည် ။ ဖြူဝင်းတောင့်တင်းတဲ့ နန်းစံဟွန်းရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေက တအား လှနေသည် ။ ကြည့်

ကောင်းနေသည် ။ ထွားလွန်းတဲ့ ရင်စိုင်တွေကို သိုးထိန်း အားရပါးရ ကိုင်ဆော့ခွင့် ရနေသည် ။ သူကိုင်ညှစ်

နေတာတွေကို နန်းစံဟွန်း ကြိုက်ပုံရသည် ။

“ စို့..စို့...မမနို့တွေကို စို့ပေးပါ ကလေးရယ်....”လို့ တောင်းခံနေသည် ။

တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ တဖက်ပြီးတဖက် သိုးထိန်း စို့တော့တာဘဲ ။ နို့သီးလေးတွေက မာတင်းပြီး ထောင်ထနေကြသည်။

တဖက်က နို့သီးလေးတွေကို လက်နဲ့ ချေပေးသလို နောက်တဖက်က နို့သီးလေး

လျာနဲ့ ယက်ပြီး ကလိပေးရင်း ပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်တဲ့ နန်းစံဟွန်းပေါင်တန်တွေကို သူ တွန်းခွဲ ဖြဲကား ပစ်

လိုက်သည် ။ အခုမှ သေသေချာချာ တွေ့ပြီ ။ အမွှေးရိပ်ထားလို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ နန်းစံဟွန်းရဲ့ စောက်ပတ်ကြီး။

အသားက ဖြူဆွပ်လွန်းနေတော့ ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကလည်း ဖြူဆွတ်နေသည် ။ အကွဲကြောင်းတခုလုံးက နီညိုညို ။

နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေက နီရဲတွတ်နေသည် ။

ပေါင်တန်တွေကို တွန်းခွဲပစ်လိုက်တာကြောင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖြဲပစ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။

အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးတွေကို တစွန်းတစ မြင်နေရသည် ။

သိုးထိန်း စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ နန်းစံဟွန်းရဲ့ အဖုတ်ကြီးကို ကုန်း ယက်လိုက်မိသည် ။ ပြတ်ပြတ် ပြတ်ပြတ် အသံ

တွေ ညံနေပြီ ။ နန်းစံဟွန်း တအား ကျေနပ် သဘောကျနေပုံဘဲ ..။ မျက်လုံးစုံမှိတ် ပါးစပ်လေး မဟတဟနဲ့

တအင်းအင်း တဟင်းဟင်း ညည်းနေသည် ။

စောက်စိကို ယက်ရုံမက လျာထိပ်နဲ့ပါ ထိုးသည် ။ ကလော်သည် ။ ဆွသည် ။ နန်းစံဟွန်း တထွန့်ထွန့်လူးနေ

ရပြီ ။ ပါးစပ်ကလည်း အိုးအားအီး ဆိုတဲ့ အသံတွေ အော်ဟစ်လာသည် ။ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ဘယ်ညာ ယိမ်း

နေသည် ။ တုန်ခါနေသည် ။ သိုးထိန်ုးရဲ့ ခေါင်းကို နောက်စိကနေ ကိုင်ဆွဲပြီး သူမ စောက်ပတ်ဆီကို

ဆွဲယူကပ်သည် ။

“ မင်း...မင်း..အတွေ့အကြုံ မရှိတာ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ....သိုးထိန်း..မင်း ဘာဂျာ ကျွမ်းလှချည်လား......အို...အို.....အို့

သိုးထိန်းရယ်....ငါ...ငါ ...မင်း မှုတ်တာကို အရမ်းကြိုက်တာဘဲ....အင်း....အင်း..ဟင်းဟင်း..........အမလေး..

ဟင့်....အား........အား...တော်ပြီ..တော်ပြီ....လိုးကြစို့ကွာ.....ငါ...ငါ....ဆက် အယက်မခံနိုင်တော့ဘူး …. .”

သိုးထိန်းလည်း နန်းစံဟွန်း စောက်ဖုတ်ကို ယက်တာ ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ် တက်မှောက်ခါ စပ်ယှက်ဖို့

လုပ်သည် ။ စောက်ရည်တွေ သွားရည်တွေ ပေစိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို သူ့လိင်တန် ထိုးသွင်းထည့်လိုက်

သည် ။ နန်းစံဟွန်း အဖုတ်က စိုအိနူးညံ့လွန်းနေသည်လို့ သိုးထိန်း ထင်မိရသည် ။ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ စောက်ဖုတ်

လှိုင်ခေါင်းထဲကို သူ့လိင်ချောင်း တအိအိနဲ့ တိုးဝင်သွားသည် ။

“ အမလေး..ငါ့စောက်ခေါင်းထဲ အပြည့်ဘဲ..မင်း လီးအရမ်းကြီးတယ်ကွာ..သိုးထိန်းရယ်...”

တဆုံးထိုးသွင်းပြီးမှ ပြန်ဆုတ်သည် ။ အကုန်မဆုတ်ဘဲ တဝက်လောက်ဘဲ ဆုတ်ပြီး ပြန်ဖိသွင်းသည် ။

ဖြေးဖြေးနဲ့ မှန်မှန် ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ဆုတ်လိုက် ။ အသွင်းအထုတ်တွေ ညက်ညောလာတာနဲ့အမျှ သူ

ထိုးသွင်းတာတွေလည်း မြန်လာသည် ။ အားပါလာသည် ။ နန်းစံဟွန်းက အောက်ကနေ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့

ကော့ကော့ပေးရင်း..“ကောင်းလိုက်တာ...မောင်လေး..အိုး..ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်....လိုး.....လိုး.....တအား...တအား..လိုး...”

လို့ တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောသည် ။ သိုးထိန်းလည်း တဏှာကြီးတဲ့ ဒီစော်ကို အပီ ကိုင်တော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်

လိုက်ရင်း ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လုပ်ပေးလေတော့ နန်းစံဟွန်းလည်း ကြိုက်

လွန်းလို့ ဖင်ကြီးတွေ ဝှေ့ရမ်းရင်း ကော့ပေးနေပေသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ ကုတင်ကြီး တကျိကျိနဲ့မြည်

တဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။

“ လိုး...လိုး....ဆောင့်..ဆောင့်ပါ..သိုးထိန်းရယ်...တအားလိုးစမ်းပါ...အို..ကောင်းလွန်းလို့...အိုး...ကောင်းနေပြီ

….လိုး...လိုး...အား...အမလေး.....ပြီးတော့မယ်....”

သိုးထိန်း အသားကုန် ဆွဲပြီ ။ နန်းစံဟွန်းရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲမကာ ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်ရင်း ဒလစပ်

ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်သည် ။ နန်းစံဟွန်း ကောင်းလာသလို သူလည်း ကောင်းလာသည် ။ ကောင်းလေ ဖိဆောင့်လေ

။ နန်းစံဟွန်း.....တအားကော့ပေးလာသလို သူမစောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေက လိင်တန်ကို ညှစ်နေလို့ သိုးထိန်း လည်း ပြီးခါနီး ဖြစ်လာသည် ။

နန်းစံဟွန်းလည်း “ ပြီး..ပြီးတော့မယ်...လိုး...လိုး...ဆောင့်..တအား....ဆောင့်....” လို့ အော်ဟစ်လာလို့

သိုးထိန်းလည်း တအားကုန် ဆောင့်ပစ်လိုက်ချိန် နန်းစံဟွန်း ခေါင်းအုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း ခေါင်းတခါခါနဲ့

“ အိုး...ပြီး...ပြီးပြီ...အိုး......အား.........” လို့ ရေရွတ်ရင်း အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်သွားချိန် သိုးထိန်းလည်း ထူးခြားတဲ့

ကာမအရသာတွေကို စိမ့်နေအောင် ရရှိခံစားလိုက်ရပြီး ပြီးခြင်းကို ရောက်ရှိ တက်လှမ်းသွားရပါတော့သည် ။
ဈေးနေ့ ။

အနီးအနားရွာတွေက လာရောင်းကြတဲ့ ဈေးနေ့ ။

ငါးရက်တခါ လာရောင်းကြတဲ့ ဈေးကလေး မှာ ဆွေးရောက်နေသည် ။

ဈေးလျောက်ဝယ်နေတုံး ဈေးတန်းလေးရဲ့ အဆုံးထိပ်က တဲလေးရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ ကျူးကျော်ကို တွေ့လိုက်သည် ။ ဆွေး ဝမ်းသာအားရ

ကျူးကျော်ရှိနေတဲ့နေရာကို ခပ်သွက်သွက် လှမ်းသွားလိုက်မိသည် ။

စစ်အစိမ်းပုတ်ရောင် ယူနီဖေါင်းကို ဝတ်ထားတဲ့ ကျူးကျော်သည် ဆံပင်ရှည်ရှည် ညှင်းသိုးသိုး မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးနဲ့ စုတ်ပြတ် နွမ်းညစ်နေသည် ။

“ ကျူးကျော်...”

“ မိဆွေး..”

“ နင် ဘယ်တုံးက ရောက်နေတာလဲ...ငါ ဝမ်းသာလိုက်တာဟာ...တခုခု စားပါလား....နင် တိုဟူးနွေး စားမလား...”

“ မစားတော့ပါဘူးဟာ..”

“ နင် တိုဟူးနွေး ကြိုက်တာဘဲဟာ...လာပါ..သွားစားကြရအောင်ပါ...”

“ ငါက နင် လုပ်ကျွေးတာကိုဘဲ ကြိုက်တာ.....”

“ ဟယ်..တကယ်လား...နင်စားချင်ရင် ငါ လုပ်ကျွေးမှာပေါ့..ဘယ်တော့ လာစားမလဲ...”

ကျူးကျော်က တဟားဟား ရယ်မောလိုက်ရင်း...“ မအားပါဘူးဟာ....လူကြီးသမီး ရောက်နေတယ်..ငါ သူ့လိုက်ပို့ရအုံးမှာ..အခု ခဏ လစ်လာတာ...”

“ နင် ဘာလာလုပ်တာလဲ..နင်တို့ ဘိန်းခင်းတွေ စိုက်တုံးဘဲ မဟုတ်လား....”

“ ငါ မစိုက်ပါဘူးဟာ..ငါက လုံခြုံရေး သက်သက်ပါ..ဒါတွေ စိတ်မဝင်စားဘူး ...”

ဆွေးသိပါသည် ။ ကျူးကျော်နဲ့ သိုးထိန်းက သေနတ်တွေ ကိုင်ရပြီး သူတို့ကိုယ် သူတို့ ဇာတ်လိုက်လို့ ထင်နေကြ ကျေနပ်နေကြတယ်

ဆိုတာကို ဆွေးသိသည် ။ သူတို့ရဲ့ အဓိပတိ ဘိန်းဘုရင်ကြီးကလည်း လစာငွေ ကောင်းကောင်းပေးတော့ သုံးနိုင်စားနိုင်နေကြတာကိုး ..။

“ ဒါဆို နင်ဘာလာလုပ်တာလဲ ..ဈေးလာဝယ်တာလား....”

“ ငါ နင့်ကို လာကြည့်တာ..နင့်ကို လွမ်းနေလို့...အလွမ်းအဆွေးတွေ များနေလို့...လာခဲ့တာ”

အလွမ်းအဆွေး ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေက ချစ်သူတွေ အချင်းချင်းဘဲ သုံးကြတယ် လို့ ဆွေး သဘောပေါက် သိထားလို့ကျူးကျော် မျက်နှာကို

ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ အာ..ကျူးကျော်...နင့်စကားကလည်း..”

“ ဟုတ်တယ်..ဆွေး..ငါတို့ မငယ်တော့ဘူး...ငယ်ငယ်ထဲက နင့်ကို သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာ အနေနဲ့ သံယောဇဉ်

ကြီးခဲ့တာ..ငါလေ...နင့်ကိုဘဲ သတိရနေတယ်...မြင်ယောင်နေတယ်...ငါ...ငါ..သိပ်တွေ့ချင်နေတာနဲ့ လာခဲ့တာ..နင့်

ကို ငါ ချစ်နေတယ်..မိဆွေး....”

“ အို..ကျူးကျော်ရယ်...နင် ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲဟာ...ငါ ရှက်ပါတယ်...”

“ မိဆွေး..ငါ နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး...အတည် ပြောနေတာ...နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်....အရမ်းချစ်တယ်ဟာ...နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်ပါ ...”

“ ကျူးကျော်...နင်..နင်......ဟာ....ငါရှက်တယ်....ဘာတွေ လာပြောနေမှန်းလည်း မသိဘူး....”

“ ချစ်တာ ရှက်စရာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ....နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်....လက်ထပ်ချင်တယ်....နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်လိုက်...ဒို့တသက်လုံး

အတူတူ နေကြမယ်....ဟားဟား.....သိပ်ပျော်မှာဘဲ.....”

“ ကျူးကျော်ရယ်..ငါက ရန်ကုန်သွားပြီး သီချင်းခွေ ထုတ်မလို့ဟဲ့..ငါ ဒီအတွက် မစဉ်းစားချင်သေးဘူး ..ငါ အောင်မြင်အောင်

လုပ်လိုက်ချင်သေးတယ်......”

“ ဟာ...နင်..ဘယ်သူနဲ့ သွားမှာလဲ....နင့်မှာ အဆက်အသွယ် ရှိလို့လား..တော်ကြာ ညာချခံနေရမှ ခက်နေမယ်...ဟုတ်ရဲ့လား ဆွေးရယ်....”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဟာ...ငါ အဖေနဲ့ သွားမှာပါ …. ”

“ နင့်အဖေပါရင်တော့ ကိစ္စမရှိဘူး ….. ဒါပေမယ့်ဟာ....နင့်ကို ငါ စိတ်မချဘူး ...”

“ ကျူးကျော် နင် အိမ်လိုက်ခဲ့မလား...တခုခု စားပြီးမှ ပြန်လေ ...”

“ မလိုက်တော့ဘူးဟာ..ငါ အလုပ် ရှိသေးတယ်...နင့်ကို ချစ်တဲ့စကား ပြောချင်လို့ ငါ လာခဲ့တာ....ဟီး....ငါက

သိုးထိန်း မပြောခင် အရင် လာပြောလိုက်တာ..ငါသိတယ်...သိန်းထိန်းလည်း နင့်ကို ကြိုက်နေတယ် ဆိုတာ.....အင်းငါ အရင် ပြောလိုက်ရလို့

ငါ ကျေနပ်တယ်..နင့်ကို ငါ အရင် ပြောတဲ့အတွက် နင် ငါ့ကို ဦးစားပေး အရင် စဉ်းစားပေးရမယ်နော်...ကဲပြော မိဆွေး..နင် ငါ့ကို

ချစ်လား.....ဖြေ...ဖြေ.....”

“ ဟာ..ကျူးကျော်ရယ်...နင်ကလည်းဟာ....နောက်မှ..နောက်မှဟာ.....”

ကျူးကျော်က တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ပြီး..“ ဆွေး..ငါ လစ်မယ်..ငါ့ကို မကြာခင်တော့ အဖြေပေးဟာ....”

လို့ ပြောပြီး ဆွေးကို ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားပါသည် ။

ဆွေး ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ အရမ်းပါဘဲ ။

ကျူးကျော် တနေ့ ဒီလို ချစ်စကား လာပြောလိမ့်မယ်လို့ ဆွေး မထင်မိခဲ့ဘူး ။ ကျူးကျော် ပြောသွားတဲ့အထဲ

မှာ သိုးထိန်းကလည်း ဆွေးကို ချစ်နေတယ် တဲ့ ။ ဆွေး သိုးထိန်း ဆွေးကို ချစ်နေတာကိုတော့ ရိပ်မိခဲ့သည် ။

ဘယ်လိုသိလဲ ဆိုတော့ သိုးထိန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေက တဆင့်သိတာ ။ သိုးထိန်း ဆွေးကို တခါတခါ ကြည့်တဲ့

အကြည့်တွေထဲမှာ အချစ် ကို ဆွေး တွေ့မိခဲ့သည် ။ တနေ့နေ့တော့ သိုးထိန်းက ဆွေးကို ဖွင့်ပြောလာလိမ့်မယ်လို့ ထင်မိခဲ့သည် ။

ကျူးကျော်က အခုလို ဆွေးကို ချစ်စကားပြော ချစ်ခွင့်ပန်လိမ့်မယ်လို့ ဆွေး မထင်ခဲ့မိဘူး ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSyYUyyK-8WH3psUxLblhVLJg1uKOQx4TY1dphI-aQkWokwM1oOkJe0jStcoO_nmI2L3jJzAx3pUOZ_GsKljtqMZYAE4LFIzoweMu3QNv2jWGggSlNx9DwIRWTr9PNQ1fGvtzZO4T_BOhD/s320/www.myanmar-model.com_Melody-gorgeous-in-gowns002.jpg

သိုးထိန်းကို နန်းစံဟွန်းက မပြန်စေချင်သေးဘူး ။

သိုးထိန်းနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ပွဲကြမ်းခဲ့ပြီးပေမယ့် နန်းစံဟွန်း မကျေနပ်နိုင်သေးဘူး ။ သောက်လေသောက်လေ

ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငံရည် ဆိုသလိုဘဲ ဒီကိစ္စက ကျေနပ်သွားတယ်လို့ မရှိဘူး ။ စားပြီးလည်း စားချင်တာ ။

နန်းစံဟွန်းက သိုးထိန်းကို ဆွဲထားသည် ။ နန်းစံဟွန်းကို သိုးထိန်း အပီအပြင် ထောင်းပေး ဖြုတ်ပေးသည် ။ နေ့

ရောညရော အိပ်ခန်းထဲ အိမ်ထဲမှာဘဲ သိုးထိန်း နဲ့ နန်းစံဟွန်း ရှိနေကြသည် ။

သို့ပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သိုးထိန်းကို အမြန်ပြန်ခဲ့ဖို့ ခေါ်သည် ။ ဘာကြောင့် ဆိုတာ မပြော ။

ချက်ချင်း ပြန်လာဖို့ ခေါ်သည် ။ နန်းစံဟွန်းက ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခိုင်းတာတွေကို လုပ်ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆီကို ပြန်လာခဲ့ဖို့ အထပ်ထပ် မှာသည် ။

သိုးထိန်း အမြန်ပြန်ပြေးသည် ။ လမ်းမှာ စဉ်းစားနေသည် ။ ဘာများ အရေးပေါ် ဖြစ်သလဲ....။

*********************************************************************************

ကျူးကျော် ဆွေးဆီက အ ပြန် စခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက ခေါ်ခိုင်းတယ် ဆိုလို့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ဆီကို သွားလိုက်တော့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံဝုန်းကနဲ ထိုင်ရာက ထလိုက်ပြီး မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ “ ကျူးကျော်..မင်းဘယ်ပျောက်သွားတာလဲကွ...ဒီမှာ ပူညံပူညံတွေ ဖြစ်နေတယ် ...” လို့ မကျေနပ်တဲ့အသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ...ကျနော် ဗိုလ်ချုပ်ကို ပြောပြီးမှ ရွာဖက်ကို ခဏ သွားလိုက်တာ...”

“ ဗိုလ်ချုပ်သမီးက မင်းမှ မင်း ဖြစ်နေတယ်...သူ ရေတံခွန် ဖက် သွားချင်တာ မင်းလိုက်ပို့မှလို့လုပ်နေတယ်..ငါလည်း တခြား လူတွေ

အက်စကော့လိုက်ခိုင်းပြီး ပို့ပေးဖို့ စီစဉ်တာဘဲကွ..မရဘူး..ကောင်မလေးက မင်းမှမင်း...ဆူပူနေတယ်...သွားတွေ့လိုက်အုံး....”

ကျူးကျော်လည်း နန်းမွန်ခမ်း နေတဲ့ တဲဖက်ကို အမြန်သွားလိုက်သည် ။ သူနေတဲ့ တဲနေရာက ကန့်သတ်နယ်

မြေ ..။ တာဝန်ရှိသူက လွဲလို့ ဘယ်သူမှ အနား မကပ်ရဘူးလို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အမိန့်ထုတ်ထားတဲ့နေရာ ။

ကျူးလွန်ဖေါက်ဖျက်ရင် သေဒါဏ် ...။

နန်းမွန်းခမ်းတို့ တဲဖက်ကို သံဆူးကြိုးနဲ့ ခြံခတ်ထားပြီး တံခါးပေါက်လေးမှာ ကင်းသမား တယောက်ကို

ချထားသည် ။ ကျူးကျော် ရောက်သွားတော့ ကင်းသမားက တံခါးကို ဖွင့်ပေးသည် ။ သူ့ကို မှာထားပုံရသည် ။

တဲက ခြေတန်ရှည်တဲ ..။

လှေခါးက တက်သွားတဲ့အချိန် နန်းမွန်ခမ်းရဲ့ အထိန်းတော်ကြီး ဒေါ်စူး ထွက်လာတာနဲ့ တိုးသည် ။ ဒေါ်စူးက “

နန်းလေး...ရှိတယ်....လာပါ..လာပါ...” လို့ ပြောပြီး သူ့ကို ခေါ်သွားသည် ။

နန်းမိုခမ်း မျက်နှာမသာမယာနဲ့..“ ဟိတ်..ဘယ်သွားနေတာလဲ...ရေတံခွန်သွားချင်လို့ ခေါ်ခိုင်းတာ သူ ရှိလည်း

မရှိဘူး ….ဒို့ရောက်နေတဲ့အချိန် သူ ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ..မကြိုက်ပါဘူး.....” လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး

ပြောသည် ။

“ ဆောရီးဘဲ နန်းမိုခမ်း..ရွာကို ခဏ သွားလိုက်တာ....ရေတံခွန် ကို ဘယ်တော့ သွားချင်လဲ....စီစဉ်လိုက်မယ်လေ ”

နန်းမိုခမ်းက စိတ်ကောက်သလို မျက်စောင်းလေး ထိုးပစ်လိုက်ရင်း “ အခု..အခုသွားမယ်...ချက်ချင်း လိုက်ပို့ပေး ”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျူးကျော်လည်း ပြာပြာသလဲနဲ့ “ ရတယ်...ခု သွား ပြင်ဆင်လိုက်မယ်...မြင်းနဲ့ သွားမှာ

မဟုတ်လား....” လို့ ပြောတော့ နန်းမိုခမ်း ကျေနပ်သွားတဲ့ပုံနဲ့ “ ဒါပေါ့ မြင်းနဲ့ မသွားလို့

လမ်းလျှောက်သွားရမှာလား....လျေျာက်နိုင်ပါဘူး.....စားစရာသောက်စရာ အစုံ ထည့်ခဲ့နော်...” လို့ ပြောသည် ။

ကျူးကျော်လည်း တကယ်တော့ ဒီအချိန်မှာ လမ်းခရီး သိပ် စိတ်မချရတာမို့ ရေတံခွန်ကြီး ရှိတဲ့ တောနက်ထဲ

ကို မသွားစေချင်ဘူး ။ သို့ပေမယ့် အာဏာရှင်သမီးကို ဘယ်လို တားဆီးလို့ ရမလဲ ။ သူ့ဖက်က လုပ်နိုင်တာ

က အင်အားကောင်းကောင်းနဲ့ သွားဖို့ဘဲ ။

သူ့တဲလေးကို ပြန်ရောက်တာနဲ့ ချစ်ဖကို သူ့လူတွေကို ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည် ။

သူအားကိုးတဲ့ တပ်ခွဲမှူး စိုင်းစေနော်တို့ အပြေးအလွှား ရောက်လာကြသည် ။

“ စေနော်....စွန်ကြီး......မင်းတို့ အုပ်စု ရေတံခွန်ဖက် သွားတဲ့ လမ်းကြောင်းကို အခု ချက်ချင်း သွား ရှင်းကြကွာ..

ငါနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ သမီးက နာရီဝက် တနာရီလောက် ကြာရင် လိုက်လာမယ်...သေချာရှင်းနော်.....တခုခု ဖြစ်ရင် ဒို့

ကို ဗိုလ်ချုပ်က ညှာမှာ မဟုတ်ဘူး …..အမှားအယွင်း မရှိစေနဲ့....”

“ ဟုတ်....ဗိုလ်ကြီး....”

စေနော်တို့ တဲပေါ်က ဆင်းသွားတာနဲ့ သူ ချစ်ဖကို သူ့ပစ္စည်းတွေ ပြင်ဆင်ခိုင်းတော့သည် ။ သူလည်း လူတော်တော်များများ ခေါ်သွားမည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း သူ့လူတွေနဲ့ ယူစရာပစ္စည်းတွေကို မြင်းတွေ လားတွေပေါ် တင်သည် ။

ခဏအကြာတွင် တောတွင်းအာဏာရှင်ရဲ့ သမီးလေး ပြောက်ကြား ယူနီဖေါင်း ဝတ်စုံလေးနဲ့ တဲပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ သူမစီးနေကျ “ ဂျူလိယက် ” မြင်းက အဆင်သင့် လှေခါးရင်းမှာ ရှိနေသည် ။

ကျူးကျော်လည်း သူစီးနေကျ ရမ်ဘိုကြီးနဲ့ အဆင်သင့်ဘဲ ။

“ ကျူးကျော်....လိုတာ အကုန်ပါတယ်နော်.....”

“ ပါပါတယ်....အကုန်အစုံ....”

သူတို့ မြင်းတွေနဲ့ စခန်းထဲက ထွက်သွားတာကို ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက သူ့တဲ ဝရံတာကနေ ထွက်ကြည့်နေသည် ။

သဘာဝ တောတောင်ရှုခင်းတွေက သာယာလှလွန်းနေသည် ။

နန်းမိုခမ်းကို ဒီရေတံခွန်ကြီး လှလွန်းလို့ သူ့အဖေ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက တခါတုံးက လိုက်ပို့ခဲ့ဘူးသည် ။

တောနက်ထဲ တောင်ပေါ်က လူမသိသူမသိ ရေတံခွန်ကြီး အနီးအနားမှာလည်း ကျောက်ဂူကြီးတဂူ ရှိနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဒီဂူကြီးကို စိတ်ဝင်စားတာကြောင့် သူ့လူတွေကို ဝင်ကြည့်ခိုင်းသည် ။ မြွေ ကင်းတိရစ္ဆာန်တွေ ဘာတွေ အန္တရာယ် တစုံတရာ

မရှိတာ သေချာသွားမှ သူ့သမီးလေး နန်းမိုခမ်းကို ဂူကြီးထဲ ဝင်ကြည့်ခိုင်းသည် ။

အခု ကျူးကျော်နဲ့ နန်းမိုခမ်း ဒီတခေါက် ပြန်ရောက်တဲ့အခါ နန်းမိုခမ်းရဲ့ စိတ်တွေထဲ ကာမသွေးဆိုးတွေ ဆူကြွဖေါက်ပြန်နေတော့ ကျူးကျော်နဲ့အတူ

ဒီကျောက်ဂူကြီးထဲကို ဝင်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာတော့သည် ။

ရေတံခွန်ကြီးနားမှာ ကျူးကျော်နဲ့ အတူတူ ကင်းဘတ်စ ခင်းပြီး ထိုင်ရင်း ကျူးကျော်ရဲ့ တပည့်တွေ ယူလာပေးတဲ့

ကော်ဖီပူပူ တခွက်ကို တစိမ့်စိမ့် အရသာခံ သောက်နေတဲ့အချိန် နန်းမိုခမ်း ရဲ့ စိတ်တွေ ညစ်ညမ်းတဲ့ အတွေး

တွေ ဝင်လာသည် ။ ကျူးကျော်ကို ဝတ်လစ်စလစ် အနေအထားနဲ့ မြင်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ခဲ့တာကို သတိရမိပြီး

ကျူးကျော်ရဲ့ ယောကျ်ားတန်ဆာ ကို မြင်ချင်တွေ့ချင်တဲ့ စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာနေသည် ။

ရေတံခွန်ကြီးက ရေတွေ တဖွားဖွား ကျနေတာကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျူးကျော်သည် ရုတ်တရက် နန်းမိုခမ်းက

“ ဟိတ် ” လို့ အသံထွက်လိုက်တာကြောင့် လန့်ဖျန့်သွားသည် ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ရဲ့ ပုံပန်းကို သဘောကျပြီး ဟားတိုက် ရယ်မောလိုက်သည် ။

“ ကျူးကျော် ….. ”

“ ဟင်...ဘာ...ဘာလိုချင်လဲ....နန်းမိုခမ်း...”

“လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်ဟာ.....ကျူးကျော်ရဲ့လူတွေကို အနီးကပ် မနေခိုင်းနဲ့..ခပ်ဝေးဝေးကို သွားခိုင်း...

ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး...သူများ ရေချိုးတဲ့အချိန် လူတွေ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာ မလိုချင်ဘူးကွာ.....”

“ အိုကေ..နန်းမိုခမ်း.....မဖြစ်စေရပါဘူး ...”

ကျူးကျော်က အနားမှာ လာငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ချစ်ဖကို ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ချစ်ဖ....လာစမ်း....”

“ ဘာလိုလဲ..”

“ လိုတာက မင်းတို့ ခပ်ဝေးဝေးကို သွားနေကြစမ်း....ငါတို့ဖက်ကိုလည်း မကြည့်ဘဲ ကျောခိုင်းထားကြ..သွား..

ကျန်တဲ့ကောင်တွေကိုလည်းသွားပြော.....အနား မနေကြနဲ့....”

“ ဟုတ်....” လို့ ပြောရင်း ချစ်ဖ ထွက်သွားသည် ။

သူတို့နှစ်ယောက် အနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ ။ သည်အခိုက်မှာ..“ ဒရူးဝူး ဖလူး....ဒုတ်ဒုတ်.....” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့

သတ္တဝါတကောင် သူတို့နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်လေး ဖြတ်ပြေးသွားသည် ။ နန်းမိုခမ်း ကြောက်လန့်တကြား ကျူးကျော်

ကို ဖက်လိုက်သည် ။ ကျူးကျော်ကလည်း သေနတ်ကို ကောက်ဆွဲပြီး ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဘာလဲဟင်....”

“ ဆတ်ပေါက်လေး တကောင်ပါ ...”

နန်းမိုခမ်းက ကြောက်လန့်စွာနဲ့ ကျူးကျော်ကို ဖက်တွယ်ထားဆဲ ။ နန်းမိုခမ်းရဲ့ ရင်မို့မို့အိအိတွေက ကျူးကျော် ရင်ဘတ်ကို ဖိကပ်မိနေကြသည် ။“ အရမ်း လန့်သွားတာဘဲ ကျူးကျော်ရယ်...”

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ကို ဖက်ထားတာကို မခွာချင် ခွာချင်နဲ့ ခွာလိုက်သည် ။

တင်းအိအိ ရင်သားကြီးတွေနဲ့ ပူးထိနေရတဲ့ အထိအတွေ့ကို သာယာနေခိုက် ခွာလိုက်လို့ သာယာမှုလေးတွေရပ်ဆိုင်းသွားရသည် ။ ကျူးကျော်လည်း

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တောတောင် ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် နန်းမိုခမ်း နဲ့ အခုလို နှစ်ယောက်ထဲ နေရတာကို သာယာသလို ခံစားလိုက်ရပေမယ့် ငယ်သားတွေကို

ရက်ရက်စက်စက် စစ်ဖိနပ်နဲ့ ပိတ်ပိတ်ကန်တတ်တဲ့ အာဏာရှင် ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ချုပ်ကို ပြေးမြင်ယောင်မိလိုက်တော့ ဇောချွေးတွေ

ပြန်သွားပြီး တောင်ချင်တဲ့ ဒုတ် အမြီးကုတ်သွားရသည် ။

သူ့သမီးလေးကို ထိရင် အပြတ်အသေဆော်မယ့် ဗိုလ်ကျောက်ကျားကြီးကို လန့်သည် ။

“ ကျူးကျော် ...ရေထဲ ဆင်းကြမလား....”

“ မအေးဘူးလား နန်းမိုခမ်း....”

“ ဟင့်အင်း....ပျော်ချင်တယ်....ကျူးကျော်ကော ဆင်းမယ် မဟုတ်လားဟင်....“

“ နန်းမိုခမ်း ဆင်းစေချင်ရင် ဆင်းမယ်...”

“ အိုကေ..ကဲ..ဟိုဂူကြီးထဲ အဝတ်ဝင်လဲကြရအောင်.....”

“ ဂူကြီးထဲ..မရှင်းရသေးဘူး ...ကောင်လေးတွေကို အရင် ရှင်းခိုင်းလိုက်မယ်လေ...”

“ အို..ဂူထဲ ဘာမှ မရှိနိုင်ပါဘူး...ကျူးကျော်ရယ်....”

“ အဟဲ....မြွေတို့ ဖါးတို့ ကြွက်တို့....ရှိနိုင်တယ်လေ ..”

“ မလိုပါဘူး ...ကဲ..သွားစို့....လက်နှိပ်မီး....ပါခဲ့လား....”

“ ပါပါတယ်...”

သူတို့ ထရပ်လိုက်ကြပြီး မလှမ်းမကမ်းက ဂူကြီးထဲကို ဝင်ဖို့ လျှောက်သွားကြသည် ။ ကျူးကျော်က သတိရှိသူပီပီ သူ့သေနတ်ကို အဆင်သင့် ချိန်ရွယ်ထားရင်း

နန်းမွန်ခမ်း ဘေးကနေ လိုက်ပါသည် ။

ကျောက်ဂူကြီးသည် မဲမှောင် အေးစိမ့်နေသည် ။ တချို့နေရာတွေမှာ မျက်နှာကျက်က ရေစက်လေးတွေ

တစက်တစက် ကျနေသည် ။ အတွင်းထဲကို တရွေ့ရွေ့ဝင်ခဲ့ကြသည် ။ မှောင်မဲနေလို့ ကျူးကျော်က လက်နှိပ်မီးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။

“ ဟိုး....တော်ပြီ...ရပ်....ရပ်တော့ ကျူးကျော်....အဝတ်လဲရအောင် …. ”

နန်းမိုခမ်းက ကျောမှာ ပိုးလာတဲ့ သူမရဲ့ ကျောပိုးအိတ်လေးကို ဂူကြမ်းပြင်မှာ ချလိုက်ပြီး “ ကျူးကျော်..မီး ခဏ

ပိတ်လိုက်..အဝတ်ချွတ်မလို့....” လို့ ကျူးကျော်ကို ပြောလိုက်သည် ။ ကျူးကျော်က လက်နှိပ်မီး ခလုတ်ကို ပိတ်လိုက်သည် ။ ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်သွားသည် ။

“ ကျူးကျော်လည်း အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်လေ …. “

“ အိုကေ.....”

နန်းမိုခမ်းကို တွေ့ချင်မြင်ချင်စိတ်တွေ များပြီး ကျူးကျော် စိတ်တွေ လှုပ်ရှား နေသည် ။ သူ့အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေတဲ့ လက်တွေ တုန်နေသလိုဘဲ ..။

ဘောက်ဆာ ဘောင်းဘီတိုလေးဘဲ ချန်ထားပြီး အဝတ်အားလုံးကို ချွတ်ဖယ်ပြီးတဲ့အချိန် နန်းမိုခမ်းရဲ့ “ မီးပြန်ထွန်းလိုက်တော့ ကျူးကျော်...” ဆိုတဲ့

အသံကြောင့် လက်နှိပ်မီးကို ပြန်ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သည် ။

အိုး ….နန်းမိုခမ်းသည် ဘီကီနီ ရေကူးဝတ်စုံလေးနဲ့ တအား လှပနေတာကို မီးရောင် နဲ့ တွေ့မြင်လိုက်ရလို့ ကျူးကျော် အသက်ရှူမှား

သွားရသည် ။ နန်းမိုခမ်းက လက်နှိပ်မီးကို သူ့ဆီက လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးဖက်ကို ထိုးကြည့်လိုက်သည် ။

“ အိုး....ကျူးကျော်က ကြွက်သားအဖုအထစ်တွေ နဲ့ပါလား......”

နန်းမိုခမ်းက လက်မောင်းလက်ဖျန်နဲ့ ရင်ဘတ်က ကြွက်သား အထစ်တွေကို သူမလက်ကလေးနဲ့ အသာ လာစမ်း

ကြည့်လိုက်လို့ ကျူးကျော် ရင်ဖို တုန်လှုပ်သွားရသည် ။ နေရာက တောတွင်းက ဂူကြီးထဲ မဲမဲမှောင်မှောင်နဲ့..သူ

နဲ့ နန်းမိုခမ်း နှစ်ယောက်ထဲ ...။ ဘိုက်သားကို လာပွတ်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ငယ်ပါကြီး မာတောင့်ရာက ဒုန်းကနဲ မတ်ထောင်လာသည် ။

“ ကျူးကျော်....အဲဒီ ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်လိုက်ပါလား....”

နန်းမိုခမ်း အသံလေးက တုန်ခါနေသလိုဘဲ ..။

ကျူးကျော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး ။

“ ချွတ်လိုက်ကွာ....ဘာငေါင်နေတာလဲ..........”

သည်အချိန်မှာ ရိပ်ကနဲ လူအရိပ်တခု သူ့အနောက်မှာ လှုပ်သွားတာမျိုး ခံစားလိုက်ရလို့ ကျူးကျော် ဂူကြမ်းပြင်

မှာ ချထားတဲ့ သူ့အေကေ၄ရမောင်းပြန် ရိုင်ဖယ်ကို ကုန်းကောက်လိုက်သည် ။ ကျူးကျော် နောက်ကျသွားပြီ ။

ဂျိုင်းထုန်း ဆိုတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ခေါင်းအနောက်ဖက်မှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန် နာကျင်ခံစားလိုက်ရပြီး ရှေ့စိုက် အနေအထားနဲ့ လဲကျသွားသည် ။

သူ့အနောက်ကနေ တစုံတယောက်က မာကျောလေးလံတဲ့ အရာတခုနဲ့ သူ့နောက်စိကို ရိုက်ချလိုက်တာ ခံလိုက်

ရတာပါ ။ ကျူးကျော် လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ် သတိလစ်သွားသည် ။

ဘာမှ မသိတော့ဘူး ။

သိုးထိန်း စခန်းကို ရောက်သွားတော့ ညဉ့်နက်နေပြီ ။

စခန်းကြီးထဲမှာ မီးတွေ ထိန်ထိန်လင်းနေသည် ။ ခါတိုင်းဆိုရင် မလိုဘဲနဲ့ ညပိုင်း မီးမထွန်းတဲ့ စခန်းကြီး ထူးခြားနေသည် ။ သူ စခန်းကြီးကို မရောက်ခင်

စတွေ့တဲ့ ကင်းအဖွဲ့က “ ရောက်ရောက်ချင်း ဗိုလ်ချုပ် ကို သတင်းပို့ပါ” လို့ ပြောသည် ။ သူ့ကို ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက ဆီးကြိုနေသည် ။

“ သိုးထိန်း..မင်းကို ဗိုလ်ချုပ် စောင့်နေတယ်...လာ...လာ....” လို့ ခေါ်ပြီး သူက ဦးဆောင်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အိမ်ထဲကို ဝင်သည် ။

“ ရောက်ပလားကွ..သိုးထိန်း ..ငါလချီးမှဘဲ..မင်းကို စောင့်လိုက်ရတာ ဆင်လီးကို ခွေးမျှော်နေသလို ဖြစ်နေတယ်...”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား မျက်နှာကြီး နီမြန်းနေသလို ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ ခေါက်တုန့်လျှောက်နေသည် ။

“ သိုးထိန်း..ငါ့သမီး...ကျူးကျော်နဲ့ ရေတံခွန်ကို သွားတာ အခု ပျောက်သွားတယ်....ကျူးကျော်က လူ၅ဝလောက်

လုံခြုံရေး သုံးတာတောင် သမီးကော ကျူးကျော်ရော ပျောက်သွားတယ်..ငါတို့လူ ၄ယောက်ကို သတ်သွားတယ်..

သေနတ်သံ မထါက်ဘူး..ကျန်တဲ့ကောင်တွေ မသိလိုက်ကြဘူးကွ...ဆိုင်လင်ဆာ သုံးသွားတာ သေချာတယ်......

မင်း ဦးဆောင်ပြီး ငါ့သမီးကို အသက်ရှင်ရက် ပြန်ရအောင် လိုက်စမ်းကွာ..ငါ ထင်တာတော့ လောဘွယ် ဆိုတဲ့ခွေးကောင်ဘဲ ဖြစ်မယ်......”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဗိုလ်ချုပ်..ကျနော် ခုချက်ချင်း လိုက်မယ်....သူတို့နဲ့ ဘယ်သူတွေ လုံခြုံရေး ပါသွားသလဲ....”

“ စိုင်းစေနော်....” ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက ဝင်ဖြေတာ ..။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ စေနော်..ခေါ်စမ်း...” လို့ အော်လိုက်သည် ။ သူ့ဘော်ဒီဂတ် တယောက် က စက်နဲ့

လှမ်းပြောသည် ။ စိုင်းစေနော် ဝင်လာသည် ။ မျက်နှာဖူးယောင်နေသည် ။ ကြည့်ရတာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား

စောစောက ဆော်ထည့်ထားဟန် တူသည် ။

သိုးထိန်းက စိုင်းစေနော်ကို သိချင်တာတွေ မေးသည် ။ သေဆုံးကျန်ခဲ့တဲ့ သူတို့ လူ၄ယောက်ရဲ့ အလောင်းတွေ

ကို တောင်းကြည့်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားဆီကို လူတယောက် ရောက်လာသည် ။ စာတစောင် လာပေးသည် ။

သူထင်ထားတဲ့အတိုင်း လောဘွယ်နဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့ လက်ချက် ဖြစ်နေသည် ။

“ တောက်...ငါထင်ထားတဲ့အတိုင်းဘဲ...လောဘွယ်...လောဘွယ် ..ငါမွေးတဲ့မျောက်က ငါ့ပြန်ခြောက်နေပြီ....”

လောဘွယ်က သမီးကို လိုချင်ရင် ကျောက်ကျား ကိုယ်တိုင် သူ့ခြေထောက်ကို နမ်းပြီး တောင်းပန်ရမည် လို့မက်ဆေ့ပို့သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ဒေါသတွေ တအားကြီးနေသည် ။ စာလာပေးသူကို ပစ်သတ်မယ် တကဲကဲ လုပ်နေလို့ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက ဆွဲနေရသည် ။

“ သိုးထိန်း....”

“ ဟုတ်...ဗိုလ်ချုပ်...”

“ ငါ့သမီးကို အသက်ရှင်ရက် တွေ့နိုင်ပါတော့မလားကွာ.....အပြစ်မရှိတဲ့ သမီးလေး ငါ့ကြောင့် ခံရတော့မယ်...”

“ ကျနော် အစွမ်းကုန် လုပ်ပါမယ်..ကျနော် အခုဘဲ သူတို့ အနောက်ကို လိုက်တော့မယ်...စိတ်ချပါ...”
ကျူးကျော် မျက်စိပိတ်ထားပေမယ့် ဖျတ်ကနဲ သတိရလာသည် ။ နောက်ဆုံး သူဘာဖြစ်ခဲ့သလည်း အမှတ်ရလိုက်သည် ။ သူ နဲ့ နန်းမိုခမ်း

ဂူကြီးထဲမှာ ရေထဲ ဆင်းဖို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ချွတ်ခိုက် အနောက်ကနေ တခုခုနဲ့ ရိုက်တာ ခံလိုက်ရပြီး သူ သတိမေ့သွားခဲ့သည် ။

သူ့ခေါင်း အနောက်ဖက်သည် တအား နာကျင်ကိုက်ခဲနေသည် ။ အေးစက်မာကျောတဲ့ အထိအတွေ့ကို အဝတ်မဲ့နေတဲ့ သူ့ကျောပြင်မှာ

ထိတွေ့ခံစားမိနေသည် ။ သူ့လက်တွေ ..။ သူ့လက်တွေကို ကြိုးတုပ်ထားသည် ။ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားသည် ။

မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်လိုက်သည် ။

ဟင်....နန်းမိုခမ်း …. သူ့ဘေးမှာ ရှိနေသည် ။

သူ မျက်စိတွေ ပွင့်လာတာ တွေ့လိုက်တဲ့ နန်းမိုခမ်း သည် အံ့သြတကြီး“

ကျူးကျော်...ကျူးကျော်..သတိရလာပြီလား....ဟယ်....တော်သေးတာပေါ့ … .” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းသည် စောင်ကြီးတထည်ကို ခြုံထားနေသည် ။ နန်းမိုခမ်းကိုတော့ ကြိုးတုပ်မထားကြဘူး ။

“ ကျူးကျော်...နင် သတိမေ့နေတဲ့အချိန် ငါတို့ကို ဖမ်းခေါ်လာတဲ့အဖွဲ့က ခေါင်းဆောင် ဆိုတဲ့ ကောင်တွေက ငါ့ အဝတ်တွေကို အတင်း

ဆွဲချွတ်ကြတယ်...ငါ့ကိုလည်း ကိုယ်လုံးတီး ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ယူကြတယ်...ငါရှက်လိုက်တာဟာ...”

“ သူတို့က ဘယ်သူတွေလို့ ပြောလဲ...”

“ တယောက်က ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်..နောက်တယောက်က လောဘွယ်....တဲ့...”

ကျူးကျော် တောက်ခေါက်လိုက်ရင်း....“ ငါသိတယ်...သိနေတယ်...ဒီကောင်တွေ လာလုပ်နိုင်တယ် ဆိုတာ...” လို့ညည်းလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက “ ဟာ..ကျူးကျော်..ဒီလို ကြိုသိရက်နဲ့ ဘာလို့ ငါ့ကို လိုက်ပို့သလဲဟာ..နင်ညံ့လှချည်လား...” လို့ ရန်ထောင်သည် ။

ကျူးကျော်လည်း “ နင်က ခုမှ ပြောနေ..........ငါ လိုက်မပို့ဘူးဆိုရင် နင်က တအားစိတ်ဆိုးမှာ...နင့်အဖေနဲ့

တိုင်မှာ...ငါလည်း ကြောက်တော့ပို့ပေးရတာပေါ့ နန်းမိုခမ်း...”လို့ ပြောလိုက်သည် ။ သူ့ခေါင်းက ဒါဏ်ရာက တော်တော်

နာနေသေးသည် ။

“ ကျူးကျော်...ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ...”

“ နန်းမိုခမ်း..အရင်ဆုံး ငါ့ကို တုပ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေ ဖြည်ပေးပါလား...”

“ အေး..အေး....”

နန်းမိုခမ်း ကြိုးလာဖြည်ပေးတဲ့အချိန် ကျူးကျော်က “ နင့်ကို စော်ကားကြသေးလား...” လို့ မေးလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက “ နင် ဘာကို သိချင်တာလဲ ...ငါ ဝတ်ထားတဲ့ ရေကူးဝတ်စုံကို ဆွဲချွတ်ကြတယ်...ပြီးတော့ ဓါတ်ပုံ

တွေ ရိုက်တယ်...”

“ အေး...နင့်ကို မုဒိန်းကျင့်ကြသလား ငါသိချင်တာ...”

“ မုဒိန်းတော့ မကျင့်ဘူး....ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ ပုံစံ အမျိုးမျိုးတွေ လုပ်ခိုင်းတယ်...ငါက မလုပ်တော့ ပါးပိတ်ရိုက်တယ်...”

“ နင် အခု ကိုယ်တုံးလုံးကြီးပေါ့..ဟုတ်လား ...”

“ အင်း....”

သူကိုယ်တိုင်ကိုက အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ဗလာနဲ့ ဖြစ်နေတာ ။ သူဝတ်ထားတဲ့ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီတို အောက်မှာ

လည်း ဘာမှ ခံဝတ်မထားဘူး ...။ နန်းမိုခမ်း ဝတ်ဖို့ အဝတ် ဘယ်လို ရနိုင်မလဲ သူ စဉ်းစားသည် ။ သူတို့ကို

ထားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာလည်း နန်းမိုခမ်း ခြုံထားတဲ့ စောင်ကလွဲလို့ ဘာ အဝတ်အထည်မှ မရှိနေဘူး ။

သည် အချိန်မှာ အခန်းတံခါး ပွင့်လာသည် ။

လူနှစ်ယောက် ဝင်လာသည် ။

လောဘွယ်နဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ။

“ အာ....ဗိုလ်ကျူးကျော် တယောက် သတိရလာမှကိုး.....ဟားဟားဟား.......ဘယ်လိုလဲ...လူစွမ်းကောင်းကြီး....အ

ကြောင်း သိသွားပြီလား …. မင်းကိုယ်မင်း တအား တော်တယ် ထင်နေတာ..အခုတော့ ငါတို့က ကြက်ကလေး

ငှက်ကလေး ဖမ်းသလို ဖမ်းပြလိုက်ပြီ …. မင်း ငါ့သမီးတယောက်ကို အဝတ်တွေ ဆွဲချွတ်..မင်းလီးကို ကော့ပြနဲ့

လုပ်ခဲ့တာတွေ မင်း မှတ်မိသေးလား ...ကျောက်ကျားကိုတော့ သူ့သမီး ကိုယ်လုံးတီး ဓါတ်ပုံတွေ ပို့လိုက်ပြီ ..

ပိုင်လိုက်တာကွာ..ကျောက်ကျားတော့ ကြောက်ဖျားသွားပြီ ထင်တာဘဲ...ဟားဟားဟား.......”

လောဘွယ်က ရယ်မောနေရာက ပြေးလာပြီး ကျူးကျော်ကို ပိတ်ကန်လိုက်သည် ။ တောစီး လည်ရှည် စစ်ဖိနပ်

နဲ့ ကြုံးကန်တာကို ကျူးကျော် မရှုမလှ ခံလိုက်ရသည် ။

ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ဖိပြီး ခွေကျသွားသည် ။

“ ခွေးမသား...ကျူးကျော်...မင်းကို ငါ စိမ်ပြေနပြေ နှိပ်စက်တော့မယ်....ငါ့သမီးကို စော်ကားသွားတဲ့ကောင်..အခု

မင်းအလှည့် ရောက်ပြီကွ.....”

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကတော့ သူ့မုတ်ဆိတ်ကို သူ ဆွဲပွတ်နေပြီး လောဘွယ် လုပ်တာတွေကို ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်နေသည် ။ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်

ဆိုတဲ့ကောင်ကို ကျူးကျော် ကောင်းကောင်းကြီး သိသည် ။ ဘိန်းဘုရင် အဟောင်းကြီးတယောက်ရဲ့ ကျွန်သာသာ အကောင် ။

ဘိန်းဘုရင်ကြီး မြင်းစီးဖို့ မြင်းပေါ်ကို တက်တဲ့အခါ လေးဘက်ထောက်ပေးရတဲ့ကောင် ။ အခုတော့ နံမည်ရှေ့က

ဗိုလ်တပ်ပြီး ခေါင်းဆောင် တက်လုပ်နေတဲ့ ကောင် ။

လောဘွယ်က ကျူးကျော်ရဲ့ ကျောပြင် တင်ပါး ခြေထောက်တွေကို ထပ်ခါထပ်ခါ ကန်ပြန်သည် ။

“ ဘာလို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ကန်နေသလဲ ကိုလောဘွယ်...သူ့ကို တပည့်တွေ ကို ကန်ခိုင်းရိုက်ခိုင်းပေါ့ဗျာ.....”

“ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်....ကျုပ်ကိုယ်တိုင် လက်စားချေချင်တာဗျ....ဒီထောင့်မကျိုးတဲ့ ကောင်လေးကို နောင်ကျဉ်သွား

အောင် လုပ်ရမယ် ...“

“ ပစ်သတ်ပစ်လိုက်ပါ ကိုလောဘွယ်ရာ..ရှုပ်ပါတယ်....ရှင်းသာပစ်လိုက်...”

“ ဟာ..ပစ်သတ်တာက လွယ်ပါတယ်..ကျုပ်က နှိပ်စက်ချင်တာ...ဒီကောင့်ကို ကျုပ် ဘယ်လောက် မုန်းနေသလဲ

ဆိုတာ ခင်ဗျား မသိပါဘူးလေ....”

“ သိပ် မလုပ်နဲ့..တော်ကြာ ဒီခွေးသားလေး..သရုပ်မဆောင်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေမယ်....ကျုပ်တို့ စောစောက တိုင်ပင်ထား

ကြတဲ့အတိုင်း သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လိုးခိုင်းပြီး ဗီဒီယို ရိုက်ဖို့ လုပ်ကြစို့ ကိုလောဘွယ်...”

လောဘွယ်ကြီး တဟားဟား အော်ရယ်သည် ။

“ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်..ခင်ဗျားရဲ့ စိတ်ကူးစိတ်သန်းတွေက ကျုပ်ထက် ပိုကောင်းနေတယ်ဗျာ....လေးစား ချီးကျူးပါတယ်”

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က ရုတ်တရက် နန်းမိုခမ်း အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ခြုံထားတဲ့ စောင်ကလေးကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲယူ

ပစ်လိုက်သည် ။

“ အို....”

ကျူးကျော်လည်း ကန်ချက်တွေကို အလူးအလဲ ခံလိုက်ရလို့ ဒူးထောက်ရက် မှောက်နေရာက နန်းမိုခမ်း ဖက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည် ။

နန်းမိုခမ်း ကိုယ်လုံးတီးမယ်လေး ဖြစ်နေပြီ ။ ဗလာကျင်းသွားတဲ့ နန်းမိုခမ်းရဲ့ ကောက်ကြောင်း အလှအပတွေကို ဘွင်းဘွင်းကြီး

မြင်နေရသည် ။ နန်းမိုခမ်းသည် သူမရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကိုလက်တွေနဲ့ ကာယှက်ထားနေသည် ။ ထိုင်ရက်

အနေအထားမှာ ပေါင်တန်တွေကိုလည်း စိပူးထားသည် ။

“ ရှက်မနေပါနဲ့ဟာ..စောစောက မင်း ဓါတ်ပုံတွေကို ငါတို့ တဝကြီး ကြည့်ပြီးကြပါပြီ..အခု အဲဒီပုံတွေကို မင်း

အဖေကြီးဆီ ပို့ထားပြီးပြီ ….ဟားဟားဟား.....နင် ဖင်ကုန်းနေတဲ့ ပုံက အပီပြင်ဆုံးဘဲ ..နင့် စောက်ဖုတ်လေး ပြူး

ထွက်နေတာ နင့်အဖေကြီးကို တွေ့စေချင်လို့....ဟားဟားဟား.....ငါကအမေရော ငါညီမတွေရော ငါယူမယ့် ငါ့

ရည်းစားကိုရော နင့်အဖေကြီးက မုဒိန်းကျင့်ခဲ့တာ ငါ အခုတော့ လက်စားချေခွင့် ရပြီဟ.....ဟားဟားဟား...”

လောဘွယ်သည် အရူးတယောက်လို အော်ဟစ် ရယ်မောနေသည် ။

စောစောက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က လောဘွယ်ကြီးကို ပြောလိုက်တဲ့ “ သူတို့နှစ်ယောက်ကို လိုးခိုင်းမယ် ..” ဆိုတဲ့

စကားတွေကို ကျူးကျော်ရော နန်းမိုခမ်းရော ကြားလိုက်ကြတာကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး တုန်လှုပ်ခြောက်ခြား နေ

ကြသည် ။ နန်းမိုခမ်းသည် ကျူးကျော်ကို စိတ်ဝင်စား စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ပြီး ကျူးကျော်ကို သူမ ကစားစရာ အရုပ်တ

ရုပ်လို သဘောထားပြီး ကျူးကျော်ရဲ့ လိင်တန်ဆာကိုတောင် မြင်ဘူးချင်ခဲ့ပေမယ့် အခုလိုကြီး လောဘွယ်တို့

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့ မျက်စိရှေ့မှာ ကျူးကျော်ရဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာကို ခံရဖို့တော့ ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင် ။

ကျူးကျော်မှာလည်း ယောကျ်ား သဘာဝ နန်းမိုခမ်းကို လူအလစ်မှာ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ပြစ်မှားတတ်ပေမယ့် အခုလို

ကြီး ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့ ရှေ့မှောက်မှာ တက်လုပ်ဖို့ကိုတော့ လုံးဝ စိတ်မရှိဘူး ။ ဗီဒီယိုကလည်း ရိုက်ထား

ကြအုံးမည် ဆိုတော့ နန်းမိုခမ်းရဲ့ အဖေ သက်ဦးဆံပိုင် အာဏာရှင်ကြီးသာ ဒီ ဗီဒီယိုကို ကြည့်မိမယ် ဆိုပါက

သူ့ခေါင်းသည် သူ့ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ ခွဲခွာသွားရမယ် ဆိုတာကို သူ သဘောပေါက်သည် ။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က သူ့ခါးက အိတ်ထဲက ပစ္စတိုသေနတ်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ကျူးကျော်ကို ချိန်သည် ။

“ ဟေ့ကောင်လေး...ထစမ်း....ထရပ်.....”

ကျူးကျော်က ဒူးထောက်ရက်နဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟေ့ကောင်..ဘာကြည့်တာလဲ..ထရပ်ဆို ရပ်စမ်း....မင်း နာချင်လား..ခွေး သူတောင်းစား.....”

ကျူးကျော်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည် ။ ကျားရဲတကောင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေလို စူးရှလှသည် ။

“ မင်း ငါ့ကို သတ်ပစ်လိုက်..ငါ မသေလို့ကတော့..ဒီရှမ်းပြည်တခွင် မကဘူး...မြန်မာတပြည်လုံး မင်းနဲ့ မင်းရဲ့

မိသားစု အားလုံး တယောက်မကျန်ကို ရက်ရက်စက်စက် လိုက်သတ်ပစ်မယ်ကွ ...”

ကျူးကျော်ရဲ့ ကြုံးဝါးသံကို ကြားရအပြီး ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရော လောဘွယ်ရော တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ့ ရယ်မော

သရော်ပစ်လိုက်ကြသည် ။

“ ချာတိတ်...မင်း ငယ်ပါသေးတယ်ကွာ..မင်းရွာက မင်း အကာအကွယ်ပေးနေတဲ့ မင်း ငယ်သူငယ်ချင်းလေးက

မင်းတို့ကို ကျော်ပြီး စိုင်းသာဌေးဆိုတဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်သား နဲ့ ရန်ကုန်ကို သွားကြတော့မယ်ဆိုတာ မင်းသိ

လား..မင်း မသိဘူး မဟုတ်လား.....ဟးဟား.....မင်း မသိပေမယ့် ငါသိတယ် …..မင်းတို့က လောဘွယ်ကို လျော့တွက်

ထားကြတာကိုး...အခု မကြာခင် မင်း ငယ်သူငယ်ချင်းလေး ငါ့စခန်းကို ရောက်လာလိမ့်မယ် ...မင်းမျက်စိရှေ့မှာ

တင်ဘဲ ဒီစော်အမိုက်စားလေးကို ငါ လိုးပြမယ်...ဟဲဟဲ....မုဒိန်းကျင့်ပြမယ် ….. ခွေးသားလေး...မင်း ခံစားသွားစေ

ရမယ်.....”

ကျူးကျော်လည်း ဆွေးအတွက် အရမ်း စိတ်ပူသွားသည် ။ ဘုရား..ဘုရား....ဆွေးတယောက် သည်လူယုတ်မာတွေ

လက်ထဲက လွတ်မြောက်ပါစေ.....သူတို့ ဆွေးကို ဖမ်းလို့ မမိကြပါစေနဲ့ ….. ။ ခလုပ်ထိမှ အမိတ ဆိုသလို ဘုရားတရား မဲ့ပြီး

သေနတ်တကားကား နဲ့ တောထဲ ပျော်မွေ့နေခဲ့တဲ့ လူကြမ်းကလေး ကျူးကျော်ရဲ့ ရင်ထဲက ဆုတောင်းသံပါ ။

ဒီအချိန်မှာ. သိုးထိန်းနဲ့ လက်ရွေးစင် လူ၃၀ သည် ..လက်နက်ခဲယမ်း အစုံအလင်နဲ့ လောဘွယ်

နဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့ စခန်းကို အပြင်း ချီတက် ရှာဖွေနေကြပြီ ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCM32-7dVm1YzSDo0gMfSvcX4uJFzc55sWsh4qW7SbMi0RzXKQdCteBCFU4gm43dhUlFYQyQQh2wbvN-ZCSVbX6jjUpguQylwntdHTHEeEnmQ9rlk6irQJuggBHT2WMgxyOZzu-BEIL5G_/s320/sandy-papawady-1.jpg
ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သည် ဆက်သားတယောက် လာပို့တဲ့ “ စတစ် ”ကလေးက လောဘွယ်နဲ့ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်

တို့ ပို့လိုက်တဲ့ ဗီဒီယိုကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ အရမ်းကို တုန်လှုပ်သွားသည် ။

သူ့သမီးလေး နန်းမိုခမ်းကို မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ဗီဒီယိုထဲမှာ နန်းမိုခမ်းသည် တအားရှက်

ပြီး သူမရဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်တွေနဲ့ ကာထားသလို ပေါင်တန်တွေကို စေ့ထားနေသည် ။ ဒါကို

လောဘွယ်က သူမတင်ပါးကြီးတွေကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ တဖျန်းဖျန်း ရိုက်နှက်ရင်း လေးဖက်ထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။

နန်းမိုခမ်းသည် ကုန်းဖို့ ငြင်းဆန်ပေမယ့် တဖျန်းဖျန်း ရိုက်နှက်နေတဲ့ လောဘွယ်က တင်ပါးတွေကိုသာ မကဘဲ

ကျောပြင်နဲ့ ခေါင်းတွေကိုပါ ရိုက်ထည့်နေတာကြောင့် နောက်ဆုံးတော့ လောဘွယ် ခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း ဖင်ပူး

တောင်း ထောင် ကုန်းပေးလိုက်ရသည် ။ ဖင်တုန်းဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးရဲ့ ကြားက နန်းမိုခမ်းရဲ့ စောက်ဖုတ်

ပြူးပြူးကြီးကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ ။

စားပွဲပေါ် ချထားတဲ့ သူ့ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်ပစ္စတိုကြီးကို ကောက်ဆွဲကာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ မိုးပေါ်ထောင် ပစ်လိုက်သည် ။

“ မောင်လုံ...မောင်လုံ......”

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ပြေးဝင်လာသည် ။ လက်ထဲမှာ အမ်၁၆ရိုင်ဖယ်ကိုင်ပြီး ။

“ ဗိုလ်ချုပ်..ဘာဖြစ်လဲ...ဘာလိုလဲ.....”

“ လောဘွယ် ကမ်းကုန်အောင် မိုက်နေပြီ..မောင်လုံ...ငါ့သမီး နိကက်ပုံတွေ ငါ့ဆီကို ပို့တယ်.....”

“ ဟာ.....ခွေးမသားတွေ..တော်တော် ယုတ်မာပါလား....”

“ အေး..သိုးထိန်းကိုတော့ ငါ ယုံတယ်...ဒီကောင် တကယ့်ဖိုက်တာ...အင်းလေ..ဒင်းတို့ မိပါစေအုံး...မိလို့ကတော့

ဒီကောင်တွေကို ရင်ခွဲပြီး သူတို့ အသဲကို ငါ အစိမ်းစားမယ်.....”

ဒေါသထွက်လွန်းလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ လောဘွယ်ကြီးရဲ့ လှို့ဝှက်စခန်းမှာ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်နဲ့ လောဘွယ်ကြီးက ကျူးကျော်နဲ့နန်းမိုခမ်းတို့ကို

ရိုက်နှက်ကန်ကျောက်ပြီး လိင်ဆက်ဆံကြဖို့အတင်းအကြပ် ခိုင်းနေကြသည် ။ “ ဟေ့ကောင်..ကျူးကျော်..မင်း

မလိုးဘူး ဆိုရင် ငါလိုးရမလား...” လို့ လောဘွယ်က ပြောလိုက်သည် ။

“ ကျုပ်လဲ မလုပ်ဘူး..ခင်ဗျားလဲ မလုပ်ရဘူး..ကျုပ်တို့ကို ပြန်လွှတ်ပေး....” လို့ ကျူးကျော်က ပြန်ပြောရင်း ကိုယ်

တုံးလုံးကျွတ်နဲ့ ကြောက်တုန်နေတဲ့ နန်းမိုခမ်း အရှေ့ကနေ ကာဆီး ရပ်လိုက်သည် ။

လောဘွယ်ကြီးက သူ့အစိမ်းပုတ်ရောင် စစ်ဘောင်းဘီကြီးကို ခါးပတ်ဖြုတ် ဇစ်ဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်သည် ။ အတွင်း

မှာ ဘာမှ ခံမဝတ်ထားတာကြောင့် အမွှေးမဲမဲရှည်ရှည်တွေကြားက လိင်တန်မဲမဲရှည်ရှည်ကြီး ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်

လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

နန်းမိုခမ်းလည်း ဒီလောက် အကျည်းတန်တဲ့ လိင်တန်မဲမဲကြီးကို တခါဘူးမှ မမြင်ဘူးတာမို့ စူးစိုက်ကြည့်လိုက်

မိသည် ။

“ ဟားဟား...ကောင်မလေး.....ငါ့လီးကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတယ်....လာ...လီးလာစုတ်စမ်း...”

လောဘွယ်က သူ့လိင်ချောင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင် ပွတ်နယ်နေသည် ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ရဲ့ ကိုယ်အနောက်ဖက်မှာ ပုန်းကွယ်လိုက်တာကြောင့် ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က ကျူးကျော်ရဲ့

မျက်နှာကို ပစ္စတိုနဲ့ ချိန်ပြီး “ ဟေ့ကောင် ဖယ်လိုက်စမ်း.....” လို့ အော်ငေါက်လိုက်သည် ။

“ မဖယ်ဘူး...ကျုပ် လုံးဝ လက်မခံဘူး...ပစ်ချင် ပစ်လိုက်....”ှ

ဒီလို အခြေအနေ တင်းမာနေတဲ့ အချိန်မှာ လောဘွယ်ကြီးရဲ့ တပည့်တယောက် အခန်းပေါက်ဝမှာ ပေါ်လာသည် ။ “ ဗိုလ် မှူး.......စိုင်းခမ်းတို့ လူစု ပြန်ရောက်ပြီ...ဗိုလ်မှူး ဖမ်းခိုင်းလိုက်တဲ့ မိန်းမလည်း ပါလာတယ်...”

“ ဟေ.....”

လောဘွယ်ကြီး ဘောင်းဘီ အမြန်ပြန်ဝတ်လိုက်သည် ။

ကျူးကျော်ရဲ့ ဆုတောင်း မပြည့်ဘူး...။

အိုး...ဆွေးကို ဖမ်းခေါ်လာကြပြီ ...။

လောဘွယ်ကြီး တဟားဟား အော်ရယ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားသည် ။ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က ကျူးကျော်ကို သူ့
ပစ္စတိုနဲ့ ချိန်ထားနေဆဲဘဲ ။

သိုးထိန်းသည် သူ့လူတွေနဲ့ လောဘွယ်တို့ ပိုင်နက် နယ်မြေထဲကို ထိုးဖေါက် ဝင်ရောက်သွားသည် ။
သိုးထိန်းနဲ့ အဖွဲ့သည် ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ သမီးနဲ့ ကျူးကျော်ကို အချိန်မှီ ကယ်တင်နိုင်ဖို့ အရေးကြီးတာကြောင့် ကား
လမ်းပေါက်သလောက် ကားနဲ့သွားကြပြီး ကားလမ်းမရှိတော့တဲ့နေရာကစပြီး ခြေလျင် တောတိုးတောင်တက်
လုပ်ကြသည် ။

သူတို့အားလုံးကျည်ကာဂျက်ကက်တွေဝတ်ထားကြသလို အကောင်းဆုံးသေနတ်အသစ်ချပ်ချွတ်တွေ..အသံထိန်းပြောင်းတွေ.. ခေတ်မှီစက်ကရိယာ ပစ္စည်းတွေနဲ့ ဗုံးတွေ တပ်ဆင်ကိုင်ဆောင်ထားကြသည် ။

ပေါ့ပါးမြန်ဆန်တဲ့ သူ့အဖွဲ့ထဲက ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့ ပေါလုနဲ့ စိုင်းနောင်တို့ သူ့ဆီကို ပြန်ပြေးလာပြီး
“ ဗိုလ်သိုး ...ရှေ့က တောင်ယာတဲထဲမှာလူရှိတယ်...ဒီကောင်တွေရဲ့ ကင်းအဖွဲ့ ဖြစ်နိုင်တယ် ...” လို့ လာပြောကြ
လို့ သူ့လူအားလုံးကို အသံမမြည်ဖို့ ခြေသံလုံဖို့ သတိပေးရင်း တရွေ့ရွေ့နဲ့ ချဉ်းကပ်သွားကြပြီး မှန်ပြောင်းနဲ့
ယာတဲကို လှမ်းကြည့်သည် ။ တဲလေးထဲက ပြောက်ကြားဝတ်စုံနဲ့ လူတယောက် ထွက်လာတာ တွေ့ရသည်။

ပြောင်းရှည်မောင်းပြန်တလက်ကို လွယ်ပိုးထားတဲ့ ဒီငတိက သေးပေါက်ဖို့ ထွက်လာတယ် ဆိုတာကိုပါ တွေ့လိုက်
ရသည် ။ ကျန်တဲ့အုပ်စုကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ချန်ထားခဲ့ပြီး ပေါလုနဲ့ စိုင်းနောင်ကိုဘဲ ခေါ်ပြီး ယာတဲနားကိုချဉ်းကပ်သွားလိုက်သည် ။ လောဘွယ်တို့ အကြောင်း..ကျူးကျော်နဲ့ နန်းမိုခမ်းတို့အကြောင်းတွေကို မေးနိုင်ဖို့ရန်သူကို အရှင်ဖမ်းချင်တဲ့အကြောင်း ပေါလုနဲ့ စိုင်းနောင်တို့ကို စောစောက ကြိုတင် မှာကြားထားခဲ့သည် ။
သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ပစ္စတိုလ်သေနတ်တွေမှာ အသံထိန်းပြောင်းပိုတွေ တပ်ဆင်ထား သည် ။

ယာတဲအနားကို တိုးကပ်ခဲ့ကြတဲ့အချိန် ယာတဲထဲက ရန်သူတယောက် ရုတ်တရက် ထွက်လာတာနဲ့ ပက်ပင်း တိုး
သည် ။ ရန်သူသည် သူတို့ကို တွေ့တာနဲ့ ပုခုံးမှာ လွယ်ထားတဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို ဆွဲယူကာ ခုခံဖို့ လုပ်လို့
စိုင်းနောင်က ပြေးခုန်အုပ်လိုက်သည် ။ ပေါလုက စိုင်းနောင်ကို ကူဖို့ တိုးကပ်သွားသည် ။

သိုးထိန်းကတော့ ယာတဲထဲကို ချောင်းလိုက်သည် ။ ယာတဲထဲမှာ ရန်သူတယောက် အရက်ထိုင်သောက်နေသည် ။ စောစောက သေးထွက်ပေါက်တဲ့ ပြောက်ကြား ယူနီဖေါင်းနဲ့ တယောက် ဖြစ်သည် ။ သူ့သေနတ်က နံရံမှာ ထောင်ထားပြီးသူထိုင်နေတဲ့နေရာနဲ့ နဲနဲ လှမ်းနေသည် ။ အရက်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက် တင်ထားတဲ့ စားပွဲလေးရဲ့ အပေါ်မှာတော့ ပစ္စတိုလ်သေနတ် တလက် ရှိနေသည် ။

သိုးထိန်း ယာတဲထဲကို ခုန်ဝင်လိုက်ပြီး အရက်သောက်နေတဲ့ ရန်သူကို သေနတ်နဲ့ ချိန်လိုက်သည် ။
“ ဟေ့ကောင်...ငြိမ်ငြိမ်နေ....လှုပ်ရင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်မယ် ...လက်မြှောက်ထား....”

ရန်သူက လက်မြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ကို ကြည့်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ တဲအပြင်က ပေါလုနဲ့ စိုင်းနောင်တို့ တဲထဲ ပြေးဝင်လာကြသည် ။

“ မင်း လောဘွယ်ရဲ့ အဖွဲ့ကမဟုတ်လား....”

ရန်သူက ခေါင်းငြှိမ့်ပြသည် ။

“ လောဘွယ်တို့ ဘယ်မှာလဲ...ဖမ်းခေါ်ထားတဲ့ ကျူးကျော်နဲ့ ကောင်မလေး.....ဘယ်မှာလဲ...”

ရန်သူက ခေါင်းယမ်းပြလို့ ပေါလုက “ ခွေးမသား..” လို့ ဆဲရင်း သေနတ်ဒင်နဲ့ ခေါင်းကို ထုလိုက်သည် ။

“ ဟေ့ကောင် အချိန်မရှိဘူး ...မင်းမဖြေရင် မင်းကို လျော့လိုက်မယ်...” လို့ စိုင်းနောင်က ပြောရင်း ခါးမှာ ချိတ် ထားတဲ့ ဘက်နက်ဓါးကို ဆွဲချွတ်

ထုတ်လိုက်သည် ။

သိုးထိန်းကလည်း သူ့သေနတ်ပြောင်းနဲ့ ရန်သူရဲ့ နဖူးကို ထောက်ဖိလိုက်ရင်း

“မင်းပြောရင်လိုက်ပြရင်မင်းကိုမသတ်ဖူး.ငါကတိပေးတယ်....မပြောမပြရင်တော့ သတ်မှာ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ရန်သူ ပေါက်သွားပြီ ။ သူ့ကို အမှန်တကယ် လျော့တော့မယ် ဆိုတာ ။ပေါလု ထုထားလို့လည်း ခေါင်းက သွေးတွေ တတောက်တောက်နဲ့

ယိုစီးကျလာနေသည် ။

“ ကျုပ်ကို မသတ်ပါနဲ့..လိုက်ပြမယ်....သူတို့ အရင်စခန်းဟောင်းမှာမရှိဘူး ...ဒီအရှေ့ဖက် ငါးမိုင်ကျော်လောက်က လျှိုကြီးထဲမှာ ရှိနေတယ် ...”

“ ကောင်းပြီ..မင်းလိုက်ပြ ...မှန်ရင် မင်းကို မသတ်တဲ့အပြင် ဆုချမယ်...”

ပေါလုက အနောက်ဖက်က သူတို့လူစုတွေကို အချက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

ရန်သူကောင် ကို ရှေ့ကနေထား လမ်းပြခိုင်းပြီး သူတို့ ခပ်သုတ်သုတ် သွားကြသည် ။ သိုးထိန်းလည်း ကျူးကျော်သည်

အင်မတန် ထက်မြက် လျင်တဲ့ကောင် ဖြစ်ရက်နဲ့ လူငါးဆယ် ခေါ်သွားရက်နဲ့ ဘယ်လို ရန်သူ့လက်ထဲ

ကျသွားသလဲ တွေးလို့ အဖြေမထွက်ဘူး ဖြစ်နေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သမီး နန်းမိုခမ်းက

ခပ်တောင့်တောင့်နဲ့ဆိုတော့ စော်မွှန်လို့ ဖြစ်သွားတာ ဖြစ်နိုင်သည် ။
ဆွေး အဖေနဲ့ အမေ ကို ရန်ကုန်ကို သွားပြီး သီချင်းခွေ ထုတ်ချင်သည်လို့ ပြောတော့ ပထမပိုင်း အဖေက သဘောမတူဘူး ။ နောက်ပိုင်းမှာ အမေကလည်း အဖေ့ကို ဝိုင်းကူပြောပေးသလို စိုင်းသာဌေးရဲ့ မိဘတွေကလည်းအဖေ စိတ်ချအောင် ဝိုင်းပြောပေးကြလို့ အဖေက ဆွေးကို “ နင့်အမေကို ခေါ်သွား...” လို့ ပြောပြီး ခွင့်ပြုလိုက်သည် ။ ဆွေးတို့ ရန်ကုန်ကို သွားဖို့ ပထမဆုံး လေဆိပ်ရှိတဲ့ ဆွေးတို့နဲ့ အနီးဆုံး တောင်ပေါ်မြို့ကလေးကိုကားနဲ့ အရင်သွားကြရတယ် ။

စိုင်းသာဌေးရဲ့ မိဘတွေ စီစဉ်တဲ့ ဂျစ်ကားလေးနဲ့ ။ ဆွေး နဲ့ အတူတူ သွားကြလို့ စိုင်းသာဌေးက တော်တော် ပျော်နေတာ သိသာတယ် ။ ဆွေးအမေက ဆွေးကို လူအလစ်မှာ စိုင်းသာဌေးကသမီးကို ကြိုက်နေတာ သေချာတယ် လို့ ပြောတယ် ။

ဆွေတို့ တောင်ပေါ်လမ်း အတိုင်း ဂျစ်ကားလေးနဲ့ ထွက်အလာ လမ်းအကွေ့တကွေ့မှာ ကားရှေ့မှာ သစ်ပင်ကြီး တပင် လဲနေတာ ဗြုံးကနဲ တွေ့လိုက်ရလို့ ကားမောင်းတဲ့ ကားဆရာလည်း ကား ဘရိတ်ကို ရုတ်တရက်အုပ်ပြီး
ရပ်လိုက်ရတယ် ။ ဆွေးတို့လည်း မထင်မှတ်ဘဲ ကားဘရိတ် တအားအုပ်ပြီး ရပ်လိုက်လို့ ကားထဲမှာ ဖရိုဖရဲတွေ
ဖြစ်ကုန်တယ် ။ အစွန်မှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ စိုင်းသာဌေး ကားပေါ်က လွင့်စင်ကျသွားတယ် ။

ဒီအချိန်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ် လဲနေတဲ့ သစ်ပင်နားကနေ လူတစု ထွက်လာတာကို ဆွေးတို့ တွေ့လိုက်ရတယ် ။လူဆိုးလူရမ်းကားတွေ ဆိုတာ ချက်ချင်း သိလိုက်ကြတယ် ။ များသောအားဖြင့်တော့ အစိမ်းပုတ်ပြောက်ကြားယူနီဖေါင်းတွေ ဝတ်ထားကြတယ် ။ မောင်းပြန်စစ်လက်နက်တွေ နဲ့ ဆွေးတို့ကို ချိန်ထားပြီး ကားပေါ်က ဆင်းခိုင်းတယ် ။ ဆွေးက လွင့်ကျသွားလို့ လူးလဲထနေတဲ့ စိုင်းသာဌေးကို ကူညီဖို့ ပြေးသွားတော့ လက်နက်ကိုင်
လူရမ်းကား တယောက်က ဆွေးကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တယ် ။
“ ဟိတ်..ဘယ်သွားမလို့လဲ...”

စိုင်းသာဌေးက မျက်နှာရှုံ့မဲ့ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်တဲ့အချိန် ဆွေးကို လူရမ်းကား တယောက်က လက်ကို ဆွဲကိုင်
ထားတာ မြင်လိုက်တော့..“ေေ ေေေေေ.ဟေ့လူ...လွှတ်လိုက် ” လို့ အော်ပြောလိုက်တယ် ။ လူရမ်းကား နှစ်ယောက်က
စိုင်းသာဌေးဆီကို လျေှက်သွားကြပြီး မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်နဲ့ နဖူးကို တေ့လိုက်ကြတယ် ။

“ ဦးနှောက်တွေ ပြန့်ကြဲသွားချင်သလား....ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေနော်...လူမသတ်ချင်ဘူး....” လို့ တယောက်က ကြိမ်း
မောင်းလိုက်တာကို ဆွေး တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူတို့လူစုထဲက ခေါင်းဆောင်နဲ့ တူတဲ့ လူက လမ်းလျှောက်စကား
ပြောစက် အရှည်စားကြီးနဲ့ အော်ကြီးဟစ်ကျယ် စကားတွေ ပြောနေတယ် ။ သူပြောနေတာ ရှမ်းဘာသာစကားနဲ့ ။

ဆွေး မသိမသာနဲ့ သူဘာပြောလဲ နားထောင်ကြည့်တယ် ။ သူက “ရှာခိုင်းတဲ့ ပစ္စည်း တွေ့ပြီ...ယူလာခဲ့ပေးမယ်
” လို့ ပြောနေတာ။ ဒါကြောင့် ဆွေးတို့ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့ ဒီကြိုတင် ကြံရွယ်ပြီး စောင့်နေကြတာဘဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက်တယ် ။

ဟိုဖက်ကလည်း ဘာတွေ အမိန့်ပေးခိုင်းစေနေသလဲ မပြောတတ်ဘူး ..။ မသဲမကွဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံတွေ ကြားနေ
ရတယ် ။
“ ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့ ..ကောင်းပြီ....ကောင်းပြီ..” လို့ ပြန်ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့လူတွေကို ဆွေး အမေနဲ့ စိုင်းသာဌေးရဲ့ မိဘတွေကို ကားပေါ် ပြန်တက်ခိုင်းဖို့ ပြောတော့တာဘဲ ။

ဆွေးနဲ့ စိုင်းသာဌေးတို့ကိုတော့ လက်ကို ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်တယ် ။ စိုင်းသာဌေးရဲ့ မိဘတွေက တောင်းပန် ငိုယို
ကြတယ် ။ သူတို့ အချိန်မဆိုင်းနေဘဲ ဆွေးနဲ့ စိုင်းသာဌေးကို တောထဲကို ဆွဲခေါ်သွားကြတယ် ။

သူတို့ ဘယ်သူတွေလဲ ။ ဆွေး သူတို့ဟာ သိုးထိန်းတို့ ကျူးကျော်တို့နဲ့ အဖွဲ့ တဖွဲ့ထဲလား သိချင်တယ် ။
မမေးရဲဘူး ။ သူတို့က စောစောက ကားမောင်းတဲ့လူကို သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုလိုက် ပါးရိုက်လိုက်နဲ့ နှိပ်စက်နေတာ
တွေ့လိုက်ရတယ် ။

သိုးထိန်းတို့ ကျူးကျော်တို့ အဖွဲ့က လူတွေဆို တော်တော်များများက ဆွေးအဖေကို သိကြတယ် ။ ဆွေးအဖေက
သူတို့အဖွဲ့ကြီးကနေ အငြိမ်းစား ယူခဲ့တဲ့ လူကြီးတယောက်မို့ လေးလေးစားစား ဆက်ဆံကြတယ် ။ ဒီလို လုပ်
ဖို့ နေနေသာသာ လေသံတောင် မမာရဲဘူး ။

လေယာဉ်စီးပြီး ရန်ကုန်ကို သွားမှာမို့ ဆွေးလည်း ဖိနပ်အလှလေးနဲ့ မို့ တောလမ်း မညီမညာကို လျှောက်ရတော့
တော်တော်လေး အခက်အခဲ ရှိတယ် ။ ခြေထောက်တွေလည်း နာလာတယ် ။ လူရမ်းကားတွေက ဆွေးကိုယ်လုံးကိုလည်း တပ်မက် အာသာပြင်းတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ကြသလို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေ
မကြားဝန့်မနာသာ စကားတွေလည်း သူတို့ အချင်းချင်း ပြောကြတော့ စိုင်းသာဌေးက မခံနိုင်လို့ မပြောကြဖို့
ပြောတော့ သူတို့ စိုင်းသာဌေးကို ရက်ရက်စက်စက် ကန်ကျောက် ထိုးကြိတ်ကြတယ် ။

လက်နောက်ပြန် ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ စိုင်းသာဌေး မြေကြီးပေါ်ကနေ ပြန်မထနိုင်ဘဲ လဲခွေသွားရတော့ ဆွေးလည်း
သူ့ကို မထူဖို့ သူ့ဆီကို ကြိုးတုပ်ရက်နဲ့ တိုးကပ်သွားတဲ့အခါ လူရမ်းကား တယောက်က ဆွေးကို ဖမ်းဆွဲလိုက်
တယ် ။ မလိုအပ်ဘဲ ဆွေးရဲ့ ဖင်ကို လက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်လိုက်တယ် ။

“ အိုး....ဘာလုပ်တာလဲ..ကောင်စုတ်..”

သူတို့ရဲ့ ခေါင်းဆောင် လုပ်တဲ့လူက “ ဟေ့ကောင်...စိုင်းဖုန်းထူး....ဒါ ဗိုလ်မှူးလောဘွယ်ရဲ့ ပစ္စည်းလေး...သွား
မထိနဲ့..မင်းကို လျော့ပစ်လိုက်လိမ့်မယ်....” လို့ လှမ်းအော်လိုက်တာ ကြားလိုက်ရတော့ ဒါ လောဘွယ်ကြီးရဲ့
လူတွေ ဆိုတာ ဆွေး သဘောပေါက်လိုက်ရတယ် ။

တတောင်ဆင်း တတောင်တက်နဲ့ လောဘွယ်ကြီးတို့ရဲ့ စခန်းကို ဆွေးနဲ့ သာဌေး ရောက်သွားတယ် ။
သူ့စခန်းဆိုတာ ကြီးကြီးမားမားတော့ မဟုတ်ဘူး ။ တဲစုတ်လေး သုံးလေးလုံးပါဘဲ ။ ဆွေးတို့ ရောက်သွားတဲ့အချိန် လောဘွယ် ထွက်လာတယ် ။ သူ့မျက်နှာကြီးက ပြီတီတီ... ရွံစရာကြီး ။

“ ဟားဟား....အချောလေး ရောက်လာပြီလား …. ခိခိခိ...မင်း ဘယ်ပြေးမလဲ မိချိုသဲ....ချိုသဲ...ချိုသဲ........ချိုသဲ.....”

တချိန်က နံမည်ကြီး ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီးတယောက်ရဲ့ ညုတုတု အိုက်တင်မျိုး လုပ်ပြနေသေးတယ် ။

ဆွေးကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်ပြီး အသဲယားသလို ပုံစံတွေ လုပ်ပြနေရာကနေ သာဌေး အနားကို တိုးကပ်သွားတော့
သူ့မျက်နှာကြီး မဲ့ရွဲ့သွားတယ် ။

“ ခွေးမသား..မင်းက အချောလေးနား ကပ်ပြီး အနံ့ရှူတာလား....သူတောင်းစား...” လို့ အော်လိုက်ပြီး သာဌေးရဲ့
ဘိုက်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်ကြီးတွေနဲ့ ဆင့်ဆင့် ထိုးတော့တာဘဲ ။

“ အိုး....မလုပ်ပါနဲ့...မနှိပ်စက်ပါနဲ့.....”

ဆွေးအော်လိုက်မိတယ် ။

လောဘွယ် ဆွေးဖက်ကို လှည့်ပြီး....“ နင် ဝင်မပါနဲ့..ဒီကောင့်ကို နောင်ကျဉ်အောင် ဆုံးမနေတာ..နောက်ကို မတန်
တရာ မကိုင်ချင်ဖို့ ပုံစံပေးနေတာ....ထွတ်.....လူက ခွေးပစ်တဲ့ဒုတ်..မှန်းတာက ပင်မြင့်က သဇင်ပန်းလေး....ဒီ
မယ်..အချောလေး..ငါ့ဆီမှာ ဘယ်သူတွေ ရောက်နေသလဲ သိရင် မင်းလေး အံ့သြသွားမယ် ..လာ လိုက်ခဲ့..ပြ
မယ်...” လို့ ပြောပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ပူးပြီး တုပ်ထားတဲ့ ကြိုးကနေ ဆွဲခေါ်သွားတယ် ။လောဘွယ်ကြီးရဲ့ ဟောင်ပွာဟောင်ပွာအသံကြီးကြောင့် ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် တဲအပြင်ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အ
ချိန် သူ့အလစ်အငိုက်ကို ချောင်းမြောင်း စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ ကျူးကျော်က ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ဆီကို တရှိန်ထိုးပြေးပြီး ခုန်အုပ်လိုက်သည် ။

“ ဟေး....”

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က မထင်မမှတ်ဘဲ ကျူးကျော် ခုန်အုပ်လာလို့ သေနတ်နဲ့ ပစ်ဖို့ ကြံစည်ပေမယ့် ကျူးကျော် ပုတ်ထုတ်လိုက်လို့ သူ့သေနတ် လက်ထဲက လွတ်ကျသွားရပြီး လူလည်း ပက်လက်လန် လဲကျသွားရသည် ။

ကျူးကျော်ရဲ့ လက်သီးတွေက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ မျက်နှာကို အဆက်မပြတ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိုးနှက်သည် ။
ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ ပေါင်ကြားကိုလည်း ဒူးနဲ့ ဆက်တိုက် သုံးလေးချက် ပစ်တိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ကို လှမ်း ကောက်ယူဖို့ ကြိုးစားသည် ။

“ အမ်..အမ်.....မထိနဲ့..မကိုင်နဲ့..သေနတ်ကို မထိလိုက်နဲ့....”

လောဘွယ်ကြီးက ကျူးကျော်ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားရင်း ပြောလိုက်တာ..။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်မှာတော့ အသံပင် မထွက်နိုင် ။

“ ဟင်...ကျူးကျော်.....”

ဆွေး ကျူးကျော်ကို တွေ့သွားသည် ။

“ ဆွေး.....”

လောဘွယ်က ဆွေးနဲ့ ကျူးကျော်ကို ကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည် ။

“ ဟားဟားဟားဟား........တယောက်ကို တယောက် တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့သြနေကြသလား....အေးလေ....အခုတော့
မင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ငါ့အကျဉ်းသားတွေ ဖြစ်နေကြပြီ ...ငါလုပ်သလို ခံရမယ့်လူတွေ ...ဟားဟားဟား....
”

လောဘွယ်ရဲ့ နောက်လိုက် တပည့်တချို့ ပြေးလာကြပြီး ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို ပွေ့ထူကြပေမယ့် ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်သည်
ကျူးကျော် ထိုးကြိတ်ပြီး ပေါင်ကြားကို ဒူးနဲ့ တိုက်ထားလို့ သတိလစ်နေသည် ။

ဆွေးသည် တဲထောင့်တနေရာမှာ မိမွေးတိုင်းကိုယ်နဲ့ ကျောခိုင်းပြီး ငိုကြွေးနေတဲ့ နန်းမိုခမ်းကို တွေ့သွားသည် ။

“ ဟင်....ဟိုတယောက်က ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ....ဒီမှာ လောဘွယ်....မိန်းကလေးတယောက်ကို ဒီလို လုပ်တာ ဘယ်....”

“ ဖျန်း...”

ဆွေးရဲ့ စကား မဆုံးလိုက် ။ လောဘွယ်က လက်ပြန်ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ ဆွေး အနောက်ကို ယိမ်းယိုင်
သွားသည် ။ ပါးကလေး နီရဲတွတ်သွားသည် ။

ကျူးကျော်က “ လောဘွယ်..မင်း ဆွေးကို မထိနဲ့...” လို့ ပြောရင်း လောဘွယ်ဆီကို တိုးလာလို့ လောဘွယ်ရော သူ့တပည့်တွေကရော သေနတ်တွေနဲ့ ကျူးကျော်ကို ချိန်ကာ ဟန့်တားလိုက်ကြသည် ။

“ ကောင်မလေး...နင့်စောက်ပေါက်ကို ပိတ်ထား.....ငါ့နေရာမှာ ငါ လုပ်ချင်သလို လုပ်မယ် ...နင် စောက်စကား မရှည်နဲ့...နင့်ကိုပါ အဲလို မကြာခင် ချွတ်ထားမှာ......ဟားဟား......”

လောဘွယ်ရဲ့ တပည့်တွေက စိုင်းသာဌေးကိုလည်း တဲထဲကို ဆွဲခေါ်လာကြသည် ။

လောဘွယ်က သူ့တပည့်တွေကို ကျူးကျော်ရဲ့ လက်တွေရော ခြေထောက်တွေကိုပါ ဝိုင်း ချုပ်ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်သလို နန်းမိုခမ်းကိုလည်း ဆွဲခေါ်လာစေသည် ။ နန်းမိုခမ်းသည် လောဘွယ်ရဲ့ တပည့်တွေ အတင်းဆွဲကိုင်ဖမ်းချုပ်လို့ သူမရဲ့ နို့ဖြူဖြူကော့ကော့လုံးလုံးကြီးတွေကိုရော ပေါင်ကြားက တြိဂံပုံ မို့ဖေါင်းဖေါင်း အကွဲကြောင်း
ကြီးကိုရော မကာကွယ်နိုင်တော့ဘဲ လောဘွယ်..ဆွေးနဲ့ ကျူးကျော်တို့ အနားကို အော်ဟစ် ငိုယိုရင်း ပါလာရသည် ။

လောဘွယ်က “ ကျူးကျော်ရဲ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်စမ်း...” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်တဲ့အခါ သူ့တပည့်တွေကကျူးကျော် ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ တခုတည်းသော ဘောက်ဆာဘောင်းဘီတိုလေးကို အတင်းအဓမ္မ ဆွဲချွတ်ပစ်ကြသည်။

ကျူးကျော်က ရုန်းကန်တွန်းထိုးတွေ လုပ်ပေမယ့် အများနဲ့ တယောက် ဝိုင်း ချုပ်ထားတာကြောင့် လောဘွယ်ရဲ့တပည့်တွေ ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်တဲ့အခါ ကျူးကျော်ရဲ့ ဘောင်းဘီလေး ကျွတ်ထွက်သွားသည် ။

ဆွေးက “ မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ လောဘွယ် နင်ဟာ လူမဆန်တဲ့ ခွေး လုပ်ရပ်တွေ လုပ်နေပါလား....” လို့ အော်လိုက်သည် ။ ကျူးကျော်ရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းက ယောကျ်ားတန်ဆာ လက်နက်ကိုလည်း ဆွေး မြင်လိုက်ရသည်။

ငယ်ငယ်ထဲက တတွဲတွဲ ပေါင်းလာတဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့ လိင်တန်ကို အခု လူကြီးတွေ ဖြစ်လာမှ ပထမဆုံး တွေ့ဘူးလိုက်ရတာ ။ ဆွေး ချက်ချင်းဘဲ မျက်လုံး လွှဲဖယ်လိုက်သည် ။

လောဘွယ်က ဆွေးကို ရိုက်နှက်ဖို့ ဆွေးဆီကို လျှောက်သွားတဲ့အချိန် ကျူးကျော်က “ ဟေ့ကောင် လောဘွယ် လုပ်ချင်ရင် ငါ့ကို လာလုပ်..ဆွေးကို မထိနဲ့..” လို့ လှမ်းအော်သည် ။

လောဘွယ်က ကျူးကျော်ဖက်ကို ပြန်လှည့်သွားပြီး “ မင်းကို မလုပ်မှာတော့ မပူနဲ့..ရက်ရက်စက်စက်ကို လုပ်အုံးမှာ..မင်း ငါ့ကို လုပ်ထားတာတွေ များတယ်ကွာ..ငါ့ သမီးတယောက်ကို မင်း လုပ်ခဲ့သလို အခု မင်းကို ပြန်လုပ်တာ....ကိုယ်ချင်းစာတတ်အောင်...ဝဋ် ဆိုတာ မသေခင် ပြန်လည်တယ်ကွ......ကဲ..မင်း နန်းမိုခမ်းကို ငါတို့ရှေ့မှာ
လိုးစမ်းကွာ....ဘန်ကောက်က လိုးပြတဲ့ ရှိုးတွေ လိုပေါ့....” လို့ ပြောလိုက်ရင်း သူ့တပည့်တွေဖက်ကို လှည့်ပြီး“ ကောင်မကို သူနဲ့ ပူးလိုက်..ပူးလိုက်...” လို့ ခိုင်းစေလိုက်သည် ။

လောဘွယ်ရဲ့ တပည့်တွေက နန်းမိုခမ်းကို ကျူးကျော်နဲ့ကပ်ရက်သား ဖြစ်အောင် တွန်းပို့ကြသည် ။ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်နေကြတဲ့ ကျူးကျော်နဲ့ နန်းမိုခမ်းတို့ ကိုယ်ချင်း ထိတွေ့ ပူးကပ်နေပြီ ။ နန်းမိုခမ်းရဲ့ ချောမွတ်တဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေက ကျူးကျော်ရဲ့ပေါင်တွေနဲ့ ထိကပ် ပူးကပ်နေသလို ကျူးကျော်ရဲ့ လိင်တန်က နန်းမိုခမ်းရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်နဲ့ ထိတွေ့မိနေသည် ။

“ ကျူးကျော်..ကောင်မ နို့ကြီးတွေကို ကိုင်စမ်း...”

ကျူးကျော်က “ မင်းလုပ်ခိုင်းတိုင်း လုပ်ရမှာလား....” လို့ ပြန်အော်ပြီး နန်းမိုခမ်းရဲ့ နို့ကြီးတွေကို မကိုင်လို့ လောဘွယ် ဒေါသထွက်သွားသည် ။ ကျူးကျော်ဆီကို တိုးကပ်သွားပြီး ကျူးကျော်ရဲ့ ပါးကို တဖြောင်းဖြောင်း ရိုက်သည် ။

“ ခိုင်းရင် လုပ်ကွာ....ငါ စိတ်ထွက်လာရင် မင်းနာမယ်..မင်းကို တခါထဲ သတ်ပစ်လိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ...လက်ချောင်းတွေကို တချောင်းချင်းဖြတ်မှာ....မင်းကို ဝေဒနာခံစားခိုင်းမှာ...ကဲ..လုပ်..နို့တွေကို ကိုင်နယ်...စို့..စောက်ပတ်ကိုနှိုက်....”

“ မလုပ်ဘူး....သတ်လိုက်ကွာ...မလုပ်ဘူး ....”
နန်းမိုခမ်းမှာတော့ ယောကျ်ားတွေ အများကြီးရှေ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး နဲ့ ရှိနေရုံတင်မကဘဲ ကျူးကျော်နဲ့ပါ လိင်ဆက်ဆံရမယ်လို့ လောဘွယ်က အတင်း အဓမ္မ လုပ်နေလို့ အတင်း ငြင်းဆန် ငိုယိုနေသည် ။

လောဘွယ်လည်း နန်းမိုခမ်းနဲ့ ကျူးကျော် ရင်ချင်းအပ်ရက်သား ကြိုးနဲ့ တုပ်နှောင်ထားတာတွေကို ဓါတ်ပုံရိုက်ယူသည် ။ “ ကျောက်ကျားကို ပို့ဖို့ကွ....” လို့ အားရကျေနပ်တဲ့ အသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အချိန် ဆွေးက နန်းမိုခမ်းကို ဒီလို မလုပ်ဖို့ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ခိုင်းဖို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် ဆွေးဖက်ကို လှည့်လာသည် ။

“ နင့်ကို ပါးစပ် ပိတ်ထားဖို့ ငါ ပြောထားတာ နင် နားမထောင်ဘူး..ဟုတ်လား...နင့်ပါးစပ်ကို ဘာနဲ့ ဆို့ထားရမလဲ....”

လောဘွယ်ရဲ့ ကောက်ကျစ်တဲ့ မျက်လုံးစွေစွေမှေးမှေးတွေက ဆွေးရဲ့ ဘေးမှာ နောက်ပြန်ကြိုး တုပ်ရက်နဲ့ ရပ်နေတဲ့ စိုင်းသာဌေးဆီကို ရောက်ရှိသွားကြသည် ။

“ ဟာ..ဟိုကောင်..လီးကြီး တောင်နေပါလား...ဟားဟား....ဒီကောင်..ခွေးသား...အထိုးအကြိတ်ခံရပြီးကြိုးအတုပ်ခံနေရတာတောင် ကျောက်ကျားသမီးကို ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတယ်....”

လောဘွယ်ရဲ့ အပြောကြောင့် ဆွေးလည်း သူဘေး ကပ်ရက်မှာ ရှိတဲ့ စိုင်းသာဌေး ဖက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။

စိုင်းသာဌေးရဲ့ ဘောင်းဘီရှေ့ဖက်မှာ ရှေ့ကို ငေါထွက်နေတာကြီးကို ဆွေး တွေ့လိုက်ရသည် ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ အချိုးကျ တောင့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ရင်သားစိုင်တွေနဲ့ အမွှေးရိပ်ထားလို့ ပြောင်ရှင်းပြီး ပြတ်
ပြတ်သားသား တွေ့နေရတဲ့ မိန်းမအင်္ဂါစပ် အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီးကို ကြည့်ပြီး သဘာဝအလျောက် စိတ်တွေ နိုးကြားထကြွလာပုံရသည် ။

စိုင်းသာဌေးလည်း လောဘွယ် ပြောလိုက်လို့ ဆွေးက သူ့လီးတောင်နေတာကို တွေ့သွားလို့ မျက်နှာ နီမြန်းပြီး
ရှက်သွားပေမယ့် လက်နောက်ပြန် ကြိုးတုပ်ခံထားရတာကြောင့် ဘာမှ ဖုံးကွယ်လို့မရ ဖြစ်နေသည် ။ လောဘွယ်
က စိုင်းသာဌေးရဲ့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲက တောင်နေတဲ့ လိင်တန်ကို အပြင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။ နီရဲတွတ်နေတဲ့ ဒစ်လုံးကြီးနဲ့ နီညိုညို လိင်ချောင်းကြီးကို ဆွေး အနီးကပ် တွေ့နေရသည် ။

လောဘွယ်က သူ့တပည့်တွေကို စိုင်းသာဌေးကို အတင်းချုပ်ပြီး နန်းမိုခမ်းရဲ့ နောက်ကျောဖက်ကို ပူးကပ်ရပ်ခိုင်းဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်းသည် ကိုယ် အရှေ့ဖက်မှာ ကျူးကျော်..အနောက်ဖက်မှာ စိုင်းသာဌေး ပူးကပ် ရောက်နေပြီး သူတို့ရဲ့ လိင်တန်ချောင်းတွေလည်း သူမကို ထိကပ်မိနေတာကြောင့် အရမ်းဘဲ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။ စိုင်းသာဌေးရဲ့ လိင်ချောင်းက ပိုဆိုးသည် ။ မာကျော ကြီးထွားနေပြီး နန်းမိုခမ်းရဲ့ ကော့တင်း
တဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ကြားထဲကို တည့်တည့်ကြီး ဖိကပ် ထောက်မိနေလို့ ..။

ဆွေးမှာ အရှေ့တည့်တည့်မှာ နန်းမိုခမ်း ..ကျူးကျော်နဲ့ စိုင်းသာဌေးတို့ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေကို နီးနီးကပ်ကပ်ကြီး တွေ့မြင်နေရတာ အပြာဇာတ်ကားတခုကို ကြည့်နေရသလို ဖြစ်နေရသည် ။ ကျူးကျော်နဲ့ စိုင်း
သာဌေးတို့ရဲ့ လိင်တန်တွေကိုလည်း အနီးကပ် မြင်နေရသည် ။ ကျူးကျော်ရဲ့ လိင်တန်က မတောင်ဘဲ ပုံမှန် အနေအထားအတိုင်း ရှိနေပေမယ့် စိုင်းသာဌေးရဲ့ လိင်တန်ကတော့ မတ်ထောင်နေတဲ့အပြင် ထိပ်ပေါက်ကလေး
ကနေလည်း အရည်ကြည်လေးတွေ ယိုစီးကျလျက် ရှိတာကို ပြတ်သားစွာနဲ့ မြင်နေရသည် ။

လောဘွယ်ကြီး အသားကုန် မိုက်ရိုင်းနေပြီ ။
သူ့အပေါ် နှစ်ပေါင်းများစွာ အနိုင်ကျင့်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား အပေါ် လက်စားချေ ချင်တဲ့ စိတ်တွေက သူ့
ကို ဖုံးလွှမ်းနေသည် ။ သူ ခံစားခဲ့ရသလိုဘဲ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ပြန်ခံစားစေချင်သည် ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ မို့ဖေါင်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လောဘွယ် လက်နဲ့ ဖမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

“ ဟာ....ဟာ...အရည်တွေ ရွှဲစိုနေပါလား...ဟ..ဟတ်ဟား....ကောင်မ စိတ်တွေ လာနေပါလား...လီး နှစ်ချောင်း ညှပ်
ပူးညှပ်ပိတ် ရှေ့နဲ့နောက် ထောက်မိထားတော့ တခါထဲ ကောင်မ ထန်လာနေပြီကွ....အိုး..ဒါဘဲကွ..ဖိုနဲ့မ ထိတွေ့
မိရင် မရဘူး..သဘာဝစိတ်တွေက ထကြွလာရတာဘဲ.....”

နန်းမိုခမ်းရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ထောက်မိထားတဲ့ စိုင်းသာဌေးရဲ့ လိင်ချောင်းကို လောဘွယ် စစ်ကြည့်ပြန်တော့
ထိပ်ပေါက်ကနေ အရည်တွေ စိမ့်စီးကျနေတာကို တွေ့လိုက်ရပြန်သည် ။

“ ဒီငတိလည်း ထန်နေပြီ …. ဒီလောက် ဒုက္ခရောက်နေတဲ့ အချိန်မှာတောင် လီးက မတ်ထောင်နေတယ်...ဟားဟား
ကဲ ကျူးကျော်ရဲ့ လီးကို ကြည့်ရအောင်....”

လောဘွယ် အံ့သြသွားသည် ။ ကျူးကျော်ရဲ့ လိင်တန်က ပုံမှန်ဘဲ ။ တောင်မတ်မနေဘူး ။

“ ဟေ့ကောင် ခွေးသား..မင်း ပန်းသေနေလား....”

ဆွေးမှာ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို မမြင်ချင်လည်း မြင်နေရ မကြားချင်လည်း ကြားနေရသည် ။

လောဘွယ်က “ ဒါဆို ဒီလီးတောင်တဲ့ ငတိနဲ့ဘဲ ကျောက်ကျားသမီးကို လိုးခိုင်းမယ်....ဟေ့ကောင်တွေ ..ကျူးကျော်ကို သပ်သပ် ခွဲထုတ်လိုက်ကြစမ်း....” လို့ အော်လိုက်တော့ သူ့တပည့်ကောင်တွေက ကျူးကျော်ကို
ခွဲထုတ်လိုက်ကြသည် ။

ဒီအချိန်မှာ သတိပြန်ရလာတဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ပြန်ရောက်လာသည် ။ သူတယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး ။ သူ့
တပည့်တွေပါ ပါလာသည် ။ သူ့တပည့်တွေက စိုင်းသာဌေးနဲ့ နန်းမိုခမ်းတို့ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ပူးကပ်တုပ်
ထားတာတွေကို သဘောကျပြီး တဟီးဟီးနဲ့ ဖြစ်နေသည် ။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က ..“ ဟေ့ကောင်တွေ..မင်းတို့ကို ငါ ဒီကို ခေါ်လာတာ ဖင်တုံးလုံး ကြည့်ဖို့ မဟုတ်ဘူး...ကျူးကျော်ကို အရေခွံခွာဖို့..ဆော်ဖို့ ဖြဲဖို့....” လို့ ဟောက်လိုက်မှ မျက်နှာပိုး သတ်လိုက်ကြသည် ။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်သည် ကျူးကျော် သူ့ပေါင်ကြားကို ဒူးနဲ့ အတိုက်ခံထားရလို့ ဂွေးတက်ပြီး တော်တော်နဲ့ သတိမလည်ဘူး ။ သတိပြန်ရရချင်း ကျူးကျော်ကို ပြန်ဆော်ဖို့ ပြန်ရောက်လာတာ ။ သူကိုယ်တိုင်က ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဂွေးအောင့်နေဆဲဖြစ်လို့ တပည့်တွေကို ဆော်ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာတာ ။

လောဘွယ်လည်း ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ လက်ထဲကို ကျူးကျော်ကို အပ်လိုက်သည် ။
ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် တပည့်တွေလည်း ဒီနယ်မြေမှာ ထောင်လွန်းတဲ့ ကျူးကျော်ကို ရက်စက်စွာ လက်တုံ့ပြန်ရတာမို့အညှိုးကြီးကြီးနဲ့ ထိုးကြကန်ကြ ထုကြထောင်းကြလေသည် ။

အထိုးအကြိတ်တွေ လုပ်နေကြလို့ လောဘွယ်ရဲ့ အညှီအဟောက် ဇာတ်လမ်းက ရပ်တန့်သွားရသည် ။

လောဘွယ်လည်း ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် အကူအညီနဲ့ ကျူးကျော်နဲ့ နန်းမိုခမ်းကို ဖမ်းခေါ်လာခဲ့နိုင်တာ ဖြစ်လို့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို အလိုလိုက်ရတဲ့သဘော ရှိသည် ။

စိုင်းသာဌေးနဲ့ နန်းမိုခမ်းတို့ကို လိုးခိုင်းမယ့် အစီအစဉ်ကို ရွှေ့ဆိုင်းလိုက်သည် ။

“ သူတို့ကို ဟိုဖက်တဲလေးမှာ လှောင်ထားလိုက်..သေသေချာချာ စောင့်ကြည့်ထား..ထွက်ပြေးတာတို့ လွတ်ပြေးတာတို့ဆို မင်းတို့ကို ငါ သတ်မယ်...”

ဆွေးကို ဒရွတ်တိုက်ဆွဲကာ သူနေနေတဲ့ ယာယီတဲ ဆီကို ခေါ်ဆောင်သွားသည် ။https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi18KJpBxfjVXE32YAectedQljPlBdIEzg2q8-4knxopxjQJK9Vva0DC2hj-Y5m55C64_GG7zEu-Xdo7MA69epJSUIri8BZZZyQWvpy9yGCq4LH8mS-hh9-QrV1b9lX-WCg_kVLZlCKce1-/s320/63917_DSC_1524_122_936lo.JPG
“ နင် တော်တော် ယုတ်မာတဲ့ကောင်..ဒီလောက် အဖြစ်ဆိုးနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတာတောင် နင် တဏှာစိတ် များနေတာ

အံ့သြစရာဘဲ...”

တဲလေးထဲက ကွပ်ပျစ်လေးပေါ် ကျောချင်းကပ် ကြိုးတုပ်ခံနေရတဲ့အချိန် နန်းမိုခမ်းက စိုင်းသာဌေးကို မကျေမနပ်ပြောလိုက်သည် ။ စိုင်းသာဌေးလည်း

ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ် ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘူး ။ နန်းမိုခမ်းကို အဝတ် ပြန်ဝတ်ခွင့်ပေးလို့ တော်ပါသေးသည် ။ ဒါပေမယ့် နန်းမိုခမ်းသည် ဒီအဖြစ်ဆိုးနဲ့

ကြုံလိုက်ရတာကြောင့် တော်တော် ကို စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲနေသည် ။ ရှက်နေသည် ။

စိုင်းသာဌေးလည်း စောစောက နန်းမိုခမ်းရဲ့ တင်းတောင့်တဲ့ ဖင်တုန်းအိအိကြီးတွေ အလည်တည့်တည့်ကို သူ့

လိင်တန်နဲ့ ဖိထောက်ထားခဲ့ရတဲ့ အရသာကို ပြန်စဉ်းစားမိတော့ ပေါင်ကြားက ဒုတ်က ပြန်မာထောင်လာသည် ။

သူ သဘောကျ ချစ်နေတဲ့ ဆွေးအရှေ့မှာ ခုလို ဖြစ်သွားတာတော့ ဆိုးသည် ။

ဆွေးသည် လောဘွယ် ဆွဲခေါ်တာကို ရုန်းကန် ငြင်းဆန်ပေမယ့် အင်အားခြင်း မမျှလို့ လောဘွယ်ရဲ့ တဲထဲကို

ပါသွားသည် ။ လောဘွယ် မကြာခင် လိုးတော့မယ် ဆိုတာ ဆွေးသိသည် ။ ဒီကောင်ကြီးရဲ့ အလိုးကို မခံရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး သူမကိုယ် သူမ

ကာကွယ်မည် လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည် .။

ဆွေးက ရုန်းကန်နေလို့ ဆွေးရဲ့ ရင်လှလှတွေက တုန်ခါနေကြသည် ။ တင်ပါးတွေရောဘဲ ။ လောဘွယ်က ဒါတွေကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထလာသည်

။ လောဘွယ်ရဲ့ ဘောင်းဘီရှေ့ ပေါင်ကြားက ငေါငေါကြီး ဖုထွက်နေတာကို ဆွေးတွေ့နေရသည် ။

သူနဲ့ ဆွေးကို ငေးမောကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိ လုပ်နေကြတဲ့ တပည့်တွေကို လောဘွယ်က “ ဟေ့ကောင်တွေ...အားနေရင်

ကြက်ဥသွားပြုတ်စမ်း....ငါ့အတွက်..” လို့ လှမ်းအော်သည် ။

ဆွေးကို တဲအတွင်းဖက်ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ပြီး လောဘွယ်က တဲ တံခါးကို စေ့ပိတ်လိုက်သည် ။

“ ကောင်မလေး....နင် ငါ့မယားဘဲ လုပ်လိုက်ပါတော့ဟာ.....နင့်ကို ငါ ကောင်းကောင်းထားမှာပါ....”

လောဘွယ်က ဆွေးရဲ့ တကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အာသာရမက် ပြင်းပြင်းနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း ပြောလိုက်သည် ။

တောက်..စောက်ရမ်းလှတဲ့ ကောင်မ...ဟီး....ငါတော့ ပွတာဘဲ....လို့ သူ့စိတ်ထဲက ပြောမိနေသည် ။

ပါးစပ်ကတော့ ဆွေးကို“ နင် ငါ့အလိုကို လိုက်လိုက်ပါ.....နင်ဖြစ်ချင်တာတွေ အားလုံးကို ငါ လုပ်ပေးမယ်

...တဖက်ကမ်းမှာ အိမ်ဆောက်ပေးရမလား...နင့်အဖေကို ရွှေချောင်း ဘယ်နှစ်ချောင်းပေးပြီး တင်တောင်းရမလဲ...

ပြော...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ထွီ....နင့်လို အစုတ်ပလုပ်ကောင်ကို ငါက ဘယ်တော့မှ အလိုလိုက်မယ် မထင်နဲ့ လောဘွယ်...ငါ့ကို သတ်ချင်သတ်လိုက်.......နင့်မယားတော့

ငါမလုပ်ဘူး....”

လောဘွယ်သည် တခြား ယောကျ်ားတယောက်သာ သူ့ကို နစ်နာအောင် ခုလို ပြောခဲ့ရင် ဒီကောင်ကို အပီအပြင်

နှိပ်စက်မှာ ဖြစ်သည် ။ ချောလှတောင့်တင်းတဲ့ ဆွေးလို ကောင်မလေးက ပြောတာဆိုတော့ တဟားဟား အော်

ရယ်ရင်း စိတ်ဆိုးဟန် မပြဘူး ။

“ နင် ငါ့မယား မလုပ်ချင်ပေမယ့် ငါကတော့ နင့်ကို ငါ့မယား အဖြစ် သတ်မှတ်ပြီးနေပြီ..ကောင်မလေး...နင့်ကို

ငါ လိုးတော့မှာ....လိုးတယ် ဆိုတာ သိလား.....ငါ့လီးနဲ့ နင့်စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးမှာ.....ခိခိခိ …. ”

လောဘွယ်ရဲ့ ကျဉ်းတဲ့ မျက်လုံးတွေ ရယ်မောလိုက်လို့ ပိတ်သွားသည်လို့ ဆွေး ထင်မိသည် ။ ရိုင်းစိုင်း ပက်စက်

တဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့် ဆွေးသည် ထောင်းကနဲ ဒေါပွသွားရပြီး....“ နင် လုပ်တိုင်း ခံမှာမို့လား စောက်ရူးကြီး ”

လို့ ပြန်အော်လိုက်သည် ။

လောဘွယ်က သူ့ဘောင်းဘီပွကြီးကို ဆွဲစု ချည်နှောင်ထားတဲ့ စစ်ခါးပတ်ကြီးကို ဖြုတ်ချွတ်လိုက်သည် ။

“ ငါ အတင်း တက်လိုးလာတာ မိန်းမတွေ တော်တော့်ကို များခဲ့ပြီ ...အလိုမတူလည်း ငါလိုးချင် လိုးမှာဘဲ..ငါ

တို့ တောထဲမှာ ဥပဒေ ဆိုတာ ငါတို့ သေနတ်ပြောင်းဝမှာဘဲ ရှိတယ် ...လက်ထဲမှာ သေနတ်ရှိပြီး နောက်လိုက်

နောက်ပါ ရှိလို့ကတော့ တိုင်းပြည်ကြီး တခုလုံးကိုတောင် နှစ်ပေါင်း တော်တော်ကြာ သိမ်းထားလို့ ရတယ်ကွ....”

သူ့စစ်ဘောင်းဘီ အစိမ်းပုတ်ကြီးကို ချွတ်ချသည် ။

အိုး ...။

ဆွေး အရမ်း တုန်လှုပ်သွားသည် ။ ကြောက်သွားသည် ။

အတွင်းခံဘောင်းဘီ ခံမဝတ်ထားတဲ့ လောဘွယ်ရဲ့ ကိုယ် အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတာကို မြင်လိုရလို့ပါ ။

ပေါင်ကြားက အမွှေးမဲမဲတွေ ကြားက ငေါငေါကြီး ထောင်ထနေတဲ့ လောဘွယ်ရဲ့ ငပဲလီးကြီးကို နီးကပ်စွာ တွေ့

လိုက်ရလို့ ။ လောဘွယ်ရဲ့ လီးက စောစောက တွေ့ဖူးခဲ့ရတဲ့ ကျူးကျော်နဲ့ စိုင်းသာဌေးတို့ရဲ့ လီးတန်တွေထက် အဆမတန် ကြီးထွား

ရှည်လျားနေလို့ပါ ။

လောဘွယ်က ဆွေးလက်တွေကို ပူးပြီး ချည်နှောင်ထားတဲ့ ကြိုးကို ဖြည်ပေးလိုက်သည် ။

“ အသား အနာမခံနဲ့ ကောင်မလေး....မထူးတဲ့ အတူတူ ငါလိုးတာကို ခံလိုက်..နောက်ကျတော့ နင်ကိုယ်တိုင်က

ငါလိုးပေးတာကို ကြိုက်ပြီး...ခဏခဏ တောင်းခံနေမှာ....ဟီး...”

လောဘွယ်က ဆွေးအနားကို တိုးကပ်သွားသည် ။ သူ့ငပဲတန်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ။

“ လာ..လာ...ကွပ်ပျစ်ပေါ်တက်...လိုးကြမယ်...”

“ အို..သွား..ငါ့ကို လာမထိနဲ့...”

ဆွေးက လောဘွယ် လက်တွေကို ပုတ်ထုတ်သည် ။

“ အသား နာချင်သလား....ကောင်မ...အေးအေးဆေးဆေး အလိုးခံ....လာ..နင့်အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်...”

အတင်းဆွဲ အတင်းဖက်ပြီ ။ ကြမ်းပြီ ..။

“ အို..လွှတ်..လွှတ်..မလုပ်နဲ့ ..သွား....ခွေးကောင်ကြီး....”

ဆွေးကို အတင်းဆွဲပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို တွန်းလှဲလိုက်သည် ။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်တွေ ပြေကျွတ် လန်ပြန်ကုန်

ပြီ ။ ဝင်းဝါတဲ့ ပေါင်သားတွေကို လောဘွယ် မြင်ရတော့ စိတ်တွေ ပိုထကြွလာသည် ။

“ ငြိမ်ငြိမ်နေဆို..ငါတယ်...ရိုက်ပစ်လိုက်ရ....”

ကျားကိုးစီး စားမကုန်တဲ့ ကိုယ်ကြီးနဲ့ အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမသား တယောက်ကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်ဖို့ ရွယ်လိုက်ရင်း

လောဘွယ်သည် ဆွေးပေါင်တန်တွေကို ဆွဲကား ဖြဲလိုက်သည် ။ လန်တက်နေတဲ့ ဆွေးရဲ့ ထမိန်လေးကြောင့်

ဆွေးသည် ပင်တီအဖြူလေးကို ဝတ်ထားကြောင်း လောဘွယ် တွေ့နေရသည် ။ သူ့လက်ကြီး ဆွေးပေါင်ခွဆုံနေ

ရာကို ရောက်သွားသည် ။ ဆွေးက လောဘွယ်ကို ထုရိုက် ကန်ကျောက်သည် ။ ရုန်းထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားသည် ။

ပါးစပ်က ဆဲသည် ။

လောဘွယ်က အတင်း တက်ခွသည် ။ ဆွေးလက်တွေကို ချုပ်သည် ။ ခြေထောက်တွေကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့

ဖိထားသည် ။

ဗျိ ….. ..

အို ….
ပင်တီအဖြူလေးကို ဆွဲကိုင်ဖြဲဆုပ် ပစ်လိုက်သည် ။

ဆွေးရဲ့ကိုယ်အောက်ပိုင်း အဝတ်မဲ့သွားတဲ့အချိန် ဆွေးရဲ့ ခါးမှာ လုံးထွေးစုနေတဲ့ ဆွေးရဲ့ ထမိန်လေးကိုပါ လောဘွယ်က ချွတ်ယူပြီး အဝေးကို

လွှင့်ပစ်လိုက်သည် ။ ဆွေးကိုယ်အောက်ဖက် လုံးဝ ဗလာကျင်းသွားတော့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖွေးဖွေးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဂွဆုံက မို့ဖေါင်းတဲ့

အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လောဘွယ် မြင်လိုက်ရလို့ အံ့သြ ငေးကြောင်ကြည့်မိနေသည် ။

“ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်...” လို့ လောဘွယ်ရဲ့ ပါးစပ်ပြဲကြီးက အသံထွက် ရေရွတ်လိုက်တာကို ဆွေး ကြားလိုက်

ရသည် ။ ပေါင်တန်တွေကို စေ့ဖို့ ဆွေး ကြိုးစားလိုက်သည် ။ လောဘွယ်က အစေ့မခံဘူး ။ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေ

ကို ဖြဲကားပြီး ဆွေးရဲ့ ရွှေကြုတ်ကို သေသေချာချာ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်သည် ။

ဆွေးလည်း အလစ်အငိုက်မှာ လောဘွယ်မျက်ခွက်ကို အားနဲ့ ဆောင့်ကန်ထည့်လိုက်သည် ။

“ အား......”

လောဘွယ် ဝုန်းကနဲ ကွပ်ပျစ်အပေါ်က မြေကြီးပေါ်ကို ခွေးကျကျသည် ။

ဆွေး ကွပ်ပျစ်ပေါ်က ခုန်ဆင်းသည် ။ လောဘွယ် ပစ်လိုက်တဲ့ သူမ ထမိန်လေးကို တဲထောင့်တနေရာမှာ သွား

ကောက်သည် ။ ကျားနာကြီးတကောင်လို လောဘွယ် လူးလဲထသည် ။ နာသွားပေမယ့် ဆွေးကို အရယူရေးကို

အလေးထားရမှာမို့ ဆွေးဆီကို တဟုန်ထိုး တိုးကပ်သွားသည် ။

လောဘွယ် ကြမ်းပြီ ။ ဖျန်းကနဲ ပိတ်ရိုက်လိုက်သည် ။ ဆွေး နောက်ပြန်လန်ကျသွားသည် ။

“ ခွေးမ...နင့်ကို ဖင်ပါ လိုးပစ်မယ်.....”
လောဘွယ် မြေကြီးပေါ် ပက်လက်လဲကျနေတဲ့ ဆွေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွသည် ။

ဆွေးရဲ့ ထမိန်က ပေါင်ရင်းတွေအထိ လန်တက်နေသည် ။ ပေါင်တန်လှလှတွေနဲ့ ဂွဆုံနေရာက မို့ဖေါင်းဖေါင်း

နီညိုညို အကွဲကြောင်းကို လောဘွယ် တွေ့နေရသည် ။ မတ်မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့ယောကျ်ားတန်ဆာကြီးက

ဆွေးပေါင်ရင်းကို လာထိထောက်မိသည် ။ လောဘွယ်ရဲ့ ဒုတ်ကြီးကနေ စီးကျထွက်နေတဲ့အရည်တွေက ဆွေးရဲ့

ပေါင်တန်မှာ ပေကျံကုန်သည် ။

လောဘွယ် ဆွေးရဲ့ အကျ ႌကို အတင်း ဆွဲဖြဲသည် ။ အကျ ႌပြဲစုတ်ထွက်သွားသည် ။ ဘရာစီယာလေး အထဲက

ရင်စိုင်ကြီးတွေက အတင်းကြီး ရုန်းကန်ထွက်ချင်နေကြသည် ။

ဒေါသနဲ့တဏှာပေါင်းသွားတဲ့ လောဘွယ်သည် ဘရာစီယာဖြူဖြူလေးကိုပါ အတင်း ဆွဲဖြဲပစ်သည် ။ ဆွေးသည် လောဘွယ် ရိုက်ထည့်လိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့် ခေါင်းတွေ မူးဝေသွားလို့ စောစောကလိုပြန်မတိုက်ခိုက်နိုင်တော့ဘူး ။ လောဘွယ် ပြုသမျှ နုရတော့မယ့် အခြေအနေ ။

ဆူကော့နေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ဘွင်းဘွင်းကြီး ဖြစ်နေပြီ ။ လောဘွယ် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ကိုင်ဆုပ်လိုက်

သည် ။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာလည်း ဆွေးပေါင်ရင်းကို ထောက်မိနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကို နေရာရွှေ့ပြီး မို့ဖေါင်းတဲ့

ဆွေးရဲ့ ရွှေကြုတ်အပေါက်ဝကို တေ့လိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ လောဘွယ်နောက်စိကို မာကျောနဲ့ တစုံတခုက လာထောက်လိုက်သည် ။

“ နောက်ကို အသာလေး ဆုတ်လိုက် ...ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်...”

လောဘွယ် တအား တုန်လှုပ်သွားသည် ။ ရန်သူ ...။ သူစော်မွှန်နေလို့ မသိလိုက် ။ သူနောက်ကျသွားပြီ ။

“ ဒူးထောက်လိုက်....”

ဆွေးရဲ့ နို့အိအိကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေ နှမျောတသစွာနဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်ရသည် ။ လိင်တန်သည် အန္တရာယ် ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ချက်ချင်း ပျော့ကျသွားသည် ။ အနောက်က ခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း
ဒူးထောက်ပေးလိုက်ရသည် ။

ဆွေးသည် မူးဝေနေတဲ့ကြားက လောဘွယ်ခေါင်းကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ထားတဲ့လူကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ သိုးထိန်း ...”

ဆွေး လူးလဲထပြီး ခါးကိုရောက်နေတဲ့ ထမိန်ကို ရင်လျားလိုက်သည် ။

“ လောဘွယ် ...ဆွေးရဲ့ နို့တွေကို ကိုင်တဲ့ မင်းလက်တွေကို ငါ ဖြတ်မယ် ...လိုးဖို့ကြံတဲ့ မင်းလီးကိုလည်း ငါဖြတ်ပြီး ဝက်စာကျွေးလိုက်မယ် ...”

“ ဟာ...မ.....မ......မလုပ်ပါနဲ့...သိုးထိန်းရာ.......ငါ...ငါ....တောင်းပန်......”

လောဘွယ်က အသက်ဘေးအတွက် တောင်းပန်နေပေမယ့် စိတ်ထဲက သိုးထိန်း သူ့စခန်းထဲ ဘယ်လို ဝင်လာသလဲ..ဒီတဲထဲ ဘယ်လို ဝင်လာသလဲ စဉ်းစားနေသလို တပည့်တွေ ရောက်လာပါစေ...ဆုတောင်းမိလိုက်သည် ။

သိုးထိန်းက လက်တဖက်နဲ့ သေနတ်ကို ချိန်ထားပြီး သူဝတ်လာတဲ့ ပြောက်ကြား အစိမ်းရောင် ဂျာကင်ပါးကို ချွတ်
ပြီး ဆွေးကို ဝတ်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ လောဘွယ်..လက်ကို နောက်ပစ်လိုက်စမ်း....”

လောဘွယ်လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထားခိုင်းပြီး သူ့အိတ်ထဲ ပါလာတဲ့ လက်ထိပ်နဲ့ ခတ်လိုက်သည် ။

ဆွေးက သိုးထိန်းကို “ ကျူးကျော်ရော စိုင်းသာဌေးရော တခြားတဲတလုံးမှာ ရှိနေတယ် သိုးထိန်း....” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ အေး....ငါ့လူတွေ သူတို့ဆီ ရောက်နေပြီ...ဆွေး....”

သိုးထိန်းက လောဘွယ်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို အဝတ်စတွေ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး “ မတ်တပ်ရပ်စမ်း....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့
အခါ လောဘွယ် ချက်ချင်းဘဲ ဒူးထောက်ရာက ထရပ်လိုက်သည် ။

တဲထဲကို သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေ ဝင်လာသည် ။ လောဘွယ်ကို လက်မောင်း တဖက်တချက်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ကြပြီး
တဲထဲက ခေါ်ထုတ်သွားကြသည် ။

“ သိုးထိန်းရယ်...လက်မတင်လေးဘဲ..လောဘွယ်ကြီး ငါ့ကို စော်ကားဖြစ်သွားတော့မလို့ဟာ...”

“ အေး...နောက်မှပြော..ဆွေး..ဒို့ အမြန်ဆုံး ဒီနေရာက လစ်ကြရမယ်....”

သူတို့ လောဘွယ်ရဲ့ စခန်းကနေ စထွက်တဲ့အချိန် မောင်းပြန်သေနတ် ပစ်ခတ်သံတွေ တဘုံးဘုံး ကြားလိုက်ရ
သည် ။ လောဘွယ်..ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့ လူတွေနဲ့ သူတို့လူတွေ စ ပစ်ခတ်ကုန်ပြီ ။

သိုးထိန်းလူတွေက နေရာကောင်းတွေကနေ ကြိုတင် နေရာယူစောင့်နေကြတာမို့ လောဘွယ်တို့ လူစု ကို အမြင့်
ကနေ စက်သေနတ်အကြီးစားတွေနဲ့ ဖိပြီး ပစ်ခတ်ကြသည် ။

သိုးထိန်းကတော့ ကျူးကျော်..စိုင်းသာဌေး..နန်းမိုခမ်း...ဆွေးနဲ့ လောဘွယ်ကို အရခေါ်ပြီး အမြန် ဆုတ်ခွာခဲ့သည် ။

ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့လူတွေ ရိုက်နှက်ကန်ကျောက်ထားတာတွေကြောင့် မနည်း လမ်းလျှောက်နေရသည် ။

“ ကျေးဇူးကမ္ဘာ..သိုးထိန်း..မင်း ပေးတဲ့ အသက်ဘဲ ရှိတော့တာ....ကွာ...”
စိုင်းသာဌေးကိုတော့ ကယ်လာခဲ့ရပေမယ့် သိုးထိန်းက မကြည်ဘူး ။ လူအလစ်မှာ စိုင်းသာဌေးကို သေနတ်ပြပြီး
“ ဆွေး အနားကို ဘယ်တော့မှ မကပ်နဲ့တော့ကွာ....ငါ မင်းကို လောဘွယ်စခန်းမှာ ထားခဲ့မလို့ဘဲ မကောင်းတတ်လို့ ခေါ်လာတာ...ဒါပေမယ့် ဆွေးကိုတော့ မင်း မပတ်သက်နဲ့တော့...” လို့ ခြိမ်းခြောက်သည် ။

စိုင်းသာဌေးလည်း “ ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့....” လို့ ပြန်ပြောသည် ။

သူတို့လူစု တောင်ပေါ်က ခပ်သွက်သွက် ဆင်းပြေးကြသည် ။ သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေက M249 SAW (Squad Automatic Weapon ) ၃လက် Browning Machine Gun, Cal. .50 နှစ်လက် ဆိုင်ပြီး လောဘွယ်စခန်းကိုပစ်ခတ်တဲ့အပြင် ဒုံးပစ်လောင်ခြာတွေလည်း ပစ်လွှတ် တိုက်တာ ဆိုတော့ လောဘွယ် တပည့်တွေ အလူးအလဲ ခံကြရပြီး ရုတ်တရက် သိုးထိန်းတို့ အနောက်ကို မလိုက်နိုင်ကြ ။

သိုးထိန်းလည်း ဆွေးလက်ကလေးကို ဆွဲပြီး တောင်ကုန်းပေါ်က ဆင်းနေသည် ။ လက်ထိပ်ခတ်ပြီး ခေါ်
လာတဲ့ လောဘွယ်ကို သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေက လမ်းခရီးမှာလည်း ကြုံရင် ကြုံသလို ခြေထောက်နဲ့ ကန် သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုတာတို့ လုပ်လာကြသည် ။

နန်းမိုခမ်းက သူ့ကို လူမဆန်တဲ့ နှိပ်စက် အနိုင်ကျင့်တာတွေ လုပ်ခဲ့တဲ့ လောဘွယ်ကို မကျေနပ်တာ
ကြောင့် သူ့အဖေ စခန်းကို ရောက်တဲ့အထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သိုးထိန်းတို့ကို
လမ်းခရီးမှာတင် နှိပ်စက်ဖို့ ပြောလို့ ။ နန်းမိုခမ်း သည် သူတို့ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ သမီးလေးမို့ မျက်နှာလို မျက်
နှာရ ဖါးချင်ကြတဲ့ သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေက လောဘွယ်ကို ထိုးကြိတ် ရိုက်နှက်ကြသည် ။

ဆွေးကလည်း သိုးထိန်းကို လောဘွယ် ပက်စက် ယုတ်မာတာတွေကို ပြေးရင်းလွှားရင်း ပြောပြလာသည်။
သိုးထိန်း ကိုယ်တိုင်ကလည်း လောဘွယ် ဆွေးကို တက်ခွပြီး နို့ကြီးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်နေတာ..သူ့ဒုတ်ကြီးနဲ့ ဆွေး အဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ဖို့ လုပ်နေတာ မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ထားတာဘဲ ။

ဒါဏ်ရာတွေ ဗလပွနဲ့ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ကျူးကျော်လည်း ဆွေးက သူ့ကို မတွဲမကူဘဲ သိုးထိန်းနဲ့ အတူတူ တတွတ်တွတ် စကားတွေ ပြောပြီး ရှေ့ကနေ လက်ချင်းတွဲပြီး သွားနေတာကို အနောက်ကနေ ကြည့်ပြီး သူဟာ ဒုတိယလူ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားသည် ။

တောင်ကြား လမ်းထဲက မြင်းခွာသံတွေ ကြားလိုက်ရလို့ သိုးထိန်းက သူတို့ အုပ်စုကို အကာအကွယ်
ယူ ဝပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ လောဘွယ်ရဲ့ ပါးစပ်ကို သိုးထိန်း အဝတ် ဆို့ထားသလို သိုးထိန်းရဲ့ တပည့်တယောက်က မျက်စိတွေကိုပါ အဝတ်စတစနဲ့ စည်းနှောင် ပိတ်ထားသည် ။

သိုးထိန်းတို့ သေနတ်တွေ ချိန်ရွယ်ပြီး အသင့် စောင့်ဆိုင်းနေကြသည် ။ တစတစနဲ့ မြင်းခွာသံတွေ နီး
ကပ်လာပြီ ။ တောင်ကြားလမ်း အကွေ့လေးကနေ ရှေ့ဆုံးက ကဆုန်ပေါက် ပြေးလာတဲ့ မြင်းစီးသမားတွေကို တွေ့လာရတော့ သိုးထိန်းတို့ ပစ်ခတ်တိုက်ခိုက်ဖို့ အဆင်သင့်လုပ်ထားပြီ ။

မြင်းစီးသမားတွေသည် အစိမ်းပုတ်ရောင် ယူနီဖေါင်းတွေ ဝတ်ထားသလို မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေကို ရင်ဘတ်မှာ လွယ်သိုင်း ကိုင်ဆောင်လာကြသည် ။

မျက်စိလျင်တဲ့ သိုးထိန်းက ဒီလူတွေရဲ့ ယူနီဖေါင်းက လက်မောင်းတံဆိပ်တွေကို မြင်လိုက်သည် ။ချက်ချင်းဘဲ သူ့လူတွေကို“ ဒါ ဒို့လူတွေကွ....ဒို့စခန်းကကောင်တွေ..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ နီးကပ်လာတော့ သိုးထိန်းက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး လက်ဝှေ့ရမ်းပြလိုက်သည် ။

ရှေ့ဆုံးက မြင်းစီးသမားက “ ဗိုလ်သိုးထိန်း...ဗိုလ်ချုပ်ကိုယ်တိုင် ပါလာတယ်...” လို့ အော်ပြောသည် ။

မကြာခင် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား..ဗိုလ်မှူးကြီးလုံတို့ မြင်းကိုယ်စီနဲ့ သူတို့ဆီကို ရောက်လာသည် ။

ကိုယ်ရံတော်တွေက မြင်းတွေပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြပြီး သေနတ်တွေကို အဆင်သင့် ချိန်ရွယ်ထားကြသည် ။

ကိုယ်ရံတော် တယောက်က ပြေးပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ မြင်းဘေးက မြေပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်
ပေးလိုက်သည် ။ သူ့ကျောကုန်းပေါ် နင်းပြီး မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက“ ဘယ်
မှာလဲ ငါ့သမီးလေး....” လို့ မေးသည် ။

“ ပါပါ......”

နန်းမိုခမ်းက သူ့အဖေကို အော်ခေါ်ပြီး ပြေးဖက်သည် ။

“ သမီးလေး....”

သိုးထိန်းက ဖြစ်သမျှကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို သတင်းပို့သည် ။ လောဘွယ်ကို ဖမ်းခေါ်လာတဲ့အကြောင်း ပြောသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့သမီးလေး နန်းမိုခမ်းကို ဖက်ထားရင်း သိုးထိန်းကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းနဲ့

ချီးကျူးစကား ပြောသည် ။ ကျူးကျော်ကိုတော့ သူ မကျေနပ် ။

“ တော်တော် စောက်သုံးမကျတဲ့ကောင် ” လို့ ပြောပြီး ထွီးကနဲ တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက်သည် ။

“ လောဘွယ်ကို ခေါ်ခဲ့လေ..ဘယ်မှာလဲ....”

လောဘွယ်သည် ကြောက်လွန်းလို့ တုန်ရီနေသည် ။ ခေါင်းငုံ့ထားသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ လောဘွယ်....ဖါးတုလို့ ခရုခုန်လို့ မရဘူးကွ..မင်းတော့ ဘဝဆိုးပြီသာ မှတ်..

စခန်းရောက်မှ မင်း သိမယ်...” လို့ ပြောရင်း ခြေထောက်နဲ့ လှမ်းကန်သည် ။ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက မျက်နှာလိုအားရနဲ့ လောဘွယ်ကို ဝင်ပြီး ထိုးသည် ။ ရိုက်သည် ။

စခန်းထဲမှာ ဒီည စားပွဲသောက်ပွဲတွေကြောင့် မီးထိန်ထိန်လင်းပြီး တာလပတ်အမိုးတွေနဲ့ ယာယီတဲကြီးတွေ ရှိနေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့သမီးလေး ပြန်ရောက်လာလို့ သူ့စခန်းထဲက လူအားလုံးကို အစားအသောက်တွေ ကျွေးသည် ။ သူ့ကို ကာပြန်တဲ့ သူ့သမီးကို မိုက်ရိုင်းစော်ကားတဲ့ လောဘွယ်ကို လက်ရ ဖမ်းမိတာအတွက်လည်း ပါတာပေါ့ ။ သိုးထိန်းကို ဗိုလ်မှူးအဆင့် တိုးမြှင့်ပေးပြီး သူ
နိုင်ငံခြားက မှာထားတဲ့ ပစ္စတိုအကောင်းစား တလက်ကိုလည်း သိုးထိန်းကို ဆုချသည် ။

သိုးထိန်းသည် သူရာထူးတိုးတာရော သေနတ်ကောင်းတလက် ရတာ အတွက်ရော ကျေနပ်ပေမယ့် သူ့
ငယ်ရောင်းရင်း ကျူးကျော်ကို အချုပ်ထဲ ထည့်ထားတာ အတွက် စိတ်လည်း မကောင်း..မကျေနပ်လည်း ဖြစ်မိနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ တော်တဲ့လူကို ချီးမြှင့်မယ်..ညံ့ဖျင်းတဲ့လူကို အပြစ်ပေးရမယ်...” လို့ ပြော
ပြီး ကျူးကျော်ကို အချုပ်ခန်းထဲ ပို့လိုက်ဖို့ ပြောသည် ။

ဆွေးကို ဆွေးအဖေက သိုးထိန်းတို့ စခန်းကနေ ပြန်လာခေါ်သွားသည် ။

ဆွေးက သိုးထိန်းကို ရွာကို ပြန်လာခဲ့အုံး...ပြောစရာတွေ ရှိတယ်...လို့ တိုးတိုး ကပ်ပြောသွားသည် ။
စိုင်းသာဌေး မိဘတွေက ဆွေးအဖေနဲ့ အတူတူ စခန်းကို လိုက်လာပြီး သူ့သားကို ပြန်ခေါ်ပေမယ့်ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခေါ်သွားခွင့် မပေးဘူး ။

စိုင်းသာဌေးရဲ့ အမေ ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ငိုယိုတောင်းပန် ရှစ်ခိုးသလို လက်ဆောင်တွေနဲ့ ပြန်လွှတ်ပေးဖို့
ပြောပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့သမီးက “စိုင်းသာဌေး မကောင်းဘူး ပါပါ..သူ သမီးကို လူကြားထဲ မဟုတ်တာ လုပ်ချင်တယ်...”လို့ တိုင်တန်းခဲ့တာကြောင့် စိုင်းသာဌေးကို မကျေနပ်ဘူး ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ကို ဖမ်းချုပ်လိုက်တာကို မလိုလားလို့ သူ့ပါပါးကို မလုပ်ဖို့ ပြောပေမယ့် ဗိုလ်
ချုပ်ကျောက်ကျားက “ စောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်လို ဒီလိုဘဲ အပြစ်ပေးရမှာပေါ့..သမီး..နင် ကံကောင်းလို့ မသေတာ..ဘဝမပျက်တာ....” လို့ နန်းမိုခမ်းကို ပြန်ပြောပြီး ကျူးကျော်ကို အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်ခိုင်းထားသည် ။

သူတို့ စခန်း တခုလုံး စားကြသောက်ကြ ပျော်နေကြသည် ။

စခန်းရဲ့ ထမင်းချက် တာဝန်ခံ ဒေါ်နန်းနုဆီက ဝက်သားသုံးထပ်သားဟင်း....ကြက်ကင်တွေပါတဲ့ ထမင်း
ပုဂံကို ကိုင်ပြီး သိုးထိန်း ကျူးကျော်ဆီကို သွားသည် ။

အချုပ်ခန်းစောင့် ငတိက “ သူ့ကို အစား မကျွေးရဘူးလို့ ဗိုလ်ချုပ်က အမိန့်ထုတ်ထားတယ်....မကျွေးပါနဲ့..” လို့ သိုးထိန်းကို ပြောသည် ။ သိုးထိန်းက ဂရုမစိုက်ဘူး ။ ကျူးကျော်ကို ကျွေးသည် ။ ဘီယာလည်း တိုက်သည် ။

စောင့်တဲ့ကောင်ကို “ မင်း အဖေကို မင်း သွားတိုင်နိုင်တယ် …. ” လို့ သိုးထိန်း ပြောလိုက်ရင်း ကျူး
ကျော်ရဲ့ ဒါဏ်ရာဒါဏ်ချက်တွေကို ဆေးထည့် ပတ်တီးစည်းပေးသည် ။

“ ကျေးဇူး ဘဲ သိုးထိန်းရာ..မင်းရဲ့ ငါ့အပေါ် ထားတဲ့ စိတ်ရင်းစေတနာကို ငါ ပိုပြီး နားလည်ရပြီ သူငယ်ချင်း” လို့ သိုးထိန်းကို ပြောသည် ။ သိုးထိန်းက “ မင်းကို အခုလို ချုပ်ထားတာ ငါ လက်မခံနိုင်ဘူး ..မင်း သူတို့အတွက် စွန့်စား လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့တာတွေကို ထောက်ထားဖို့ ကောင်းတယ်...ငါ ပြော
ကြည့်အုံးမယ်....မရရင်လည်း စိတ်ဓါတ်မကျနဲ့..မင်းဖက်မှာ ငါ အမြဲရှိတယ်...ကျူးကျော်..” လို့ ပြောသည် ။မနက် အစောကြီး သိုးထိန်း သကြားနဲ့ နို့မပါတဲ့ ကော်ဖီခါးခါး တခွက်ကို သောက်ရင်း နှင်းတွေ ဝေနေတဲ့ ထင်းရှူးတောကြီးကို ငေးကြည့်နေသည် ။ တကယ်တော့ မြင်နေကျ ထင်းရှူးတောကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေတာမဟုတ်ဘူး ။ သူ စဉ်းစားနေတာ ။ သူ ဘာဆက် လုပ်ရမလဲ ဆိုတာ သူ မသေချာသေးလို့ ခေါင်းထဲမှာ ချိန်ဆ ကြံဆနေတာ ။

သူကြည်ညိုတဲ့ ရိုသေတဲ့ ဗိုလိချုပ်ကျောက်ကျား အပေါ်ကို ကျူးကျော်ကို အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်လိုက်ကထဲက ယုံကြည်မှု မရှိတော့ဘူး ။
ကျူးကျော်ကို ဘယ်လို အပြစ်ပေးမလဲ မသိသေးဘူး ။

ခြေသံကြားလို့ သူ့ခါးမှာ အလွတ်ထိုးထားတဲ့ သူ့ပစ္စတိုလ်သေနတ်ဆီကို လက်ရောက်သွားသည် ။

ဟင်..ချစ်ဖ ။
ကျူးကျော်ရဲ့ တပည့်ကျော်လေး သူ့ဆီကို လျှောက်လာနေသည် ။ ကျူးကျော်ကို ဖမ်းချုပ်လိုက်ကထဲက ချစ်ဖလည်း အလိုလို မြောင်းထဲ ရောက်သွားသည် ။ ကျူးကျော်ရဲ့ တပည့်မို့ လက်နက်သိမ်း ခံရ
သည် ။ ချစ်ဖက “ ဗိုလ်လုံ ..ဗိုလ်ချုပ်က ဗိုလ်လုံကို ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်..ခဏ လာခဲ့ပါ...တဲ့...” လို့ လာပြောသည် ။

ချစ်ဖနဲ့ အတူတူ စခန်းကြီးဖက်ကို သူ ပြန်လျှောက်သွားတဲ့ အချိန် ချစ်ဖက “ ဗိုလ်လုံတို့ တနေရာရာကို ထွက်သွားကြမယ် ဆိုရင် ငါ့ကိုလည်း ခေါ်ပါနော...” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်လို့ “ အေး..
မင်းလည်း နား မျက်စိ ဖွင့်ထား...သတင်းထူးတာ ရှိရင် ငါ့ကို လာပြော...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

စခန်း အဝင်မှာ ကင်းပုန်းတွေ ရှိနေသည် ။ သူ့ကို အလေးပြုကြသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် စခန်းထဲမှာဘဲ သီးသန့် အိမ်ကြီးတလုံးနဲ့ နေသည် ။ သီးခြား ခြံစည်းရိုး ခတ်ထားသည် ။ ကင်း အထပ်ထပ် ချထားသည် ။ တခြား လူတွေ ဆိုရင် ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ အိမ်ဝိုင်းထဲကို ဝင်တာနဲ့ ပါလာတဲ့ လက်နက်ကို ကိုယ်ရံတော် ကင်းသမားတွေ လက်ထဲမှာ ထားရစ်ခဲ့ရသည် ။

သိုးထိန်းကတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ လက်နက် မအပ်ခဲ့ဘူး ။ ချစ်ဖ သူနဲ့ ဆက် မလိုက်လာတော့ ။

ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ စားတော်ကဲကြီးနဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။ ဗိုလ်ချုပ် အိမ် အပြင် အနောက်ဖက်က စားပွဲမှာ ဘရိတ်ဖတ်စ် စားနေတယ်....မင်းကို စောင့်နေတယ် လို့ ပြောလို့ သိုးထိန်း အိမ်အနောက်ဖက်ကို သွားလိုက်သည် ။

“ ဟေး..သိုးထိန်း......လာ...လာ....ထိုင်...ဘာစားမလဲ.....”

“ မစားတော့ဘူး ဗိုလ်ချုပ်....ဗိုလ်ချုပ် ခေါ်တယ် ဆိုလို့..ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ.....”

“ အခု လတ်တလောတော့ မဟုတ်ဖူး..ငါ့သမီး ပြန်ရင် မင်း ပြန်လိုက်ပို့ပေးစေချင်တယ်...”

အရင် ကျူးကျော် လုပ်ပေးရတဲ့ အလုပ်ကို သူ့ကို လုပ်ခိုင်းတဲ့သဘောဘဲ ။ ကျူးကျော်ကို ဘယ်လိုများ အပြစ်ပေးမလဲ ဆိုတာ သူ့စိတ်ထဲ ပူပန်မိသွားတယ် ။ လူရိပ်လူကဲ သိတဲ့ လျစ်နေအောင်ပါးတဲ့ ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ကျောက်ကျားက သိုးထိန်း စိတ်ထဲမှာ ဘာစဉ်းစားလဲ ဆိုတာ ထွင်းဖေါက်ပြီး သိသလိုဘဲ ။

“ သိုးထိန်း..သိုးထိန်း...မင်းက သူငယ်ချင်းအပေါ် သံယောဇဉ် တော်တော်ကြီးတာဘဲ ..တကယ်တော့ ကျူးကျော်က မင်းအပေါ်ကျတော့ ဒီလိုစိတ်ကောင်း မရှိဘူးကွ..မင်းကိုတောင် ဂျောက်တွန်းချင်တာ”

ထမင်းချက်ကြီး အိုက်ပန် ရောက်လာလို့ သိုးထိန်းက မစားဘူး ပြောပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အိုက်ပန်ကို စားစရာတွေ ယူလာခိုင်းသည် ။

“ ဒါနဲ့ မင်းတို့ ငယ်သူငယ်ချင်း ဟို သောနရဲ့ သမီး..အချောလေးက ဘယ်လိုလဲ..မင်းနဲ့ ကြိုက်တာလား..ကျူးကျော်နဲ့ ကြိုက်တာလား.ကွ...ဟားဟားဟား......”

လောဘွယ်တို့ စခန်းက ပြန်လာတဲ့အချိန် အတူပါလာတဲ့ ဆွေးကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သတိထား တွေ့မြင် သတိထားမိသွားပုံရသည် ။ မိန်းမချော ဆိုရင် အလွတ်မပေးချင်တဲ့ ဒီ ဘိန်းဘုရင်သည်

ဆွေးကို မျက်စိကျသွားပြီလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေ သိုးထိန်း ခေါင်းထဲမှာ ဝင်လာသည် ။ သူ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ ရယ်နေလိုက်သည် ။

အိုက်ပန် စားစရာတွေ လာချသည် ။

“ သိုးထိန်း..စားကွာ....စား...မင်းကို ငါ အရမ်း အားကိုးတယ် ဆိုတာ မင်း သိတယ် မဟုတ်လား......”

ဒီအချိန်မှာ နန်းမိုခမ်း သူတို့ အနားကို ရောက်လာသည် ။

နန်းမိုခမ်းသည် အဖြူရောင် ဆွယ်တာ နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အဖြူရောင်လေး ဝတ်ထားပြီး မျက်နှာမှာလည်း မိတ်ကပ် နှုတ်ခမ်းနီတွေ နဲ့ ။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပေမယ့် အခုလို အလှပြင်ဆင်ပြီး

ပြုံးပြုံးလေး ကျော့ကျော့လေး တွေ့လိုက်ရတာ ကောင်းသည်လို့ သိုးထိန်း ထငိမိသည် ။
နန်းမိုခမ်းက ဦးအိုက်ပန်ကို ဆံပြုတ်နဲ့ ဘဲသားသုတ် လုပ်ခိုင်းပြီး သူ့အဖေ နဲ့ သိုးထိန်း ထိုင်စားနေ
တဲ့ စားပွဲကို လာစားတာ ။

“ သိုးထိန်း.....လောဘွယ်ကို ဘယ်လို အပြစ်ပေးရင် ကောင်းမလဲဟင်...ပစ်သတ်လိုက်ရင် တချက်ထဲနဲ့ လူယုတ်
မာကြီး မခံစားလိုက်ရဘဲ သေသွားမှာ....ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ...”

“ အခုလဲ လောကငရဲကို သူ ခံစားနေရတယ် ..နန်းမိုခမ်း...သူ့ကို ဝက်ခြံထဲမှာ ဝက်တွေနဲ့ အတူတူထားထားတယ်
ဘယ်လောက် အနံ့ဆိုးမလဲ စဉ်းစားကြည့်....ငါ အကြံတခုတော့ ပေးနိုင်တယ် ...”

ပေါင်မုန့်ကြော်နဲ့ ကြက်ဥကြော်ကို ဇွန်းခက်ရင်းနဲ့ စားနေတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား က “ ဘာလဲကွ..သိုးထိန်း..”
လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ လောဘွယ်ကို တဖက်ကမ်းပို့ပြီး လိင်ပြောင်းပစ်လိုက်ချင်တယ်... ”

“ ဟားဟာဟားဟား........ဟားဟားဟားဟား..........”

နန်းမိုခမ်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရယ်လိုက်ကြတာ မရပ်တော့ဘူး ။

“ သိုးထိန်း...မင်းက တော်တော် အိုင်ဒီယာ ကောင်းတယ်ကွာ.....သူ့ကို ကြိုပြောပြထားလိုက်..ဒါဆို ဒီကောင် ကြိုးစင်တက်ရတော့မယ့် သေဒါဏ်ပေးခံထားပြီးတဲ့ အကျဉ်းသားလို ဖြစ်နေမယ်....”

သိုးထိန်းက “ ဗိုလ်ချုပ်..ကျနော် ရွာကို ခဏပြန်ချင်တယ်..မကြာပါဘူး..တညအိပ်ပါဘဲ....” လို့ ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ သွား..သွား....မင်း ဘာလဲ....သောနရဲ့ သမီး ဟိုချောချော
လေးဆီကို သွားမလို့လားကွ...” လို့ ရယ်မောပြီး မေးလိုက်သည် ..။

နန်းမိုခမ်းကလည်း “ နင်နဲ့ ကြိုက်နေကြလားဟင် သိုးထိန်း....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ သိုးထိန်းက မိန်းမချောလေး
တွေကို သိမ်းပိုက်တတ်တာ နံမည်ကြီးတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ရန်ကို ကြောက်တာနဲ့ “ ဒီလိုပါဘဲဟာ...” လို့
မတင်မကျ ပြောလိုက်သည် ။

ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ နေဝင်စပြုနေပြီ ။

ချစ်ဖကို ကြိုလွှတ်ပြီး ဆွေးကို သူလာမယ့်အကြောင်း ပြောခိုင်းထားခဲ့လို့ ဆွေးသည် သူချိန်းလိုက်တဲ့ ဘုရား
ကျောင်းပျက်ကြီးဆီကို လာမယ် လို့ သူ ယုံကြည်မျှော်လင့်ထားသည် ။

သူဆွေးကို လာဖို့ ချိန်းလိုက်တဲ့ ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးက ရွာပြင်က ယာထဲမှာ ရှိပြီး အင်္ဂလိပ်ခေတ်က အင်္ဂလိပ်သာသနာပြု ဘုန်းကြီးတွေ ဆောက်သွားခဲ့တဲ့ ဘုရားကျောင်းကြီး ။ အလွန်အမင်း ယိုယွင်း ပျက်စီးနေလို့ မပြင်တော့ဘဲ ဒီအတိုင်း ထားထားတဲ့ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီးပါ ။

အစပိုင်းက သည် ဘုရားကျောင်းကြီးမှာဘဲ ရွာကလူတွေက တနင်္ဂနွေနေ့ ဆိုရင် ဘုရား ဝတ်ပြု ပွဲတွေ လုပ်ကြတာ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိုဟောင်းလာလို့ တောင်ခြေ ရွာထိပ်မှာ အသစ် ဆောက်လိုက်
ပြီး ပြောင်းသွားလိုက်ကြတာ ။

သိုးထိန်း ချိန်းလိုက်တဲ့ သဘောက ဒီ ဘုရားကျောင်းအိုကြီးကို ဘယ်သူမှ မလာကြတော့ သူနဲ့ ဆွေးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောကြလို့ ရတာကြောင့် ။
ဆွေးကို ချစ်တဲ့အကြောင်း သူ ပြောမည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။

သူရောက်သွားတော့တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပြီး လူသူ အရိပ်အရောင် မမြင်ရလို့ ဆွေး မရောက်နေသေးဘူးလို့
သူသိလိုက်သည် ။ ဘုရားကျောင်းကြီးရဲ့ တံခါးကို သူ တွန်းဖွင့် ဝင်လိုက်တော့ ခိုတအုပ် ဖလူးဝူးဖူး ဆိုတဲ့ အသံတွေ မြည်ပြီး ထပျံကုန်သည် ။ ခြေသံလုံအောင် နင်းကာ ဝင်ပေမယ့် ဘုရားကျောင်းပျက်
ကြီးရဲ့ သစ်သားကြမ်းက တကျိကျိနဲ့ ။

တိတ်ဆိတ် ရှင်းလင်းနေတဲ့ ဘုရားကျောင်းအိုကြီးထဲမှာ နံရံကို မှီရပ်နေရင်း သူ ဆွေးအလာကို စောင့်နေသည် ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5RIutzqwGnhkh-MmQNGW3hCpvmqtUTqzRsrSeKAIODx83k-jT-auX-pOLp_HDd6loCj3FUDz9KEPkGAM_nBCka6sq91wUObA6kxs4LrEyi8jEluCkdrAWDpjQgPs5IicJdNDS784OlfQB/s320/baby_maung_03.jpg
ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်သည် ။

သူ့ညာလက်က ခါးက ပစ္စတိုသေနတ်ဆီကို ရောက်သွားသည် ။

ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးရဲ့ တံခါးမကြီးကို တွန်းဖွင့်လိုက်လို့ တကျီကျီနဲ့ ပွင့်သွားတဲ့ အသံ ။ ပစ္စတိုသေနတ် ဖျတ်ကနဲ သူ့လက်ထဲရောက်နေပြီ ။

ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်သည် ။

ဟင် ....။

ဆွေး ။

ဆွေး မျက်လုံးတွေက ဘေးဘီဝဲယာကို ရှာဖွေ ကြည့်နေသည် ။

“ ဆွေး.....ငါဒီမှာ......”

“ သိုးထိန်း ....”

ဆွေး သူ့ဆီကို ပြေးလာသည် ။ အိုး...လှလိုက်တာ ဆွေးရယ် ...။ အိုဟောင်း စုတ်ပြတ်နေတဲ့ ဘုရားကျောင်းအိုကြီးထဲ မှာ ဖြူဝင်းလွန်းနေတဲ့ ဆွေးသည် နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေ တရမ်းရမ်းနဲ့
သူ့ဆီကို ပြေးလာနေသည် ။

သူ ဆွေးကို တအား ဖက်လိုက်သည် ။ ဆွေးကလည်း ပြန်ဖက်ထားသည် ။

“ သိုးထိန်း.....နင်လာမယ်ဆိုလို့ ငါ အရမ်း ဝမ်းသာတယ်ဟာ..ငါ နင့်ကို အရမ်း တွေ့ချင်နေမိတာ.....နင်ဟာ အရင်က ငါ့ အချစ်ဆုံး ငယ်သူငယ်ချင်း.....သိုးထိန်း.....အခုတော့ နင်ဟာ ငါ့ ကျေးဇူးရှင်
နင့်ကြောင့်..နင် လောဘွယ်ရဲ့ မုဒိန်းကျင့်တာကို မခံရတာ..နင့်ကို ကျေးဇူး အရမ်း တင်တယ်..နင်....နင့်ကို.....”

“ ဘာ..ဘာ..ဘာဖြစ်လဲဟင် ...ဆွေး...”

“ နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်.....နင်ကော ငါ့ကို ချစ်လားဟင်......”

“ အို..ဆွေးရယ်..ဒီစကားတွေက ငါက နင့်ကို မေးရပြောရမှာပါ...ငါ နင့်ကို ချစ်နေမိတာ ကြာပြီ.......ငါ ဝမ်းသာလိုက်တာ ဆွေးရယ်.....”

သိုးထိန်းသည် ဆွေးရဲ့ မျက်နှာလေးကို နမ်းလိုက်သည် ။ နဖူး ဝင်းဝင်းလေး....။ ပါးဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ မေးစိလေး ။

“ သိုးထိန်း....ဒီနေရာကြီးက မကောင်းတော့ဘူးဟာ.....လူဆိုးတွေ လူရမ်းကားတွေလည်း တအား များတယ် ...ငါနဲ့ နင်နဲ့ အေးချမ်းတဲ့ နယ်မြေ မြို့ရွာ တခုခုကို သွားကြရအောင်.....”

“ အေး....ကျူးကျော် ကို ဖမ်းချုပ်လိုက်ပြီးကထဲက ငါလည်း စဉ်းစားနေတယ် ဆွေး......တနေရာရာကို ပြေးကြတာပေါ့..”

သိုးထိန်းသည် ဆွေးရဲ့ နှုတ်ခမ်း ဖူးကြွကြွလေးကို ငုံစုတ်နမ်းလိုက်သည် ။ ဆွေးကလည်း သူ့ အနမ်းတွေကို ပြန် တုန့်ပြန်သည် ။ ပြန် နမ်းစုတ်သည် ။ ဘုရားကျောင်းကြီးထဲမှာ တချို့ ခုံတန်းတွေ

အကောင်းပကတိ ရှိနေသေးသည် ။ စောစောက သူ့အမ်ဖိုးမောင်းပြန်သေနတ်ကို ချထားတဲ့ ခု့တန်းမှာ သူတို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။

“ အရမ်း ချစ်တယ် ဆွေးရယ်.....”

“ ငါရောဘဲ..ငါလည်း နင့်ကို အရမ်း အရမ်း ချစ်တယ်..သိုးထိန်းရယ် ....”

နှုတ်ခမ်းတွေ ပူးကပ်မိသွားကြပြန်သည် ။ နမ်းပြီးရင်း နမ်းချင်ရင်း ...။

“ ဆွေး..နင် ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလားဟင်..”

“ ဘယ်ကို လိုက်ရမှာလဲ..သိုးထိန်းရယ်....နင်တို့ ဘိန်းဘုရင် စခန်းကိုလား ....ဘယ် ဖြစ်မလဲ....”

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..နင့်ကို အဲဒီကို ငါ ခေါ်သွားလို့ မဖြစ်ဘူး......”

ဆွေးရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို ဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်တဖက်က ဆွေးရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေ ပေါ်ကို ရောက်သွားသည် ။ ဆွေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းအပ်ပြီး သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ာကပ် ဖက်ထားသည် ။

“ ချစ်တယ်...” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သူတို့ နှစ်ယောက် အထပ်ထပ် အကြိမ်ကြိမ် ပြောမိကြသည် ။ ဆွေးရဲ့ လည်တိုင်လေးကို သူ နမ်းသည် ။ စုတ်သည် ။ ဆွေး သူ့ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်သည် ။
နှုတ်ခမ်းလေး ဟပြီး ညည်းငြူသည် ။ သူ့လက်က ဆွေး အကျ ႌကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေသည် ။ ဆွေးသည် တုန်တုန်ရီရီနဲ့ “ ချစ်တယ်..ချစ်တယ်....” လို့ အထပ်ထပ် ရွတ်နေသည် ။ နူးညံ့လွန်းတဲ့ ရင်သားအိအိတွေကို သူ ကိုင်တော့ ဆွေးသူ့ကို တအားဖက်ပြီး....“ နင်ငါ့ကို သိပ်ချစ်တယ် မဟုတ်လားဟင်...” လို့မေးသည် ။
“ ချစ်တာပေါ့ အရမ်း..ဒို့ လက်ထပ်ကြမယ်.....”
“ အင်း...နင် ကြံစမ်းပါဟာ..ငါတို့ ထွက်ပြေးကြဖို့ လွတ်လပ်တဲ့ တနေရာရာကို...”
“ စိတ်ချ..ဆွေး..ငါ နင့်ကို လာခေါ်မယ်..ကျူးကျော်ကိုလည်း ငါ ခေါ်ထုတ်ခဲ့မယ်.....”
“ ဟင်..တကယ်လား.....သိုးထိန်း..သိပ်ကောင်းတာပေါ့ဟာ.....ဒို့ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်...တယောက်ကို တယောက် ..လိုအပ်တဲ့ အချိန်မှာ ကူညီကယ်မတာ...သိုးထိန်း..ငါတို့ ပြန်ကြရအောင်...
အပြင်မှာ မှောင်နေပြီ.....”
“ အေး..ဟုတ်ပြီ.....”

သိုးထိန်းလည်း မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဆွေး ရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးထဲက ထွက်လိုက်သည် ။ ဆွေးကို သူ့အိမ်နား အထိ လိုက်ပို့မည် ။
ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အိမ်ရှေ့ ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခေါ်လိုက်လို့ သိုးထိန်း ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ နဲ့စိုင်းနောင်တို့ အမြန် ရောက်လာကြသည် ။

“ မင်းတို့မုတ်ဆိတ်ကို မရလိုက်တာ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွ...သိုးထိန်း....ဒီကောင် လွတ်သွားတာ..ဒီကောင် ဒို့ကို အလစ်အငိုက် တိုက်နိုင်တယ် ....”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက လောဘွယ်ကို သွားခေါ်ခိုင်းလိုက်သလို ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် လွတ်သွားလို့ မကျေမချမ်း ဖြစ်နေသည် ။ သိုးထိန်းက ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ သမီးကို မထိမခိုက်ဘဲ လွတ်မြော်ကအောင် ကယ်ထုတ်ခဲ့ရလို့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို အမအရ မဖမ်းခေါ်ခဲ့နိုင်ဘူး လို့ ရှင်းပြတော့လည်း သူ ကျေနပ်သည် ။

“ အင်းလေ..လောဘွယ်ကို ရလာတာဘဲ ..တခုတော့ ရှိတယ်..သိုးထိန်း ..မင်း မင်းရဲ့ လူတွေနဲ့ မုတ်ဆိတ်ကို လိုက်ရှာ..အသေရရ အရှင်ရရ ...မင်း မုတ်ဆိတ်ကို မိရင် မင်း ကြိုက်တဲ့ ဆု တောင်းနိုင်တယ်.....ငါပေးမယ်..မင်း ဗိုလ်မှူး အဆင့် လိုချင်လား...ပေးမယ်.....မရရအောင် ဖမ်းခေါ်ခဲ့...”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဗိုလ်ချုပ်..ကျနော် လုပ်မယ်....”

ဒီအချိန်မှာ သိုးထိန်း ရဲ့ တပည့် ပေါလုက လောဘွယ်ကို လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ရက်နဲ့ သူတို့ရှိရာကို ခေါ်လာသည် ။

လောဘွယ်သည် တကိုယ်လုံး ရေတွေ စိုစိုရွှဲ နေသည် ။ အပေါ်မှာ အကျ ႌမပါ အောက်ဖက်မှာ စစ်ရောင် ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ လောဘွယ်ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားအရှေ့မှာ ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်ကြသည် ။ လောဘွယ်သည် ချမ်းလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက လောဘွယ်ဆီက အနံ့အသက်ဆိုးတွေကို ရလိုက်လို့ အနောက်ကို နဲနဲ ဆုတ်သွားသည် ။

“ လောဘွယ်.....မင်း ငါ့သမီးကို လုပ်တာတွေ အရမ်းရက်စက်တယ်..လွန်တယ်.....”

လောဘွယ်က ထွီကနဲ တံတွေး ထွေးလိုက်ပြီး....“ မင်း တချိန်က ငါ့နှမ ငါ့အမေကို လုပ်ခဲ့တာတွေက ပိုဆိုးတယ်...ကျောက်ကျား.....ငါ လက်စား ပြန်ခြေတာဘဲ....မင်း ငါ့ကို သတ်လိုက်ကွာ..သေရဲတယ်...” လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အော်ရယ်သည် ။

“ မင်းကို မသတ်ဘူး..မင်းကို လိင်ပြောင်းလိုက်မယ်..မင်းကို ဖါခံခိုင်းမယ်......ဟားဟားဟား.....”

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက “ ဒီရုပ်ကြီးကို ဘယ်ကောင်က လိုးချင်မှာလဲ ဗိုလ်ချုပ်.....” လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ ဘယ်သူမှ မလိုးချင်ရင် ငါ့ခွေးတွေကို တက်လိုးခိုင်းမှာပေါ့..” လို့ပြောလိုက်ရင်း လောဘွယ်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို ကန်ထည့်လိုက်သည် ။ လောဘွယ် ပက်လက် လန်ကျသွားတဲ့အခါ သိုးထိန်းလည်း ဆွေးနို့ကြီးတွေကို လောဘွယ် တအား နယ်ဖတ်နေတာကို ပြန်မြင်ယောင်သွားပြီး လောဘွယ်ကို ပြေးကန်သည် ။

သိုးထိန်း ကန်တော့ ပေါလုနဲ့ စိုင်းနောင်တို့ကလည်း လိုက်ကန်ကြသည် ။ လောဘွယ် အလူးအလဲ ခံနေရသည် ။ အိမ် ဝရန်တာကနေ နန်းမိုခမ်း ထွက်ကြည့်နေသည် ။

မကြာခင် သိုးထိန်းက သူ့စိတ်ကြိုက် လက်ရွေးစင် တိုက်ခိုက်ရေး သမားတွေ ရွေးချယ်ပြီး ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ကို လိုက်ရှာဖို့ စခန်းကနေ ထွက်သည် ။ နန်းမိုခမ်းက “ သိုးထိန်း..ငါ့ကို ရန်ကုန် လိုက်ပို့ရအုံးမယ်နော်....နင် ပြန်လည်း လာအုံး.....”လို့ လှမ်း အော်ပြောသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ မပူနဲ့ သမီး..သိုးထိန်းက တကယ်တော်တဲ့ကောင်.....သူ ပြန်လာမှာပါ....” လို့ ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်သည် ။ သိုးထိန်းတို့ ထွက်သွားကြပြီးနောက် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဗိုလ်မှူးကြီးလုံကို “ မောင်လုံ..မင်း ကျူးကျော်ကို ဘယ်လိုထင်လဲ..ငါ စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ အချုပ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံလည်း..“ ဒီကောင်က တော်တော် အားကိုးခဲ့ရတဲ့ကောင်ပါ..ခွင့်လွှတ်နိုင်ရင်လည်း ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ ဗိုလ်ချုပ်..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ အင်း..ဒီကောင့်ကို ငါ တွေ့ချင်တယ်..” လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက အနားက ကိုယ်ရံတော် တယောက်ကို “ ကျူးကျော်ကို သွား ထုတ်ခဲ့..” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးခဲ့ရသည် ။

ဗုံးဆန်တွေက ဆက်တိုက်ကြီး တရွှီးရွှီးနဲ့ လောဘွယ်ရဲ့ စခန်းထဲ ကျရောက် ပေါက်ကွဲနေသည် ။ ပစ်လိုက်တဲ့

စက်သေနတ်တွေကလည်း မရပ်မနား ။ ဒီလောက် လက်နက်ကောင်းကောင်းနဲ့ လာတိုက်တာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်

ကျားရဲ့ လူတွေဘဲ ဆိုတာ သေချာသည် ။ အစိုးရစစ်တပ်တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ။ အစိုးရစစ်တပ် လာရင် သူတို့

ကြိုသိသည် ။

နောင်ကြိုးရွာလေးကို ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ရောက်မှ နားရသည် ။ အနောက်က ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား တပ်တွေများ

လိုက်လာလေမလား သွေးလေခြောက်ခြားပြီး ရောက်ရောက်ချင်း ညက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။ တည

လုံး နိုးနိုးနေသည် ။

နောင်ကြိုးမှာ ဝင်ခိုလိုက်တာက ဒီရွာက လူတွေက သူ့လူတွေ ။ သူ့မယား တယောက်လည်း ရှိသည် ။ သူ

တရားမဝင် ယူထားတဲ့ မယားလေး နန်းဖေါင်း ရှိနေသည် လေ ။

နန်းဖေါင်းဆီကို သူ မရောက်တာ ကြာပြီ ။ နောင်ကြိုးရွာက သူကျက်စားနေတဲ့ ဒေသထဲမှာ မပါဘူး ။ ရောက်ခဲ

သည် ။ နန်းဖေါင်းက ဖြူဖြူနုနုလေးမို့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် သိမ်းပိုက်လိုက်ခဲ့တာ ။ မုဒိန်ကျင့် ဖျက်ဆီးတယ်လို့

အပြောမခံချင်လို့ လက်ထပ်ယူလိုက်ခဲ့တာ ။ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က ဘိန်းသမား မဟုတ်ဘူးလေ ။ ရှမ်းပြည်နယ်

ကောင်းစားရေး ဆိုပြီး အသံကောင်းဟစ်ပြီး လက်နက်ကိုင်နေတဲ့လူ ။ တကယ်တမ်း သူ့ဖါသာ ထောင်လွှားနေ

တဲ့သီးခြားအဖွဲ့လေးတဖွဲ့ပါဘဲ ။

နန်းဖေါင်းက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ အညိုအမဲစွဲနေတဲ့ ကျောပြင်ကို ကျားဘမ်း ပရုပ်ဆီ လိမ်းပွတ်ပေးနေသည် ။

“ နန်းဖေါင်း....”

“ ဘာလဲ...အကို...”

“ နင်...တခြားလူနဲ့ လိုးသေးလား....”

“ ဟာ..အကိုကလဲ...မလုပ်ပါဘူး....”

“ သေချာလား.....နန်းဖေါင်း.....”

“ အကိုရယ်...နန်းဖေါင်း မလိမ်ပါဘူး...နန်းဖေါင်း အေးဆေး နေနေတာပါ....”

“ ငါ ပို့ပို့ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ စားစရာတွေ နင် ရရဲ့လား...”

“ ရတယ် အကို..ခွန်ထွန်း လာလာပို့တယ် ..”

နန်းဖေါင်းက ကျောပြင်တပြင်လုံးနဲ့ ပုခုံး လက်မောင်းတွေကို နှိပ်ပေးနေတုံး ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည် ။

သိုးထိန်းနဲ့အဖွဲ့သည် လောဘွယ်စခန်းကနေ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်သွားခဲ့တဲ့အခါ ဘယ်လမ်း

ကနေ ဘယ်ဖက်ကို ပြေးမလဲ ဆိုတာတွေကို မြေပုံကို ကြည့်ပြီး လေ့လာခန့်မှန်းကြည့်နေသည် ။

သူ ရှိနိုင်မယ့် နေရာတွေကို ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာဖွေကြဖို့ လုပ်သည် ။ တတောင်ကျော် တတောင်ဆင်း တရွာဝင်

တရွာထွက်နဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် နောက်ကို လိုက်ကြပြီ ။

သိုးထိန်းသည် ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို အမိဖမ်းပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ လက်ကိုအပ်...ဆုအဖြစ် ကျူးကျော်ကို

တောင်း ပြီးရင် ဆွေးကို ခေါ်ပြီး သူတို့ သုံးယောက် သည်ဒေသ သည်နယ်မြေကနေ အပြီးအပိုင် စွန့်ခွာကြမည်

လို့ စဉ်းစားထားသည် ။

ရှေ့မှာ ရွာလေးတရွာ ။ ရှေ့ပြေး လွှတ်ထားတဲ့ သူ့လူတယောက်က ပြန်ပြေးလာပြီး ပြောသည် ။

သူ့အဖွဲ့တွေကို နေရာယူထားဖို့ အချက်ပြလိုက်သည် ။

ဒီနယ်မြေဟာ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ရှောင်ပြေးနိုင်တဲ့ နယ်မြေမို့ ရှေ့က ရွာလေးမှာ သူ

ရှိကောင်း ရှိနေနိုင်သည် ။ ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက်နဲ့အတူ အကွက်အကွင်းကောင်းတဲ့ တောင်ကမူလေးကနေ ရွာ

လေးဖက်ကို သူ ကြည့်သည် ။ ဘာလှုပ်ရှားမှုမှ မတွေ့ ။ ဆိတ်ငြိမ်နေသည် ။

မှန်ပြောင်းနဲ့ ရွာလေးကို လှမ်းကြည့်သည် ။

လူရိပ်လူရောင်တောင် မတွေ့ရဘူး ။

ရွာနားကို သူတို့ ချဉ်းကပ်သွားလိုက်ကြသည် ။

ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား အရှေ့မှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရပ်နေသည် ။

“ ကျူးကျော်.....မင်း ကို ငါ ဘာကြောင့် အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်ထားလည်း မင်းသိသလား....”

“ သိတယ် ဗိုလ်ချုပ်..ကျုပ် ညံ့ဖျင်းမှုကြောင့်...”

“ အာလာလာ..မင်း မဆိုးဘူးဘဲ..ကိုယ့်အပြစ်ကို ကိုယ်သိသားဘဲ ….. မင်းကို ငါ အရင်က ဘယ်လောက် အားကိုး

ထဲ့တယ် ဆိုတာ မင်း သိလား....”

“ သိတယ်..ဗိုလ်ချုပ်....ကျုပ်အမှားအတွက် ဆောရီးပါ..ကျုပ်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ......”

“ မင်း စောက်သုံးမကျလို့ ငါ့သမီးလဲ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ စောက်ရှက်ကွဲခဲ့ရ..ငါ့လူတွေ လက်နက်တွေလည်း ဆုံးရှုံးခဲ့

ရတယ်ကွ..ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ...မင်း ကောင်းတဲ့အချက်တွေလည်း ငါ ထောက်ထားပါတယ်...နောင်ကို

သတိကြီးကြီးထားကွာ..ငါတို့ သတင်းက ကြီးလာနေပြီ ...အမေရိကန်ကလည်း ဒို့ဆီက ဘိန်းတွေက သူတို့ဆီကို

အဝင်များတယ် ဆိုပြီး ငါတို့ကို မျက်စောင်းထိုးနေပြီ ..မြန်မာအစိုးရကိုလည်း ဒို့ကို တိုက်ဖို့ ဖိအားပေးတာတို့

လုပ်လာတော့မှာ သေချာတယ်..မကြာခင် အစိုးရစစ်တပ်နဲ့ ပွဲကြီးပွဲကောင်းတွေ ဆော်ရမယ့်ကိန်းတွေ မြင်နေ

တယ်..ဒီတော့ မင်း အားပြန်မွေးပါ …. ငါ လူကောင်းတွေ လိုတယ် …. ”

“ ဟုတ်..ဗိုလ်ချုပ်..ကျုပ် သတိထားပါမယ်....”

“ အခု ..သိုးထိန်း...မုတ်ဆိတ် နောက်ကို လိုက်နေတယ် …. မုတ်ဆိတ်ကို မိရင် ငါကိုယ်တိုင် ငါ့လက်နဲ့ သတ်မယ်”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက လက်သီးလက်မောင်း တန်းပြီး ပြောလိုက်သည် ။

“ ကျုပ် သိုးထိန်းနောက်ကို လိုက်ပြီး ကူရမလား....” လို့ ကျူးကျော်က မေးသည် ။

“ မကူနဲ့..မင်း ငါ့လက်နက်စက်ရုံကို သေသေချာချာ သွားဦးစီးကွာ.....မကြာခင် ဆော်ရမယ့် တိုက်ပွဲတွေ အတွက်

လက်နက်တွေ ကြိုတင် ပြင်ဆင်ထားရမယ်ကွ...”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် သူ့စခန်းကြီးထဲမှာ အေကေ၄ရမောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ စက်ရုံ တည်ထား

သည် ။

“ ဟုတ်..ဗိုလ်ချုပ်....”

ကတုတ်ကျင်း..ဘန်ကာ..ဆက်သွယ်ရေးတူးမြောင်းတွေ ထပ်ဖေါက်..ရမယ်.....စခန်းနား တဝိုက်မှာ မိုင်းတွေ

ထောင်ဖို့လုပ်ရမယ်.....ကျူးကျော်....မင်းမှာ လုပ်စရာတွေ တပုံကြီး.....

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် အိပ်မက်ဆိုးတွေကြောင့် ဇောချွေးတွေ ပြန်လာပြီး လန့်နိုးလာသည် ။

ဟင်......

တော်ပါသေးရဲ့ အိပ်မက် ဖြစ်နေလို့ …. ။

သူ့အိပ်မက်ထဲမှာ သူနဲ့ လောဘွယ်သည် လိင်အပြောင်း ခံလိုက်ရလို့ ။ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်ရင်း

သူ လန့်နိုးလာခဲ့သည် ။

သူ့ဘေးမှာ နန်းဖေါင်း အိပ်ပျော်နေသည် ။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သန်းကောင်ကျော် အချိန် ရှိနေပြီ ။

နန်းဖေါင်းက ခြေတဖက်ထောင်ထားပြီး ပက်လက်လေး အိပ်ပျော်နေတာ ပေါင်တန်ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တဖက်နဲ့ ပေါင်ဂွ

ဆုံနေရာလေး ပေါ်နေသည် ။ ဘက်ထရီသုံး မီးအိမ်လေးရဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ နန်းဖေါင်းရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို မြင်နေရတာ

စိတ်ထကြွစရာဘဲ ။ မုတ်ဆိတ် နန်းဖေါင်းရဲ့ ပေါင်တန်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည် ။ ချောမွှတ်တဲ့ ပေါင်တန်တွေက

အနာအဆာ အဖုအပိန့် ဘာမှ မရှိဘဲ ချောပြောင်ဝင်းအိနေသည် ။ ပေါင်တွေကို ပွတ်ရင်း ပေါင်ကြားဂွဆုံက မို့

မို့ဖေါင်းဖေါင်း တြိဂံပုံနေရာဆီကို သူ့လက်က ရောက်သွားသည် ။

အကွဲကြောင်းကြီးက နှုတ်ခမ်းသားထူထူ နှစ်ဖတ်က တခုနဲ့ တခု ထိစိနေကြသည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဒီ

နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေကို ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်းနဲ့ထိုးခွဲပြီး ပွင့်ဟလာတဲ့ အပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းတော့ နန်းဖေါင်း

လူးလွန့်လာပြီး ပါးစပ်က “ ဟင်းဟင်း.......အင်း.......အင်း. ….....အကိုရယ်...ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲဟင်......” လို့

အသံထွက်လာသည်။

ချက်ချင်း ဆိုသလိုဘဲ နန်းဖေါင်းရဲ့ အဖုတ်မှာ အရေလိုက်လာသည် ။ အရေတွေ စိုရွှဲလာသည် ။ သူ့လက်ချောင်း

တွေလည်း အရေတွေ စိုရွှဲလာသည် ။ နန်းဖေါင်း တဟင့်ဟင့်နဲ့ လှုပ်လူးလာသည် ။ သူ့ပေါင်ကြားက ဖွားဖက်

တော် ဒုတ်တန်လည်း မာကျော ကြီးထွားလာသည် ။ ထောင်လာသည် ။ နန်းဖေါင်းရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲယူပြီး

သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ နန်းဖေါင်း သူ့ဒုတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ကစားပေးသည် ။

နန်းဖေါင်း လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်သည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက နန်းဖေါင်း အကွဲကြောင်းထဲ ထိုးနှိုက်ပြီး ကလိ

နေဆဲဘဲ ။ နန်းဖေါင်းက ဒုတ်ကြီးကို ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက်ကစားပေးနေရင်း..“ စုတ်ပေးရမလား..အကို...” လို့ သူ့

ကို မေးသည် ။ သူက “ အင်း...” လို့ ဖြေရင်း နန်းဖေါင်းရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေသည် ။

လက်ဖဝါးနဲ့လည်း တဖန်းဖန်း ရိုက်လိုက်သည် ။

နန်းဖေါင်း ဒုတ်ဖျားက အထစ်ကို စ ငုံ စုတ်လိုက်ပြီ ။

“ အင်း....”

“ ပြွတ်...ပြွတ်.....”

နန်းဖေါင်း စုတ်နေတုံး သူ့လက်ညှိုးက နန်းဖေါင်းရဲ့ ခရေပွင့်လေးကို ချေနယ်ကစားသည် ။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညသန်းကောင်ယံအချိန်မှာ နန်းဖေါင်းရဲ့ ပုလွေသံ တပြွတ်ပြွတ်က ကျယ်လောင်သလို ထင်ရသည် ။ နန်းဖေါင်းသည် သူ့အကြိုက်ကို

သိသည် ။ သူ့ကို နန်းဖေါင်း တွေ့တိုင်း ပုလွေ အမြဲကိုင်ပေးသည် ။ အဖုတ်ထဲက ပြည့်လျံထွက်လို့ စီးကျလာတဲ့ နန်းဖေါင်းရဲ့

ကာမအရည်ကြည်တွေက ခရေပွင့်လေး ဆီကို ရောက်လာသည် ။ ဒီအရည်တွေရဲ့ အကူအညီနဲ့ သူ့လက်ညှိုးက ခရေပွင့်ထဲကိုဝင်လိုက် ထွက်လိုက်

ကစားနိုင်နေသည် ။ နန်းဖေါင်း စုတ်ပေးနေတာနဲ့ သူ အားမရသလို ဖြစ်မိလို့ နန်းဖေါင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်း နီတြာရဲလေးတွေ အထဲကို သူ

ထိုး ထိုးညှောင့်နေမိသည် ။

နန်းဖေါင်းကလည်း တွဲလောင်း ကျနေတဲ့ သူ့ဂွေးစိနှစ်လုံးကို ဆွဲလိုက် ဆုပ်နယ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည် ။

ဆက်တိုက် ဖိဖိ ညှောင့်ထည့်နေသည် ။

ထင်မထားတဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ ယမ်းပေါက်ကွဲသံတွေကြောင့် ကာမဖီလင်တွေ တအား တက်ကြွနေတဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး

တုန်သွားသည် ။

“ ဗိုလ်လုံ...ရန်သူ..ရန်သူ ......”

အိမ်အောက်ထပ်မှာ အိပ်တဲ့ သူ့တပည့် စိုင်းလူရဲ့ အော်သံကြီးနဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေ အဆက်မပြတ် အော်တိုဆွဲလိုက်တဲ့ အသံတွေက

နီးနီးကပ်ကပ်ကြီး ကြားလိုက်ရသည် ။ နန်းဖေါင်း ပါးစပ်ထဲက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ် ဘောင်းဘီကောက်စွတ်

နံရံထောင့်မှာ ထောင်ထားတဲ့ အေကေ၄ရမောင်းပြန်ကို ပြေးဆွဲ တဲ့အချိန် နန်းဖေါင်းလည်း သူ့ထမိန်နွမ်းလေးကို ကောက် ရင်လျားလိုက်

တာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

သူ့တပည့်စိုင်းလူရဲ့ အသံ ထပ် မကြားတော့ ။ မောင်းပြန် ပစ်ခတ်သံတွေဘဲ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ကြားနေရသည် ။ လှေခါးက ပြေးဆင်းမယ်

အလုပ် အောက်ထပ်က “ မုတ်ဆိတ်..လက်နက်ချလိုက်....မသေချင်ရင် လက်နက်ချ လက်မြှောက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့...မင်းကို ဝိုင်းထားပြီးပြီ

...မင်းလူ၅ယောက် မသာပေါ်နေပြီ ....မင်းဘဲ ကျန်တော့တယ်.....” လို့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ဇောချွေးတွေ ပြန်ပြီး လက်တွေ တုန်နေသည် ။

“ မင်းတို့ ဘယ်သူတွေလဲ.....” လို့ ပြန်အော်လိုက်တဲ့ သူ့အသံလည်း တုန်ခါနေတာကို သူ့ဖါသာ ပြန် သတိထားမိလိုက်သည် ။

“ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား လူတွေကွ....ငါ့နံမည် သိုးထိန်း .....မင်း သေနတ်ချထားခဲ့ လက်မြှောက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့...”

ရွေးချယ်စရာ လမ်း မရှိတော့လို့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်း လက်မြှောက်ပြီး အိမ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။

အားပါး......သူပြောသလိုဘဲ လူဆယ်ယောက်လောက် သူဆင်းလာတာကို သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားကြသည် ။ လက်မြှောက်ရင်း တိုးလာတဲ့

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေက လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ကြသည် ။ ဒီအချိန်မှာ အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးအတိုင်း ပြေးဆင်းလာတဲ့ ခြေသံတွေကို

ကြားလိုက်ရသည် ။ သိုးထိန်း က ခါးက ပစ္စတိုသေနတ်ကို အမြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လှေခါး ဆီကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်က “

သိုးထိန်း..မလုပ်နဲ့...” လို့ အော်လိုက်သည် ။

လှေခါးက ပြေးဆင်းလာတာက နန်းဖေါင်း ပါ ။ သူ့လက်ထဲက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် ချထားခဲ့တဲ့ အေကေ၄ရမောင်းပြန် ကို သိုးထိန်းက

ဖျတ်ကနဲ တွေ့လိုက်လို့ သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်လိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

“ မပစ်နဲ့.....”

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ အော်သံကြောင့် သိုးထိန်းလည်း တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ထားရင်း “ သေနတ်ချလိုက်....” လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။

နန်းဖေါင်း သေနတ်ကို မချ ။ သိုးထိန်းဖက်ကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။

“ ဒိုင်း.......”

သိုးထိန်းရဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ပြောင်းဖျားက ကျည်ဆံသည် မြန်လွန်းတဲ့ အရှိန်အဟုန်နဲ့ ထွက်သွားသည် ။ နန်းဖေါင်းရဲ့ နဖူးတည့်တည့်ကို ဖေါက်ထွင်း

ဝင်ရောက်သွားသည် ။ နန်းဖေါင်း လှေခါးထစ်တွေအတိုင်း ဒလိမ့်ခေါက်ကွေး ပြုတ်ကျလာသည် ။ မျက်လုံးပွင့်လျက် ပါးစပ်လေး ဟလျက်

ငြိမ်သက်နေပြီ ။ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ အော်ငိုသံကြီး ထွက်လာသည် ။

“ သူ..သူ သေနတ် မပစ်တတ်ပါဘူးကွာ.....မင်း..မင်း...ဘာလို့ ပစ်လိုက်တာလဲ ...”

သိုးထိန်း မကြားသလိုနဲ့ အိမ်အပြင်ကို ထွက်သွားလိုက်သည် ။

“ သူ့ကို ခေါ်ခဲ့ကွာ..စခန်းကို ပြန်ကြမယ်......”

သိုးထိန်းရဲ့ တပည့်တွေက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆွဲခေါ်လာကြသည် ။

ဆွေး ကလေး တယောက် လာပေးတဲ့ စာခေါက်လေးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သိုးထိန်းရဲ့ လက်ရေးနဲ့ ရေးထားတဲ့

စာကြောင်းတိုတိုလေးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဆွေး...တွေ့နေကျနေရာမှာ စောင့်နေမယ်..ညနေ လေးနာရီခွဲ တိတိ ...တဲ့ ။

သိုးထိန်းနဲ့ ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးမှာ ချိန်းတွေ့ကြပြီး အနမ်းအစုတ်အကိုင်အတွယ်တွေ နဲ့ ရင်တွေ ခုံခဲ့ကြပြီးကထဲက ပြန်မတွေ့ဖြစ်ကြသေး ။

သိုးထိန်းကို မျှော်နေမိတာတော့ အမှန် ။

ချစ်သူတွေ ဖြစ်ကြပြီးကထဲက ပြန်မတွေ့ဖြစ်ကြသေးဘူး ။ သိုးထိန်းက ဒီနေရာကနေ အေးချမ်းတဲ့ တနေရာကို ထွက်ပြေးကြဖို့ သူ စီစဉ်မည်

လို့ ပြောသွားသည် ။ ဆွေး သိုးထိန်းနဲ့ သွားတွေ့ဖို့ ပြင်ဆင်စရာတွေ ပြင်ဆင်တော့သည် ။

လူမရှိတဲ့ ဘုရားကျောင်းအိုပျက်ကြီးမှာ ချိန်းတွေ့ကြရင် သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေး ဘာတွေ လုပ်ဖြစ်ကြမယ် ဆိုတာကို ဆွေး ကြိုသိနေသည် ။

ဟိုတခါတုံးကလည်း သိုးထိန်းရဲ့ လက်တွေက ဖင်ကြားကို ရောက်လိုက် အဖုတ်ဆီကို ရောက်လိုက် နဲ့လေ ..။ သူကိုင်မယ့်

နမ်းမယ့်နေရာတွေကို ဆွေး ကြိုတင် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားရမယ် လေ ။https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTLyxI46nXwu9qETn6v4gjSra7bRb3qdo6LNbLtEx3JOpWHIe1ScmAIJ87NWSJbfGGfiNRAI0J8d1Sg_bj5uZvNpoRMxhyphenhyphenlRjEbcXQt4x1S_HvWKFypEu7S7FhDEZSUmABZ8RA6HG8ahRE/s320/Myanmar-Model-Khun-Sint-Nay-Chi2.jpg
ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား အရမ်း ကျေနပ်နေသည် ။

သူ့ကို အာခံနေတာ ကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ကို သိုးထိန်းနဲ့ အဖွဲ့က လက်ရ ဖမ်းဆီးပြီး သူ့ရှေ့မှောက်ကို

ခေါ်ခဲ့ပေးလို့ပါ ။

သိုးထိန်း ပြန်ရောက်တော့ ကျူးကျော်ကို အချုပ်ကနေ ပြန်လွှတ်ပြီး လက်နက်စက်ရုံမှာ တာဝန်ပေးထားတာကို

တွေ့ရလို့လည်း စိတ်ချမ်းသာ သွားရသည် ။ သို့ပေမယ့် အာဏာရှင် ဗိုလ်ချုပ် လက်အောက်က အမြန်ဆုံး ပြေး

ဖို့ ကြိုးစားရမည်..အချိန်အခါ မရွေး သူ့စိတ် ညိုညင်တာနဲ့ ကိုယ့်ကို ဆော်မည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွား

ရပြီလေ ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ သိုးထိန်း..မင်းတို့အဖွဲ့လည်း နားကြဦး....ငါ့သမီး ပြန်တာလည်း အခု ကျူးကျော် ရှိ

နေပြီ ဆိုတော့ ငါ ကျူးကျော်ကိုဘဲ တာဝန်ပေးချင်ပေးမယ် ...မင်းကို ဒီထက် အရေးကြီးတဲ့ တာဝန် တခု ပေး

စရာ ရှိနေတယ်..မင်း လတ်တလော နားလိုက်အုံး..မင်းရွာကို ပြန်ချင်ပြန်ပေါ့..ဟဲဟဲ....မင်းမှာ သံယောဇဉ်လေးတခု

ရှိနေပြီ ဆိုတာ ငါ သိတယ်....ဟားဟားဟား....”

“ ကျနော်လည်း အဲဒါဘဲ ပြောမလို့ ဗိုလ်ချုပ်..ကျနော် ရွာဖက် ခဏ သွားလိုက်အုံးမယ်...”

“ သွား..သွား....သောန ကိုလည်း နုတ်ဆက်လိုက်ကွာ ….မင်း သယ်နိုင်ရင် ငါ လက်ဆောင် ပေးလိုက်ချင်တယ်..အရက်

တပုလင်းလောက်..ယူသွားစမ်းကွာ....”

“ ဟုတ်ကဲ့...”

သိုးထိန်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အိမ်ဝိုင်းထဲက ထွက်လာတဲ့အချိန် ကျူးကျော်နဲ့ တိုးသည် ။

“ သိုးထိန်း..မုတ်ဆိတ် ကို ရလာတယ်လို့ သိရတာ ငါ အရမ်း ဝမ်းသာ တယ်ကွ ...ဒီငတိတို့ ငါ့ကို လောဘွယ်

စခန်းမှာ ဝိုင်းဗျင်းကြတာ ငါ တော်တော် ခံခဲ့ရတယ် ..အခု ငါ့ အလှည့်ဘဲ...ကောင်းကောင်း ပြန်ဗျင်းရမယ်..”

လို့ ပြောသည် ။ သိုးထိန်းက “ ကျူးကျော်..ငါ ရွာကို သွားမလို့..မင်း ဘာမှာအုံးမလဲ ...” လို့ မေးတဲ့အခါ ကျူး

ကျော်က “ ဆွေးကိုဘဲ သတိရကြောင်း ပြောပေးကွာ....” လို့ ပြောသည် ။

သိုးထိန်းက “ မင်းနဲ့ငါ အေးဆေး တနေရာမှာ စကားပြော တိုင်ပင်ချင်သေးတယ် ကျူးကျော်..” လို့ ပြောလိုက်

တယ် ။ ကျူးကျော်က “ ငါလဲ မင်းနဲ့ စကားတွေ ပြောစရာတွေ အများကြီးဘဲ..” လို့ ပြန်ပြောသည် ။

သိုးထိန်းက သူနေတဲ့ တဲဖက် သွားဖို့ ခြေလှမ်းလိုက်တဲ့အချိန် ကျူးကျော်က “ သိုးထိန်း...” လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်

လို့ သူ လှည့်ကြည့်သည် ။

“ မင်း ငါ့မြင်း ယူသွားပါလား....ပို ခရီးတွင်တာပေါ့ ...တောင်ပြိုလို့ ကားလမ်းတွေတောင် ပိတ်နေတယ် ကြား

တယ်...” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ကျူးကျော်ကို “ အိုကေ..ယူသွားမယ်...ကျေးဇူးဘဲကွာ....” လို့ သိုးထိန်း ပြန်ပြောလိုက်

သည် ။

သိုးထိန်း ပြင်ဆင်နေတုံး ကျူးကျော်ရဲ့ တပည့်လေး ချစ်ဖ ကျူးကျော်ရဲ့ မြင်းကို လာပေးသည် ။

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်သည် လောဘွယ်ကို လှောင်ထားတဲ့ ဝက်ခြံထဲကို အပို့ခံလိုက်ရသည် ။

ဝက်တွေနဲ့အတူ ထိုင်နေတဲ့ လောဘွယ်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည် ။ ဝက်ချေးနံ့တွေ အရမ်း နံစော်နေတဲ့ ဒီနေရာ

ကို ဗိုလ်မုတ်ဆိတ် တော်တော် စိတ်ပျက်မိနေသည် ။

လောဘွယ်သည် စိတ်ဓါတ်အရမ်း ကျနေပုံရသည် ။ သူ့ကိုတောင် မနုတ်ဆက်ဘူး ။

“ လောဘွယ်..ငါ့မယားလေး နန်းဖေါင်း သေပြီကွာ..သိုးထိန်း ဆိုတဲ့ခွေး ပစ်သတ်ပစ်လိုက်တယ်....” လို့ လောဘွယ်

ကို သူပြောပြသည် ။ လောဘွယ်က “ ငါတို့ လွတ်လမ်း မမြင်တော့ဘူး....ငါ့ကို လိင်ပြောင်းပစ်မယ်

လုပ်နေကြတယ်....မင်း ကိုလည်း ပြောင်းပစ်မယ် ထင်တာဘဲ ...”လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်လည်း..“

ဘာ..လိင်ပြောင်းမယ်..ဟုတ်လား ...” လို့ အံ့သြတကြီး ပြန်မေးလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်တယ်....ငါတို့လီးကို ဖြတ်ပစ်ကြလိမ့်မယ်...ထိုင်းမှာ ခေတ်စားနေတယ်လေကွာ...”

“ ဟာ....”

ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်သည် စော် ရေရေလည်လည် ရှုပ်သူ တယောက် ဖြစ်သည် ။ လီးဖြတ်ခံရမယ့်ကိစ္စကို သူ ဘယ်လို

မှ လက်မခံနိုင်ဘူး ။

ဒီအချိန်မှာ သူတို့ ဝက်ခြံထဲကို ကျူးကျော် ဝင်လာသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာလည်း ကြာပွတ်တချောင်းကို ကိုင်ထား

သည် ။

“ ဟေ့ကောင်..မုတ်ဆိတ်...ဘယ်လိုလဲ..မင်း ငါ့ကို နှိပ်စက်ခဲ့တာတွေ မှတ်မိလား...မကြာသေးပါဘူးလေ..ပူပူနွေးနွေး

ဘဲ ရှိနေတာဘဲဟာ..ကဲ..မင်း ခံရမယ့်အလှည့် ရောက်ပြီ..ခံပေအုံးတော့..” လို့ ပြောပြီးတာနဲ့ ကြာပွတ်နဲ့ လွှဲလွှဲ

ရိုက်သည် ။

သိုးထိန်း မြင်းကို ခပ်သွက်သွက်လေး စီးပြီး ရွာဆီကို ခရီးနှင်နေသည် ။

တောထဲတောင်ထဲ လူတွေ လျှောက်သွားလွန်းလို့ တချို့နေရာတွေက လမ်းကလေး ဖြစ်နေသည် ။ ဒီလမ်းကလေး

အတိုင်း မြင်းကို အမြန်စီးနေသည် ။

ဆွေးဆီကို အချိန်မှီ ရောက်ချင်သည် ။ ဆွေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ဆွေးနွေးချင်နေသည် ။ အကောင်းဆုံးကတော့ ဆွေး

ရဲ့ အမ ဝေး ရှိနေတဲ့ ဘန်ကောက်မြို့ကို သွားကြတာဘဲ လို့ တွေးနေသည် ။ စုဆောင်းထားတဲ့ ငွေတွေနဲ့ တခု

ခု လုပ်စားမည်...တက္ကဆီဖြစ်ဖြစ် မောင်းစားမည် ။ ကျူးကျော်ပါ လိုက်နိုင်ရင် သိပ်ကောင်းမည် ။
နန်းမိုခမ်း ပျင်းနေသည် ။

ပါပါးကလည်း စခန်း အပြင်ကို မထွက်ခိုင်းဘူး ။

သူကျတော့ သူ့မယားငယ်ရှိတဲ့ ရွာကြီးကို ထွက်သွားလိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်း အိမ်ပေါက်ဝမှာ သေနတ်လွယ်ပြီး ရပ်စောင့်နေတဲ့ ပါပါးရဲ့ သက်တော်စောင့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

“ အိုက်စံ ....ခဏလာအုံး ....”

အေကေ၄ရမောင်းပြန်ကြီး လွယ်ထားတဲ့ ကောင်လေး ပြေးလာသည် ။

“ နင် ကျူးကျေ် ဘယ်မှာလဲ သိလား..အိုက်စံ.....”

“ ဟုတ်..ဗိုလ်လုံ ကျူးကျော် လက်နက်စက်ရုံမှာဘဲ ရှိမှာပေါ့ ....အမ ”

“ နင်သွားခေါ်ပေးနိုင်မလား....”

“ အမ ..ငါက ဒီမှာ ကင်းကျနေတာ . . .သွားလို့ မရဘူး....ဗိုလ်မှူးသိရင် ငါ ဒုက္ခရောက်မှာ....ငါ စက်နဲ့ ခေါ်ပေးမယ်လေ ...“

“ အေး..ခေါ်လိုက် . .ခေါ်..အခုခေါ်.....”

အိုက်စံ က သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ လမ်းလျေျာက် စကားပြောစက်ကို ဖြုတ်ယူပြီး ခေါ်သည် ။

“ ဗိုလ်လုံကျူးကျော် ...ဗိုလ်လုံကျူးကျော် ...ရှိလား....ကြားရင် ထူးပါ ....”

ကျလစ်ကျလစ် ဆိုတဲ့ စက်သံတွေ တကျိကျိ ကြားလိုက်ရပြီး....“ ဟေ့.ဘယ်မအေပေး ... ငါ့ကို ခေါ်နေတာလဲ...ဘာစောက်လုပ် အရေးကြီးလို့လဲ....” လို့ ပြန်ပြောိုက်တဲ့ ကျူးကျော်ရဲ့ အသံကြီးကို

ကြားလိုက်ရသည် ။

အိုက်စံက “ ဗိုလ်ချုပ်သမီး ခေါ်တာ..ဗိုလ်ချုပ်အိမ်ကို လာပါ ....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ကျူးကျော်ဖက်က ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ ပေမယ့် အိုက်စံက “ သူလာလိမ့်မယ်...အမ ...” လို့ ပြောလိုက်

သည် ။ နန်းမိုခမ်းလည်း “ အေး..အေး..နင်သွားတော့...” လို့ ပြောသည် ။ အိုက်စံလည်း သူကင်းစောင့်နေတဲ့ ခြံစည်းရိုး အပေါက်ဆီကို ပြန်ထွက်သွားသည် ။

နန်းမိုခမ်း မြူးမြူးကြွကြွလေး အိမ်ထဲကို ပြန်ဝင်ပြေးသွားသည် ။

“ နန်းလုံး.....နန်းကြာ.....”

သူ့အစေအပါး ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ပြေးလာကြသည် ။

“ နင်တို့နှစ်ယောက် နင်တို့အမေဆီ သွားကြ....ငါ့အတွက် ငါးထမင်းနယ် လုပ်ခိုင်း...ဝက်သားချဉ်ရော ..ဝက်ခေါက်ကြော်ရော . .ညနေကျမှ နင်တို့ ပြန်ခဲ့ ..အမေနန်းကိုလည်း ညနေကျမှ ပြန်လာလို့

ပြောလိုက်..”

ကျူးကျော် လာမှာမို့ အိမ်က လူတွေကို နန်းမိုခမ်း နှင်ထားလိုက်တာ ။ ကောင်မလေးတွေ ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် နန်းမိုခမ်း လည်း အိမ်ရှေ့ဖက်ကို မြင်ရတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခြံဝကို ထိုင်ကြည့်နေ

လိုက်တဲ့အချိန် ကျူးကျော် ခြံပေါက်ဝကို ရောက်လာတာ မြင်လိုက်ရလို့ တအား ပျော်သွားမိသည် ။ ရင်တွေ ခုံတာလည်း အရမ်းဘဲ ။ အိုက်စံကို ခဏ စကားပြောလိုက်ပြီး သူရှိနေတဲ့ အိမ်ဖက်ကို

ကျူးကျော် လျှောက်လာသည် ။

နန်းမိုခမ်း အိမ်ခန်းထဲကို ဝင်နေလိုက်သည် ။

ကျူးကျော် အိမ်ပေါ် တက်လာသည် ။ ဧည့်ခန်းပေါက်ဝမှာ ရပ်ပြီး...“ နန်းမိုခမ်း ....နန်းမိုခမ်း..” လို့ ခပ်တိုးတိုး ခေါ်လိုက်တာကို ကြားရသည် ။ နန်းမိုခမ်း သူရှိတဲ့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းကို ထွက်သွားလိုက်

ပြီး..“ ကျူးကျော် ...လာ...နင့်ကို တွေ့ချင်လို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ....” လို့ ပြောရင်း ကျူးကျော် ရဲ့ လက်ကို ဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားဖို့ လုပ်တော့ ကျူးကျော်က “ နန်းမိုခမ်း..နင် ငါ့ကို သေစေချင်လို့

လားဟာ..မလုပ်ပါနဲ့...” လို့ ပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲကို ခြေမလှမ်းလိုက်ဘဲ ရပ်နေသည် ။ “ ဘာလို့ သေစေချင်ရမှာလဲ..နင်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်လို့ပါ....” လို့ နန်းမိုခမ်းက ပြန်ပြောပြီး

အတင်း ဆွဲခေါ်လိုက်သည် ။

“ နင့်ပါပါး သိရင် ငါ့ခေါင်းကို ဖြတ်ပစ်မှာ သေချာတယ်..ငါ့ကို အချုပ်ခန်းထဲ တော်တော်ကြာအောင် ထည့်ထားတာ နင် အသိဘဲ မဟုတ်လား......”

“ ကျူးကျော်ရယ်..ပါပါးကို နင့်ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ငါ ခဏခဏ ပြောပေးတယ် သိလား..နင့်ကို ဘာမှ မလုပ်စေရပါဘူး ....”

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းသည် ။ ကျူးကျော်လည်း အပျိုမ တယောက်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ရလို့ မွှေးပျံ့တဲ့ အနံ့အသက်တွေနဲ့မို့ ရင်တွေ ခုံလာသည် ။

လောဘွယ် စခန်းမှာ နန်းမိုခမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ကိုယ်ခန္ဓာကို ထိတွေ့မြင်တွေ့ရတာတွေကို ပြန်သတိရလာသည် ။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားထကြွလာရတော့ သူ့ပေါင်ကြားက တန်ဆာ ဒုတ်ကလည်း

မာကြော ထောင်ထလာတော့သည် ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော် ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။

“ ကျူးကျော်...နင် ငါ့ကို ရန်ကုန် အထိ လိုက်ပို့နော်...”

“ နင့်ပါပါး ပို့ခိုင်းရင် ငါ ပို့ပေးမှာပေါ့ ....”

“ ကျူးကျော် ...”

“ မိုခမ်း ....”

“ ငါ့ကို ဖက်စမ်းပါဟာ...”

“ မကောင်းဘူး ထင်တယ် မိုခမ်း ...နင့်အဖေ သိသွားရင် ငါ့ကို သတ်မှာ....”

ကျူးကျော်က မဖက်တော့ နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်ကို ဖက်သည် ။ နန်းမိုခမ်းရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ကျူးကျော်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ပိကပ် ထိစပ်နေကြသည် ။

ဒိန်းဒလိန်ဒနတ် ဖမ်းစားတာကို ခံနေရတဲ့ နန်းမိုခမ်း ကျူးကျော်ရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ ခေါင်းထိုးအပ်ပြီး..“ နင့်ကို ငါ ကြိုက်နေတာ နင် မသိတာလား..မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား..ကျူးကျော်ရယ်...”

လို့ ပြောရင်း ကျူးကျော်ရဲ့ ကျောပြင်ကို လက်တွေနဲ့ ပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်သည် ။

ကျူးကျော်က ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမို့လဲ ။ နန်းမိုခမ်းက တကယ်တော့ စွဲမက်စရာ မိန်းကလေး တယောက် ပါ ။ လောဘွယ် သူတို့ကို ဖမ်းထားတုံးက နန်းမိုခမ်းရဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာကို အရှိကို အရှိအတိုင်း

အကုန်လုံး တွေ့ဖူးမြင်ဖူးခဲ့ပြီလေ ။ နို့လုံးလုံးကော့ကော့နဲ့ နို့သီးခေါင်း ရဲရဲလေးတွေ ကနေ အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ပတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေး အဆုံးပေါ့ ။

“ မိုခမ်းရယ်...နင့်ကို..နင့်ကို...”

“ ကျူးကျော် ..နင့် အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်စမ်းပါ.....”

ကျူးကျော်လည်း ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်သည် ။ နန်းမိုခမ်းသည် စူးရှတောက်ပြောင်တဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ ကျူးကျော်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ တခုပြီး

တခု ကျွတ်ကွာကျသွားတာကို စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ကျူးကျော် အရင်ဆုံး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်းပုတ်ရောင် စစ်အကျ ႌကို စချွတ်သည် ။ ပြီးတော့ အတွင်းက ခံဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်း

ရောင် စွပ်ကြယ်ကို ဆက်ချွတ်သည် ။ ပစ္စတိုသေနတ်ကို အိတ်နဲ့ ထည့်ချိတ်ထားတဲ့သူ့ခါးပတ်ကြီးကို ဖြုတ်ချွတ်သည် ။ အသာလေး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ချသည် ။ ပြီးတော့ အိတ်တွေ အများကြီးပါတဲ့

သူ့စစ်ဘောင်းလီကို ချွတ်ချသည် ။ အတွင်းခံ Hanes အမျိုးအစား ဘောင်းဘီတိုလေးဘဲ ကျန်တဲ့အချိန် အထဲက အတန်ချောင်းကြီး မာထောင်ပြီး ငေါငေါကြီး ထွက်နေတာကို

နန်းမိုခမ်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကျူးကျော် သည် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်တဲ့အချိန် နန်းမိုခမ်း စိတ်လှုပ်ရှားပြီး တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ ကြည့်လိုက်သည် ။

တုတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်း ရှည်တဲ့ ကျူးကျော်ရဲ့ လီးချောင်းကြီးကို မြင်လိူက်ရတာ နန်းမိုခမ်း စိတ်တွေ အရမ်းအရမ်းကို ထကြွကုန်သည် ။ ခံချင်စိတ်တွေ ဝုန်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။

ကျူးကျော်က နန်းမိုခမ်း လက်တဖက်ကို ဖမ်းဆွဲယူပြီး သူ့လီးတန် ပူပူနွေးနွေးကြီး အပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။

အိုး ....ကျူးကျော်ရယ်....အကြီးကြီးဘဲကွာ.....လို့ တုန်ခါတဲ့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ နန်းမိုခမ်းသည် စိတ်ထဲမှာ ဒီအတန်ကြီးကို အပြာကားတွေထဲကလို စုတ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်သွား

ရသည် ။

“ ကိုင်..ကိုင်............မိုခမ်း....ဆုပ်....ပွတ်ပေး.....နင် ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား.....”

“ အင်း...ကြိုက်တယ်.....ငါ ကြိုက်တယ်.....”

ကျူးကျော် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်တော့ကွာ.....လို့ ။ သူ့လီးကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ညှစ်ကစားနေတဲ့

ဒီစော်လေးကို လိုးပစ်လိုက်မည် လို့ ။နန်းမိုခမ်းရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေမိသည် ။ လုံးဝန်း တဲ့ နို့လှလှကြီးတွေကို

တွေ့တော့ ကျူးကျော် မနေနိုင်ဘူး ။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ အငမ်းမရ စို့တော့သည် ။

နန်းမိုခမ်းကလည်း သူ့ငပဲကြီးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ် ဖျစ်ညှစ်နေသည် ။ “ နန်းမိုခမ်း....နင် ပက်လက်

အိပ်လိုက်....” လို့ သူပြောလိုက်တဲ့အချိန်နန်းမိုခမ်းက “ ကျူးကျော်..နင် ငါ့ကို လိုးမလို့လား...” လို့ မေးလိုက်ရင်း

ပက်လက်လှန် အိပ်ချလိုက်သည် ။

“ ဒါပေါ့...နင် စောက်ပတ် ယားနေတယ် မဟုတ်လား....နင်ကောင်းအောင် ငါ စပါယ်ရှယ် လိုးပေးမယ် ...” လို့

ကျူးကျော်က ပြောလိုက်ရင်း နန်းမိုခမ်း ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ပါသည် ။ နန်းမိုခမ်းလည်း သူမ တဖက်သပ်

စိတ်ကူးယဉ်နေခဲ့တဲ့ ကျူးကျော်က လီးတုတ်တုတ်ရှည်လမျောကြီးနဲ့ စောက်ပတ်ထဲ လိုးသွင်းတော့မှာမို့ အရမ်း

ကို စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။ ကျူးကျော်လည်း နန်းမိုခမ်း ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး နန်းမိုခမ်းရဲ့ ခုံး

မို့တဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လီးဒစ်ကြီးကို အပေါက်ဝမှာ တေ့လိုက်သည် ။

အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီးက အသားတအားဖြူတဲ့ နန်းမိုခမ်းရဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေရဲ့ ကြားခလယ်မှာ ထင်းထင်းကြီး ဖြစ်နေသည် ။

“ နင့်စောက်ဖုတ်ကို ငါ ယက်ပေးချင်တယ်ဟာ...”

“ ကျူးကျော်....နင် မရွံဘူးလား...အရည်တွေ စိုရွှဲနေတယ်ဟ.....”

“ ငါ မရွံဘူး...နင့်စောက်ဖုတ်က တကယ်ကြည့်ကောင်းတယ်.....လှတယ် ...”

“ ကျူးကျော်ရယ်...ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ..စောက်ဖုတ်ဘဲ လှတယ် ရှိရသေးတယ်...”

ကျူးကျော်က နန်းမိုခမ်းပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ စယက်သည် ။

“ အင်..အင်.....ဟင့်...ကျူးကျော်....ဟာ....နင်..နင်......”

ကျူးကျော်က မိန်းမတွေကို မှုတ်ပေးခဲ့တာ များနေတဲ့လူတယောက်ပီပီ နန်းမိုခမ်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အမျိုမျိုး ကလိ

ပေးသည် ။ စောက်စိကို ဖိဖိယက်လိုက် လျာနဲ့ ထိုးဆွလိုက် လုပ်သည် ။ နန်းမိုခမ်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ စောက်ဖုတ်က ညှီစို့စို့ အနံ့လေးနဲ့ ။

ကျူးကျော် အတွေ့အကြုံအရ စောက်ဖုတ်အနံ့က သူ့အတွက် မဆန်းတော့ ။ ဒီအနွ့လေးကဘဲ သူ့ကာမစိတ်

တွေကို ပိုမို ထကြွစေသလားတော့ မသိဘူး ။ စောက်ဖုတ်ကို ဖိဖိ ယက်နေသလို ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ လျာနဲ့ထိုး

ဆွ ယက်ပေးလိုက်သည် ။

“ ကျူးကျော်..မယက်နဲ့တော့..ငါ တအား ယားနေပြီကွာ....လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့.......”

နန်းမိုခမ်း မရှက်နိုင်တော့ဘဲ ကျူးကျော်ကို လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုလာတဲ့အခါ ကျူးကျော်လည်း နန်းမိုခမ်း ဆန္ဒ

တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ပြင်ဆင်တော့သည် ။

မလုပ်ခင်က တအားယား တအားထန်ခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း အလိုးခံရတော့မယ် ဆိုတော့ သူမ

စောက်ပတ်လေး ကွဲပြဲသွားမှာကို နန်းမိုခမ်း ကြောက်နေတာက အမှန်ပါ ။

“ ဖြည်းဖြည်းနော်...ကျူးကျော်....ငါ့စောက်ပတ် ကွဲသွားအောင်တော့ တအား မလုပ်လိုက်ပါနဲ့.....”လို့ကျူးကျော်

ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားရင်း ပြောလိုက်သည် ..။

“ နင် ဘာမှ မဖြစ်စေရဘူး..မိုခမ်း...ငါ မိန်းမ လိုးနေကျ ...ဘာမှ မပူနဲ့...”

ကျူးကျော် ထိုးသွင်းပြီ ။ အရည်တွေက ကာမရှေ့ပြေးအရည်တွေရော ကျူးကျော်ရဲ့ သွားရည်တွေရောမို့ စိုစိုရွှဲ

လွန်းနေသည် ။ ကျူးကျော်လည်း သူ့ရဲ့ ထိပ်ဖူးကြီးကို နန်းမိုခမ်း စောက်ဖုတ်ထဲ စသွင်းထည့်လိုက်ပြီ ။

နူးညံ့အိစက် စိုနေတဲ့ တွင်းထဲ သူ့အတန်ကြီး တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သွားသည် ။

“ အား.....အင်..အင်....ဖြည်းဖြည်း..ကျူးကျော်....ပြဲ...ပြဲသွားနေအုံးမယ် ….. ကျွတ်ကျွတ်......”

“ မပြဲပါဘူး..မိုခမ်းရယ်...စောက်ပတ် ဆိုတာ ရာဘာလိုဘဲ...ဘယ်လောက်ကြီးတဲ့ လီးဖြစ်ဖြစ် အသွင်းခံနိုင်တယ်..”
ကျူးကျော်က နန်းမိုခမ်း စောက်ပတ်ကို သူ့လီးကြီး ထိုးထည့်ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး အသွင်းအထုတ်

လုပ်ပေးနေတဲ့အချိန် ကော့ထောင်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း စို့ပေးလိုက် လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက် နို့သီးခေါင်း မာမာလေး

တွေကို လက်နဲ့ ချေပေးလိုက် လုပ်ပေးသည် ။

နန်းမိုခမ်းမှာ တဖက်သပ် တောင့်တ လိုလားခဲ့ရတဲ့ ကျူးကျော်ရဲ့ အထိအတွေ့တွေကို အခုလို ရလိုက်ရလို့ ကျေ

နပ်နေပြီး စေက်ပတ်ထဲ လီးထိုးသွင်းတာကလည်း ထင်ထားသလောက် မနာကျင်လှတာမို့ စောက်ပတ်အတွင်းသား

နုနုလေးတွေကို လီးတန်ကြီး ပွတ်တိုက်ပေးလို့ ရနေတဲ့ ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမ အရသာကို သဘောကျနေသည်။

ကျူးကျော်ရဲ့ လထစ်ကားကားကြီးက နန်းမိုခမ်းရဲ့ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေကို အထဲကို ထိုးသွင်း

လိုက်တိုင်း အတူတူဆွဲခေါ်သွားသလို ပြန်ထုတ်ဆုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာလည်း တပါတည်း ပြန်ဆွဲခေါ်သွားတာမို့

နန်းမိုခမ်းရဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဟာ ကာမအရသာထူးကို ထူးကဲစွာနဲ့ ရရှိနေကြသည် ။

ကျူးကျော်လည်း ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်တော့ ဆိုပြီး သူ့ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ သမီးလေးကို အပီ ဖွင့်နေပြီ ။

လိုးထည့်လိုက်တိုင်း..“ အင့်...” ဆိုတဲ့ အသံလေး နန်းမိုခမ်း ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာသည် ။

ကျူးကျော်ရဲ့ လက်တဖက်က နန်းမိုခမ်းရဲ့ ဖင်တုန်းအောက်ကို ထိုးသွင်းကာ ကိုင်ဆုပ်လိုက်သည် ။ တင်းအိနေတဲ့

ဖင်တုန်းတွေက ကိုင်လို့ ကောင်းလှသည် ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသွင်းအထုတ်တွေက ညက်ညောလာသည် ။ အရည်တွေက ပိုစိမ့်ထွက်လာတာကြောင့် လိုး

ချက်တွေ သွက်လာသည် ။

“ ကောင်းလားဟင်..မိုခမ်း....”

“ အင်း...အင်း......”

“ ဘာအင်းအင်းလဲ..လိုးတာ ကောင်းလားလို့ မေးနေတာ...”

“ ကောင်းတယ်...ကျူးကျော်ရယ်..ကောင်းလို့ ခံနေတာပေါ့ဟ...”

နန်းမိုခမ်းက စကားရှည်နေတဲ့ ကျူးကျော်ကို စိတ်မရှည်သလို ပြန်ပြောလိုက်ရင်း အောက်ကနေ သူမရဲ့ ဖင်ကြီး

တွေကို ကော့ကော့ပေးနေသည် ။ သဘောကတော့ ခပ်သွက်သွက် မြန်မြန် လိုးစေချင်နေပြီ ။ တဟင်းဟင်းနဲ့

ကော့ပေးလာတဲ့ နန်းမိုခမ်းကို ကြည့်ပြီး ကျူးကျော် သဘောပေါက်သွားသည် ။ မြန်မြန် လိုးပေးစေချင်တဲ့

သဘော ။ ကျူးကျော်လည်း ကောင်းလာလို့ တအား ကော့ပေးလာတဲ့ နန်းမိုခမ်းကို အပီ ဆောင့်လိုးပေး

လိုက်တဲ့ အခါ နန်းမိုခမ်း မညည်းရုံမက ကျေနပ်ပြီး ကျူးကျော်ကို ဖက်လိုက်လို့ ကျူးကျော်လည်း ခပ်မြန်မြန်

သွက်သွက် လိုးဆောင့်ထည့်ပေးပြီ ။ နန်းမိုခမ်းလည်း ပေါင်တန်တွေကို တအားဖြဲပေးရုံမက ခြေထောက်တွေကို

အပေါ်ထောင်ကာ တအင်းအင်း တအီးအီးနဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ရမ်းခါကော့ကာ ခံယူနေသည် ။

ပြင်းပြင်းလေး လိုးဆောင့်ချက်တွေက တဖတ်ဖတ် တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ထွက်လာစေသည် ။

“ ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်..ကျူးကျော်...တအား...တအား....အို...အို...အရမ်းကောင်း..အမလေး...

အိုး....ရှီး.....”

နန်းမိုခမ်း တုန်ခါသွားပြီး သူ့ကို ဖက်ရုံမက ကုတ်ခြစ်သည် ။ နန်းမိုခမ်း ပြီးသွားပြီ ဆိုတာ ကျူးကျော် သိလိုက်

သည် ။ သူ့လီးကို တအား ညှစ်ထားတဲ့ စောက်ပတ်ကြပ်ကြပ်လေး ကြောင့် သူလည်း ပြီးချင်နေတာ ကြာပြီ ။

နန်းမိုခမ်း ကျေနပ်သွားရအောင် လိုးပေးချင်တာကြောင့် နန်းမိုခမ်း မပြီးသေးခင် သူ မပြီးလိုက်ချင်ဘူး ။ ဒါကြောင့်

မပြီးအောင် ထိန်းလိုးပေးနေခဲ့တာပါ ။ အခုတော့ နန်းမိုခမ်း လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွားပြီမိုှု့ သူလည်း ခပ်သွက်

သွက် ထပ်ဆောင့်ထည့်ရင်း သုတ်ရည်တွေ တပုံကြီးကို နန်းမိုခမ်း စောက်ပတ်ထဲကို ပန်းလွှတ်လိုက်ပါတော့သည် ။

သိုးထိန်းသည် မြင်းကို ခပ်မြန်မြန် စီးရင်း ဆွေးစောင့်နေမယ့် ဘုရားကျောင်းအိုကြီးဆီကို ချဉ်းကပ်ခဲ့သည် ။ဆွေး

ကို အံ့အားသင့်သွားရအောင် ရောက်ခါနီးမှာ မြင်းပေါ်က ဆင်းပြီး မြင်းကြီးကို သစ်ပင်တပင်ရဲ့ ပင်စည်မှာ ချည်

ထားခဲ့လိုက်သည် ။

ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးက ခေါင်မိုး ရဲ့ တချို့ သွပ်ပြားတွေက ပျက်စီးလန်ပျံနေလို့လေတိုက်တဲ့အခါ အသံတွေ

မြည်နေသည် ။ အမ်ဖိုးမောင်းပြန်ကို ပုခုံးမှာ လွယ် လက်ထဲမှာ ပစ္စတိုသေနတ်ကို ပြောင်းအောက်စိုက် ကိုင်ဆုပ်

ရင်း ဘုရားကျောင်းကြီးနားကို ကပ်လာတဲ့ သိုးထိန်းသည် ဆွေးကို စချင်တာကြောင့် အသံမပေးဘဲ တိတ်တိတ်

လေး ခြေသံလုံလုံနဲ့ အနောက်ဖက်က တံခါးနားကို ကပ်သွားသည် ။

ဆွေး သိုးထိန်း မရောက်ခင် ကြိုရောက်နှင့်နေချင်သည် ။ ဒါကြောင့် အိမ်ကနေ စောစော ထွက်သည် ။ အိမ်

ရှေ့ခန်းမှာ ကာဘိုင်သေနတ်တလက်ကို တိုက်ချွတ်နေတဲ့ ဆွေးရဲ့ အဖေကြီး ဦးသောနက ဆွေးကို “ သမီး ဘယ်

သွားမလို့လဲ..တယောက်ထဲလား..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဆွေးနဲ့ စိုင်းသာဌေးတို့ လောဘွယ်တို့ ဖမ်းခေါ်သွားခံ

ရကထဲက ဦးသောနသည် အစစ သတိထားသည် ။ တရားဖက် ဘုရားဖက် လိုက်စားနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဦးသောန

သည် တချိန်က သူကိုင်တွယ်ခဲ့တဲ့ ကာဘိုင်သေနတ်ကို သိမ်းဆည်းထားတဲ့ ထင်းရှူးသေတ္တာပုံးကြီးထဲကနေ ပြန်

ထုတ်ယူပြီး တခုခု ဖြစ်လာတဲ့အခါ အသုံးချချင် ချနိုင်အောင် တိုက်ချွတ်နေတာ ဖြစ်သည် ။

“ သိုးထိန်းနဲ့ ချိန်းထားလို့ အဖေ...သမီး မမှောင်ခင် ပြန်လာမှာပါ...” လို့ ဆွေးက ခပ်မြန်မြန်လေး ပြောလိုက်ပြီး

အိမ်ပေါ်က ဆင်းသည် ။ စိုင်းသာဌေးတို့လည်း လောဘွယ်တို့ ဖမ်းခဲ့တဲ့ အချိန် ကစပြီး ကုန်စုံဆိုင်ကိုတောင်

ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ရွာမှာတောင် မနေကြတော့ဘူး ။

ဆွေး ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးကို ရောက်သွားတဲ့အခါ သိုးထိန်း မရောက်လာသေးဘူး ။ ဆွေး ထိုင်ခုံရှည်ကြီးတခု

မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း သိုးထိန်းစားဖို့ စောစောက ကြော်လာတဲ့ တိုဟူးကြော်ထုပ်တွေကို ပြင်ဆင်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်သည် ။

ဟော..သိုးထိန်း..လာပြီ …. ။

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0c1EFi-2RMQHQIkv91GnLvNrCe9Cpbj9JcKPyqulkQRSPDaISl-pB_7krPdaZmiLUaaiZNtXHMYCESvQPB0QQaF_3jgAx17Eu3NG9csaYKDevgPMcECGATiBd7SaQ99heXqtsABznrfON/s320/305404_157705514324178_100002541913399_275644_1141545682_n.jpg

ဆွေးရဲ့ စိုအိတဲ့လှိုင်ခေါင်း အပေါက်ဝထဲကို သိုးထိန်းရဲ့ ထိပ်ဖူးက တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဝင် လာလို့ ဆွေးက
ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ သိုးထိန်းရင်ဘတ်ကို တွန်းပစ်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။ သို့ပေမယ့် သိုးထိန်းက ဂရုမစိုက် ။ ဆွေးရဲ့ ဖြိုးလုံးတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို နမ်းရှုံ့ကိုင်ကစားရင်း ဆွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို မရရအောင် ဖိသွင်းသည် ။
ဆွေးစောက်ဖုတ်သည် ကာမအရည်တွေနဲ့ ပြည့်စိုနေတာကြောင့် သိုးထိန်းရဲ့ လက်နက်ကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း
တိုးလိုက်ဆုတ်လိုက် ကစားရင်း အတွင်းပိုင်းကို တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်ရောက်နေသည် ။

“ သိုးထိန်းရယ်....ငါ့ဟာ ပြဲများသွားမလားဟင်...နာတယ်....နာတယ်......”

ဆွေးပြောတာတွေကိ သိုးထိန်းက ဂရုမစိုက် ။ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့လိုရာပန်းတိုင်ကို အရောက်သွားနေ
သည် ။ တကယ်တော့ ဆွေးကလည်း ဘာညာသာရကာတွေ ပြောနေပေမယ့် သိုးထိန်းကို ရှေ့ဆက်စေချင်နေတာပါ ။ လက်နက်ကြီးက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း အဆင်ချောလာသည် ။ ကြပ်
ပေမယ့် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နိုင်လာသည် ။

သိုးထိန်းလည်း ကြပ်စီးနေတဲ့ ဆွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြောင့် လုပ်ရင်းလုပ်ရင်း တအားကောင်းတက်လာပြီး သုတ်ရည်တွေ တအား ပန်းထုတ်ပစ်ခါ ပြီးခြင်း လမ်းဆုံးကို ရောက်ရှိသွားရသည် ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီး တပ်ရက် အ
နေအထားနဲ့ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ထားမိရင်း..“ ချစ်လားဟင်...” “ ချစ်တယ်...သိပ်ချစ်တာဘဲ...” ဆိုတဲ့စ
ကားတွေကို အထပ်ထပ် တယောက်နဲ့ တယောက် အပြန်အလှန် ပြောကြရင်း တော်တော်ကြာကြာ နေနေကြ
သည် ။

သူတို့နှစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်လိုက်ကြပြီးတဲ့အချိန် ဆွေးက “ ငါ့ကို ပစ်မထားနဲ့တော့နော် သိုးထိန်း..ငါ့ကို လက်ထပ်မှာ မဟုတ်လား....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ “ လက်ထပ်မှာပေါ့..ငါတို့ ဒီနယ်မြေက ဝေးတဲ့နေရာကို ထွက်သွားကြမယ် ..ငါ တခု လုပ်ရမှာက ငါ ဖွက်ထားစုထားတဲ့ ငွေတွေကို ပြန်ယူဖို့ဘဲ..ဒီငွေ
တွေနဲ့မှ ငါတို့ ဘဝက အဆင်ပြေမယ်...ဆွေး....” လို့ ဆွေးကို ပြောလိုက်သည် ။

သည်အချိန်မှာ လူသံတွေ ကြားရလို့ သိုးထိန်းက ခုံတန်းလျားပေါ် တင်ထားတဲ့ သူ့ပစ္စတိုနဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်
ကို ပြေးဆွဲဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

“ ရပ်လိုက်...တကပ်လုံး ဆွဲပစ်လိုက်မယ်.....ငြိမ်ငြိမ်နေ.....”

အစိမ်းပုတ်ရောင် ယူနီဖေါင်းတွေ ကိုယ်စီ ဝတ်ထားတဲ့ လူသုံးယောက် သည် သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေးကို ပတ်လည်ဝိုင်း
ထားလိုက်ကြသည် ။

သိုးထိန်းက နဲနဲမှ ကြောက်ရွံ့တဲ့ပုံစံ မရှိဘူး ။

“ မင်းတို့ ဘယ်အဖွဲ့ကလဲကွ....”

“ ငါ့နံမည် ခွန်သိန်းရွှေ...ငါ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်နဲ့ ဗိုလ်မှူးလောဘွယ်ရဲ့ အဖွဲ့ကဘဲ....မင်းတို့ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့...”

“ ဘာလို့ လိုက်ရမှာလဲ...မင်းနဲ့ ငါ ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲကွ....”

သိုးထိန်းက မာမာထန်ထန် ပြောလိုက်တာကို ခွန်သိန်းရွှေက မကြိုက် ။

“ ဟေ့ကောင်..သိုးထိန်း..မင်းက အောက်လဲ ရောက်နေသေး..ငါလီးလဲ မလျော့ဘူး ဆိုတဲ့ ကောင်စားပါလားကွ..
အခု ငါ မင်းတို့ကို ပစ်သတ်ပစ်လိုက်နိုင်တယ်....ဒါကို သဘောပေါက်စမ်း....ခွေးသား....”

“ မင်း ငါ့ကို သတ်ချင်တယ် ဆိုရင် သတ်ပြီးတာ ကြာရောပေါ့ ကွာ..မင်းတို့ ဘာလိုချင်တာ ရှိလို့လဲ..ပြော...”

“ ငါ ငါ့ဆရာတွေကို ပြန်လိုချင်တယ်..မင်းတို့နဲ့ အလဲအလှယ် လုပ်ချင်တယ်....”

“ ဟာ..ဒါဆိုရင်တော့ မင်းမှားပြီ.........အချိန်ကုန်တာဘဲ အဖတ်တင်မယ်...ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ငါလိုကောင်အတွက် မင်းတို့ကို ညှိပေးမှာ မဟုတ်ဖူးကွ....”

“ ပါးစပ်ပိတ်ထားကွာ..ငါ စိတ်တိုလာရင်..မင်း စော်လေးကို တက်လိုးပစ်မိလိမ့်မယ်....”

“ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား..ခွေးမသား.....”

သိုးထိန်းက ရှေ့ကို တိုးလာသောအခါ ခွန်သိန်းရွှေက သေနတ်ကို သိုးထိန်းရဲ့ အရှေ့ မြေကြီးပေါ်ကို ထိန်းကနဲ

ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။

“ ရှေ့မတိုးနဲ့..တကယ် ပစ်မှာ....”

ခွန်သိန်းရွှေရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်က သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေးကို ကြိုးနဲ့ တုပ်ဖို့ အနားကပ်လာကြသည် ။

ဒီ အချိန်မှာ ရုတ်တရက် သေနတ်သံတွေ တဖေါင်းဖါင်း ကြားလိုက်ရသည် ။

ခွန်သိန်းရွှေ ကိုယ်ကြီး ဆတ်ကနဲ ခါသွားပြီး ဘိုင်းကနဲ လဲကျသွားသည် ။ သူ့တပည့်တွေက သေနတ်သမားကို

ရှာဖွေနေတဲ့အချိန် သိုးထိန်းက ဝင်လုံးသည် ။ သေနတ်သံတွေ ထပ် မြည်ဟီးသွားပြီး ခွန်သိန်းရွှေရဲ့ တပည့်တယောက် ခွေကနဲ လဲကျသွားပြန်သည် ။ သိုးထိန်းနဲ့ လုံးထွေးနေတဲ့ လူလည်း သိုးထိန်း လက်ချက်နဲ့
လဲကျသွားသည် ။

သူတို့ဆီကို ကာဘိုင်သေနတ်ကို ချိန်ရွယ်ပြီး တိုးကပ်လာတာက ဆွေးရဲ့ အဖေ ဦးသောန ပါ ။

“ ငါ သမီးတယောက်ထဲ သွားတာ စိတ်မချလို့ လိုက်လာတာ..မင်းတို့ကို ဒီကောင်တွေ ဖမ်းခေါ်ဖို့ လုပ်နေတာ သိ
လိုက်ရလို့ ဆော်ထည့်လိုက်တာဘဲ ..”

“ ကျေးဇူးပါ ဦးကြီး....”

“ အေး..အေး...မင်းတို့ အခု ဘယ်ကို သွားကြမှာလဲ...ဒီအတိုင်းဆို ဒို့ရွာလေးလည်း မအေးချမ်းတော့ဘူး....ဗိုလ်မုတ်
ဆိတ်ရဲ့ လူတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်ကွ ...သား..သိုးထိန်း....မင်းတို့လည်း လက်နက်ကိုင်ဘဝကို စွန့်ဖို့ အချိန်တန်ပြီ ထင်တာဘဲ ...မြို့ကို သွားပြီး အေးအေးချမ်းချမ်း လုပ်ကိုင်စားကြတော့ဟေ့ . . . ”

“ ကျွန်တော်တို့လည်း စဉ်းစားနေကြပါတယ်...”

“ စဉ်းစားမနေနဲ့တော့..တခါထဲ ဆုံးဖြတ်..”

“ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော် ငွေတွေ သွားယူလိုက်အုံးမယ်...ပြီးတော့ ကျူးကျော်ကိုလည်း တပါထဲ ခေါ်ခဲ့မယ်....”

“ ကောင်းပြီလူလေး....”

ကျူးကျော်သည် နန်းမိုခမ်းကို နှစ်ချီဆက်တိုက် ဆိုသလို စပ်ယှက်ပြီးတဲ့နောက် သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်လိုက်

တဲ့အခါ ကုတင်ပေါ်မှာ ယခုတိုင် အဝတ်မပါဘဲ ခွေခွေလေး လှဲနေတဲ့ နန်းမိုခမ်းက ပြုံးစိစိနဲ့..“ ဟိတ်...ကျူးကျော်

နင့်ကို ငါ သွားခွင့်ပြုလို့လား...” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်က “ မိုခမ်း..နင့်ပါပါးကြီး ပြန်လာတော့မယ်..ငါ့တွေ့သွားလို့ကတော့ မိုးမီးလောင်တာထက်

ဆိုးသွားမယ် ...နောက်မှ တွေ့ကြမယ်ဟာ....”လို့ ပြန်ပြောရင်း သူ့ဖိနပ်ကို ကြိုးချည်နေသည် ။

“ အေးပါ..ငါက စတာပါ..နင်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်သေးတယ်ဟာ...ဒီလိုလုပ်..ငါ ပြန်တော့မယ် လို့

ပြောလိုက်မယ်..နင် ရန်ကုန် အထိ လိုက်ပို့..ငါ ပါးပါးကို ပြောလိုက်မယ်...ဦးကြီးစိုင်းအွတ်ကို ခေါ်မယ့်အစား

နင့်ကို ငါ့ လုံခြုံရေးအဖြစ် ခေါ်သွားမယ် လို့....”

“ ကောင်းတာပေါ့ မိုခမ်း..ငါလည်း နင်နဲ့ ထပ်နေချင်သေးတယ်....”

“ အိုကေလေ....ဒါဆိုလည်း နင်သွားတော့...”

“ အေး...နင် ပြန်မယ့်ရက် ပြောလေ..ငါ လိုက်ပို့ပေးမယ်....”

ကျူးကျော် နန်းမိုခမ်း ရှေ့ကနေ ထွက်လာခဲ့သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အိမ်အပြင်ဖက်မှာ သိုးထိန်းနဲ့ ဆုံ

သည် ။ သိုးထိန်းက ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်ရဲ့ တပည့် ခွန်သိန်းရွှေတို့အဖွဲ့က သူနဲ့ ဆွေးကို လာဖမ်းဖို့

လုပ်တဲ့အကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့ ကျူးကျော်က ဆတ်ကနဲ သိုးထိန်းကို မော့ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဘယ်မှာ မင်းနဲ့ ဆွေးကို လာဖမ်းဖို့ လုပ်တာလဲ...”

“ ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးမှာ....”

ကျူးကျော် မျက်နှာပျက်သွားသည် ။ သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေး ဘာကြောင့် ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးမှာ ရောက်နေသလဲ

ဆိုတာကို တွေးလိုက်မိလို့ ။ သူတို့ ဘယ်သူမှ မသွားကြတော့တဲ့ ဘုရားကျောင်းပျက်ကြီးမှာ ဘာလုပ်ကြတာ

လဲ..။ သူတို့နှစ်ယောက် ကြိုက်နေကြပြီလား ..။

သိုးထိန်းက ဒီနယ်မြေကနေ လစ်ကြစို့လို့ ကျူးကျော်ကို ပြောသည် ။ ကျူးကျော်က “ တခါထဲလဲ အပြတ်ဖြတ်စ

ရာ မလိုသေးပါဘူး..သိုးထိန်းရာ..ငါ့ကို မိုခမ်းက သူ့လုံခြုံရေး အဖြစ် ရန်ကုန်ကို လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်နေတယ်..ရန်ကုန်

မှာ နေနေရင် အေးဆေးပါ ..နောက်မှ တဆင့် ထပ် စဉ်းစားသေးတာပေါ့...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ အေးလေ..ဆွေးကလည်း ရန်ကုန်မှာ သီချင်းခွေ သွင်းချင်နေတော့ ငါလည်း မင်းတို့နဲ့အတူတူ ရန်ကုန် လိုက်

ခဲ့ရင် ကောင်းမလား..ဆွေးကို ငါ အဆိုတော် တယောက် ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးချင်တယ်..ကျူးကျော်...”လို့ သိုးထိန်း

က ပြောသည် ။ “ ကောင်းတာပေါ့ သိုးထိန်း....ဆွေးအတွက် ဆိုရင် ငါလဲ ကူညီချင်တယ်...” လို့ ကျူးကျော်က

ပြောလိုက်သည် ။

သူတို့ စကားတပြောပြောနဲ့ ကျူးကျော်ရဲ့ တဲကလေးဆီကို လျှောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်မှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့

ရှေ့ပြေးမြင်းစီးသမားတွေ တဒေါင်းဒေါင်းနဲ့ စခန်းထဲကို ဒုန်းဆိုင်းစီး ဝင်လာကြတာကို သူတို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဘဲကြီး ပြန်လာပြီ …. ”

“ သူ ဘယ်သွားတာလဲ....”

“ ရွာကြီးက သူ့စော်အငယ်လေးကို သွားဗျင်းတာလေ ...သိုးထိန်း...မင်းသိသားနဲ့......”

“ ကျူးကျော်...”

“ ဘာလဲ..”

“ မင်း မိုခမ်းနဲ့ ညိနေပြီလား....”

ကျူးကျော်က သိုးထိန်း မေးခွန်းကို မဖြေဘဲ ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေသည် ။
နန်းမိုခမ်း ပြန်ပြီ ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက နန်းမိုခမ်းကို ရန်ကုန်အထိ လိုက်ပို့မယ့် ကျူးကျော်ကို ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်တွေ သေသေ
ချာချာ မှာနေသည် ။ သိုးထိန်းက သူလည်း ရန်ကုန်ကို လိုက်သွားချင်တယ်လို့ ခွင့်တောင်းတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခွင့်ပြုသည် ။ သူခိုင်းချင်တာလေးတွေလည်း ရှိနေတော့ သိုးထိန်းကို တပါထဲ ခိုင်းလိုက်သည် ။ သိုးထိန်းက သူနဲ့အတူ ဆွေးကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ သိုးထိန်းရဲ့ လူတွေက တော့ အနီးဆုံး မြို့က လေယာဉ်ကွင်းအထိ လုံခြုံရေး အနေနဲ့ လိုက်ပို့ရမှာ ဖြစ်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက ရန်ကုန်ရောက်ရင် ကျူးကျော်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကဲနိုင်တော့မှာမို့ တအားပျော်နေသည် ။
လောဘွယ်တို့ ဖမ်းခေါ်တဲ့ ကိစ္စ ဖြစ်ပျက်ပြီးတဲ့နေက် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် နောင်ကို သမီးကို တောထဲ
ကို ဘယ်တော့မှ မခေါ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားသည် ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ အမေ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး မယား သည် တောင်ကြီးမြို့မှာ နေသည် ။ မိန်းမ ရှုပ်ပွေတဲ့ သူ့ကို မုန်း
တီးရွံရှာစွာနဲ့ ကွဲလိုက်ပြီး ကထဲက ပြန်မတွေ့တော့ ။ နန်းမိုခမ်း ကို ရန်ကုန်မှာ တိုက်တလုံး ဝယ်ပေးထားသည် ။
ထမင်းဟင်းချက်ကျွေးဖို့ အဝတ်လျှော်ပေးဖို့ ကားမောင်းပေးဖို့ အချွေအရံတွေ ထားပေးထားသည် ။တနေ့မှာ
ထိုင်ဝမ်က သူဌေးသားတယောက်နဲ့ လက်ဆက်ပေးဖို့ ရည်ရွယ်ထားသည် ။

“ ကျူးကျော်..ဒီတခါ ငါ့သမီး တခုခု ဖြစ်လို့ကတော့ မင်းကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး ...သေသေချာချာ ဂရုစိုက်” လို့ မျက်
နှာတည်တည်နဲ့ သူ ကျူးကျော်ကို ပြောလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်က “ စိတ်ချပါ..ဗိုလ်ချုပ်..ကျနော် သေသေချာချာ တာဝန်ယူပေးပါမယ်....ဘာမှ မဖြစ်စေရပါဘူး...” လို့
ပါးစပ်က ဖြေလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲကတော့ “ ခင်ဗျား သမီးကို ကျနော် သူ ကျေနပ်အောင် ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ပေးမှာပါ..ဘိုက်လဲ မကြီးစေရပါဘူး ...” လို့ ပြောနေသည် ။

မရောက်တာ ကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ ရန်ကုန်မြို့ ။

နန်းမိုခမ်း ကို သူ့ပါပါး ဝယ်ပေးထားတဲ့ တိုက်နဲ့ ခြံကို တွေ့ရတော့ ကျူးကျော်..သိုးထိန်း နဲ့ ဆွေးတို့ အကြီးအကျယ် အံ့သြနေကြသည် ။ သူတို့လို နယ်စပ်က ရွာလေးမှာ နေကြတဲ့ လူတွေ အတွက် အင်မတန်မှ ကြီးမားခန်းနား လှပတဲ့ တိုက်ကြီးနဲ့ ခြံကျယ်ကြီးက အံ့သြစရာဘဲလေ ။ ဒါပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားဟာ ကမ္ဘာသိဘိန်းဘုရင်ကြီး တယောက် ဆိုတော့ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့လို့ သူတို့ လက်ခံလိုက်ကြသည် ။

သူတို့ တိုက်ကြီးရဲ့ အပြင်ဘန်း အခြေအနေကိုဘဲ ကြည့်ပြီး အရမ်း အံ့သြနေကြတာ ။ အထဲကိုလည်း ဝင်လိုက်
ရော သူတို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ငေးမောသွားကြသည် ။ ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးရဲ့ အလည်မှာ ဝါးပင်တောလေး
ရှိနေသည် ။ နံရံဘေးဖက်က ငါးမန်းပေါက်စလေးတွေ ကူးခတ်နေတဲ့ မှန်ကန်ကြီး ။ဒီလောက်ကြီးမားတဲ့ ကန်ကြီးမျိုး သူတို့ မတွေ့ဖူးဘူး ။

နန်းမိုခမ်းက “ ဦးအိန္ဒ.... ခေါ်လိုက်..” လို့ သူ့ကို ရိုရိုသေသေ ခစားနေကြတဲ့ အိမ်ဖေါ်တွေကို ပြောလိုက်တော့
ချက်ချင်း ဆိုသလိုဘဲ တုတ်ခိုင်ခိုင် ကတုံးရိတ်ထားတဲ့လူကြီးတယောက် ထွက်လာသည် ။ တီရှပ် အနက်ရောင်
ရှမ်းဘောင်းဘီအနက်ကို ဝတ်ထားသည် ။ သူ့လက်မှာ ဆေးမှင်တွေ အပြည့် ထိုးထားသည် ။

“ ဦးအိန္ဒ....ကောင်လေးတွေကော....နေကောင်းကြလား....”

“ ကောင်းပါတယ်..ဆရာမလေး...”

“ ခဏ ခေါ်ခဲ့မလား.....”

“ ဟုတ်....”

ဦးအိန္ဒ ကျိုးနွံစွာနဲ့ ပြန်ထွက်သွားသည် ။

ကျူးကျော်..သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေးတို့ မိုခမ်းတယောက် ကလေးတွေများ မွေးစားထားလေသလား လို့ ထင်လိုက်ကြ
သည် ။

အိမ်ဖေါ်တွေက စားစရာ သောက်စရာမျိုးစုံ ယူချလာကြလို့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါတွေမှာ ထိုင်ကြရင်း စားသောက်
ကြတဲ့အချိန် ဦးအိန္ဒ ပြန်ဝင်လာသည် ။ သူတယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ချစ်စရာ ကျားပေါက်လေး နှစ်
ကောင်နဲ့ ။

ကျူးကျော်..ဆွေးနဲ့ သိုးထိန်းတို့ အရမ်း အံ့အားသင့်သွားကြရပြန်သည် ။

“ တိုးကြီးနဲ့ စိုးကြီးတဲ့....ရဲရဲချီလိုက် ဆွေး..မကိုက်တတ်ဘူး ...” လို့ နန်းမိုခမ်းက ပြောလိုက်လို့ ဆွေးက ကျား
လေးကို ပွေ့ချီလိုက်သည် ။ သိုးထိန်းက နောက်တကောင်ကို ပွေ့ချီလိုက်သည် ။

“ ဟား...တော်တော် လေးတာဘဲ...” လို့ သိုးထိန်းက ပြောလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက “ နောက်မှ ပြစရာတွေ ရှိသေးတယ် ...” လို့ ပြောရင်း သူတို့ကို စားစရာတွေကို အတင်း စားခိုင်း
သည် ။

နန်းမိုခမ်းက သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေးတို့ နေဖို့ အခန်းတွေကို သူကိုယ်တိုင် လိုက်ပြပေးသည် ။ ထမင်းချက် အိမ်အကူတွေက များလွန်းလို့ သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေး ကျူးကျော်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြသည် ။ အင်း..ဘိန်းဘုရင်ကြီးရဲ့ တခုသော အိမ် ကို ရောက်ဖူးရခြင်းပေါ့ ။

နန်းမိုခမ်းက “ နားလိုက်ကြအုံး...” လို့ ပြောပြီး သိုးထိန်းနဲ့ ဆွေးကို ထားခဲ့သည် ။ ကျူးကျော်သည် နောက်ဖေး
ခြံထဲကို ပြူတင်းပေါက် တပေါက်ကနေ ကြည့်နေသည် ။

“ ဘာတွေ သဘောကျနေလဲ ကျူးကျော်....”

“ ဝက်ဝံပေါက်စလေးတွေ တွေ့လို့ မိုခမ်း...အဲဒီ ဝက်ဝံတွေက မိုခမ်းရဲ့ ဝက်ဝံလေးတွေလား......”

“ ဟုတ်တယ်...ကျူးကျော်....မိုခမ်းက တိရစ္ဆာန်လေးတွေကို ချစ်တယ် ...မိုခမ်းမှာ မြင်းတွေလည်း ရှိတယ်...မှော်ဘီ
မှာ ထားတယ် ..တခါတလေတော့ စီးတာပေါ့..ကျူးကျော်နဲ့ တနေ့ သွားစီးကြမယ်လေ....နော်...”

“ အင်း..စီးလေ....”

“ ကဲ …. အခန်းထဲ သွားကြရအောင် ...”

နန်းမိုခမ်းက သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ကျူးကျော်ကို ခေါ်သွားပြီ ။ ရှေ့ကနေ ဦးဆောင် လျှောက်လှမ်းသွားနေတဲ့ နန်းမိုခမ်းရဲ့ လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သဘောကျစွာ ကြည့်ကာ ပြုံးရင်း ကျူးကျော် အနောက်ကနေ
လိုက်သွားလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်လည်း အချိန်အခါတော့ သင့်ပြီ လို့ သဘောပေါက်လိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်းကို အပီအပြင် ဖြုတ်ပေး ဖို့ သူ အဆင်သင့်ပါဘဲ ။