စက်ရုပ်လူနှလုံးသား

စက်ရုပ်လူနှလုံးသား (ဇာတ်လမ်းရှည် စ/ဆုံး)

ဆလံဘာဂျာ ရေးသည်

၂၀၅၃ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ။

မြန်မာပြည်ရဲ့ အစည်ကားဆုံး မြို့ ..။
ရန်ကုန်မြို့ဟောင်း ။

အချိန်က ည သန်းကောင် ၁၂.၀၀ နာရီ ..။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမသစ်ကြီးပေါ်မှာ နောက်ဆုံးပေါ် ကားအသစ်များ အမျှင်မပြတ် တဝေါဝေါနဲ့မောင်းနှင်နေ
ကြသည် ။ မောင်းသူမဲ့ ဘတ်စ်ကားတွေလည်း ပြေးနေဆဲဘဲ ။ ဆူးလေဘုရားလမ်း တဝိုက်မှာ မီးရောင်စုံတွေ ထိန်ထိန်လင်းနေလို့ ညသန်းကောင်ယံ အချိန်က နေ့ခင်းအချိန်လိုဘဲ လင်းလျက်နေသည် ။ ကြီးမားတဲ့ ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်ကြီးတွေက လှုပ်ရှားနေတဲ့ ရုပ်ပုံတွေ ပြေးလွှားနေတဲ့ ဒီဇိုင်းတွေနဲ့ ..။

ခေါင်မိုးမှာ CITY TAXI လို့ ရေးထားတဲ့ အဝါရောင်မီးလေးတွေ လင်းနေတဲ့လေးထောင့် ပလပ်စတစ် အတုံးလေး
တွေနဲ့ အပြာရောင် ဆူဘာရူး အမျိုးအစား တက်ဆီကားလေးတွေ ကိုလည်း ဟိုမှာ ဒီမှာ တွေ့နေရသည် ။

ကောင်းကင်ယံမှာ မြို့လုံခြုံရေး ရဲရဟတ်ယာဉ်တစီး တဒတ်ဒတ်နဲ့ ကင်းလှည့်နေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းနဲ့ ဆူးလေဘုရားလမ်း ထောင့် ။

နေဗလ ...လမ်းထောင့်မှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲကားထဲက ထွက်လိုက်သည် ။ သူ့ကားနံပါတ်က ၀၀၁ ..။ နေဗလသည် အရပ်ခြောက်ပေနီးပါးမြင့်တဲ့ သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ လူရွယ်တယောက်ပါ ။ ရန်ကုန်မြို့လည် မှာ ကင်းလှည့်ရဲကားတွေကို ထိန်းချုပ်တဲ့ Team Leader တာဝန်ခံ ရဲအုပ်တယောက် ဖြစ်သည် ။

အပြာရင့်ရောင် ရဲဝတ်စုံမှာ အနက်ရောင် ကျည်ကာကိုယ်ကြပ်အကျ ႌကို အပေါ်က ဝတ်ထားသည် ။ အနက်ရောင် ကျည်ကာအကျ ႌရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ အဖြူရောင် အင်္ဂလိပ်စာလုံး POLICE ဆိုတာ ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရသည် ။

ညာဖက်ခါးမှာပစ်ခတ်လိုက်လျှင် ထိမှန်ပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း မေ့မြောသွားစေတဲ့ မေ့ဆေးကျည်ဆန်သုံး ပစ္စတိုကို ချိတ်ထားပြီး ဘယ်ဖက်ခါးမှာ စကားပြောစက်တလုံး ရှိနေသည် ။

ယခုအခါ မြို့ထိန်းသိမ်းရေး ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များသည် မေ့ဆေးသေနတ်တွေကို အသုံးများသည် ။ အကြမ်းဖက်သမားများနဲ့ စစ်သွေးကြွအုပ်စုတွေလို လက်နက်ကြီးတွေ ကိုင်ဆောင်ကြတဲ့ လူဆိုးလူကြမ်းတွေနဲ့ ရင်
ဆိုင်ကြရတဲ့ အထူးစစ်ဆင်ရေးတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသာလျှင်ဘဲ ပြင်းထန်တဲ့ ယမ်းအားသေနတ်များကို ကိုင်ဆွဲကြတော့
သည် ။

BMW အမျိုးအစား အပြာရင့်ရောင် ရဲကားရဲ့ ကိုယ်ထည် ဘေးတဖက်တချက်မှာ အဖြူရောင် အင်္ဂလိပ်စာလုံးနဲ့ YANGON POLICE လို့ ရေးထိုးထားတဲ့ စာတမ်း ပါသည် ။
ကားရဲ့ ဖင်ပိုင်းမှာတော့ အရေးပေါ် 119 လို့ အဖြူရောင်စာတမ်း ရှိသည် ။

ဒီနေ့ည သူ့ဂျူတီမှာ ဘာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အမှုအခင်းမှ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ နေဗလ ဆုတောင်းနေသည် ။ အမှုအခင်းတွေ ဖြစ်ရင် ပျားတုပ်ရော ။ သတ္တဝါအပေါင်း အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိကြပါစေ ..လို့ မေတ္တာပို့ ဆုတောင်းရင်း အနီးရှိ ညလုံး
ပေါက်ဖွင့်သော ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ( 7 eleven )ဆိုင်လေးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။

ဆိုင်ထဲ သူအဝင်မှာ ရင်ဘတ်မှာ 7 eleven တံဆိပ်နဲ့ အစိမ်းရောင်လက်တိုအကျ ႌ..ဘောင်းဘီအနက် ဝတ်ထားတဲ့ စက်ရုပ် ( ရိုးဘော့ )က “ မင်္ဂလာညချမ်းပါ....ဆဲဗင်းအလဲဗင်းက ကြိုဆိုပါတယ် ….” လို့ ခါးညွှတ်ခါ နုတ်ဆက်သည် ။ ကော်ဖီကောင်တာဖက် ကို သူလျှောက်သွားတော့ နောက်ထပ် စက်ရုပ်တကောင်က ကော်ဖီကောင်တာမှာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေသည် ။

သူ့ကို မြင်တော့ “ မင်္ဂလာပါ ..” လို့ နုတ်ဆက်သည် ။ နေဗလက လှည့်တောင် မကြည့်ဘဲ သူ့အတွက် ကော်ဖီကို
ကော်ဖီအိုးထဲကနေ ခွက်ထဲကို လောင်းထည့်သည် ။

Robot စက်ရုပ်တွေကို လူတွေက ဂရုမစိုက် ။ မလေးစားကြဘူး ။ အကယ်လို့သာ စက်ရုပ်တွေ နေရာမှာ လူသား ဝန်
ထမ်းတွေကသာ “ မင်္ဂလာပါ ...” လို့ နုတ်ဆက်ခဲ့ရင် နေဗလတို့က ပြန်နုတ်ဆက်ကြမည် ဖြစ်ပေမယ့် သက်မဲ့စက်ရုပ်တွေကိုတော့ အလေးမထား..မသိသလို ဘဲ နေကြသည် ။

နေဗလသည် ရန်ကုန်မြို့တော်ဒေသ လုံခြုံရေးကို ကွပ်ကဲ တာဝန်ယူနေရတဲ့ ရန်ကုန်တိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့က ရဲအုပ် တယောက် ဖြစ်သည် ။

သူ့အလုပ်က မိုးမျှော်တိုက်မြင့်ကြီးတွေနဲ့ နေ့ရောညပါ စည်ကားနေတဲ့ ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်မှာ ငြိမ်ဝပ်ပိပြားရေးနဲ့ တရားဥပဒေ စိုးမိုးရေး အတွက် ပြေးလွှားလုပ်ကိုင်နေရတဲ့ အလုပ်မို့ အိပ်ချိန်စားချိန် မမှန်ဘူး ။ အရေးကြီးရင် နေ့ရောညပါ အလုပ်လုပ်ရသည် ။ ရန်ကုန်မြို့သည် တိုးတက်သထက် တိုးတက် လာပြီး အရှေ့တောင်အာရှမှာ နံမည်ကြီး ဒိတ်ဒိတ်ကြဲ မြို့ကြီးတမြို့ ဖြစ်လာခဲ့သလို ပဲခူး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်ကြီးမှာလည်း နေ့ရော ညပါ နိုင်ငံခြားလေယာဉ်တွေ ဆင်းတက်နေသည် ။ အလုပ်လာလုပ်သူ နိုင်ငံခြားသားတွေ ..လာလည်ပတ်သူ တိုးရစ်ကမ္ဘာလှည့်တွေ နဲ့ စည်ကားနေသည် ။

နေဗလတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ကလည်း နေ့ရောညပါ တရားဥပဒေစိုးမိုးရေးနဲ့ ရပ်ရွာအေးချမ်းသာယာရေးအတွက် အလုပ်လုပ်
နေကြသည် ။

နေဗလတို့ လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့သည် ရှေးအရင်ခေတ်ကလို စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့ မဟုတ်တော့ ။ ပြည်သူတွေကို တကယ် ကူညီတဲ့ တကယ့်ပြည်သူ့ရဲစစ်စစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ ။ ခေတ်မှီတဲ့ တန်ဆာပလာ လက်နက်ကရိယာ ယာဉ်တွေနဲ့ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ ရဲတပ်ဖွဲ့ ဖြစ်နေပြီ ။ စိတ်ဓါတ်တွေလည်း ပြောင်းလဲကုန်ပြီ ။

ရဲတွေရဲ့ လစာနဲ့ ခံစားခွင့်ကလည်း အရင်တုံး ခေတ်တွေနဲ့ လားလားမှ မဆိုင် မတူ တော့ ။ လုံလောက်တဲ့ လစာခံစားခွင့်တွေ ရကြသည် ။ ဒီအတွက် အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်ကြိုးစားလုပ်ချင်တဲ့ ရဲတွေ အနေနဲ့လည်း ဝမ်းစာဖူလုံတဲ့အတွက် လပ်စားစရာ မလိုတော့ ။ လူနေမှု အဆင့် မြင့်မားလာကြတာနဲ့အမျှ စိတ်ဓါတ်တွေလည်း မြင့်မားလာကြတဲ့ သဘောပါဘဲ ။

နိုင်ငံတော် အစိုးရကလည်း လိုအပ်တဲ့ ရုံးသုံး ပစ္စည်း..စာရွက်စာတမ်းတွေကို အလုံအလောက် ထုတ်ပေးထားလို့
ရှေးရှေးခေတ်ကလို ၁၁၉ ခေါ်တဲ့အခါ “တက်ဆီဖိုး ပေးမှာလား...စာရွက်စာတမ်းဖိုး ပေးမှာလား...” လို့ တောင်းစရာ မလိုတော့ဘူး ။

အမှုလာတိုင်တဲ့ ဒုက္ခရောက်လာသူကို ရေသန့်ဘူး..ကော်ဖီ..လဖက်ရည်နဲ့တောင် ဧည့်ခံနိုင်နေပီ ။ ချိုသာပြီး မျက်နှာထား ကောင်းကောင်းနဲ့ ပြည်သူကို ကုညီတာကြောင့် ရဲတွေ နံမည်ကောင်း ရနေတဲ့ အချိန်အခါပါ ။

နေဗလတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသည် ပြည်သူတွေ အေးချမ်းစေဖို့ နေ့ရောညပါ လုံခြုံရေး တာဝန်ကို ယူပေးနေကြတဲ့
အခါ ဒုစရိုက်မှုများ မဖြစ်ပွားရလေအောင် ကင်မရာအမျိုးမျိုးနဲ့ ဒရုန်း တွေကို သုံးပြီး စောင့်ကြည့်ကြသလို စက်ရုပ်ရဲများနဲ့ ပတ္တရောင်လှည့်ကင်းတွေ လှည့်ပေးသည် ။

လူ ကိုယ်တိုင်လည်း ဂျူတီချိန်းနဲ့ မြို့ရဲ့ နေရာအနှံ့အပြားမှာ စောင့်ကြပ်ပေးသည် ။ ရန်ကုန်ရဲတပ်ဖွဲ့က စည်းစနစ်
ကောင်းလွန်းလို့ အရှေ့တောင်အာရှ နိုင်ငံတွေက အတုခိုး နမူနာ ယူကြရတဲ့ အထိ တိုးတက်နေသည် ။

၂၀၅ဝခုနှစ်က စပြီး ကမ္ဘာတဝှမ်းလုံးမှာ စက်ရုပ် ( ရိုးဘော့ )တွေကို လူတွေက နေရာတကာမှာ အသုံးချလာခဲ့သည် ။

နိုင်ငံတကာ စစ်တပ်တွေမှာလည်း စက်ရုပ်တွေ အသုံးပြုမှုက တွင်ကျယ်လာသည် ။ ရန်သူရဲ့ မိုင်းကွင်းတွေမှာ စက်ရုပ်
ခွေးများကို လွှတ်ပြီး မိုင်းရှာဖွေခိုင်းသလို တိုက်ပွဲများမှာလည်း စက်ရုပ်စစ်သားတွေကို အသုံးပြုတာတွေလည်း ပိုများ
လာသည် ။ တောင်တက်တောင်ဆင်း လမ်းတွေမှာ ယခင်ရှေးခေတ်က လား..မြည်း သတ္တဝါတွေကို ဝန်တင်ဖို့ အသုံးပြုခဲ့တဲ့နေရာမှာ စက်ရုပ်မြင်းတွေကို အစားထိုး သုံးစွဲနေခဲ့ကြတာ အချိန် အတန်ငယ်တောင် ကြာမြင့်နေပြီ ။

မြန်မာ့ရိုးဘော့ ထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံကလည်း လိုအပ်တဲ့ ဝန်ဆောင်မှုတွေ ပေးတဲ့ စက်ရုပ်တွေကို ထုတ်လုပ်ရောင်းချပေးလို့ လဖက်ရည်ဆိုင်တွေ စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ စက်ရုပ် စားပွဲထိုးတွေ..ဧည့်ကြိုတွေ အသုံးပြု
နေကြသည်မှာ နှစ်အတော်တောင် ကြာခဲ့ပြီ ။

မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့မှာလည်း စက်ရုပ်ရဲတွေကို နောက်ပိုင်းမှာ တော်တော် သုံးလာကြသည် ။ စက်ရုပ်ရဲများက လိုအပ်တဲ့ လမ်းကြိုလမ်းကြားတွေမှာ အချိန်မတော် ပတ္တရောင်ကင်းလှည့်ကြရသည် ။ စက်ရုပ်ရဲတွေက ထုတ်လုပ်
ခဲ့ပြီးသမျှ စက်ရုပ်တွေထဲမှာ အဆင့်အမြင့်ဆုံး ဖြစ်သည် ။ စက်ရုပ် ထုတ်လုပ်သူများကလည်း စက်ရုပ်ရဲတွေရဲ့ စွမ်း
ရည်မျိုးကို တခြား စက်ရုပ်တွေမှာ မထည့်ပေးကြဘူး ။ အစိုးရရဲ့ စီမံချက် ဖြစ်သည် ။ ရဲစက်ရုပ်တွေရဲ့ စွမ်းဆောင်နိုင်
စွမ်းက သာမန် စက်ရုပ်တွေထက် မြင့်သည် ။ သာသည် ။ သာအောင် လုပ်ထားသည် ။

ရဲတပ်ဖွဲ့က စက်ရုပ်ရဲတွေကို ဓါးစာခံ တွေကို ဝင်ကယ်တဲ့ နေရာတွေ လူဆိုးဂိုဏ်း စခန်းတွေကို ဝင်ရောက် စီးနင်းတဲ့
အခါတွေမှာ အသုံးများသည် ။ လူသားရဲတွေရဲ့ အသက်အန္တရာယ် ထိခိုက်နိုင်တဲ့ နေရာတွေမှာ စက်ရုပ်တွေကို ခိုင်း
စေသည် ။ လူဆိုးလူမိုက်တွေရဲ့ လက်ချက်နဲ့ လူသားရဲတွေကို ထိခိုက်မယ့်အစား စက်ရုပ်တွေကို ခံစေ ဖြစ်စေ တဲ့ သဘော ဖြစ်သည် ။

ပတ္တရောင် ကင်းလှည့်တဲ့နေရာမှာ စက်ရုပ်ရဲတွေကို အများဆုံး အသုံးပြုကြသည် ။ ရပ်ကွက်တွေထဲမှာ သန်းကောင်
ကျော် အချိန်တွေမှာ ကင်းလှည့်နေတဲ့ ရဲစက်ရုပ်များကို တွေ့နိုင်သည် ။
သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေမှာ ကင်မရာများ ဖြစ်လို့ ဒီကင်မရာများကြောင့် ရဲဌာနချုပ်က ဖြစ်ပျက်နေတာများကို အကုန်မြင်နေရသည် ။ စက်ရုပ်ရဲတွေကို တာဝန်ယူရတဲ့ ယူနစ်က စက်ရုပ်ရဲတွေ ဆီက ထုတ်လွှင့်လိုက်တဲ့ ရုပ်ပုံတွေကို ထိုင်ကြည့်ကြရသည် ။ထို့ကြောင့် ရဲဌာနချုပ်က စက်ရုပ်ရဲတွေကို အမိန့်လှမ်းပေးကာ စေခိုင်းနိုင်သည် ။

ရဲဌာနချုပ်မှ တာဝန်ရှိသူများသည် မြို့အနှံ့ တပ်ဆင်ထားသောလုံခြုံရေးကင်မရာများ ကြောင့် ၂၄နာရီ ပတ်လုံး မြို့ထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်နိုင်သည် ။

တချို့ လူတွေက ဒါကို မကျေနပ်ကြ ။ သူတို့ကို အခုလို ရဲတပ်ဖွဲ့က စောင့်ကြည့်နေတာကို လူ့အခွင့်အရေး နစ်နာ ဆုံးရှုံးသည်လို့ ထင်သည် ။ ကင်မရာများ တပ်တာကို ဆန္ဒပြကြသည် ။

ရဲတပ်ဖွဲ့က လူရော စက်ရုပ်ရောနဲ့သည်လောက် စောင့်ကြည့်နေတဲ့ကြားက ဒုစရိုက်မှုတွေက ဖြစ်ပွားနေဆဲဘဲ ။

ကော်ဖီစက်အောက်မှာ ဖေါ့ခွက်လေး ထိုးထည့်လိုက်တာနဲ့ သူ သောက်နေကျ ကော်ဖီခါးခါးတွေ တဒီးဒီးနဲ့ ခွက်ထဲ
ကို ကျလာသည် ။ မွှေးပျံ့နေတဲ့ ကော်ဖီရနံ့ကို သူ ရလိုက်သည် ။

နေဗလ ကော်ဖီဆို ခါးမှ ကြိုက်သည် ။ သကြားနဲ့နို့ သူထည့်သောက်လေ့မရှိဘူး ။ နေဗလ ကော်ဖီကို အရသာခံသောက်ရင်း ဆိုင်ရဲ့အပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

ရဲအရာရှိတယောက်မို့ မျက်စိလျင် နားပါးသည် ။ ဆိုင်ရဲ့ အရှေ့မှာ တခုခု ဖြစ်နေသည် ဆိုတာကို သူသိလိုက်လို့
ကြားလိုက်လို့ ကြည့်လိုက်တာ ။ သားရေအနက်ရောင် စကပ်တိုတိုလေးကို ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို ကားနက်ကြီးတစီးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ လူတစုက ဝိုင်းကာ နောက်ပြောင် ဗရုတ်ကျနေသည် ။

ကောင်မလေးက ဆတ်ဆတ်ထိ မခံ ပြန်လှန် ရန်တွေ့နေသည် ။ စီးလာတဲ့ကားကြီးက တောက်ပလွန်းသ
လို ဒီလူတွေ ဝတ်စားထားတာတွေကလည်း ကားကြီးနဲ့အပြိုင် တောက်ပြောင်နေသည် ။ ကောင်မလေး မခံချင်အောင်
ဘာတွေများ နောက်ပြောင်နေပါလိမ့် ။

အင်း..နောက်ပြောင်ဗရုတ်ကျရအောင် သကြီန် အချိန်အခါလည်း မဟုတ် ။ သန်းကောင်ကျော် ညအချိန် ။ မိန်းကလေးက သဘောမတူရင် မနှစ်မြို့ရင် အမှုကြီးပြီပေါ့..။

၂၀၃ဝခုနှစ် ကထဲက မိန်းမတွေကို အနိုင်အထက်လုပ်တာတွေကို တားဆီးဖို့ ဥပဒေအသစ်တွေ ထပ်မံ ပြဌာန်းခဲ့လို့
တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရေးယူမှုတွေ ဆက်တိုက် လုပ်နေတဲ့အချိန် အခုလို လုပ်ရပ်တွေ လုပ်နေတာက ထူးဆန်း
နေတယ် ။ မိဘ အရှိန်အဝါနဲ့များ ဥပဒေကို မထီမဲ့မြင် လုပ်လို့ ရမယ်လို့ ထင်နေကြသလား မသိပါဘူး ။

ကော်ဖီဖိုးကို ထုတ်ပေးပေမယ့် ကောင်တာက စက်ရုပ်ဝန်ထမ်းက မယူဘူး ။

ကော်ဖီခွက်အလွတ်ကို အမှိုက်ခြင်းထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး နေဗလ ဆိုင်ထဲက ထွက်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ....”

နေဗလရဲ့ အသံကြောင့် စော်လေးကို ဝိုင်းပြီး ဆွဲလားရမ်းလား လုပ်နေကြတဲ့ ဘဲတအုပ် ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။
ကားနက်ကြီးသည် တန်ဖိုးမြင့်လှတဲ့ အနောက်နိုင်ငံလုပ်ကားကြီး ဆိုတာ နေဗလ သိသည် ။ ဒီဘဲတအုပ်သည်လည်း
ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကြီးတွေရဲ့ သားတွေ တူတွေ ဖြစ်နိုင်သည် ။ ရွှေဆွဲကြိုး တုတ်တုတ်ကြီးတွေ လည်ပင်းမှာ ဆွဲထား
သလို လက်တွေမှာလည်း ရွှေရောင် နာရီကြီးတွေ ပတ်ထားသည် ။

“ စက်ရုပ်ရဲ..ဘာလာရှုပ်နေပြန်တာလဲ...” သူတို့ထဲမှာ ဦးဆောင်သူလို့ ယူဆရတဲ့ အရပ်ပုပု ဘိုက်ပူပူနဲ့ လူက မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ အသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်တယ် ။

သူတို့ စက်ရုပ်ရဲနဲ့ ကြုံဖူးနေကျ ဖြစ်ဟန်တူသည် ။
သူတို့ထဲက ဆံပင်ရွှေရောင်တွေ ဆိုးထားတဲ့ လူသေးသေးလေး က “ ဟေ့..စက်ရုပ်ရဲမဟုတ်ဘူး...ကိုဆန်နီ ...လူစစ်စစ်ရဲကြီး..”လို့ အသံညှောင်နာနာလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျန်တဲ့ လူတွေက တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ကြသည် ။

ခေတ်ပြောင်းနေပေမယ့် စရိုက်တွေ အကျင့်တွေက ခေတ်ဟောင်းစနစ်ဟောင်းကလိုဘဲ ..ရှိနေသေးပါလား လို့ နေဗလ စဉ်းစားလိုက်မိသည် ။

“ ကိုယ့်လမ်းကို သွားကြကွာ..မိန်းကလေး ကို မနှောက်ယှက်ကြပါနဲ့ ...”

ကြီးသော အမှုကို ငယ်စေ..ငယ်သော အမှုကို ပပျောက်စေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်နဲ့ အညီ နေဗလသည် အေးအေး
ဆေးဆေး ပြေလည်သွားစေချင်သည် ။ အမှုမလုပ်ချင်ဘူး ။ မင်း လမ်း မင်းသွား...ငါလဲ ဘာမှ အမှုမဖွင့်ဘူး ဆိုတာ
မျိုး လုပ်ချင်သည် ။

သည်အချိန်မှာ နေဗလရဲ့ ဦးထုပ်မှာ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ကင်မရာကနေ ဖြစ်ပျက်နေတာများကို အစအဆုံး ဗီဒီယို ရိုက်ထားနေပြီ ဖြစ်သည် ။

သူတို့ရဲ့ အနှောက်အယှက်ကို ခံနေရတဲ့ အနက်ရောင် သားရေစကပ်နဲ့ မိန်းကလေး က ” ကျမ မိန်းမကောင်းပါ ..သူ
တို့က ကျမကို ဖါ ထင်ပြီး အတင်းဆွဲခေါ်နေကြတယ်ရှင့်..ကူညီပါ ရဲကြီးရယ် ...” လို့ ပြေးလာပြီး တိုင်တမ်း
သည် ။

“ ကဲ..တိုင်တဲ့လူက တိုင်နေပြီ..ခင်ဗျားတို့ အေးအေးဆေးဆေး သွားကြဗျာ ….ကျုပ်လဲ အေးအေး နေပါရစေ ..သာယာတဲ့ ညချမ်း အချိန်မှာ ဘာလို့ အချင်းများကြမလဲ...”

နေဗလက မေတ္တာရပ်ခံနေပေမယ့် လူရမ်းကားတစုက နောက်ဆုတ်လို့ မသွားဘူး ။ နေဗလ ...ဌာနချုပ်ကို စက်နဲ့
ခေါ်လိုက်ပြီ ။ လူရမ်းကားတွေက သူ့ကို ရန်ပြုဖို့ တိုးကပ်လာနေချိန်မှာဘဲ ခေါင်မိုးမှာ အနီအပြာမီးတန်းတွေနဲ့ ရဲ
ကား နှစ်စီး သူတို့ဘေးကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

မြန်မာ့အကြီးစား စက်မှု လုပ်ငန်း နဲ့ ဟမ်းမား ကုမ္ပဏီက ဖက်စပ် ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ ဟန်းမားပုံစံသစ် “ မိချောင်း ” ရဲဂျစ်ကားများ ဖြစ်သည် ။

ရဲသားလေးယောက် မိချောင်းတွေပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ လက်ထဲမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား လွှတ်ထုတ်နိုင်တဲ့ စတန်းဂန်းများကိုင်ဆောင်ထားကြသည် ။ လူရမ်းကားတစုသည် စတန်းဂန်းနဲ့ အပစ်ခံဘူးကြသူများမို့ နောက်ဆုတ်သွားကြသည် ။
တဒန့်ဒန့်နဲ့ ဂန့်သွားမှာမို့ လန့်တာ ...။

လူရမ်းကားတွေက သူတို့ဟာ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါရဲ့သားတွေပါလို့ ထုတ်ဖေါ်ပြောကြားကြပြီး သူတို့ကို ထိရင် ဘာဖြစ်
မယ်..ညာဖြစ်မယ်..ဆိုတာတွေ မိုးတလုံး လေတလုံး ပြောဆိုကြသည် ။ ခေတ်တွေ စနစ်တွေ အခါခါ ပြောင်းခဲ့ပေမယ့် လူတွေက ဟိုးခေတ်ကလိုဘဲ ။ ရဲသားတွေက နဲနဲမှ ဂရုမစိုက် ။ အားလုံးကို
လက်ထိပ်ခတ် ဖမ်းဆီး တင်ဆောင်သွားသည် ။ ကာအိန္ဒြေပျက်ပြားစေမှု..လက်ရောက်မှုတွေတင် မကဘဲ ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှု ..ခြိမ်းခြောက်မှုတွေပါ ထပ်တိုးသွားသည် ။

မြို့တော်တဝိုက် တရားဥပဒေ စိုးမိုးရေးနဲ့ ငြိမ်းချမ်းသာယာရေးသည် သူတို့ရဲတွေရဲ့ တာဝန် ဖြစ်သည် ။
ယခုအခါ ယခင်ခေတ်ကလို ပြည်သူကမုန်းတီးခဲ့တာတွေ..မရှိတော့ ။ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပေးတဲ့ ပြည်သူ အားကိုးတဲ့...တကယ့် ပြည်သူ့ရဲစစ်စစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ ။

လူမိုက်လူဆိုးတွေ မုန်းတာကို နေဗလတို့ လုံးဝ ဂရုမစိုက်ပါ ။ မုန်းချင်သလောက် မုန်းစမ်းပါစေ ..။ ပြည်သူတွေ မမုန်း
ဖို့ဘဲ အရေးကြီးသည် ။

ပတ်ဝန်းကျင်သည် ပြန်လည် ငြိမ်သက်အေးချမ်းသွားတော့ အနက်ရောင် သားရေစကပ်တိုနဲ့ ကောင်မလေးလည်း နေဗလကို ကျေးဇူးတင်စကား လာပြောသည် ။ နေဗလက “ မလိုပါဘူး ..အဆင်ပြေရင် ပီးတာဘဲ..” လို့ ခပ်မာမာ ပြတ်ပြတ် ပြောကာ ရဲကားထဲ ပြန်ဝင်သွားသည် ။

ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းလေး စူထော်ပြီး...“ ဘယ်လို ရဲကြီးလဲ...လူ့ဂွစာ လူ့ဂလန့် ရဲကြီး...မုန်းလိုက်တာ..” လို့
ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တာကို နေဗလ မကြားလိုက် ...။

ရဲကားထဲက ဝါယာလက် စက်က အသံတွေ ထွက်လာသည် ။

“ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း......ပျံလွှား၁၁..သတင်းပို့တယ်...အားလုံး ..ငြိမ်းချမ်းတယ် ….အိုဗာ.....”

သိန်းမင်း ဆိုတာက သူ့အမည်ဝှက် ..။ ပျံလွှား၁ ကနေ ၂၀ က သူ့လက်အောက်က ကင်းလှည့်ရဲကားများ ဖြစ်သည် ။

လသာမြို့နယ်ဖက်ကို တပတ်လှည့်လိုက်သည် ။
၁၉လမ်း..လမ်း၂၀ တဝိုက်မှာ စည်ကားနေဆဲ ။ တဒိန်းဒိန်း သီချင်းသံတွေ နဲ့ ဆိုင်ခန်းတွေက မီးတွေ ထိန်ထိန်လင်းလျက် လူတွေ ပြည့်နှက်နေသည် ။

ဆာတေးဆိုင်တွေ အကင်ဆိုင်တွေ...စည်ကားနေဆဲ ။ လသာလမ်း ထောင့်မှာ သူ့လက်အောက်က ရဲကား ပျံလွှား၁၅ ကို ခေါင်မိုးမီးတန်း တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ တွေ့ရလို့ သူ သွားကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ..ပျံလွှား၁၅ ….”

“ ရမ်းကားနေတဲ့ အမူးသမား တယောက် တွေ့လို့ ဆွဲစိနေတာပါ...သိန်းမင်း ….”

“ အိုကေ..ပျံလွှား၁၅...အကူအညီ လိုအပ်လား....”

“ မလိုအပ်ပါဘူး..သိန်းမင်း....အဆင်ပြေပါတယ် ...”

“ အိုကေ..ဆက်လုပ်ပါ..အိုဗာ.......”

ကမ်းနားလမ်းဖက်က ပတ်ပြီး အလုံဖက်ကို သူ မောင်းသွားသည် ။ ကမ်းနားလမ်း တလှောက်မှာ နိုက်ကလပ်တွေ
စားသောက်ဆိုင်တွေ တန်းစီနေသည် ။ မိုးမျှော်တိုက်မြင့်ကြီးတွေဆီက နီရွန်ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်တွေက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လင်းလွန်းနေသည် ။ လမ်းဘေး ဘီယာဆိုင်လေးတွေမှာ နိုင်ငံခြားသား သင်္ဘောသား တချို့သည် ကြေးစားညဉ့်ငှက်မလေးတွေနဲ့ တဟီးဟီး တဟားဟား ရယ်မောရင်း ဘီယာထိုင်သောက်နေကြသည် ။ သီချင်းသံတွေက တထုန်းထုန်းနဲ့ ကျယ်လောင်နေသည် ။

အလုံပန်းခြံထောင့်မှာ ပျံလွှား၁၂ ကို တွေ့သည် ။ မှောင်ရိပ်ထဲမှာ မီးပိတ်ပြီး ကင်းပုန်းဝပ် နေသည် ။ ငြိမ်နေသည် ။

ဘာထူးလဲ..အကြောင်းပြန် ပျံလွှား၁၂......”
“ သိန်းမင်း ...ပျံလွှား၁၂..အားလုံး ပိစ်ဘဲ.....ဘာမှ မထူးဘူး ….အိုဗာ …..”

“ အိုကေ..ပျံလွှား၁၂ ...အကြောင်းထူးရှိရင် သတင်းပို့ပါ....အိုဗာ....အင်..အောက်....”

အောက်ကြည့်မြင်တိုင်လမ်းမကြီးတလျှောက်မှာလည်း မာဆတ် အနှိပ်ခန်းတွေ..ကေတီဗီဆိုင်ခန်းတွေ တန်းစီနေကြ
သည် ။ ခဏတာ ရပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် အောက်ကြည့်မြင်တိုင် လမ်းမကြီး နဲ့ အလုံလမ်းထောင့်က မက်ခ်ဒေါနယ်လ်ဆိုင်လေးက မီးလင်းနေဆဲ ..။ ဒီဆိုင်လေးကို တွေ့လိုက်တော့ အတိတ်က ဖြစ်ရပ်တွေက ရုတ်တရက် ပြန်ပေါ်လာရသည် ။ ဟန်စုယဉ်နဲ့ သူ အတူတူ အမြဲထိုင်ပြီး ကော်ဖီသောက်..အအေးသောက်တဲ့ ဆိုင်လေးမို့ပါ ။

ဟိုတုံးက ….။

သူနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ သဲသဲလှုပ် ချစ်ခဲ့ကြတယ် ။
အရမ်းအရမ်းကို ချစ်ခဲ့ကြတယ် ။

တော်ပြီ ။ ပြန်မတွေးချင်တော့ဘူး ။ ကားကို ဗားဂရာဂျောက်ဖက်ကို ဦးတည်ကာ မောင်းလိုက်သည် ။

စမ်းချောင်း ပဒုမ္မာ စတေဒီယန်ကြီးမှာ ဒီနေ့ည စတိတ်ရှိုးပွဲ ရှိတာကို သူ သတိရသည် ။ ခေတ်ဟောင်းတေးဂီတဖြေဖျော်ပွဲကြီး ဖြစ်သည် ။ ရှေးခေတ်က အိုင်းရင်းခရော့စ်တီးဝိုင်းနဲ့ နံမည်ကြီးခဲ့တဲ့ အဆို
တော်တွေရဲ့ ငယ်မူပြန်လက်ရာတွေကို ပြန်လည်ဆန်းသစ်တဲ့ ပွဲ တဲ့ ။

အဲဒီဖက်ကို မောင်းလိုက်သည် ။ သူ့လူတွေ တယောက်မှ ပဒုမ္မာစတေဒီယန်ကြီး ဖက်မှာ မတွေ့ဘူး ။
ကားကို ခဏရပ်ပြီး ပွဲခင်း အခြေအနေကို ကြည့်သည် ။ အစဉ်အလာ မပျက် ရေမုန့်ဆိုင် ဘူးသီးကြော်ဆိုင် ကောက်
ညှင်းကျည်တောက်ဆိုင်တွေ တွေ့ရသည် ။

စတေဒီယန်ကြီးဆီက ရှေးခေတ်က အဆိုတော်ကြီး မျိုးကြီးရဲ့ “ မလာပါနဲ့ ” ဆိုတဲ့ သီချင်းသံက ပျံ့လွင့်လာသည် ။

မလှမ်းမကမ်း ကို ရဲကားတစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

“ သိန်းမင်း ..သိန်းမင်း....ကြားရင် အကြောင်းပြန် ..”

“ ကြားတယ်...ကြားတယ်...ဘာထူးလဲ...”

“ အားလုံး အိုကေပါတယ်..သိန်းမင်း...ကျနော်..ဇေယျာလင်းပါ..”

“ အော်..အေး....ဇေယျာလင်း... အကြောင်းမထူးရင် ကိုယ် လစ်မယ် ...”

“ အိုကေ..ဘော့စ်..”

သူ ကားကို ပြန်မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်ပြီး ပြည်လမ်းမကြီးအတိုင်း ပြန်မောင်းခဲ့သည် ။

ဘုန်းကြီးလမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ အန်ဒါဂရောင်းသံဈေး ကို ဝင်ဖို့ သတိရလိုက်သည် ။ ခုတလော ဒီမြေအောက်
သံဈေး မှာ ရှိတဲ့ ရေခဲပြင်စကိတ်စီးတဲ့ နေရာမှာ ဆေးဘဲလေးတွေ ခြေရှုပ်နေလို့ ပတ္တရောင်အဖွဲ့တွေကို ရဲမှူးဦး
ကိုကိုလင်းက မကြာခဏ ဝင်ကြည့်ကြဖို့ မှာထားတာ သူ သတိရလိုက်လို့ ..။

“ ပျံံလွှား....ပျံလွှား.......အန်ဒါဂရောင်းဈေးနား ဘယ်သူရှိနေလဲ....”

“ သိန်းမင်း....ပျံလွှား ၁၅....ခေါ်တယ်....အန်ဒါဂရောင်းဈေးနား ၁၅ ရှိနေတယ် ….”

“ ပျံလွှား၁၅....ရေခဲစကိတ်ခန်းကို ဆင်းဝိုက်လိုက်ပါ...ငါလာခဲ့မယ်...”

“ ကောင်းပြီ..သိန်းမင်း....အိုဗာ....”

လမ်းတော်သံဈေး ။
( Underground Market ) ဆိုတဲ့ နီယွန်မီး ဆိုင်းဘုတ်က မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် ဖြစ်နေသည် ။
ကားပေါ်က ဆင်းပြီး စက်လှေခါး ( အက်စ်ကလေတာ )နဲ့ မြေအောက်ဈေးဆိုင်တန်းတွေဆီကို သူ ဆင်းသွားသည် ။

ပျံလွှား၁၅က ဒုတပ်ကြပ်ဇော်ဇော်တိတ် ကို သူ စောစောက စက်နဲ့ အရင်ဆင်းကြည့်ခိုင်းထားသည် ။ ရေခဲပြင်စကိတ်
စီးတဲ့နေရာကို အနည်းဆုံး တညကို သုံးခေါက် ကင်းလှည့်မည် လို့ သူတွေးနေသည် ။ တခါ သူရောက်သွားတဲ့အချိန်
ပိန်ညောင်ခါးကိုင်းနေတဲ့ ဆေးဘဲလေးတကောင် ဆေးဖိုးဖန်ချင်လို့ ခိုးဖို့ လုဖို့ ကြိုးစားနေတာ တွေ့ဖူးသည် ။

အောက်ထဲမှာ လူသိပ်မရှိ ။ မဟုတ်တာ လုပ်ချင်သူတွေက ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူနိုင်သည် ။

ထုန်းကနဲ သေနတ်သံတချက် ကြားလိုက်ရသည် ။
ရေခဲပြင်စကိတ်ခန်း ဖက်ဆီက ...။
ဇော်ဇော်တိတ် ဘာဖြစ်သလဲ မသိဘူး ။ ဆော်ကုန်ပြီ ထင်တယ် ။ သူ့ညာဖက်ခါးက သေနတ်ကို ထုတ်ကိုင်ပြီး သတိ
နဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးသွားလိုက်သည် ။ ထောင့်ချိုးအကွေ့လမ်းဆီက ခြေသံကြားလိုက်ရသည် ။

သေနတ်ကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။ မြင်ကွင်းမှာ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ပြေးလာတဲ့ လူတယောက် ပေါ်လာ၏။
လက်ထဲမှာ သေနတ်တလက် ကိုင်ထားသည် ။
“ သေနတ်ချလိုက် ...”
ကျယ်လောင်စွာ အော် သတိပေးလိုက်တံ့ သူ့အသံလည်း ကြားရော ဒီလူက သူ့ဖက်ကို သေနတ်ပြောင်းကို လှည့်
လိုက်သည် ။
“ ဖေါင်း....ဖေါင်း.....”
နှစ်ချက်ဆင့် ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ သူ့သေနတ်က မေ့ဆေးကျည်ဖူးများ ထိမှန်မှုုကြောင့် အနောက်ကိုလန်ကျပြီး ကို့
ရို့ကားရား လဲကျသွားတဲ့ လူ ရဲ့ လက်ထဲက လွတ်ကျသွားတဲ့ သေနတ်ကို သူ ကောက်ယူလိုက်သည် ။

ရှေးခေတ်ဟောင်းက ကို့လ်ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ ပွိုင့် ၃၈ ခြောက်လုံးပြူး တလက်ပါ ။
အိုဟောင်းပေမယ့် လူကို သေစေနိုင်တဲ့ သေနတ် ..။

ဒီလူရဲ့ အနောက်က ပြေးလိုက်လာတဲ့ ဒုတပ်ကြပ်ဇော်ဇော်တိတ် ရောက်လာသည် ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..ဇော်တိတ်...”
“ ဒီငနာက စကိတ်လာစီးကြတဲ့ မိသားစုတစုကို လုယက်နေတဲ့ အချိန် ကျနော်က ဆရာနေဗလ ပြောလိုက်လို့ဒီ
ကို လာ ကင်းလှည့်တဲ့အချိန် ပက်ပင်းတိုးကြတယ်..ဒီငနာက ကျနော့်ကို ပစ်ပြီး ပြေးတာ...”

“ မင်းကို ထိသေးလား..”

“ မထိဘူး ဆရာနေဗလ...”

“ အိုကေ....ဆေးရုံကား ခေါ်ကွာ.....ဌာနချုပ် ကွပ်ကဲရေးရုံးကိုလည်း ဖြစ်ပျက်တာတွေ သတင်းပို့လိုက်အုံး...”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ...”

သူ့ရဲကားဆီကို သူ ပြန်လျှောက်သွားသည် ။

ခပ်ဝေးဝေးဆီက တပွပ်ပွပ် အသံပေးပြီး မောင်းသွားတဲ့ ရဲကားတစီး အသံကို ကြားရသည် ။ ကားထဲရောက်တော့
စက်ကနေ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

“ ပျံလွှား..ပျံလွှား.....သိန်းမင်း ခေါ်တယ်...ဘာဖြစ်သလဲ...ကြားရင် အကြောင်းပြန်..အိုဗာ.....”
“ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း......ပျံလွှား ၁၀ ခေါ်တယ် ..၂၈လမ်း အောက်လမ်း ထိပ် မှာ လုယက်မှု တခု ဖြစ်လို့...အမြန်သွားနေတယ်....”

“ အိုကေ.. လာခဲ့မယ်....”

ခေါင်မိုးက မီးအနီ ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

ဒီည သူမျှော်လင့်ထားသလို အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်မလာဘူး ။ အလုပ်တွေက ပေါ်လာတယ် ။

နေဗလ ဒီနေ့ အလုပ်က စောစော ပြန်မည် ။ နီသိ ကို အိမ်ခေါ်လာမယ့်နေ့ ။ တကိုယ်တည်း နေနေတဲ့ နေဗလ အဖေါ်လိုအပ်နေတာ အမှန်ပါ ။ သုံးနှစ်တိုင်တိုင် ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဟန်စုယဉ်နဲ့ နေဗလ လမ်းခွဲလိုက်ပြီးတဲ့နောက်
နောက်ထပ် ချစ်သူ မရှိတော့ ။

နီသိ ...။
နီသိဝတီ ….။
နီသိဝတီ ...လာတော့မည်မို့ နေဗလ အရမ်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။

ဟန်စုယဉ် ….။
သစ္စာမဲ့တဲ့ ချစ်သူဟောင်း အကြောင်းကို တွေးမိတိုင်း နေဗလရဲ့ သွေးတွေ ဆူလာသည် ။ ဒေါသတွေ တလိပ်လိပ်
နဲ့ ကြွလာသည် ။

ဟန်စုယဉ်က သူ့ကွယ်ရာမှာ တခြားလူတယောက်နဲ့ တိတ်တဆိတ် ဖေါက်ပြန်နေတာကို နေဗလ သိလိုက်ရတော့ ဟန်စုယဉ်ကို သူ စိတ်နာကျည်းစွာနဲ့ အဆက်ဖြတ်လိုက်သည် ။ သူအသဲနာတာက ဟန်စုယဉ်နဲ့ ညိတဲ့ကောင်က
လူကောင်းတယောက် မဟုတ်ဘူး ။ နံမည်ပျက် စာရင်းဝင် လူမိုက်တယောက် ဖြစ်နေတယ် ။ လူဆိုး တယောက် လို့
ဆိုလျှင် ပိုလို့ မှန်လိမ့်မယ် ။

ရဲမှတ်တမ်းမှာရော စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး ဗျူရို က အမဲရောင် မှတ်တမ်းမှာရော အန္တရာယ်ကောင် အဖြစ် မှတ်တမ်း အတင်ခံထားရတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ သူ့ကွယ်ရာမှာ ရှုပ်တဲ့ ဟန်စုယဉ်သည် သူနဲ့ ပြတ်ပြီးသွားတဲ့နောက်
ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဗြောင်ဘဲ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းကို တွဲနေသည် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း သည် ရဲတပ်ဖွဲ့ဌာန အမျိုးမျိုးက စောင့်ကြည့်တာကို ခံနေရတဲ့ အမဲရောင်စာရင်းဝင် တယောက်
ဖြစ်သည် ။ စုံစမ်းရေးဗျူရို နဲ့ တပ်မတော် ထောက်လှမ်းရေးကပါ မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်ရတဲ့ တိုင်းပြည်အတွက်
ဆန်ကုန်မြေလေး တယောက် ဖြစ်သည် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းက ဘာတွေ လုပ်လို့လည်း ။ ဘာတွေ ဆိုးသလဲ မေးကြမယ် ဆိုလျှင် မကောင်းတာ မှန်သမျှကို သူ
လုပ်သည်..သူ စိတ်ဝင်စားသည် ။ ငွေရမယ်..ဆိုရင် ….သူ့အတွက် အကျိုး ရှိမယ် ဆိုရင် ..ဘနဖူးသိုက်တူးမယ့်လူ
ဖြစ်သည် ။ သူ့အမေ အရင်း ခေါက်ခေါက်..ကိုတောင် ငွေရမယ် ဆိုရင် ရောင်းစားမယ့်လူ ဖြစ်သည် ။

တချိန်လုံး မကောင်းမှု တခုခုကို လုပ်နေရမှ စားဝင် အိပ်ပျော်တဲ့ လူစားမျိ ုး ။
ဘယ်သူ့အပေါ်မှ သစ္စာမရှိ ..ငွေမျက်နှာကိုဘဲ ကြည့်သည် ။ သူ့အကျိုးဘဲ ကြည့်သည် ။ ရက်စက်ယုတ်မာသည် ။
လက်နက်အမြဲကိုင်ဆောင်သည် ။ အန္တရာယ်ကောင် ဖြစ်သည် ..( Armed and Dagerous ) လို့ ရဲမှတ်တမ်းတွေ
မှာ မှတ်ချက်တွေ အမြဲပါရှိတဲ့လူ ဖြစ်သည် ။

ဒီလိုကောင်ကိုမှ လင်တော်ချင်တဲ့ ဟန်စုယဉ်ကို သူ ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်မိသည် ။ အဆက်ဖြတ်သည် ။ အခုတော့ ဟန်
စုယဉ်နဲ့သူသည် တစိမ်းတရံစာတွေ လိုဘဲ ဖြစ်နေကြပြီ ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းသည် ဒုစရိုက်ကောင် တကောင်မို့ တနေ့နေ့ တချိန်ချိန် တနေရာရာမှာတော့ သူနဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်
ဆိုင်ကြရဦးမည် လို့ နေဗလ တွေးမိသည် ။

ဟန်စုယဉ် ကို သူ့ဘဝထဲက မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အဖေါ်လည်း ထပ် မရှာတော့ ။ မိန်းမတွေကို ကင်းကင်း သူ
နေသည် ။မိန်းမတွေကို ကြောက်သွားသည် ။ လန့်သွားသည် ။ တခါသေဘူး ပျဉ်ဖိုးနားလည် ဆိုသလိုဘဲ ဟန်စုယဉ် ပေးခဲ့တဲ့ သင်္ခန်းစာကြောင့် မိန်းမတွေကို မယုံတော့ ။ စိတ်လည်း နာသွားသည် ။

မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်း ရောင်းရင်းတွေက နေဗလကို ဒီလိုဘဲ နေတော့မှာလား..အဖေါ်မရှာတော့ဘူးလား လို့ မေးကြသည် ။

နေဗလသည် ဟန်စုယဉ်ကို နေဗလ အရမ်းချစ်သည် ။ ချစ်ခဲ့သည် ။ ယုံခဲ့သည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း သူ့ကို ချစ်သည်ဟု နေဗလ ထင်သည် ။ သူတို့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ချစ်ခဲ့ကြသည် ။ လက်ထပ်ကြဖို့ ပြင်ဆင်ကြသည် ။ သို့သော် လက်မထပ်ဖြစ်ခဲ့ ။ ဟန်စုယဉ်ကို သူအကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်စိတ်ချခဲ့ပေမယ့် ဟန်စုယဉ်သည် သစ္စာမဲ့သည် ။

ယခု သူသည် သံလျှင်မြို့ဖက်က ရန်ကုန် တိုးချဲ့ မြို့သစ်တခုမှာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းတခန်းနဲ့ တယောက်တည်းနေသည် ။ ဒီကွန်ဒို တိုက်ခန်းသစ်သည် သူနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ လက်ထပ်ပြီးရင် အတူတူနေဖို့ သူကြိုးစားပြီး ဝယ်ယူခဲ့တာ ဖြစ်
သည် ။ တကယ်တမ်းကျတော့ ဟန်စုယဉ် မပါဘဲ သူတယောက်ထဲ နေနေရသည် ။

နေ့ရောညပါ အိုဗာတိုင်ဆင်းနေရတဲ့ ရဲအရာရှိတယောက်မို့ အိမ် ကောင်းကောင်း မရှင်းနိုင်ဘူး ။ နေဗလရဲ့ အိမ်ခန်း
က ရှုပ်ပွနေသည် ။

နေဗလရဲ့ အထက်အရာရှိ ရဲမှူးကိုကိုလင်းက နေဗလကို တယောက်ထဲသမား မို့ အိမ်ရှင်းဖို့ ထမင်းဟင်းချက်ဖို့
စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်တယောက်လောက် ငှားထား..ဝယ်ထားပါလား လို့ အကြံပေးသည် ။

ယခုအခါမှာလူသားအိမ်ဖေါ်များ ခေတ်မစားတော့ ။ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်များ ကို အိမ်တိုင်းလို သုံးနေကြပြီ ။ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်များသည်လူသားအိမ်ဖေါ်တွေလို ပြသနာ မရှိဘူးလို့ လူတွေက လက်တွေ့ခိုင်းကြည့်ကာ မှတ်ချက်ပေးကြသည် ။

သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ရဲအုပ် ကြီးညွန့်ထင်ကျော် ကတော့ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ် လုပ်မနေနဲ့ ..အိပ်လို့လည်း ရအောင် အက်စကော့စက်ရုပ် ( သို့မဟုတ် အဖေါ်စက်ရုပ် ) ဘဲ ဝယ်လိုက်ပါ လို့ တီးတိုး အကြံပေးသည် ။

ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က နေဗလကို စက်ရုပ်အက်စကော့ ဝယ်နိုင်တဲ့ ဝက်ဆိုက်တခုကို ပေးသည် ။ မင်း အားတဲ့အခါ လေ့လာကြည့်လိုက်ပါ..လို့ပြောသည် ။ နေဗလလည်း ဒီဝက်ဆိုက်ကို ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့
အချိန် တနေ့ သူ့တိုက်ခန်းနဲ့ ကပ်ရက် တိုက်ခန်းမှာ နေတဲ့ လျှပ်စစ်ကားရောင်းတဲ့ကုမ္ပဏီက ဂျပန်လူမျိုး ဟင်နရီ
ဆာနာဒါ ဆီမှာ သူစိတ်ဝင်စားနေတဲ့ အဖေါ်စက်လူရုပ်မကို လက်တွေ့ မြင်တွေ့လိုက်ရသည် ။

နေဗလ အရမ်းကြီးကို အံ့သြသွားသည် ။ လူသားမိန်းမတယောက်နဲ့ လုံးဝ ချွတ်စွပ်တူနေတဲ့ မိန်းမလှ စက်လူရုပ်မလေး ဟာ ဂျပန်ကောင်..ဟင်နရီဆာနာဒါကို ပက်ပက်စက်စက် ကြည့်ကောင်းတဲ့ တူးပိစ် ဘီကီနီလေး ဘဲ ဝတ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး အလန်းစားလေးနဲ့ ပြစုယုယနေတာကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့လိုက်ရလို့ နေဗလ စိတ်အရမ်း ဝင်စားသွားသည် ။
ဟင်နရီဆာနာဒါသည် တကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးမို့ ရန်ကုန်မှာ လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့အချိန် သွေးသားဆန္ဒထကြွတဲ့အခါ စက်ရုပ်တွေ မပေါ်ခင်က ကြေးစားမလေးတွေနဲ့ ပျော်ပါး ဖြေဖျောက်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ လူသားစစ်စစ်နဲ့ ခွဲခြားဖို့ ခက်တဲ့ စက်လူရုပ်မလေးနဲ့ နှစ်ပါးသွားနေရလို့ အင်မတန်မှ အဆင်ပြေနေသည် ။

နေဗလက ဟင်နရီဆာနာဒါကို စက်လူရုပ်မလေး အကြောင်း မျက်နှာပူပူနဲ့ စပ်စုကြည့်လိုက်သောအခါ ဟင်နရီဆာနာဒါက ဝမ်းပန်းတသာနဲ့ အကျယ်တဝင့် ရှင်းပြပါလေတော့သည် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါ ရဲ့ စက်လူရုပ်မလေးရဲ့ နံမည်က “ ဂျက်စီကာ ” တဲ့ ။ ရွှေအိုရောင် ဆံပင်..မျက်လုံးပြာပြာနဲ့ ကေတီ
ဟာ သူ့စိတ်ကြိုက် ပုံဖေါ်ထားတာလို့ ဟင်နရီက ပြောပြတယ် ။ “ မင်း ကြိုက်တဲ့ ဆံပင်အရောင်...ဆံပင်ပုံစံ...မျက်လုံး.. မျက်လုံး အရောင် ..နှာတန်..နှုတ်ခမ်း ...အသားအရောင် ..အရပ်...ကိုယ်လုံးဆိုက် တွေကို လုပ်ခိုင်းလို့ ရတယ် ..မှာလို့ရတယ် ...ငါ့ရဲ့ “ဂျက်စီကာ ”က ငါ ယူအက်စ်မှာ ကျောင်းသွားတက်ခဲ့တုံးက ချစ်သူလေးကို အမှတ်တရ အနေနဲ့ သူ့ပုံတူ လုပ်ခိုင်းတာဘဲ ….” လို့ ဟင်နရီက ပြောပြတယ် ”
“ ဂျက်စီကာ ”ကို ဟင်နရီနဲ့ အကြည်ဆိုက်နေကြတာ သူ ခဏခဏ တွေ့ဖူးခဲ့တယ် ။ သူက “ ဂျက်စီကာ ”ကို စက်လူရုပ်မ ဆိုတာ အစက မသိခဲ့ဘူး ။ အနောက်နိုင်ငံသူ လူစစ်စစ် ဘဲလို့ ထင်ခဲ့မိတာ ။

ဟင်နရီဆာနာဒါက “ တကယ့် ကေတီ အစစ်က ငါ့ကို ထားခဲ့ပြီး ငါ့ထက် ရုပ်ကြည့်ကောင်းတဲ့လူ...ငါ့ထက် တော်တဲ့လူ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပြီကွ ...အခု ဒီ စက်လူရုပ်မ “ ဂျက်စီကာ ”ကတော့ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှ သစ္စာဖေါက်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ ..ငါနဲ့ ရာသက်ပန် အတူတူ ပျော်မယ့် မိန်းကလေးပေါ့ကွာ..နောက်တခု ကောင်းချက်က ငါသာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အိုလာမယ်ကွ..စက်လူရုပ်မကတော့ အမြဲဘဲ ငယ်ရွယ်နုပျို နေမယ်...တောင့်တင်းစိုပြေနေမယ် ...ဟဲဟဲ..ကုန်ကုန်ပြောရရင် သူ့ရဲ့ ရင်သားတွေက ဘယ်တော့မှ ပျော့တွဲကျမှာ မဟုတ်ဘူး ..သူ့ရဲ့ ပူစီ ( အင်္ဂါစပ် )ကလည်း အမြဲတမ်း ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနဲ့မင်းကို အရသာထူးတွေ ပေးစွမ်းနေလိမ့်မယ် ...” လို့ သူ စက်လူရုပ်မနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရာနှုန်းပြည့် ထောက်ခံနေပါတယ် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါ ကြောင့်ဘဲ သူ “ နီသိဝတီ ” ကို အော်ဒါမှာ ဖြစ်ခဲ့တယ် လို့ ပြောရမှာပါဘဲ ။
နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ နံမည်လေးကို သူဘဲ ရွေးချယ်ခဲ့တာပါ ။ ဟင်နရီလိုတော့ ငယ်ရည်းစားဟောင်း တယောက်တော့
မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူ ရဲအရာရှိ ဖြစ်ခါစက အိမ်နီးခြင်းနိုင်ငံ ဖြစ်တဲ့ ထိုင်းနိုင်ငံကို လေ့လာရေးခရီး သွားခဲ့ရ
ချိန်က သူတို့ လေ့လာရေးအဖွဲ့ကို ကြိုဆိုဧည့်ခံတဲ့ အဖွဲ့က နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ရဲမေလေးကို သူ စွဲစွဲလန်းလန်း ဖြစ်နေခဲ့လို့ ဒီ ထိုင်းမ ချောချောလေးရဲ့ နံမည်ကို သူ့စက်လူရုပ်မကို ပေးလိုက်တာပါ ။

နီသိဝတီကို သူ ရက်တွေ တော်တော်ကြာကြာ အချိန်ယူပြီး ကွန်ပြူတာပေါ်မှာ စိတ်ကူးနဲ့ ရေးဆွဲခဲ့တယ် ။
စက်လူရုပ်တွေဟာ တန်ဖိုးကြီး ကားတစီးလိုဘဲ ဈေးနှုန်းက မြင့်တယ် ။ နီသိဝတီကို ခရက်ဒစ်ကပ်( အကြွေးဝယ်ကပ် ပြား) နဲ့ ဝယ်ပစ်လိုက်တာ ။ ယခုအခါ မြန်မာနိုင်ငံတဝှမ်းလုံး ဒီအကြွေးဝယ်ကပ်နဲ့ဘဲ ဝယ်ခြမ်းသုံးစွဲနေကြပြီ ။ ဟိုးရှေး
ရှေးခေတ်ကလို ငွေစက္ကူတွေ အထုပ်လိုက် ကိုင်သုံးတာမျိုး မရှိတော့ဘူး ။

နီသိဝတီကို လုပ်တဲ့ စက်ရုံ ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ စာနဲ့ရော အီးမေးနဲ့ရော လူကိုယ်တိုင်ပါ သွားပြီး လိုအပ်ချက်တွေကို ဖန်တီးခိုင်းခဲ့တယ် ။ ဒီစက်လူရုပ်တွေကို ဖန်တီးပေးတဲ့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဆိုတဲ့ လူကြီးနဲ့ နီသိဝတီကို ဖန်တီးကြရင်း သူနဲ့ တော်တော့်ကို ခင်မင်သွားခဲ့ရတယ် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါရဲ့ “ ဂျက်စီကာ” ကိုလည်း ဒီဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဘဲ ဖန်တီးပေးခဲ့တာပါ ။ သို့ပေမယ့် ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက သူ “ ဂျက်စီကာ”ကို လုပ်ပေးခဲ့ရောင်းပေးခဲ့တာ သုံးနှစ် ကြာခဲ့ပြီ....အခု နီသိဝတီက နောက်ဆုံး လုပ်တဲ့ စက်လူရုပ်မမို့ ပိုပြီး ဆန်းသစ်နေလိမ့်မယ် ..ပိုပြီး လူသားနဲ့ တူလိမ့်မယ် ..ပိုပြီး အဆင့်မြင့်တဲ့ နည်းပညာတွေ နဲ့ ဖန်တီးထားတာ လို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာနဲ့ သူ့ကို ပြောခဲ့ပါတယ် ။

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း သည် နေ့ရော ညပါ သူ့ရဲ့ အလုပ်ခန်းထဲမှာ စက်လူရုပ်တွေကို ပိုပိုပြီး အဆင့်မြင့်လာအောင်
တီထွင်ကြံဆ စမ်းသပ်နေတယ် ။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းသည် နေဗလက အော်ဒါမှာလို့ နီသိဝတီကို ဖန်တီး တည်
ဆောက်ပေးတာ ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆုံး သူတွေ့ရှိထားတဲ့ နည်းပညာတွေကို အသုံးပြုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နီသိဝတီလည်း အော်ဒါပေးသူ နေဗလ လက်ထဲကို အပ်လို့ရသွားတဲ့ ရာနှုန်းပြည့် လုံးဝဥသုံ ပြီးစီးသွားတဲ့အချိန်
မှာ နီသိဝတီဟာ စက်လူရုပ် လောကမှာ အကောင်းဆုံး ထိပ်ဆုံး အဆင့် ဖြစ်နေတာမို့ နေဗလရဲ့ လက်ထဲကို မအပ်
ချင်တော့ဘဲ သူ့လုပ်ဆောင်မှု စံနမူနာပြဖို့ စက်လူရုပ်အနေနဲ့ သူ့စက်ရုံမှာဘဲ ထားချင်တဲ့စိတ် ဝင်လာပြီး နေဗလကို
နီသိဝတီကို မယူတော့ဘဲ အရင် တည်ထွင်ထားတဲ့ စက်လူရုပ်မ တရုပ်ကို ယူဖို့ ပြောဆိုလာတယ် ။

နီသိဝတီ ကို သူ မပေးချင်တော့ ။
နေဗလ လည်း ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ကို ဂတိမဖျက်ဖို့ တင်းတင်းမာမာ ပြောဆိုတော့မှ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း လည်း
နီသိဝတီ ကို လာယူဖို့ ချိန်းဆိုပါတယ် ။

ဒီနေ့ နေဗလ နီသိဝတီကို ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းရဲ့ စက်ရုံမှာ သွား ယူရမှာမို့ အလုပ်က စောစော ဆင်းလိုက်တယ် ။
ရဲမှူးဦးကိုကိုလင်းက သူ့အကြံဉာဏ်ကို နေဗလ နားထောင်လို့ ကျေနပ်အားရပြီး “ မင်းအိမ်ကို လာ လာလည်အုံးမယ်
နေဗလ..မင်း စက်ရုပ်မ ဘယ်လောက် လှတယ်ဆိုတာ ငါလာကြည့်အုံးမယ် ..” လို့ ပြောတယ် ။ သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်
ဖက် ရဲအုပ်ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကတော့ နှစ်ကိုယ်ကြား....“ မင်းစက်ရုပ်မက ဖြုတ်လို့ ရတယ် မဟုတ်လား ..ပုလွေမှုတ်တတ်အောင်လဲ ပရိုဂရမ် လုပ်ခိုင်းထားရဲ့လား ….ခရေကော ချွေနိုင်မလား.....” လို့ ကပ်မေးတယ် ။

နေဗလ လည်း ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကို တော်တော် စိတ်ပျက်သွားသည် ။
“ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်..မင်းရဲ့ ရာဂဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ စိတ်တွေကို နဲနဲ လျှော့ကွာ....ဒါတွေဘဲ စဉ်းစားနေသလား...”လို့
ရယ်မောပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က တခိခိနဲ့ ရယ်သည် ။

နေဗလ လည်း တီထွင်ဖန်တီးသူ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း က သူ့စက်လူရုပ်မတွေဟာ စက်ရုပ်တရုပ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မသိသာရလောက်အောင် လူသားစစ်စစ်နဲ့ တထေရာထဲ လုပ်ထားတာ ဖြစ်ပြီး လိင်ဆက်ဆံမှုကိစ္စတွေကိုလည်း ပိုင်ရှင်ရဲ့ အလိုကျ စိတ်ကြိုက် အကုန် ဖြစ်စေမှာ လို့ သူ့ကို ပြောပြခဲ့တယ် လို့ နေဗလ က ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကို ပြောပြ တယ် ။

“ မင်း စမ်းသပ်သုံးစွဲပြီးရင် ဘယ်လိုလဲ ဆိုတာ ပြောပြနော်..ငါလည်း ဝယ်သင့်ရင် ဝယ်မှာ......ခိခိခိ......”

မြန်မာ့ရိုးဘော့ထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံသည် တိုးချဲ့သုဝဏ္ဏမြို့သစ်က စက်မှုဇုန်မှာ ရှိသည် ။ နေဗလ ရောက်သွားတော့
ဒီစက်ရုံကို စ ဝင်ကထည်းက လုံခြုံရေး ဂိတ်စောင့်က အစ စက်လူရုပ်တွေ ဆိုတာကို နေဗလ သတိထားမိသည် ။

မှန်တံခါးချပ်ကြီးသည် သူအနားရောက်တာနဲ့ အလိုလို ပွင့်သွားသည် ။

အေးစိမ့်တဲ့ လေအေးစက် အရသာနဲ့အတူ မွှေးပျံ့တဲ့ နသားဖြူရနံ့လေးက စက်ရုံရဲ့ အရောင်း ဧည့်ခန်းကြီးထဲ
မှာ သင်းနေသည် ။

“ မင်္ဂလာပါရှင်..ဘာများ ကူညီရပါမလဲ....”

အပြာရင့်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ စက်လူရုပ်မလေး တယောက်က သူ့ကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြို နုတ်ခွန်းဆက်သသည် ။

“ ကျနော် ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ ...” “ ချိန်းဆိုထားပါသလားရှင် ...”

“ ဟုတ်ကဲ့...ကျနော် လာမှာ သူသိပါတယ်..”

“ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း အရေးပေါ် အစည်းအဝေး မှာ ရောက်နေလို့ ခေတ္တ စောင့်ဆိုင်း ပေးပါလို့ အနူးအညွတ် ပန်ကြားလိုပါတယ်ရှင့်...”

“ ဟုတ်ကဲ့...”

“ လူကြီးမင်းရဲ့ လက်ဝဲဖက်က စောင့်ဆိုင်းခန်းမှာ အပူ..အအေး..သောက်လို့ ရနိုင်အောင် ပြင်ဆင်ထားပါတယ် ..
ကျေးဇူးပြု ပြီး ခေတ္တစောင့်ဆိုင်းပေးစေလိုပါတယ် ..”

“ ဟုတ်ကဲ့...”

စက်လူရုပ်မလေးက နောက်ထပ် ဝင်လာတဲ့ ကပ်စတန်မာတွေ ဆီကို လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ လျှောက်လှမ်းသွားသည် ။
ခါးသေးသေးလေးအောက်က တင်ပါးအိအိတွေက တုန်တုန် တုန်တုန် နဲ့ ...။

( အင်း..တော်တော် သေသပ်တာဘဲ...လူအစစ် အတိုင်းပါလား …)

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း အစည်းအဝေးခန်းထဲမှ တနာရီကျော် ကြာမှ ထွက်လာသည် ။ သူ့ပုံစံက ကပိုကရို ..ဖို့ရို့ဖါးယား
နဲ့ ..။

“ ဆောရီးနော်..ကိုနေဗလ ...ကျနော် ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာန နဲ့ အရေးတကြီး ဆွေးနွေးနေရလို့ပါ ….”

နေဗလက စောင့်ရတာ ကြာလွန်းတဲ့အတွက် ကျွဲမြီးတိုနေသည် ။

“ လာ..ကိုနေဗလ ..ကျနော် ခင်ဗျားရဲ့ ( နီသိဝတီ )လေးကို အဆင်သင့် လုပ်ထားပေးပါတယ် ...” လို့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက ပြောပြီး သူ့ကို ဓါတ်လှေခါးဆီကို ဦးဆောင် ခေါ်သွားပါသည် ။ ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက နီသိဝတီဟာ နောက်ဆုံး ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ စက်လူရုပ် ဖြစ်တာမို့ လူသားတွေနဲ့ အတူ
ဆုံး စက်ရုပ်တရုပ် ဖြစ်လိမ့်မည် ...အရင်က စက်လူရုပ်တွေလို နေ့စဉ် အားသွင်းဖို့ မလိုတဲ့အပြင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ
လည်း အားသွင်းတဲ့ ကိစ္စကို ပူစရာ မလိုဘူး လို့ ပြောပြသည် ။ နေဗလ ကောင်းကောင်း နားမလည်ဘူး ။

“ အဟဲ..ဒီလိုဗျ....ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့စက်လူရုပ်ကို အားသွင်းရရင် ဒါဟာ စက်ရုပ်ပါလား ဆိုတာ ခင်ဗျား သိသိနေ
လို့ ဖီလင်အောက်မယ်လေ ..နောက်တချက် မအားလို့ မသွင်းဖြစ်တာ တွေ ရှိမယ်လေ ...ဒီတော့ စက်ရုပ်က ခင်ဗျား ကွယ်ရာမှာဘဲ သူ့ဖါသာ သူ အားသွင်းလိမ့်မယ် ..ဓါတ်ကြိုး ဝါယာတွေဘာတွေ တပ်တက်ပြီး သွင်းရမှာ မဟုတ်ဘဲ
လူသားတွေ အားဆေးသောက်သလို ညစဉ် ဆေးပြာတွေကို သောက်လိုက်ခြင်းအားဖြင့် သွင်းမှာ ….နောက်တခုက
ကျနော်တို့ စက်ရုပ်တွေက ဝါတာပရု( ဖ် ) ပါ..ရေ အတူတူ ချိုးလို့ရတယ်...ရေကူးကန်ထဲမှာ ရေကူးနိုင်တယ် ..ရေ
ကူးတတ်အောင် လည်း ကျနော်တို့ တခါထည်း ပရိုဂရမ် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ် ...ခင်ဗျား ဆိုရင် ရဲအရာရှိတယောက်မို့ ကျနော်က ခင်ဗျားရဲ့ ပါတနာ ဖြစ်လာမယ့် နီသိဝတီကို သေနတ်လက်နက် ပစ်ခတ်တတ်ဖို့
ရယ်..ကိုယ်ခံပညာတတ်ကျွမ်းဖို့ရယ်ပါ ပရိုဂရမ် လုပ်ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ် ...မေတ္တာလက်ဆောင်ပေါ့ဗျာ....ဟဲဟဲ..
နောက်ကိုလည်း ကျနော့်စက်ရုံကနေ အားပေးပါ....”

သူတို့ ၁၂လွှာကို ရောက်လာတော့ တံခါး ပွင့်သွားသည် ။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း နဲ့အတူ ၁၂လွှာက ရုံးခန်းလေးထဲ
ကို သူ ဝင်လိုက်တဲ့အခါ နေဗလ အသက်ရှုမှားသွား မတတ် အံ့သြခြင်း ကြီးစွာ ဖြစ်သွားရသည် ။ သူ့ရဲ့ နီသိသည်
စက္ကူကပ်ထူပုံးကြီးထဲ မှာ သူခေါ်ရာကို လိုက်ပါမှာမျိုး မဟုတ်ဘဲ လူသားမိန်းမတယောက်လိုဘဲ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း
ရဲ့ ရုံးခန်းထဲက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း သူ့ကို စောင့်ဆိုင်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။

သူ့ကို တွေ့တာနဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ “ ကိုကို ...” လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်လို့ သူ ကြောင်ငေးကြည့်
နေမိသည် ။ အိပ်မက် မက်နေတာများလား ...။
လှလိုက်တာ နီသိရယ် ...။

“ ကိုကိုကလည်း လာခေါ်တာ ကြာလိုက်တာ...နီသိ စောင့်နေတာ သိရက်နဲ့ ...”

နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်တဲ့ နီသိဝတီကို သူ အံ့သြစွာနဲ့ ကြည့်နေတာကို ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက “ ဘယ့်
နှယ့်ရှိစ... ” ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေး အမူအရာနဲ့ သူ့ကိုလုပ်ပြသည် ။

လူသားစစ်စစ်နဲ့ တထေရာထဲ ခွဲမရအောင် တူလှချည်လား ။

သူ့အတွက် တခါထည်း ပရိုဂရင် လုပ်ပေးထားတာ အခန်းထဲ ဝင်လာတာနဲ့ သူ့ကို တန်းသိနေပြီး ကိုကိုတောင် ခေါ်လို့လေ ။

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက “ ကိုနေဗလ...သဘောကျရဲ့လား....” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။ နီသိဝတီက သူ့လက်မောင်း
ကို တွယ်ချိတ်ပြီး သူ့ပါးတဖက်ကို ရွှတ်ကနဲ အာဘွားပေးလိုက်သည် ။

“ ကျတယ် ဒေါက်တာ...အရမ်းကျတယ်.....”

“ ကျရမယ်လေ....ခင်ဗျားအတွက် ကျုပ်က ရှယ်လုပ်ပေးထားတာဘဲ....တခုဘဲ လူစစ်စစ်နဲ့ မတူမှာက ခင်ဗျား နေ့စဉ်စားသောက်တဲ့အချိန် သူ ဒီအစားအစာတွေကို ခင်ဗျားနဲ့ အတူတူ မစားနိုင်ဘူး....တခြားကိစ္စတွေကတော့
လူသားမိန်းမစစ်စစ် တယောက်လိုဘဲ ..ခင်ဗျားကို ကျေနပ်စေမှာပါ ...မေတ္တာလက်ဆောင်အနေနဲ့ ကျုပ် ထပ်ပြီး
လုပ်ပေးလိုက်တာ တခုရှိသေးတယ် ..ဘာလဲ ဆိုတော့ နီသိကို ခင်ဗျားတယောက်ထဲ လိင်ဆက်ဆံလို့ရအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာဘဲ ...တခြား လူတယောက်ယောက်က လိင်ဆက်ဆံတာကို နီသိက လက်ခံလိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ ဗျာ....အတင်းမုဒိန်းကျင့်ရင်ကော....ဒေါက်တာ..”

“ မရဘူး ….ချက်စ်တတီး ခါးပတ် ဆိုတာ ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား ...ရှေးဘုရင်တွေ စစ်ထွက်တဲ့အခါ သူ့မိဖုရား
တွေကို တခြားလူ တက်အုပ်မှာ စိုးလို့ သံခါးတောင်းကြိုက် ခတ်ပစ်ခဲ့တာလေ ...အဲလိုဘဲ...ကာကွယ်ထားတယ်ဗျ..
တခြားယောကျ်ား ကျင့်ကြံရင် နီသိရဲ့ မိန်းမကိုယ်က ဖွင့်မပေးအောင် စီမံထားတယ်....”

“ အိုး ….”

“ မအိုးနဲ့..ကိုနေဗလရေ....နီသိက ဝါတာပရု( ဖ် ) မို့ ကိစ္စပြီးစီးတဲ့အချိန် သူ့ဖါသာ ရေဆေးဖို့လည်း စီမံထားတယ်”

တယ်ဟုတ်ပါလား ...။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ကို မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး ။

“ ဒေါက်တာ..ရယ်...ခင်ဗျား အရမ်းတော်သလို အရမ်းလဲ သိတတ်ပါလား..ကျေးဇူးအထူးပါဘဲဗျာ........”

ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တထောက်ထောက်နဲ့ လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ အချောကလေး နီသိဝတီသည် သူနဲ့ ပါလာပြီ ။

ချစ်သူဆီက အဖြေရတဲ့ ဝမ်းသာမှု မျိုး လား...ချစ်သူနဲ့ လက်ထပ်လိုက်ပြီး ပျားရည်ဆမ်း ခရီး အတူတူထွက်လာရ
တဲ့ ဝမ်းသာမှုမျိုးလား ...။ သူ ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေမိတာတော့ အမှန်ပါဘဲ ။

သူ့တိုက်ခန်းဆီကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ဖို့ ပြင်တဲ့အခိုက် ကွန်ဒိုအဆောက်အဦးကြီးထဲကို “ ဂျက်စီကာ ” နဲ့လက်ချင်း
တွဲပြီး ဝင်လာတဲ့ ဟင်နရီဆာနာဒါ က သူနဲ့ နီသိဝတီကို မြင်သွားပါသည် ။ သူ့ကို ဟင်နရီဆာနာဒါ က လက်မ
ထောင်ပြသည် ။ ဓါတ်လှေခါး ရောက်လာလို့သူနဲ့ နီသိဝတီတို့ ဝင်လိုက်ကြသည် ။ ဟင်နရီဆာနာဒါ နဲ့ ဂျက်စီကာ
တို့လည်း သူတို့ ဓါတ်လှေခါးခန်းထဲကို ဝင်လာကြသည် ။ နီသိဝတီက ဟင်နရီဆာနာဒါ နဲ့ ဂျက်စီကာတို့ကို “ ဟိုင်း..
” လို့ နုတ်ဆက်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဂျက်စီကာ ကတော့ ပြန်မနုတ်ဆက်ဘူး ။ ဒါကို ကြည့်ချင်းအားဖြင့်
ဂျက်စီကာ ကို ဖန်တီးစဉ်က နည်းပညာ ဒီလောက် မမြင့်သေးဘဲ နီသိဝတီ ကို ဖန်တီးတဲ့ အချိန်မှာ ပို အသေးစိတ်
ဖန်တီးလာနိုင်တယ် လို့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ပြောခဲ့တာကို အမှတ်ရလိုက်သည် ။

နေဗလ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဘယ်လောက်တောင် နီသိဝတီ ခေါင်းထဲကို သူနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ ထည့်ပေးလိုက်
သလဲ စမ်းချင်လို့ ကား ရပ်တဲ့ ကွက်လပ်ကို ရောက်တဲ့အချိန် သူကကားကို ကျော်ပြီး တဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

“ ကိုကို..ကားက ဟိုမှာလေ..ကိုကို ဘယ်တွေ လိုက်ရှာနေတာလဲကွယ် ...”

နီသိဝတီက သူ့ကား ရှိရာကို လက်နဲ့ ပြပြီး ပြောလိုက်သည် ။ အင်း..ဆရာချစ်ပန်းတို့ကတော့ ငါ့ကားဟာ ဘာ ဆိုတာကိုပါ ထည့်လွှတ်လိုက်တာကိုး....။

နီသိဝတီသည် သူက ကားထဲက အက်ဖ်အမ် ရေဒီယိုကို ဖွင့်လိုက်သောအခါ ခေါင်းလေးလှုပ်လျက် သီချင်း နားထောင်
ရင်း လိုက်ပါလာသည် ။ လူနဲ့ တော်တော့်ကို တူတဲ့ စက်လူရုပ်မလေး ပါဘဲ ..။
သူနေတဲ့ “ မြို့တော်သစ် ကွန်ဒို ..” ကို ရောက်တော့ နောက်တခါ စမ်းချင်တာနဲ့..“ နီသိရေ..ကိုကို ကား နဲနဲ ပြင်စရာ ရှိနေလို့ နီသိ အိမ်ထဲဝင်နှင့်ကွာ..အဝတ်အစားလဲ..ပြီးရင်..ကိုကို့အတွက် ရေတဘူး...ယူခဲ့ပေး ...” လို့ ပြောရင်း သော့တွဲကို ပေးလိုက်သည် ။ သည်သော့တွဲမှာက သော့မျိုးစုံ တွဲထားသည် ။

တိုက်ခန်းထဲ အဝင်သော့..ရုံးအံဆွဲသော့..မီးခံသေတ္တာသော့...ကားသော့အပို..အစုံဘဲ ။ နီသိက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို..” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောပြီးနောက် ကားပေါ်က ဆင်းပြီး အဆောက်အဦးထဲကို ဝင်သွားသည် ။ နီသိရဲ့ ကိုယ်
အနောက်ပိုင်း အလှအပတွေကို သူ စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။ ဝှူး ...ပစ္စည်းက တကယ် ကောင်းတာဘဲ ..။
တွေ့မယ်..မကြာခင် တွေ့မယ် ...။
နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တုန်းတွေ တုန်ခါသွားတာကို ကြည့်လိုက်မိတာနဲ့ ဖွားဖက်တော်က ထုံးကနဲ မတ်လာသည် ။

နီသိဝတီကို ဈေးကြီးကြီးနဲ့ အော်ဒါမှာခါစက ငါလုပ်တာ သိပ်အိုဗာ ဖြစ်များသွားလား လို့ သူ့ကိုသူ ပြန် ဝေဖန် အပြစ်
တင်မိသလိုလို ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ အံ့မခန်း တီထွင်မှုတွေကို လက်တွေ့ အခု တွေ့ရတော့ သူ
လုပ်တာ မမှားဘူး လို့ စဉ်းစားမိရင်း ကျေနပ်နေသည် ။

မကြာခင် နီသိဝတီသည် တိုက်ခန်းကနေ ပြန်ဆင်းလာသည် ။ အိမ်နေရင်း ဝတ်ဖို့ သူ ထားထားပေးတဲ့ အဝါရောင် ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေး နဲ့ ထမိန်အနက်လေးကို ဝတ်ပြီး သူမှာလိုက်တဲ့ ရေသန့်ဘူးကို ကိုင်ပြီး ဆင်းလာသည် ။

“ ကိုကို..ရေဘူး...”
ရေသန့်ဘူးကို သူ့ဆီ ကို ပြုံးပြုံးလေး ကမ်းပေးနေတဲ့ နီသိဝတီသည် သူ စာမေးပွဲ စစ်တာကို ကျကျနန အောင်မြင်သွားပါပြီ ။ သူလိုချင်တာတွေကို လုပ်နိုင်သလို အိမ်ခန်းသော့ကိုလည်း သော့တွဲကြီးထဲက သော့တွေ အများကြီးထဲကနေ ရွေးထုတ်နိုင်ခဲ့သည်ကို သူ မယုံနိုင်လောက်အောင် အံ့သြနေမိသည် ။
အား....ဝမ်းဒဖူးလ် …....ဘဲ..ကျေးဇူးဘဲ..ဒေါက်တာ ချစ်ပန်း ရေ ….။

နီသိဝတီလေးရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို ဖက်ရင်း သူ့တိုက်ခန်းပေါ်ကို ပြန်တက်ခဲ့သည် ။ သူတို့ တိုက် အောက်ထပ်မှာ
အမြဲ ဂစ်တာ ထိုင်ထိုင် ခေါက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်လေးက နီသိကို ပေါ်တင်ကြီး ရှိုးနေသည် ။ အင်းလေ..
စိတ်ကြိုက် လုပ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး နဲ့ ရုပ်နဲ့ နီသိလေးကို မြင်သူတက ငေးမောလိမ့်မည် ဆိုတာ စောစောထဲက သူ
တွက်ထားပြီးသားပါ ။ စိတ်ထဲက ပြုံးမိရင်း...( ကြည့်ရုံလောက်တော့ သဘောထားကြီးပါတယ်...လှရင် ကြည့်ကြမယ်
မဟုတ်လား...) လို့ စဉ်းစားမိသည် ။

သူ့အခန်းကို နီသိကဘဲ သော့ဖွင့်ပေးသည် ။ သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့နီသိက “ ကိုကို..မောလာလား...ရေချိုးမလားဟင် ...” လို့ မေးသည် ။ “ ဟင့်အင်း..ကိုကို နဲ့ နီသိနဲ့ ချစ်ကြမယ်...” လို့ သူက
ပြောလိုက်သည် ။ နီသိက မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး...“ ဟင့်..ကိုကိုနော်..ကဲတယ် ...” လို့ ပြောပြီး သူ့အနားက ထွက်
သွားဖို့ ပြင်တော့ သူက နီသိကို ဖမ်းဆွဲဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်ကို တွန်းချလိုက်သည် ။

“ အို့..အမေ့....”

နီသိ ပက်လက်ကလေး မွေ့ယာကြီးပေါ် ပက်လက်လေး ကျသွားသည် ။ သူက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို တခုမကျန် ချွတ်သည် ။ ချွတ်နေတဲ့ အချိန် နီသိသည် သူ့လုပ်ရပ်တွေကို မျက်လုံးလေး ပုတ်ခပ်ပုတ်ခပ် နဲ့ ငေးကြည့်နေသည် ။

သူ့ဖွားဖက်တော် အတုတ်အခဲကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့အခါ နီသိက “ ကိုကိုရယ်...ကြီးလှချည်လား” လို့ ခပ်တိုး
တိုးလေး ရေရွတ်လိုက်တော့ သူသည် ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို စိတ်ထဲက ချီးကျူးမိရပြန်သည်။

“ နီသိ..အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို ချွတ်လိုက်ကွာ..ကိုကိုတို့ ချစ်ကြမယ် ...”

ယခုအချိန်က စမ်းသပ်နေတဲ့ အချိန်ကါလ ...။
နီသိဝတီ ဘယ်လိုလဲ ဘာလဲ သူသိချင်လို့ အမျိုးမျိုး စမ်းနေတာ ...။

နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို..” လို့ ပြောရင်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေသည် ။

လူစစ်စစ် မိန်းမ ဆိုပါက သူ့စကားကို နားထောင်ချင်မှ ထောင်ပေလိမ့်မည် ။

“ အို...ဒီမှာ တနေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်လာလို့ မောနေရတဲ့ ကြားထဲ...” လို့ ပြန်အော်မည် ဖြစ်သည် ။

ဒါကြောင့်လည်း စက်လူရုပ်မများကို လူတွေ ဈေးကြီးပေးပြီး ဝယ်သုံးနေကြတာဘဲ ဖြစ်မည် ။

မကြာခင် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသော သူနှင့် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသော နီသိဝတီတို့ အိစက်ညက်ညောတဲ့ သူ့
ရဲ့ ဒန်းလော့ပ် မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ တွေ့ကြပြီ ။

မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော် ကို လာဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးပြီး..“ စုတ်ပေးရမလား..ကိုကို..” လို့ ကနွဲ့ကရ
နဲ့ လာမေးတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့်နဲ့ သူမရဲ့ ကော့ချွန်တင်းမာတဲ့ နို့ကြီးနှစ်ခိုင်ကြောင့် သူ့ဖွား
ဖက်တော်မှာ တအားတင်းမာကြီးထွားနေပြီး တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါနေရပြီ ။

တဏှာစိတ်တွေ ထန်ပြင်းလွန်းအားကြီးလို့ သူ့ဖွားဖက်တော် ရဲ့ ထိပ်ဖူးကြီး ထိပ်က အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည်
တွေ စိမ့်ယိုကျနေရသည် ။

သူက “ အင်း..စုတ်ပေး...” လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ နီသိဝတီလည်း သူ့ဖွားဖက်တော်ရဲ့ အရင်းပိုင်းနားကို လက်နဲ့ ဆုပ်
ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖူး ဒစ်ပြဲကြီးကို သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ ငုံခဲ ပေးပါတော့သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေး
တွေရဲ့ ကြားမှာ သူ့လိင်တန် ညိုညိုကြီး ရောက်လို့နေတော့ လူသားစစ်စစ် မိန်းမများရဲ့ အစုတ်ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ
ခံဘူး ကြုံတွေ့ဘူးခဲ့တဲ့ သူ့အတွက် စက်လူရုပ်မလေးဟာ လူသားစစ်စစ် မိန်းမတယောက်နဲ့ ဘာများ ကွာခြားသလဲ ဆိုတာကို သူ ခံစားကြည့်လိုက်သည် ။

နီသိဝတီ သည် နေဗလရဲ့ ယောကျ်ားတန်ဆာ ကို မျက်လုံလေးစုံမှိတ်လို့ စုတ်ပေးနေသည် ။ နေသိဝတီရဲ့ အစုတ်
သည် ထူးထူးကဲကဲ ကောင်းမွန်လှတာကြောင့် လူမိန်းမစစ်စစ် စုတ်ပေးတာနဲ့ ဘာမှ မခြားဘူးဆိုတာ နေဗလ သိ
သွားရသည် ။ သူ့ရဲ့ ဥနှစ်လုံးကိုလည်း လက်တဖက်က ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ လက်
ရာကတော့ ထိပ်တန်းပါဘဲလား လို့ စိတ်ထဲမှာ ချီးကျူးမိရပြန်သည် ။

နီသိဝတီရဲ့ နောက် လက်တဖက်က လိင်တန်အရင်းနားကနေ ကိုင်ဆုပ်ထားရာက သူ့လက်တဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်
ပြီး လုံးဝန်းတင်းမာပြီး အဖျားနားမှ ကော့နေတဲ့ နို့ကြီးတွေဆီကို ပို့ပေးလိုက်တာ ကြောင့် နီသိသည် သူမနို့ကြီးတွေ
ကို ကိုင်တွယ်စေချင်သည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားရပြီး လူသားစင်စစ်မိန်းမ တယောက်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ ခွဲခြားလို့
မရနိုင်တဲ့ နီသိရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူ ကိုင်ပါတော့သည် ။

ပုလွေပညာ တတ်ကျွမ်းတဲ့စက်လူရုပ်မ နီသိရဲ့ အစုတ်အယက်တွေက ကောင်းလွန်းတာကြောင့် သုတ်လွှတ်ပြီး “ ပြီးခြင်း ”ကို ရောက်လုလုမှာ နေဗလ နီသိရဲ့ အစုတ်ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိသည် အမိန့်ကို တသွေမတိမ်း နာ
ခံတဲ့ စက်လူရုပ်မ မို့ သူ ရပ်ခိုင်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့လိင်တန်ကို သူမ ပါးစပ်ထဲကနေ ထုတ်လိုက်ပါသည် ။

“ ကောင်းလားဟင်..ကိုကို...”

နီသိက အပြုံးလေးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

“ အရမ်းကောင်းတယ်..နီသိရယ် ...ကဲ..ကိုကိုတို့ လိုးကြရအောင် ...”

နီသိသည် ချက်ချင်းဘဲ..“ ဘယ်လို ပုံစံနဲ့ လိုးကြမလဲ..ကိုကို..” လို့ သူ့ကို ပြန်မေးသည် ။ ကြိုက်ပြီးရင်း ကြိုက်ရင်း

ဖြစ်သွားသည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကိုတော့ စက်လူရုပ်မလေး ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းသလဲ ပြောပြ/အုံးမည် ။

အလွန်တပ်မက်ဖွယ် လှပလွန်းတဲ့ သူ့ရဲ့ နီသိဝတီကို ပထမဆုံး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး ပက်လက်တက်မှောက် ပုံစံနဲ့ဘဲ

သူ စပြီး စပ်ယှက်သည် ။ နီသိသည် သူထိုးဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း..အိုး..ဝိုး....ဆိုတဲ့ အသံတွေ အော်လိုက် အင်း

ဟင်းဟင်း ဆိုတဲ့ အသံတွေ ညည်းလိုက် နဲ့ သူမ ဖင်ကြီးတွေကို ပင့်ပင့် ပေးသည် ။

ဒီလို စက်လူရုပ်မ ရှိမှတော့ မိန်းမစစ်စစ်ကို ဘယ်ယူတော့မလဲ..မိန်းမစစ်စစ်တွေက အချိန်မရွေး ဖေါက်ပြန်သွားနိုင်

သည် ။ နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကလည်း လုပ်ရတာ ကျဉ်းကြပ်ကြပ်နဲ့ အရည်စီးစီးစိုစိုနဲ့ အရမ်းကောင်းသည် ။ ဘိုက်ကြီးသွား

မှာလည်း မပူရဘူး ။ အေကိုက်မှာလည်း မပူရဘူး ။

လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ တအား ဆောင့်ထည့်ပြီး “ ပြီး ”သွားရသည် ။ အရမ်းကောင်းသွားသည် ။ သုတ်ရည်တွေ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်မိသည် ။

“ ကောင်းလိုက်တာ နီသိဝတီရယ် ….”

သူ ထုတ်ပြောလိုက်မိသည် ။ နီသိဝတီ က “ ကိုကို့အတွက်ဆို နီသိက အမြဲ အဆင်သင့်ပါ ကိုကို...” လို့ ချစ်စဖွယ်
အသံလေးနဲ့ သူ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ် ။

နီသိဝတီက ပေကျံနေတဲ့ သူ့တန်ဆာနေရာတဝိုက်ကို တယုတယ ဆေးကြော သုတ်သင်ပေးနေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့
တယ်လီဖုန်း မြည်လာသည် ။ စကားပြောတဲ့ ကော်လာအိုင်ဒီက “ ရဲမှူးကိုကိုလင်း ခေါ်တယ်...ရဲမှူးကိုကိုလင်း ခေါ်တယ်..” လို့ ထမြည်လာလို့ ဖုန်းကို ပြေးကိုင်လိုက်ရသည် ။

“ အမိန့်ရှိပါ..နေဗလ ပါ..”

“ ဟေး..နေဗလ..ကိုကိုလင်းပါ ...အရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိလို့...”
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxpInew1OJTn_JCU5-N5uKEgjgIkPfsGej8fUX9JyWN8vCGh6VfkX4SGO9CIsrERbyW1SKVolRJHmYh0haB0d6b8cTX4zT5KxA4BrKyVsc7vTqNErueeC0LDkHnKhZLEXb4aJ3CmJRbROH/s320/41eeb6d5c2972ebd676a4d12956434fd.jpg

“ ပြောပါ ရဲမှူး ...”

“ တခုက မင်း ညသန်းကောင်အချိန် ဖမ်းလိုက်တဲ့ လူစုထဲက တယောက်က ဦးစွမ်းရည်အင်အား ရဲ့ သား ဖြစ်နေတယ်
တိုတိုပြောရင်ကွာ..သူ့အဖေကြီး ကရော သူကရော သူ့ယောက်ဖကရော မင်းကို မကျေနပ်ကြဘူး...မင်းကို ထိပ်ပိုင်း
က အကောင်ကြီးကြီး တွေနဲ့ တိုင်တန်းလိမ့်မယ်..အဲဒီအတွက်တော့ မပူပါနဲ့ကွာ...ငါ တယောက်လုံး ရှိပါတယ်...ခေတ်ဟောင်းတုန်းက အမူအကျင့်တွေ မပျောက်ကြသေးဘူးကွ ..လူကြီးပိုင်းကလည်း သူတို့ တိုင်တော
တိုင်း နားမထောင်ကြတော့ပါဘူး ...နောက်တခု ကတော့ စုံစမ်းရေးဗျူရိုက ညွှန်မှူးက ငါ့ဆီ ဖုန်းခေါ်တယ် ..မနေ့က
မနက်က မန္တလေး မှာ ဖြစ်သွားတဲ့ ထူးခြားတဲ့ ဘဏ်ဓါးပြတိုက်မှုကြောင့်ဘဲ ...ဓါးပြလေးယောက် ဘဏ်ထဲ လက်နက်
ကိုယ်စီနဲ့ ဝင်လာတိုက်သွားတာ သုံးယောက်က လူစစ်စစ် မဟုတ်ဘဲ စက်လူရုပ်တွေ ဖြစ်နေလို့ဘဲ..ဒို့တိုင်ပြည်မှာ စက်ရုပ်တွေ ကို စသုံးကထဲက ခုထိ စက်ရုပ်တွေကို ခုလို ဒုစရိုက်မှု ( CRIME ) အတွက် မသုံးခဲ့သေးဘူးကွ....
ဒါ ပထမဆုံးဘဲ ...ဒီတော့ စုံစမ်းရေးဗျူရို က အေးဂျင့်တွေနဲ့ ဒို့ရဲတပ်ဖွဲ့က တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး စက်ရုပ်
ဓါးပြမှုကို ဖေါ်ထုတ်ကြဖို့ စဉ်းစား ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ် ….ဒီတော့ ငါလည်း ရဲမှူးကြီး နဲ့ ရဲချုပ်ကို တင်ပြတယ်..
လူကြီးတွေက မင်းကို ရွေးချယ်လိုက်တယ် ..မင်း မန္တလေးကို လိုက်သွားရမယ် ...အမြန်ဆုံး ..ASAP ပေါ့ကွာ....
မန္တလေးမှာ စုံစမ်းရေးဗျူရိုက အရာရှိတယောက် ရောက်နှင့်နေပြီ ...မန္တလေးတိုင်း ဒုစရိုက် နှိမ်နင်းရေး က တာဝန်ခံ
ရဲအုပ်နဲ့ ပူပေါင်းစုံစမ်းနေတယ်..မင်းက သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ ပူးပေါင်းပြီး ဒီကေ့စ်ကို အမြန် လိုက်ပါ..ဖေါ်
ထုတ်ပါ..လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့ ကေ့စ်...ကဲ ဆက်လုပ် နေဗလ...ရေ..”

“ ဟုတ်ကဲ့..ရဲမှူး ….”

သူ မန္တလေးကို ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ရသည် ။

အင်း...နီသိဝတီကို တဝကြီး ဆွဲမယ် မှန်းထားတာ..အလုပ်က ပေါ်လာပြီ...။ ပြန်လာမှဘဲ ဆက်ဆွဲရတော့မယ် ...။

စက်လူရုပ်တွေကိုပါ ဓါးပြတိုက်တဲ့နေရာမှာ ခိုင်းနေပြီ ။ အင်း..ရဲစက်လူရုပ်တွေ ရှိလာတော့ စက်လူရုပ်ဓါးပြ ရှိလာတာ

မဆန်းဘူးပေါ့လေ ...။

နီသိနဲ့စတွေ့တွေ့ချင်းဘဲ ခွဲရလို့ နေဗလ ဒီခရီးစဉ်ကို စိတ်ထဲမှာ မကြိုက်လှပေမယ့် အလုပ်ဝတ္တရားကို အမြဲ ကျေ
ကျေပွန်ပွန် ထမ်းဆောင်တတ်တဲ့ နေဗလသည် မန္တလေး လေဆိပ်ကို လေယာဉ်ဆင်းတာနဲ့ နီသိကို ခဏ ခေါင်းထဲ
ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး စက်လုပ်ဓါးပြမှုကို အာရုံစိုက်လိုက်သည် ။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ သူနီသိကို တီထွင်လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့
ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို သတိရလိုက်သည် ။ စက်လူရုပ်တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူသိလိုတာ ရှိလာရင် ဒေါက်တာချစ်ပန်း
ကို မေးမြန်းမည် လို့ စဉ်းစားမိလိုက်သည် ။

မန္တလေးလေဆိပ်သည် နိုင်ငံတကာက လေယာဉ်တွေ အမြဲလို ဆိုက်နေတာကြောင့် လူတွေ ပြည့်နှက် ရှုပ်ရှက်ခတ်
နေသည် ။ သူ့ကို သူနဲ့ တွဲဖက် အလုပ်လုပ်ရမယ့် မန္တလေးတိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့က အရာရှိက လာကြိုစောင့်နေသည် ။

လေဆိပ်ထဲက ထွက်လာသော သူ့ကို “ ဦးနေဗလ လား..ကျမ မန္တလေး ဒ.န ဌာနခွဲ က ( ဒါဇင် ..)ပါ...” လို့လာ
ပြီး နုတ်ဆက်လိုက်လို့ ။ ဒါဇင် ဆိုတဲ့ နံမည်ဆန်းကြောင့် သူ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် သူ့ကို လာစကားပြော မိတ်ဆက်
လိုက်တဲ့ ခပ်ချောချော မိန်းမကို ကြည့်ငေးသွားမိသည် ။

တိုလွန်းတဲ့ ဆံပင်က ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ အရောင်ဆိုးထားသည် ။ နားကပ်ဆန်းဆန်း ပန်ထားသည် ။ အသားက ဆွတ်ဆွတ်
ဖြူသည် ။ ကိုယ်လုံးက ဝတ်ထားတဲ့ အပြာရင့်NIKE မိုးကာ ဂျာကင်ကြောင့် သိပ် မမြင်ရဘူး ။ပိန်သွယ်သွယ်လို့ ခန့်မှန်းရသည် ။
အပြာရောင် ဂျင်းဘောင်းဘီအနွမ်းပွပွကို ဖရိုဖရဲ ဝတ်ထားသည် ။ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ ...။ ဒုစရိုက်နှိမ်နင်းရေးက ဒုရဲအုပ်ဒါဇင်။

“ ဒါဇင်တို့နဲ့ ပူးတွဲ လုပ်ရမယ့် စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျူရိုက ဦးစီးမှူးက ခရိုင်းဆင်း(န်)( CRIME SCENE )မှာ ရှိနေတယ်
ဒါဇင်တို့ အဲ့ကိုဘဲ တန်းသွားကြတာပေါ့နော်..ဦးနေဗလ ...ဘိုက်ဆာလား..တခုခု စားမလား....”

“ အင်း..ကောင်းသားဘဲ..တခုခု စားရအောင်...ကျနော်လည်း အမြန်ထွက်လာတာ ဘာမှ မစားခဲ့ဖြစ်ဘူး ”

လေယာဉ်ပေါ်မှာကတော့ ဟမ်ဘာဂါတလုံးနဲ့ ကိုကာကိုလာတခွက်တော့ တိုက်သည် ။ သူ့ ထွားကြိုင်းတဲ့ကိုယ်ခန္ဓာ
ကြီးအတွက် အဲဒီကျွေးတာလေးက ဆင့်ပါးစပ် နှမ်းပက် ဆိုသလိုဘဲလေ ။

ဒါဇင့်ကားလေးက မြန်မာပြည်မှာ စ ထုတ်လုပ်တာ သိပ်မကြာသေးတဲ့ ဘီအမ် ဒဗလျူ ( Burmese Python ) ဂျစ်ကား ပေါက်စလေး ။

ဒုရဲအုပ် ဒါဇင်က သူ့ကို နံမည်ကြီး မန္တလေးမုန့်တီဆိုင်တခုကို ခေါ်သွားပြီး ကျွေးသည် ။ နေဗလက မုန့်တီ စားပြီး ဒါ
ဇင်က မြီးရှည် စားသည် ။

“ ဒါဇင် ...က မန္တလေး ဇာတိ လား ...”

“ ဟုတ်တယ်..ဦးနေဗလ ...ဘာလို့လဲဟင် ..ဘာလို့ မေးတာလဲ...”

“ အော်..မန္တလေးမြို့ဇာတိဆိုရင် မြို့အကြောင်း နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိမှာပေါ့လို့ တွေးမိလို့ပါ...”

“ အင်း..သိသင့်သလောက် သိပါတယ်....ကျောင်းသူ ဘဝတုံးက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဘီးတစီးနဲ့ လျှောက်လိမ့်နေခဲ့တာလေ ….နောက်ပြီး အဖေ့ဖက်က အမေ့ဖက်က ဆွေမျိုးတွေကလည်း တမြို့လုံး အနှံ့ နေကြတာ ဆိုတော့ ….ဟင်းဟင်း..”

“ ဒါဇင်က မန္တလေး တက္ကသိုလ်က ကျောင်းပြီးခဲ့တာလား...”

“ ဟုတ်တယ်..ဦးနေဗလ ...မန်းလေးက ကျောင်းပြီးပြီးချင်း ဒုရဲအုပ်တွေ ခေါ်တာနဲ့ ဝင်လျှောက် ..ရလို့ သင်တန်းတက် ..ရန်ကုန်မှာ မွမ်းမံသင်တန်းတွေ ထပ်တက် ..နိုင်ငံခြားသင်တန်း အနေနဲ့က ဟောင်ကောင်ရဲ က သင်တန်း တက်ဖူးတယ် ...မူးယစ်ဆေးဝါး သင်တန်းတခု နယူးယောက်မှာ ၅ရက်သင်တန်း တက်ဖူးတယ် ...”

“ စပ်စုတာဘဲ ဆိုပါတော့..ဒါဇင်က ကိုယ်ခံပညာ တခုခု ကစားလား ...”

“ ဟုတ်..ဒါဇင်က မွေထိုင်း( ကစ်ဘောင်ဆင် ) ကစားတယ် ..မြန်မာဗန်ဒို သင်ဖူးတယ် ..ဦးနေဗလ ..ကရော ..ဘာတွေ ကစားလဲ ...”

“ ကျနော်က ငယ်ငယ်လေးထဲက ကရာတေ့ကစားခဲ့တယ် ..အလုပ်ခွင် ရောက်ပြီးတော့ အိုက်ကီဒို..ဂျူဒို ကို ရဲဌာန
ချုပ်က သင်တန်းတွေမှာ နည်းပြ လုပ်တယ် ...”

သူနဲ့ ဒါဇင်တို့ စားရင်း စကားပြောရင်း အစိမ်းသက်သက် မဟုတ်တော့ဘဲ ခင်မင်လာကြသည် ။

“ ဒါဇင် ရဲ့ နံမည်က ...”

“ ဟင်းဟင်း....လူတိုင်း သိချင်ကြတယ်..ဦးနေဗလ ...ဒီနံမည်က အဖေ နဲ့ အမေတို့က ဒါဇင်က ၁၂ယောက်မြောက်
သမီးမို့ ပေးခဲ့ကြတာလေ ...”

“ အိုး..မောင်နှမ ဆယ့်နှစ်ယောက် ..ဟုတ်လား....ဒါဇင်က အငယ်ဆုံး သမီးလား . . .”

ဒါဇင်က ရယ်သည် ။

“ ဟုတ်တယ်...ဦးနေဗလ ...”

“ ဘားမိ(စ် ) ပိုင်သွန်” ကားလေးနဲ့ အခင်း ဖြစ်ပွားရာ နေရာ ( CRIME SCENE )ကို ရောက်သွားကြသည် ။
ဓါးပြတိုက်ခံရတဲ့ ဘဏ်ကို စုံစမ်းစစ်ဆေးဖို့အတွက် ခဏ ပိတ်ထားသည် ။ နိုင်ငံခြား တိုင်းပြည်တွေကလိုဘဲ အဝါ
ရောင် တိတ်ကြိုး တွေ ကာချည်ထားသည် ။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ( Police Line Do Not Cross ) ဆိုတဲ့ စာတန်းလေး
တွေနဲ့ ဖြစ်သည် ။

ဘဏ်ရဲ့အပေါက်ဝမှာ လက်မောင်းမှာ မန္တလေးတိုင်းရဲ တံဆိပ်နဲ့ ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် စောင့်နေတာကို တွေ့
ရသည် ။ ဒါဇင်နဲ့ နေဗလ ကို အလေးပြုသည် ။

“ အက်စ်အိုင်ဘီ ..ဦးစီးမှူး..ရှိနေသေးလား ...”

ဒါဇင်က ရဲသားကို မေးသည် ။

“ ဟုတ်..ရှိသေးတယ်ဗျ ...”

ဘဏ်ထဲ ရောက်တော့ အသက်၃ဝလောက် လို့ ခန့်မှန်းရတဲ့ မိန်းမချောတယောက် ဘဏ်ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ပြီး
ငုံ့ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဆံပင်ကို အနောက်ကို လှန် စုစည်းထားပြီး ရှင်းသန့်နေတဲ့ မဟာနဖူးနဲ့ ရွှေရောင်ကိုင်း မျက်မှန်ဝိုင်းလေး တပ်ထားတဲ့ မိန်းမချောလေးက သူတို့ကို မော့ကြည့်သည် ။

ဒါဇင်က မိတ်ဆက်ပေးသည် ။

“ ဦးနေဗလ..ဒါ ဒါဇင်တို့နဲ့ ပူးတွဲ အလုပ်လုပ်မယ့် S.I.B ( Special Investigation Bureau ) က ဦးစီးမှူး ဒေါ်မြမြ
သွေး ...ဒေါ်မြမြသွေး..ဒါက ရန်ကုန်တိုင်း လုံခြုံရေးအဖွဲ့က ဦးနေဗလ ...”

အလွန် ဝင်းဖန့်ရှင်းသန့်နေတဲ့ ဒေါ်မြမြသွေးက ခေါင်းလေးဘဲ ဆတ်ပြကာ အသိအမှတ်ပြုပြလိုက်ပြီး “ ကျမ ဓါးပြတွေရဲ့ ခြေရာတွေကို လေ့လာနေတာ ...သူတို့ တိုက်တဲ့ မနက်ပိုင်း တုံးက မိုးရွာထားလို့ မြေပျော့ပျော့မှာ
နင်းခဲ့တဲ့ သူတို့ရဲ့ ဖိနပ် ခြေရာတွေက ထင်းထင်းကြီး ကျန်ခဲ့တယ်..ဟောဒီမှာ ကျမ ပြမယ် ...လာကြည့်ကြ..”

ဆရာမတယောက်ရဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ ပြောဆိုကာပြသနေတာကို နေဗလနဲ့ ဒါဇင်တို့ ကြည့်လိုက်ကြရသည် ။

“ ဒီဖိနပ် ခြေရာက လူစစ်စစ် ဓါးပြရဲ့ ခြေရာ..ဒီဖက်က တူနေတဲ့ ခြေရာ သုံးခုက စက်လူရုပ်ဓါးပြ သုံးကောင်ရဲ့ ခြေရာတွေ..ပေါ့..တွေ့ကြလား ...ဒီစက်ရုပ်တွေက ဘယ် စက်ရုံက ထုတ်လုပ်သလဲ ဆိုတာ ကျမ လေ့လာနေတာ . .”

S.I.B က စုံထောက် အရာရှိများသည် နိုင်ငံတကာ ရဲပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်မှု အစီအစဉ် အရ အင်တာပိုအဖွဲ့ကြီးရဲ့ အဖွဲ့
ဝင်ဖြစ်တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံကို အမေရိကန်နိုင်ငံ အက်ဖ်ဘီအိုင် အဖွဲ့ကြီးရဲ့ သင်တန်းတွေမှာ သင်ကြားခဲ့ရသူများ ဖြစ်တာ
ကြောင့်နေဗလတို့လို ရဲအရာရှိတွေထက် ပိုတော်ပိုတတ်တယ်လို့ သူတို့ဖါသာ အထင်ရောက်နေကြသည်လို့ နေဗလ စိတ်ထဲက ထင်နေသည် ။

သို့ပေမယ့် သူရယ်..ဒါဇင်ရယ် ...မြမြသွေးရယ် က အခု မှုခင်းတခုကို အတူတူ ပူးပေါင်း ဖေါ်ထုတ် ကြရမည် ဆိုတော့ သူဘယ်လောက် ဆရာမကြီး လုပ်လုပ် အဓိက က အမှုပေါ်ပေါက်ပြီး ကျူးလွန်သူတွေကို အုတ်တံတိုင်း
လေးဖက်ထဲကို ပို့နိုင်ဖို့ ပါဘဲ ။ လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတာကြောင့် မြန်မြန်နဲ့ မှန်မှန် ပြီးစီးဖို့လည်း အရေးကြီးပေသည် ။

ဒါဇင်ကလည်း ရဲလုပ်သက် ရှိနေပြီး တဲ့သူမို့ လူစစ်စစ် ဓါးပြရဲ့ဖိနပ်ခြေရာက ရွှံ့တွေကို ဓါးပါးလေးတချောင်းနဲ့ ခြစ်ယူနေသည် ။ မန္တလေးသူစစ်စစ် တယောက်မို့ သည် ဓါးပြတွေရဲ့ ဖိနပ်က ရွှံ့သည် ဘယ်အပိုင်း ဘယ်အရပ်
က ရွှံ့တွေလဲ ဆိုတာကို သူမ ဖေါ်ထုတ်ချင်သည် ။

နေဗလကတော့ စီစီတီဗီ ကင်မရာတွေကို ဓါးပြတွေက ဘဏ်ထဲကို ဝင်ဝင်လာခြင်း ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ပေမယ့် မဖျက်ဆီးခင်လေး မိနစ်ပိုင်းမှာ တွေ့မြင်လိုက်နိုင်တဲ့ ဓါးပြတွေရဲ့ ပုံကို သေသေချာချာ လေ့လာနေသည် ။ ခေါင်းမှာ
မျက်နှာဖုန်းတွေ စွပ်ထားကြတဲ့ ဓါးပြတွေရဲ့ ပုံတွေကို သေသေချာချာ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်နေသည် ။

ဒီပုံတွေကို ပုံသေဓါတ်ပုံတွေ ကူးထုတ်ပြီး စုံစမ်းထောက်လှမ်းဖို့ သူ လုပ်နေသည် ။

ချမ်းမြသာစည်ရပ်မှာ ရှိတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဓါတ်ခွဲခန်းကို ရွှံ့သဲလွန်စတွေကို ဒါဇင် သူကိုယ်တိုင် သွားပို့သည် ။ စစ်တာကို
စောင့်သည် ။ နေဗလကတော့ နီသိဝတီကို မှာရင်း သူနဲ့ ခင်မင်သွားတဲ့ ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို ဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်
ပီး စက်လူရုပ်တွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ အကြောင်း အသေးစိတ် မေးမြန်းသည် ။

ဒေါက်တာချစ်ပန်းက သူသိချင်တာတွေကို ရှင်းလင်းပြောပြသည် ။ “ လူသားတွေ ကောင်းကျိုးအတွက် စက်လူရုပ်တွေ
ဖန်တီးကြသလို မသမာသူတွေကလည်း စက်လူရုပ်တွေကို မကောင်းတဲ့ နေရာတွေမှာ သုံးကြပြီပေါ့ ကိုနေဗလရေ..
ကျုပ် စိတ်မကောင်းပါဘူးဗျာ...ခင်ဗျား သိချင်တာ ရှိရင် ကျနော်ကို ဖုန်းဆက်ပေါ့.. ဓါးပြတိုက်တဲ့ စက်ရုပ်ကို ရမိခဲ့ရင် ..ကျနော်တို့ ဒီစက်ရုပ်ဟာ ဘယ်စက်ရုံက လုပ်တာလဲ..ဘယ်သူဖန်တီးခဲ့တာလည်း ဖေါ်ထုတ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်...” လို့ ပြောသည်။

ဒါဇင်က “ ဓါးပြတွေရဲ့ ဖိနပ်တွေက ကျန်ခဲ့တဲ့ ရွှံ့တွေကို စစ်ကြည့်တော့ မြစ်ကမ်းနဘေးက ရွှံ့တွေ ဆိုတာကို တွေ့ရတယ်ဗျ....လို့ ပြောသည် ။

ခက်တာက မြစ်ကမ်းနဘေး ဆိုတာနဲ့ သူတို့ဘယ်မှာ ဆိုတာ သိရဖို့က မလွယ်
သေးဘူး ...ဒီထက် အသေးစိတ် သိနိုင်ဖို့ လိုတယ် ...သူတို့က အဲဒီနေရာနားက ဖြတ်လာခဲ့ကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ...လေ ။

မြမြသွေးနဲ့ နေဗလတို့ မန္တလေးတိုင်း က ရဲစက်ရုပ်ဌာနခွဲကို ရောက်သွားကြသည် ။
တာဝန်ခံအရာရှိ ဦးလှသော် နဲ့ သူတို့တွေ့ဆုံသည် ။ သူတို့ ရထားတဲ့ ဘဏ်ထဲကို ဝင်ဝင်လာချင်း ဓါးပြတွေရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေက စက်ရုပ်ဓါးပြပုံကို တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် တွေ့သွားတဲ့အခါ..“ ဟာ...ဒါ ကျုပ်တို့ ရဲစက်ရုပ်တွေထဲက စက်ရုပ်တွေဘဲ ..ကျုပ်မြင်တာနဲ့ သိတယ် ...ကျုပ်တို့ မန္တလေးတိုင်း အတွက် ထုတ်လုပ်တဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေက ဦးခေါင်းက ထိန်းချုပ်ရေး တိုင် အတိုလေးက ပုံစံတမျိုး ဗျ....တခြားမြို့နဲ့ မတူဘူး..ဒါကို သတိထားမိတဲ့လူ နည်းမယ်...ကျနော်က သင်တန်းတွေ တက်ထားလို့ သိနေတာ ..” လို့ ပြောသလို ပုံထဲက စက်ရုပ်ရဲ့ ခေါင်းက တိုင်တိုလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ပြသည် ။

ရန်ကုန်စက်ရုပ်ရဲရဲ့ ဓါတ်ပုံတပုံကို ယူလာပြီး ယှဉ်ပြသည် ။

“ ဓါးပြတိုက်တာ ဒီမန္တလေး စက်ရုပ်ရဲ က စက်ရုပ်ဘဲ ...အပြင်ကို ရောက်သွားပြီး ပရိုဂရမ် ပြောင်းပြီး ခိုင်းတာ သေချာ
ပါတယ်....”

“ ဒါဆို ခင်ဗျား မှာ ရှိနေတဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေ အားလုံးကို စစ်ကြည့်ပေးပါလား ...”

“ ရတာပေါ့..ခုချက်ချင်း စစ်လို့ရပါတယ် ..ကျနော်တို့ဆီမှာက ရန်ကုန်မှာလို စက်ရုပ်ရဲနဲ့ ပတ္တရောင် ကင်း မလှည့်ဘူး....အရေးပေါ် ဆွပ်( တ် )အဖြစ်ဘဲ သုံးတာများတယ် ...လတ်တလော စက်ရုပ်ရဲသားတွေက စတင်းဘိုင် အနေအထားနဲ့ စက်ရုပ် အခြေစိုက် စခန်းရုံးမှာဘဲ ရှိနေတယ်ဗျ.....”

တာဝန်ခံအရာရှိ စစ်ဆေးနေတဲ့ အချိန်မှာ နေဗလ..မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့ နေ့လည်စာ စားကြသည် ။ ရဲစက်ရုပ်ဌာနခွဲက ကင်တင်းမှာဘဲ စားလိုက်ကြတာ ။ မြမြသွေးက ထမင်းစားရင်း သူ အမေရိကန်မှာ သင်တန်း တက်တုံးက အတွေ့
အကြုံတွေကို ပြောပြသည် ။ အက်ဖ်ဘီအိုင် သင်တန်းကျောင်း ရှိနေတဲ့ ဗာဂျင်းနီးယား ပြည်နယ်ထဲက ကွမ်တီကို မှာသင်တန်းတွေ တက်တဲ့အကြောင်း ..။ ဒါဇင်ကတော့ မူးယစ်ဂိုဏ်းတဂိုဏ်းကို ထောက်လှမ်းခဲ့တုံးက ဂိုဏ်းခေါင်း
ဆောင်က သူ့ကို မုဒိန်းကျင့်ဖို့ ကြိုးစားလို့ သူသေကိုယ်သေဖိုက်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းတွေ တစွန်းတစ ပြောပြတယ် ။

နေဗလကတော့ ဆာဆာနဲ့ ထမင်းဟင်းတွေကို ဖိအုပ်ပစ်နေလို့ ဘာအကြောင်းမှ သိပ် မပြောဖြစ်ဘူး ။ သူတို့တတွေပြောပြတာတွေကိုဘဲ တအင်းအင်းနဲ့ နားထောင်နေခဲ့တယ် ။

တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် ပြန်ရောက်လာပြီး လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ရဲစက်လူရုပ်တွေ အားလုံး ပုံမှန်အနေအထားနဲ့ အလုပ်လုပ်နေကြောင်း...မပျောက်မရှ မလျော့ကြောင်း ..ဖြစ်နိုင်တာက ဒါဏ်ရာရ ထိခိုက်လို့ ဖြစ်ဖြစ် စက်ချို့ယွင်းလို့ ဖြစ်ဖြစ် ပြုပြင်ရေးစခန်းကို ရောက်သွားရတဲ့ စက်ရုပ်အပျက်တွေကို မသာမာသူတွေက ခိုးထုတ်သွားပြီး တတ်ကျွမ်းတဲ့ ပညာရှင် တယောက်ယောက်က အသက်ပြန်သွင်း ပြုပြင်ပေးလိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် လို့ ပြောတယ် ။

ဒါနဲ့ သူတို့ တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် နဲ့အတူ ရဲစက်လူရုပ်တွေ ရဲ့ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းကို လိုက်သွားကြတယ် ။ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းက တာဝန်ခံ ဒေါ်မူမူသိန်းက “ ကျမတို့ က ပျက်စီးယိုယွင်းတဲ့ စက်ရုပ်ရဲတွေကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး အသုံးပြန်ချဖို့ မူတော့ ရှိပေမယ့် အခုထိ မလုပ်ဖြစ်သေးပါဘူး …..ပျက်စီးတာတွေကို ဂိုဒေါင်ထဲမှာဘဲ စုပြုံ သိမ်းဆည်းထားပါတယ် …ဘယ်သူမှ ဒီဂိုဒေါင်ထဲကနေ ထုတ်သွားတာမျိုး မရှိပါဘူး …..”လို့ ပြောတော့ နေဗလ က “ဘယ်သူမှ မထုတ်ဘူး ဆိုတာ သေချာလား...ကွန်ပြူတာပေါ်က စာရင်းဇယားကိုဘဲ ကြည့်ပြီး ပြောနေတာလား ..တယောက်ယောက်က ခိုးထုတ်သွားရင်ကော …..”
“ဟုတ်ပါတယ်..စာရင်းဇယား အရဘဲ ပြောတာပါ...တယောက်ယောက် ခိုးထုတ်သွားနိုင်တယ် ဆိုတာ မှန်ပါတယ်...ကျမ ဂိုဒေါင်ကို စောင့်တဲ့လူတွေကို ရှင်တို့ မေးချင်ရင်လဲ ခေါ်ပေးပါ ...”
“ ဟုတ်ကဲ့..မေးချင်တယ်ဗျ ….”

ရဲစက်လူရုပ်တွေ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းက တာဝန်ကျ ရဲတပ်ကြပ်တွေရဲ့ စာရင်းကို နေဗလတို့ လက်ထဲကို လာထည့်သည် ။ အာလုံးကို ခေါ်လိုက်ပြီး သူတို့ကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တယောက်က ထူးထူးခြားခြား
မျက်စိမျက်နှာပျက်နေတာကို နေဗလရော မြမြသွေးရော သတိထားမိလိုက်သည် ။

သူ့ရင်ဘတ်က အနက်ရောင် နံမည် ပလပ်စတစ်ပြားလေးမှာ ဝင်းသိန်း ဆိုတာကို တွေ့ရသည် ။

“ ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း ကိုဘဲ ကျနော်တို့ ခဏ မေးမြန်းချင်တယ် ..”

ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း တော်တော် တုန်လှုပ်သွားသည် ။

အခန်းလွတ်လေးတခန်းမှာ သူ့ကို နေဗလတို့စစ်ဆေးမေးမြန်းကြသည် ။
“ ခင်ဗျား တာဝန်ကျတဲ့အချိန် တဦးတယောက်က ရဲစက်လူရုပ်အပျက် အပိုင်းအစတွေ ဂိုဒေါင်ကနေ ထုတ်သွားဖူးသ

လား..မညာနဲ့နော်....ညာရင် ထောင်ထဲ ရောက်သွားလိမ့်မယ် ...အမှန်အတိုင်း ပြောရင် သက်သာမယ်...”

ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း တုန်လှုပ်စွာနဲ့...“ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေလောက်က ထုတ်သွားဖူးပါတယ် ….စက်ရုံက အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေး ဆိုတဲ့လူ ထုတ်သွားတာပါ ...” လို့ ဖြေသည် ။

“ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ အဝင်အထွက် မှတ်တမ်းမှာ မဖြည့်သွင်းတာလဲ ...”

“ အဲဒီ ခင်ဇော်အေး ဆိုတဲ့ လူက ဖြည့်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး..သူ စက်ရုံမှူးကို ပြောဆိုပြီးပြီ လို့ ပြောခဲ့လို့ပါ....”

မြမြသွေးက တာဝန်ခံ ဒေါ်မူမူသိန်းကို “ အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေးကို ဘယ်မှာလဲ...” လို့ လှည့်မေးလိုက်သည် ။ “ သူတို့ အင်ဂျင်နီယာဌာနက အင်ဂျင်နီယာချုပ်ကို မေးရမယ်...” လို့ ဒေါ်မူမူသိန်းက ဖြေသည် ။ အင်ဂျင်နီယာချုပ်ကို မေးတဲ့အခါ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေး ခွင့်ရက်ရှည် ယူထားတယ်လို့ ပြောသည် ။

“ ကဲ..သူ့နေရပ်လိပ်စာလေး ပေးဗျာ.....”

နေဗလတို့ ခင်ဇော်အေး အိမ်ကို ချက်ချင်း ထလိုက်ကြသည် ။

ခင်ဇော်အေးရဲ့ အိမ်သည် မြို့အစွန် လယ်ကွင်းတွေနားမှာ ဖြစ်ပြီး အိမ်က သေးသေးလေး ဖြစ်ပေမယ့် အိမ်ရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ဂိုဒေါင်ကြီးတလုံး ရှိနေသည် ။ သည်နယ်မြေက ရဲစခန်းမှ နယ်ထိန်းကို ဝင်ခေါ်သွားကြလို့ နယ်ထိန်း
ရဲကြပ်ကြီးက ဒီဂိုဒေါင်ထဲမှာ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေး အမြဲ တကုပ်ကုပ် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည် လို့ ပြောပြသည် ။ဟွန်ဒါဖစ်ကားလေးတစီး ဂိုဒေါင်ရှေ့မှာ ရှိနေလို့ နယ်ထိန်းကို ဒါ ခင်ဇော်အေးရဲ့ကားလား လို့ မေးတော့ ခင်ဇော်အေး
မှာ ကားမရှိဘူး...ဆိုင်ကယ်ဘဲ ရှိတယ် လို့ နယ်ထိန်းက ပြောသည် ။

“ ဧည့်သည်တော့ ရှိနေပြီ ...ကဲ သတိနဲ့ သွားကြရအောင်..”

နေဗလက ပုခုံးစလွယ်အိတ်နဲ့ ထည့်ထားတဲ့ သူ့သေနတ်ကို ထုတ်ခါ စစ်ဆေးသည် ။ မောင်းဆွဲတင်ကာ မောင်းထိန်း
ခလုပ်ချသည် ။ မြမြသွေးက စိတ်ပူစရာ မရှိလှပါဘူး..လို့ တိုးတိုးလေး ညည်းပြီး ကားဆီကို ထွက်သွားသည် ။ ဒါဇင်ကလည်း နေဗလလိုဘဲ သေနတ်ကို စစ် မောင်းတင် မောင်းထိန်းခလုပ်ချသည် ။

ခင်ဇော်အေးရဲ့ ခြံကို သူတို့ ရောက်တော့ နယ်ထိန်းနဲ့ အဖွဲ့ကို ခြံအနောက်ဖက်က ကျိုးပျက်နေတဲ့ စည်းရိုးကနေ ဝင်ခိုင်းပြီး သူတို့ကတော့ ရှေ့ပေါက်က ဝင်သည် ။ ခြံထဲကို ဝင်ရုံ ရှိသည် ။ ဂိုဒေါင်ရဲ့ အပေါ်ဖက် ပြူတင်းပေါက်ကနေ
လူတယောက် ခေါင်းပြူကြည့်ပြီး...“ ရဲတွေ..ရဲတွေ......” လို့ အော်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ဂိုဒေါင်ဘေးဖက်က
သေနတ်ပြောင်းရှည်ကိုင်ထားတဲ့ လူတယောက် ဗြုံးဆို ပေါ်လာပြီး နေဗလတို့လူစုကို ထိုးချိန်ကာ စတင် ပစ်ခတ်သည် ။
ထုန်းထုန်း..
နေဗလလည်း မြမြသွေးကို ရုတ်တရက် ဆွဲကာ အိမ်ကလေးအကွယ်ကို ဝင်လိုက်သည် ။ မြမြသွေးရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ခါးလေးကနေ ဆွဲဖက်ယူလိုက်တာ ..။ မြမြသွေးလည်း အင်ဂျင်နီယာတယောက်ကို မေးမြန်းဖို့ သွားတာ အန္တရာယ် မရှိနိုင်ဘူးလို့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ တွက်ဆကာ သေနတ်ပင်ယူမလာခဲ့ ။ နေဗလသာ မဆွဲခေါ်လိုက်ရင် ကျည်ဆံထိမှန်မှာ သေချာသည် ။ ကျည်ဆံတွေက သူတို့အနားက ပိတုန်းကောင်တွေလို တဝစ်ဝစ်နဲ့ဖြတ်သန်းသွားသည် ။ နေဗလက ချက်ချင်း သေနတ်ထုတ်ပြီး ပစ်သူကို ပြန်ပစ်သည် ။ ဒါဇင်ကလည်း အိမ်လေးဘေးက သစ်ပင်နောက်မှာ အကာအကွယ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့ကို ပစ်ခတ်တဲ့လူကို ချက်ချင်း တုန့်ပြန် ပစ်ခတ်သည် ။
သေနတ်သံတွေ တဒုံးဒုံး ဆူညံသွားသည် ။

ဂိုဒေါင် အနောက်ဖက်ကနေ ဝင်လာတဲ့ နယ်ထိန်းရဲအဖွဲ့ကလည်း ပစ်ခတ်ကြတဲ့အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။ နေဗလနဲ့ ဒါဇင်တို့ ပစ်ခတ်မှုကြောင့် သေနတ်သမား ကို ထိမှန်သွားသည် ။ နယ်ထိန်းနဲ့အဖွဲ့ ဂိုဒေါင်ထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ နေဗလက “ သတိထား..ရန်သူရှိနေသေးတယ် ...” လို့ လှမ်းအော် သတိပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ သေနတ်ပစ်ခတ်သံတွေ ဆူညံသွားပြန်သည် ။

ဂိုဒေါင်ထဲက ရန်သူက တဖုံးဖုံး တဒုံးဒုံး ပစ်ခတ်တာ ဖြစ်သည် ။

နယ်ထိန်းရဲကြပ်ကြီးက အသံဝါကြီးနဲ့ “ လက်နက်ချ..မင်းတို့ကို ဝိုင်းထားတယ် ..မသေချင်ရင် လက်နက်ချကြ..”လို့
အော်ပြောသည် ။ ပစ်ခတ်တာ ရပ်သွားသည် ။ သူတို့ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဂိုဒေါင်ကြီး အနားကို ချဉ်းကပ်သွားကြသည် ။

“ ပြေးပြီ..ပြေးပြီ..ဒီဖက်မှာ..”

ဂိုဒေါင် အနောက်နားက ရဲတယောက်ရဲ့ အော်ပြောသံနဲ့အတူ သေနတ်သံတွေ တဒိန်းဒိန်း ကြားလိုက်ရသည် ။

ဂိုဒေါင် အနောက်ဖက် တံခါးလေးကနေ ပြေးထွက်လာတဲ့ လက်နက်ကိုင် ရန်သူကို ရဲသားလေးက ပစ်ခတ် ဖမ်းဆီး
လိုက်နိုင်သည် ။

ဂိုဒေါင်ထဲကို သတိနဲ့ သေနတ်တွေ ချိန်ရွယ်ကာ ဝင်လိုက်တော့ ပေရေညစ်ပတ်နေတဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ဆောင့်
ကြောင့်ထိုင်ကာ ခေါင်းပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက် တင်ထားတဲ့ ပိန်ညောင်ညောင် လူတယောက်ကို တွေ့လိုက်ကြရသည် ။

“ အဲဒါ အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေး....ဘဲ...”

နယ်ထိန်းကြီးက ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ...ရဲစက်လူရုပ်အပျက်တွေကို ခင်ဗျား ဓါးပြတွေ အတွက် ပြင်ပေးနေတာလား....”

နေဗလက စက်ရုပ်အပိုင်းအစတွေ တင်ထားတဲ့ စားပွဲရှည်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ခင်ဇော်အေးကို မေးလိုက်သည် ။

“ ကျနော့်ကို သူတို့ သေနတ်နဲ့ ထောက်..ကျနော့်မိသားစုကို ဖမ်းထားပြီး စက်ရုပ်တွေကို ဓါးပြတိုက်တဲ့နေရာမှာ သုံးဖို့..ပြင်ခိုင်းတာ...ကျနော်လည်း ကျနော်တို့မိသားစုရဲ့ အသက်အန္တရာယ် ကြောင့် မတတ်သာလို့ ပြင်ပေးခဲ့ရတယ်...” လို့ ခင်ဇော်အေး က ပြောပြသည် ။

“ သူတို့က စုစုပေါင်း ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ခင်ဗျား သိလား....”

“ တိတိကျကျတော့ မသိဘူး ..ဒီမှာ ကျနော့်အနား ရှိနေတာကတော့ နှစ်ယောက်..အခု ခင်ဗျားတို့နဲ့ ပစ်ခတ်လို့
ထိသေတဲ့ နှစ်ယောက်ပေါ့..သူတို့စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာတော့ ကျနော် မသိဘူး ...”

ခင်ဇော်အေးရဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ဖမ်းလှောင်ပိတ်ထားတဲ့ ခင်ဇော်အေးရဲ့ မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေ ကို ရဲတွေက ခေါ်ထုတ်
လာသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဆွပ် (SWAT )အဖွဲ့သားတချို့က မိန်းမတယောက်ကို ဆွဲခေါ်လာသည် ။
ဆွပ်ခေါင်းဆောင်ကို “ ဒီမိန်းမ...အိမ်သာထဲမှာ ပုန်းနေတာ တွေ့တယ်...ဆရာ.....”လို့ လာသတင်းပို့သည် ။

ပိန်ပိန်မဲမဲ အဝတ်အစားနွမ်းနွမ်းနဲ့ ဒီမိန်းမက မျက်လုံးပြူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ကြေက်ရွံ့နေသည် ။

ခင်ဇော်အေးက “ ဟာ..ဒီမိန်းမက ဆက်သား..သူတို့ ခေါင်းဆောင်နဲ့ ကျနော့်အိမ်ကို ပစ္စည်းအပို့အယူ လုပ်တဲ့
မိန်းမ..သူ....သူ သိတယ်..သူတို့ စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာ...သူသိတယ် ….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ဒီမိန်းမကို စစ်မေးကြသည် ။

ပထမ ဘူးကွယ်ညင်းနေသေးသည် ။ နေဗလတို့ နယ်ထိန်းကြီးတို့က ရိုက်မယ်နှက်မယ် ခြိမ်းခြောက်ကြတယ် ။
မရဘူး ။
နောက်တော့ မြမြသွေးက လေချိုလေးနဲ့ ချော့မော့မေးတယ်..။ အမှန်ကို ပြောရင် အမှုပေါ့အောင် လုပ်ပေးမည် လို့ အထပ်ထပ် ပြောတော့ စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ဖွင့်ပြောသည် ။

သိရပြီ ။

သူတို့ ပုန်းအောင်းနေတဲ့ နေရာ...စခန်း....။

မြစ်ကမ်းဘေးက သင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီးတခု ဖြစ်နေသည် ။

“ ကဲ ….အဲဒီကို လိုက်ကြရအောင် ..”

ဒီတခါမှာတော့ မြမြသွေးက ကျည်ကာအကျ ႌ ဝတ်ခဲ့သလို သေနတ်လဲ ပါသည် ။ ခင်ဇေ်အေးက ရန်သူဓါးပြတွေ
ဆီမှာ မောင်းပြန်သေနတ်တွေ ရှိသည်လို့ ပြောပြတာကြောင့် နေဗလ လည်း မန္တလေးတိုင်း ဆွပ်(SWAT ) အထူးတပ်ဖွဲ့ကိုပါသူတို့နဲ့ လိုက်ပါဖို့စီစဉ်ရသည် ။

အထူးရဲ ( တိုက်ခိုက်ရေး ) ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့က လေးထောင့်စပ်စပ် ထရပ်ကားအနက်ကြီးနဲ့ ချက်ချင်း ရောက်လာသည် ။
နေဗလတို့က ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ကို ဆက်သားမိန်းမဆီက သိရှိရတဲ့ ဓါးပြအဖွဲ့တွေရဲ့ အခြေအနေ အင်အား လက်နက်တွေဘယ်လိုရှိတယ် ဆိုတာ ပြောပြသည် ။

သင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီး ပတ်ပတ်လည် မှာ အထူးရဲ ဆွပ်များ ဝိုင်းရံထားလိုက်ကြပြီးချိန် နေဗလ..မြမြသွေး နဲ့ ဒါဇင်တို့သင်္ဘောကျင်းထဲဝင်တဲ့ ဂိတ်ပေါက်တံခါးကို ဒါဇင်ရဲ့ ရဲဂျစ်ကားလေးနဲ့ ရောက်လာကြသည် ။ သူတို့ကားထဲမှာ ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင် လည်း အတူ ပါလာသည် ။

သူတို့ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ဂိတ်ပေါက်အဝကို တိုးကပ်သွားတဲ့အချိန် သံတံခါးကြီးကို အတွင်းက သော့ခတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က “ ဒို့ ….ရဲတပ်ဖွဲ့က.....တံခါးကို ဖွင့်ပေး....”လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ အထဲက တုတ်တုတ်မလှုပ်...။ ငြိမ်နေသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က လက်ကိုင်စပီကာလေးနဲ့
ထပ်အော်သည် ။
အထဲက တုန့်ပြန်တာက သေမင်းတမန် ကျည်ဆံတွေနဲ့ ..။

တဒုန်းဒုန်း တထောင်းထောင်းနဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေနဲ့ ဆီးကြိုပစ်ခတ်မှုကြောင့် ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က သူ့လူတွေ
ကို ပစ်ခတ် တုန့်ပြန်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ ဆွပ်အဖွဲ့ဝင်တွေဆီက မောင်းပြန် ပစ်ခတ်သံတွေကို နေဗလတို့ ကြားလိုက်ကြရသည် ။

သူတို့လည်း နီးစပ်ရာ အကာအကွယ်တွေမှာ နေရာယူထားရသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က မှန်ပြောင်းနဲ့ သင်္ဘောကျင်းကြီးထဲက အဆောက်အဦးဆီကို ကြည့်ပြီး “ ကျုပ်တို့ကို ပစ်နေတာ စက်ရုပ်တွေဗျ.....” လို့ ပြောလိုက်လို့ နေဗလလည်း မှန်ပြောင်းကို တောင်းပြီး ကြည့်လိုက်သည် ။

မြန်မာ့လက်နက်စက်ရုံလုပ် အမ်အေ၁၅ အပေါ့စား ခြေမှုန်းရေးရိုင်ဖယ်တွေနဲ့ သူတို့ကို ပစ်ခတ်နေတာက ရဲစက်လူရုပ်တွေကို အသွင်ပြောင်းထားတဲ့ ဓါးပြစက်ရုပ်တွေပါ ။ စက်ရုပ်တွေကို ရှေ့တန်းတင်ပြီး ပစ်ခတ်ခိုင်းနေတဲ့
ဓါးပြခေါင်းဆောင်နဲ့ တပည့်တပန်းတွေကိုလည်း နောက်ကွယ်မှာ မြင်နေရတယ် ။

နေဗလ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေးကို ဖုန်းခေါ်သည် ။

“ ကိုခင်ဇော်အေး ...ခင်ဗျား အသက်သွင်းပေးလိုက်တဲ့ စက်ရုပ်တွေကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ရပ်ပစ်နိုင်မလဲ ….” လို့
သူမေးသည် ။
သေနတ်သံတွေက ဆူညံနေလို့ ခင်ဇော်အေး ပြန်ပြောတာကို ကောင်းကောင်း မကြားရဘူး ။

ခင်ဇော်အေးက စက်ရုပ်တွေကို ဓါးပြခေါင်းဆောင် ကဘဲ ကွန်ထရိုး လုပ်နိုင်တယ် လို့ ပြန်ပြောနေသည် ။

ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က သူ့လူတွေကို ဝေါ်ကီတော်ကီနဲ့ ညွှန်ကြားနေသည် ။ စခန်းဌာနချုပ်ကိုလည်း သံချပ်ကာကား
လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းခံသည် ။

မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့လည်းသင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီးထဲကို သေနတ်တွေ အသင့်ချိန်ရွယ်ပြီး ဂျစ်ကားလေးကို အကာအကွယ်လုပ်ထားကြသည် ။ ကျည်ဆံတွေက တတိန်တိန်နဲ့ ဂျစ်ကား ကိုယ်ထည်ကို လာထိမှန်နေသည် ။

ဓါးပြတွေဖက်က ပစ်အားတော်တော်များနေသည် ။ ကျယ်လောင်တဲ့ သေနတ်သံတွေကြောင့် သူတို့ နားတွေ
အူနေသည် ။

နေဗလက ..“ ဒါဇင်..မြမြသွေး..ဝပ်နေ..ခေါင်းမဖေါ်နဲ့....” လို့ စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းအော် သတိပေးသည် ။

သင်္ဘောကျင်းကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ရှိနေတဲ့ ဆွပ်(SWAT )တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေက ဆွပ်ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အမိန့်နဲ့ ဒရုန်းအသေးစားလေး သုံးစီးကို အဝေးထိန်း ( ရီမုတ် ) နဲ့ သင်္ဘောကျင်း အဆောက်အဦး အထဲကို လွှတ်သည် ။ ဒရုန်းလေးတွေလည်း အထဲရောက်ရော အဝေးထိန်းခလုပ်က ခလုပ်တွေကို နှိပ်လိုက်ကြတော့ ဒရုန်းယာဉ်လေးတွေထဲက မီးခိုးငွေ့တွေ တရှူးရှူး ပန်းထွက်လာသည် ။

အထဲက ဓါးပြများ ရုတ်တရက်မို့ ဒရုန်းလေးတွေကို သတိမထားမိကြ ။ ဓါးပြခေါင်းဆောင်က သတိပြုမိပြီး ဒရုန်းတွေကို
ပစ်ချခိုင်းလို့ ဓါးပြတွေလည်း မောင်းပြန်တွေနဲ့ ဝိုင်း ပစ်ခတ်ကြသည် ။ သို့ပေမယ့် မေ့ဆေး မီးခိုးငွေ့တွေကို သူတို့ ရှုရှိုက်မိကြပြီး ခွေလဲကျကုန်ကြသည် ။

လူသားဓါးပြတွေ အကုန်လုံး မေ့ဆေးငွေ့တွေကြောင့် လဲကျမေ့မျောကုန်ကြပေမယ့် စက်ရုပ်ဓါးပြသုံးကောင်က ကျန်နေသည် ။ နေဗလတို့ ကို ဆက်လက် ပစ်ခတ်နေတုံး ..။

ဆွပ်အဖွဲ့သုံး သံချပ်ကာကား ရောက်လာပြီ ။ သံချပ်ကာကားက ဂိတ်က သံတံခါးကြီးကို အရှိန်နဲ့ ဝင်တိုက်ပြီး အထဲကို
ဝင်သည် ။ သံချပ်ကာကား အထဲက စက်သေနတ်သမားကလည်း ဒလစပ် ပစ်ခတ်သည် ။ ဆွပ်အဖွဲ့သားတွေ လည်း
သံချပ်ကာကား အနောက်ကနေ အကာအကွယ်ယူပြီး ပြေးလိုက်ဝင်ကြသည် ။ သံချပ်ကာကား ထဲက စက်သေနတ်လက်ချက်နဲ့တင်ဘဲ စက်ရုပ်ဓါးပြတကောင် လဲသွားသည် ။ ပြင်းထန်တဲ့ ပွိုင့်၅၀ ကျည်ဖူးတွေက စက်ရုပ်ကောင်ရဲ့ ဦးခေါင်းပိုင်းကို ချေမွ စုတ်ပြတ်သွားစေပြီ ။

ဆွပ်အဖွဲ့နဲ့အတူ နေဗလ မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့ ပြေးဝင်လိုက်သွားကြသည် ။

နေဗလတို့လည်း ကျန်တဲ့ စက်ရုပ်နှစ်ကောင်ကို ဝိုင်း ပစ်ခတ်ကြသည် ။ စက်ရုပ်များသည် သေနတ်ပစ်ခတ်ခြင်းကိုတော့ ပိုင်နိုင်ကြပေမယ့် သူတို့ ရှုံးနိမ့်တဲ့အခါ နောက်ဆုတ်ထွက်ပြေးတာက လူသားတွေလောက် မမြန်ဆန်ကြ ။ မလျင်ကြ ။ နေဗလတို့ လက်ချက်နဲ့ ပျက်စီးရပ်တန့်သွားကြရသည် ။

သင်္ဘောကျင်းအဟောင်းကြီးကို စီးနင်း ရမိလိုက်ပြီး ဓါးပြတွေကို အရှင် လက်ရ ဖမ်းဆီးနိုင်လိုက်သည် ။ ဓါးပြဗိုလ်က နံမည်ကြီး လူတယောက်ရဲ့ သား ဖြစ်နေသည် ။

နေဗလတို့က အထက်ကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ အထက်လူကြီးတွေက နေဗလတို့ သုံးယောက်ကို အထူး ချီးမွမ်းချီးကျူးကြသည် ။
နေဗလက ဆွပ်အဖွဲ့ က သူတို့နဲ့အတူ ဝင်တိုက်ခိုက်ပေးလို့ ခုလို ရမိကြတာဖြစ်ကြောင်း တင်ပြလိုက်သည် ။

သူတို့ရဲ့ မစ်ရှင် အောင်မြင်လို့ နေဗလ..မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့လည်း နံမည်ကောင်းတွေ ရကြသည် ။ သူတို့တတွေ
လည်း ခင်ခင်မင်မင် ဖြစ်ကုန်ကြလို့ ညနေစာကို မန္တလေးတောင်ခြေတနေရာက ရွှေပြည်ချမ်းအေး ဟိုတယ် မှာ စားကြသည် ။

ရေမိုးချိုးပြီးမှ သူတို့သုံးယောက် ပြန်ဆုံကြတာ ဖြစ်လို့ ဒါဇင်ရော မြမြသွေးရော အလှအပတွေ ပြင်ဆင်ကာ သားသား
နားနား ဝတ်စားလာကြတော့ အလုပ်လုပ်နေတုံးကလို ဖိုသီဖတ်သီ မဟုတ်ကြတော့ဘဲ သားနားသန့်ရှင်းပြီး သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးသည် နဂိုရှိလို့ နကိုင်းထွက်တဲ့ မိန်းမချောလေးတွေ ဆိုတာ နေဗလ လက်တွေ့ တွေ့မြင်ရလေသည် ။

မြမြသွေးကို နေဗလ မှတ်တောင် မမှတ်မိဘူး ။ ယဉ်ယဉ်လေး လှနေတဲ့ မြမြသွေးသည် ဆံပင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်
ဆင်ထားသလို မိတ်ကပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး မျက်တောင်အတုတွေကြောင့် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတယောက်လေလားလို့
ထင်မိသွားရသည် ။ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးက ဦးစီးမှူးတယောက်လို့ လုံးဝ မထင်ရ ..။

ဒါဇင်ကတော့ အသက်ကလည်း ပိုငယ်ပြီး သွယ်သွယ်လျလျ ..စလင်းမ် ...။ ခပ်ဟော့ဟော့ဒီဇိုင်း ။ ရင်စိုင်အလှကို ဖေါ်ကျူးထားတဲ့ လည်ဟိုက် အသားပျော့ပျော့ ဝတ်စုံကြောင့် ပုရိသယောကျ်ား သတ္တဝါတွေ ငေးမောသွားရလောက်အောင် လှလွန်းချောလွန်း နေသည် ။

“ ကိုနေဗလ...ဘာကြည့်နေတာလဲ ...”
ဒါဇင်က သူတို့ကို ငေးမောနေတဲ့ နေဗလကို မျက်စောင်းလေးပစ်ထိုးကာ ပြောလိုက်သည် ။

“ အေးလေ ..လူကို မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ..ဟွန်း...”

မြမြသွေးကလည်း ဒါဇင့်ကို ထောက်ခံလိုက်သည် ။ နေဗလက တဟဲဟဲနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး...“ အရမ်းရှိုးတွေ ထုတ်ထား
ကြတော့ မမှတ်မိတော့လို့ မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင် ဟုတ်မှ ဟုတ်ပါလေစ...ဆိုပြီး သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်မိတာပါ..
ဆောရီးပါ...” လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

ဆိုင်ထဲကို သူတို့ လျှောက်ဝင်သွားကြတော့ ဆိုင်က ဝန်ထမ်းတွေက ပြုံးပြုံးလေးတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေကြတယ် ။

“ ကဲ..ဘာစားကြမလဲ ...ဒီဟိုတယ်က အစုံရတယ် ..တရုတ်စာ..ကုလားစာ..ဂျပန်စာ ..အ၈်လိပ်စာ....ကြိုက်တာမှာ..”

“ ကိုနေဗလက ကျမတို့ကို ကျွေးမှာလား ...”

မြမြသွေးက ပြုံးစိစိလေးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ ဒါဇင်က “ ကျွေးမှာ...သိတာပေါ့..ကိုနေဗလကြီးက ဘောဆာကြီးဘဲ
ဟာ.....ခိခိ..” လို့ ထောက်ခံလိုက်သည် ။

“ ရပါတယ်ဗျာ..ကျွေးပါတယ်...ခင်ဗျားတို့နဲ့ အခုလို အလုပ် အတူတူ လုပ်ဖြစ်ကြတာ ခင်မင်ရတာ ကျနော်က ဝမ်းသာ
လှပါပြီ ….”လို့ နေဗလက ပြောလိုက်သည် ။

ဟော..လာပါပြီ ….ရွှေပြည်ချမ်းအေးဟိုတယ်က စက်ရုပ်စားပွဲထိုးမလေး ။ အပြုံးကလေးက ချစ်စရာကောင်းသည် ။

မြန်မာရင်ဖုံးအကျ ႌ အပြာနုရောင်...အပြာရောင်မန္တလေး ချိတ်ထမိန်နဲ့ ယဉ်စစ စက်လူရုပ်မလေး က “ ကျမနံမည်က မချမ်းအေး ပါ ...လူကြီးမင်းတို့ ...ဘာသုံးဆောင်ပါမလဲရှင် ..” လို့ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာနဲ့ သူတို့ကို မေးလိုက်သည် ။

မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်က ကျန်းမာရေးနဲ့ ကိုယ်ကာယ အလှအပကို အလေးထားနေကြသူတွေမို့ ဂျပန်စာ ဆူရှီနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေဘဲ မှာသည် ။ နေဗလကတော့ တရုတ်စာ ဖြစ်တဲ့ ကုန်းဘောင်ကြီးကြော်နဲ့ ဘဲကင် မှာ
သည် ။

ချောမောလှပတဲ့ မိန်းမပျိုလေးနှစ်ယောက်နဲ့ တဟဲဟဲတဟားဟားနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက် လုပ်နေတဲ့ နေဗလ
ကို စားသောက်ဆိုင် ထောင့်တနေရာက စားပွဲမှာ စားသောက်နေတဲ့ လူတစုက စူးစူးဝါးဝါး ကြည့်နေကြသည် ။

လေးယောက်ထဲက တယောက်က ကျန်တဲ့လူတွေကို “ နေဗလ ဆိုတာ သူဘဲ ….” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။
သူတို့မျက်နှာတွေက တင်းမာခက်ထန်နေကြသည် ။ “ ဆရာကြီးဆီကို သတင်းပို့လိုက်ကွာ....” လို့ မျက်နှာမှာ
ဓါးခုတ်ရာကန့်လန့်ပြတ်နဲ့ လူက ပြောလိုက်သောအခါ နောက်တယောက်က ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တွေ နှိပ်သည် ။
“ ဟယ်လို...ဆရာကြီးလား....ကျနော် ဗျုတ်စ ပါ...ဆရာကြီး.....နေဗလ ဆိုတဲ့ကောင် မန္တလေးမှာဘဲ ရှိနေသေးတယ်
အဲဒါသတင်းပို့တာပါ ...”

ဟိုဘက်က ဘာတွေ ပြောနေသလဲ မသိဘူး ။ ဖုန်းဆက်တဲ့ ဗျုတ်စ ဆိုတဲ့ လူ ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ “ ဟုတ်....
ဟုတ်...ဟုတ်...” နဲ့ ပြန်ပြောနေသည် ။ ပြီးတော့ ဖုန်းကိုပိတ်ပြီး “ အားလုံး..ဒိုးကြမယ် ...” လို့ ပြောကာ ထိုင်ရာက
ထသည် ။

“ ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလား...ကိုဗျုတ်စ....”

“ ဆရာကြီးက ဒီမှာ မလုပ်နဲ့တဲ့..သူတို့ ရန်ကုန်မှာဘဲ စီစဉ်လိုက်မယ် တဲ့...”

သူတို့လူစု ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားကြသည် ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့က သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို စပ်စုမေးမြန်းကြလို့ ပဲခူး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ
လေဆိပ်ကြီးကို ဆီဝင်ထည့်ဖို့ ခဏတာ ဆင်းလာတဲ့ အကြမ်းဖက်သမားတွေ စီးနင်းထားတဲ့ ခရီးသည်တင် ဘိုး
အင်းလေယာဉ်ကြီး က ခရီးသည်တွေကို သူတို့ အထူးတိုက်ခိုက်ရေးရဲတွေက ကယ်ဆယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း ဂုဏ်
ယူဝင့်ကြွားစွာနဲ့ ပြောပြနေသည် ။

နေဗလလည်း သူ့စွန့်စားခန်းတွေကို ပြောပြရင်း သူ့မျက်လုံးတွေက မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့ရဲ့ ရင်သားတွေကို နှိုင်း
ယှဉ်ကြည့်နေသည် ။ ဒါဇင်လေးရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေက မြမြသွေးလောက် မကြီးပေမယ့် တော်တော်တော့ ကောင်းမယ့်ပုံ ။

နေဗလကို ရန်ကုန်က ရဲမှူးက မန္တလေး ရောက်တုန်း အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်တော့ လည်ပတ်
လိုက်အုံး နေဗလ ဆိုပြီး ခွင့်ပေးလို့ နေဗလ ချက်ချင်းကြီး ရန်ကုန်ကို ပြန်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး ။

“ ကိုနေဗလ ...ဒါဇင်က မနက်ဖန်ကျရင် ကျမကို မန္တလေးတဝိုက် နဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို လိုက်ပြလိုက်ပို့မလို့..ကိုနေဗလ
လည်း ကျမတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား....” လို့ မြမြသွေးက ပြောလိုက်တဲ့အခါ နေဗလသည် ချက်ချင်းဘဲ “ ဟုတ်..လိုက်
မယ်လေ..” လို့ ပြန်ဖြေပါသည် ။ ဒါဇင်က “ အလုပ်အသစ်တခု မပေါ်လာခင် ပျော်ကြမယ်...လည်ကြမယ်....” လို့
ပြောတယ် ။ မြမြသွေးကတော့ “ ကိုနေဗလ ဘယ်နေ့ ပြန်မှာလဲ..ကျမလည်း ကိုနေဗလနဲ့ အတူတူ ပြန်မှ ထင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ နေဗလ လည်း မျက်နှာ ဝင်းလက်သွားပြီး...“ မြမြသွေး ပြန်ချင်တဲ့ရက် ပြောလေ..ကျနော် မြ
မြသွေး ပြန်တဲ့ရက် ပြန်မယ်...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဟုတ်ပြီ..ကိုနေဗလနဲ့ဆိုရင် ကျမ လမ်းမှာ အဖေါ်ရတာပေါ့..ကျမက ကားနဲ့ လာခဲ့တာလေ....”

နေဗလရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တထိန်းထိန်းနဲ့ ဗျောက်အိုးတွေ ပေါက်ပြီး မီးရှူးမီးပန်းတွေ တဖေါင်းဖေါင်း လွှတ်ကုန်သည် ။အလှဖုရားမလေး မြမြသွေးနဲ့ ဟိုင်းဝေးကြီးတလျေျာက် အတူတူ ကားလေးတစီးထဲ စီးရတော့မှာပါလား....ဆိုတဲ့အသိကြောင့်...။

မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့လို မိန်းမချောလေးတွေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် တပူးတွဲတွဲ အလုပ် အတူတူ လုပ်ကိုင်ပြီး အချိန်တန်လို့
အိမ်ပြန်ရရင် တချိန်လုံး ထန်လာသမျှ စက်လူရုပ်မလေး နီသိဝတီနဲ့ ကောင်းကောင်း ဗျင်းပစ်လိုက်ရမှာဘဲ လို့ နေဗလ
စိတ်ထဲမှာ တွေးနေသည် ။ ဒါဇင်က “ ဒါဇင်လည်း ရန်ကုန် လိုက်ချင်လိုက်တာ..မရောက်တာ ကြာပြီ...” လို့ ပြောလိုက်တော့ မြမြသွေးလည်း “ လိုက်ခဲ့ပါလား..ဒါဇင်...” လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည် ။ ဒါဇင်က “ မဖြစ်သေးပါဘူး..
မမရယ်...ဒါဇင် လုပ်စရာ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ် ...” လို့ ပြန်ပြောပါသည် ။

စားသောက်ပြီးတော့ နေဗလက ကျသင့်တဲ့ငွေကို ရှင်းပေးလိုက်သည် ။ ဒါဇင်က သူ့ကားလေးနဲ့ အရင်ဆုံး မြမြသွေး
ကို လိုက်ပို့သည် ။ မြမြသွေးက မန္တလေးတိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့ဧည့်ရိပ်သာမှာ တည်းနေတော့ စားသောက်ဆိုင်နဲ့ ပို နီးကပ်တာကြောင့် မြမြသွေးကို အရင်ဆုံးလိုက်ပို့လိုက်တာလို့ ဒါဇင်က ပြောသည် ။ တကယ်တော့ ဒါဇင်သည်
နေဗလနဲ့ မြမြသွေး မပါဘဲ နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြော..အချိန်ဖြုန်းချင်သေးလို့ မြမြသွေးကို ဧည့်ရိပ်သာကို ပြန်ပို့
လိုက်တာပါ ။

သူတို့နှစ်ယောက်ထဲလည်း ဖြစ်သွားရော ဒါဇင်က “ အိမ်မပြန်ချင်သေးဘူး ..ကိုနေရယ် ...ဒီနေ့ည ဒါဇင် အရမ်းပျော်
တာဘဲ..” လို့ ပြောလိုက်သောအခါ နေဗလကလည်း စိတ်ထဲမှာ ထုန်းကနဲ အပျော်လုံးဆို့သွားပြီး..“ ကိုယ်လဲ မပြန်
ချင်သေးဘူး..ဒါဇင်နဲ့ စကားတွေ ပြောချင်သေးတယ် ...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒါဆို ဘယ်သွားကြမလဲ ကိုနေ...ဒါဇင်တို့ ကားလျှောက်မောင်းကြမလား....”

“ ကောင်းတာပေါ့...ဒါဇင်...ဒါဇင်နဲ့ အခုလို နှစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်နေတာ....” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်တော့ ဒါဇင် အရမ်း ရင်ခုံသွားရသည် ။

“ ဟုတ်လား..ကိုနေနက ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲဟင် ..” လို့ မေးလိုက်တဲ့ ဒါဇင်ရဲ့ အသံလေးက နဲနဲ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။

“ မေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ပေါ့..ဒါဇင်...”

“ ဘာလဲ..မေးလေ ...ကိုနေ...”

“ ဒါဇင့်မှာ ရည်ရွယ်ထားတဲ့လူ ရှိပြီးပြီလား..မေးချင်လို့...”

“ အာ..ကိုနေကြီးကလည်း....ဘာများလဲလို့...ဘာလို့သိချင်တာလဲ..ကိုနေက...အဲ့အကြောင်း..”

“ ရှိမရှိ အရင်ပြောလေ....”

“ မရှိဘူး..ဒါဇင့်လို လမ်းပေါ်မှာ ဆေးပြားရောင်းတဲ့ကောင်တွေ လိုက်ဖမ်း...သူခိုး ကလေကဝတွေ လိုက်ဖမ်းနေရတဲ့
ကျနော့်လို မိန်းမတယောက်ကို ဘယ်သူက လာကြိုက်မှာလဲဗျာ.......ရည်းစားလည်း မထားအားပါဘူး...ဟင်းဟင်း..”

“ ဟုတ်လို့လား..ဒါဇင်က ဒီလောက် ချောနေတာကို....”

“ မချောပါဘူးဗျာ...ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..”

ဒါဇင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားလို့ ကားဆက်မမောင်းနိုင်ဘဲ လမ်းဘေး တနေရာမှာ ထိုးရပ်လိုက်ရတယ် ။
မှောင်မဲနေတဲ့ အမရပူရ (တောင်မြို့ )နားက စိုက်ခင်းတွေ ဘေးမှာ သူတို့ ရောက်နေသည် ။

“ အိုး..ဒါဇင် အရမ်းချောတယ်..စတွေ့တွေ့ချင်းထဲက ….”

နေဗလက ဆက်မပြောဘဲ ရပ်လိုက်လို့ ဒါဇင်က စိတ်မရှည်ဘဲ..“ ဘာဖြစ်လဲ..” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ အရမ်းသဘောကျ စိတ်ဝင်စားသွားရတာ...ဒါဇင့်ကို ကိုယ် ချစ်တယ်..ဒါဇင် ပြန်ချစ်ပါလားဟင်...” လို့ နေဗလက
ပြောလဲပြော သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဒါဇင့်ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည် ။

“ ဟဲ့..အို....ဘာလုပ်တာလဲဗျ...”

“ ချစ်တာ..ဒါဇင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်....ပြန်ချစ်ပါ..”

“ အို..ကြမ်းလှချည်လား...ကိုနေ ကဲတယ်ကွာ....”

ဒါဇင်က ရုန်းနေပေမယ့် သူ့ကို လက်ခံတဲ့ ပုံစံလေးမို့ နေဗလက ပါးမို့မို့လေးကို နမ်းပစ်လိုက်သည် ။

“ ဟိတ်..ဆိုးတယ်ကွာ...လွှတ်လွှတ်...”

“ မလွှတ်ဘူး....ချစ်တယ်လို့ ဖြေ...”

“ အံမယ်...မဖြေပါဘူး ….”

နေဗလက ဒါဇင့် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို စုတ်နမ်းပစ်လိုက်သည် ။ ဒါဇင့်ကိုယ်လေး ခဏချင်းမှာ ပျော့ကျသွားသည် ။
နေဗလကျောပြင်ကြီးကို ပြန်လည်ဖက်သိုင်းလာသည် ။ နေဗလ အနမ်းတွေကိုလည်း ပြန်တုန့်ပြန်လာသည် ။ အနမ်းတွေ ရပ်လို့မရတော့ ။ ကြာရှည်သွားတဲ့ အနမ်းတွေရဲ့ အနောက်မှာ အပွတ်အသပ်လေးတွေက ဆက်တိုက်
လိုက်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်းအခွာ...“ ကိုနေ...သူ့ကို ဒါဇင်လည်း ချစ်တယ်ကွာ....ချစ်တယ်....ချစ်တယ်....” လို့
မောဟိုက်တဲ့ အသံလေးနဲ့ ဒါဇင် ပြောလိုက်သည် ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxb-QVt47BaEz12H1A1s4hvTK__6v0k7CT6IIiTaxMTGh2lNO5mDkPgCbT7xmUu0x_mSPgT-kbp_2l6r3XGH2hawOIyyDxtpkm0cOVuMqAGm1OVCj426sVuIfwMokQqYPEwG2u901Gs_rk/s320/women+red+models+asians+korean+lee+ji+min+2000x1240+wallpaper_www.knowledgehi.com_73.jpg

“ အို ဒါဇင်ရယ်....”

သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောနေတဲ့ ဒါဇင့်ကို ထပ်တခါ စုတ်နမ်းမိရပြန်တယ် ။ ဒီတခါတော့ အနမ်းတွေက တော်တော်လေးကို ကြာရှည်သွားတယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကိုလည်း ပွတ်သပ်နေမိတယ် ။ ဒါဇင်ကလည်း သူ့ခါးနဲ့ ကျောကို တင်းတင်း ဖက်ထားတယ် ။

သူတို့နှစ်ယောက် အရမ်း ချစ်သွားကြပြီ ။

ဒီအချိန်မှာ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးရောင်တွေ သူတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်ပေါ်ကို ဝိုင်းထိုးလိုက်တာ ကြောင့် သူတို့ လူချင်း ခွာလိုက်ကြတယ် ။ နေဗလနဲ့ ဒါဇင် ထင်တာက ပတ်တရောင် ရဲကား ရောက်လာတယ်
ထင်လို့ ။ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ မဟုတ်ဘူး ။ လူငယ်တစုက ကားဘေးက ဖြတ်လျှောက်ရင်း ဗရုတ်ကျ နောက်ပြောင်ပြီး “ ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက် ” လို့ အော်ရင်း မီးတွေနဲ့ ထိုးတာ ။

ဒါဇင်က သူ့ကို သူတည်းတဲ့ ဟိုတယ် ကို လိုက်ပို့တယ် ။ သူတို့နှစ်ယောက် လက်ချင်း ဆုပ်ကိုင်တွဲထားကြတယ် ။

“ ချစ်တယ်..ဒါဇင်ရယ်..အရမ်း ချစ်တာဘဲကွာ...”

“ ဒါဇင်ရောဘဲ..ကိုနေ့ကို အရမ်းချစ်မိနေတယ်..ချစ်တယ်..ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ..သိပ်ခက်နေပြီ ...”

“ လာ..ကိုယ်နဲ့ လိုက်ခဲ့လိုက် ဟိုတယ်ပေါ်ကို....”

“ အင်း..လိုက်မယ် ....”

ဒါဇင် နေဗလနဲ့ ဟိုတယ် အခန်းကို တက်လိုက်လာပါတယ် ။ ဟိုတယ်အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ဘာမှ မတိုင်ပင်ထားဘဲ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်တွယ်ပြီး အငမ်းမရ အနမ်းတွေ နမ်းလိုက်ကြတာ
အကြာကြီးဘဲ ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုလည်း ချွတ်ပစ်မိကြတယ် ။ ကမ္ဘာဦးအစက ဧဒင်ဥယာဉ်ထဲက အာဒံနဲ့ ဧဝ အစောဆုံး လူသားမောင်နှံလို ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတော့ ကုတင်ပေါ်
ကို တက်လိုက်ကြရင်း စောစောက မပြီးပြတ်သေးတဲ့ အနမ်းတွေကို ပြန်ဆက်ကြတယ် ။ ဒီတခါမှာတော့ ဒါဇင်ရဲ့ တင်းမာကော့ထောင်နေကြတဲ့ နို့လှလှနှစ်လုံးကို နေဗလ ကောင်းကောင်းကြီး ကိုင်တွယ်ချေနယ်နေတယ် ။ ဒါဇင်ကလည်း နေဗလပေါင်ကြားက ညိုမောင်းတုတ်ခိုင်တဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးကို ပွတ်သပ်နေရာကနေ အားမလို အားမရ ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်နေတယ် ။

“ ကိုနေ..ချစ်လားဟင်....”

“ အရမ်းချစ်တယ်..ဒါဇင်ရယ်....ကိုယ့်ကိုရော ချစ်လား....”

“ သိပ်ချစ်တယ်..ကိုနေ့ကို မခွဲချင်တော့ဘူး...”

နို့သီးခေါင်းမာမာလေးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့ပေးနေရင်း ဒါဇင့်ပေါင်နှစ်ဖက် ကြားက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကို သူ စမ်းလိုက်တယ် ။ ကိုင်လိုက်တယ် ။ အမွှေး ခပ်ပါးပါးရှိနေတဲ့ ဒါဇင့်အင်္ဂါစပ်က
အရည်တွေ စိုပေရွှဲနေတာကို စမ်းမိတယ် ။ နှုတ်ခမ်းသား အကွဲုကြောင်းတလျှောက် သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ လိုင်းဆွဲ ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တော့ ဒါဇင် ခါးလေးကော့ပြီး မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေ မှေးစင်း ကျလာတယ် ။ သဲ့သဲ့တိုးတိုးလေး ညည်းငြူတယ် ။ နေဗလ လိင်တန်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဒါဇင့်လက်တဖက်ကလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ညှစ်လိုက် ပွတ်
သပ်လိုက်နဲ့ ။ နေဗလက စောက်စိလေးကို ကိုင်ပွတ်လိုက်ရင်း..“ ဒီနေရာလေးကို ကိုယ် နမ်းချင်တယ် ” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဒါဇင်က “အနမ်းလေ..ကိုနေ..နမ်းပါ..ကိုနေ့သဘော..” လို့ ပြန်ပြော
ရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်ပေါင်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးက မို့ဖေါင်းပြီး ထင်းနေတယ် ။

နေဗလက ပေါင်တန်တွေကို ဘေးကို တွန်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ပေါင်ကြားက အကွဲကြောင်းနီညိုညိုကြီးဆီကို အပ်လိုက်ပြီး အမြတ်တနိုးနဲ့ နမ်းရှုံ့ပါတော့တယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ နုတ်ဖျားက “ အိုး...”လို့
အသံလေး ထွက်လာပြီး ပေါင်တန်တွေကို စေ့လိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် နေဗလက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲထားတာကြောင့် စေ့လို့ မရဘူး ။ “ ကိုနေရယ်...မရွံဘူးလားကွာ...အဲလိုကြီး လုပ်ရလို့
လား...” လို့ ဒါဇင် ပြောလိုက်တာကို နေဗလက ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ နမ်းရှုံ့နေရာကနေ သူ့လျာကြီးကို ထုတ်ပြီး အင်္၈ါစပ်အကွဲကြောင်းကို စပြီး ယက်ပါတော့တယ် ။

“ အို..အို....အို...အာ....အာ......ကို..ကို..ကိုနေ....အို....အ.....အ.....အား....အား......”

တပြတ်ပြတ်နဲ့ စုံချီဆန်ချီ ယက်နေပြီ ....။ တချက်တချက် တော်တော် ထိမိသွားလို့လား မသိဘူး..။ ဒါဇင်က သူမကိုယ်လေးကို အနောက်ဖက်ကို ဆုတ်ပြီး လျာကြီးရဲ့ အန္တရာယ်ကနေ ရှောင်ရှားထွက်
ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ နေဗလက ဒါဇင့် ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် ဆုတ်ပြေးလို့ မရဘူး ။ နေဗလရဲ့ လျာထိပ်က အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ် ။ ဒါဇင်မှာ အတွေ့ထူးလွန်းတာကြောင့် ခါးလေးကော့ပြီး တထွန့်ထွန့်လူးနေရတယ် ။

တပြတ်ပြတ် အသံတွေ ထွက်နေတယ် ။
ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေက ရဲနေတယ် ။ ဒါဇင်က မျက်လုံးလေး မှေးစင်းဖွင့်ပြီး “ ကို
နေ...ဘာလို့ ဖြဲနေပြန်တာလဲ..” လို့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ညည်းလိုက်တယ် ။ နေဗလက ဒါဇင်ရဲ့ အင်္ဂါ
စပ် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဆွဲဖြဲဟပြီး သူ့လျာထိပ်ကို ထိုးသွင်းကလိနေလို့ ။

“အို..ဟာ......အို.....ကို...ကို...ကို...ကိုနေရယ်...အာ........အမလေး.....အပါး....ဟားဟား.....အိ...အိ....”

တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရပြီး အသံမျိုးစုံ မြည်တမ်းနေရတဲ့ ဒါဇင်လည်း ကာမလမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွား
ရတယ် ။

အမလေး.....ဟင်း......ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာရှင်......။

နေဗလလည်း တုန်တက်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ကာမအရှိန် အမြင့်ဆုံးကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ ဒါဇင့်ကို
ကြည့်ပြီး သူ ကြိုးစား မှုတ်ပေးလိုက်လို့ ဒါဇင် ပြီးသွားတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေတယ် ။ သို့
ပေမယ့် သူ့တာဝန်က မပြီးသေးဘူးလေ ။

မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ဒုံးပျံကြီးကို ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်အထဲကို ထိုးသွင်းပြီး အရသာထူးတွေ ပေးစွမ်းဖို့
လုပ်ရအုံးမယ် မဟုတ်လား ။

ဒါဇင်လည်း မျက်လုံးလေး ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာတယ် ။ မာမာတောင့်တောင့် အတန်ကြီး သူမ အင်္ဂါစပ်
ရဲ့ အပေါက်ဝကို လာထိထောက်လိုက်လို့ ။

“ အို.့...ကိုနေ....အီး.....အကြီးကြီးဘဲ....”

“ ဒါဇင်..ဒါ ဘာကြီးလဲ သိလား...”

ဒါဇင်က ပြုံးစိစိနဲ့ “ သိဘူး...” လို့ ပြောရင်း အတန်ချောင်းကြီးကို စိုက်ကြည့်နေတယ် ။ အတန်ကြီးက
ကိုယ်လုံးမှာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထထောင်နေတယ် ။ ထိပ်ဖူးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ ကားကား
ကြီး ။ ဒါကြီးနဲ့ အဖုတ်ထဲကို အထိုးခံရတော့မှာကို ဒါဇင် သိလိုက်လို့ အဖုတ်ထဲမှာ တအား ယားသွား
တယ် ။ အပြာဇာတ်ကားတွေဘဲ ကြည့်ပြီး ပွတ်ပွတ် အာသာဖြေနေခဲ့ရတဲ့ ဒါဇင်လည်း အခုတော့ လက်တွေ့ကျကျ ယောကျ်ားတယောက်က သူ့လိင်တန်ကြီးနဲ့ ဒါဇင့်ကို စပ်ယှက်တော့မယ်လေ ..။

အတန်ချောင်းထိပ်ပိုင်းက အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည် ပျစ်ပျစ်လေးတွေ ယိုစီးကျနေတာကိုလည်း
ဒါဇင် တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ ကိုနေရယ်...ကိုနေ့ဟာကြီးက တကယ့် အယ်စတုံကြီး....ဒါဇင့်ဟာလေး...ကွဲပြဲများ သွားမလားဟင်..”

“ ဒါဇင်ရယ်....လီးနဲ့ စောက်ပတ် ဆိုတာ မတန်ဘူး..သွင်းလို့ မရဘူး ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မရှိဘူး ..
ဘာမှ မပူပါနဲ့..” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်ရင်း ဒါဇင့်ပေါင်တန်သွယ်သွယ်လေးတွေကို ဖြဲကားကာ သူ့
လိင်တန်ချောင်းကြီးကို တေ့ထားရာကနေ ဖိသွင်းချလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး....ဖြေးဖြေးလေ..ကိုနေ.....အားကျွတ်ကျွတ်.....”

တုတ်တုတ်ရှည်ရှည် အတန်ချောင်းကြီး တိုးဝင်လာလို့ ဒါဇင် လန့်ပြီး အော်လိုက်တာပါ ။ နေဗလက စောစောက သူ ဘာဂျာကိုင်ထားလို့ အရည်တွေထွက် တံတွေးတွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် သွင်းလို့ရမယ်
ထင်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်တာပါ ။

နေဗလ ထင်သလိုဘဲ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်ထဲကို မြုပ်ဝင်သွားပါတယ် ။

“ အိုး.....ဟင်း...ဝင်..ဝင်သွားပြီလား ...”

“ အင်း ဝင်သွားပြီ ...ဒါဇင်..အိုကေတယ် မဟုတ်လားဟင်...”

“ အင်း..အင်း..”

နောက်ပြန်ဆုတ် ပြန်ဖိသွင်း....နောက်ပြန်ဆုတ်... ဖိဖိသွင်းလုပ်ပေးနေတော့ ဒါဇင်လည်း သူ့လက်မောင်း
ကြီးတွေကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါင်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးရင်း သူလုပ်သမျှ ခံနေတယ် ။

လိင်တန်ကြီးက နဲနဲချင်း တိုးဝင်လိုက် နဲနဲချင်း ပြန်ဆုတ်သွားလိုက်..ကြိမ်ဖန်များစွာ..ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နဲ့
လှုပ်ရှားနေတယ် ။

“ ကောင်းလားဟင် ဒါဇင်....”

“ အင်း..အင်း....”

“ ကြိုက်လား...”

ဒါဇင်က မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်ပြီး...“ မကြိုက်ရင် ခံနေပါ့မလားလို့...” လို့ ပြန်ပြောတယ် ။

ဒါဇင့်နို့တလုံးကို ကုန်းစို့လိုက်ရင်း သူ့အတန်ကို တဆုံးအထိ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်တယ် ။ “ အင်း..” ဆိုတဲ့ ညည်းသံတချက် ထွက်လာတယ် ။

မန္တလေးကို သူရောက်ရောက်လာချင်း လေယာဉ်ကွင်းမှာ လာကြိုတဲ့ အချိန်ကနေ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ အချောလေး ဒါဇင့်ကို သူ စိတ်ကြိုက် စပ်ယှက်နေရတာကို အံ့သြနေရင်း

ဖိဖိဆောင့်သွင်းနေတယ် ။ ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်က စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တင်းကြပ်နေတယ် ။

ဒါဇင့် နုတ်ဖျားက ညည်းသံတွေ မပီမသ ထွက်နေတယ် ။ တချက်ချင်း မှန်မှန် ထိုးဆောင့်ရင်း အရှိန်ရလာတယ် ။ မြန်လာတယ် ။ အရမ်းမြန်လာတယ် ။ ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါရင်း ဒါဇင်လည်း

လူးလွန်း လှုပ်ရှားလာတယ် ။

ဆောင့်ချက်တွေ ပိုပို စိပ်လာ မြန်လာတယ်။ ဒါဇင့် အော်သံတွေ ပိုကျယ်လာတယ် ။ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေ တဖတ်ဖတ် ဆူညံလာတယ် ။

“ အား......အားးးး...အားးး...ကို...ကိုနေ....အား....အား......”

“ ကောင်းလား..ကောင်းလား...”

“ ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်...အို...အားအားအား......”

ဒါဇင် အောက်ကနေ ကော့ပေးလာတယ် ။ သူကဖိဆောင့် ဒါဇင်က အကော့ ဆီးစပ်ချင်း ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ထိရိုက်မိတယ် ။ အရှိန်ပြင်းလာ မြန်လာတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ ဆောင့်ထည့်နေတဲ့ နေဗလ

ရဲ့ ကိုယ်မှာ ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲလာတယ် ။ အင် အင် အင် နဲ့ ဒါဇင် အရှိန်တက် အရမ်းတွေ ကောင်းနေမှန်းသိလို့ သူ အပီဆောင့်ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး

ပြီးခြင်းကို ရောက်သွားတယ် ။ နေဗလ လည်း ဒါဇင်နဲ့ မနှေးမရှောင်း ပြီးသွားတယ် ။

ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်ထဲ တဆုံး ထိုးထည့်ထားလိုက်မိတယ် ။နေဗလ ရေချိုးနေတယ် ။
ပူနွေးတဲ့ ရေတွေ ရေပန်းတိုင်ကနေ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့အောက်မှာ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ တကိုယ်လုံး ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးနေတယ် ။ စောစောလေးကဘဲ ဒါဇင် သူ့အိမ်ကို အဝတ်အစားလဲဖို့ ခဏ ပြန်သွား
တယ် ။ မကြာခင် နေဗလကို သူမ ပြန်လာခေါ်မယ် ။ သူတို့နှစ်ယောက် မြမြသွေးကို သွားခေါ်ပြီး ပြင်ဦးလွင်ကို တက်ကြမလို့ ။

တညလုံး ဒါဇင်နဲ့ အချစ်စခန်းဖွင့်ကြတာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းတောင် မရေတွက်ထားမိခဲ့ဘူး ။ မနက်အစောကြီး လင်းဆွဲ ဆွဲလိုက်သေးတယ် ။ ဒါဇင်က သူ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးတယ် ။ ကျွမ်းကျင်သူအဆင့်
မရောက်သေးတာကြောင့် ဒါဇင့်သွားနဲ့ သူ့တန်ဆာထိပ်ပိုင်း တခါတခါ ခြစ်မိထိမိခဲ့လို့ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်နေတယ် ။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးနဲ့ ရေသုတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လိုက်တဲ့အချိန် တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရတယ် ။ ဒါဇင် ပြန်လာပြီ ။ ဟိုတယ် အခန်းသော့ ပါသွားရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ တံခါးခေါက်နေပါလိမ့် ။ ဒါဇင် သူ့ကို စချင်နောက်ချင်လို့ဘဲလား ။

ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ရေသုတ်ရင်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဘဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်ကို စချင်လို့ ။

“ အို ...”

တံခါးဝမှာ ရပ်ပြီး သူ့ကို အထိတ်တလန့်နဲ့ မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး ကြည့်နေတာက မြမြသွေး ...။

“ ဟာ ....”

သူ့တွဲလောင်းကျနေတဲ့ တန်ဆာချောင်းကြီးကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ မြမြသွေးကို “ ဆောရီး ” လို့ ပြောလိုက်ရင်း မျက်နှာသုတ်ပု)ါကြီးကို ခါးမှာ ပတ်လိုက်တယ် ။

“ ကျမလည်း ရှင်တို့ ရောက်မလာတာနဲ့ ထထွက်လာခဲ့တာ....”

“ မြမြသွေး..ထိုင်ပါအုံး...အဟဲ..ကျနော် အဝတ်သွား ဝတ်လိုက်အုံးမယ် ....”

“ မထိုင်တော့ပါဘူးရှင်...ကြောက်ပါတယ်..တုတ်ပြ..ဓါးပြနဲ့ ခိခိ...”

မြမြသွေးက အခန်းအပေါက်ဝနားမှာဘဲ ကျောခိုင်းပြီး ရပ်စောင့်နေပါတယ် ။ နေဗလ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဒါဇင် ပြန်ရောက်လာတယ် ။ မြမြသွေးကို အခန်းပေါက်ဝမှာ တွေ့

လိုက်ရလို့ ဒါဇင် အံ့သြသွားတယ် ။

“ ဒါဇင်တို့ကို မစောင့်နိုင်တော့လို့ လာလိုက်တာလား..”

မြမြသွေးက ရယ်မောပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ် ။

“ ကဲ သွားစို့...ဘာစားကြမလဲ..ဒါဇင် ကျွေးမယ်.....”

“ မန္တလေးက ပဲပလာတာ စားချင်တယ် ...” လို့မြမြသွေးက ပြောလိုက်တယ် ။ နေဗလက “ ဟုတ်တယ်..ပဲပလာတာ နဲ့ လဖက်ရည် ဆို အိုကေမယ်..”လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဒါဇင်က သူတို့ကို ကျွဲဆည်ကန်ရပ်က နံမည်ကြီး လဖက်ရည်ဆိုင်တဆိုင်ကို ခေါ်သွားတယ် ။ ဒီလဖက်ရည်ဆိုင်က အရမ်းကို ရောင်းကောင်းလွန်းလို့ ထိုင်စရာနေရာတောင် ရဖို့ တော်တော် စောင့်ကြ
ရတယ် ။

ဆိုင်ရှင်က ဒါဇင့်ကို သိတယ် ။ ဒါဇင်က သူ့ဆိုင်ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးပြား ရောင်းတဲ့ ဆေးကုန်သည်လေးတွေကို ဖမ်းဖူးတာမို့ ။ဒါဇင့်ကို စပါယ်ရှယ် မုန့်တွေ မမှာဘဲ လာချကျွေးပြီး စားသောက်တာတွေ
အတွက်လည်း ပိုက်ဆံမယူဘူး ။

ပြင်ဦးလွင်ကို သွားတဲ့ လမ်းခရီးမှာ ဟာသတွေ တလမ်းလုံး ပြောလာတာက နေဗလ ။ သူပြောတာတွေကို ဒါဇင်နဲ့ မြမြသွေးတို့က တဟားဟား သဘောကျကြတယ် ။ ပြင်ဦးလွင်က ရုက္ခဗေဒဥယဉ်
ထဲမှာ ဓါတ်ပုံရိုက်ကြတော့ ဒါဇင်က နေဗလကို ဖက်လိုက်တာကို မြမြသွေးက ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်အနေနဲ့က ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီးတဲ့အပြင် တညလုံးလည်း လူချင်း ကာမ အကြိမ်ကြိမ် စပ်ယှက်ပြီးခဲ့ကြတာမို့ တအား ရင်းနှီးနေပြီလေ ။ မြမြသွေးက သူတို့ ချစ်သူဖြစ်ကြတာကို မသိသေးတဲ့သူ ဆိုတော့ ဒါဇင် ရဲတင်းလှချည်လားလို့ ထင်လိုက်ပြီး ကြည့်တာ ။

ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာ တုံးကလိုဘဲ အပျော်စီး မြင်းရထားလုံးလေးတွေ တိုးရစ်စ်တွေ အတွက် ပြင်ဦးလွင်မှာ ရှိနေကြတုံးဘဲ ။
နာရီစင်ကြီးနားမှာ တွေ့တဲ့ နန်းကြီးမုန့်တီဆိုင်လေးမှာ အတူတူ ထိုင်စားကြတယ် ။

နေဗလ စိတ်ထဲမှာ နီသိဝတီကို ဖုန်းဆက်ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ် ပေါက်လာတယ် ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ တီထွင်ချက်တွေထဲမှာ ဖုန်းထူးနိုင်တာလောက်ကတော့ အသေးအဖွဲဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် လို့ သူ ယုံ
ကြည်တယ်လေ ။

မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့ အရီးနန်း မုန့်ဆိုင်ထဲမှာ ပြင်ဦးလွင်ထွက် ပစ္စည်းလေးတွေ လိုက်ဝယ်နေကြတဲ့အချိန် သူက ဆိုင်အပြင် ပလက်ဖေါင်းပေါ် ထွက်ရပ်ပြီး ရန်ကုန်က သူ့တိုက်ခန်း ဖုန်းကို ခေါ်လိုက်တယ် ။

“ ဟယ်လို ....”

အိုး..ဖုန်းထူးတယ် ။ နီသိဝတီ ဖုန်းထူးတာ ။ နီသိဝတီရဲ့ အသံက စက်ရုပ်အသံလို့ လုံးဝ မသိသာဘူး ။ ချိုသာတဲ့ အသံလေးက တကယ့် လူသား မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ အသံ ။

“ နီသိလား ...”

“ ကိုကိုလားဟင်.... ကိုကို...ကိုကို ဘယ်ရောက်နေတာလဲဟင်....”

“ ကိုကို ပြင်ဦးလွင်မှာ.....မကြာခင် ပြန်လာမယ် ....”

“ ဟုတ်ပြီ ကိုကို..နီသိ စောင့်နေမယ်နော်.....”

“ ကောင်းပြီ..ဆီးယူး နီသိ.....ဘိုင်း...”

ဒါဇင်က ဆိုင်ထဲက ထွက်လာပြီး “ ကိုနေ..ဘယ်သူနဲ့ ပြောနေတာလဲ..” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ နေဗလ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ တခြား စကားပြောင်းပြောလိုက်တယ် ။

မြမြသွေးက နေဗလနဲ့ အတူတူ ပြန်ကြဖို့ ပြောတော့ ဒါဇင် သိပ် မျက်နှာ မကြည်ဘူး ။ မြမြသွေး ကွယ်ရာမှာ နေဗလကို မြမြသွေးနဲ့ သွားရင် မြမြသွေးနဲ့ ညိကြမှာလား လို့ မေးတယ် ။ နေဗလ က

“ ဒါဇင့်ကိုဘဲ ချစ်တယ် ..ဒါဇင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူး..ညိလည်း မညိဘူး...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဒါဇင်က “ သူများ ကို အသဲတော့ မခွဲနဲ့နော် ကိုနေ....” လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောပြီး ဈေးဝယ်နေတဲ့ မြမြသွေးဖက်ကို လျေျာက်သွားလိုက်တယ် ။

“ ကိုနေ ..မနေ့က မြသွေးတို့ တော်တော် ပျော်တယ်နော် ...”

မြမြသွေးက ဟိုင်းဝေးလမ်းပေါ်မှာ ကားမောင်းရင်း နေဗလကို ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဟုတ်တယ်..မြမြသွေး ..တကယ့်ကို ပျော်ခဲ့ကြတာ....ကျနော်တို့ သုံးယောက်စလုံးက အလုပ်တွေနဲ့ ပိနေကြတဲ့ လူတွေလေ...အခုလို နားရက်ကလေး ရတဲ့ အခါ လျှောက်လည်လိုက်ရတာ တော်

တော် ကောင်းတယ်....” လို့ နေဗလက ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ဒါဇင့်ကို မြင်ယောင်နေတယ် ။ ဒါဇင်က သူနဲ့ မြမြသွေး နှစ်ယောက်ထဲ ကားနဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြန်မောင်းသွားမှာ

ကို စိတ်တွေ ပူနေတယ် ။ မြမြသွေးကလည်း သူ့အပေါ် ညွှ့တ်ချင်ချင် ဖြစ်နေတာ လို့ ဒါဇင်က ပြောတယ် ။ “ မိန်းမချင်း သိတာပေါ့ ..မမြသွေးကလည်း ကိုနေ့ကို ခိုက်နေတာ..” လို့ မဲ့ပြီး ပြောလိုက်

တဲ့ ဒါဇင်ရဲ့ ချစ်စရာ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်မိပြီး ပြုံါ်လိုက်မိတယ် ။

မြမြသွေးက သူပြုံးလိုက်တာကို မြင်သွားပြီး..“ ကိုနေ..ဘာတွေများ သဘောကျနေတာလဲဟင်..” လို့ မေးလိုက်တော့..“ အော် ...စက်လူရုပ်ဓါးပြမှုက သိပ် ခက်ခက်ခဲခဲ

မကြာလိုက်ဘဲ ပေါ်သွားတာကို သဘောကျမိလို့ပါ မြမြသွေး...” လို့ သူပြန်ပြောလိုက်ပါတယ် ။ မြမြသွေးက “ အင်း..တခါတလေလည်း တချိ ု့ အမှုတွေက မြန်မြန် ပေါ်သွား

ပြတ်သွားတတ်တယ်နော်..တချိ ု့ အမှုတွေကျတော့ တကယ့်ကို လိုက်ရခက်ခဲပြီး မပေါ်တာတွေလည်း ကြုံရတယ် ...ဒါနဲ့ ကိုနေက ရန်ကုန်ရောက်ရင် မြသွေးကို မေ့သွားမှာလား....မြသွေး

ဖုန်းနံပါတ် မှတ်ထားရဲ့လား..” လို့ ပြောတယ် ။ “ မြမြသွေး ဖုန်းနံပါတ် ကျနော့် ဖုန်းထဲမှာ ထည့်ထားပါတယ်..မြမြသွေး ဖုန်းပြောချိန်ကော ရပါ့မလား....မြမြသွေးတို့ ဌာနက အလုပ်များကြတယ်

ဆိုတာ ကျနော် သိတယ်လေ...” လို့ သူက ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။

“ အင်း....ဟိုးတုန်းက ကျမတို့ တိုင်းပြည်ကြီး ဒီမိုကရေစီ ရခါစက တချိ ု့လူတွေ ပြောခဲ့ကြတာကို စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ် ...လူတွေက ဒီမိုကရေစီ နိုင်ငံ ဆိုရင် အရာရာ

ပြည့်စုံသာယာဝပြောတဲ့ နတ်ပြည်ကြီးလို ဘာ ရာဇဝတ်မှု ဘယ်လို လူဆိုးသူခိုးမှ မရှိတော့ဘူးရယ်လို့ ထင်မြင်ကြတာ တဲ့...လူဆိုတဲ့ သဘာဝက မကောင်းတာကို လုပ်ချင်ကြတယ် ဆိုတာနဲ့

ဖေါက်ပြန်တတ်ကြတာ..ရူးသွတ်တတ်ကြတာတွေကို ထည့်မတွက်ကြဘူးလေ.....လောဘ ဆိုတာကလည်း ဘယ်စနစ် ကျင့်သုံးကျင့်သုံး ရှိတတ်ကြတာဘဲလေ ...

..ကျမတို့ ကိုနေတို့လို ဥပဒေဘက်တော်သားတွေ ဆိုတာက ဘယ်ခေတ် ဘာစနစ် ဘဲ ဖြစ်ဖြစ် လိုအပ်နေတာပါဘဲလေ ...ကျမလည်း ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ရင် လုပ်စရာ ကေ့စ်လေးတွေ တန်းလန်းနဲ့ပါ..ဘယ်လိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုနေနဲ့ တခါတခါ တွေ့ကြတာပေါ့..အားရင် ဖုန်းဆက်ပေါ့..”

လို့ မြမြသွေးက ပြောပါတယ် ။

အစိမ်းရောင် လမ်းဆိုင်းဘုတ်တွေက ရှေ့တမိုင်အကွာမှာ နားနေစခန်း ရှိတယ်လို့ ပြသနေတယ် ။

“ ကိုနေ..မြသွေးတို့ တခုခု ဝင်စားကြမလားဟင်....”

“ စားလေ..မြမြသွေး.. Rest Room လည်း ဝင်နိုင်တာပေါ့...”

နားနေစခန်းထဲကို သူတို့ ဝင်လိုက်ကြတဲ့ အချိန် နေဗလရဲ့ ဖုန်း တတိတိနဲ့ မြည်လာတယ် ။ ကြည့်လိုက်တော့ ဒါဇင် ခေါ်တာ ..။

“ မြမြသွေး..ကျနော် Rest Room ဝင်လိုက်အုံးမယ်..မြမြသွေး..စားစရာ သွားကြည့်နေနှင့်...” လို့ မြမြသွေးကို ပြောလိုက်ရင်း နေဗလ ယောကျ်ားအိမ်သာထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထူးလိုက်တယ် ။

“ ကိုနေ....ဒါဇင်ပါ ဘယ်ရောက်နေလဲ...”

“ နားနေစခန်း....”

“ အော်..နှစ်ယောက်သား ပျော်ရွှင်နေကြတယ် ဆို ..”

ဒါဇင့်အသံက အလိုမကျတဲ့ အသံ ။ သေနတ်ခါးချိတ်ပြီး လူဆိုးတွေကို လိုက်ဖမ်းဆီးနေတဲ့ ရဲအရာရှိမလေး ဖြစ်ပေမယ့် ချစ်သူနဲ့ ပတ်သက်လာတော့ သဝန်တိုနေတယ် ။

“အဲလို မဟုတ်ပါဘူး..ဒါဇင်ရယ်....ဟင်းဟင်း...”

“ မရယ်ပါနဲ့ ကိုနေ..ဒါဇင့်ရင်ထဲ ပူနေတယ် သိလား.....မြမြသွေးက ကိုနေ့ကို သဘောကျနေတာ ဒါဇင် သိတယ် ...”

ဒါဇင်တယောက် အလုပ်ခွင်မှာ မအောင့်နိုင်ဘဲ သူ့ကို ဖုန်းလှမ်းဆက်တာပါ ။ သူ့အထက်က ရဲမှူးက လှမ်းခေါ်လိုက်လို့ သူ့ကို “ နောက်မှ ဆက်မယ် ..ကိုနေ..” လို့ ပြောပြီး ဖုန်းချသွားတယ် ။

မြမြသွေးက မြန်မာထမင်းဟင်းတွေ မှာထားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ ကိုနေ...ဘာအသား ဖြစ်ဖြစ် စားတယ် မဟုတ်လား....”

“ စားတယ် မြမြသွေး...”

စကားတပြောပြောနဲ့ ထမင်းစား မြိန်ကြတယ် ။

“ ဘိုက်တအားတင်းသွားတာဘဲ ကိုနေရယ်..ကားဆက်မောင်းရင် အိပ်ငိုက်တော့မှာ သေချာတယ် ...”

“ မြမြသွေး အိပ်ငိုက်ရင် ကျနော် မောင်းပေးနိုင်ပါတယ် ...”

“ ရပါတယ်...ကိုနေ...စကားပြောသွားကြတာပေါ့....”

သူနေတဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်း အောက်အထိ မြမြသွေးက လိုက်ပို့ပါတယ် ။

အင်း..နီသိဝတီနဲ့ ပြန်တွေ့ရတော့မယ် ။ တလမ်းလုံး မြမြသွေးနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် နီးနီးစပ်စပ် နေထိုင်ခဲ့ရလို့ ရင်မော စိတ်ထခဲ့ရတာလေးတွေကို နီသိဝတီနဲ့ အချစ်ပွဲလေးတွေ နွှဲလိုက်ရင်း ဖြေဖျောက်

လိုက်မဟဲ့လို့ နေဗလ တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိကာ အပေါ်ထပ်သူ့အခန်းကို ဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ် ။ ဓါတ်လှေခါးအနားကို ရောက်တော့ ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီ ဆန်နာဒါးတို့ စုံတွဲနဲ့ တိုးတယ် ။

ပြုံးပြနုတ်ဆက်ရင်း နီသိဝတီ ဖုန်းထူးသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ။

“ အမိန့်ရှိပါရှင်...”

“ နီသိ.....ကိုကိုပါ.....”

“ ဟင်..ကိုကို..ကိုကို ဘယ်က ဆက်လဲ..ကိုကို ပြန်လာပြီလားဟင်....”

နီသိဝတီ အသံက ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနဲ့ ။

ဘာဖြစ်သလဲ...နီသိ ဘာဖြစ်သလဲ ....။ သူ့စိတ်တွေ ထိန်းကနဲ ပူသွားတယ် ...။

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB5i2rv_wmmudzhzKyAy8-oYEbLRav8LUvhyphenhyphen64hWcBpsx0c4U3sxr5s9m-4MQo4CBKKJPDLEdaWb8kizyAmtdRMu0zfMsQAuuzfd8O1-ZvGQb6Yk263_F80a2zhGFjOcOI5Eu9mFo0rKm3/s320/2015-women-one-piece-bathing-suits-red-high-cut-swimwear-sexy-lady-drawstring-monokini-swimsuits-retro.jpg
နီသိ..ဘာဖြစ်လဲ....ဘာဖြစ်လဲ....”

“ ကိုကို အမြန်တက်ခဲ့...တိုက်ခန်းကို အမြန်တက်ခဲ့...”
ဓါတ်လှေခါးကို နှေးလွန်းတယ် လို့ သူထင်မိတယ် ။ အရေးထဲ တချိ ု့အထပ်တွေမှာ ရပ်သွားပြီး လူတွေ ဝင်လာသေးတယ် ။ သူနေတဲ့ အထပ်ကို ရောက်တော့ သူ့တိုက်ခန်းဆီကို ပြေးတယ် ။

“ နီသိ ....နီသိ.....”

သူပြေးဝင်သွားတော့ နီသိကို သူဧည့်ခန်းနံရံမှာ အလှချိတ်ဆွဲထားတဲ့ ဂျပန် ကင်ဒိုဓါးကြီး ကိုင်ရက် တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဧည့်ခန်း ကြမ်းပြင်က ကော်ဇောကြီးပေါ်မှာတော့ ဒူးထောက်ရက် ခေါင်းငုံ့ထား
တဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို တွေ့ရတယ် ။ ဒီလူနှစ်ယောက်ရဲ့ လက်တွေ ခြေတွေ မျက်နှာတွေမှာ ဓါးဒါဏ်ရာတွေနဲ့ ။

“ သူတို့က ဘယ်သူတွေလဲ..ဘာတွေ ဖြစ်ကြတာလဲ နီသိ ....” လို့ သူ အလောတကြီး မေးမိတယ် ။ နီသိက သူတို့ တိုက်ခန်းထဲကို ဝင်လာကြတယ် ..သူတို့မှာ သေနတ်တွေလည်း ပါတယ်...နီသိ
လည်း သုံးယောက်နဲ့ တယောက်..နီသိမှာလည်း ဓါးဘဲ ရှိလို့ လက်ဦးမှု ရယူပြီး သူတို့ကို ဓါးနဲ့ ဝင်ခုတ်ပစ်လိုက်တယ် ...တယောက်ကတော့ မီးဖိုခန်းထဲမှာ ပွဲချင်းပြီးနေပြီ...ကိုကို...”

မီးဖိုထဲကို ပြေးဝင်ကြည့်လိုက်တော့ လူတယောက် သွေးအိုင်ထဲမှာ လဲနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ နီသိက အံဆွဲထဲ ထည့်ထားတဲ့ ဒီလူတွေရဲ့ သေနတ်တွေကို ထုတ်ပေးတယ် ။
သူ နီသိဝတီကို စက်ရုံကနေ ဝယ်တုံးက သူ့ရမက်ကို ဖြေဖျောက်ဖို့ အပျော်စပ်ယှက်ဖို့ သက်သက်ပါဘဲ ။ အခုတော့ နီသိဝတီဟာ အိမ်ရဲ့ လုံခြုံရေးကို အပြတ်အသတ် ကာကွယ်ပေးနေပါလား ။

ဒါဏ်ရာတွေနဲ့ ဒူးထောက်နေရတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို သူ စစ်မေးလိုက်ပေမယ့် ဘူးကွယ် ငြင်းပယ်နေကြတာကြောင့် ရဲစခန်းကို ပို့ဖို့ သူ စီစဉ်ရပါတော့တယ် ။
သူတို့ရဲ့ ကျောပိုးအိတ်တွေကို ဖွင့်ကြည့် စစ်ဆေးလိုက်တော့ အချိန်ကိုက် ဗုံးတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဒီလူတွေ သူ ပြန်အလာမှာ ဗုံးပေါက်ကွဲအောင် အချိန်ကိုက်ဗုံး လာထောင်တာ ဖြစ်နေတယ် ။

သူတို့က နီသိဝတီ ရှိနေတာကို မသိကြဘူး ။ နေဗလက တယောက်ထဲသမား...လူလွတ် တယောက်ထဲဘဲ နေတယ် လို့ သူတို့ သိထားကြပြီး အေးအေးဆေးဆေး တံခါးသော့တွေကို ဖျက်ဝင်ကြပြီး ဗုံးထောင်ဖို့ အလုပ် နီသိဝတီက ကင်ဒိုဓါးနဲ့ ရုတ်တရက် တိုက်ခိုက်ပြီး အနိုင်ယူလိုက်တာဘဲ ။

သူ နီသိဝတီကို ချီးကျူးလို့ မဆုံးနိုင်တော့ ။ စက်လူရုပ်မလေးက အိမ်ထဲကို ခိုးဝင်လာပြီး ဗုံးထောင်မယ့် လူဆိုးတွေကို ဓါးနဲ့ ခုတ်ပြီး ဖမ်းဆီးပေးလိုက်တယ် ဆိုတဲ့ သတင်းသာ ပြည်သူလူထုတွေ သိသွားကြမယ် ဆိုရင် စက်ရုပ်တွေတော့ ရောင်းကောင်းအုံးမှာဘဲ လို့ သူ တွေးနေတယ် ။

သူ ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ် ။

“ နေဗလ ပါ ..ဒေါက်တာ..အချိန်မတော် ကျနော် ဖုန်းခေါ်လိုက်လို့ ဒေါက်တာ့အဖို့ အ နှောက်အယှက်များ ဖြစ်သွားသလား....”

“ ဟာ..မဖြစ်ပါဘူးဗျာ..ကျုပ်က တနေ့မှာ ၄နာရီလောက်ဘဲ အိပ်တာဗျ..အမြဲတမ်း တခုခုကို တီထွင် ဖန်တီး..ကြံဆတွေးတောနေတဲ့ လူပါ.....ပြော..ဘာထူးလဲ..ခင်ဗျား ခေါ်ပုံထောက်တော့ တခုခု
ထူးလို့ဘဲ..နီသိဝတီလေး ...အိုကေစိုပြေ ရဲ့လား...”

“ ထူးခြားတာမှ အရမ်းကို ထူးခြားတာဘဲ ဒေါက်တာရေ.....ဒေါက်တာရဲ့ ပညာစွမ်းကိုတော့ အံ့သြမကုန်နိုင်အောင်ပါ ....နီသိဝတီဟာ သာမန် စက်လူရုပ်တရုပ် မဟုတ်ဖူးဗျ..လူသားနဲ့ မခြား အသိဉာဏ်ရှိပြီး အရမ်းကို ထက်မြက်တာကို ကျနော် လက်တွေ့ တွေ့ရှိလိုက်ရတယ် ဒေါက်တာရေ...“

“ ဟေ....ဟုတ်လား...ကဲ ပြောပြပါအုံး..ဘာတွေ ထူးခြားလို့လဲ.....”

နေဗလ လည်း ဖြစ်ပျက်တာတွေကို ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို အားလုံး ပြောပြလိုက်ပါတယ် ။

ဒေါက်တာချစ်ပန်းက ရယ်နေတယ် ။ ပြီးတော့ “ ကျနော် မပြောလား..ကိုနေဗလ ...နီသိဝတီဟာ F2 series ဗျ ...အရင် F1 series က Robotတွေ တုံးကထက် ပို Advance ဖြစ်လိမ့်မယ် လို့..ဒါ
နဲ့ ကိုနေဗလ အခု ခရီးက ပြန်ရောက်ပြီး နီသိလေးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူလိုက်ပါအုံး..အဲ..နောက်တခါ ခင်ဗျား အလုပ်တခုခုနဲ့ ခရီးထွက်မယ်..ဆိုရင် ကျုပ်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက် ..အခု တရက် နှစ်ရက်အတွင်းမှာဘဲ ပို အဆင့်မြင့်တဲ့ နည်းပညာတွေနဲ့ စက်လူရုပ်တွေကို အရင်ထက် အဆင့်မြင့်သွားအောင် လုပ်နိုင်ပြီ ..ဒီ အသစ် ဆန်းသစ်တည်ထွင်မှုကို ကိုနေဗလ တွေ့ရင် လုံးဝ ယုံကြည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ ....ဟဲဟဲ..ဒီလိုလုပ်ဗျာ... ခင်ဗျား နီသိဝတီကို ကျုပ်ဆီကို ၂ရက်လောက်ဘဲ ခဏ လာပို့ထား..ခင်ဗျား နီသိလေးဟာ လူသားစစ်စစ်လို တထေရာထဲ တွေးနိုင်ကြံဆနိုင်တဲ့
စက်လူရုပ်မလေး အဖြစ် အဆင့်မြှင့် Upgrade လုပ်ပေးလိုက်မယ်...ဟဲဟဲ...”

နေဗလ လည်း ဒေါက်တာချစ်ပန်း ပြောတာတွေကို စိတ်ဝင်စားပါတယ် ။ သို့ပေမယ့် နီသိဝတီကို သူ ဝယ်ယူခဲ့တာ အတွက်တောင် အကုန် မပေးချေရသေးဘူး ။ နောက်ထပ် ငွေထပ် အကုန်မခံနိုင်
သေးဘူး ။

“ ဒေါက်တာ ..ဘယ်လောက်များ ထပ် ပေးရမှာလဲဟင်...”

“ အာ..ဒါအတွက်ကတော့ စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုနေဗလ..ခင်ဗျားကို မတတ်နိုင်တဲ့ ပမာဏ ကျုပ်တို့ မတောင်းပါဘူး.....”

“ ဟုတ်ပြီလေ ဒေါက်တာ..အဆင့်မမြှင့်လိုက်ခင် ကုန်ကျမှာလေးကိုတော့ ပြောအုံးနော....”

“ ဟားဟား..စိတ်ချ..စိတ်ချ..တခြားလူမှ မဟုတ်တာဗျာ ...ကိုနေဗလ ဘဲ..ပို မယူပါဘူးလေ.....”

နေဗလ ဒေါကတာချစ်ပန်းနဲ့ ပြောအပြီး မှာ သူ့ဘေးနားက ချစ်စဖွယ် အပြုံးလေးနဲ့ စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ နီသိဝတီလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ် ။

“ ကိုကိုရယ်..လွမ်းတယ်...အရမ်း လွမ်းတာ...”

“ ကိုကိုလည်း နီသိကို အရမ်း လွမ်းတာ...”

တကယ်ဆို နေဗလသည် ရဲအုပ်မလေး ဒါဇင်ကို အပီဖြုတ် မြမြသွေးနဲ့ သာယာနေခဲ့တာ ။

စက်လူရုပ်မလေးလည်း ဗုံးလာထောင်တဲ့ လူဆိုးတွေနဲ့ ဖိုက်တင်ချခဲ့ရလို့ ပေရေညစ်ပတ်နေတယ် ။ “ ကိုကိုနဲ့ နီသိ ရေချိ ုးကြမလားဟင်....” လို့ နီသိက မေးပြီး သူ့အကျ ႌ ကြယ်သီးတွေကို တလုံး
ပြီး တလုံး ဖြုတ်ပါတယ် ။ နေဗလကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်တွေ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့ အချိန်မှာ နီသိက ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီပွပွကြီးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ် ။

“ အိုး...ဟိုး...”

ခါးသေးသေးအောက်က စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို မြင်လိုက်ရသလို ပေါင်ဂွဆုံက တြိဂံပုံ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီး ပေါ်လာတဲ့အချိန် နေဗလ တအားကို သဘောကျသွားတယ် ။ ဒါတင်နဲ့ ပြီးပြီလား
..။ မပြီးသေးဘူး..အပေါ်ပိုင်းက ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ပွပွကြီးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြန်တယ် ။ သူ့စိတ်ကြိုက် အော်ဒါလုပ်ထားတဲ့ စနေနှစ်ခိုင်က လှလွန်းနေတယ် ။ နေဝိက သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ရေချိ ုးခန်း
ထဲကို ဦးဆောင် ဝင်သွားတယ် ။ အချိ ုးကျလွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးတီးမလေး နီသိနဲ့ ကြွက်သားဖုထစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးနဲ့ နေဗလတို့ ရေအတူတူချိ ုးကြတဲ့အချိန် နေဗလရဲ့ ပေါင်ကြားက တန်ဆာလိင်ချောင်းကြီးက မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ရေမြုပ်တုံးကြီးနဲ့ နေဗလ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက် ချေးတွန်းပေးနေတဲ့ နီသိဝတီလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆုပ်နယ်
ညှစ်ပွတ်နေတဲ့ နေဗလလည်း စိတ်တွေ တအား ထကြွလွန်းနေလို့ ရေဆက်မချိ ုးဘဲ နီသိဝတီလေးကို ကုတင်ပေါ် တင်ဆော်ချင်နေပြီ ။

“ နီသိ..ကိုကို အရမ်း ထန်နေပြီကွာ..ကိုကိုတို့ လိုးကြရအောင်လား..” လို့ ပြောရင်း နီသိရဲ့ ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်ကို ဖမ်း စမ်းလိုက်ပါတယ် ။ “ ရေချျိ ုးလို့မှ မပြီးသေးတာ ကိုကိုရယ်...ပြီးတော့ လိုး
ကြတာပေါ့..နီသိလည်း ကိုကို မရှိလို့ စောက်ပတ်တွေ တအားယားနေတာ ကိုကိုရဲ့ ...” လို့ နီသိက တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ် ။

သီလဝါမြို့သစ်
ရန်ကုန်မြစ် နဲ့ ပင်လယ်ဝ ထိတွေ့တဲ့ နေရာ ။
ပင်လယ်ကူးသင်္ဘောကြီးတွေ ဆိုက်ကပ်တဲ့ ဆိပ်ကမ်းမြို့မို့ စည်ကားလှသည် ။

ဆိပ်ကမ်း မျက်နှာစာက ဆိုင်တန်းတွေမှာ သင်္ဘောကြီးတွေက နိုင်ငံခြားသင်္ဘောသားတွေ ဆင်းလာပြီး စားသောက်နေကြသည် ။ ကွန်တိန်နာသေတ္တာကြီးတွေ တင်ဆောင်လာတဲ့ ထရပ်ကားရှည်ကြီးတွေက အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းနှင်နေကြသည် ။ တော်တော့်ကို စည်ကားလာတဲ့ မြို့သစ်လေး ဖြစ်ပါသည် ။

Burma Girl Bar and Restaurant လို့ ဆိုင်းဘုတ်လေး ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ အရက်နဲ့ တရုတ်အစားအစာ မျိုးစုံ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်လေးထဲကို နိုင်ငံခြားသား သင်္ဘောသား တစု ဝင်သွားကြတဲ့အခါ
ဆိုင်ထဲက ခပ်ဝ၀ လူတယောက်က ပြာပြာသလဲ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ဆီးကြိုတယ် ။ သူ တတ်သလောက် မှတ်သလောက် အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ဘာလိုချင်လဲ ဘာစားမလဲ ဆိုပြီး စားပွဲဝိုင်းတလုံးမှာ နေရာ
ချထားပေးတယ် ။

နိုင်ငံခြားသားတွေက အရက် ဘီယာနဲ့ ဟင်းလျာတွေ မှာလိုက်ပြီး ဆိုင်းဘုတ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး..“ ဘားမားဂဲလ်...လိုချင်တယ် ...ခေါ်ပေးမလား..” လို့ မေးလိုက်တော့ ခပ်ဝ၀ လူလည်း “ အိုကေ
အိုကေ....ရမယ်ရမယ်..ခဏစောင့်...ဝိတ်ဝိတ် ..” လို့ ပြောရင်း ဆိုင်အနောက်က ကောင်လေးတယောက်ကို “ စံစံတို့ မိပေါက်တို့ကို သွားခေါ်စမ်း..ဒီမှာ ဧည့်သည်တွေ ရောက်နေတယ်လို့ ပြော
လိုက်...” လို့ ခိုင်းလိုက်ပါတယ် ။

ကောင်လေးက ဆိုင်ထဲကနေ အပြေးကလေး ထွက်သွားသည် ။ ဆိုင်တန်းတွေရဲ့ အနောက်ဖက်က ကျူးကျော်တဲ ရပ်ကွက်ထဲကို ဝင်သွားသည် ။
နိုင်ငံခြားသားအုပ်စုလည်း အရက်သောက်တာ အရှိန်ရလာတဲ့အချိန် ခပ်ဝ၀ ဆိုင်ရှင်လုပ်သူက သူတို့ကို ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လာ ပြသသည် ။ “ ဗဲဒီး ဗြူးတီးဖူးလ်...ဆာ....” ဆိုပြီး ခြေဟန်
လက်ဟန်နဲ့ သူတို့ဟာ ပုလွေမှုတ်ပေးကြမှာ လို့ လုပ်ပြသည် ။ နိုင်ငံခြားသားတွေကလည်း ကောင်မလေးတွေကို ပေါင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ဟိုစမ်းဒီစမ်း လုပ်ကြပြီး “ သဘောကျကြတဲ့အကြောင်း ဆိုင်
ရှင်လူကြီးကို ပြောရင်း ဈေးစကား ပြောကြရအောင် လို့ ထပ်ဆင့် ပြောလိုက်ကြသည် ။ ဈေးတည့်သွားတော့ သူတို့သင်္ဘောပေါ်ကို ခေါ်သွားမည် လို့ ပြောကာ ငွေရှင်းပေးသည် ။
ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က မခို့တရို့ အမူအရာလေးတွေနဲ့ နိုင်ငံခြားသားတွေနဲ့ တညတာ ပျော်ပါးဖို့ လိုက်ဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။

ကြပ်တောက်နေတဲ့ ဘောင်းဘီကိုယ်စီ ဝတ်ထားတာကြောင့်သူတို့ရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို တမင် ပြသနေကြသလိုဘဲ ။ လည်ဟိုက် အကျ ႌများကြောင့်လည်း သူတို့ရဲ့ ရင်စိုင်ထွားထွားတွေ
ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းတွေကို မြင်တွေ့နေနိုင်သည် ။ ခေါ်သွားမယ့် နိုင်ငံခြားသား အုပ်စုထဲက အရက် တအားမူးနေတဲ့ လူတယောက်က လူရှေ့သူရှေ့မှာဘဲ ကောင်မလေးတယောက်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည် ။ ဆိုင်ရှင်လူဝကြီးက..နိုင်ငံခြားသားအုပ်စု ထုတ်ပေးတဲ့ ငွေတွေကို လက်ခံယူနေသည် ။

ဆိုင်လေးထဲမှာ စားသောက်နေတဲ့လူတွေက ဒီနေရာမှာ ဒါမျိုးတွေ တွေ့နေကျမို့ ရိုးနေတဲ့ မြင်ကွင်းမို့ ဂရုမစိုက်ကြဘူး ။ သို့ပေမယ့် မလှမ်းမကမ်းမှာ ကင်းပုန်းဝပ်နေတဲ့ မီးပိတ်ရပ်ထားတဲ့ ရဲကားထဲက
ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းကတော့ ဂရုတစိုက် ကြည့်နေသည် ။
သူ တာဝန်ကျတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အေးချမ်းသာယာဖို့ သူ့တာဝန်မို့ အသေးအဖွဲက အစ ပေါ့ပေါ့တန်တန်မထားဘဲ သတိအမြဲထားတတ်တဲ့ သူ့အကျင့်ကြောင့်ပါ ။

လူချမ်းသာတို့သာ နေထိုင်နိုင်တဲ့ သာကေတမြို့သစ်ကြီး မှာ ကျယ်ဝန်းတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးတွေ နောက်ဆုံးပေါ် ဒီဇိုင်းသစ် တိုက်အိမ်ကြီးတွေ အများအပြား ရှိနေသည် ။
တခုသော တိုက်အိမ်ကြီးမှာ နေဗလရဲ့ ချစ်သူဟောင်း ဟန်စုယဉ် နေသည် ။

နေဗလနဲ့ ချစ်သူဖြစ်နေတုံးက ဟန်စုယဉ်သည် ဒီလို ခြံမျိုး ဒီလို တိုက်အိမ်ကြီးမျိုးနဲ့ နေထိုင်နိုင်ဖို့ နေနေသာသာ ဘဝကို မနည်း ရုန်းကန်နေခဲ့ရတဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ ။ ကိုယ်ပိုင်ကားတောင် ဝယ်မစီးနိုင်ခဲ့ဘဲ ပြည့်ကြပ်နေတဲ့ ဘတ်စ်ကားထဲ တိုးခွေ့ စီးခဲ့ရတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ ။ အခုတော့ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ဘဝက အရင်တုံးကနဲ့ လားလားမှ မဆိုင်အောင် ကွာခြား ပြောင်းလဲနေပြီ ။

ဟန်စုယဉ်ကို ဒီလိုမျိ ုး ချမ်းသာအောင် ပြောင်းလဲပေးလိုက်တာက ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းပါ ။ ဘာကြောင့် ဒီလိုနံမည်ရသွားသလဲ ဆိုတာကိုတော့ လူတွေ မသိကြဘူး ။ ဇော်ဝင်း ငယ်ငယ်တုံးကတော့
ချီးခေါင်းဇော်ဝင်း လို့သူ့အပေါင်းအသင်းတွေက ခေါ်ခဲ့ကြတယ် ။ ဦးနှောက်ထဲမှာ ခေါင်းထဲမှာ ချီးဘဲ ရှိတယ် ဆိုတဲ့သဘောပါ ။ သို့ပေမယ့် ကြက်ကန်းဆန်အိုးတိုး ဆိုသလို ဉာဏ်နည်းတဲ့ ဇော်ဝင်း
ဟာ အကွက်ကောင်းတွေ့သွားပြီး ဝုန်းကနဲ ဘဝပြောင်းသွားသည် ။

မကောင်းမှု ဒုစရိုက် လုပ်တဲ့ လူတွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် အရေးယူနေတဲ့ ခေတ်သစ်ကြီးမှာ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းလို လုပ်ရဲတဲ့ လူ ရှားလှသည် ။
လုပ်ရဲတဲ့ ဇော်ဝင်းက ခဏချင်းမှာဘဲ ကျိကျိတက် ချမ်းသာသွားသည် ။ ဒီအချိန်မှာ မိန်းမလိုက်စားတဲ့ ဇော်ဝင်းက အရမ်းလှတဲ့ ဟန်စုယဉ်ကို တွေ့သွားသည် ။ ဟန်စုယဉ်က နေဗလနဲ့ ချစ်သူ ဖြစ်နေသည် ။ ရိုးသားကြိုးစားတဲ့ နေဗလက ရဲပေမယ့် လပ်မစားဘူး ။ နံမည်ကောင်းတဲ့ လူ ပေမယ့် အနေအထိုင်က ပုံမှန်ဘဲ ။ ဟန်စုယဉ်က အကူအညီ လိုအပ်နေသည် ။ နေဗလက မပေးနိုင်ဘူး ။
ပေးနိုင်တဲ့ ဇော်ဝင်းက ရှိနေသည် ။

ဇော်ဝင်းက ဟန်စုယဉ်ကို အရမ်းကောင်းပြသည် ။ ငွေကုန်ခံသည် ။ ခက်ခဲနေတာတွေကို ငွေလုံးငွေရင်းနဲ့ ဖြေရှင်းပေးသည် ။ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ မိဘတွေကို ဆေးကုပေးသည် ။ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းလေး မတည်ပေးသည် ။ ဆိုင်ခန်းလေး ထောင်ပေးဖွင့်ပေးသည် ။ သူ့အပေါ်ကောင်းတဲ့ ဇော်ဝင်းကို ဟန်စုယဉ် ကျေးဇူးတင်သည် ။ ကျေးဇူး ပြန်ဆပ်ချင်သာည် ။ ဘယ်လို ဆပ်မလဲ ။ ငွေပြန်ပေးနိုင်လာ
ပေမယ့် ဇော်ဝင်းလို ဘောစိတယောက်က ငွေ မလိုဘူးလေ ။ ဇော်ဝင်း လိုတာက ဘာလဲ ဆိုတာ ဟန်စုယဉ် သိနေသည် ။ တဖက်ကလည်း နေဗလနဲ့ ချစ်နေသည် ။ နေဗလကို သစ္စာမဖေါက်ချင်ဘူး ။

ဒါပေမယ့် တရက်မှာ ဇော်ဝင်းက သာကေတမြို့သစ်ဖက်ကို ဖါလူဒါသွားသောက်ရအောင် ဆိုပြီး ကားနဲ့ ခေါ်သွားသည် ။ ဟန်စုယဉ်က အလားတူ နံမည်တူ ဖါလူဒါဆိုင်တွေ ရန်ကုန်မြို့ကြီးထဲမှာ
အများအပြား ရှိနေပေမယ့် သာကေတက ဆိုင်က ဖါလူဒါကို ပိုကောင်းတယ် ထင်သည် ။ ဇော်ဝင်းက နေဗလ လို မဟုတ်ဘူး ။ ဟန်စု.ဉ်ကို အရမ်း အလိုလိုက်သည် ။ ဖါလူဒါသောက်အပြီး ဇော်ဝင်း
က ဟန်စုယဉ်အတွက် အကို လက်ဆောင်တခု ဝယ်ထားတယ် ..ခဏလေး လိုက်ခဲ့ပါ..ပြချင်လို့ ဆိုပြီး တိုက်အမိကြီးတွေ ခြံကြီးတွေ တန်းစီနေတဲ့ ရပ်ကွက်ကြီးကို ခေါ်သွားလိုက်ပါသည် ။

သူတို့ စီးလာတဲ့ အကောင်းစား အောင်ဒီကားနက်ကြီးက ခြံကျယ်ကြီးတခြံအရှေ့မှာ ထိုးဆိုက်လိုက်တာနဲ့ ခြံတံခါးကြီးတွေ ပွင့်လာသည် ။
ဇော်ဝင်းရဲ့ လူတွေက ဖွင့်ပေးလိုက်တာပါ ။
“ ဒါ ကိုဇော်ဝင်းရဲ့ ခြံလားဟင်....” လို့ ဟန်စုယဉ်က မေးလိုက်သည် ။ ဒီလို ကြီးကျယ်ခန်းနားတဲ့ နေရာမျိုးတွေ တခါမှ ဟန်စူယဉ် မရောက်ဖူးပါ ။ ဇော်ဝင်းက “ မဟုတ်ဘူး...” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။
ခန်းနားလွန်းတဲ့ တိုက်သစ်ကြီးထဲကို လိုက်ပြသည် ။ တိုက်ကြီးရဲက အနောက်ဖက်မှာ ရေကူးကန်ကြီးတကန် ရှိနေသည် ။ ပန်းတွေ ဝေဆာအောင် ပွင့်နေတဲ့ အပင်မျိ ုးစုံလည်း ရှိသည် ။
လိုက်ပြပြီးတဲ့နောက် ဇော်ဝင်းကို ဟန်စုယဉ်က “ လက်ဆောင်ပေးမလို့ဆို....ဘာပေးမှာလဲ....” လို့ မေးသည် ။
ဟန်စုယဉ် အနေနဲ့ ဇော်ဝင်းဆီက လက်ဆောင်တွေ ခဏ ခဏ ရဖူးခဲ့လို့ မဆန်းတော့ဘူးလေ ။ အခုလည်း စိန်လက်စွပ်ဘဲ ပေးမလား..စိန်နားကပ်ဘဲ ပေးမလား ဒါမှ မဟုတ် ဟန်စုယဉ် အရမ်း လိုခင်နေတဲ့ ဘီအမ်ဒဗလျူကားသစ်လေး လား ...။
သို့ပေမယ့် ဇော်ဝင်းက ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ စောစောက ဖွင့်ဝင်ခဲ့တဲ့ တိုက်သစ်ကြီးရဲ့ သော့တွေကို ဟန်စုယဉ်ရဲ့ လက်ကလေးထဲကို ထည့်ပေးလိုက်သည် ။
“ ဒီခြံနဲ့ ဒီတိုက်ကြီးက အကို့ရဲ့ လက်ဆောင်ဘဲ...”
“ ဟယ်.....အို....”
ဟန်စုယဉ်အနေနဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
ဘာမှ မပေးနိုင်တဲ့ ရဲအုပ်နေဗလကို ခြေစုံကန်ပစ်လိုက်ပြီး ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ပြေးဝင်လိုက်သည် ။ နေဗလကတော့ အကြီးအကျယ် အသဲကွဲတာပေါ့လေ ။ ဟန်စုယဉ်လည်း ဂရုမစိုက်ပါဘူး ။
ဒါပေမယ့် ဇာတ်လမ်းက ဒီလောက်နဲ့ဘဲ ပြီးမသွားဘူး ။ နေဗလက အဲဒီတုံးက မူးယစ်ဆေး လိုက်ဖမ်းတဲ့ ဒီအီးဒီအဖွဲ့မှာ လုပ်နေတာ ။ တနေ့မှာ ဟိုတယ်တခုကို သူနဲ့ အဖွဲ့သားတွေက ဝင်ရှာသည်။ သည် ။မူးယစ်ဆေးတွေ အကြီးအကျယ် တွေ့သွားသည်။ပစ္စည်း ဖမ်းဆီးသည် ။ ဒီဟိုတယ်က ဇော်ဝင်း ပိုင်တာ ။ ဇော်ဝင်းက နောက်ကွယ်ကနေ ကြိုးကိုင်နေတဲ့ လုပ်ငန်း ။ ဟန်စုယဉ်က နေဗလကို
ဆက်သွယ်သည် ။ အမှုမလုပ်ဖို့ ပြောသည် ။ ငိုပြသည် ။ နေဗလက လပ်ထိုးတာကိုလည်း မခံဘူး ။ ပြတ်ပြတ်သားသား အရေးယူလိုက်သည် ။ ဇော်ဝင်း အတော့်ကို အထိနာသွားသည် ။ ဇော်ဝင်း
လည်း နေဗလကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားသည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း ဇော်ဝင်းဖက်က ။ နေဗလကို ရန်သူလို့ သတ်မှတ်လိုက်သည် ။ အခွင့်အခါကောင်း တွေ့တာနဲ့ နေဗလကို ဖြုတ်မယ် လို့ ဇော်ဝင်းက
ကြုံးဝါးခဲ့သည် ။ ဟန်စုယဉ်က သဘောတူသည် ။
ဇော်ဝင်းသည် ကံကောင်းနေတဲ့ လူမိုက်တယောက် ပါ ။ သူ့မကောင်းမှု လုပ်ငန်းတွေက မပျက်စီးတဲ့အပြင် ပိုပိုတောင် ကြီးပွားလာသည် ။ ငွေအင်အား ကောင်းလာတော့တပည့်အင်အား လည်း
ကောင်းလာသည် ။ ရှေးခေတ်တုံးကလိုဘဲ အစိုးရ အာဏာပိုင်တွေကို ငွေနဲ့ ပေါက်ပြီး ဖျက်ဆီးဖို့ ကြိုးစားသည် ။ အရမ်း အပွင့်ကားလာတဲ့ အချိန် မမေ့သေးတဲ့ နေဗလကို လက်စားချေဖို့ ကိစ္စ လည်း ပြန်အကောင်အထည် ဖေါ်တော့တာဘဲ ။

ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ရေကူးကန်ကြီး နဘေးမှာ ရောင်စုံထီးအကြီးစားကြီးရဲ့ အောက်မှာ ဟန်စုယဉ် သည် ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးနဲ့ ထိုင်ပြီး နာနတ်သီးဖျော်ရည်စစ်စစ် တခွက်ကို သောက်နေသည် ။
စုတ်တန်လေးနဲ့ စုတ်ယူသောက်နေတာ ။ ဘီကီနီ ရေကူးဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားတဲ့ ဟန်စုယဉ်သည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်လွန်းတာကြောင့် အဆီပို မရှိဘဲ အချိုးကျလှပတဲ့ ကိုယ်လုံးကို ဒီနေ့အထိ ပိုင်ဆိုင်တုံးပါ ။

ဟော....ကားသံတွေ ကြားတယ် ။ ခြံထဲကို ကားတွေ ဝင်လာတဲ့ အသံ ။

“ မေထိန် ...ဘယ်သူလာလဲ မေးစမ်း...”

မလှမ်းမကမ်းမှာ လိုတာကူညီဖို့ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ တပည့်မ မေထိန်က ခြံပေါက်ဝက တံခါးစောင့်ကို စက်နဲ့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

“ ဘောစိ လာတာပါ...မမ ..”

ဘောစိ ဆိုတာက ဇော်ဝင်းကို ပြောတာ ။

မကြာခင် ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း သည် တိုက်ကြီးအနောက်က ရေကူးကန် ရှိရာကို သူ့တပည့် ထိန်ညီးတို့ ခြံရံပြီး ရောက်လာပါသည် ။
မေထိန်နဲ့ ထိန်ညီးက မောင်နှမ အရင်းတွေ ။ ဇော်ဝင်းက သူ့လိုဘဲ ကောက်ကျစ်ညစ်ပတ်ပြီး လက်ရဲဇက်ရဲ ရှိလွန်းလို့ ဒီမောင်နှမကို အနားခေါ်ထားတာ ။ မေထိန်နဲ့ ထိန်ညီးက မျိုးနဲ့ ရိုးနဲ့ မိုက်ခဲ့တေခဲ့တဲ့ လူမိုက်ကလေးတွေ ..။

“ ကိုကိုဝင်း ....”

“ ဘေဘီ့ကို လွမ်းလွန်းလို့ ကိုကိုဝင်း အပြေးပြန်လာရတာ....”

“ ကိုကိုဝင်းကတော့ ပိုပြီ.....”

ဟန်စုယဉ်က ဇော်ဝင်းကို ပြေးဖက်လိုက်ပြီး လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ ဇော်ဝင်းနဖူးကျယ်ကြီးကို မနာအောင် ဖွဖွထုရင်း ပြောလိုက်သည် ။

“ ဟန်စုကို ပြောပြစရာတွေ ရှိသေးတယ် ...”

“ ဘာတွေလဲ ကိုကိုဝင်းရဲ့ ဆိုပါအုံး.....သံဒိုင်တို့ ဖါဇာတ်သွင်းနေတဲ့ အသစ်ကလေးတွေ အချိန်တိုတိုနဲ့ ဖါလုံးလုံး ဖြစ်သွားတဲ့အကြောင်းလား..ဟန်စု သိပြီးပါပြီ....”

“ အာ..မဟုတ်ဘူး...ဟန်စု....အခုကိစ္စက အရေးကြီးတယ်....ဟိုပုလိပ်စုတ် နေဗလရဲ့ တိုက်ခန်းမှာ ဗုံးသွားထောင်ခိုင်းတဲ့ ဘိုမြင့်ရှိန်တို့ အုပ်စု.. တယောက်ရှောသွားပြီး နှစ်ယောက်က ဆေးရုံမှာ အတွင်းလူနာ ဘဝကို ရောက်သွားတယ် ..ရဲအစောင့်နဲ့ ...တောက် ...ခံလိုက်ရတယ်...”

“ ဟင်..ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ နေဗလက ဆော်ထည့်တာလား....”

“ မဟုတ်ဘူး ဟန်စု..နေဗလ ပြန်မရောက်သေးဘူး ...နေဗလရဲ့ စက်ရုပ်က နှိပ်လိုက်တာ...”

“ ဟင်..စက်ရုပ်..ဟုတ်လား....”

“ ဟုတ်တယ် ..စက်ရုပ်မက ကင်ဒိုဓါးနဲ့ ဆော်တာ တဲ့....အရေးကြီးတာက အခုမိသွားတဲ့ ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဘီယားတို့ကို ရဲတွေက ဘယ်သူခိုင်းတာလဲ အကြီးအကျယ်ကို စစ်မေးနေကြတယ် လို့ ကြားတယ်...ကိုကိုဝင်း အခု သိရသလောက်တော့ သူတို့ အတင်းဘူးခံငြင်းနေကြဆဲဘဲ ...ရဲတင်မက စုံစမ်းရေးဗျူ ရိုက အေးဂျင့်တွေပါ ပါဝင်စစ်တော့မယ် လို့ ကြားတယ်....ညှင်းဆဲတာ မခံနိုင်
လို့ ဒီကောင်တွေ ကိုကိုဝင်းတို့နံမည်ကို ဖေါ်လိုက်ရင် ခက်မယ်လေ....”

“ ဟန်စု ထင်တာကတော့ ဘိုမြင့်ရှိန်တို့က ဘယ်တော့မှ မဖေါ်ပါဘူး..ကိုကိုဝင်း..သူတို့ ထောင်ကျ ခံသွားကြမှာပါ.....သိပ်လည်း စိတ်မပူနေပါနဲ့...အင်း..နေဗလ လည်း သူ့အဆင့်နဲ့ စက်ရုပ်တွေ ဘာတွေ အိမ်မှာ ထားနေပြီလား..ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲနော်....”

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းသည် ထောင်ကျသွားကြတဲ့ သူ့တပည့်တွေကို သေသေချာချာ ပြန်ကြည့် စောင့်ရှောက်လေ့ရှိလို့ တပည့်တွေက ရဲရဲကြီး ထောင်အကျခံသွားခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ရှိခဲ့သည် ။
ထောင်ကျတဲ့လူတွေရဲ့ မိသားစုတွေကို စောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးထားသလို ထောင်ထဲက လူကိုလည်း လိုတဲ့ ဟာ အကုန် တာဝန်ယူပံ့ပိုးပေးသည် ။

“ ခရက်ဒစ်ကပ် နဲ့ ဝယ်တာ ဖြစ်မှာပေါ့...အင်း..နေဗလ....မင်း ထမင်း ဝအောင် စားထားအုံးပေါ့ကွာ..မင်း မကြာခင် သိမယ်....ငါတို့အကြောင်း...”

ဇော်ဝင်းက ကြုံးဝါးရင်း မေထိန် ကမ်းပေးလာတဲ့ အရက်ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်သည် ။

“ ထိန်ညီး.....”

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းက သူ့အနီးကပ် တပည့် ထိန်ညီးနံမည်ကို ရုတ်တရက် ခေါ်လိုက်လို့ ဆရာကတော် ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ရင်စည်းထဲက လျံထွက်နေတဲ့ ရင်သားတွေကို ငေးငမ်းနေတဲ့ ထိန်ညီး တုန်သွားသည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ဘော့စ်..ဘာလိုလဲဟင်..”

“စူပါမင်း ကို ဖုန်းဆက်စမ်း....ငါ့ဆီကို ချက်ချင်း လာခဲ့ဖို့ ခေါ်လိုက်...”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဘော့စ်...”

နေဗလ ဒီနေ့ည ဂျူတီကျသည် ။

နီသိဝတီလေးနဲ့ ရေရေလည်လည် ကဲထားလို့ အိပ်ရေး မဝလို့ ဒီနေ့ အလုပ်ခွင်မှာ နေဗလ လေးလံ ထိုင်းမှိုင်းနေသလိုဘဲ ။ ဒါကြောင့် တာမွေမြေအောက်ရထားဘူတာဘေးက Dunkin Donut ဆိုင်ရှေ့မှာ သူ့ရဲကားကို ထိုးထားရင်း ဘလက် ကော်ဖီပူပူ တခွက်ကို သောက်နေသည် ။
Dunkin Donut ဆိုင်ထဲက ဂျူတီလဲလို့ အိမ်ပြန်မယ့် ကောင်မလေးတယောက်က နေဗလကို သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်သွားသည် ။ အခုခေတ်သစ် ကောင်မလေးတွေကလည်း သူတို့ကြိုက်ရင်
ရှေးခေတ်ကလို ရှက်မနေကြ ။ ဟန်ဆောင်မနေကြ ။ ပွင့်လင်းမြင်သာနေကြသည်လေ ။

ဒီည အခုထိ အမှုအခင်း ကြီးကြီးမားမား မဖြစ်သေးဘူး ။ အမှန်က သူ မြို့လည်ခေါင် ဆူးလေဘုရားလမ်း တဝိုက်မှာ အမြဲ နေတတ်တာ ။ တာမွေဖက်မှာက ရဲကြပ်တင်မောင်လှိုင် ရှိသည် ။ ဒါပေမယ့်
ညဦးပိုင်း သူ ဂျူတီ စဝင်တဲ့အချိန် ရဲမှူးက ဖုန်းခေါ်ပြီး တာမွေ ဖက်ကို နဲနဲ အထူးဂရုစိုက်ဖို့ ပြောလိုက်လို့ တာမွေ မြေအောက်ဘူတာရုံနားမှာ သူ စတဲချထားတာ ဖြစ်သည် ။

သီလဝါ ဆိပ်ကမ်း မှာ ကုန်ချနေတဲ့ ပင်လယ်ကူးသင်္ဘော M,V Yokohama Star ပေါ်မှာ စံစံနဲ့ မိပေါက် ဆိုတဲ့ ကြေးစား ပြည့်တန်ဆာမလေး နှစ်ယောက် ရောက်နေသည် ။
သင်္ဘောက ဂျပန်နိုင်ငံက ကုမ္ပဏီတခုက ပိုင်တာ ဖြစ်ပေမယ့် သင်္ဘောသားတွေက “ အ ” လို့ ခေါ်ကြတဲ့ အင်ဒိုနီးရှား လူမျိုးတွေ ဖြစ်သည် ။ ချိကွပ် ( ထမင်းချက် )ရဲ့ အခန်းမှာ စံစံနဲ့ မိပေါက်တို့
ရောက်နေသည် ။ ဘဲအုပ်က တရာနှစ်ရာ ဗေဒါက နှစ်ပင်ထဲ ဖြစ်နေသည် ။ သင်္ဘောသားတွေက ဆယ်ယောက် မကဘူး ။ စံစံနဲ့ မိပေါက်ကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ထားပြီး ဝိုင်းကိုင်ကြသည် ။ နှိုက်ကြ
သည် ။ ပုလွေကိုင်ခိုင်းသည် ။
စံစံက “ မိပေါက်ရေ..တန်းစီတဲ့ ကောင်တွေ များလွန်းနေတယ်..ဒို့ရတာနဲ့ မကာမိဘူး..မတန်ဘူး...လစ်ကြရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ်...” လို့ မြန်မာလို ပြောလိုက်သည် ။ အရက်မူးနေတဲ့ သင်္ဘောသားတယောက်က စံစံ့အဖုတ်ကို လျာကြီးနဲ့ ယက်လိုက် ပါးစပ်နဲ့ စုတ်လိုက် လုပ်နေတဲ့အချိန် အသက်ငယ်ငယ်သင်္ဘောသားလေးတယောက်က နို့လာစို့နေသည် ။ မိပေါက်မှာလည်း ဖင်ကုန်းပေးထားနေရပြီး ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း ကောင်ကြီးတကောင်က ဖင်နောက်ကနေ အဖုတ်ကို ရေရေလည်လည် ဆောင့်ထည့်နေသည် ။ မိပေါက်လည်း ရှေ့ကို ပြိုလဲမသွားရအောင် လက်နှစ်ဖက်
ကို ကျားကန်ထောက်ရင်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရသည် ။ အခန်းလေးထဲမှာ တရုန်းရုန်းနဲ့ ဆူညံနေသည် ။ ဆေးလိပ်အငွေ့တွေကလည်း မွှန်ထွန်လုံးနေသည် ။
“ ဟုတ်တယ်စံစံ...မတရားဝိုင်းလိုးနေကြပြီ....ဒို့ ပြန်ဆင်းကြရအောင်...”လို့ မိပေါက်က ပြန်ပြောသည် ။ စံစံက ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့ မုတ်ဆိတ်နဲ့ အမူးသမားကို တွန်းပစ်လိုက်ပြီး...“ မင်းတို့တတွေ လူ
များလွန်းတယ်..ငါတို့နဲ့ သဘောတူတုံးက လေးယောက်ထဲ..အခုက ဆယ့်ငါးယောက်တောင် ဖြစ်နေတယ်....ငါတို့ ရတာနဲ့ မတန်တော့ဘူး..ပြန်တော့မယ် ” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ပထမ “ အ” တွေက စံစံပြောတာကို နားမလည်ကြဘူး။ အတင်းပြန်တက်ခွကြပြန်သည် ။ စံစံက တအား အော်ပြောတော့ အားလုံး ငြိမ်သွားကြပြီး သေသေချာချာ နားထောင်ကြသည် ။ “ အ” ထမင်း
ချက်ကြီးက ဒီကိစ္စကို ဦးဆောင်တဲ့လူ ဖြစ်သည် ။ သူကဘဲ ဘားမားဂဲလ်ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်နဲ့ ဈေးညှိတာ ။ ထမင်းချက်ကြီးက “ နင်တို့ဟာ ဖါသည်တွေ..ဖါသည်ဆို ခေါ်တဲ့ကောင်တွေ ကျေနပ်အောင် ဖါခံလိုက်..အလိုးခံလိုက်...လျာမရှည်နဲ့..စောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား..” လို့ အဓိပ္ပါယ်ရတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ဟောက်လိုက်သည် ။

စံစံနဲ့ မိပေါက်လည်း လုပ်စားနေတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ လွယ်လွယ်နဲ့ အညံ့ခံမယ့်လူတွေ မဟုတ်ဘူး ။
“ အ ” ကောင်တွေကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး သူတို့ အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ဝတ်ဖို့ ကြိုးစားကြသည် ။ “ ဟိတ် ဖါမတွေ..ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ....နင်တို့ မနက်ကျမှ ပြန်ရမှာ...နင်တို့ ပြန်ခွင့် မရှိဘူး...နင်တို့ ဖင်တွေကို ကောင်းကောင်း လိုးအုံးမှာ....” လို့ ထမင်းချက် ဝတုတ်ကြီးက စံစံနဲ့ မိပေါက်တို့ လက်မောင်းတွေကို ကိုင်လှုပ်ပြီး မာန်မဲလိုက်သည် ။

“ ငါ့ကို လွှတ်စမ်း....အနိုင်အထက် လုပ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့...လွှတ်ဆို လွှတ်....”

“ မလွှတ်ဘူး....ခွေးမ....မလွှတ်တဲ့ အပြင် နင့်ကို ဒီလို ဆုံးမမယ်....”

ထမင်းချက်ဘိုက်ပူကြီးက စံစံ့ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ မိပေါက်က ထမင်းချက်ကြီးဆီကို တရှိန်ထိုး ခုန်ဝင်ပြီး ခြေထောက်နဲ့ ပေါင်ကြားကို ကန်ထည့်လိုက်သည် ။
ချက်ကောင်းထိသွားသည် ။ “ အား....” လို့ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ အော်ရင်း ထမင်းချက်ကြီး သူ့ပေါင်ကြားကို သူ လက်နဲ့ အုပ်ရင်း ခွေကျသွားသည် ။ စောစောက မိပေါက်ကို ဖင်ထောင်ဆော်နေတဲ့ ထွားထွားကောင်ကြီးက မိပေါက်ကို လက်ပြန်ရိုက်ထည့်သည် ။ မိပေါက် လန်ကျသွားသည် ။ ဒါပေမယ့် မိပေါက် လေးဖက်ထောက်ရက် အခန်းထဲက ထွက်ပြေးသည် ။ စံစံလည်း ဘေးက သင်္ဘောသား အမူးသမားကို တွန်းပစ်ပြီး မိပေါက် အနောက်ကို ပြေးလိုက်သည် ။

ထမင်းချက်ကြီးရဲ့ အခန်းက သင်္ဘောထမင်းစားခန်းနဲ့ မီးဖိုခန်း ဘေးကပ်ရက်မှာ ဖြစ်သည် ။ ထမင်းစားခန်း ( Mess Room ) ထဲကနေ ဖြတ်ပြီး သင်္ဘောပဲ့ပိုင်းကို ထွက်ပြေးကြသည် ။ သင်္ဘောရဲ့ ညာဖက်ခြမ်းမှာ Gang wayလို့ ခေါ်တဲ့ဆင်းတဲ့ လှေခါး ရှိနေသည် ။ လှေခါးဆီကို အပြေး မှာ လှေခါးနားမှာ တာဝန်ကျ တဲ့သင်္ဘောသားကောင်က သူတို့ကို ရှေ့ကနေ ဆီးကာထားပြီး ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားသည် ။

စံစံက “ ကယ်ပါ..ကယ်ကြပါ..ကျမတို့ကို သတ်နေပါတယ်...” လို့ အော်သည် ။ မိပေါက်ကလည်း...“ ကယ်တော်မူကြပါရှင်.....” လို့ အော်သည် ။ ရုန့်ရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတဲ့အချိန် သင်္ဘောတွေ
တန်းစီနေတဲ့ ဆိပ်ခံလမ်းမကြီးအတိုင်း မှန်မှန်လေး မောင်းလာတဲ့ ကင်းလှည့်ရဲကား က M,V Yokohama Star ရဲ့ Deck ( ကုန်းဘောင်) ပေါ်မှာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေတာတွေကို မြင်လိုက်သည် ။
ခေါင်မိုးပေါ်က အရေးပေါ် မီးနီ တဖျတ်ဖျတ် ဖွင့်ပြီး M,V Yokohama Star နဲ့ ဘေးကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

ရဲကားထဲက ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်း ဝါယာလက်စက်နဲ့ သတင်းပို့သည် ။

( ပျံလွှား၃၃ ..သီလဝါ ဆိပ်ကမ်းက ခေါ်တယ်.....သိန်းမင်း...သိန်းမင်း...အရေးပေါ်ကိစ္စ ဖြစ်နေတယ်...ကြားမကြား အကြောင်းပြန်ပါ....)

ဒီအချိန်မှာ သင်္ဘောကြီးရဲ့ လှေခါးထိပ်ရောက်နေတဲ့ စံစံနဲ့ မိပေါက်ကို ဖမ်းဆွဲထားတဲ့ သင်္ဘောသားက လက်သီးနဲ့ ထိုးကြိတ်နေတာကို ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်း မြင်လိုက်ရသည် ။ ကားထဲက အမြန်ထွက်ပြီး သင်္ဘောပေါ်ကို မော့ကြည့်ရင်း..“ ဟေး....ရပ်လိုက်..လွှတ်လိုက် ကောင်မလေးတွေကို ...” လို့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ အော်ပြောလိုက်သည် ။

ထမင်းချက် လူဝကြီးနဲ့ အဖွဲ့ အဝတ်မပါ လီးတန်းလန်းတွေနဲ့ ပြေးထွက်လိုက်လာကြသည် ။

“ ဟာ....တအုပ်တမကြီးပါလား ....ဟေ့လူတွေ..နောက်ဆုတ်..ကောင်မလေးတွေကို မထိနဲ့...မရိုက်နဲ့....”

ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်း လှမ်းတားသည် ။ အော်ဟစ်သည် ။ သို့ပေမယ့် “ အ” သင်္ဘောသားတွေက သူ့စကားကို နားမထောင်ပါ ။ စံစံနဲ့ မိပေါက်ကို ဝိုင်းရိုက်ကြ ကန်ကြသည် ။ ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းလည်း
သူ့ခါးက ပစ္စတိုသေနတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါသည် ။

နေဗလ လည်း သီလဝါက ကင်းလှည့်ရဲကား ( ပျံလွှား၃၃ ) ဆီက ခေါ်သံကို ကြားကြားချင်း ဝါယာလက်စက်ကနေ ပြန်ထူးလဲထူး ကားကိုလည်း သီလဝါကို အပြင်း မောင်းသွားလိုက်သည် ။
သံလျင်မြို့သစ်မှာ ရှိနေတဲ့ ကင်းလှည့်ကားတွေလည်း သီလဝါဆိပ်ကမ်းကို အမြန် မောင်းသွားကြသည် ။
ဥသြသံတွေ ဆူညံနေသည် ။ ရဲကားတွေ မီးနီ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ညအမှောင်မှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းနေကြသည် ။

ရန်ကုန်တိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့ရုံးကြီးရဲ့ စစ်ကြောရေး အခန်း

ရဲမှူးကိုကိုလင်း စိတ်မရှည်တော့ ။

နေဗလရဲ့ တိုက်ခန်းကို ဗုံးခွဲဖို့ ကြိုးပန်းခဲ့တဲ့ ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီယား ဆိုတဲ့ လူမိုက်နှစ်ယောက်ကို သူ စစ်မေးနေတာ တရက် မကတော့ဘူး ။
တကယ့်ကို ခေါင်းမာတဲ့ ငတိနှစ်ကောင် ။

“ မသိဘူး..မရှိဘူး....” ဘဲ တွင်တွင် ပြောနေသလို “ ငါတို့ ရှေ့နေ လိုချင်တယ်...ရှေ့နေ ခေါ်ပေး....” လို့ မထီမဲ့မြင် ပုံစံတဲ့ ပြောကြသေးသည် ။ ရဲမှူးကိုကိုလင်း လည်း ပါးပိတ်ရိုက်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်ခဲ့ပေမယ့် သည်းခံစိတ်မွေးပြီး ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ ဆက်မေးမြန်းနေခဲ့သည် ။

ရဲသားတယောက်က အလေးပြုရင်း လာပြောသည် ။

“ ရဲမှူး..စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး ဗျူ ရိုက အရာရှိတယောက် ရောက်လာပါတယ်..ရဲမှူးနဲ့ တွေ့ချင်လို့ အပြင်ခန်းမှာ စောင့်နေပါတယ်....” တဲ့ ။

အဆီပြန်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသေးစားလေးနဲ့ သုတ်လိုက်ရင်း ရဲမှူးကိုကိုလင်း စစ်ကြောရေးအခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ပါသည် ။နေဗလ သီလဝါ ဆိပ်ကမ်းကို မရောက်ခင်ကတည်းက နိုင်ငံခြား သင်္ဘောသားတစုနဲ့ ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းတို့ ရုန့်ရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်တဲ့အကြောင်း ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းရော တခြား အရင်ရောက်သွားတဲ့
ရဲကားတွေကရော စက်နဲ့ သတင်းပို့လို့ နေဗလ အကြောင်းစုံကို သိပြီးပြီ ။ စံစံနဲ့ မိပေါက် ဆိုတဲ့ ကြေးစားမလေးတွေကို ရိုက်ပုတ်ကန်ကျောက်နေလို့ ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းက မလုပ်ဖို့ ပါးစပ်က အော်တားပေမယ့် သင်္ဘောသားတွေက နားမထောင်ဘဲ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရိုက်နှက်နေလို့ ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းက ရပ်လိုက်ဖို့ သေနတ်ထောင်ဖေါက်ပြီး တားလိုက်တယ် ။

သင်္ဘောသားတွေက တုတ်ဓါး ခဲ သံတိုသံစ လေးဂွတွေနဲ့ ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းနဲ့ သူ့ရဲကားကို ပစ်ခတ် တိုက်ခိုက်လာတယ် ။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို သင်္ဘောသားတွေ လက်ထဲက ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်းက အတင်း ဆွဲခေါ် ကယ်တင်ခဲ့ပြီး သူ့ရဲကား ပျံလွှား၃၃ အထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားလိုက်သည် ။ ဒါကို သင်္ဘောသားတွေက မကျေနပ်ကြဘဲ ဓါတ်ဆီထည့်ထားတဲ့ ပုလင်းတွေကို မီးရှို့ပြီး ပစ်တာကြောင့် ရဲကြပ်စိုးမြင့်သိန်း နောက်ဆုတ်ပြေးရသည် ။

တခြားရဲကားတွေ ထပ်ရောက်လာတော့ သင်္ဘောသားတွေကို ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါ သင်္ဘောသားတွေက ရဲအားလုံးကို သင်္ဘောကြီးပေါ်ကနေ ရရာခဲ လေးဂွတွေ တုတ်တွေ သံချွန်လုံးတွေနဲ့ ပစ်ခတ်
တိုက်ခိုက်ကြသည် ။ အခြေအနေ တင်းမာနေတာကြောင့် အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် နေဗလကို သတင်းပို့ကြသည် ။ နေဗလလည်း အခင်းဖြစ်တဲ့နေရာကို ရောက်သွားပြီး အကျယ်အကျယ် မငြိမ်းဖွယ်တွေ
ဖြစ်လာတာကြောင့် ဆူပူမှု နှိမ်နင်းတဲ့ အထူးရဲတပ်ရင်းကို ခေါ်ကြရတော့သည် ။ သင်္ဘောကြီးပေါ်ကို ဂိုင်းဝေးလှေခါးကနေ တက်ဖို့ ကြိုးစားကြတဲ့ ဒိုင်းလွှားတွေနဲ့ ရဲတွေကို ထမင်းချက်ကြီးက ဆီပူ
တွေ ရေနွေးပူတွေနဲ့ လောင်းချသလို သင်္ဘောသားတွေက သင်္ဘောမှာ သုံးတဲ့ သံကွင်းတွေ သံတုံးသံချောင်းတွေနဲ့ ပစ်ပေါက်ကြပြန်လို့ ရဲသားတွေ နောက်ပြန်ဆုတ်ကြရသည် ။

အထူးရဲတပ်ရင်းက ရဲမှူးက မျက်ရည်ယိုဗုံးတွေနဲ့ ပစ်ခတ်နှိမ်နင်းဖို့ အထက်လူကြီးတွေကို အမိန့်တောင်းခံသည် ။

နေဗလကိုလည်း အထက်က ရဲမှူးကြီးတွေက “ ဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းရင်း သိချင်တယ်..ဒါ ဘယ်သူ့ကြောင့်လဲ...ဘာကြောင့်ဖြစ်လဲ....” လို့ တွင်တွင် မေးနေကြသည် ။ နေဗလ အဖြေကတော့ အရက်
ကြောင့်ဖြစ်ပါသည် ။ အရက်ကို အလွန်အကျွံသောက်ကြရာက ရမ်းကားကြရင်း တားဆီးတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို ပြန်လှန်တိုက်ခိုက်ကြတာ ဖြစ်ကြောင်း အထက်လူကြီးတွေကို အစီရင်ခံနေသည် ။

မျက်ရည်ယိုဗုံး အသုံးပြုဖို့ ခွင့်ပြုတာကြောင့် အထူးရဲတွေ သင်္ဘောပေါ်ကို မျက်ရည်ယိုဗုံးတွေ တလုံးပြီး တလုံး ပစ်ထုတ်နေပြီ ။ ဒီ အရှဲပ်ထဲမှာ မပါကြတဲ့ သင်္ဘောသားတွေက လက်တွေ ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး လှေခါးက ဆင်းလာသည် ။

အထူးနှိမ်နင်းရေးခေါင်းဆောင် ရဲမှူးက စက်ရုပ်ရဲတွေကို စသုံးသည် ။ စက်ရုပ်ရဲများက လူစစ်စစ် ရဲတွေထက် အကြမ်းဖက်ဆူပူတွေရဲ့ တိုက်ခိုက်တာကို ခံနိုင်ကြသည် ။ သူတို့ကို ခဲထိတာတို့ ဆီပူလောင်တာတို့ကို လုံးဝ မဖြုန်ကြဘူး ။

ဆိုးသွမ်းသောင်းကျန်းတဲ့လူတွေကတော့မျက်နှာတွေမှာ အဝတ်တွေ စည်းပြီး ပြေးတက်လာတဲ့ စက်ရုပ်ရဲသားတွေကို ပြန် တိုက်ခိုက်သည် ။ကောင်းကင်ယံကနေ ရဲရဟတ်ယာဉ်တွေကလည်း မီးမောင်းတွေနဲ့ ထိုးပြ ကူညီကြသည် ။ ရဟတ်ယာဉ်တွေအပေါ်ကလည်း စက်ရုပ်ရဲတွေ ကြိုးတွေနဲ့ လျောဆင်းလာကြသည် ။ နောက်ဆုံးတော့ သင်္ဘောသားဆိုးတွေကို ရဲတပ်ဖွဲ့က ထိန်းသိမ်းလိုက်နိုင်သည် ။

အစောပိုင်းမှာတော့ သူ့လူတွေကို မထိန်းဘဲ အခု ဖမ်းချု ုပ်အရေးယူတဲ့ အချိန် သင်္ဘော ကက်ပတင်က သူ့လူတွေကို ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုသည် ။ သူတို့ သည်တိုင်းပြည်ကနေ ချက်ချင်း ထွက်
သွားမည်လို့ ဆိုသည် ။ နေဗလက မင်းရဲ့ သင်္ဘောသားတွေက အကြမ်းဖက် ဥပဒေချိ ုးဖေါက်ကြတာမို့ သည်တိုင်းပြည်ရဲ့ ဥပဒေအရ စစ်ဆေး အပြစ်ပေးရမယ်..ပြန်မလွှတ်နိုင်ဘူးလို့ အေးအေးဆေး
ဆေး ရှင်းပြပေမယ့် လက်မခံဘဲ တံတွေးနဲ့ ထွေး ရိုက်မည်နှက်မည် လုပ်လို့ နေဗလတို့က သူ့ကိုပါ ဖမ်းဆီး ချု ုပ်နှောင်လိုက်ရသည် ။

သင်္ဘောကြီးကိုလည်း အမှုမပြီးမချင်း သည်ကမ်းကနေ ခွာခွင့်မပြုနိုင်ဘူး ဆိုပြီး ဖမ်းဆီးထားလိုက်သည် ။
သူ ဂျူတီကျတဲ့ ညမှာ အမှုကြီးသွားသည် ။ တညလုံးလိုလို သီလဝါမှာ သူ ရှိနေသည် ။ ပြေးရလွှားရ အော်ရဟစ်ရ လူလည်း ညစ်ပေ စုတ်ပြတ်နေသည် ။

သူအိမ်ကို ပြန်တော့ မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ ။
သူ့ကွန်ဒိုအောက်ဖက်က လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အရပ်ဝတ်နဲ့ ရဲကြပ် ကျော်ကျော်ဘိုကို သူတွေ့သည် ။ သူ့ရဲမှူးကြီးက သူ့တိုက်ခန်းမှာ ဗုံးလာထောင်တဲ့လုပ်ရပ် ဖြစ်ပွားခဲ့လို့ ရဲအစောင့် ချထားတာပါ ။
ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျှောက်ခဲ့တဲ့အချိန် ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီ ဆာနာဒါတို့ စုံတွဲနဲ့ တိုးပြန်ပြီ ။ ဟင်နရီက သူ့ကို နုတ်ဆက်ရင်း “ မင်းရဲ့ မိန်းမချောလေးရော...” လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ မေးသည် ။ သူ့ခါးကို ဖက်ထားတဲ့စက်လူရုပ်မလေး ဂျက်စီကာ ကလည်း သူ့ကို ခင်ခင်မင်မင် နုတ်ဆက်သည် ။ သူက ဝတ်ကျေတန်းကျေဘဲ ပြန်နုတ်ဆက်ပြီး သူ့တိုက်ခန်းကို ပြန်သည် ။ အရမ်းပင်ပမ်းနေပြီ ။

အခန်းတံခါးကို ဖွင့် ဝင်လိုက်တာနဲ့ နီသိဝတီ သူ့ဆီကို ပြေးလာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
နီသိဝတီသည် ပါးလွှာတဲ့ ညဝတ် ဝတ်ရုံရှည်ကို ဝတ်ထားသည် ။

“ ကိုကို ပြန်လာပြီဟေ့....ဟင်....ကိုကို..တကိုယ်လုံးလည်း ပေရေလို့..အရမ်း အလုပ်များလာလားဟင်...”
“ ဟုတ်တယ် ....နီသိ...”
“လာ..လာ..နီသိ ကိုကို့ကို ရေချိ ုးပေးမယ်လေ ....ပြီးတော့ နှိပ်နင်းပေးမယ် .. ”

နီသိဝတီက သူ့ယူနီဖေါင်းနဲ့ ဖိနပ်တွေ ချွတ်တာတွေကို ဝိုင်း ကူညီသလို ရေချိုးခန်းထဲကို သူနဲ့ အတူတူ ဝင်လိုက်ဖို့ ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်အကျ ႌကို ချွတ်ချလိုက်သည် ။ အိုး....သူစိတ်ကြိုက် ဖန်တီးထားတဲ့ အချိ ုးအဆစ် အကွေ့အကောက်တွေက အချိုးကျ လှလွန်းနေသည် ။ ဒီလောက် ပင်ပမ်းနေတဲ့ ကြားကတောင် သူ့စိတ်တွေ ဆူကြွလာရသည် ။ နီသိဝတီက သူ့တကိုယ်လုံးကို
ဆပ်ပြာရေမြုပ်တုံးနဲ့ ကျကျနန ပွတ်တိုက်ပြီး ရေချိုးပေးသည် ။

အင်း..ကြီးညွန့်ထင်ကျော် ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ငါ ဘယ်လောက် ဇိမ်ကျနေတယ် ဆိုတာ ပြောပြအုံးမှဘဲ လို့ သူ သဘောတွေ ကျနေသည် ။ အရင်တုံးကဆိုရင် အလုပ်ပင်ပမ်းပြီး ပြန်လာတဲ့အခါ အခုလို ဆီးကြိုမယ့်သူ မရှသလို အခုလို ပြုစုယုယမယ့်လူ မရှိခဲ့ဘူးလေ ။ စက်ရုပ်မ ဆိုတော့ ဟန်စုယဉ်လို သူူ့ကို ခွာပြီး သာတဲ့လူ နောက်ကိုလည်း လိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်း ပြောတဲ့ အပ်ဂရိတ်လည်း မလုပ်ချင်တော့ဘူး ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းက သူ့ဖုန်းမက်ဆေ့ဘောက်မှာ ချန်သွားတာက ဒီတခါ နီသိဝတီကို တရက်နဲ့တရက်တောင် မတူတော့တဲ့ အစဉ်တိုးတက်နေတဲ့ နည်းပညာ
တွေနဲ့ လူသားစစ်စစ်ရဲ့ ကိုယ်တွင်း ကလီဇာတွေ ပေါင်းစပ်ထည့်သွင်းပြီး ဖန်တီးပေးမှာ ဆိုဘဲ ။ သူ ထပ်တိုး ပြု ပြင်ပေးလိုက်ရင် နေဗလ ထမင်းစားတဲ့အခါ နီသိဝတီကလည်း အတူတူ လိုက်ပါစားသောက်နိုင်မှာ ဆိုဘဲ ။ နေဗလကတော့ ကိုယ့်အိမ်မှာ အစား အတူတူစားနိုင်တဲ့ ကြည်နူးမှု နဲ့ အပြင်ဆိုင်တွေ ဟိုတယ်တွေမှာ အတူတူ ထိုင်ကြရင်လည်း စက်ရုပ်မလို အစားမစားဘဲ ငုတ်တုတ် ပြုံးပြုံးလေးဘဲ ထိုင်မနေတော့ဘဲ ကိုယ်နဲ့ အတူတူ လိုက်စားသောက်တာတွေ မရချင်လည်း နေပါစေတော့ ။ အခု လက်ရှိ နီသိဝတီလေးနဲ့ဘဲ အခုလို ရေအတူတူချိုး အနှိပ်အနင်းခံနေရမယ် ဆိုရင် ကျေနပ်နေပါပြီ လို့ တွေးနေမိသည် ။ သည်အချိန်မှာ နီသိဝတီက သူ့ကို ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲလျောင်း အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး အဝတ်မဲ့ သူ့ကျောပြင်နဲ့ ပေါင်တန်တွေကို စပြီး နှိပ်ပေးပါသည် ။

သူ့ကျောပြင်ကြီးတလျောက် နီသိဝတီက တံတောင်ဆစ်နဲ့ လိုက်ထောင်းပေးသလို တင်ပါးနဲ့ ခါးနေရာတွေကိုလည်း တက်နင်းပေးသည် ။
ဟိုတလောက သူ အခွေဟောင်းဆိုင်တွေကနေ ဈေးပေါပေါနဲ့ ဝယ်လာတဲ့ ဂျိန်း(စ် ) ဘွန်းဒ် ရုပ်ရှင်ကားချပ်ထဲက လို မိန်းမချောလေးက သူ့ကို နှိပ်ပေးနေတာပါလား လို့ သူတွေးပြီး ကျေနပ်နေသည် ။
“ ကိုကို ကောင်းလားဟင်...”
နီသိဝတီက သူ့ပါးကို ရွှတ်ကနဲ အာဘွားပေးလိုက်ရင်း မေးသည် ။
တယ်လည်း အလိုက်သိတဲ့ စက်လူရုပ်မ ။ ဒါတွေ အကုန်လုံးက ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ တည်ထွင်မှုတွေလေ ။ ( ဟီး...ဆပ်ပေအုံးတော့ အကြွေးဝယ်ကပ်ပြား က အကြွေးတွေ ) စူးရှတဲ့ လက်သဲချွန်ချွန်လေးတွေနဲ့ သူ့ကျော်ပြင်ကို ဖွဖွလေး ကုတ်ခြစ်ပေးတာက အရသာ ထူးလှသည် ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထပြီး သူ့ဖွားဖက်တော် မြူးထလာသည် ။

နီသိဝတီရဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေတာတွေကြောင့် သူ စိတ်တွေ ထသထက် ထလာသည် ။
သူ့နားနားကို ကပ်ပြီး လေသံလေးနဲ့ နီသိဝတီက “ ကိုကို လိုးကြမလား..” လို့ မေးလိုက်တဲ့အချိန် သူ့ဖွားဖက်တော်က တန်းကနဲ ထောင်မတ်သွားရသည် ။
နီသိဝတီရဲ့ လက်ကလေးက ပေါင်ကြားကို လာနှိုက်သည် ။ လိင်တန်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည် ။ အင်း..ခံလို့ ကောင်းလိုက်တာ..နီသိ ဘယ်လိုလုပ် တတ်နေတာလည်း ။ ဒါလဲ ဒေါက်တာချစ်ပန်း
ပရိုဂရမ် လုပ်လိုက်တာဘဲလား ။

“ ကိုကို..ပက်လက်လှန်လိုက်..”
နီသိဝတီရဲ့ စကားကို သူ ချက်ချင်း နာခံလိုက်နာလိုက်သည် ။ ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ သူ့ဒုံးပျံကြီးက တန်းတန်းမတ်မတ် ထောင်နေတော့ နီသိက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျပြီး ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးသည် ။

ဒီအချိန်မှာ တင်းတောင်...တင်းတောင် နဲ့ တံခါး လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်း နှိပ်သံက အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ် မြည်ဟီးလာသည် ။

ဇိမ်ကျနေတဲ့ ဒီလို အခါကောင်းမှာ ဘယ်က ဧည့်သည် လာပါလိမ့်....ဘယ်သူက ထပြီး တံခါးဖွင့်ပေးချင်မလဲ ။ သူလှဲနေတဲ့ ဆိုဖါရှည်ကြီး ဘေးက အဝေးထိန်းခလုပ်လေးကို လှမ်းဆွဲယူပြီး နှိပ်လိုက်
သည် ။ နံရံကပ် တီဗီကြီးမှာ အပြင်က တံခါးဘဲလ် နှိပ်နေတဲ့လူပုံ ပေါ်လာသည် ။
“ ဟင်..ဂျပန်ကြီးနဲ့ သူ့စော် ...ဂျက်စီကာ....ပါလား..ဘာကိစ္စလဲ မသိဘူး...”

မဖြစ်သေးပါဘူး ထမေးအုံးမှ ဆိုပြီး တံခါး မဖွင့်ခင် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးတခု ခါးမှာ ဆွဲပတ်လိုက်ပြီး ပြေး ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။

“ ဟေး...မစ္စတာနေ ...မင်းတို့ အလုပ်ဖြစ်နေကြတာလား.....”
နေဗလ ပုခုံးပေါ်ကနေ ကျော်ကြည့်ပြီး ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီက မေးလိုက်သည် ။ သူလည်း နီသိ တုံးလုံးကြီးများလား ဆိုပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နီသိက ညဝတ်အကျ ႌ ပြန်ဝတ်ထားပြီးတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ အနှိပ်ခံနေတာပါ ဟင်နရီ..မင်းရဲ့ ဂျက်စီကာ ကရော မင်းကို နှိပ် မပေးဘူးလား...”
“ ဟားဟား...ဘယ်နေမလဲ မစ္စတာနေ..ငါတို့ ဂျပန်တွေက အနှိပ်အနင်း သိပ်ကြိုက်ကြတာဘဲ...”
“ ဘာကိစ္စလဲ..ငါ ဘာကူညီရမလဲ...”
ဂျပန်ကြီးက ပြုံးပြီး..“ စော်ချင်း လဲဖိုက်မလားလို့ လာမေးတာ..” လို့ ဘွင်းဘွင်းကြီး ပြောချလိုက်ပါသည် ။
“အာ..ဘယ်လို..ဘယ်လို...”
“ အော်..မင်းစော်နဲ့ ငါ့စော် လဲဖိုက်မလားလို့ မေးတာ...ငါလဲ အာရှမ ဖိုက်ရပြီး မင်းလဲ အဖြူမ ဖိုက်ရတာပေါ့....”
ချက်ချင်းဘဲ...“ မလုပ်ချင်ဘူး..” လို့ သူပြောလိုက်တော့ ဂျပန်ကြီးလည်း “ မင်းကလဲ..လူစစ်စစ် မင်းမိန်းမမှ မဟုတ်တာဘဲကွာ...အခုခေတ်မှာ လင်မယားတွေ ရည်းစားအတွဲတွေတောင် အုပ်စုလိုက်
ဖြစ်ဖြစ် လဲပြီး ဖြစ်ဖြစ် ဖိုက်နေကြတာဘဲ...” လို့ သူ့ကို ပြောသည် ။
“ ဆောရီးဘဲကွာ..ဟင်နရီ..ငါ မလုပ်ချင်ဘူး....” လို့ သူငြင်းလိုက်သည် ။ ပြန်ထွက်သွားကြတဲ့ အချိန် ဟင်နရီရဲ့ စော် ဂျက်စီကာက ဖင်တုံးတွေကို အရင်ကထက် ပိုပြီးလှုပ်နှဲ့ပြီး လျှောက်သွားသည် လို့
သူထင်သည် ။ ဟင်နရီတို့ စုံတွဲ လာရှုပ်တာနဲ့ တောင်မတ်ပြီးသား သူ့လိင်တန်တောင် ပြန်လျော့ကျသွားသည် ။ ဒါကို တွေ့လိုက်တဲ့ နီသိဝတီက “ မပူနဲ့ ကိုကို..နီသိ ပြန်ထောင်အောင် လုပ်ပေးမယ်
နော်” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီလောက်အလိုက်သိတဲ့ စက်ရုပ်မ ဘယ်မှာ ရနိုင်မလဲလေ ။

ရဲမှူးကိုကိုလင်း မှင်သက်ငေး သွားတယ် ။
စုံစမ်းရေးဗျူ ရိုက အရာရှိရောက်နေတယ် ဆိုလို့ သူထွက်လာတာ အလွန်လှပကျော့ရှင်းတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် အဝါနုရောင် ရင်ဖုံးအကျ ႌ..ချိတ်ထမိန် အဝါရောင်နဲ့ မိန်းမတယောက်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။

“ ကျမ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးက မြမြသွေးပါ...ရဲမှူး....”

“ အော်..ဟုတ်ကဲ့ပါ....ဒေါ်မြမြသွေး...ကျနော် ကိုကိုလင်းပါ...နေဗလအိမ်ထဲကို ဗုံးထောင်တဲ့ တရားခံနှစ်ယောက် ဆီကို လာတာလား..”

“ ဟုတ်ပါတယ်..ရဲမှူး..ကျမကို ပြည်ထဲရေးက ဒီတရားခံတွေဆီက ဖြောင့်ချက် ရယူဖို့ လွှတ်လိုက်လို့ပါ ..”

ရဲမှူးကိုကိုလင်း စိတ်ညစ်သွားတယ် ။ သူနာရီပေါင်းများစွာ စစ်မေးနေတာ တရားခံတွေက လုံး ဘူးကွယ်နေကြလို့ စိတ်ရော လူရော ပင်ပန်းနေတာ ။ စုံစမ်းရေးဗျူ ရိုက လူတွေက သူတို့ကိုယ် သူတို့ ဘာ
နတ်သားတွေလို့ ထင်နေကြသလဲ မသိဘူး ။ သူတို့ စစ်ရင်ကော ဘာထူးမှာ မို့လဲ ။ ဖြောင့်ချက်ဘဲ ယူအုံးမတဲ့....ဟင်း...။
ကိုကိုလင်း စိတ်ထဲက ပြောနေတာပါ ။
ပါးစပ်ကတော့ “ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်မြမြသွေး..ကျနော် လိုက်ပို့ပေးပါမယ်...ဒေါ်မြမြသွေး သဘောရှိ စစ်ပါ မေးပါ....”လို့ ပြောရင်း အမျိုးသမီးချောလေးကို အချုပ်ခန်းတွေဖက်ကို ဦးဆောင် ခေါ်သွားလိုက်ပါတယ် ။ အချုပ်ခန်းထဲက ဆိုးပေ့မိုက်ပေ့ဆိုတဲ့ လူဆိုးသူခိုး ဂျပိုးတွေလည်း မိန်းမချောလေး ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ် ။ ပါးစပ်တွေကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ဝေဖန်ကြတယ် ။
ဘိုမြင့်ရှီန်နဲ့ ဇေဗီးယားကို ထည့်ထားတဲ့ အချု ုပ်ခန်းဆီကို ရောက်တော့..“ ဒီနှစ်ကောင်ဘဲဗျ....ဗုံးထောင်တာ...အမှန်က စုစုပေါင်း ၃ကောင်..တကောင်က နေဗလရဲ့ စက်ရုပ်က ကင်ဒိုဓါးနဲ့ ခုတ်သတ်
လိုက်လို့ သေပြီ....” လို့ ရှင်းပြလိုက်တော့ မြမြသွေးလည်း အံ့သြတဲ့ အမူအရာလေးနဲ့ ဆတ်ကနဲ ရဲမှူးကိုကိုလင်းကို မော့ကြည့်လိုက်တယ် ။
“ စက်ရုပ်...ဟုတ်လား....”
“ ဟုတ်တယ်..ဒါဘဲ ပြောနေကြရတာ..နေဗလက အိမ်မှာ စက်ရုပ်နဲ့...”
“ ရှင်..စက်ရုပ်..စက်ရုပ် .....ဘာအတွက်များ စက်ရုပ် ဝယ်ထားပါလိမ့်...”
မြမြသွေးက တရားခံ၂ယောက်ကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဓါးခုတ်ခံထားရလို့ လက်တွေနဲ့ ဝမ်းဗိုက်မှာ ပတ်တီးတွေနဲ့ ။
“ ဒီနှစ်ယောက်ကိုလည်း စက်ရုပ်ကဘဲ ဓါးနဲ့ ခုတ်ထားတာလား..ရဲမှူး...”
“ ဟုတ်တယ်ဗျ....”
“ ကဲ..ကျမ သူတို့ကို ဝင် စစ်မယ်...တခု မေးမယ်နော်....ဒီ အချုပ်ခန်းမှာ ကင်မရာ တပ်ထားသလား....”
“ မတပ်ထားဘူး..ဒေါ်မြမြသွေး....”
“ ကောင်းတယ်..အိုကေလေ..ကျမကို အချိန် တနာရီလောက်ပေး...”
“ ရတယ်..နှစ်နာရီကြာလဲ ရတယ်..ကျနော်လဲ ခဧ ဘရိတ်ယူချင်နေလို့....”
“ အိုကေ..ဒါဖြင့် ကျမ အလုပ်စတော့မယ်...”
“ ကောင်းပါပြီဗျာ...”

ရဲမှူးကိုကိုလင်းလည်း ကော့နေအောင် ဝတ်ထားတဲ့ ချိတ်ထမိန်နဲ့ ဆံထုံးနဲ့မမလေး ဘယ်လိုများ လူဆိုးရင့်မကြီးတွေကို ဖြောင့်ချက်ရအောင် စစ်မလဲ ဆိုတာ သိချင်တော့ဘဲ ရေမိုးးချိ ုးဖို့ စစ်ကြောရေး
စခန်းကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ် ။

မြမြသွေးလဲ အချုပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ် ။
ကုလားထိုင်လေးတွေနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ ပတ်တီးနဲ့ လူဆိုးနှစ်ကောင်ဆီကို လျောက်သွားလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်တွေကို ခြေထောက်နဲ့ ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်တယ် ။ ရုတ်တရက်မို့ရယ် အရှိန်ပြင်းတာကြောင့်ရယ် ဘိုမြင့်ရှိန်ဆိုတဲ့ လူဆိုးကောင် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို လဲကျသွားတယ် ။ ကုလားထိုင်က လွင့်ထွက်သွားလို့ ။

စကထဲက ကြမ်းလှတဲ့ မြမြသွေးကို လန့်သွားပြီး ဇေဗီးယားဆိုတဲ့ လူဆိုးကောင်က သူ့ဖါသာ မတ်တပ် ချက်ချင်း ထရပ်လိုက်တယ် ။
“ မေးတာကို အမှန်အတိုင်းဖြေကြ...မဖြေရင် နင်တို့မယားတွေ မုဆိုးမတွေ ဖြစ်သွားမယ်...”

တရားခံနှစ်ယောက်က သူဘာကို ဆိုလိုတယ် ဆိုတာ သဘောမပေါက်ဘဲ ငေးကြောင်ကြည့်နေတဲ့အချိန် မြမြသွေးလည်း ထမိန်လေးကို လက်နဲ့ မကြီး ဘိုမြင့်ရှိန်ဆိုတဲ့ ကောင်ရဲ့ ပေါင်ကြားကို ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်ပြန်တယ် ။
“ အားးးး........”
ချက်ကောင်းကို ကန်မိသွားလို့ ဘိုမြင့်ရှိန်ဆိုတဲ့ ငတိ သူ့ပေါင်ကြားကို သူ လက်နဲ့ ဖိအုပ်ပြီး လဲကျကာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေပါတော့တယ် ။
ဇေဗီးယား လည်း သူ့ရောင်းရင်း အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး သူ့ကိုလည်း ဆော်တော့မှာမို့ အနောက်ကို တဖြေးဖြေးနဲ့ ဆုတ်သွားလိုက်တယ် ။

“ဟေ့ကောင်...ပြောစမ်း မင်းတို့ကို ဘယ်သူ ခိုင်းလဲ...”

ဇေဗီးယားက မပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ပြီးဘဲ ရပ်နေတယ် ။ မြမြသွေးရဲ့ လက်ဝါးစောင်းနဲ့ လက်ဝါးတွေ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဇေဗီးယားရဲ့ မျက်နှာနဲ့ နားရင်းတွေကို မနားတမ်း ထိတွေ့ မိတ်ဆက်နေတယ် ။
“ ငါ့ကို ဘာမှတ်လဲ..နယ်လှည့် ပါးရိုက်လာတဲ့ ကောင်မ ဟဲ့....တိုင်ချင်တဲ့ဆီကိုတိုင်...စောက်ဂရုမစိုက်ဘူး...”
ဇေဗီးယား ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ရက် ကျသွားတယ် ။ မြမြသွေးရဲ့ ဒူးတဖက် မြောက်တက်သွားတယ် ။
“ ခွပ်..”
“ အား...”
ဇေဗီးယား ပက်လက်လန်ထွက်သွားတယ် ။ မြမြသွေး ဇေဗီးယားအပေါ်ကို ခွရပ်လိုက်ပြီး ဓါးဒါဏ်ရာအပေါ် ခွာမြင့်ဖိနပ်နဲ့ တက်နင်းတယ် ။
“ အား....ဟား...မလုပ် မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ.....တော်ပါတော့...”
“ ဒါဆိုပြော..နင့်ကို ဘယ်သူ ခိုင်းသလဲ....”
“ မပြောပါရစေနဲ့ဗျာ..ကျုပ်တို့ကို သတ်မှာ ....”
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqpCBKKaKvi7j6zL6tYzFBqUp4p03NLn-fauXE0kkUuCGlXO21sZRgxU6JMgX1uvrK9RztkUuW_GFYo57MB1K0dTfpfo9LqyHPmZuUjbJDaJtu6nc97v7Ev-3y5C8lBNWuvLXXtR31INly/s320/sexy-lady-1382912549_b.jpg
နေဗလရဲ့ ဖွားဖက်တော်ကို နီသိဝတီက လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးလိုက်သလို ထိပ်ဖူးဒစ်လုံးပိုင်းကို လျာလေးနဲ့ ကစားကလိပေးလိုက်တော့ နေဗလရဲ့ ဖွားဖက်တော်ဟာ ပြန်လည် တောင်မတ် မာကျောလာပါတော့တယ် ။
“ ဟီး..လီးကြီး ပြန်မာတောင်လာပြီ ကိုကို...”
နီသိဝတီက ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်ပါတယ် ။ ပြောပြီးတာနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ပေးပြန်တယ် ။ နီသိဝတီ အစုတ်အရမ်းကောင်းတယ် ။ လျာကလေးက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ပြေးလွှားကစားနေတာ ။
နေဗလရဲ့ လက်တဖက်က နီသိဝတီရဲ့ ပေါင်ကြားကို ရောက်သွားတယ် ။ အမွှေးရေးရေးပါးပါး ရှိနေတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို စမ်းလိုက်တော့ အကွဲကြောင်းကနေ အရည်ကြည်တွေ ယိုစီးကျပြီး စိုရွှဲ
နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ စက်လူရုပ်မက တကယ့်လူသားမိန်းမစစ်စစ်တယောက်လိုဘဲ သဘာဝအရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာအောင် ဖန်တီးထားတဲ့ ဒေါက်တာချစ်ပန်းလို တီထွင်သူ ပညာရှင်တွေ
ကို မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်ဘူး ။
နီသိဝတီရဲ့ အင်္ဂါစပ် နှုတ်သား ထူထူတွန့်တွန့်လေးတွေကလည်း လူသားစစ်စစ် မိန်းမတယောက်နဲ့ ဘာမှ မခြား ခွဲမရအောင် တူတယ် ။သူ့လက်ချောင်းတွေက အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲကို ထိုးသွင်းကြည့်လိုက်တော့ နီသိဝတီ ခါးလေးကော့တက်ပြီး ညည်းငြူလိုက်သံကို သူကြားလိုက်ရတယ် ။
“ လိုးမလား ကိုကို..”
နီသိဝတီက သူ့နားကို တိုးကပ်ပြီး မေးလိုက်တာ ။ နီသိဝတီရဲ့ ထွက်သက်နွေးနွေးလေးက သူ့ပါးပြင်ဆီကို ရိုက်ခတ်လာတယ် ။ နီသိဝတီရဲ့ ရင်စိုင်တွေကို လူ စမ်းလိုက်တယ် ။ နို့သီးခေါင်း နီနီလေး
တွေပ တင်းမာပြီး စူထွက်နေကြတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ နို့အုံတခုလုံးကို ဆုပ်နယ်သလို နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကို သုံးပြီး ဆွဲဆွဲထုတ်ပေးလိုက်တော့ နီသိဝတီက
“ တော်တော့ ကိုကို လိုးချင်ပါပြီ ဆိုနေမှ..”လို့ ပြောရင်း သူ့ကို ဆိုဖါရှည်ပေါ်ကို တွန်းချလိုက်တယ် . သူ ဆိုဖါပေါ်ကို ပက်လက် ကျသွားတယ် ။ နီသိဝတီ လွှားကနဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်လာသည် ။တောင်မတ်နေတဲ့ နေဗလရဲ့ လိင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ထိန်းပြီး အကွဲကြောင်းဆီကို ဆွဲယူပြီး တေ့လိုက်တယ် ။ စိုစွတ်တဲ့ လှိုဏ်ခေါင်းနွေးနွေးလေးထဲကို လိင်တန်ကြီး ဝင်ဖို့ တာစူနေပြီ ။ ဖင်ကြွထားတဲ့ နီသိဝတီ လိပ်တန်ပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်တယ် ။ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိချတာ ။ တထစ်ထစ်နဲ့ တိုးဝင်သွားဆဲ နီသိဝတီက ဖင်ကြီးတွေကို ပြန်ကြွလိုက်တယ် ။ ချက်ချင်းဘဲ ပြန်ဖိချပြန်တယ် ။ ကြွလိုက် ဖိချလိုက် ။ နုတ်ဖျားကလည်း ညည်းသံလေးတွေ တဟင်းဟင်းတအင်းအင်း ထွက်နေတယ် ။
လိင်တန်တခုလုံး ကျင်တက်နေအောင် ကောင်းနေတယ် ။ နီသိဝတီ “အားရှီး...အားရှီး..” နဲ့ မျက်လုံးလေးပိတ်ခေါင်းလေးမော့ပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ် ။ နေဗလလည်း အောက်ကနေ ပင့်ကော့ပြီး ထိုးပေးလိုက်တော့ ပွဲက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုကြမ်းလာတယ် ။ နီသိရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်းတင်းကိုင်ဆုပ်ပြီး နီသိဆောင့်ထည့်သမျှကို တန်ပြန်ကော့ထိုးပေးတယ် ။
မကြာခင်မှာဘဲ တအားကြီးကို ကောင်းလွန်းသွားပြီး သုတ်ရည်တွေ တစစ်စစ်နဲ့ နီသိစောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း ကောင်းခြင်း လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွားရပါတော့တယ် ။
“ အိုး....ဟားဟား..ကောင်းလိုက်တာ နီသိရယ်....”
“ ကိုကိုကောင်းသွားတယ် ဆိုလို့ နီသိ အရမ်းပျော်တာဘဲ ကိုကို....”
နီသိဝတီ ဘေးမှာ လှဲအိပ်ချရင်း အမောဖြေနေခိုက် သူ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရပါတယ် ။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကို အိပ်ပျော်သွားတဲ့ နေဗလ ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ နီသိဝတီလည်း နေဗလရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို စောင်ပါးလေးတထည် ခြုံလွှမ်းပေးလိုက်ပြီး ခြေဖျားထောက် ဖွဖွနင်းပြီး ရေချိ ုးခန်းဆီကို လျေျာက်သွားပါတယ် ။

တစ်တစ်တစ် တစ်တစ်တစ်.....တစ်တစ်တစ်....တစ်တစ်တစ်....
ဖုန်းမြည်လာတယ် ။ ( ရဲမှူးကိုကိုလင်း..ခေါ်တယ်..ရဲမှူးကိုကိုလင်း ခေါ်တယ်.....) လို့ လည်း အသံထွက်လာတယ် ။
နေဗလ ဖျတ်ကနဲ နိုးလာတယ် ။
အို...ငါ...အိပ်ပျော်သွာတာပါလား.....နီသိဝတီရော..ဟင်..နီသိ ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့်....။
ဖုန်းလာနေတာဘဲ...ဟင်..ရဲမှူး ကိုကိုလင်းခေါ်တာပါလား..။
“ ဟယ်လို..ရဲမှူး..ကျနော် နေဗလ ပါ...”
“ ဟေးနေဗလ....အိပ်နေတာလား...”
“ နိုးလာတာ ရဲမှူး..ဘာကိစ္စရှိလဲ ရဲမှူး..ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ....”
“မောင်ရင့်ကို ပြောစရာ နှစ်ချက် ရှိတယ်ကွ..ပထမအချက်က မောင်ရင့်အိမ်ကို ဝင်ပြီး ဗုံးထောင်တဲ့ကောင်၂ကောင်ကို စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးက မြမြသွေး ဆိုတာ လာစစ်တယ်..စစ်တယ် လို့သာ ပြောတာကွာ...ရိုက်စစ်တာ..နှိပ်စက်တာကွ..တရားဘောင်လွတ် ဆော်တာ...အင်း ပေါ်လာသလား ဆိုတော့လည်း ပေါ်ပါဘူးကွာ....အင်း..FBI မှာ သင်တန်းတက်လာတာ ရိုက်စစ်တာများ သင်ပေးလိုက်သလား မသိပါဘူး....မောင်ရင့်ကို မြမြသွေးက အရမ်း စိတ်ဝင်စားတာဘဲ ...မောင်ရင့်အကြောင်းတွေကို မေးတယ် ...အဲ..စက်ရုပ်ရှိတာလည်း အရမ်း စိတ်ဝင်စားတယ်...မေးလိုက်တဲ့
မေးခွန်းတွေကလည်း စုံနေတာဘဲ..မောင်ရင့်ကို ကြိုက်နေတယ် ထင်တာဘဲ....”
“ ဟိုတလောလေးကဘဲ မန္တလေးဖက်မှာ အတူတူ အလုပ်လုပ်ခဲ့လို့ပါ ရဲမှူးရယ်..ကျနော်နဲ့ သူနဲ့က ရိုးရိုးပါ...”
“ နောက်တချက် မောင်ရင့်ကို ပြောချင်တာက မောင်ရင် အိပ်ရာက ထတာနဲ့သံလျှင် အချုပ်မှာ ချုပ်ထားတဲ့ အင်ဒိုနီးရှားသင်္ဘောသားတစုကို မောင်ရင် သွား စစ်ပါ..ရဲမှူးကြီးက မောင်ရင့်ဂျူတီမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကြောင့် ကိုယ်တိုင် မျက်မြင်မို့ ဒီအမှုကို မောင်ရင်ဘဲ ကိုင်တွယ်စေချင်တယ် ...သင်္ဘောသားတွေကို စစ်ဆေးလို့ သူတို့က ဝန်ခံရင်လည်း အမှုကို မြန်မြန်စစ် မြန်မြန် အမိန့်ချချင်တယ် တဲ့...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ရဲမှူး..ကျနော် သွား စစ်ချက်ယူပါမယ်....”
“ နေဗလ....”
“ ဗျာ...”
“ မင်း စက်လူရုပ်မလေးကော ဘယ်လိုလဲ..တော်တော် မိုက်လား....”
“ ဟီး...မိုက်တယ်ရဲမှူး...”
“ အေး..အေး...သံလျှင်အချုပ်မှာ စစ်ပြီးရင် အကျိုးအကြောင်း ငါ့ဆီလည်း ပြန်ဆက်အုံး...”
“ ဟုတ်ကဲ့...ရဲမှူး...”

ဝှူး..အိမ်မှာ နှပ်လို့ မရဘူး...အလုပ်ပြန်ပြေးလုပ်ရအုံးမယ်...။

“ ကိုကို...”

နီသိဝတီက အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ကော်ဖီပူပူလေးတခွက်နဲ့ နေဗလ အိပ်နေတဲ့ ဆီကို ရောက်လာတယ် ။

“ ကော်ဖီပူပူလေး သောက်လိုက်ပါအုံး...”
အလိုက်သိလွန်းပြီး သူ့ကို အပြုအစုကောင်းတဲ့ နီသိလေးကို စက်ရုပ်မှန်း သိနေရက်နဲ့ သူ သံယောဇဉ် ဖြစ်မိသွားတယ် ။ ဒါကြောင်က ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီက စော်ချင်း လဲဖိုက်ဖို့ လာပြောတုံးက ငြင်းလိုက်
တာ ။ နီသိကို ဂျပန်ကြီး ဖိုက်မှာ သူ လက်မခံနိုင်ဘူး ။

ရဲမှူးကလည်း ဖမ်းထားတဲ့ နိုင်ငံခြားသင်္ဘောသားတွေကို သွား စစ်ခိုင်းတယ် ။
အဲဒီအလုပ်သာ မရှိခဲ့ရင် နီသိနဲ့ ဒုတိယအချီ တကြောင်းလောက် ထပ် ဆွဲဖြစ်မှာ ။ နီသိဖျော်ပေးတဲ့ ကော်ဖီခါးခါးပူပူတခွက်ကို သောက်ပြီးတဲ့ အချျိန် သူ အဝတ်အစား ဝတ်လိုက်ပြီး သံလျင်က အချုပ်ခန်းဆီကို ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတယ် ။

အချုပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့ အချိန် မြမြသွေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပက်ပင်းတိုးတယ် ။
“ ဟေး....ကိုနေဗလ.....ဘယ်လဲ...”
“ သဘောင်္သားတွေ အကြမ်းဖက်တာ မြမြသွေး ကြားမှာပေါ့..အဲဒီကေ့ လာစစ်တာ...”
“ ကျမလည်း ကိုနေဗလ တိုက်ခန်းကို ချိ ုးဖျက်ဝင်ပြီး ဗုံးခွဲဖို့ ထောင်တဲ့ လူဆိုးနှစ်ယောက်ကို စစ်ပြီး အပြန် ကိုနေဗလတို့ ဖမ်းလိုက်တဲ့ သင်္ဘောသားတွေကို စစ်ဆေးတဲ့အချိန် ကျမလည်း ရှင်တို့
ဌာနချုပ်မှာ ရှိနေချင်လို့..”
နေဗလ စိတ်ထဲမှာက ခင်ဗျားတို့က ကျနော်တို့ကို မယုံလို့လား လို့ မေးလိုက်ချင်ပေမယ့် စကားနည်း ရန်စဲ ဆိုသလို ရေငုံနုတ်ပိတ်နေတာက ပိုကောင်းတယ်လို့ ယူဆပြီး ဘာမှ မပြောတော့ဘူး ။

နေဗလက အချ ုပ်ခန်းတာဝန်ခံကို သူ သင်္ဘောသားတွေကို စစ်ဆေးမယ့်အကြောင်း ပြောလိုက်တဲ့အခါ တာဝန်ခံလည်း တံခါးပေါက်ကို သော့နဲ့ ဖွင့်ပေးတယ် ။
သူ ဝင်သွားတာနဲ့ အင်ဒိုနီးရှားသင်္ဘောသားတွေက သူတို့ကို ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ ဝိုင်းအာကြတယ် ။
သူက “ မင်းတို့ကို မေးစရာတွေ ရှိနေတယ် ...အမှန်အတိုင်းဖြေပါ ဝန်ခံပါ ..မင်းတို့ အမူးပြေကြပြီလား...” လို့မေးလိုက်ပြောလိုက်တဲ့အခါ ခေါင်းဆောင်လုပ်တဲ့ ထမင်းချက် စားဖိုမှူးချုပ်က “ ဘာတွေ မေးမှာလဲ..ငါတို့ အခု လောလောဆည် အရမ်း ရေငတ်နေကြတယ်....မင်းငါတို့ကို ရေတိုက်ပါလား...” လို့ ပြန်ပြောတယ် ။

နေဗလ လည်း သူတို့ကို ရေတိုက်ချင်တယ် ။ ဘုံဘိုင်က ရေလည်း မတိုက်ချင်ဘူး ။ ဒါကြောင့် ရဲတပ်သားလေး တယောက်ကို ရေသန့်ပုလင်း တဒါဇင်လောက် အနီးဆုံး ဆိုင်တဆိုင်က သွားဝယ်ခဲ့ဖို့
ငွေထုတ်ပေးကာ ခိုင်းလိုက်ပါတယ် ။

မြမြသွေးက အချုပ်ခန်းအပြင်ကနေ သူ့ကို စောင့်ကြည့်နေတယ် ။
သူလှမ်းကြည့်တာ မြမြသွေး မြင်လိုက်ပြီး အချုပ်ခန်း သံတိုင်နားကို ကပ်လာပြီး..“ ကိုနေဗလ..ဒါဇင်ကော..ဖုန်းဆက်သေးလား...” လို့ မေးလိုက်ပါတယ် ။ သူက “ မပြောဖြစ်ဘူး..ကျနော်လည်း မအားဘူး..” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ် ။

သင်္ဘောသားတွေကို ရေသောက်ခွင့်ပေးပြီးမှ တယောက်ချင်း သီးသန့် ခေါ်ထုတ်ပြီး စစ်မေးမယ်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်တယ် ။
ရဲတပ်သားလေး ရေဘူးတွေ ယူအလာကို သူ စောင့်ဆိုင်းနေတုံး မြမြသွေးနဲ့ အဖွဲ့ကျ စကားပြော ဖြစ်သွားတယ် ။

မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလရဲ့ အိမ်ခန်းကို ဖေါက်ခွဲ ဖို့လုပ်ရလောက်အောင် တယောက်ယောက်က ကိုနေဗလကို မုန်းတီးနေတဲ့ သဘောရှိတယ်..ကိုနေဗလ ဘာထင်လဲ..ရန်သူ ဘယ်သူလို့ ထင်သလဲ..”လို့ နေဗလကို မေးလိုက်ပါတယ် ။ မြမြသွေးကို သူ မယုံပါ ။ မြမြသွေးသည် သူထင်သလို စိတ်သဘော သိပ်ကောင်းမယ့်ပုံ ရှိမနေတာ သူ တော်တော် စိတ်ပျက်သွားတယ် ။ တရားခံ
တွေကို ရိုက်စစ်တာက ပညာသား မပါပါဘူး ။

ထိုအခိုက် ရဲသား ပြန်ရောက်လာသည် ။ ရေသန့်ဘူး ၂ဒါဇင် အထုပ်နဲ့ ။
“ သင်္ဘောသားတွေကို တလုံးစီ ဝေပေးလိုက်ကွာ....”
ရဲသားက သူ့အမိန့်အတိုင်း သင်္ဘောသားတွေကို ရေပုလင်း တပုလင်းစီ လိုက် ဝေငှလိုက်တယ် ။ ရေငတ်နေတဲ့ သင်္ဘောသားတွေလည်း ရေတွေ မော့သောက် ဒီရေပုလင်းက ရေနဲ့ဘဲ ပလုပ်ကျင်း
မျက်နှာသစ်လည်း လုပ် မော့လည်း သောက်ကြတယ်.။ မြမြသွေးက “ ဒီသင်္ဘောသားတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသား အရေးယူသင့်တယ်...မဟုတ်ရင် ကျမတို့ နိုင်ငံထဲကို လာပြီး စော်ကားမော်ကား သဘောမျိုးတွေ လုပ်လို့ရတယ် လို့ ထင်သွားမယ်...” လို့ ပြောလိုက်တာကို သူ နားထောင်နေခိုက် ဝုန်းကနဲ လဲပြိုသံကြီး အချျုပ်ခန်းထဲက ကြားလိုက်ရတယ် ။
ကြည့်လိုက်တော့ သင်္ဘောသား အကြမ်းဖက်မှုကို ဦးဆောင်တဲ့ အရက်သမား ထမင်းချက်ကြီး ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက်ကြီး လဲကျနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။
“ ဘာဖြစ်တာလဲ..သူ ဘာဖြစ်လဲ...”
ထမင်းချက်ကြီး မျက်လုံးကြီး ပြူးထွက်ပြီး ပါးစပ်က အမြုပ်တွေ ထွက်နေတယ် ။
ထိုအခိုက် ကျန်တဲ့ သင်္ဘောသားတွေလည်း တယောက်ပြီး တယောက် ထမ်ငးချက်ကြီးလိုဘဲ သံမံတလင်းကြမ်းပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်ကြတယ် ။
“ အဆိပ်သင့်တာဘဲ ဖြစ်မယ်...ရေမော့သောက်လိုက်တာနဲ့ ဖြစ်တာ..အဆိပ်ခပ် ခံရပြီ..ဘယ်သူမှ ဒီရေပုလင်းတွေ မသောက်ကြနဲ့တော့....”
နေဗလ အရေးပေါ်ရဲ ၁၁၉ ကို ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်တယ် ။ အဆိပ်သင့်တဲ့အကြောင်း ပြောပြလိုက်လို့ သူတို့က သူနာပြုတွေပါ လွှတ်လိုက်မယ့်အကြောင်း ပြောတယ် ။
ရေဝယ်လာပေးတဲ့ ရဲသားလေးကို နေဗလ ခေါ်မေးတော့ အချုပ်ခန်းနားက ဆိုင်တန်းလေးတွေ ဆီကဘဲ ဝယ်လာခဲ့တယ် လို့ ပြောပြတယ် ။
သူနာပြုနဲ့ ရဲတွေ ရောက်လာတဲ့ အချိန်မှာ သင်္ဘောသားတွေ အသက်မရှိကြတော့ဘူး ။ ပြင်းထန်တဲ့ အဆိပ်သင့်လို့ အားလုံး သေဆုံးသွားခဲ့တယ် ။

ရေတိုက်ခိုင်းတဲ့ နေဗလ တာဝန် ဖြစ်နေပြီ ။ ရေရောင်းလိုက်တဲ့ ဆိုင်ရှင်ကို ခေါ်ယူ စစ်ဆေးမေးမြန်းကြပေမယ့် အထက်လူကြီးတွေက နေဗလကို မေးခွန်းတွေ အမျိုးမျိုး ထုတ်ကုန်ကြတယ် ။
နေဗလ လည်း နားမလည်းနိုင်တော့ဘူး ။ သူ ကံကောင်းသွားတာက သူ့မှာ မြမြသွေး သက်သေ ရှိနေတာပါဘဲ ။ မြမြသွေးက နေဗလ ဖက်က အပြည့်အဝ ထောက်ခံထွက်ဆိုပေးတယ် ။ သူ့ကိုလည်း အထက်က ယုံကြည်ကြတာကို တွေ့ရတယ် ။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် နေဗလ နံမည်ပျက်သွားတယ် ။
“ ရှင်ကံနိမ့်နေတယ်..ပထမ အခန်းမှာ ဗုံးထောင်ခံရတယ်..အခု ရှင့် ဂျူတီမှာ လူတွေ သေတယ်..တခုခုတော့ မှားယွင်းနေပြီ....” လို့ ပြောတယ် ။အင်းစိန်မြို့သစ်မှာ တိုက်အမြင့်ပိုင်းနဲ့ ခြံကျယ်ဝင်းကျယ် သူဌေးရပ်ကွက် ဆိုပြီး နှစ်ပိုင်း ကွဲနေတယ် ။
သူဌေးတွေ နေတဲ့ ခြံကျယ်တိုက်အကောင်းစား အကြီးစား ရပ်ကွက်ကြီးထဲက တခုသော တိုက်နဲ့ ခြံထဲမှာ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း နေတယ် ။ ဇော်ဝင်းက တခါတလေ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ သာကေတက တိုက်နဲ့ ခြံကြီးမှာနေသလို တခါတလေမှာတော့ အင်းစိန်မြို့သစ်က သူ့တိုက်မှာ နေတယ် ။ တပည့်တပန်းတွေ ခြံရံပြီး နေတယ် ။ ရန်ကုန်ြမို့တင်မက တနိုင်ငံလုံးက မကောင်းတဲ့ လုပ်ငန်းတွေ မှန်သမျှ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ မကင်းဘူး ။ တနည်းတလမ်း ဆိုသလို ပတ်သက်နေတာချည်းဘဲ ။
အခုလည်း သီလဝါက ဘားမားဂဲလ်စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးဝကြီး နဲ့ သူ့အင်းစိန်တိုက်က ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးမှာ ဇော်ဝင်း စကားပြောနေတယ် ။ ဦးဝကြီးက သီလဝါမှာ ဖြစ်ပျက်တာတွေကို အစအဆုံး
ပြောပြသတင်းပို့ခဲ့လို့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းက နေဗလကို ဂျောက်တွန်းချင်လို့ ချက်ချင်းဘဲ အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ ရေသန့်ဘူးတွေကို အချုပ်ထဲကို သူ့အဆက်အသွယ်နဲ့ ပို့ခဲ့တယ် ။ အခုတော့ သူ့လုပ်ရပ်
ထိရောက် အောင်မြင်သွားပြီ ။ သင်္ဘောသားတွေ အားလုံး အဆိပ်မိသေဆုံးသွားလို့ ဒီကိစ္စ အမှု ကြီးနေပြီလေ ။ ဇော်ဝင်းက ဦးဝကြီးကို ဆုကြေးငွေ ဘောက်ဆူးချနေတယ် ။

“ ကျေနပ်တယ်..နေဗလ ဒီတချီတော့ လူပါး ပုလင်းထိပြီ ...ဟားဟားဟား......ပိုင်လိုက်တဲ့အကြံ..ဇော်ဝင်းရဲ့ ဦးနှောက်ကို ရွှေချထားဖို့တောင် ကောင်းနေပြီ.......ဟားဟားဟား......”
မျက်နှာအားရ ခေါင်းဆောင်ရယ်လို့ တပည့်တွေကလည်း လိုက်ရယ်လိုက်ကြတယ် ။
ဇော်ဝင်းက နေဗလကို သတ်ဖို့တောင် အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားခဲ့တာ ။ ဟန်စုယဉ်နဲ့ ပြန်တွေ့ပြီး ဟန်စုယဉ် နေဗလ လက်ထဲကို ပြန်ရောက်သွားမှာကိုလည်း သူ မလိုလားဘူး ။ နေဗလကို ဒီလောကက
နေ အပြီးအပိုင် မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်တာ အကောင်းဆုံးဘဲ လို့ သူ ယူဆတယ် ။

နေဗလ လည်း ရေရေလည်လည်ကို ခေါင်းစားနေတယ် ။
နံမည်ပျက်ပြီ ။ သူ့သတင်းက လူကြီးပိုင်းမှာ ပျံ့လွင့်နေတယ် ။ ဒီကောင် ပေါ့ဆလှချည်လား ဘာညာနဲ့ အပြစ်ဝိုင်းတင်နေတယ် ။ ရဲမှူးကြီးတယောက်ကဆိုရင် သူ့ကို အလုပ်ဖြုတ်ပစ်လိုက်ဖို့တောင်
အကြံတွေ ပေးနေတယ် ။

စိတ်ဓါတ်တွေ ကျဆင်းနေရတဲ့အချိန် မန္တလေးက ဒါဇင်ကလည်း သူလိုက်နေတဲ့ မန္တလေးက မူးယစ်ဆေးဝါးဂိုဏ်းတခုက လူဆိုးတယောက် ရန်ကုန်ကို ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင်သွားတာကြောင့် ရန်ကုန်
ကို လိုက်ပြီး ရှာဖွေ ဖမ်းဆီးဖို့ ရန်ကုန်ကို ဆင်းလာမယ်..နေဗလရဲ့ အိမ်မှာ တည်းမယ် လို့ ဖုန်းဆက်တယ် ။

နီသိဝတီကလည်း သူ့ကို ဇနီးမယားကောင်း တယောက်လို အမြဲ ပြုစုယုယနေတော့ ဒါဇင် လာတဲ့အခါ နီသိဝတီကို ဘယ်လို ( ပလပ်ဖြုတ် ) ထားရမလဲ မသိလို့ တည်ထွင်ပါရဂူ ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို
ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး မေးတယ် ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းကလည်း “ အမလေး...ဒါလေးများ ...ဘာ ပူနေသလဲ ကိုနေဗလရယ်....ကျုပ်တာဝန်ထား.....ခင်ဗျားကို နီသိဝတီကို ကျ ုပ် အပ်ပ်ဂရိတ် လုပ်ပေးမယ် လို့
ပြောထားတာဘဲ..အလုလို အချိန်မှာ ခင်ဗျားရဲ့ မန်းလေးက ရည်းစားလေး လာနေတဲ့အချိန် စတေး ရှောင်ခိုင်းပြီးသားလည်း ဖြစ်သွားအောင် နီသိဝတီကို ကျုပ်ရဲ့ ( ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်း ) ကို ပို့
ထားလိုက်ပါ ..တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်..အိုကေမှာ စိုပြေသွားလိမ့်မယ်....အားကိုးစမ်းပါဗျာ..ကျ ုပ်က သိပ် ဈေးမယူပါဘူး..လျော့ပေးမှာပါ..အဓိကက ကျ ုပ်က တည်ထွင်ထားတာတွေကို လက်တွေ့
စမ်းသပ်ချင်တာ...ကဲ ကျုပ်ဆီလည်း လာပို့စရာ မလိုဘူး..ကျ ုပ်ကဘဲ နီသိကို လာခေါ်ပေးမယ်....”လို့ ပြောပါတယ် ။

ဒါဇင်လေး ရောက်မလာခင်မှာဘဲ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ စက်လူရုပ်စက်ရုံက ဗင်ကား အဖြူကြီး ရောက်လာပြီး နီသိဝတီကို ခေါ်ဆောင်သွားပါတယ် ။

မြေပြင်( သို့မဟုတ် ) ကတ္တရာစီးကားလမ်းနဲ့ မထိဘဲ လျပ်ပြေးတဲ့ ဟောဗားမော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဒါဇင် ရန်ကုန်ကို ရောက်လာပါတယ် ။
နေဗလကို ပြေးဖက်ပြီး “ လွမ်းတယ်..လွမ်းတယ်..ကိုကိုရယ်...” လို့ တဖွဖွ ပြောဆိုရင်း နေဗလကို ပြေးဖက်တယ် ။ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း အငမ်းမရ စုတ်နမ်းတယ် ။ သူကလည်း အရင်ထက်တောင် ပိုလှလာတဲ့ ဒါဇင်ကို ပြန်ဖက်သိုင်းပြီး နမ်းစုတ်တယ် ။ ဒါဇင်လည်း နေဗလနဲ့ အချစ်ပွဲတွေ နွှဲပြီး အလုပ်ခွင်မှာဘဲ နစ်နေခဲ့ပြီး ကာမကိစ္စ ဆာလောင်ငတ်မွတ်နေတာနဲ့ တွေ့လည်း တွေ့ရော စိတ်တွေ အလွန်ထကြွသောင်းကျန်းပြီး နေဗလနဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ပြိုင်တူလိုလို ချွတ်ပစ်ကြရင်း ဧည့်ခန်း ကြမ်းပြင်မှာဘဲ ကာမစပ်ယှက်ဖို့ လုံးပန်းပါတော့တယ် ။

နေဗလလည်း နီသိကို စက်ရုံ ပြန်ပို့ထားပြီး သူ့ဌာနက စုံစမ်းစစ်ဆေးမှု လုပ်ခံနေရတဲ့အချိန် လိင်ကိစ္စ ပြတ်လပ်နေတာကြောင့် ဒါဇင့်ကို အပြတ်ဆွဲဖို့ ပေါင်ကြားက ငပဲတန်ဒုတ်ကြီး မတ်မတ်ထောင်
နေပါတယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးအလှကို ကောင်းကောင်း ခံစားရင်း ဒါဇင့် ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်ညှစ်တယ် ။ စို့တယ် ။ ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက်အိပ်ခိုင်း
ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆွဲဖြဲပြီး ဒါဇင့် အမွှေးမဲ့ စောက်ဖုတ်ကို တအား ယက်ပေးတယ် ။

“ အိုး..ဟား..အိုး.....ကိုကိုနေရယ်....အား......အမလေး.....ဟင့်ဟင့်......”

ဒါဇင် ကောင်းလွန်းလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးနေတယ် ။ အဖုတ်ယက်သံတွေက တပြတ်ပြတ်ထွက်နေတယ် ။ ဒါဇင်လည်း နေဗလ အယက်အစုတ်တွေကြောင့်
အရမ်း ခံချင်နေပြီ ။ ခံချင်တာမှ မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ နေဗလရဲ့ လိင်တန်းတုတ်တုတ်ကြီးကို သူမဖါသာ ဆွဲကိုင်ပြီး ယားလွန်းနေတဲ့ သူမ အင်္ဂါစပ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ချင်လာတယ် ။

“ ကိုကိုနေ..တော်ပြီ..ဆက် မမှုတ်နဲ့တော့...ဟင့်ဟင့်..ရပ်လိုက်ပါတော့..”
ဒါဇင် ရပ်ခိုင်းနေလို့ နေဗလ လည်း ဘာဂျာအမှုတ် ရပ်လိုက်တယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်လေး တဏှာအရှိန်ကြောင့် ဖေါင်းတင်းနေတယ် ။ ခုံးမောက်နေတယ် ။ အရည်တွေ တံတွေးတွေ ပေစို ပြောင်လက်နေတယ် ။
“ ဘာဖြစ်လဲဟင် ဒါဇင်....မကြိုက်ဘူးလား...”
“ ကြိုက်တယ် ကိုကို..ဒါဇင် လိုချင်နေပြီ..ဒါဇင့်ကို လုပ်ပါတော့ ကိုကိုနေ..”
နေဗလလည်း ဒါဇင်တော့ တအားစောက်ပတ်တွေ ယားနေပြီ..ခံချင်လွန်းနေပြီ လို့ သိလိုက်ပြီး လိုးရန် ပြင်လိုက်တယ် ။ ဒီလို မိန်းမတယောက်က တအား ယားပြီး ခံချင်လွန်းလာလို့ မရှက်နိုင်ဘဲ
သူ့ကို လိုးပေးဖို့ တောင်းခံလာတာကို နေဗလ အရမ်းကြိုက်တယ် ။ တအားယားနေတဲ့ မိန်းမတယောက်ကို လိုးရတာ သူ အရမ်း သဘောကျတယ် ။ သူ့စိတ်တွေ တအားထကြွပြီး သူ့ဒုတ်ကလည်း အစွမ်းကုန် တောင်တယ် ။
ဒါဇင့်ကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို တွန်းခွဲရင်း သူ နေရာယူလိုက်ပြီး “ လှေကြီးထိုး..ရိုးရိုး ” ဘဲ ဒါဇင့်ကို အမြန်လိုးပါတော့တယ် ။ ဒစ်ပြဲကြီးကို နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွန့်တွန့်လေးတွေ ကြားထဲကို ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဒါဇင်ရဲ့ “ အားဟားဟား..” လို့ ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာတယ် ။
“ နာလို့လား..ဒါဇင်..” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
“ ဟင့်အင်း....နာဘူး...လုပ်မှာသာ လုပ်ပါ”လို့ ဒါဇင်က ဖြေတယ် ။
သူ့ ဒုတ်ကြီးကို ဆက်သွင်းတယ် ။ ဖိသွင်းတယ် ။ အရည်တွေ စိုရဲပေလူးယိုစီးနေတာကြောင့် သူ့ဒုတ်ကြီး လမ်းကြောင်းထဲ ကြပ်နေပေမယ့် တထစ်ထစ်နဲ့ ရှေ့တိုးဝင်သွားတယ် ။
“ အို့ဟင်း..”
ဒါဇင် နေဗလရဲ့ ကျောပြင်ကို တအား ဖက်သလို လက်သဲတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်တယ် ။ ဆက်မထိုးသေးဘဲ ကော့ထောင် တင်းမာနေတဲ့ ဒါဇင်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ ငုံပြီး စို့တယ် ။
တဖက်ပြီး တဖက်ပါ ။ ဒါဇင်က တဟင့်ဟင့်နဲ့ အသံထွက်လာတယ် ။ လီးကြီး တန်းလန်းကြီးနဲ့ ဆက်မထိုးသွင်းဘဲ နို့တွေကို အေးအေးဆေးဆေး စို့နေလို့ ။
“ ကိုကို..လုပ်ကွာ..ရပ်မထားနဲ့..”
မန္တလေးတုံးက သူ့ကို ကောင်းကောင်း လိုးပေးခဲ့ပြီး ရန်ကုန်ကို ပြန်သွားခဲ့လို့ အလိုးကောင်းတွေ ဆက် မရခဲ့လို့ ရန်ကုန်ရောက်ရင်တော့ နေဗလနဲ့ အပြတ်ကို ဆွဲကြမယ် လို့ အားခဲ မှန်းဆခဲ့တာ
လေ ။ ဒါဇင် တောင်းဆိုနေတော့လည်း နေဗလက သူ့ကို လိုးစေချင်နေပြီ ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက်ပါတယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး သူ့ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်ပြီး တဝက်လောက် သွင်းထားတဲ့ သူ့လီးကို တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး လိုးညှောင့်ပေးပါတော့တယ် ။
“ အင်း...အား....ဟင်း...”
ဒါဇင် ကျေနပ်သွားပြီ ။စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ စိုရွှဲ နူးညံ့တဲ့ ဒါဇင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဇိကနဲ ဇိကနဲ လိုးထည့်ပေးနေတယ် ။ ဒါဇင့်မျက်နှာ ချောချောလေးကို ကြည့်ပြီး လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ..။
တဏှာစိတ်တွေ ဖုံး ရမက်တွေ ထန်နေတဲ့ ဒါဇင်လည်း “ ကိုကိုလုပ်လုပ် တအား တအား..” လို့ ပြောနေတယ် ။ မြန်မြန်နဲ့ ပြင်းပြင်း လုပ်ဖို့ ပြောနေမှန်း နေဗလ သိလိုက်တယ် ။ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ခြေထောက်တွေ ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး ကွေးထားလို့ ပြူးထွက်နေတဲ့ ဒါဇင့် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ဝင်ထွက်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို တွေ့ရလို့ တအား စိတ်ကြွသွားပြီး ကြုံးကြုံးပြီး လိုးဆောင့်ပါတော့တယ် ။ ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် ဘွပ်ဘွပ် ဆိုတဲ့ အသံမျိုးစုံ ထွက်နေတယ် ။
“ ကောင်းလား..ဒါဇင်..”
“ အင်းအင်း...ကောင်းတယ်..အရမ်းကောင်းတယ်....ကိုကို.....တအားဆောင့်ပါ...ဆောင့်ပါ...ဆောင့်ပေး....ဆောင့်ပေးပါ....”
လီးနဲ့ စောက်ပတ် အဝင်အထွက်တွေ ကြမ်းနေပြီ ။ ဆီးခုံ ဆီးစပ်ခြင်း ထိရိုက်တဲ့ အသံတွေ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ။ မနားတမ်း ဆောင့်ထည့်ပေးလိုက်တာ ဒါဇင် အရမ်းကြိုက်သွားတယ် ။ ပြီးသွားတယ် ။
သူလည်း တအားကောင်းသွားပြီး ဒါဇင့် ဘိုက်သားချပ်ချပ်လေးပေါ်မှာ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ဖွေးကနဲ ဖွေးကနဲ နေအောင် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကာမအထွဋ်အထိပ် လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်း သွားရပါတယ် ။
“ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်..အလိုးတော်တဲ့ ကိုကို...ချစ်တယ် အရမ်း..”
ဒါဇင့် ချစ်စဖွယ် မျက်နှာလေးကို သူ အာဘွားတချက်ပေးလိုက်ပေမယ့် သူ့လီးကြီးိကိုတော့ ဒါဇင့် စောက်ပတ်ထဲက မထုတ်ဘဲ စိမ်ထားနေဆဲပါ ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLpR9tGwMrFdLs7TIrhpRAc37m1fx1FWCRJ30HH3Get4iBKHXUrJN61jPxmQZ-76Zb2NpzbV0-buP9hx_l4Du7kA0_iqsyrYfo-U6XfP5dTNWus_we7bSlF2sDiohWhDPeBTfAfyrvMVJY/s320/stripping.jpg
ဟန်စုယဉ်လည်း ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ပြောပြနေတာတွေကို သဘောကျနေတယ် ။

ရန်သူတော် နေဗလရဲ့ ကျဆုံးခန်းက နားထောင်လို့ ကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းသစ်လေး တပုဒ်ဘဲ ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းကိုလည်း အထင်ကြီးသွားတယ် ။

“ ဒီကောင် အလုပ်ပြုတ်သွားတာကို ဟန်စုနဲ့ ကိုကိုဇော် တွေ့ရတော့မှာပါ.....မကြာပါဘူး..ဒီကောင့်မှာ တာဝန်ရှိတယ် ဆိုပြီး ဖြုတ်ပစ်ပါလိမ့်မယ်....”

“ သူ အလုပ်ပြုတ်သွားပြီးရင်ကော ကိုကိုဇော်က ဘာထပ်လုပ်အုံးမှာလဲ...”

“ လုပ်မှာပေါ့..ဟန်စုရယ်..ဒီကောင် ဘဝ ပျက်သထက် ပျက်အောင်ကို ကိုကိုက လုပ်ဦးမှာ....သူ့ကြောင့်ကိုကိုဇော် အထိနာခဲ့တာ ချစ်လေးလည်း မှတ်မိသားနဲ့...ကံကောင်းလို့ ကိုကိုနဲ့ ချစ်လေး

ထောင်ထဲကို ရောက်သွားတော့မလို့လေ..ဟင်းဟင်း....သူ့ကို ကိုကိုတို့ကို ငိုယိုတောင်းပန်လာတဲ့အထိကို ပုံစံပေးရေး အစီအစဉ်တွေ အများကြီး ရှိသေးတယ် ...”

ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်ကျော်တွေက ဆရာကျေနပ်အောင် တဟားဟားနဲ့ အနောက်ကနေ ဝေလေလေ လိုက်လုပ်ပေးကြတယ် ။ ဗျ ုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်း အမွှာညီအကိုနှစ်ယောက်နဲ့ မေထိန်နဲ့ ထိန်ညီး ဆို

တဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက်တို့ပါ ။

ကမ္ဘာအေး လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ရှိတဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ ဌာနချု ုပ်ကြီးကို နေဗလ ရောက်လာခဲ့တယ် ။ ရုံးကြီးရဲ့ အရှေ့ ဝင်ပေါက်ပြီးမှာ မြမြသွေးက သူ့ကို စောင့်နေတယ် ။ ဒီနေ့ ဒါဇင်က သူတို့

မန္တလေးတိုင်းက ရဲတွေနဲ့ တရားခံပြေး လူဆိုးကောင် နောက်ကို ရန်ကုန်က ရဲတွေနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး လိုက်ကြမှာမို့ အိမ်က အစောကြီး ထွက်သွားတယ် ။ နေဗလကို ဌာနချုပ် ရုံးကြီးက ဒုရဲချ ုပ်က တွေ့ချင်

တယ်လို့ ခေါ်ထားလို့ နေဗလ ရောက်လာခဲ့တာပါ ။ မြမြသွေးက နေဗလကို သူတယောက်လုံး အနားမှာ ရှိနေတဲ့ အချိန် အဆိပ်ခပ်တဲ့ ကိစ္စ ဖြစ်သွားတာမို့ ဒုရဲချုပ်ကို ဝင်ရောက် တွေ့ဆုံတဲ့ နေရာ

မှာ သူလည်း လိုက်ခဲ့ပြီး ရှင်းပြဖို့ စီစဉ်ထားတယ် လို့ ပြောတယ် ။ ဒါကြောင့် မြမြသွေး လည်း ရဲဌာနချုပ်ကို ရောက်နေတာပါ ။

“ ကိုနေဗလ ..ဒါဇင် မန္တလေးက ရောက်နေတယ် ဆို..”

“ ဟုတ်တယ်..မြမြသွေး....တရားခံပြေး လိုက်ရှာဖို့ ရောက်လာတာ..”

“ သူ ဘယ်မှာ တည်းနေလဲ သိလား..”

“ အာ..သူ ကျနော့် တိုက်ခန်းမှာ တည်းတယ်..မြမြသွေး....”

မြမြသွေးက နေဗလကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး..“ ဟုတ်လား...ကျမ မသိလို့..သိရင် လာခဲ့ပါတယ်..သူ့ကို တနေရာရာကို ခေါ်သွားပြီး ထမင်းလေးဘာလေး ကျွေးချင်လို့...သူက ကျမတို့

မန္တလေးမှာ တုံးက အရမ်း လိုက်ပို့ပေး..ဂရုစိုက် ကျွေး းမွေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား...” လို့ ပြောလိုက်ပါတယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ နေဗလ အပေါ်ဆုံးထပ်က ဒုရဲချ ုပ်ရဲ့ ရုံးခန်းကို တက်ခဲ့ကြတယ် ။

( ဒုရဲချ ုပ် ဒေါ်နွယ်နွယ်ကျော်မြင့် ) ဆိုတဲ့ ကြေးဝါဆိုင်းဘုတ်ကြီး ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ နံရံ နဲ့ ပါလစ်ရောင် တဖိတ်ဖိတ်နဲ့ ကျွန်းတံခါးကြီးကို တွေ့ရတဲ့ ဒုရဲချုပ်ရဲ့ ရုံးခန်းအပြင်ဖက်မှာ ဧည့်သည်တွေအတွက်

ဆိုဖာခုံတွေ အများကြီး ချထားတာ တွေ့ရလို့ မြမြသွေးက “ လာ ကျမတို့ ခဏ ထိုင်စောင့်ရအောင်” လို့ ပြောပြီး ဆိုဖါ အနက်ရောင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ရင်း နေဗလကို ခေါ်လိုက်တယ် ။

နေဗလ လည်း မြမြသွေးနဲ့ အတူ ယှဉ်တွဲပြီး ထိုင်လိုက်တယ် ။

ဒီအချိန်မှာ သာကေတ သူဌေးရပ်ကွက်က ဒေါ်ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ခြံဝင်းကြီး အနားက ရေစင်ကြီး အပေါ်မှာ ဒါဇင် ရှိနေတယ် ။

ဒါဇင်လည်း မူးယစ်ဆေးဝါး ဂိုဏ်းက ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင်နေတဲ့ လူဆိုးကို လိုက်ဖမ်းဖို့ ရန်ကုန်ကို လာခဲ့တာပါ ။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ နေဗလနဲ့ နေဗလရဲ့ တိုက်ခန်းမှာ သွားနေပြီး

ကာမပွဲကြမ်းတွေ တပွဲပြီး တပွဲ နွှဲ လိုက်ကြတဲ့ အချိန် နေဗလက သူ ဌာနဆိုင်ရာ စုံစမ်းမှု ( ဒီအီး ) ဖြစ်နေရတာကို ပြောပြခဲ့တယ် ။ နေဗလ တာဝန်ချိန်မှာ ရမ်းကားတဲ့ သင်္ဘောသားတစု

အချုပ်ခန်းထဲမှာ အဆိပ် ခတ်ခံရလို့ သေကြတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ။

ဒါဇင်လည်း ချစ်သူရဲ့ အခက်အခဲကို ဝင် ကူညီ ဖြေရှင်းချင်တာနဲ့ သူနဲ့ အတူတူ မူးယစ်ဆေး ဂိုဏ်းဝင်ကို လိုက်ရှာဖမ်းဆီးမယ့် ရဲအုပ် တင်ထွန်းဇံကို သူ မလိုက်သေးဘူး လို့ တီးတိုး

မှာကြားလိုက်ပြီး နေဗလတို့ အမှုကိစ္စကို စိတ်ဝင်စားစွာနဲ့ လိုက်လံ စုံစမ်း ထောက်လှမ်း ပါတော့တယ် ။

ဘယ်သူ အဆိပ်ခတ်သလဲ ။

နေဗလ တိုက်ခန်းမှာ ဗုံးလာထောင်တာ ဘယ်သူတွေလဲ ။ သူတို့ နောက်ကွယ်မှာ ဘယ်သူတွေ ရှိသလဲ ။

ဗုံးလာထောင်တဲ့ လူတွေနဲ့ အဆိပ်ခတ်တဲ့ လူတွေက တစုထဲလား ။

ဒါဇင် လိုက် စုံစမ်းတယ် ။

သီလဝါ ဆိပ်ကမ်းကို သွားတယ် ။

စစချင်း သင်္ဘောသားတွေက စော်လေးနှစ်ကောင်ကို ပင့်သွားတဲ့ နေရာက စတယ် ။ ဘားမားဂဲလ် ဆိုတဲ့ အရက်နဲ့ စားစရာရောင်းတဲ့ ဆိုင်ကနေ စ စုံစမ်းတယ် ။ ဆိုင်ရှင် လူဝကြီး

အကြောင်း လေ့လာတယ် ။ လူဝကြီးက မိန်းမထိန်း ( ဖါခေါင်း ) အလုပ်ကိုလည်း လုပ်တဲ့လူ ။

သူ့နောက်ကွယ်မှာ သူ့ကို ကြိုးကိုင်နေတာက ဒေဝဒတ် ဇော်ဝင်း ..။

အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ ရေသန့်ပုလင်းတွေကို ရောင်းလိုက်တဲ့ စတိုးဆိုင်လေး ကိုလည်း လေ့လာတယ် ။ ဘယ်သူပိုင်လဲ ။ ရေသန့်ဘူး ကပ်လိုက်တွေက ဘယ်သူက လာသွင်းသလဲ ။ လာသွင်းတဲ့

လူက ရေသန့် စက်ရုံက မဟုတ်ဘူး ။ တရုတ်တန်း တနေရာက ထုတ်လုပ်တဲ့ အတုတွေ ဖြစ်နေတယ် ။

ဟန်စုယဉ်ရဲ့ တိုက်ကြီးထဲကို မှန်ပြောင်းနဲ့ ဆိုရင် လှမ်း မြင်နိုင်တဲ့ ရေစင်ကြီးပေါ် တက်ပြီး အဲဒီကနေ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ တိုက်ထဲကို ဒါဇင် ချောင်းမြောင်းနေတယ် ။

အားကောင်းတဲ့ မှန်ပြောင်းတလက်နဲ့ ဒါဇင် ရောက်နေတယ် ။

သူ့စုံစမ်းထောက်လှမ်းချက်တွေ အရ ဒီကို ရောက်လာတာ ။ အားလုံးကို ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တော့ အဓိက တရားခံက ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ဖြစ်နေတယ် ။ ကျောင်းတော်က ရန်စ ..အရင်က သူခံခဲ့ရတာ

ကို မကျေနပ်ဘဲ လက်စားချေဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ဇော်ဝင်းရဲ့ လက်ချက် ဆိုတာ ဒါဇင် သိလာတယ် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့က သူတို့ တပည့်လေးယောက်နဲ့ စကားထိုင်ပြောပြီး တော်တော်ကြာလာတော့ တပည့်တွေထဲက မေထိန်နဲ့ ထိန်ညီး နှစ်ယောက်ကို ပောက်ထပ်က ထမင်းစားခန်း

ကြီးမှာ ညနေစာ အထူး စားကြဖို့ ပြင်ဆင်ခိုင်းသလို ဗျတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်း အမွှာညီအကိုတွေကိုလည်း ကန်တော်ကလေး ရပ်ကွက်မှာ အသစ်ဖွင့်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ကနေ ဆိတ်သား ကြက်သား

အမဲသား ဟင်းမျိ ုးစုံကို ဝယ်ခိုင်းလိုက်တယ် ။

သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲလည်း ရှိသွားရော ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းက “ ကဲ ဟန်စုရေ..ကိုကိုဇော်တို့ နှစ်ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြရအောင်ကွာ...” လို့ပြောပြီး ဟန်စုယဉ်ရဲ့

လက်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးကို ဆွဲကိုင်ဆုပ်ပြီး ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားလိုက်ပါတယ် ။

ရေစင်ကြီးပေါ် ရောက်နေတဲ့ ဒါဇင် ဟန်စုယဉ်နဲ့ ဇော်ဝင်းတို့ကို အဝေးကြည့် မှန်ပြောင်းနဲ့ ချောင်းမြောင်းနေတယ် ။

တိုက်ကြီး အပေါ်ထပ်က ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အိပ်ခန်းကြီးထဲကို တူယှဉ်တွဲပြီး ဝင်ရောက်သွားတဲ့ ဇော်ဝင်းနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့အတွဲကို ခန်းဆီးတွေ ကာမထားတဲ့ မှန်ကျယ် ပြူတင်းပေါက်ကြီးကနေ

မြင်နေရတယ် ။

ဒါဇင် နေဗလ ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ် ။ နေဗလ က ဒုရဲချုပ်ကို မြမြသွေးနဲ့ အတူ ဝင်တွေ့ပြီး မြမြသွေးနဲ့ ထမင်း အတူတူ စားနေတယ် ဆိုတာ ဒါဇင် သိလိုက်ရတော့ မိန်းမသဘာဝ

သဝန်တိုစိတ်လေး ဝင်သွားတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဟန်ဆောင်ပြီး သူ စုံစမ်းထောက်လှမ်းတဲ့ ကိစ္စကို ပြောပြလိုက်တယ် ။

“ ကိုကို ဒါဇင် စုံစမ်းတော့ အဆိပ်ခတ်တာ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ သိရပြီ.....” လို့ နေဗလကို ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဟုတ်လား...ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ....”

“ ကိုကို့ရဲ့ ရန်သူဟောင်း ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း လေ..သူ့လက်ချက်....”

“ ဟင်..ဟုတ်လား....ဒါဇင် မြမြသွေး လည်း နားထောင်နေတယ် ...ကိုကိုတို့ အထောက်အထား ခိုင်ခိုင်လုံလုံနဲ့ အထက်လူကြီးတွေကို ရှင်းပြလိုက်နိုင်ရင် ကိုကို ပေါ့ဆလို့ ဆိုပြီး အပြစ်တင်တော့

မှာ မဟုတ်ဘူး ...”

“ အင်း...အချုပ်တရားခံတွေကို ရေတိုက်တာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာဘဲ ကိုကိုရယ် ...ဒီလိုလဲ ဘယ်တုံးက ဖြစ်ဖူးလို့လဲ ..အခုဟာက သူတို့ လုပ်ရပ်က ယုတ်မာလွန်းပါတယ် ...”

မြမြသွေးက ဝင်ပြောတယ် ။ “ ဒါဇင်..မမတို့ ဒုရဲချုပ်ကို သေသေချာချာ ရှင်းပြခဲ့ပါတယ် ...အခု ဒါဇင် ပြောသလို ဇော်ဝင်းတို့ လက်ချက်ဆိုတာ အထောက်အထား ပြနိုင်ပြီး သူတို့ကို ဆွဲစိလိုက်နိုင်ရင်

အားလုံး ပြေလည်သွားမှာပါ....”

“ ဒါဇင် သူတို့ကို ဆွဲစိနိုင်ဖို့ အထောက်အထားတွေ မရရအောင် ရှာမှာပါ...မမ ”

ဒီအချိန်မှာ ဒါဇင့် မှန်ပြောင်းထဲမှာ မြင်နေရတာတွေက စိတ်လှုပ်ရှား စရာတွေ ဖြစ်လာလို့ နေဗလနဲ့ မြမြသွေးကို စကား ဖြတ်လိုက်ရတယ် ။

အိပ်ခန်းထဲက ဇော်ဝင်းနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ကို တခုမကျန် ချွတ်ချပစ်လိုက်ကြလို့ပါ ။ အားကောင်းတဲ့ မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဒါဇင်လဲ အဝတ်

မဲ့ သွားတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို အနီးကပ် မြင်နေရတာ တဟိဟိနဲ့ သဘောကျနေရတယ် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ ပေါင်ကြားက အမွှေးမဲမဲ လိန်လိန်ကောက်ကောက် တွေ ကြားထဲက ထိုးထောင်ထွက်နေတဲ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ် ဒုတ်ညိုပြီးက ထိပ်ဖူးကားကားကြီးနဲ့ အသဲယား ရင်တုန်စရာ

ကြီး ...။ ဒီဒုတ်တန်ကြီး အောက်မှာလည်း တွဲကျနေတဲ့ အလုံးကြီးနှစ်လုံးက အမွှေးဖွားဖွားနဲ့ ..။

ဒါဇင်အဖို့ ယောကျ်ား တန်ဆာကို မြင်ဖူးရတာ ဒီတခါက ဒုတိယ အကြိမ် ပါ ။ နေဗလရဲ့ တန်ဆာချောင်းက သူမအတွက် ပထမဆုံး ကြုံဖူးရတဲ့ ယောကျ်ား တန်ဆာပေါ့ ။ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့

လိင်ချောင်းက နေဗလ ထက်တောင် ကြီးမား ရှည်လျားလိမ့်မယ် လို့ ဒါဇင့် စိတ်ထဲ ထင်မိတယ် ။ ဒါဇင်လည်း ဒီတန်ဆာကြီးကိုဘဲ အနီးကပ် ဇွန်းနဲ့ ဆွဲယူပြီး စိုက်ကြည့်နေမိတယ် ။

ဟန်စုယဉ် က ဇော်ဝင်းရဲ့ ရှေ့မှာ ဆတ်ကနဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး လုံးပတ်တုတ်တုတ် အတန်ကြီးကို လက်နဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်တာကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရတော့ ဒါဇင် ရင်တွေ ထိတ်ကနဲ တုန်သွားတယ် ။

ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ အတန်ချောင်းရဲ့ အရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ ။ ဟန်စုယဉ်က ဇော်ဝင်းကို မော့ကြည့်ပြီး တခုခု ပြောလိုက်တာကို မြင်နေရတယ် ။ ဇော်ဝင်းက တခုခု ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။

ဟန်စု.ယဉ် လိင်တန်ထိပ်ပိုင်း အထစ်ကားကားကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ အိုး...စုတ်ပေးနေပြီ ။ မှန်ပြောင်းက ဘယ်လောက် ပြတ်သား ကြည်လင်သလဲ ဆိုရင် ဟန်စုယဉ်

လျာလေးနဲ့ သိမ်းလှိမ့်ပေးနေတာကိုပါ ဒါဇင် ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နေရတယ် ။ ဒါဇင့် ကိုယ်လုံးလေး ကာမအရှိန်တွေကြောင့် ပူနွေးလာတယ် ။

ဇော်ဝင်းနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ဆီက ဘာများ သဲလွန်စ ရမလဲလို့ လာတက်ချောင်းတာ ကာမပွဲကြမ်းနဲ့ လာတိုးနေတဲ့ သူ့အဖြစ်ကလည်း ထူးခြားတယ် ။ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဇော်ဝင်းရဲ့

ဒုတ်ကြီးက မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေတယ် ။ ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ အတန်ကြီးကို စုတ်ပေးနေတဲ့ ဟန်စုယဉ်ဟာ သူမပေါင်ကြားထဲကို လက်တဖက်ထည့်လို့ အစိကို ချေနယ်နေတာကိုလည်း ဒါဇင် တွေ့နေ

ရတယ် ။ ဟော..ဇော်ဝင်းက ဘာပြောလိုက်သလဲ မသိဘူး ။ ဟန်စုယဉ် အတန်ချောင်းကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေတာကနေ ရပ်သွားတယ် ။ ဘာလုပ်ကြအုံးမလဲ ..။ ဒါဇင် စိတ်ဝင်တစားနဲ့ သေသေချာ

ချာ စောင့်ကြည့်နေမိတယ် ။ ဇော်ဝင်းက ဟန်စုယဉ်ကို ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တွေကို ဆွဲကားလိုက်တာကို ဒါဇင် မြင်နေရတယ် ။ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ဖေါင်းမို့တဲ့ အဖုတ်ကြီးကိုလည်း

မျက်နှာကျက်က မီးရောင်ကြောင့် ဒါဇင် ဝင်းလက် ရှင်းလင်းစွာနဲ့ တွေ့နေရတယ် ။ ဇော်ဝင်း ကော်ဇော ခင်းထားတဲ့ာ့မ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အဖုတ်ကြီးကို နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။

ဟင်း..ဒါဇင်လည်း ကာမပွဲကြမ်းကို တိတ်တခိုး ချောင်းမြောင်းကြည့်နေရင်း ကာမစိတ်တွေ ထကြွသထက် ထကြွလာတယ် ။ မှနပြောင်းက ဇွန်းကို အနီးဆုံး အထိ ဆွဲကပ်ယူလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်

ုတော့ ဇော်ဝင်းရဲ့ လျာကြီးက ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အဖုတ်အကွဲမြောင်းကို အောက်ကနေ အထက်ကို ပင့်ပင့်ပြီး ယက်ပေးနေပြီ ။

ဒါဇင်လည်း ဒေါက်ထောက်ထားတဲ့ မှန်ပြောင်းကို ဝပ်လျားထိုး မှောက်လျက် ကြည့်နေရင်း လက်တဖက်က ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို တရွေ့ရွေ့ဆင်းသွားပြီး ဝတ်ထားတဲ့ အသားပျော့အသားကပ် ဘောင်း

ဘီ အပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားက အဖုတ်ဆီကို ရောက်သွားမိတယ် ။ မှန်ပြောင်းထဲမှာ ဇော်ဝင်းက ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ဖိဖိ ယက်နေတဲ့အချိန် ဒါဇင်ရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ယားစို

နေတဲ့ သူမအဖုတ်ပေါ်မှာ ဖွဖွလေး ပွတ်တိုက်မိနေတယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကြွထနေတယ် ။ နေဗလဆီကို ပြေးသွားပြီး ဟန်စုယဉ် ကို ဇော်ဝင်း ပေးနေတဲ့ ဘာဂျာမျိ ုး ဒါဇင့်ကိုလည်း

ပေးပါလို့ တောင်းခံချင်မိနေတယ် ။ ဒါဇင် ကိုယ့်ဖါသာ ပွတ်နေမိပြီး မျက်လုံးလေးတွေကို ပိတ်ထားလိုက်မိတယ် ။ အင်း...အား...အစိနေရာလေးကို ဖိဖိ ပွတ်နေတာလေးကို မရပ်လိုက်ချင်ဘူး ။ ဖိပွတ်

ရင်း ထပ်ထပ် ဖိပွတ်ချင်မိနေတယ် ။ အို...မရပ်ချင်ဘူး...အင်း......အင်း.....မျက်လုံးတွေ ဖွင့်လိုက်ပြီး မှန်ပြောင်းကို ပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ။

ဟယ်....သူတို့ လုပ်နေကြပြီ ....။ ဟန်စုယဉ်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မတင်ပြီး ဇော်ဝင်း လိုးနေပြီ ။ ဇော်ဝင်းရဲ့ လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီး ဟန်စုယဉ်ရဲ့ အဖုတ်ထဲကို တစွပ်စွပ် ဝင်ထွက်နေတာတွေကို အနီး

ကပ် တွေ့နေရတယ် ။ တချက်တချက်မှာလည်း ဇော်ဝင်းက ဟန်စုယဉ်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက် နို့သီးခေါင်းတွေကို စို့စုတ်လိုက် လုပ်နေတယ် ။

ဒါဇင့် ပင်တီလေးထဲမှာလည်း အရည်တွေ အိုင်ထွန်း ရွှဲစိုနေပြီ ။

ဒီအချိန်မှာ ဒါဇင့် ဂျာကင်အိတ်ထဲက ဟန်းဖုန်းလေး တအင်အင်နဲ့ လှုပ်လာတယ် ။ ဒါဇင်နဲ့ အတူတူ မန္တလေးကနေ တရားခံပြေး လိုက်ဖို့ အတူတူ လာခဲ့ကြတဲ့ ရဲအုပ် တင်ထွန်းဇံ ခေါ်တာ ။

“ ကိုတင်ထွန်းဇံ..ဘာထူးလဲ....တူးနောင်ကို တွေ့ပြီလား ...“

“ အင်း..အဲဒီဟာအကြောင်း ပြောမလို့ဘဲ..ဒါဇင် ကျနော့်ဆီကို လာနိုင်မလား..တူးနောင်ကို ဆွဲစိဖို့ ကျနော် တယောက်ထဲနဲ့ မလွယ်ဘူး..ဒါဇင်ပါ ကူမှ ရမယ်....ဒီကောင် လွတ်သွားလို့လည်း

မဖြစ်ဘူးလေ ..ဒါဇင် လိုက်လာခဲ့ပါလား....”

“ အိုကေလေ..ကိုတင်ထွန်းဇံ..ဒါဇင် လာခဲ့မယ်..ဘယ်ကို လာရမလဲ...”

“ ၁၉လမ်း ထိပ်မှာ ဆုံမယ် ....”

“ ကောင်းပြီ...စောင့်နေနော်....ဒါဘဲ...”

မှန်ပြောင်းထဲကနေ ဇော်ဝင်းနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ အတွဲကို တချက် ပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဒါဇင် ကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဇော်ဝင်းက ဟန်စုယဉ်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို သူ့လီးကြီးထဲက သုတ်ရည်တွေ

တဖပ်ဖပ်နဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လို့ ဟန်စုယဉ် မျက်နှာအနှံ့ သုတ်ရည် ပျစ်ပျစ်တွေ ပေလူးသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဒါဇင် သက်ပြင်းတချက် ချပြီး မှန်ပြောင်းကို ဖြုတ်သိမ်းလိုက်တယ် ။ဒါဇင် ၁၉လမ်းထိပ်ကို ရောက်သွားတော့ သူ့တွဲဖက် တင်ထွန်းဇံကို လမ်းဘေးခုန်ခင်း ဆာတေးဆိုင်မှာ ထိုင်နေတာကို တွေ့ရတယ် ။ တိုက်ဂါးဘီယာတဘူးနဲ့ ဆာတေးတပွဲကိုလည်း သူ့စားပွဲမှာ တွေ့ရ

တယ် ။ ဒါဇင်က အလာလမ်းမှာ နေဗလကို ဖုန်းဆက်ပြီး တင်ထွန်းဇံကို တရားခံဖမ်းတာ ကူညီလိုက်အုံးမယ် လို့ ပြောတော့ နေဗလက သူလည်း လာကူချင်တယ် လို့ ပြောတယ် ။

ဒါဇင်လည်း နေဗလက လတ်တလော ဒီအီး ( ဌာနဆိုင်ရာ စုံစမ်းစစ်ဆေးမှု ) ဖြစ်နေတော့ ရဲလုပ်ငန်းတာဝန်ကို လုပ်ခွင့် မရှိဘူး ဆိုတာကို သိလို့ “မလာနဲ့ ကိုကို ”

လို့ ပြောပေမယ့် နေဗလက ပြောလို့ မရဘူး ။

ဒါဇင့်အတွက် စိတ်ပူပြီး ၁၉လမ်းကို လိုက်လာမယ်တဲ့ ။

ဒါဇင်က တင်ထွန်းဇံရဲ့ စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။ တင်ထွန်းဇံက “ ဒါဇင်...ဟိုတိုက်အဖြူကြီးရဲ့ ဆယ်ထပ် ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှာ ဟိုကောင် ရှိနေတာ ...စော်တကောင်နဲ့ အတူ သူ နှပ်နေတာ .” လို့

ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ် ။ “ ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ...ကိုတင်ထွန်းဇံ....” လို့ ဒါဇင်က မေးလိုက်တယ် ။ တင်ထွန်းဇံက “ ကျနော် စောင့်နေတာ ကြာပြီ..ဒီနေရာက

အစားအသောက်တွေ ပေါများတာကြောင့် တူးနောင် က စော်နဲ့ ဆိုတော့ မကြာခင်တော့ အစား ဆင်းစားမှာဘဲ ဒါဇင်...ဒီလို ဆင်းလာစားတဲ့အခါ ကျနော်တို့ ဆွဲစိလိုက်တာပေါ့...” လို့ ပြောတယ် ။

တိုက်အဖြူကြီးသည် တကယ်တော့ သမီးရည်းစာ စုံတွဲတွေ လာဖြုတ်ဖို့ ငှားစားတဲ့ “ ဘိ ”တခုပါ ။

တူးနောင်လည်း နိုက်ကလပ်မှာ ညိလာတဲ့ “မူးမူး ” ဆိုတဲ့ ချာတိတ်မကို သည်အခန်းကို ခေါ်လာပြီး ရေရေလည်လည် ဗျင်းနေတာ ။ နှစ်ချီ ကောင်းကောင်း ဆွဲပြီးပေမယ့် မူးမူးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ပလူး

ကြရင်း သူ့စိတ်တွေ ပြန်ထကြွလာပြန်တော့ တတိယအချီ ဆွဲဖို့ တာစူနေပြီ ။ မူးမူးကလည်း ပိုက်ဆံရတာထက် တူးနောင်လို ကောင်ချောလေးနဲ့ ညိရတာ တွဲရတာ ဖြုတ်ရတာကို အရမ်း သဘောကျ

ကျေနပ်နေတယ် ။ တူးနောင်က ငွေကို ရေလိုသုံးနိုင်တဲ့ အပြင် ကျစ်လစ်သန်မာတဲ့ ဇာတ်လိုက်ရုပ်နဲ့ ကောင်လေး မဟုတ်လား ။

မန ္တလေး မိုးကုတ် လားရှိုး လို နေရာတွေမှာ မူးယစ်ဆေးဂိုဏ်းမှာ နေရာရတဲ့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် တူးနောင်က နံမည်ကြီး ဖြစ်တယ် ။ မန္တလေးတိုင်းက ရဲတွေ ပိုက်စိပ်တိုက် လိုက်ရှာနေလို့ တူးနောင်လဲ

ရန်ကုန်ကို ဆင်းလာရှောင်နေတာ ။ ပုန်းနေတာ ။ ဝါသနာကို မအောင့်နိုင်လို့ နိုက်ကလပ်က မူးမူး ကို ပင့်လာပြီး ကောင်းကောင်းဆော်နေတယ် ။

မူးမူးက “ ကိုတူးနောင်..ဒီတခါ ဗြုံးပြီးရင် မူးတို့ တခုခု သွားစားရအောင်ကွာ....မူးမူး ဆာနေပြီ..ဟင့်..သူက သူများကို လိုးပြီးရင်း လိုးရင်းဘဲ ..အစားတော့ မကျွေးဘူး....” လို့ ညုသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်

တယ် ။ တူးနောင်ကလည်း...“ ကျွေးမှာပေါ့ မူးမူးရယ်...ဆာတေးတို့ ကြေးအိုးတို့ မစားခင် မုံရွာ ဝက်အူချောင်းကို အရင်ဆုံး စားထားလိုက်ပါအုံး...” လို့ ပြောပြီး ပြန်လည် တောင်မတ် ကြီးထွားလာ

တဲ့ သူ့ငပဲကြီးကို မူးမူးရဲ့ ပါးစပ်နားကို တိုးကပ်ပေးလိုက်တယ် ။ မူးမူးလည်း သူ့ကို ၂ကြိမ် လိုးပြီးသား လီးတန်ကြီးကို ငုံကာ စုတ်ယူလိုက်ပါတော့တယ် ။

ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ လီးတန်ရဲ့ ဒစ်လုံးဖျားကို စုတ်ပေးနေတာကြောင့် တူးနောင် အရသာတွေ့သွားပြီး မူးမူးရဲ့ ခေါင်းလေးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ခါးလေးကော့ မျက်လုံးလေး ပိတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေ

ပါတယ် ။ မူးမူးကလည်း ၂ကြိမ်းတောင် ကောင်းကောင်း ပြီးထားလို့ စိတ်သိပ် မရှိတော့ပေမယ့် သူ့ကို ပြီးအောင် မြန်မြန် လုပ်ပေးပြီး အောက်ကို ဆင်း..ထမင်းစားသောက်ချင်နေတယ် ။ လုံးပတ်

တုတ်တုတ် နဲ့တူးနောင်ရဲ့ လီးကြီးက ငံကျိကျိနဲ့ ပါးစပ်ထဲ အပြည့် ဖြစ်နေအောင် တုတ်ဖြိုးလွန်းနေတယ် ။ စုတ်ရင်း စုတ်ရင်းနဲ့ မူးမူးရဲ့ စောက်ပတ်လည်း ယားလာရတယ် ။ တူးနောင်လည်း မူးမူး

စုတ်ပေးတာကို ခံနေရင်း နံရံက နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ် ။

“ ဟား...ခွန်မှိ ုင်း လာမယ်က အချိန် နီးနေပြီ.....”

တတိယအချီလည်း ဖြစ် အချိန်လည်း သိပ် မရတော့တာကြောင့် မလိုးတော့ဘဲ လီးစုတ်တာနဲ့ဘဲ ပြီးလိုက်ဖို့ တူးနောင် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး မူးမူး စုတ်နေတဲ့ အချိန် သူ့လီးကို မူးမူး ပါးစပ်ထဲကို ထိုး

ညှောင့်ပါတော့တယ် ။ မူးမူးကလည်း သူ့ကို မြန်မြန် ပြီးစေချင်တော့ တအားနင်း စုတ်..သူကလည်း ထိုးညှောင့်ဆိုတော့ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ မူးမူး ပါးစပ်ထဲကို သူ့သုတ်ရည် ပူပူ နွေးနွေးတွေ တ

တဖျောဖျောနဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး “ ပြီး ” သွားရတယ် ။ မူးမူးလည်း အာခေါင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်ပါတယ် ။ မူးမူး အဲလို မြိုချနေကျပါ ။

တူးနောင် အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်သလို မူးမူးကို အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ဖို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ခွန်မှိ ုင်းလည်း ခုလောက် ဆိုရင် လမ်းထိပ်မှာ ရောက်နေလောက်ရောပေါ့ လို့ သူတွေးနေတယ် ။

“ ကဲ မူးမူးရေ..စားချင်တာ တဝ စားပေတော့..ညကျရင်တော့ တကြောင်း နှစ်ကြောင်း လောက်တော့ ထပ်ဆွဲကြရအောင်ကွာ....” လို့ ရေချိုးခန်းထဲ သေးထိုင်ပေါက်နေတဲ့ မူးမူးကို ပြောလိုက်ရင်း

စားပွဲအံဆွဲထဲ ခဏ ထည့်ထားတဲ့ သူ့သေနတ်နှစ်လက်ကို စစ်ဆေးပြီး နောက်ကျော ဘောင်းဘီကြားမှာ ထိုးထည့်ထားလိုက်ပါတယ် ။

C Z ပွိုင့်၄၅ ပစ္စတိုနှစ်လက် ပါ ။ ပစ္စတိုနှစ်လက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ပစ်ခတ်တတ်တဲ့ တူးနောင်ကို ရဲတွေ အရမ်း လန့်ကြတယ် ။ တူးနောင်က စိတ်မထင်ရင် ရဲစခန်းထဲတောင် ဝင်ပစ်တာ ။

ဓါတ်လှေခါးနဲ့ ဆင်းခဲ့ကြတယ် ။

အနက်ရောင် ဝမ်းဆက် ဝတ်ထားတဲ့ မူးမူးက အသားဖြူဖြူ တောင့်တောင့် ကရင်တရုတ်ကပြားမ ..။ တူးနောင်ရဲ့ လက်မောင်းကို တွဲချိတ် ဖက်တွယ်ပြီး တီတီတာတာ နဲ့ ထမင်းစားပြီးရင် အနားက

စိန်ဂေဟာ မီနီမောလ် ကို သွားကြရအောင်လို့ တောင်းဆိုနေတယ် ။

“ မူးမူး ဘာစားမလဲဟင်...”

“ စားချင်တာကတော့ ထမင်းပေါင်း နဲ့ ဝက်နံရိုးကျန်မဆိုင်ဟင်းချိ ု ...”

“ ဒါဆို စဉ့်အိုးတန်းလမ်းဖက်ကို သွားရမယ်....”

“ သွားမယ်လေ ....”

တူးနောင်သည် လမ်းထိပ်မှာ ဇော်မှိုင်း ရောက်နေပြီလား ဆိုတာကို ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဇော်မှိုင်း ရောက်နေတယ် ။ သို့ပေမယ့် ဇော်မှိ ုင်း ပုံစံက အေးအေးဆေးဆေး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မဟုတ်ဘူး ။

သူဝတ်ထားတဲ့ မိုးကာဂျာကင်အပါးစားလေးထဲကို လက်နှိုက်ပြီး တူးနောင်နဲ့ မူးမူး ဆီကို တိုးကပ်လာတယ် ။

“ တူးနောင်..ဒိုး..ဒိုး...ဒိုးတော့..”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကိုဇော်မှိ ုင်း....”

“ အရပ်ဝတ်နဲ့ ရဲတွေ ရှိနေတယ်..မင်းကို လာဆွဲတာ ဖြစ်မယ်....”

“ ဟင်..ဘယ်မှာလဲ....”

တူးနောင်က သူ့ကျောမှာ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်တွေကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာ တင်ထွန်းဇံနဲ့ ဒါဇင်တို့က သူတို့ ခါးကြားမှာ ဖွက်ထိုးထားတဲ့ သေနတ်တွေကို ရုတ်ချည်း ဆွဲထုတ်လိုက်

ကြပြီး တူးနောင်ကို ထိုးချိန်လိုက်တယ် ။

“ တူးနောင်..မင်း မပြေးနဲ့..လက်မြှောက်ထားလိုက်...”

တူးနောင်က သူတို့ ပြောတာကို မနာခံဘူး ။ မိုက်မိုက်မဲမဲ သေနတ်တွေကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံတို့ကို ပစ်ခတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ ဇော်မှိ ုင်းလည်း တူးနောင်ကို မကယ်လို့ မဖြစ်တော့ဘူး

ဆိုတော့ သူ့ခါးကြားက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံကို စတင် ပစ်ခတ်တော့တာဘဲ ။

ဒိန်း..ဒိန်း

ကျယ်လောင်တဲ့ သေနတ်သံနှစ်ချက် လူစည်ကားတဲ့ ၁၉လမ်းထဲ ထွက်ပေါ်လာတယ် ။ ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံတို့က ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူတို့ကို ပစ်ခတ်တဲ့ ဇော်မှိ ုင်းကို ပြန်လှန် ပစ်ခတ်ကြတယ် ။

ဒိန်းဒိန်း ဒိန်း....။

လူတွေ ကြောက်လန့်တကြား ပြေးလွှား နေတယ် ။ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ် ။ ဇော်မှိ ုင်းရဲ့ လက်မောင်းကို ကျည်ထိသွားပြီး ဇော်မှိ ုင်း ဒူးထောက်ရက် ကျသွားတယ်

။ သေနတ်လွတ်ကျတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ တူးနောင်က ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံကို သေနတ်နှစ်လက်နဲ့ ပစ်ခတ်ဖို့ ထိုးချိန်လိုက်တယ် ။

အဖြစ်အပျက်တွေက မြန်ဆန်လှတယ် ။

ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံက တူးနောင်ကို ဝိုင်းပစ်ကြတယ် ။ ထိန်း....ထိန်း..ဒိန်း...။ အနီးကပ် ပစ်ခတ်ကြတာ ။ တူးနောင်ရဲ့ ဘိုက်ကို ထိသွားသလို တူးနောင် ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံတွေအနက် တတောင့်က ဒါဇင့်ဘိုက်ကို ထိသွားတယ် ။

“ အားးးး.....”

ဒီအချိန်မှာ လမ်းထိပ်ကနေ နေဗလ ပြေးလာနေတာကို ဒါဇင်နဲ့ တင်ထွန်းဇံ တွေ့လိုက်ကြရတယ် ။ ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့ တူးနောင်ကို ဆာတေးဆိုင်က ခေါက်ကုလားထိုင်နဲ့ ဖြတ်ရိုက်ထည့်လိုက်

တယ် ။ ဖြောင်းကနဲ အသံနဲ့ တူးနောင် ယိမ်းယိုင်သွားရတယ် ။ သေနတ် လက်ထဲက လွတ်ကျသွားတယ် ။ နေဗလ နောက်ထပ်တချက် ထပ်ရိုက်ထည့်တယ် ။ တူးနောင် ဝုန်းကနဲ မြေပေါ်ကို လဲကျ

သွားတယ် ။ တင်ထွန်းဇံက ဇော်မှိ ုင်းကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ပြီး ဖမ်းတယ် ။

“ ဟေ့ကောင်...လက်ကို ခေါင်းပေါ်တင်ထား..ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်...ခိုင်းတာကို လုပ် ..ပစ်သတ်ပစ်မှာနော်...”

နေဗလ ဒါဇင်ကို ပြေးပွေ့ယူလိုက်တယ် ။ သူ့လက်ထဲက ဖုန်းနဲ့လည်း လူနာတင်ကား ခေါ်ဖို့ လုပ်တယ် ။ ဒါဇင်က ဘိုက်ကို လက်နဲ့ ဖိရင်း ရှုံ့မဲ့နေတယ် ။ ဇော်မှိ ုင်းလည်း တင်ထွန်းဇံက

လက်ထိပ်ခတ်တာကို ခံလိုက်ရတယ် ။ တူးနောင်ကတော့ နေဗလ ရိုက်ချက်နဲ့ သတိလစ်နေတယ် ။ တူးနောင်ရဲ့ စော် မူးမူးကတော့ ပြေးပြီ ။

တူးနောင်လည်း သတိပြန်လည်လာပြီး ဒူးထောက်ရက် ရှိနေတဲ့အချိန် တင်ထွန်းဇံက သူ့ကို လက်ထိပ်ခတ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ် ။

လူနာတင်ကားနဲ့ ဒါဇင့်ကို ဆေးရုံကို ခေါ်သွားနေတယ် ။ ဒါဇင့်ဘေးမှာ နေဗလ ပါသွားတယ် ။ ဒါဇင် ဆေးရုံကို အချိန်မှီ ရောက်လို့ ဆရာဝန်တွေက မစိုးရိမ်ပါနဲ့ သူတို့ ကုသပေးနိုင်တယ်

လို့ နှေလကို ပြောတယ် ။ ဒါဇင့်ဘိုက်ထဲက ကျည်ဆံကို ချက်ချင်းဘဲ ခွဲစိတ် ထုတ်ယူပေးကြတယ် ။ နေဗလကတော့ ဒါဇင့်အတွက် အရမ်း စိတ်ပူနေတယ် ။

တင်ထွန်းဇံလည်း တူးနောင်ကို ရဲဌာနချ ုပ်က အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်တယ် ။ ဇော်မှိ ုင်းလက်က ကျည်ထိ ဒါဏ်ရာကို ဆေးကုပေးဖို့ ဆေးရုံကို ပို့ခါနီး မြမြသွေး ရောက်လာတယ် ။ ဇော်မှိ ုင်းကိုလည်း မြင်

လိုက်တာနဲ့ “ ဒါ ကျမတို့ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျူ ရိုက အရာရှိဘဲ ” လို့ အံ့သြတကြီး ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဘာ..ဘယ်လို.....ဒီငတိက တူးနောင်ရဲ့ အဖွဲ့လေ..အတူတူ မူးယစ်ဆေး ဖြန့်နေတဲ့လူ...သူက အသွင်ယူထားတာလား ” လို့ တင်ထွန်းဇံက ပြောလိုက်မေးလိုက် တယ် ။

တင်ထွန်းဇံစိတ်ထဲမှာလည်း အသွင်ယူထားတဲ့ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး အရာရှိတယောက်နဲ့ အချင်းချင်း မှားပစ်မိကြပြီ လို့ လန့်ဖျန့်သွားတယ် ။

“ အသွင်မယူပါဘူး..ကျမတို့ ဌာနက မူးယစ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မလုပ်ကြဘူး ..မူးယစ်အတွက် က ဒီအီးဒီ ဌာနခွဲ ရဲတပ်ဖွဲ့မှာ ရှိနေပြီးသားဘဲဟာ....”

“ ဒါဆို...”

မြမြသွေးက..“ အင်း...ဒါ က ရှင်းနေတာဘဲ..သူက မူးယစ်ဂိုဏ်းနဲ့ ပေါင်းစား ပေါင်းရိုက်နေတာပေါ့ရှင်..လူတွေလည်း ငွေများများရတော့ ဌာန အပေါ်ရော တိုင်းပြည်နဲ့ လူမျိ ုးအပေါ်ရော

သစ္စာမဲ့ကုန်ကြတာဘဲ...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဇော်မှိ ုင်းလည်း ခေါင်းငိုက်ဆိုက်ကျနေပြီး ဒါဏ်ရာကလည်း သွေးထွက်များတဲ့အတွက် ဆေးရုံက ဆရာဝန်တွေ ဆရာမတွေက သူ့ကို ခွဲစိတ်ခန်းထဲကို အမြန် ဆွဲသွင်း သွားလိုက်ကြတယ် ။

မြမြသွေးလည်း ဒါဇင့်ဆီကို အမြန် လိုက်သွားလိုက်တယ် ။

ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင် ၁၉လမ်း ပစ်ခတ်မှုက ဟိုးလေးတကျော် နံမည်ကြီးသွားပါတယ် ။

သေနတ်ပစ်ခတ်မှု ကြောင့် တင်မကဘဲ ဇော်မှိုင်း ဆိုတဲ့ မြမြသွေးတို့ ဌာနက အရာရှိက တူးနောင်တို့ မူးယစ်ဂိုဏ်းနဲ့ ပါဝင်ပတ်သက်နေတာကြောင့်ပါ ။

အထက်လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့ အမှုတခု ဖြစ်လာတယ် ။ ဇော်မှိ ုင်း ပါဝင်ပတ်သက်နေတာကြောင့် မြမြသွေးရဲ့ ညှွန်ကြားရေးမှူးက မြမြသွေးကို ဒီအမှုကို စုံစမ်းစစ်ဆေးဖို့ တာဝန်ချပေးလာတယ် ။

မြမြသွေးလည်း ဇော်မှိ ုင်းကို မူးယစ်ဂိုဏ်းရဲ့ ခေါင်းဆောင်ပိုင်းတွေ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာနဲ့ သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့က အရာရှိတွေ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာကို ဖေါ်ထုတ်ရမယ် ။

ဇော်မှိုင်း က သူ အမှားကြီး မှားသွားတယ်လို့ မြမြသွေးကို ဝန်ခံတယ် ။ သူ မလုပ်သင့်တာတွေ လုပ်မိတာကို နောင်တရတဲ့အကြောင်း ပြောတယ် ။ သို့ပေမယ့် ခေါင်းဆောင်တွေ ဘယ်သူလဲ

ဆိုတာကိုတော့ သူမပြောချင်ဘူး ။ ရဲတပ်ဖွဲ့က ဘယ်သူတွေ မူးယစ်ဂိုဏ်းနဲ့အဆက်အသွယ် ရှိတယ် ဆိုတာကိုလည်း မပြောချင်ဘူး ။ ပြောရင် သူ့အသက်အန္တရာယ် ရှိတယ် လို့ ပြောတယ် ။

မြမြသွေးက ဇော်မှိ ုင်းကို ဒီအတွက် မပူနဲ့ သူအကာအကွယ်ပေးမယ် လို့ အာမခံတယ် ။ ဇော်မှိုင်းက မယုံကြည်ဘူး ။ ထောင်ထဲမှာ သူကကို သတ်လိမ့်မယ်လို့ဘဲ ပြောနေတယ် ။

မြမြသွေးလည်း ဇော်မှိုင်းကို လက်ထိပ်ခတ်ပြီး နေဗလတိုက်ခန်းကို ဗုံးထောင်တဲ့ ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီးယားတို့ကို ချုပ်ထားတဲ့ အလုံပိတ် အခန်းကို ခေါ်သွားတယ် ။ အပြင်က ချောင်းဖို့ ဖေါက်ထားတဲ့ အ

ပေါက်လေးကနေ ပြတယ် ။

“ မင်း သိလား ..သူတို့ကို...”

ဇော်မှိုင်းက ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ် ။

“ သူတို့ ဘယ်သူတွေလဲ..ဘယ်အဖွဲ့ကလဲ...”

ဇော်မှိုင်း မဆိုင်းမတွဘဲ “ သူတို့က ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်တွေ...” လို့ ပြောတယ် ။

“ သေချာလား..ဇော်မှိုင်း...”

“ ဟုတ်ပါတယ်..ကျနော်တို့နဲ့ သူတို့က မိတ်ဖက် အဖွဲ့တွေ..ကျနော်တို့က အထက်မြန်မာပြည် ပိုင်းမှာ လုပ်ကြတာ..သူတို့က ရန်ကုန်အဖွဲ့တွေပေါ့...”

မြမြသွေးလည်း ဖော်မှိုင်းကို အသုံးချဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။ ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီးယားတို့ကို ဇော်မှိုင်းကို ပြလိုက်တယ် ။ ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီးယား မျက်နှာပျက်ထွက်သွားတယ် ။ “ ကဲ နင်တို့ ငြင်းနေ

ပေမယ့် ဟိုကောင် ဇော်မှိုင်းကို ငါတို့ ရလိုက်လို့ သူက နင်တို့ ဘောစိအကြောင်းတွေကိုလည်း အကုန် ဖေါ်နေပြီ ...နင်တို့ ဖြောင့်ချက် ပေးဖို့ဘဲ လိုတော့တယ်....”လို့ မြမြသွေးက ပြောတယ် ။

ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီးယားလည်း ရဲအချုပ်မှာ အစစ်ခံနေရတာလည်း တော်တော် စိတ်ဒုက္ခရောက်နေကြရတော့ မြန်မြန် ဝန်ခံ မြန်မြန် ထောင်ကျပြီး ထောင်ထဲမှာက အနေပိုချောင်တာမို့ ဖြောင့်ချက် ပေး

ကြတော့တယ် ။ သူတို့ မဖေါ်လည်း ဇော်မှိုင်းက ဖေါ်နေပြီ ဆိုတာ သူတို့ ယုံတယ် ။ သူတို့က ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ခိုင်းလို့ ဗုံးထောင်ရပါတယ် လို့ ထွက်ဆိုကြတယ် ။ ဖြောင့်ချက် ပေးလိုက်ကြတယ် ။

သူတို့ရဲ့ ထွက်ချက်အရ ဒေဝဒတ်ကို ဆွဲကုတ်လို့ ရပြီ ။ ဖမ်းဝရမ်း တောင်းပြီး မြမြသွေးတို့ အဖွဲ့တွေဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း တိုက်ကို သွားဝိုင်းတယ် ။

ဇော်မှိင်းနဲ့ တူးနောင်တို့ရဲ့ အထက်မြန်မာပြည်ရဲ့ ဘောစိက ဘယ်သူလဲ ဆိုတာကိုလည်း ဘိုမြင့်ရှိန်နဲ့ ဇေးဗီးယားတို့က ဖွင့်ဟပြောကြတယ် ။

ဒီအချိန်မှာ နေဗလလည်း ဒါဇင့်ဆေးရုံကို ရောက်သွားတယ် ။ ဒါဇင် သက်သာလာပြီ ။ ဒါဇင့် မိဘတွေက ဒါဇင့်ကို လာခေါ်ဖို့ ရောက်နေကြတယ် ။ ဒါဇင်က နေဗလနဲ့ မိဘတွေကို မိတ်ဆက်ပေး

တယ် ။ နေဗလကို ဒါဇင် နေကောင်းလာရင် ပြန်ဆုံကြမယ်..ဒါဇင့်ဆီကို လာခဲ့နော် လို့ ပြောသွားတယ် ။ နေဗလလည်း “ ဒါဇင့်ဆီကို ကိုယ် အရောက်လာခဲ့မယ်...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

မြမြသွေး နေဗလဆီကို ဖုန်းဆက်တယ် ။ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ အဖွဲ့ကို သူတို့ ဖမ်းမိလိုက်တာကြောင့် အဆိပ်ခတ်တာလည်း သူတို့ လက်ချက်ဘဲ ဆိုတာ ဝန်ခံလို့ နေဗလကိုလည်း

အထက်လူကြီးတွေက အပြစ်မယူတော့ဘဲ ပုံမှန် အလုပ် ပြန်ဆင်းနိုင်ပြီလို့ ပြောပြတယ် ။ နေဗလကလည်း မြမြသွေး ကူညီတာတွေအတွကိ ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း ပြောပြီး ညနေစာ ကျွေးပါရစေ

လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ် ။ မြမြသွေးကလည်း လက်ခံတယ် ။

နေဗလ သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကြီးညွန့်ထင်ကျော် ဆီကို ဖုန်းဆက်တယ် ။

“ ဟေး..နေဗလ..ပျောက်ချက်သား ကောင်းလှချည်လား...ငါ့ကိုတောင် မခေါ်ဘူးကွာ..”

“ မင်းလည်း သိသားနဲ့ကွာ..ဒီအီး ဖြစ်နေတာ...မင်းကို အခု ခေါ်ရတာက ငါ့ကို မင်း တခု ကူညီနိုင်မလား...မေးမလို့..”

“ ပြောလေ..ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...နေဗလ...”

“ ဒီလိုကွ..ငါ့အမှုကိစ္စတွေနဲ့ ငါ့ကို မကောင်းကြံတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းတို့ အဖွဲ့ကို ဂျေးထဲ ပို့ပေးလိုက်တဲ့ မြမြသွေး ဆိုတဲ့ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျ ူ ရိုက အရာရှိမ ကို ညနေစာ လိုက်ကျွေးချင်လို့ ငါ့ည

ဂျ ူတီကို မင်း နေ့ဖက် ဂျ ူတီနဲ့ လဲပေးလို့ ရမလား....တရက်ထဲပါကွာ....”

“ ဟာ..ရတာပေါ့ကွာ..မင်းကလည်း အချင်းချင်းတွေဘဲ ပြောနေစရာ မလိုပါဘူး..”

ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကလည်း လျောလျောလျူလျူ ဂျူ တီ လဲပေး တာကြောင့် နေဗလ မြမြသွေးနဲ့ ညစာ ထွက်စားဖို့ အဆင်ပြေပြီ ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ရဲ့ နေ့ဖက် တာဝန်ကို သူ လုပ်ရတယ်

။ နေ့ဖက်က ညဖက်လောက် မှုခင်း မရှိလှဘူး ။ ညနေ ဂျူတီချိန် ကုန်ဆုံးခါနီး သူ့ဆီကို ဒေါက်တာချစ်ပန်း ဖုန်းဆက်လာတယ် ။

“ ကိုနေဗလ ...”

“ ဟာ..ဒေါက်တာချစ်ပန်း..ဘာထူးလဲဗျ...”

“ ထူးသမှ သိပ်ထူး ..ကိုနေဗလရဲ့ ချစ်ချစ်ကလေး ကို ပြန်ပို့ပေးလို့ရပြီ..ကိုနေဗလ အားရင် လာခေါ်လိုက်လို့လဲ ရတယ်..”

“ အိုကေ..ဒေါက်တာ..ကျနော့်ကို ဘယ်လောက် ထပ် စာရင်းတင်မှာလဲ..”

“ နဲနဲပါးပါးပါ ..ဘာလို့လည်း ဆိုတော့ ခင်ဗျားရဲ့ နီသိဝတီ က ကျနော်တို့ရဲ့ Test case ဘဲလေ..နီသိဝတီက အဆင့်အမြင့်ဆုံး စက်လူရုပ် (Robot ) ဆိုတော့ နီသိဝတီကိုဘဲ အဆင့်ထပ် မြှင့်ဖို့

ကြိုးစားလိုက်တယ်..အောင်မြင်တယ်ဗျာ..ကျနော်တို့ လုပ်ဆောင်ချက် အရမ်း အောင်မြင်တယ်..လူသားနဲ့ ခွဲခြားလို့ မရအောင်ကို အစစ ဉာဏ်ရည်မြင့်တဲ့ စက်လူရုပ်တွေ ကျနော်တို့ ဖန်တီးနိုင်ပြီ ..

အခုဆိုရင် နီသိဝတီက ကိုနေဗလနဲ့ အတူတူ ထိုင်ပြီး ထမင်းစားသောက်နိုင်လိမ့်မယ်..ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မျက်လုံးတွေမှာလည်း အားကောင်းတဲ့ ဇွန်း မှန်ဘီလူး တပ်ဆင်ထားတာကြောင့် သာမန်လူ

သားတွေ ထက် ပိုပြီး ဝေးဝေးကို မြင်နိုင်လိမ့်မယ်..သာမန်လူသားတွေ ပြေးတာထက် ပိုပြီး အပြေးသန်လိမ့်မယ်...အမောအပမ်းလည်း အရမ်း ခံနိုင်လိမ့်မယ်....”

“ တခု မေးလို့ ရမလား ..ဒေါက်တာ...”

“ မေးပါ ကိုနေဗလ....ဘာများတုန်း...”

“ နီသိဝတီကို ဘယ်လိုများ OFF လုပ်နိုင်မလဲဟင်..”

“ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဗျ....ကျနော် နားမလည်ဘူး..ခင်ဗျား မေးခွန်းကို..”

“ အဟဲ ဒီလိုပါ..ဥပမာဗျာ..နီသိဝတီနဲ့ ကျနော်က ချစ်သူတွေလို လင်မယားလို နေကြတာ ဆိုတော့ အကယ်လို့များ ကျနော့်မှာ..ဟိုလေ..အဟဲ....လူသား ချစ်သူတွေ ဘာတွေ ရလာတဲ့ တနေ့ကျရင်

နီသိဝတီကို ရပ်ဆိုင်း ( OFF ) လုပ်ချင် လုပ်ရမှာမို့ပါ...”

“ ကိုနေဗလ..ခင်ဗျားဟာ နီဝိသတီရဲ့ ပိုင်ရှင်ပါ ..ခင်ဗျား စကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်ရတဲ့ စက်လူရုပ်အတွက် ဘာများ ပူနေသလဲဗျာ..သူ့ကို အခန်းတခန်းထဲမှာဘဲ ထည့်ထားလိုက်ပြီး

( မင်း ဒီထဲမှာ နေ..အိပ်နေလိုက်..ငါ ပြန်လာမခေါ်မချင်း မလှုပ်နဲ့..နားနေလိုက်..” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်ရုံပေါ့ဗျာ..စက်ရုပ်ဘဲ..ခံစားချက် မရှိပါဘူး ....ဟားဟားဟား....)

“ အိုကေလေ...ဘယ်တော့ လာခေါ်လို့ရပြီလဲ...ဒေါက်တာ..”

“ Anytime...အချိန်မရွေး ...လာခေါ်လို့ ရပါပြီ ကိုနေဗလ.....”

“ ကျနော် အလုပ်ဆင်းတာနဲ့ လာခေါ်လိုက်ပါမယ်..ဒေါက်တာ...”

“ ကောင်းပါပြီ ကိုနေဗလ....”

နေဗလလည်း နီသိဝတီကို လွမ်းသလိုလို ဘဲ ။

အလုပ် ဂျူတီကို လွှဲပြောင်းပေးပြီးတာနဲ့ သူ့ရဲကားကို ရဲဌာနချ ုပ်က ကားရပ်တဲ့ ဂိုဒေါင်ကြီးထဲမှာ ထိုးရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပိုင်ကား ဖြစ်တဲ့ ရွှေဗဟိုလ် အမိုးဖွင့် ပြိုင်ကားလေးကို တက်မောင်းပြီး နီသိ

ဝတီ ကို ဒေါက်တာချစ်ပန်းတို့ စက်ရုံမှာ သွားခေါ်ပါတယ် ။ သူ့ အနီရောင်တောက်တောက် ရွှေဗဟိုလ်ကားလေး ကို လမ်းတလျှောက် မီးပွိုင့်တွေမှာ ရပ်နေတဲ့အခါ လူတွေ ဝိုင်း ကြည့်လိုက်ကြတာ

အရမ်းဘဲ ။ မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ ဂျပန်နိုင်ငံ လက်ဇတ်စ် ကား ထုတ်လုပ်ရေးက ပူးတွဲ ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ နောက်ဆုံး ပေါ် ပုံစံကားလေးမို့ လူတွေ မတွေ့ဘူးသေးဘဲ အဆန်း ဖြစ်နေလို့လား

မပြောတတ်ပါဘူး ။

ဒေါက်တာချစ်ပန်းက ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေတယ် တဲ့ ။ နယ်ခြားဒေသတွေမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေကြတဲ့ ပြည်သူ့စစ်သားတွေ အတွက် စက်ရုပ် ဝန်တင်လားတွေကို ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာန

က မှာယူလို့ သူ အလုပ်များနေတဲ့အကြောင်း သူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမီမီတင်က နေဗလကို ပြောပြပါတယ် ။

နီသိဝတီကတော့ ပြုံးလို့ ရွှင်လို့ သူ့ကို ပြေးဖက်ပါတယ် ။

ဒေါက်တာ ချစ်ပန်း ပြောခဲ့တာကို စမ်းသပ်ချင်လို့ လမ်းမှာ နီသိဝတီကို “ ရွှေပုဇွန်မှာ နို့မလိုင်ပဲပူတင်း ( နတ်သုဒ္ဓာ ) ဝင်စားရအောင် နီသိ..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ “ ကောင်းတာပေါ့ကိုကို..”လို့

နီသိဝတီက ပြန်ပြောတယ် ။ စောစောက သူတယောက်ထဲ ကားမောင်းလာတုံးက လူတွေ ဝိုင်း ကြည့်တာထက် အခု နီသိဝတီ ကားပေါ် ပါလာတော့ လူတွေပိုကြည့်ကြတယ် ။ ရွှေပုဇွန်မှာ နီသိဝတီ

က ဖါလူဒါ မှာတယ် ။ နီသိဝတီ စားတာကို သူ တအံ့တသြ ငေးကြည့်နေမိတယ် ။

တိုက်ခန်းကို ပြန်ကြတော့ ခါတိုင်းလိုဘဲ ဓါတ်လှေခါးမှာ ဟင်နရီ ဆန်နာဒါတို့ စုံတွဲနဲ့ ပက်ပင်း တိုးတယ် ။ ဟိုတခါက စော်ချင်း လဲဖြုတ်ရအောင်လို့ သူ ပြောထားလို့လားမသိဘူး ။ ဟင်နရီ ဆန်နာဒါ

သူနဲ့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲသလိုလို ကြီး ။ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ နီသိဝတီကို တအားဖက် တအား နမ်းမိတယ် ။ နီသိဝတီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပို နွေးထွေးလာသလိုဘဲ ။ နှုတ်ခမ်းချင်း

စုတ်တဲ့အချိန် နီသိဝတီရဲ့ လျာက သူ့လျာကို အရမ်းလိုက် ပွတ်ထိုးတယ် ။ လျာချင်း ကလိနေတုံး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်ကြတယ် ။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်တုံးလုံးတွေလည်း

ဖြစ်ရော သူတို့ အိပ်ခန်းထဲတောင် မရောက်ကြတော့ဘဲ ဧည့်ခန်းမှာတင် ရေရေလည်လည် အငမ်းမရ တယောက်နဲ့ တယောက် ကိုင်လိုက် ပွတ်သပ်လိုက် လျာနဲ့ ယက်လိုက်ကြတာ နောက်ဆုံး

ဆိုဖါကြီးမှာ ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားခိုင်းတော့ မို့ဖေါင်း ခုံးထနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးက လှလွန်းလို့ “ ဒါဘာလဲ ပြော နီသိ...” လို့ သူမေးလိုက်တယ် ။

“ စောက်ဖုတ်...ကိုကို...” လို့ နီသိဝတီက ပြုံးပြုံးလေး ဖြေတယ် ။ သူကျေနပ်သွားပြီး သူ့ဒုံးပျံကြီးကို နီသိဝတီ လက်ထဲ ကိုင်ဆုပ်ခိုင်းပြီး..“ ဒါကကော..” လို့ မေးတယ် ။ နီသိဝတီက “ လီး..ကိုကို....

နီသိကို လိုးပေးမယ့် ကိုကို့လီး..” လို့ ဖြေတယ် ။ နီသိဝတီရဲ့ ထောင်ထနီရဲနေတဲ့ နို့သီးလေးတဖက်ကို သူ လက်ချောင်းတွေနဲ့ အသာအယာ သပ်ရင်း..“ ကိုကို့လီးကို ကြိုက်လား..” လို့ သူမေး

တယ် ။ နီသိက “ ကြိုက်တယ် ကိုကို..နီသိကို လိုးပေးပါတော့..စောက်ပတ် ယားလှပြီ ကိုကို..” လို့ ရမက်ကြွတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောတယ် ။

အင်း..တကယ့်ကို ပီပြင်လာတာပါလား ။ တော်ပါပေတယ် ဒေါက်တာချစ်ပန်းရယ် ...။

သူ့ပစ္စည်းကို နှုတ်ခမ်းသားတွန့်တွန့် ထူထူလေးတွေရဲ့ ကြားက လှိုဏ်ဂူထဲကို ဖိသွင်းလိုက်တယ် ။ ချွဲကျိတဲ့ အရည်တွေက လူသားမိန်းမတယောက် တဏှာစိတ် ထန်လာတဲ့အခါ ထွက်သလိုဘဲ နီသိ

ရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ စိုစိုရွှဲနေတယ် ။ အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်နေမိတဲ့အချိန် နီသိလည်း တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဝှေ့ရမ်းကော့လှုပ်ပေးပါတယ် ။ နုတ်ဖျားကလည်း....“ လိုး..လိုး..ကိုကို..တအား...တအား...

ဆောင့်ပါ...ဆောင့်ပါ..ကိုကို..နီသိကြိုက်တယ်.....လိုးပါ...” လို့ ဆက်တိုက် တတွတ်တွတ် ရွတ်ဆို တောင်းခံနေတယ် ။

သူကလည်း အားကုန် ကြုံးတော့တာဘဲ ။ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ သုတ်ရည်တွေ တအား ပန်းထုတ်ရင်း “ ပြီးခြင်း ” လမ်းဆုံကို တက်လှမ်း သွားရတယ် ။

နီသိဘေးမှာ ပက်လက်လှဲပြီး ခဏ နားလိုက်တဲ့အချိန် နံရံက နာရီကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတဲ့အခါ မြမြသွေးကို ညနေစာ သွားကျွေးဖို့ အချိန် နီးကပ်နေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။ အကြောင်း

ကြောင်းနဲ့ မြမြသွေးကို အိမ်ပေါ် ခေါ်လာဖြစ်ရင် နီသိက ပြေးထွက်လာပြီး “ ကိုကို...ရေ..” လို့ ဖက်လိုက်ရင် ခက်မယ် ဆိုပြီး နီသိကို အခန်းလွတ်ထဲကို ခေါ်သွင်းလိုက်ပြီး..“ ဒီည လုံးဝ ထွက်မလာနဲ့

မနက်ကျမှ တွေ့မယ်..အိပ်တော့..” လို့ အမိန့်သံနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။ နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ကိုကို...” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောတယ် ။ ပြီးတော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်လိုက်တယ် ။

နီသိဝတီ မလှုပ်တော့ပါ ။

နေဗလ ကျေနပ်သွားတယ် ။ ရေဝင်ချိ ုးတယ် ။ မြမြသွေးနဲ့ သွားစားတော့မယ် ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisbuRzZYhKGPe6rSni85MjmPjOjnlQh69NV06YtCibHzaW21qAAjnSfM2RHewkBJpfulnpJ3c8lBcPWHT8e7u2UbEY2JgSBYokIXf0vML-hXBeZnCNYwI-goMwpDoTd-ZkkrYeqei4cHul/s320/27d99f9ae9df6c2c056057237b3174a6.jpg
ပန်းဆိုးတန်းဆိပ်ကမ်းက နန်းသီတာ တာဝါကြီးရဲ့ အပေါ်ဆုံး ၁၅ထပ်က River View စားသောက်ခန်းမမှာ မြမြသွေးနဲ့ နေဗလ ဆုံကြတယ် ။

ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို အပေါ်စီးကနေ မြင်နေရတဲ့နေရာမှာ နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ထိုင်ကြတယ် ။ မြမြသွေးက အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ အနက်ရောင် ပုလဲပုတီးကို

ဆွဲထားတယ် ။ ခွာမြင့်ဖိနပ်နဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ကလည်း အနက်ရောင် ။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ အနက်ရောင်တွေနဲ့က လိုက်ဖက်တယ်

။ နေဗလကတော့အပြာရင့်ရောင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ အတွင်းရှပ်အကျ ႌအပြာနု လည်စည်းအပြာရောင်နဲ့ရှူးဖိနပ် အနက်ရောင် ဝတ်ထားတယ် ။

သူတို့နှစ်ယောက် ချိန်းထားတဲ့ စားသောက်ခန်းမကြီးက ရန်ကုန်မြို့မှာ အခန်းနားဆုံး နေရာတွေထဲမှာ တခု အပါအဝင် ပါ ။

စားသောက်ခန်းမရဲ့ ထောင့်တနေရာမှာ တောက်ပြောင်နက်မှောင်တဲ့ စန္ဒယားကြီးတလုံး ရှိနေပြီး ငယ်ရွယ်နုနယ်

တဲ့ မိန်းမပျိ ုလေးတယောက်က စန္ဒယားကို ကျွမ်းကျင်ပြောင်မြောက်စွာနဲ့ တီးခတ်နေတယ် ။ ငြိမ့်ငြောင်းတဲ့ တီးလုံးလေးတွေ နောက်ခံနဲ့ ချောမောလှပတဲ့

မြမြသွေးလို မိန်းမကို နေဗလ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောနေရတာ အရမ်းကို ကျေနပ်နေတယ် ။

မြမြသွေးကလည်း မန္တလေးမှာ စဆုံခဲ့ကြတုံးကလို ပဲမများတော့ဘူး ။ ကြွားလုံးတွေ မထုတ်တော့ဘူး ။ FBI သင်တန်းဆင်း ဆိုပြီး လက်မ မထောင်တော့ဘူး

။ မြမြသွေးက နေဗလ ကို အထက်လူကြီးတွေ အမြင်ပြန်ကြည်လင်အောင် ကူညီခဲ့သလို နေဗလရဲ့ ရန်သူတော်ကြီး ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ကို ဖမ်းဆီးပေးခဲ့သူ

မို့ နေဗလကလည်းကျေးဇူးတင်နေတယ် ။ ဒါဇင်လေးနဲ့ ညိစွန်းခဲ့သလို မြမြသွေးကိုလည်း သူ တွေ့မြင်မြင်ချင်းထဲက သဘောကျခဲ့

တာပါ ။ ငါးရံ့နှစ်ကောင် ဖမ်းချင်တယ်ဘဲ ပြောပြော နေဗလက နှစ်ယောက်စလုံးကို ကြိုက်နေခဲ့တာ ။

“ ကိုနေဗလကို တခုတော့ သတိပေးရအုံးမယ် ..”

“ ဘာများလဲ မြမြသွေး...”

“ ကိုနေဗလကို လက်စားချေဖို့ အမျိုးမျိုး ကြိုးစားခဲ့တဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ အပေါင်းအပါတွေကို ဖမ်းမိခဲ့ပေမယ့်သူ့ကောင်မ ဟန်စုယဉ်ကတော့ ကျမတို့မှာ

ဖမ်းဆီးဖို့ ခိုင်လုံတဲ့ အချက်အလက် မပြနိုင်တာကြောင့် လွတ်နေတုံးဘဲ ..ဟန်စုယဉ်က ဇော်ဝင်း အခုလို အဖမ်းခံရတာကို ကျမကိုရော

ကိုနေဗလကိုရော ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူး..ဒီမိန်းမနဲ့ တပည့်တပန်းတွေက ကိုနေဗလနဲ့ ကျမကို တနည်းနည်းနဲ့ ရန်ရှာနိုင်တယ် ...သတိတော့ ထားပေါ့

ကိုနေဗလ...”

နေဗလနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ဟာ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ဘူးတယ် ဆိုတာတော့ မြမြသွေး သိဟန်မတူဘူး ..

နေဗလကဟန်စုယဉ်ရဲ့အတွင်းစိတ်ကိုအသိဆုံးပါ။ဟန်စုယဉ်ဟာ ရုပ်ချောသလောက် စိတ်ထားက မစွံဘူးဆိုတာ နေဗလက ပိုသိတယ် ။ အခုလည်း

ဟန်စုယဉ်က သူ့ကို ပံ့ပိုးနေတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း အဖမ်းခံလိုက်ရတာ နေဗလရဲ့လက်ချက်လို့ တွက်ဆပြီး နဂိုကရှိနေတဲ့ ရန်ကြွေးအပေါ် အမုန်းတွေ

ထပ်လောင်းလို့ ဘယ်လောက်တောင် နေဗလအပေါ် အညှိုးထားနေပြီလဲ မသိဘူး ။

“ ကျမတို့က ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်တော်တော်များများကို အထဲ ထည့်လိုက်ပေမယ့် သိတဲ့အတိုင်းဘဲ ..ဇော်ဝင်းက

ရန်ကုန်တခွင်မှာ ဒုစရိုက် ထိပ်သီးကြီးလေ..တပည့်တပန်းတွေ တလှေကြီး ရှိအုံးမှာ ဘဲ..ဟန်စုယဉ်ကလည်း “ ဘလက်လစ်စ် ( နံမည်ပျက်စာရင်း )”ထဲသာ

မပါသေးတာ..ဇော်ဝင်းနဲ့ ညားကထဲက ဒုစရိုက်အလုပ်တွေကို ယဉ်ပါးနေတဲ့ ကောင်မလေ....သတိထားနော်..ကိုနေဗလ...”

“ စိတ်ချမြမြသွေး....ကျနော် သတိထားပါမယ်..မြမြသွေးလည်း အစစ သတိရှိနော်..”

“ ရှိပါတယ်..ကိုနေဗလ..အခု ညစာထွက်စားတာတောင် ဒီမှာလေ...အဆင်သင့်ပါခဲ့တယ်...”

မြမြသွေးက လက်ပွေ့အိတ် နက်လေးကို ဖွင့်ဟပြတယ် ။ ပွိုင့်၃၂ ပြောင်းတို ခြောက်လုံးပြူး အနက်လေး

က အိတ်ထဲမှာ ရှိနေတယ် ။

“ ကိုနေဗလကော..ပါခဲ့လား..”

“ ပါတယ် မြမြသွေး...ကျနော့်အလုပ်က ပေးတဲ့ဟာတော့ မပါခဲ့ဘူး..ကျနော့်ကိုယ်ပိုင်သေနတ် ပါခဲ့ပါတယ်...”

မြန်မာနိုင်ငံမှာလည်း ခေတ်တွေဟောင်း စနစ်တွေပြောင်း ပြီးချိန် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၃ဝကျော်ကထဲက ပြစ်မှု

ကင်းတဲ. နိုင်ငံသားတိုင်းဟာ လက်နက်ကိုင်ဆောင်ခွင့်ရရှိထားပြီးခဲ့သလို မိမိကိုယ်ကိုယ် ခုခံကာကွယ်ပိုင်ခွင့် အခွင့်အရေးကိုလည်း အမှန်တကယ်

ရရှိခံစားနေခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါတယ် ။

တဟုန်ထိုး ခေတ်မှီတိုးတက်လာခဲ့တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံက ပြည်သူတွေဟာလည်း မျက်စိပွင့်လာခဲ့ကြတာ ကြာပါပြီ ။

နေဗလလည်း အလုပ်ခွင် ပြင်ပအချိန် Off Duty ဆိုရင် မိမိဖါသာ ဝယ်ယူထားတဲ့ ကိုယ်ပိုင်သေနတ်ကို ကိုင်ဆောင်

တယ် ။ သူ့အလုပ်က ရဲ မို့ ရန်သူများပြီး ကိုယ့်ကို ရန်မူတိုက်ခိုက်လာရင် ကာကွယ်ခုခံဖို့ ပါ ။

သူ့ရဲ့ သေနတ်က Smith and Wesson ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ 9mm ပစ္စတိုလ် ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးပေါ် တီထွင်ချက်နဲ့

သေနတ်ပိုင်ရှင်သာဘဲ ပစ်ခတ်နိုင်အောင် အထူး စီမံထုတ်လုပ်ထားတာ ဖြစ်တယ် ။ သေနတ်ကို

ကိုငဆုပ်လိုက်တာနဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်သူရဲ့ DNAကို သေနတ်က အလိုအလျောက် စစ်ဆေးလိုက်ပြီး နဂိုက မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ ပိုင်ရှင် မဟုတ်ရင်

ပစ်လို့မရပါဘူး ။

မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလကို လူကြီးတွေက အပြစ်မမြင်ကြတာ အရင်တုံးက ကိုနေဗလ တိုင်းပြည်အတွက် ရဲသီဟဘွဲ့ထူးတွေပါတွေ ရတဲ့အထိ စွမ်းစွမ်းတမံ့

လုပ်ကိုင်ခဲ့တာတွေကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့ရှင် ..ကျမလည်း ကိုနေဗလရဲ့ ဖိုင်တွေကို ပြန်လေ့လာတော့ အကြမ်းဖက်သမားတွေ စီးနင်းသိမ်းပိုက်လာတဲ့

ဘိုးအင်းရ၉၇ ကြီးကို ရန်ကုန်လေယာဉ်ကွင်းမှာ ဆီဆင်းဖြည့်ဖို့ ဆင်းလာတဲ့အချိန် ဆီဖြည့်အလုပ်သမားလေး ဟန်ဆောင်ပြီး အကြမ်းဖက်အုပ်

စုကို တက်ရှင်းပစ်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်...တကယ်ဘဲ ချီးကျူးမိပါတယ်လေ...” လို့ ပြောလိုက်တော့ နေဗလလည်း

ပေါ်တင်ကြီး အမြှောက်ခံလိုက်ရလို့ မျက်နှာမထားတတ်အောင်ဘဲ ဖြစ်သွားပါတယ် ။

“ မြမြသွေးကတော့ မြှောက်နေပြန်ပြီ..ဟဲဟဲ..ကဲ..စား..စား...ကြိုက်တာသာမှာ....”

မြမြသွေးလည်း မြန်မာနိုင်ငံက ထုတ်လုပ်တဲ့ စပျစ်ဝိုင် အကောင်းစားက ကောင်းလွန်းလို့ နေဗလ မှာ ကျွေးတဲ့

ငါးမြင်းဘိုက်သားပေါင်း..ပုဇွန်ထုပ်ကြော်တွေနဲ့ တခွက်ပြီးတခွက် သောက်ပါတယ် ။ စကားတပြောပြောနဲ့

ဘယ်လောက်တောင် သောက်မိသွားသလဲ မမှတ်မိတော့ ။ အပြန်ကျတော့ အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတဲ့အချိန်

ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ ယိမ်းယိုင်သွားပြီး နေဗလကို တွဲမှီလိုက်ရတဲ့အထိပါဘဲ ။

မြမြသွေးလည်း ကားရပ်တဲ့ ကွက်လပ်ဆီကို လျှောက်ကြတော့လည်း လမ်းကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တာကြောင့် စီးထားတဲ့ ခွာမြင့်လေဒီရှူးကို ချွတ်ပြီး

လက်က ကိုင်လာခဲ့ရတယ် ။

“ ကိုနေဗလရေ..ပျော်တာနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက် စိတ်လွှတ်ပစ်လိုက်တာ တော်တော့်ကို မူးသွားတယ်...ဆောရီး

နော်....”

“ ရပါတယ်..မြမြသွေး..ကျနော် ပါတာဘဲ..ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့..”

“ အင်း..ဒါဆိုရင် ကျမကားကို ဒီမှာဘဲ ထားခဲ့တော့မယ်..ကိုနေဗလ ဘဲ ကျမကို အိမ်ပြန်မောင်းပို့လို့ ဖြစ်တယ်

မဟုတ်လား...”

“ ဟာ..ဖြစ်တာပေါ့..သိပ်ဖြစ်....လာ..လာ..ကျနော်ဘဲ လိုက်ပို့လိုက်မယ် ...”

မြမြသွေးလည်း နေဗလရဲ့ အနီရောင် တောက်တောက် ပြိုင်ကားလေးထဲကို ဝင်လိုက်တယ် ။ ကားလေးက သေး

တော့ နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ပုခုံးချင်း ထိကပ်မိနေတယ် ။

နေဗလက မြမြသွေးရဲ့ လိပ်စာကို ကားက ဂျီပီအက်စ် လမ်းကြောင်းပြစက်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး စက်က ကြိုတင်

လမ်းပြပြောကြားတဲ့အတိုင်း မောင်းလိုက်ပါတယ် ။ မြမြသွေးကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်မောလိုက်နဲ့ အာသွက်လျာသွက် ဖြစ်နေတယ် ။

“ မြသွေးကလေ...ကိုနေဗလနဲ့မို့ အခုလို သောက်တာ သိလား..တယောက်ထဲ ဆိုရင်တော့ ဝိုင်တွေ ဘာတွေ

မသောက်ပါဘူး..သိလား..အခုက...မြသွေး ပျော်လို့....ခိခိ.....”

နေဗလရဲ့ ပုခုံတို့ လက်ဖျံတို့ ပေါင်တို့ကို ပုတ်လားခတ်လားနဲ့ ...။ တချက်တချက်လည်း ပုခုံးချင်း ထိမိ..နဖူးချင်း ထိမိနေတယ် ။

မြမြသွေးနေတဲ့ နေရာက နဲနဲ ခရီးလှမ်းပေမယ့် မြမြသွေးနဲ့ အခုလို ပူးပူးကပ်ကပ် ကားလေးထဲ သွားနေရလို့

နေဗလအနေနဲ့ ရန်ကုန်ကနေ မြစ်ကြီးနား ပူတာအိုကိုဘဲ မောင်းရမောင်းရ မောင်းမှာ ..။ အရမ်းကို ကျေနပ်

ပီတိဖြစ်နေတာ ။

တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်တဲ့ ကိုယ်ပိုင်အိမ်ရာ ရပ်ကွက်လေးထဲက မြမြသွေး တယောက်ထဲ နေတဲ့ အိမ်လှလှလေးရဲ့ရှေ့ကို နေဗလရဲ့ ကားလေး

ထိုးဆိုက်လိုက်တော့ မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလ...ဆင်းပါအုံး..မြသွေး ကော်ဖီ ဖျော်တိုက်မယ်လေ...” လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ် ။ နေဗလလည်း

အခေါ်ကို စောင့်နေတာ ဆိုတော့ အိုက်တင် လုံးဝမခံဘဲ “ ကောင်းပါပြီ မြမြသွေး...” ဆိုပြီး မြမြသွေးနဲ့အတူ သူ့အိမ်လေးထဲကို လိုက်သွားပါတော့တယ် ။

အိမ်နံပါတ်ကလည်း 69 ။

နေဗလ ဖျတ်ကနဲ စိတ်ကူးယဉ်ပစ်လိုက်မိတယ် ။ 69 ပုံစံတွေများ ဆွဲဖြစ်သွားလေမလား...။

ဖြစ်သွားပါစေ ...။

အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ဖို့ သူ့ရှေ့ကလျှောက်သွားတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ခါးလေး အောက်က ဝိုက်ကားပြည့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါလှုပ်သွားတာကို ငေးမောရင်း နေဗလ အနောက်ကလိုက်သွားပါတယ် ။ ဒီည ကံကောင်းတော့မလား ။ မန္တလေးမှာ ဆုံခဲ့တုံးကထဲက ကြည့်ကြည့်ပြီး ပြစ်မှားမိခဲ့တဲ့မြမြသွေးရဲ့ လှလွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ခန္ဓာတွေကို ဒီနေ့ည သူရတော့မလား ဆိုတာတွေးလိုက်တာနဲ့ သူ့ရဲ့ငယ်ပါက တင်းကနဲ ထွားတက်လာရတယ် ။

မြမြသွေးက ကလစ်ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်အောင် အိမ်တံခါးသော့ကို လှည့်ဖွင့်လိုက်ပါတယ် ။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲကို ဝင်ဝင်ချင်း နံရံကမီးခလုပ်ကို ချောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်ပါတယ် ။ “ လာ..ကိုနေဗလ ...” လို့ ခေါ်ပါတယ် ။

အိမ်ကလေးက အထဲမှာလည်း သစ်လွင်တဲ့ ဆေး အဝါရောင်တွေနဲ့ တောက်ပနေတယ် ။ ဧည့်ခန်းက ကြက်သွေးရောင် ဆိုဖါကြီးတွေကို ညွှန်ပြရင်း..“ အေးဆေး ထိုင်ပါအုံး ကိုနေဗလ...ကျမ အဝတ်အစား အမြန်လဲပြီး ကော်ဖီဖျော်တိုက်မယ် ...” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အတွင်းခန်းကို ဝင်သွားပါတယ် ။ နေဗလလည်း ဆိုဖါပေါ် ထိုင်ချရင်း ဆိုဖါတွေရဲ့အရှေ့က စားပွဲဝိုင်းကလေးပေါ်က စာအုပ်တွေကို လှန်လှော ကြည့်လိုက်ပါတယ် ။ စုံထောက်မ တယောက်ရဲ့ အိမ်မို့လား မသိဘူး ။ စာအုပ်တွေက မှုခင်း..ပြစ်မှု..နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ များတယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ မကြာခင် ဘာတွေများ ဖြစ်မလဲ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကြောင့် သူ့ဘောင်းဘီထဲမှာ သူ့ပစ္စည်းကြီးက တစ
တစနဲ့ ထွားကြိုင်း မာကျောလာနေတယ် ။

သည်အခိုက်မှာ မထင်မမှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားတယ် ။
မြမြသွေးရဲ့ အော်သံစူးစူးနဲ့ တခုခု လဲပြိုသံ ကွဲရှသံတွေ အတွင်းခန်းက ပေါ်ထွက်လာတယ် ။

“ ဟင်..မြမြသွေး...ဘာများ ဖြစ်သလဲ...”

နေဗလ ဝုန်းကနဲ ထပြီး တဟုန်ထိုး အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်သွားလိုက်တယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ လူတယောက် အပြင်းအထန် သတ်ပုတ်ထိုးကြိတ်နေတယ် ။ မြမြသွေး ကိုယ်ပေါ်မှာ ဇာနားကွပ် အနက်ရောင် ဘရာစီယာလေးနဲ့ ပိုးသား အနက်ရောင် ပင်တီလေးဘဲ ရှိနေတယ် ။ အဝတ်လဲနေတဲ့အချိန် ဒီလူက မြမြသွေးကို စတိုက်ခိုက်ပုံရတယ် ။

မြမြသွေးကို တိုက်ခိုက်တဲ့လူက အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း.. ..အနက်ရောင် တီရှပ်နဲ့ ဘောင်း
ဘီအနက်ကို ဝတ်ထားတယ် ။ နေဗလ ဒီလူရဲ့ ဆံပင်တွေကနေ ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာတည့်တည့်ကို လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုချလိုက်တယ် ။ ဒီလူရဲ့ နာကျင်စွာ အော်လိုက်တဲ့ အသံနဲ့အတူ သူ့မျက်လုံးထောင့်မှာ ရိပ်ကနဲ
အရိပ်တခုကို မြင်လိုက်ရလို့ နောက်ပြန် ကန်ထည့်လိုက်တယ် ။ အနောက်ကနေ တုတါကြီးတချောင်းနဲ့ ရိုက်ဖို့ လာ
တဲ့ နောက်ထပ် ရန်သူတယောက်ဟာ သူ့ကန်ချက်နဲ့ အားကနဲ အော်ရင်း လွင့်ထွက်သွားတယ် ။

ပထမရန်သူက သူ့လက်သီးဆုပ် ဒါဏ်ကြောင့် မရှုမလှ ခံလိုက်ရပေမယ့် လူးလဲထပြီး သူ့ကို တိုက်ခိုက်ဖို့ ကြိုးစား
ပြန်တယ် ။ ဒီတခါတော့ ကုန်းထနေတဲ့ သူ့မျက်ခွက်ကို ဒူးနဲ့ တိုက်ပစ်လိုက်တယ် ။ အိုးးး....

ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဒီငတိရဲ့ လည်မြိုကို သူ့လက်ဝါးစောင်းနဲ့ လက်သီးတွေ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ် ။ အားးးးဝါးးး
အနောက်ကို လန်ကျပြီး ပြန်မထနိုင်တော့ဘူး ။ သူကန်ထည့်လိုက်တဲ့ ဒုတိယရန်သူကတော့ ပြန်မထနိုင်သေးဘူး..။
နာနာကျင်ကျင် ညည်းရင်း အကန်ခံလိုက်ရတဲ့ ရင်ဘတ်ကို ဖိထားနေတယ် ။ သူ ဒီငတိကို ဂျာကင်အကျ ႌ ကော်လာကနေ ဆွဲမလိုက်ပြီး ရိုက်ဖို့ ရွယ်လိုက်တယ် ။

“ မ...မ.....မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာ....”

လက်ကာ တောင်းပန်တဲ့ကောင်ကို “ မင်းတို့ ဘယ်ကလဲ..ဘယ်သူခိုင်းတာလဲ...” လို့ သူမေးလိုက်တယ် ။ ဒီအချိန်
မှာ မြမြသွေးလည်း ကုတင်ပေါ်က လက်ပွေ့အိတ်ထဲက ခြောက်လုံးပြူးပြောင်းတိုလေးကို ထုတ်ယူပြီး သူတို့အနားကို ရောက်လာတယ် ။

“ ကျနော်တို့ သူခိုးတွေပါ..ဘယ်သူမှ မခိုင်းပါဘူး ...”

“ ဟာ..ညာနေတယ်..ဒီကောင်..ခွေးမသား...”

“ ဖြောင်း...”

သူ့လက်ဝါးတွေ ညာပြောဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ကောင်ရဲ့နားထင်နားရင်းတွေကို မိတ်ဆက်ထိတွေ့ပေးလိုက်တော့ “ မ..မ

မ..လုပ်ပါနဲ့..ကျနော်ပြောပါမယ် ...ကျနော်တို့ကို ထောင်အချုပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ဆရာဇော်ဝင်း ခိုင်တာပါ...” လို့

ဖြေတယ် ။ မြမြသွေးက လက်ထိတ်တစုံ ယူလာပြီး ဒီနှစ်ကောင်ကို တွဲ ခတ်ထားလိုက်တယ် ။

မြမြသွေး ၁၁၉ ကို ဖုန်းဆက်နေတယ် ။

အခုထိ မြမြသွေး ဘရာစီယာနဲ့ ပင်တီလေးနဲ့ဘဲ ရှိနေတုံးဘဲ ။ ဝှူး....ရင်သားစိုင်တွေက ဘရာစီယာထဲက အတင်း

ကြီး ရုန်းကန်ထွက်နေကြတယ် ။ ဝင်းမွတ်တဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်းတွေကို မြင်နေရတယ် ။ ပင်တီဘောင်းဘီလေးရဲ့

ခွဆုံနေရာလေးကလည်း မို့ဖေါင်းလွန်းနေတယ် ။ ပေါင်တန် ဖြူဖြူတွေကလည်း မှဲ့စက်အမာရွတ်တွေ ဘာမှ မရှိဘဲ စင်းလုံးချော

အချိ ုးကျလွန်းနေတယ် ။

မြမြသွေး ကို မော့ကြည့်နေတဲ့ ကုလားဆင်ကောင်ကြီးရဲ့ ခေါင်းကို သူ လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုလိုက်တယ် ။

“ ဟေ့ကောင် မျက်လုံး အောက်စိုက်ထား..နာမယ်..”

မြမြသွေးက ..“ ကိုနေဗလ ပါပေလို့ဘဲ..ကျမက နဲနဲလည်း သောက်ထားတော့ ဒီကောင်တွေကို ခံ မဖိုက်နိုင်ဘူး...ရုတ်

တရက် ဆိုတော့လည်း လက်ပွေ့အိတ်ထဲက သေနတ် ထုတ်ချိန် မရလိုက်ဘူး..ကျေးဇူး အရမ်း တင်တယ် ကိုနေဗလ”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ် ။

ပြီးတော့ အဝတ်အစား ဝတ်ဖို့ လိုအပ်နေတယ် ဆိုတာ ရိပ်စားမိလိုက်ပြီး “ သူတို့ကို ခဏ ကြည့်ထားပေးနော်..ကို

နေဗလ..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အဝတ်အစားတချိ ု့ကို ကုတင်ပေါ်က ကောက်ယူလိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားပါတော့တယ်

ကုတင်ဘေးနားမှာ သေနတ်တလက်ကျနေတာကို သူတွေ့လို့ ကောက်ယူလိုက်တယ် ။

မြမြသွေး မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့ ဘဘောက်စ်တထည်နဲ့ အသားကပ်ဘောင်းဘီ အနက်ရောင် ကို ဝတ်ပြီး ရေချိ ုးခန်း

ထဲက ပြန်ထွက်လာတယ် ။

မြမြသွေးက “ ဒီသေနတ်က ဒီကောင် ရဲ့ သေနတ်...ကျမကို သေနတ်နဲ့ စချိန်တာ..ကျမလည်း သူ့ကို

ဝင်လုံးပစ်လိုက်တာ ...” လို့ ပြောပြရင်း လက်ထိပ်ခတ်ထားရက် ဒူးထောက်ခိုင်းထားတဲ့ လူဆိုးနှစ်ယောက်ကို စတင်

စစ်မေးလိုက်ပါတယ် ။

မေးတာကို အဖြေနှေးရင်တောင် ဘေးနားက နေဗလက လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုလိုက်ထိုးလိုက် လုပ်နေတာကြောင့်

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်လည်း တော်တော် ကြောက်လန့်နေကြတယ် ။

“ မင်းနံမည် ခင်မောင်စိန်.တဲ့..”

“ ဟုတ်ပါတယ်....ဆရာ....”

“ သေ.သေချာလား...နာမယ်နော် ..မှန်မှန်ဖြေ....”

“ ဟုတ်ပါတယ်....ဆရာ....”

“ နင့်နံမည်ကရော......” မြမြသွေးက နောက်တယောက်ကို ဝင်မေးတယ် ။

“ ကျနော့်နံမည် စိန်သန်းမြမောင် ပါ........”

မြမြသွေး ဒီငနာလေးကို ရိုက်စရာ အကြောင်း မရှိဘဲ ကန်ကျောက် ရိုက်နှက်တယ် ။

အိမ်အပြင်မှာ တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ မီးတန်းအနီရောင် တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ရဲကားတွေ ထိုးဆိုက်လာတယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ ရင်သိမ့်တုန်ခန်းတွေ မဖြစ်လိုက်ပေမယ့် ပိုပြီး ရင်းနှီးမှုတွေကိုတော့ နေဗလ ရလိုက်ပါတယ် ။ဇော်ဝင်းရဲ့ လူတွေ အိမ်ထဲက စောင့်ပြီး ရန်မူတာနဲ့ မြမြသွေးနဲ့ သူနဲ့ တခုခု ဖြစ်ကြဖို့ဟာ မဖြစ်ကြတော့ဘူး ။

မြမြသွေးလည်း နေဗလကို သတိနဲ့နေဖို့ ထပ် သတိပေးသည် ။
ဇော်ဝင်းက ထောင်ထဲ ရောက်နေတာတောင် သူ့ကို တပည့်တွေ လွှတ်ပြီး လုပ်ကြံခိုင်းတာကို မြမြသွေး ခံပြင်းနေ
သည် ။

“ သူ့ကောင်မ ဟန်စုယဉ် အပြင်မှာ ရှိနေသေးတာကိုး ...ကိုနေဗလ ...”
“ ဟုတ်တယ်...အင်းလေ..မကောင်းတဲ့ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ မကောင်းမှု တွေကြောင့် တနေ့တော့ ကျဆုံးကြရ
မှာပါဘဲ မြမြသွေးရေ...”

“ အင်း..ကျမတို့နှစ်ယောက် ပျော်ကြတဲ့ ညလေး..ဇော်ဝင်းလူတွေကြောင့် ပျက်စီးသွားရတယ် ကိုနေဗလ..ဆောရီး
ဘဲ...”

“ ဒီလိုပါဘဲ မြမြသွေးရယ်..ကျနော်တို့ မြမြသွေးတို့က လူဆိုးလူမိုက်တွေကို ဖမ်းရဆီးရတဲ့ ဥပဒေဘက်တော်သား
တွေ ဆိုတော့ မုန်းတဲ့လူ များတာပေါ့...တခါတလေ လည်း အတိုက်အခိုက်တွေ ကြုံရနိုင်တာပေါ့လေ...”

“ ကိုနေဗလကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...”

“ မလိုပါဘူးဗျာ...ကဲ ကျနော် ပြန်လိုက်အုံးမယ် ...”

သူ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ နီသိဝတီကို အိပ်ခိုင်းထားတဲ့ အခန်းလေးဆီကို ရောက်ရောက်ချင်းဘဲ သူ လျှောက်သွား
လိုက်သည် ။ နီသိဝတီ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေဆဲ ။

“ နီသိ..ထ..ထ...ထတော့ မင်း ထလို့ရပြီ...”

နီသိ မျက်တောင်လေး လှုပ်လာသည် ။ မျက်လုံး ပွင့်လာသည် ။

“ ကိုကို....”

အပြုံးကလေးနဲ့ အိပ်ရာက ထလာတဲ့ နီသိကို သူ ဆွဲထူလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ရှိတဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်လာခဲ့သည် ။

“ ကိုကို..နီသိကို လိုးချင်လားဟင်...”

ပွင့်လင်းစွာနဲ့ မေးလိုက်တဲ့ နီသိဝတီရဲ့ မေးခွန်းကြောင့် နေဗလ ကြက်သီးတွေ ထသွားရသည် ။

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..နီသိ..နီသိရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ...”

နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ” လို့ ပြန်ပြောရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အကျ ႌကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည် ။

မိမွေးတိုင်း ဗလာကျင်းသွားတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အချိုးအဆက် ကျလွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ

တဟုန်ထိုး နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်လာရသည် ။

နီသိရဲ့ ရင်သားတွေရဲ့ ထိပ်က ရင်သီးနီနီလေးတွေက ရဲတွတ်ပြီး စိုတင်းထောင်ထနေကြသည် ။ တကယ့်ကို လက်

ရာမြောက်သည့် ဖန်တီးသူများပါလား ။

ဝမ်းပျဉ်သား ရှပ်ရှပ်လေးရဲ့ အောက်က တြိဂံပုံလေးမှာ အမွှေးပါးပါးနုနုလေးတွေ ရှိနေသည် ။ အရင် သူ နီသိကို စ

ရခါစက နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ အမွှေးမရှိဘူး ။ နီသိကို အရည်အသွေးမြှင့်တင်ဖို့ ဒေါက်တာချစ်ပန်းဆီကို ဒုတိယအ

ကြိမ် ပို့ပြီး ပြန်ရတဲ့အချိန် ဒီအမွှေးနုလေးတွေ နဲ့ ဖြစ်လာသည် ။

“ ကိုကို..ဘာလုပ်ချင်လဲဟင်....နီသိ ဘယ်လို နေပေးရမလဲ....”

သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ နီသိကို သူ အရမ်း သဘောကျ ကျေနပ်မိသည် ။ မြမြသွေးနဲ့ အလုပ် မဖြစ်လိုက်လို့ နီသိ

ကို စိတ်ပြင်းပြင်းနဲ့ စပ်ယှက်ပစ်လိုက်မိသည် ။ နီသိရဲ့ တုန့်ပြန်မှုလေးတွေကလည်း သူ့စိတ်အဟုန်ကို တိုးလို့ ကြွ

ထစေသည် ။ နီသိရဲ့ မချင့်မရဲ ညည်းငြူလိုက်တာတွေ နဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်တာတွေက နီသိဟာ

သက်ရှိ လူသားမိန်းမတယောက် နဲ့ ချွတ်စွပ်တပ်အပ် တူနေသည် ။

နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကလည်း သူ့လိင်တန်ကို တအား ဖျစ်ညှစ်တင်းကြပ်စွာနဲ့ ညှစ်ဆုပ်ထားနေသည် ။ အားရပါးရ ဆောင့်

ထည့်မိရင်း မနားတမ်း အချက် ၁ဝဝကျော် ဆောင့်ထည့်အပြီးမှာ သုတ်ရည်တွေ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထွက်သွားရပါ

သည် ။ နီသိက သူအရသာတွေ ထူးကဲနေချိန်မှာ အင်္ဂါစပ်ကို ဆက်တိုက် ရှုံ့ပွရှုံ့ပွ လုပ်ပေးနေလို့ အရသာက တအား

ကောင်းလှသည် ။

ရောင်းရင်း ကြီးညွန့်ထင်ကျော် နဲ့ တွေ့ခဲ့ရင် စက်လူရုပ်မ ဝယ်ဖို့ ထောက်ခံ တိုက်တွန်းလိုက်အုံးမည်လို့ သူတွေး

နေရင်း တစုံတခုကို သတိရလိုက်လို့ သူချွတ်ပုံထားတဲ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်ကောက် အနက်ရောင်လေးတကွင်းကို ထုတ်ယူကာ နီသိဝတီကို “ နီသိ..ဒီ လက်ကောက်လေးကို အမြဲ ဝတ်ထား

ပါ” ဆိုပြီး နီသိရဲ့ ညာဖက်လက်မှာ စွပ်ပေးလိုက်သည် ။

“ လှတယ်နော်..ကိုကို..သိုင်းကျူးနော်....”

တကယ်တော့ ဒီလက်ကောက်လေးဟာ သူတယောက်ထဲဘဲ သုံးလို့ ရအောင် ဒီအင်အေ စစ်ဆေးအတည်ပြုချက် နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ သူ့

သေနတ်တွေကို နီသိ အရေးပေါ် သုံးလို့ရအောင် စီမံပေးထားတဲ့ လက်ကောက်လေးပါ ။ ဒီလက်ကောက်လေးကို

ဝတ်ထားခြင်းအားဖြင့် နီသိသည် သူ့သေနတ်တွေကို ပစ်ခတ်လို့ ရမှာ ဖြစ်သည် ။

ဗိုလ်ဆွန်ပက်လမ်း နဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမကြီး ထောင့်က စပက်တာ နိုက်ကလပ်ရှေ့မှာ အပြာရောင်ရဲကားကြီးတစီး ရပ်ထားသည် ။ ရဲကားက အိမ်နားနီးချင်းနိုင်ငံကြီးတနိုင်ငံက လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ ကားဟောင်းကြီးပါ ။

ဘေးတဖက်တချက်တံခါးတွေမှာ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ လို့ မြန်မာအင်္ဂလိပ် နှစ်ဘာသာနဲ့ ရေးထားသည် ။ ဒီအောက်
ဖက်မှာတော့ ကေနိုင်း ယူနစ် လို့ စာလုံးခပ်သေးသေးနဲ့ ရေးထားသည် ။ ကေနိုင်း ဆိုတာက ရဲခွေးတပ်စု ပါ ။

ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ ကားထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။ သူဒီကို ရောက်နေရခြင်းက သူ့ကို ရန်ကုန်တိုင်းဌာနချ ုပ်က စက်နဲ့
ခေါ်ပြီး ရဲခွေးသုံးဖို့ လိုတယ်..စပက်တာနိုက်ကလပ်ရှေ့ စောင့်ပါ ခေါ်ပြောလို့ လာစောင့်နေတာ ။ ခုထိ ဘာအဖွဲ့တွေမှ မရောက်လာသေးလို့ သူ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်နေသည် ။

တောက်တောက်တောက်တောက်

သူ့မှန်ကို လာခေါက်နေလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေးတယောက် မှန်လာခေါက်နေသည် ။

တိတိကျကျ ပြောရလျှင် ကောင်မလေး ချောချောလေး တယောက် ။

ဘာများ အကူအညီ လိုလို့လဲ မသိဘူး ။

ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ ကားမှန်ကို ခလုပ်နှိပ်ပြီး နဲနဲချလိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ ညီမလေး...ဘာလိုလဲ...”

“ အကို..ကျမရဲ့ ကား ဘီးပေါက်နေလား မသိဘူး....ခဏ လာကြည့်ပေးလို့ ရမလားဟင်....”

ချက်ချင်းဘဲ ပြုံးပြလိုက်ပြီး “ ဟာ...ရတာပေါ့..ကြည့်ပေးမယ်....ကြည့်ပေးမယ်....အကိုတို့က ပြည်သူတွေကို ကူ
ညီချင်နေတဲ့ ပြည်သူ့ရဲတွေပါ..ဟဲဟဲဟဲ...” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းသည် ။

“ ဘယ်မှာလဲ..ညီမလေးရဲ့ကားက.......”

“ ဟို လမ်းကြားလေးထဲမှာ....”

လမ်း၃ဝဖက်ကို ဖေါက်ထားတဲ့ လမ်းသေးသေးလေး ။ နောက်ဖေးလမ်းလို့လည်း တချို့ကခေါ်ကြတယ် ။ ဖြတ်လမ်း
ပေါ့ ။ လမ်းကြားထဲကို တော့ မျိ ုးဝင်းရွှေ လိုက် မကူညီချင်ဘူး ။ တော်ကြာ သူတို့အဖွဲ့တွေ ရောက်လာရင် သူ့ကို
မတွေ့မှာ စိုးလို့ ။သူ့ကား အနောက်ဖက် လှောင်အိမ်ထဲက သူ့ရောင်းရင်း အယ်လ်ဇေးရှင်းခွေးကြီး အာနိုးက တဝုတ်
ဝုတ်နဲ့ ဟောင်လိုက်သည် ။

ကောင်မလေးက ခွေးကြီးကို တချက်ကြည့်ပြီး “ အကိုက ခွေးရဲပေါ့နော်..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ “ ဟီး...ညီမလေး
ကလဲ...ရဲခွေးတပ်စုက တာဝန်ခံပါ...နော်..” လို့ မျိ ူးဝင်းရွှေက ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်သည် ။ကောင်မလေးရဲ့ ကိုယ်လုံး
လေးကိုလည်း တချက်ရှိုးလိုက်သည် ။ အင်း..လန်းတယ် ..မိုက်တယ်....ကျန်းမာ သန်စွမ်းတဲ့ သားကောင်းမိခင်ဖြစ်
မယ့် ကလေးမ ။

.“ ဘယ်မှာလဲ ညီမလေးရဲ့ ကား..အကိုက အလုပ်လုပ်စရာ ရှိသေးတယ်....မြန်မြန်လေး ကူညီလိုက်မယ်...”
ကောင်မလေးက ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားတယ် ။ လမ်းကြားလေးက မှောင်နေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သန့်ရှင်း
တယ် ။ မြန်မာတွေ စည်းကမ်းရှိနေပြီ ။ အရင်ခေတ်လို အနံ့ဆိုးတွေ မရှိတော့ဘူး ။

လမ်းကြားမှောင်ရိပ်မှာ ဘီးပေါက်တယ် ဆိုတာ တမျိုးကြီးဘဲ ။ သိပ်တော့ ဘဝင်မကျဘူး ။ ကောင်မလေးက လှုပ်လီ
လှုပ်လဲ့ လျှောက်နေရင်း “ အကို..အဲဒါ ညီမရဲ့ကား....ကြည့်ပေးအုံး ...” လို့ လှည့်ပြောလိုက်တဲ့အချိန် မျိ ုးဝင်းရွှေ
က ကောင်မလေးရဲ့ တင်ကောက်ကောက်လေးကို အပီစိုက်ပြီးကြည့်နေချိန်နဲ့ တိုးသွားသည် ။

“ အော်..အေးအေး...ကြည့်ပေးမယ်...ဟဲဟဲ...”

မျိုးဝင်းရွှေ ကားနားကို တိုးကပ်သွားတဲ့အချိန် ကောင်မလေးက အနောက်ကနေ မာကျောတဲ့တစုံတခုနဲ့ သူ့ကျောကုန်းကို ဖိထောက်လိုက်လို့ လှည့်အကြည့်လိုက် တကိုယ်လုံး တဇတ်ဇတ်နဲ့ တုန်ခါရမ်းသွားပြီး မျိ ုးဝင်း
ရွှေ ဝုန်းကနဲ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားရသည် ။

ကောင်မလေးက တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းမှာ ကြိုးလေးနဲ့ ဆွဲထားတဲ့ ဖုန်းလေးကို ကောက်ဆက်သည် ။

“ မမရေ..တကောင်တော့ ဂန့်သွားပြီ ….”

ကောင်မလေးက မျိုးဝင်းရွှေရဲ့ ခါးက သေနတ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

တရှူးရှူးနဲ့ ရေကားကြီးက လမ်းမပေါ်ကို ရေတွေ ဖျန်းပက်နေသည် ။
ရန်ကုန်လမ်းမတွေကို ညတိုင်း ရေကားကြီးတွေနဲ့ ဆေးကြောပေးနေတာ နှစ်အတော်ကြာခဲ့ပြီ ။ သန့်ရှင်းမှ ကျန်းမာ
မည်..ကျန်းမာမှ နိုင်ငံတိုးတက်သာယာမည် ဆိုတဲ့ လမ်းကြောင်းကို လိုက်လျှောက်နေကြလို့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးသည်
အရှေ့တောင်အာရှမှာ ထိပ်တန်းကို ပြန်လည် နေရာယူနေပြီ ။

ယင်မရှိ ကြွက်မရှိ အနံ့မနံတော့တဲ့ ရန်ကုန်မြို့ဟောင်းကြီးဟာ လာရောက်လာပတ်ကြတဲ့ ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည်
တွေ ရင်သပ်ရှုမောရလောက်အောင် သန့်ရှင်း လှပနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ အမှိုက်ပစ်ရင် ဒါဏ်ငွေတပ်တဲ့ စနစ်လည်း
ချမှတ်ထားတာ ကြာခဲ့ပြီ ။

နေဗလလည်း ပန်းဆိုးတန်း လမ်းမကြီးက “ ကားရေဆေးခန်း ” တခုရှေ့မှာ သူ့ရဲကားကို ရပ်ထားပြီး ရေကားကြီး
လမ်းဆေးကြောနေတာကို ကြည့်နေသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာ စောစောကဘဲ မလှမ်းမကမ်းက “ ဘာဂါကင်း ” ဆိုင်က
ဝယ်ထားတဲ့ ကော်ဖီခွက် ရှိနေသည် ။
ကော်ဖီခွက်က အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ။

နေဗလ ငယ်ငယ်က သူ့အဖေ ရေချိုးရင်း အော်အော်ဆိုနေတဲ့ ကော်ဖီခါးခါး ဆိုတဲ့ သီချင်းကို အမှတ်ရလိုက်သည် ။

ခုတလော ရန်ကုန်မှာ ဒုစရိုက်မှုတွေ လျော့ပါးသွားသည် ။ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ထောင်ကျသွားလို့လား မသိဘူး ။ တရားရုံးက ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းကို ထောင်ဒါဏ် အနှစ်၂၀ ချလိုက်သည် ။ နိုငငံခြားသင်္ဘောသားတွေကို အဆိပ်ခတ်သတ်တဲ့အမှုက ဆိုးဝါးလှသည် မဟုတ်လား ။

ရုတ်တရက် သူ့ကားထဲက ဝါယာလက်စ်စက်ကရော သူ့ခါးက လမ်းလျေျာက်စကားပြောစက်ကရော တတိတိနဲ့ မီးနီ
တွေ ပေါ်လာသည် ။ “ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း.....ကြားမကြား ..အကြောင်းပြန်..အရေးပေါ်....အရေးပေါ်.....”
ချက်ချင်း ကောက်ထူးလိုက်သည် ။

“ သိန်းမင်း....ကားတယ်...ပြောပါ....”
“ ဗိုလ်ဆွန်ပက်လမ်းထဲက လမ်းကြားလေးထဲမှာ ၉၉၉ ဖြစ်သွားတယ်....၉၉၉...အမြန်သွားပါ..သိန်းမင်း....”
၉၉၉ ဆိုတာက သူတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ ထိခိုက်ဒါဏ်ရာနေတယ် လို့ ပြောတဲ့ စကားဝှက်ပါ ။

“ ဟိုက်...ဘယ်သူဘာဖြစ်လဲ....”
“ ကေနိုင်းယူနစ်က ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ.....၉၉၉ ဖြစ်နေတယ်....”

နေဗလ ကားပေါ် ခုန်တက်ပြီး ခေါင်မိုးက မီးနီတန်းကို ဖွင့် ဥသြဆွဲရင်း အခင်းဖြစ်ပွားတဲ့နေရာကို အမြန်ပြေးသည် ။

သူရောက်သွားတော့ ရဲကားတစီးကို စပက်တာနိုက်ကလပ်ရှေ့မှာ တွေ့သည် ။ ကေနိုင်းယူနစ်က ကား ကြီး ။ သူ
ပြေးဆင်းကြည့်တော့ ရဲကားနောက်ဖက် လှောင်အိမ်ထဲက ခွေးကြီးကို တွေ့ရသည် ။

မလှမ်းမကမ်းက လူတယောက် သူ့ဆီကို ပြေးလာပြီး “ ဟိုလမ်းကြားထဲမှာဗျ..ရဲတယောက် လဲနေတာ တွေ့လို့
ကျနော် ၁၁၉ ကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်...လာ..လာ..ကျနော် ပြမယ် ...” လို့ ပြောလို့ ဒီလူနဲ့အတူ လမ်းကြားထဲကို
လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ဒီလူက သူဟာ ဒီလမ်းထဲမှာ နေတဲ့ လူလို့ ပြောပြသည် ။

သူ့ခါးက လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

“ ကျနော်လည်း သူ့ရင်ဘတ်က နံမည်ပြားလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့နံမည်ကို သိလို့ ၁၁၉ကို ပြောပြလိုက်တယ်...သူ့
နံမည်က မျိ ုးဝင်းရွှေ...တဲ့...”

လဲကျနေတဲ့ ရဲကို နေဗလ စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည် ။ အသက် မရှိတော့ ။ ဘယ်လိုသေဆုံးတာလည်း ဒါဏ်ရာ
ရှာကြည့်သည် ။ လည်ပင်းမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာ တချက် ရှိနေသည် ။

“ ခင်ဗျားတို့ သေနတ်သံ ကြားသေးလား..”

“ မကြားဘူးဗျ...”

အသံတိတ် ဆိုင်လင်ဆာနဲ့ ဆော်သွားတာ ဖြစ်နိုင်သည် ။

တဝေါ့ဝေါ့အသံတွေ ဆူဆူညံညံနဲ့ လူနာတင်ကား နဲ့ ရဲကင်းလှည့်ကား လမ်းကြားထိပ်ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

ဒီည ၉၉၉ ဖြစ်သွားတာကြောင့် သူစိတ်မကောင်းဘူး ။ ဘဝတူ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တယောက် အသတ်ခံလိုက်ရလို့ဘယ်သူလုပ်တာလဲ ဖေါ်ဖုတ်ချင်တဲ့စိတ်တွေ သူ့မှာ ဖိစီးနေသည် ။ သူ့နယ်မြေမှာ ဖြစ်ပွားတာ ဖြစ်ပေမယ့် ဒီအမှုကို မှုခင်းစုံစမ်းစစ်ဆေးရေး ( စီအိုင်အက်စ် ) က ကိုင်မည် လို့ သူသိရသည် ။

သူ့ဂျူတီချိန်ကုန်ဆုံးသွားတော့ သူ့အလုပ်ကားကို ရဲဌာနချုပ်က ကားဂိုဒေါင်ထဲ ထိုးလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပိုင်ကားလေး
ကို တက်မောင်းပြီး အိမ်ကို ပြန်ခဲ့ချိန် ဖုန်းမြည်လာသည် ။ ဘလူးတုသ် ရှိတာကြောင့် ကား စတီယာရင်ဘေးက အ
ကွက်ကလေးမှာ ခေါ်သူနံမည်လည်း ပေါ်လာသည် ။ မြမြသွေး....တဲ့ ။

“ ဟယ်လို ကိုနေဗလ ….”

“ ဟုတ်ကဲ့ မြမြသွေး..ပြောပါ....”

“ ၉၉၉ ဖြစ်သွားတယ်ဆို....ကျမရုံးမှာ သတင်းဝင်လာတယ်...”

“ ဟုတ်တယ်...စီအိုင်အက်စ် က ကိုင်တယ်...”

“ ကျမလည်း ကိုနေဗလနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ်...”

“ ကျနော်လဲ တွေ့ချင်တယ်..မြမြသွေး...”

“ အခု အိမ်ပြန်အိပ်မှာလား...အားလား...”

“ အားပါတယ်....မအိပ်ပါဘူး....”

“ ကျမ ဒီနေ့ ခွင့်ယူထားတယ်....တွေ့မလား...”

“ တွေ့မယ်လေ....ဘယ်မှာ ဆုံမလဲ....”

“ ကျမအိမ်ကို လာခေါ်မလား....တခုခု သွားစားကြမယ်လေ...”

“ အိုကေ လာခေါ်မယ်..ဘယ်တော့ လာခေါ်ရမလဲဟင်...”

“ ကိုနေဗလ လာချင်တဲ့အချိန်လာ....”

“ ဒါဆိုရင် ကျနော် ရေပြန်ချိ ုးပြီး လာခဲ့မယ်...”

“ အိုကေ..ဆီးယူး....”

“ ဆီးယူး...ဘိုင်း......”

မြမြသွေး ဖုန်းချသွားတဲ့အချိန် သူ့ဖုန်း တတိတိနဲ့ မြည်လာပြန်သည် ။

“ ဘယ်သူလဲ..ဟင်...ဒါဇင်...ဒါဇင် ခေါ်တာပါလား .”

“ ဒါဇင်....နေကောင်းလား.....”

သူ့အသံတွေ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။

ဒါဇင့်ကွယ်ရာမှာ မြမြသွေးနဲ့ ချိန်းနေခဲ့တဲ့ သူ့လုပ်ရပ်တွေကြောင့် စိတ်မလုံလို့ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

“ ကောင်းတယ်.ကိုကိုနေ ...ဒါဇင် လုံးဝ အကောင်း ပကတိ ဖြစ်နေပြီ .ပြီ.ကိုကိုနေ့ကို အရမ်း လွမ်းတယ် သိလား..ကိုကိုနေ ဘယ်တော့ မန်းလေးကို လာမှာလဲ..လွမ်းလှပြီ ကိုကိုနေရယ်....လာတော့ကွာ.....”

“ အင်း..လာမယ်..လာမယ်....”
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSdUkLPkmXFWBZxEyNinvqjUl0aYKmHdQmmxzwmBidEseM0Z3JY4SXYg0gJXzZ2PbKB7Ru-dd4AIIKconRYrEyrKLgtW6LDwzY0f9x1jT_qdPjZ6Q60X2-fHnc3QOKBpHCAw7C3LxOKs5B/s1600/myanmar+sexy+model+1.jpg

နေဗလ မြမြသွေး အိမ်ရှေ့မှာ သူ့ကားလေး ထိုးဆိုက်လိုက်ပြီး မကြာခင်မှာဘဲ မြမြသွေး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာသည် ။

ခါတိုင်းဆို မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်စားတတ်တဲ့ မြမြသွေး ဒီတခါတော့ ဘိုဆန်ဆန် ဝတ်လာသည် ။ မျက်နှာကိုလည်း မိတ်ကပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးဆေးတွေ လိမ်းခြယ်ဆိုးလာသည် ။

“ ကိုနေဗလ..ဟိုတခါက ကိုနေဗလ ကျွေးတာ..ဒီတခါတော့ ကျမက ကျွေးပါရစေ....”

“ အာ..ရပါတယ်ဗျာ..မြမြသွေးကလဲ..ကျနော်ဘဲ ကျွေးပါရစေ ...”

“ ဘယ်မှာသွား စားချင်လဲဟင်..”

“ မြမြသွေး သဘောပါ ...မြမြသွေး ဘယ်ဆိုင်မှာ စားချင်လဲ ....”

“ မကြာသေးခင်ကမှ ဖွင့်တဲ့ “ ပူစီကက် ” ကို သွားကြမလား....ကျမ မရောက်ဖူးသေးလို့...”

“ သွားလေ..မြမြသွေး....”

“ ပူစီကက် ” က အစားအသောက် ကောင်းသည်..အရက်ဘားလည်း အရမ်း သားနားသည် ..အရက်စုံရသည် လို့ သူ ကြားထားသည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က ဒါမျိ ုး ဆိုင်အသစ် ဆိုရင် ရောက်ပြီးပြီ ဆိုတော့ သူ့ကို ဖေါက်သည်ချထားသည် ။ ဒါပေမယ့် ပူစီကက် က ဈေးတအားကြီးသည် လို့ ပြောသည် ။

မြမြသွေးက သူကျွေးမယ် လို့ ထပ်ပြောပြန်သည် ။

ပူစီကက် က အကြီးစား သူဌေးတယောက်ယောက်ရဲ့ လူနေတိုက်ကြီးကို စားသောက်ဆိုင် ကလပ် အဖြစ် ဖွင့်ထားပုံရသည် ။ ကျယ်ဝန်းတဲ့ ခြံကြီးထဲမှာ ကားတွေ ပြည့်နှက်နေသည် ။
လူချမ်းသာတွေဘဲ လာနိုင်တဲ့ နေရာတခုမို့ ထင်သည် ။ ရပ်ထားတဲ့ ကားတွေက ထိပ်တန်း ဈေးအကြီးစား ကားတွေ ချည်းဘဲ ။

မြမြသွေးနဲ့ တူယှဉ်တွဲပြီး ဆိုင်ထဲကို ဝင်ခဲ့သည် ။ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံဝတ် ဆိုင်ဝန်ထမ်းတွေက ပြာပြာသလဲ ခရီးဦးကြို ပြုကြသည် ။ နေဗလ လည်း ဒီလို မြမြသွေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လိမ့်နေတာ
ဒါဇင် သိလို့ကတော့ ဘယ်လောက် ဂျေဝင်လိမ့်မလဲ လို့ တွေးမိလိုက်သေးသည် ။

“ ပူစီကက် ”ဆိုင်ထဲမှာက ခန်းနားလွန်းသည် ။ လက်ဝဲဖက်က ကပွဲခန်းမထဲမှာ အနောက်တိုင်း ရော့ခ်တီးလုံးတွေက တထုံးထုံး တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူညံနေသည် ။ တီးလုံး အလိုက်နဲ့ တလှုပ်လှုပ် ခုန်ပေါက် ကနေကြတဲ့ လူတွေကို တွေ့ရသည် ။ လကျ်ာဖက်က စားသောက်ခန်းမထဲမှာတော့ စားသောက်နေကြတဲ့ လူတချိ ု့ဘဲ ရှိသည် ။ မြမြသွေးက လကျ်ာဖက်က စားသောက်ခန်းမထဲကို ဝင်ကြရအောင်
လို့ ပြောရင်း ဦးဆောင်ကာ ဝင်လိုက်သည် ။
အနက်ရောင် ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်က သူတို့ကို စားပွဲတလုံးမှာ နေရာ ချထားပေးသည် ။ မြမြသွေးက “ ဝိုင် သောက်ကြရအောင်..ကိုနေဗလ...” လို့ ပြောလိုက်လို့ “ သောက်လေ မြမြသွေး..” လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ နေဗလသည် အမှန်က ဝိုင်သောက်သမား တယောက် မဟုတ်ပါ ။ ဘီယာသောက်ရင်သောက် မသောက်ရင် ဝစ်စကီ သောက်နေကျ လူ ဖြစ်
သည် ။ “ ကိုနေလ ဘီယာ သောက်ပါလား..ဒီမှာ ဘီယာတွေ အစုံရတယ် ...” လို့ မြမြသွေးက ပြောသည် ။ စားစရာ စာရင်း Menuကို ဆိုင်ဝန်ထမ်းမလေးက သူတို့ ကို လာချပေးသည် ။
ဖယောင်းတိုင် မီးတုလေး ထွန်းပေးထားတဲ့ စားပွဲမှာ အရမ်း ရှိုင်းနေတဲ့ မြမြသွေးနဲ့ အတူတူ ထိုင်နေကြတာမို့ ဘေးက စားပွဲတွေမှာ သားနေတဲ့ လူတွေက အကဲခတ်သလို ကြည့်ကြတာကို နေဗလ
သတိထားမိသည် ။
မြမြသွေးက ပုဇွန်ကြော်..ငါးပေါင်း ကိုက်လန်ကြော် ပင်လယ်စာဟင်းချိ ုတွေနဲ့ သူ့အတွက် ဝိုင်အနီ အကောင်းစား တပုလင်း နေဗလ အတွက် ရွှေနန်းတော် ဘီယာတပုလင်း မှာလိုက်သည် ။ မြမြသွေး
က ဒီနေ့ တော်တော် ရွှင်လန်း တက်ကြွနေသလိုဘဲ ။ အစားအသောက်တွေက သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ ရောက်လာသည် ။ “ ဒီဆိုင် မဆိုးဘူးနော် ...ကိုနေဗလ..” လို့ ပြောလို့ နေဗလ လည်း “ အရမ်းကောင်းတာဘဲ ” လို့ မြမြသွေး အကြိုက် လိုက်ပြောလိုက်သည် ။
စားလိုက် သောက်လိုက် စကားပြောလိုက်နဲ့ ဟိုတခါကလိုဘဲ မြမြသွေး တော်တော့်ကို ရေချိန်ကိုက်လာသည် ။ “ ကိုနေဗလ ကျမနဲ့ ကိုနေဗလ ကကြရအောင်..” လို့ နေဗလကို ခေါ်သည် ။
စားထားသောက်ထားလို့ ဘိုက်တင်းနေတာကြောင့် မကချင်ပေမယ့် မြမြသွေး စိတ်ချမ်းသာအောင် သူနဲ့ ကပွဲခန်းမထဲကို ဝင်သွားပြီး ကသည် ။
ကနေရင်း မြမြသွေး ပို မူးလာပုံရသည် ။ ဒယိမ်းဒယိုင် ဖြစ်လာပြီး နေဗလ လက်မောင်းကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားရတဲ့ အထိ မူးလာသည် ။

“ ကျမ တအား မူးနေတယ်....ဟင်းဟင်း...”

“ ကျနော်တို့ ပြန်ကြမလားဟင်..”

“ အင်း..ပြန်ကြမယ်.....တခုတော့ ရှိတယ်....ကိုနေဗလ..”

“ ဘာလဲဟင်..”

“ ကျမ အိမ်ကို တန်း မပြန်ချင်သေးဘူး....ကျမ ဘယ်ကို သွားချင်နေသလဲ သိလား...”

“ မသိဘူး..မြမြသွေး သွားချင်တဲ့နေရာကို ကျနော် လိုက်ပို့မှာပေါ့..ဘယ်သွားချင်သလဲ..”

“ အင်း ပြောမယ်...ခဏနေအုံး..ကျမတို့ စားထား သောက်ထားတာတွေ ရှင်းပေးရဦးမယ်လေ....ကိုနေဗလ...”

“ ကျနော် အားလုံး ရှင်းပေးပြီးပြီ မြမြသွေး...”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..ကျမ ပြောထားတာဘဲ ကိုနေဗလရယ်..ကျမ ရှင်းပါမယ် လို့...”

“ ရပါတယ်ဗျာ..မြမြသွေး ကို ကျနော်က အမြဲ ကျွေးချင်တာပါ....”

“ ခစ်ခစ်..တကယ် ပြောတာလား..ဟင်းနော်..အမြဲ ကျွေးခိုင်းလို့ နောက်မှ ထွက်မပြေးနဲ့....”

“ မပြေးပါဘူး..မြမြသွေးကို တသက်လုံး ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးမှာ သိလား...”

“ အဲ့..ဒါက ဘာစကားလဲ...ဟိဟိ..တကယ်ကျွေးမှာလား..တသက်လုံး....”

“ ကျွေးမှာပေါ့ ...”

“ ပူစီကက် ” ထဲက အထွက် ကားဆီကို လျှောက်သွားကြတဲ့အချိန် နေဗလ က မြမြသွေး လက်ကလေးကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည် ။ မြမြသွေးကလည်း မူးကလည်း မူး စီးထားတာကလည်း ဖိနပ်မြင့်မြင့် နဲ့ ဆိုတော့ ချော်လဲကျမှာကို စိုးရိမ်ရသည် ။

ကားထဲ ရောက်တော့ နေဗလရဲ့ ပုခုံးကို မှီလိုက်တဲ့ မြမြသွေးက “ ကျမ သွားချင်တဲ့ နေရာကို ပို့မှလား..” လို့ မေးလိုက်တာကြောင့် နေဗလ လည်း ပြာပြာသလဲနဲ့ “ ပို့မှာပေါ့ ဘယ်ကို သွားချင်လဲ”
လို့ မေးသည် ။ မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလရဲ့ အိမ်ကို...” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။
နေဗလ စိတ်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ရုတ်တရက် စကားမပြန်မိ ။ သူ နီသိဝတီကို Off မလုပ်ထားခဲ့မိ ။သူပြန်လာတာနဲ့ တံခါးဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန် နီသိဝတီက “ ကိုကို ပြန်လာပြီလား..” ဆိုပြီး
ပြေးကြိုနေမှ ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်...။

“ ဘာလဲ..မလိုက်လည်စေချင်လို့ဘား...ကိုနေဗလ...”

“ မဟုတ်ပါဘူး..ရပါတယ်..လိုက်လို့ရပါတယ်...အဲ..ဟိုလေ..တခု ရှိတာက...ကျနော်က တယောက်ထဲသမားလည်း ဖြစ်..စည်းကမ်းကလည်း မရှိတော့ အိမ်ခန်းက ရှုပ်ပွ....”

“ အမလေး..ဆင်ခြေတွေ.....ဒီမှာ ကိုနေဗလ..မခေါ်ချင်ရင် မခေါ်ချင်ဘူး ပြောပါရှင်..ဆင်ခြေဆင်လက်တွေ လုပ်မနေပါနဲ့..မြမြသွေးက စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျ ူ ရိုက ဆိုတာလဲ မမေ့နဲ့အုံး...”

“ တကယ် ပြောတာပါ..ကျနော့်တိုက်ခန်းက မြမြသွေးရဲ့ အိမ်လို ရှင်းလင်း မနေဘူး..ပွနေလို့ ဟားဟား...”

“ ကိုနေဗလရယ် ...မြွေမြွေချင်း ခြေမြင် ပါတယ်..ကျမ က ကိုနေဗလမှာ စက်လူရုပ်မ တကောင် ရှိနေတယ် ဆိုတာကို ဟိုတခါ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်တွေ ဗုံးလာထောင်တဲ့ ကေ့စ်ထဲက သိထားပြီးနေတာပါ ....ဘာတဲ့ စက်ရုပ်မ နံမည်က နီသိလား....ကင်ဒိုဓါးနဲ့တောင် ဇော်ဝင်း တပည့်တွေကို ခုခံသေးတယ်လေ....”

“ ဟုတ်တယ်..မြမြသွေး...ရှိပါတယ်..ကျနော့်မှာ စက်လူရုပ်မ ရှိနေပါတယ်..”

“ ကျမကို ပြမယ် မဟုတ်လား....”

“ အင်း..ရပါတယ်..”

“ ကျမက ခေတ်မှီ ပွင့်လင်းတဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ..ကိုနေဗလ က လူလွတ်တယောက်...စက်ရုပ်မတွေကလည်း မိန်းမစစ်စစ် တယောက်လိုဘဲ လိင်အင်္ဂါတွေ အကုန် ပါနေတယ် ဆိုတာ စက်ရုံတာဝန်ခံ ဒေါက်တာချစ်ပန်း ကိုယ်တိုင် ကျမကို ရှင်းပြခဲ့ပါတယ်..အော်..နောက်ပြီး ကိုနေဗလ တိုက်ခန်းကို ဗုံးခွဲဖို့ ကြံတော့ စက်ရုပ်မ ကြောင့် သေတဲ့လူတွေလည်း သေခဲ့တော့ သက်ဆိုင်ရာ နယ်မြေ ရဲစခန်းက စုံစမ်းစစ်ဆေးချက်တွေ လုပ်ခဲ့ကြတယ်လေ..ဒီတုံးက ရဲစခန်းမှူးရဲ့ အစီရင်ခံစာ မှာ စက်လူရုပ်မဟာ လူသားမိန်းမ တယောက်နဲ့ အစစ တူအောင် ဖန်တီး လုပ်ထားတယ် ဆိုတာတွေ ကျမ ဖတ်ဖူးပါတယ်....”

“ ဟုတ်ပါတယ်..မြမြသွေး....”

“ ကဲ ဒါဆို ကိုနေဗလ ရဲ့ တိုက်ခန်းကို တန်းပြီးသာ မောင်းပေတော့...”

“ ဟုတ်ကဲ့ မြမြသွေး...”

မြမြသွေးက နေဗလရဲ့ ကြွက်သားထစ်ကြီးတွေ ဖုထစ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ မသိမသာ ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် နေဗလရဲ့ စိတ်တွေ ဆူဝေ နိုးထ လာနေရသည် ။

မြမြသွေးရဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း သူ့ပါးနဲ့ ခဏ ခဏဘဲ လာလာ ထိတွေ့နေသည် ။ သင်းပျံ့တဲ့ ရေမွှေးအနံ့ကလည်း သူ့စိတ်တွေကို ထကြွ ယိမ်းယိုင်စေသည် ။

“ မြမြသွေး....”

“ ဘာလဲဟင်....”

“ မြမြသွေး..သိပ် လှတယ်ဗျာ.....”

“ အံမယ်..ဟုတ်လို့လား..အပိုတွေ လျှောက်ပြောနေတယ်....”

“ တကယ်ပါ...”

“ သွား..မြှောက်ပင့်နေတာကြီး..မသိရင် ခက်မယ်....”

နေဗလ ကားကို ရုတ်တရက် လမ်းဘေး လွတ်ရာ ကျွတ်ရာကို ဆွဲကွေ့ကာ ရပ်လိုက်လို့ မြမြသွေးလည်း လန့်ဖျန့်သွားရသည် ။

“ ကား..ကား ဘာဖြစ်သလဲဟင် ....”

“ ကား က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး..မြမြသွေး..ဖြစ်နေတာက ကျနော်..ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ပူပြင်း တောက်လောင်နေပြီ..သိလား..”

“ ဟင်..ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ....Heart Burn ဖြစ်တာလား..ဆေးလည်း မပါလာဘူး....”

“ ဆေးက မြမြသွေး ပါ..မြမြသွေး ကုပေးရင် ပျောက်မယ့် ရောဂါ ပါ..မြမြသွေးကို တအား ကြိုက်နေလို့ ဖြစ်တဲ့ ဝေဒနာပါ..မြမြသွေး....”

မြမြသွေးနဲ့ နေဗလရဲ့ မျက်နှာတွေ အရမ်းကို နီးကပ်နေကြသည် ။

“ ခစ်ခစ်..တကယ်ကြီးဘဲလား...ကိုနေဗလရယ်..ကျမကို ကြိုက်နေတယ် ဟုတ်လား.....ကြိုက်နေတာလား..ရမက်ထန်နေတာလား.....”

“ နှစ်ခုစလုံးဘဲဗျာ...”

နေဗလက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မြမြသွေး ကို တအား ဖက်လိုက်ပြီး ပွင့်ဟနေတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိကပ် ငုံ စုတ်လိုက်ပါသည် ။

မြမြသွေးက မငြင်းဆန် မရုန်းဖယ်ရုံမကဘဲ သူ့ကျောပြင်ကို ပြန်လည် ဖက်သိုင်းရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တုန့်ပြန်နမ်းစုတ်လာလို့ နေဗလလည်း ပွပဟ..လို့ စိတ်ထဲမှာ အောက်မေ့မိလိုက်ပြီး လျာချင်းပူးယှက်လှိမ့်ပြီး နမ်းစုတ်ပါတော့သည် ။ သေးကျဉ်တဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ခါးလေးကိုလည်းတအားဖက်ပြီး ကိုယ်ချင်း ပူးကပ်ထားလိုက်တော့
မြမြသွေးရဲ့ ဖြိုးပြည့်တဲ့ရင်စိုင်အိအိတွေက သူ့ရင်အုပ်နဲ့ ပူးဖိ ကပ်နေကြတော့ နေဗလ အတွက် ဒီအထိအတွေ့တွေကရော လျာချင်း ကလိနေမှုကရော ကာမစိတ်တွေကို တဟုန်ထိုး ကြွထသွားစေတော့ သူ့ဖွားဖက်တော် ဒုံးပျံကြီးလဲ မားမားမတ်မတ် တန်းတန်းကြီး ထောင်သွားရသည် ။

မြမြသွေးနဲ့ အနမ်းရှည်ကြီးတခု နမ်းမိကြတဲ့နေရာမှာ အနမ်းအစုတ်တွေက စစချင်း ဖြေးဖြေးနဲ့ ငြင်ငြင်သာသာ ရှိလှပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ရမက်ဇောတွေ ပြင်းထန်လာတာနဲ့အမျှ အနမ်းတွေကလည်း ကြမ်းလာသည် ။

ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်ကလည်း ခါးအောက်ကို ရောက်လာသည် ။ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်လှလှကြီးတွေကိုပွတ်သပ်မိရသည် ။ ကိုင်တွယ် ဆုတ်ညှစ်မိရသည် ။ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖက်သိုင်းထားတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ လက်တွေကလည်း သူ့ပေါင်တန်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လာသည် ။ ပွတ်သပ်လာသည် ။

လမ်းမဘေးမှာ ထိုးရပ်ပြီး စကားပြောကြရာက အခုလို နမ်းကြစုတ်ကြ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်မိလာကြရတာ ဆိုတော့ဖြတ်မောင်းနေတဲ့ ကားတွေက သူတို့နှစ်ယောက်ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေကြသလဲ ဆိုတာကို တွေ့ကြမြင်ကြတဲ့အခါဟွန်းတွေ တီးလာကြသလို မှန်ချပြီး အော်ဟစ်နောက်ပြောင်တဲ့ လူငယ်တွေလည်း ရှိသည် ။

“ ကိုနေဗလ..လူတွေ မြင်ကုန်ပြီ..စိတ်လည်း ထိန်းအုံး....”

မြမြသွေးက သူ့ကို တွန်းပစ်လို့ နေဗလလည်း တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ရင်း..“ ကိုယ့်အခန်းကို သွားကြရအောင်” လို့
ပြောလိုက်ပါသည် ။

မြမြသွေးက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးပစ်လိုက်သည် ။ နေဗလက ကားကို ပြန်မောင်းထွက်လာသည်။

“ မြမြသွေး..ချစ်တယ်ဗျာ....”
“ အံမယ်...ဟုတ်လို့လား..ကိုနေဗလ ချစ်နေတာက မန်းလေးက ဒါဇင် မဟုတ်ဘူးလား...”
“ ဟင့်အင်း..ကိုယ်ချစ်တာ မြမြသွေး..အရမ်းချစ်တာ...တချိန်လုံး တသက်လုံး ချစ်မှာ....”
“ ဟင်း..ပိုလိုက်တာ...ယုံပါဘူး...”
“ ယုံပါ...နှစ်ရွက်လေး ထောင်လို့..ဟင်းဟင်း...”

မြမြသွေးက လက်သီးဆုပ်လေးတွေနဲ့ နေဗလ ပုခုံးနဲ့ လက်မောင်းသားတွေကို ထုရိုက်လိုက်သည် ။

သူတို့ နေဗလနေတဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ကြီးကို ရောက်လာကြတော့ တိုက်ထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ဓါတ်လှေ
ခါးထဲက ထွက်လာကြတဲ့ ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီနဲ့ သူ့စက်လူရုပ်မတို့နဲ့ပက်ပင်း တိုးကြသည် ။

ဂျပန်ကြီးက “ ဟာ..မစ္စတာ..နောက်ထပ် အရုပ်တရုပ် လဲလိုက်တာလား...” လို့ မေးလိုက်တာကြောင့် နေဗလ
လည်း..“ ဟာ..ဟင်နရီ...ဒါ လူစစ်စစ်...” လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောထည့်ပစ်လိုက်ရင်း မြမြသွေးနဲ့အတူ ဓါတ်လှေခါးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။

မြမြသွေးက ..“ ဟိုဂျပန်နဲ့ တွဲသွားတာ အဖြူမနော်..အမေရိကန်လား...” လို့ မေးသည် ။ နေဗလလည်း “ အဲဒါစက်လူရုပ်မလေ..မြမြသွေး..” လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း အရမ်း အံ့သြသွားသည် ။ မြမြသွေးက“ လူစစ်စစ်ဘဲ ထင်လို့” လို့ ပြောပြီး ရယ်သည် ။ မြမြသွေးက မန္တလေးတုံးက ဓါးပြတိုက်တဲ့ စက်ရုပ်နဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေကိုတော့ တွေ့ဖူးပြီးသားလေ ။ အဲဒီစက်ရုပ်တွေက အကြမ်းစားဘဲ လုပ်ထားတာလေ ။ သူ့အခန်းတံခါးကို
ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ နီသိဝတီက ဖုန်သုတ်ရှင်းလင်းနေရာက ပြေးလာကြိုသည် ။မြမြသွေးက အရမ်းအံ့သြနေသည် ။

“ အရမ်းလှတာဘဲ..လူစစ်စစ်လိုဘဲနော်...” လို့ နုတ်က ပြောရင်း နီသိဝတီရဲ့ လက်တွေကို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သည် ။နေဗလက မြမြသွေးနဲ့ နီသိဝတီကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည် ။
နီသိဝတီသည် မြမြသွေးကို တွေ့တွေ့ချင်းမှာ တခါဘူးမှ မတွေ့ဘူးသေးတဲ့ တစိမ်းတွေမို့နဲနဲ စိမ်းသလို ဖြစ်ပေမယ့်
နေဗလက မိတ်ဆက်ပေးပြီးတော့ မြမြသွေးကို မမလို့ ခေါ်ဖို့ ပြောပြီးတဲ့နောက် ခင်မင်ရင်းနှီးသွားတော့သည် ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးနဲ့ ကားထဲမှာ စခဲ့တဲ့ အနမ်းအပွေ့အဖက် အကိုင်အတွယ်တွေကို ပြန်ဆက်ဖို့ ကြိုးစားတော့နီသိဝတီကို အခန်းလွတ်ထဲ သွားအိပ်နေဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ နီသိဝတီလည်း နေဗလစကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်သည် ။ သူအိပ်နေကျ အခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားသည် ။ နေဗလက မြမြသွေးကို သူ့အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်
ကြီးပေါ်မှာ တူယှဉ်ကာ ထိုင်လိုက်ကြတဲ့ အချိန် မြမြသွေးရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ မြမြသွေးကို ဘယ်လောက် မြတ်နိုးတဲ့အကြောင်း ချစ်တဲ့အကြောင်း တော်ကီတွေပွား...ဒိုင်တွေ ထည့်သည် ။ သည်ကနေ စရတာပေါ့။လက်ကလေး ပြီးတော့ ပါးကလေးပေါ့ ။ ပါးကလေးနဲ့ နဖူးကလေးကို အာဘွားတွေ ပေးသည် ။ မြမြသွေးကလည်း
“ သူ့ကို ယုံရမှာလား...မြသွေးကို တကယ်ချစ်တာလား...” ဆိုပြီး ညုတုတုနဲ့ ပြန်ပြောရင်း နေဗလကို တအား ပြန်ဖက်သည် ။ တဆင့်ပြီး တဆင့်တက်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းကြတဲ့အခါ လျာချင်း လုံးထွေးကြရင်းတယောက်နဲ့တယောက် ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်တာတွေ လုပ်လာသည် ။ နေဗလက မြမြသွေး စိတ်ပါနေတယ် ဆိုတာကို
သိတော့ ရဲရဲတင်းတင်းဘဲ မြမြသွေးရဲ့ ထမိန်ကို ဖြေလိုက်သည် ။ မြမြသွေးကလည်း နေလရဲ့ အနမ်းအစုတ် အပွတ်တွေကြောင့် စိတ်တွေ လာနေ ထန်နေပြီ ဆိုတော့ ထမိန်ဖြေလိုက်တာကို မငြင်းဘူး ။ နေဗလရဲ့ လက်က မြမြသွေးပေါင်တန်တွေကို ခဏတဖြုတ် ပွတ်သပ်နေလိုက်ပြီးမှ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ပင်တီလေးပေါ်ကနေ ကိုင်စမ်းသည် ။ ပင်
တီလေးရဲ့ အလယ်ဂွဆုံနေရာလေးသည် ရွှဲရွှဲစိုနေသည် ။ သဘာဝစိတ်တွေ ပြင်းထန်ထကြွနေလို့ ။ မြမြသွေးလည်း
မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ပြီး နေဗလ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်သမျှကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံနေပြီး နေဗလက ထမိန်ကို လုံးဝဆွဲချွတ်ဖယ်လိုက်တဲ့အခါ သူမဝတ်ထားတဲ့ အကျ ႌကိုပါ ချွတ်ဖယ်ပေးလိုက်သည် ။ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ပါးပါးပြတ်ပြတ် နိုင်လွန်ပင်တီလေးနဲ့ ဘရာစီယာ အနက်သေးမျှင်မျှင်သာ ကျန်တော့သည် ။ ရင်စိုင်ထွားထွားတွေက ဘရာ
စီယာရင်စည်းရဲ့ ချုပ်နှောင်မှုအောက်က အတင်းကြီး ရုန်းထွက်ချင်နေကြသည် ။
နေဗလလည်း ဘရာစီယာရဲ့ ချိတ်တွေက်ု ဖြုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ရင်စိုင်နှစ်မွှာက အချုပ်အနှောင်အောက်က လွတ်မြောက်သွားတော့ ထယ်ထယ်ဝါဝါ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ကြီး တုန်ခါနေသည်။ နို့သီးဖုနီညိုညိုလေးတွေက မာ
ထောင်ထနေကြသည် ။ ပင်တီပါးလေးကိုပါ နေဗလက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲချွတ်ချပစ်လိုက်တော့ မြမြသွေး လုံးဝ ဗလာကျင်း သွားသည် ။ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည် ။ ပေါင်ကြားက အမွှေးပါးပါး ဖုံးအုပ်နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို နေဗလက စူးစိုက်ကြည့်နေလို့ မြမြသွေးက “ ဟိတ်...ဘာကြည့်တာလဲ...ကြည့်နဲ့..”လို့ ရှက်သလို မျက်နှာလေးနဲ့
ပြောရင်း တြိဂံပုံနေရာလေးကို လက်ကလေးနဲ့ ယှက်ကာလိုက်သည် ။ လှလွန်းလို့ပါ မြသွေးရယ်....လို့ ပြောရင်း
မြမြသွေး ပေါင်တန်လုံးလုံးတွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းစိုက်သွင်းကာ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို စ
ပြီး လျာနဲ့ယက်ပါတော့သည် ။ အကွဲကြောင်းနီညိုညိုကြီးတလျောက် သူ့လျာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်
ကော် ယက်လိုက်ပြီးနောက် စုတ်တံပြားနဲ့ ဆေးသုတ်သလို စုံချီဆန်ချီ တပြတ်ပြတ်နဲ့ ဖိကာဖိကာ ယက်ပါတော့သည် ။ မြမြသွေးမှာလည်း အပျိုကြီး ဘဝနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် ယောကျ်ားတယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို တအား လိုလားနေခဲ့ရတော့ အခုလို နေဗလရဲ့ လျာနဲ့ ယက်ပေးတာကို ခံလိုက်ရတဲ့အခါ ကျေနပ်ခြင်းတွေ အပြည့်အဝ ခံစားရပေသည် ။ ထောင်ထနေတဲ့ အစိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ဖိဖိထိုးကလော်ကလိလိုက်တာကြောင့် မြမြသွေး တင်ပါး
အိအိကြီးတွေ တကြွကြွနဲ့ ကာမအရသာတွေ ပြည့်ပြည့်ဝ၀ ရရှိခံစားနေရပြီ ။ နေဗလလည်း မိန်းမကိုယ်ကို လျာနဲ့ ကလိ ယက်ပေးရုံမက စအိုပေါက်ကလေးကိုပါ လျာနဲ့ ထိုးဆွပေးလိုက်တော့ မြမြသွေး တင်ပါးကြီးတွေ တုန်ခါပြီး“ ကောင်းလိုက်တာ..ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်...ရှီး....ရှီး..“ ဆိုပြီးပါးစပ်ဖျားက အသံထွက်ပေါ်လာရပေသည် ။

နှစ်ယောက်စလုံး အရမ်းကို စိတ်တွေ ထန်ပြင်းနေကြပြီ ။
ယက်တာစုတ်တာတွေကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပြီး မြမြသွေးရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားလျက် နေဗလ နေရာဝင်ယူလိုက်ကာ မတ်မတ်ထောင်ရုံမက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေအောင် တဏှာကြွထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို စိုရွှဲကာ အနည်းငယ် ကွဲဟနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေကြားထဲကို နှစ်မြုပ်လိုက်ပါတော့သည် ။

“ အာ....အာ.....ကို..ကိုနေရယ်...အီး..ရှီး.....”

တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သွားတဲ့ လိင်တန်ချောင်းရဲ့ အရသာက ထူးကဲလှတာမို့ မြမြသွေး ခေါင်းလေး ဘယ်ညာရမ်းခါရင်း
သူမ တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်ပါသည် ။

နေဗလရဲ့ လိင်တန်ကြီးက အင်္ဂါစပ်ထဲ အပြည့်အသိပ်ကြီး တစ်နေသည် ။

“ အီး...နာတယ်..နာတယ်....ဖြေးဖြေး..ကိုနေရယ်...ကြီးလှချည်လား....မဝင်ဘူး တစ်နေတယ်...”

မြမြသွေးက မျက်နှာလေး မော့ပြီး ညည်းလိုက်သည် ။ နေဗလလည်း တိုးလို့တစ်လစ် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်တုတ်
ကြီးကို ပြန်တော့ ထုတ်ဖို့ မစဉ်းစား ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးဆိုတာ မတန်တယ်လို့ မရှိဘူး ..ရအောင်ကို လုပ်မယ်လို့
ဆုံးဖြတ်ပြီး ဆူဖြိုးတဲ့ နို့ကြီးတွေကို တလုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ် နောက်တလုံးက နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးကို သူ့
ပါးစပ်နဲ့ ငုံစို့ပေးလိုက်ရင်း သူ့လိင်တန်ချောင်းကို နောက်နဲနဲဆုတ်ထုတ် ရှေ့နဲနဲပြန်ထိုး ဖြေးဖြေးချင်း အတိုးအဆုတ်
လုပ်ပေးသည် ။ မြမြသွေးလည်း တအင်အင်တဟင့်ဟင့်နဲ့ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်း ဖြစ်နေသည် ။ နေဗလရဲ့
လိင်တန်လည်း တထစ်ထစ် တအိအိနဲ့ တဆုံးတိုင် ဝင်သွားနိုင်ပြီး နေဗလက နဲနဲဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဖိသွင်းလိုက်နဲ့
လုပ်ပေးနေတော့ မကြာခင်ဘဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တချက်ချင်း ထိုးသွင်း ပြန်ထုတ် လုပ်လို့ရလာသည် ။

“ အိုကေတယ် မဟုတ်လားဟင် မြသွေး......”

“ အင်း..အင်း...”

“ ကောင်းလား....”

“ အင်း.....”

“ နာသေးလား..”

“ ဟင့်အင်း....”

နေဗလသည် မြမြသွေးရဲ့ ဆူဖြိုးတဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ရှပ်ဟိုက်တဲ့ ဝမ်းပျဉ်သားနဲ့အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်သွယ် ဖေါင်းမို့တဲ့အင်္ဂါစပ်ကြီးကိုတဝကြီး ရှုစားရင်း ကြပ်တည်းစည်းပိုင်တဲ့ အရသာထူးကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် ရရှိခံစားနေသည် ။

တင်ပါးကြီးတလုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း ဖိသွင်းနေတာတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြမ်းလာသည် ။ ဆောင့်
ထည့်လာသည် ။ မြန်လာသည် ။ မြမြသွေးကလည်း ကြိုက်သည် ။ နေဗလ ဆွဲပြီ . .။ ဒလစ် သွင်းဆောင့်ပစ်နေပြီ ။

“ အိုဟိုဟို...အို....အား...ရှီး...အား...ရှီး......အိုး.....အား......ကောင်း...ကောင်းတယ်....ကိုရယ်....အိုး......အား......
ကောင်းလှချည်လားကွာ...ဆောင့်..ဆောင့်....”

မြမြသွေး ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါ ကော့ထိုးနေပြီ ။ တအားကောင်းလာလို့ အတင်းတွေ ဆောင့်ကုန်သည် ။ လမ်းဆုံးကို
ပြပြလေး မြင်နေရပြီ ။ အရှိန်ပြင်းထန်နေပြီ ။ တဖတ်ဖတ် အသံများနဲ့ တချက်တချက် ဖွပ်ဖွပ် ဘွတ်ဘွတ် အသံတွေ
ထွက်နေသည် ။ အရည်တွေ တအား ယိုစီးကျနေသည် ။ ချွေးတွေ တုတ်တုတ်ကျ စိုရွှဲနေသည် ။

အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ တဖွပ်ဖွပ်အသံတွေ ကုတင်တကျိကျိ မြည်သံတွေ ဆူညံနေပြီး မကြာခင် အို..အား...အင်း
ဆိုပြီး မြမြသွေး နှုတ်က အသံတွေ ထွက်လာပြီး မြမြသွေး ပြီးခြင်းကို ရောက်ရှိသွားတာကို နေဗလ တွေ့လိုက်ရသည်။

နေဗလက ဆက် ကြုံးနေတုံး ။
အား..အား...ဟား.....အား......ဆက်တိုက် ဒလစပ် မနားတမ်းဆောင့်ထည့်သည် ။
မြမြသွေးလည်း သူ့ကို ပြီးစေချင်လို့ သူမ အင်္ဂါစပ်ကို တအားဆွဲဆွဲ ညှစ်ပေးနေသည် ။ အိုး..အား......ဆောင့်..ဆောင့်...ဆောင့်.....အား....အား....အိုး.........
နေဗလလည်း သုတ်ရည်တွေ တထပ်ထပ်နဲ့ အင်္ဂါစပ် အခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး တအားကောင်းတဲ့ အထွဋ်အထိပ်
ကို ရောက်ရှိသွားရတော့သည် ။

နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ပွဲကြမ်းလိုက်ကြလို့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲကာ အနားယူနေကြသည် ။

မြမြသွေးလည်း အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်သေးဘူး ။ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ရှိနေတဲ့ စောင်ခပ်ပါးပါးလေးကို ကိုယ်ပေါ်မှာ လွှမ်းခြုံထားလိုက်သည် ။ မြမြသွေးသည် နေဗလရဲ့ ချစ်ပွဲကြမ်းမှာ သုံးကြိမ်တောင် ပြီး
ခြင်း လမ်းဆုံးကို ရောက်ရှိရပြီး အလိုးကောင်းတဲ့ နေဗလကိုရော သူ့လီးတန်ကြီးကိုရော တအား ခိုက်သွား ကြိုက်သွားရတော့သည် ။

နေဗလမှာလည်း အားကုန် လိုးဆောင့်ပြီး သုတ်ရည်တွေ တော်တော်များများ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖလက်ပြ ငြိမ်ကျသွားပေမယ့် တောင့်တင်းဆူဖြိုးလှတဲ့ မြမြသွေးကို တချီထဲနဲ့တော့ မပြီးလိုက်ချင်ဘဲ အားရအောင် ထပ် လိုးဖို့ စဉ်းစားနေသည် ။ သည်အချိန်မှာ မြမြသွေးလည်း ပေကြံနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို ဆေးကြောချင်တဲ့အပြင် ဆီးလဲသွားချင်တာကြောင့် ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်သည် ။ မတောင်ဘဲ ငိုက်နေတာတောင် တော်တော့်ကို ရှည်လျားပြီး တုတ်ဖြိုးလှတဲ့ နေဗလ လိင်တန်ကြီးကို တချက်လောက် ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းဆီကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်နဲ့ဘဲ
လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

နေဗလ ဖျတ်ကနဲ နိုးသွားသည် ။ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး နောက်ပိုင်းမြင်ကွင်းကို သူ မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ငေးစိုက်ကြည့်နေသည် ။ တောက်..လှလိုက်တဲ့ အိုး....ဒီအိုးကိုတော့ စိတ်ကြိုက် ဖွင့်ပေးရအုံးမည် ။

သူ့ငပဲကလည်း အမောဖြေနေရာကနေ ငေါက်ကနဲ ထထောင်လာသည် ။ ပစ္စည်းကောင်းကောင်းနဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းလှတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှအပတွေကြောင့် နောက်ထပ် ထပ်ဆွဲဖို့ ဖြုတ်ဖို့ သူ ထလာပြီ ။

မြမြသွေးလည်း ရေချိ ုးခန်းဆီကို အသွား မဟတဟ ပွင့်နေတဲ့ အခန်းတခန်းကို စပ်စုပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါ ကုတင်လေးတလုံးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်နေတဲ့ စက်လူရုပ်မ ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
လူသားမိန်းမတယောက်နဲ့ ချွတ်စွပ်တူလွန်းလို့ အံ့သြနေပြီး စက်လူရုပ်မ နားကို အနီးကပ် တိုးပြီး စပ်စုမိလေတော့သည် ။

ဒီအချိန်မှာ မြမြသွေးရဲ့ အနောက်က လိုက်သွားတဲ့ နေဗလလည်း မြမြသွေးရဲ့ အနားကို ရောက်လာသည် ။

“ ဟင် ကိုနေ ....” မြမြသွေးက သူမလိုဘဲ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ နေဗလကို တွေ့လိုက်လို့ နဲနဲ
တော့ ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။ နေဗလရဲ့ ငပဲတန်ကြီးကလည်း ငေါငေါကြီး ဖြစ်နေသည် ။ ထောင်ထနေသည် ။

“ ကိုနေ...ဘာလို့ လိုက်လာတာလဲ...”
“ မြသွေး ရေချိ ုးရင် အတူတူလိုက်ချိ ုးမလို့လေ...”
“ စက်ရုပ်မလေးကို လာကြည့်နေတာ...”
“ သူ့နံမည်က နီသိဝတီ တဲ့...စကားလည်း ပြောတတ်တယ်...”
“ ဒါတော့ သိတယ်..ကိုနေ..ကင်ဒိုဓါးသိုင်းတောင် တတ်သေးတာဘဲ....ခိခိခိ...”
“ မိန်းမတယောက်ရဲ့ အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း လည်း အကုန် စုံတယ်.....”
“ ခိခိခိ..ကိုနေ သူ့ကို ဆက်စ် လုပ်သလားဟင်..လုပ်တယ် မဟုတ်လား....”
“ အင်း....”
“ ဘယ်လိုနေလဲ...ကောင်းလား..မြသွေး သူ့ အတွင်း အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကို ကြည့်လို့ရမလားဟင်..တွေ့ဖူးချင်လို့...”
“ ရတာပေါ့ ကိုယ် သူ့ကို နှိုးလိုက်မယ် လေ....”
“ အင်း..အဝတ်ပါ ချွတ်ခိုင်းလိုက်....”
“ ရတယ်..ချွတ်ခိုင်းလိုက်မယ်..မြသွေး....”

နေဗလလည်း နီသိဝတီကို ထခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိဝတီက ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်တွေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မြမြသွေးနဲ့ နေဗလကို ကြည့်ပြီး..“ ရေချိ ုးကြတော့မလို့လားဟင်...” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။
မြမြသွေးလည်း စက်လူရုပ်မ ရဲ့ အစွမ်းကို အံ့ကြမဆုံး ဖြစ်နေတဲ့အချိန် နေဗလက နီသိဝတီကို အဝတ်တွေ အားလုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။
နီသိဝတီလည်း နေဗလ စေခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူမကိုယ်ပေါ်က အဝတ်မှန်သမျှကို တခုပြီးတခု ချွတ်ချပစ်လိုက်ပါသည် ။

မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီရဲ့ ချွန်တင်းကော့နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ကိုင်လိုက်မိသည် ။
ပြီးတော့ ပေါင်တန်လှလှတွေ ကြားက အမွှေးပါးပါး ရှိနေတဲ့ အုံကောင်းကောင်းနဲ့ မိန်းမအင်္ဂါကြီးကို တအံ့တသြ လက်နဲ့ ပွတ်ကိုင်ကြည့်နေတော့ နေဗလ လည်း မြသွေးနဲ့ ကိုယ်နဲ့ လုပ်ကြတဲ့အခါ နီသိဝတီကိုပါ ခေါ်လိုက်ပြီး သုံးယောက် လုပ်စမ်းကြလို့ ရတယ် လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း ထူးထူးဆန်းဆန်း စမ်းချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဝင်လာပြီး “ ကဲ သူ့ကိုပါ ခေါ်ပြီး ရေအတူတူ ချိုးကြရအောင်..ကိုနေ..သူက ဝါတာပရု( ဖ် ) မဟုတ်လား..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ နေဗလ က “ ဟုတ်တယ်..နီသိက ရေချိ ုးနိုင်တယ်..” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။

နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေက မြမြသွေးရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေလိုဘဲ အိုးကောင်းလှသည် ။ ရင်သားစိုင်တွေကလည်း နှစ်ယောက်စလုံး လှကြသည် ။ နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တွေကို မြမြသွေး စမ်းသပ် ကိုင်တွယ်ကြည့်နေသည် ။ မြမြသွေး စမ်းသပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တိုင်း နီသိဝတီရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်မှိတ်သွားသည် ။ နေဗလက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ခါးလေးတွေကနေ ဖက်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည် ။ နေဗလရဲ့ တုတ်ကြီးက ရှေ့ကို ငေါငေါကြီး ထွက်လို့နေသည် ။

“ နီသိ....မမမြသွေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို ဆေးကြောပေးလိုက်ကွာ ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကို....”

နီသိဝတီက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ရှေ့မှာ ဒူးလေးတုပ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာရည်နဲ့ မြမြသွေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ကာ ဆေးကြောပေးပါတော့သည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်ဆေးပေးနေတာကြောင့် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထကာနေသည် ။ နီသိဝတီရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက မြမြသွေးရဲ့ အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေကို တယုတယ ပွတ်သပ်နေတာမို့ မြမြသွေးလည်း နှုတ်ဖျားက တအင်အင် အသံလေးတွေတောင် ထွက်လာရသည် ။

“ နီသိ..ရေနွေးနဲ့ သေသေချာချာ လောင်းပြီး ဆေးကြောပေးပြီးရင် မမမြသွေး စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးလိုက်ပါကွာ...” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်သောအခါ မြမြသွေးလညး မျက်တောင်လေးစင်းပြီး မိန်းမောနေရာက ရုတ်တရက် သတိဝင်လာပြီး..“ နေ..နေ...အဲဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ရတယ်..ရတယ်... လာ အကုန် အတူတူ ရေချိ ုးကြရအောင်လား...” လို့ ပြောလိုက်ရင်း
ရေပန်းကို လှည့်ဖွင့်ကာ နေဗလ နဲ့ နီသိလက်တွေကို ဆွဲခေါ်လိုက်လေသည် ။ နေဗလ လည်း မြမြသွေးကို နီသိဝတီ စောက်ပတ် ယက်တာ သူကြည့်ချင်လို့ နီသိဝတီကို ခိုင်းပေမယ့် မြမြသွေးက ပြင်းဆန်လိုက်တာကြောင့် စောက်ပတ် မယက်ဖြစ်လိုက်တာကို သိပ် မကျေနပ် ။

ရေချိ ုးနေတဲ့ အချိန် သုံးယောက်သား တယောက် နဲ့ တယောက် ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ပွတ်ပေးကြသည် ။ နေဗလရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးက မတ်မတ်ကြီး မထောင်နေပေမယ့် ကြီးတုတ် ရှည်လျားထွက်နေသည် ။ မြမြသွေးက “ ကိုနေရဲ့ ဟာကြီးက မြင်းဟာကြီးလိုဘဲကွာ..ခိခိခိ...အသဲယားစရာကြီး..” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဆပ်ပြာရည်နဲ့ လူးပွတ်ပေးလိုက်သည် ။ ဒီလို ကိုင်တွယ်လိုက်တာကြောင့် နေဗလရဲ့ ဒုတ်ကြီး ဆတ်ကနဲ မတ်ထောင်လာရသည် ။ နီသိဝတီလည်း ဒီအတန်ကြီးကို စုတ်ပေးနေကျဆိုတော့ ရေချိ ုးခန်း ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးလေးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း အတန်အရင်းပိုင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် ကာ စုတ်ပေးပါတော့သည် ။ နေဗလလည်း မြမြသွေး နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်နေရင်း နီသိဝတီ စုတ်တာကို ခံနေသည် ။
“ အားဟား...ကောင်းလိုက်တာ နီသိရယ်...အိုး...ဝိုး.....”
နေဗလရဲ့ အတန်ကို နီသိ စုတ်ပေးလို့ နေဗလ မချိမဆန့် ညည်းငြူလိုက်သံတွေကို ကြားရသလို နီသိပါးစပ်ထဲကို သူ့အတန်ကြီး ဖိဖိထိုးသွင်းနေတာတွေကို မြင်နေရတဲ့ မြမြသွေးလည်း စက်ရုပ်မကို
မနာလို ဖြစ်လာပြီး လင်းဋလောက်တော့ ငှက်တိုင်း ပျံနိုင်ပါတယ်လေ..ဆိုပြီး နီသိဝတီကို ဖယ်ခိုင်းလိုက်ပြီး နေဗလရဲ့ ဒုတ်ကို သူဝင်စုတ်ပါတော့သည် ။

နေဗလ လည်း သူ့ဟာကို အလုအယက် စုတ်နေကြလို့ တဟဲဟဲနဲ့ သဘောကျနေပြီး မြမြသွေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ ထိုးညှောင့်နေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ နီသိဝတီက မြမြသွေးရဲ့ နို့ကြီးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့သည် ။

မြမြသွေး ပါးစပ်ထဲက သူ့ အတန်ချောင်းကို နေဗလ ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

“ အိုး..ဘာဖြစ်လို့လဲ မကောင်းလို့လား....”
“ မဟုတ်ဖူး..မြသွေး စောက်ပတ်ကို နီသိ ယက်တာကို မြင်ချင်လို့...”
“ ကဲကဲ..ဒီလောက်တောင် မြင်ချင်ရင်လဲ ယက်ခိုင်း..ယက်ခိုင်း...ခိခိ....”

နေဗလလည်း နီသိဝတီကို မြမြသွေးရဲ့ အဖုတ်ကို ယက်ဖို့ ခိုင်းလိုက်သည် ။

နီသိဝတီလည်း ရေချိ ုးခန်း ကြမ်းပြင်မှာ ဖင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မြမြသွေးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကား ရပ်စေပြီး ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးလိုက်သည် ။ ခုံးမို့နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို
လျာနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်တင်ပြီး စ ယက်ပေးလိုက်သည် ။

“ အို...အာ...အာ.....အင်း.....အား..အား....”

မြမြသွေးရဲ့ ညည်းသံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည် ။ နေဗလ သဘောကျသွားသည် ။

“ ယက်..ယက်....စောက်ပတ်ကို ယက်..စောက်စိကို လျာနဲ့ ထိုး...”
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN2iaBwWzjKgwjJHl2bXNXr0EPUeZXQ5jqQGmZYQUzuYivLSGEvKhyphenhyphen-Rhzj40aDyaQ6DGUJumHQotjSv8sMsHPeBz4KfGRuwiWBseC1L1Crffc_hc38wrW1VmMvxXcT-rGPVALR0Fk9xDq/s320/c24323ccc285cdb8227e3f107ca6c842.jpg

နီသိဝတီက နေဗလ စကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်သည် ။
မြမြသွေးရဲ့ ချွန်ထွက်နေတဲ့စောက်စိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးပေးသည် ။ မြမြသွေး ဆတ်ဆတ်ခါအောင် ကောင်းသွား
ပြီး“ အိုး..ဟားဟား..အမလေးလေး...ထိတယ်..ထိတယ်...တအားထိတယ်....ရှီး..ရှီး....အီး...” လို့ အသံတွေ ထွက်လာ
သည် ။ နီသိဝတီက လျာကို အဖုတ်အတွင်းထဲကို ထိုးထည့်ပြန်သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က မြမြသွေးရဲ့ တင်ကားကားကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ထားနေသည် ။

နေဗလလည်း ဒီလို မိန်းမနှစ်ယောက် ယက်ကြစုတ်ကြတာကို မြင်ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ အပြာကားတွေမှာ ကြည့်ဖူး
ပေမယ့် အပြင်မှာ သူမတွေ့ဖူးဘူးလေ ။

“ ကောင်းတယ်..အရမ်းကောင်းတယ်..ဒါပေမယ့် ရေတွေ စိုနေတာ ချမ်းလာတယ်..အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ဒို့သွားကြရရင် ကောင်းမယ်ကွာ...”

“ ကဲ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြမယ်...”

သုံးယောက်သား ကိုယ်လုံးတီး ဖင်ပြောင်ပြောင်တွေနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခပ်သွက်သွက် ပြေးသွားလိုက်ကြသည် ။မြမြသွေးလည်း ကုတင်ပေါ်ကို အရင်ဆုံး ပြေးတက်လိုက်သည် ။ နေဗလက “ မြသွေး..ဖင်ပူးတောင်းထောင်လိုက်..နီသိက အနောက်ကနေ စအိုပေါက်ကို ယက် ...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိ စောက်ပတ် ယက်တာကို သဘောကျ ကြိုက်သွားတာကြောင့် နေဗလ ပြောတဲ့အတိုင်း လေးဖက်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်ပေးလိုက်သည် ။
နီသိဝတီလည်း မြမြသွေးရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲကားလိုက်ပြီး စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးကို လျာထိပ်
နဲ့ ထိုးဆွလိုက် လျာ အပြားလိုက်နဲ့ ယက်ပေးလိုက် လုပ်တော့ မြမြသွေးလည်း တုန်ခါနေရအောင်ကို ကောင်းလှ
သည် ။

ဒီအချိန်မှာ နေဗလက မြမြသွေး အရှေ့ကနေ ဒူးထောက်ရင်း သူ့လိင်တန်ချောင်းကို မြမြသွေးရဲ့ မျက်နှာနားကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း နေဗလက သူ့လိင်တန်ကို စုတ်စေချင်လို့ ပါးစပ်နားကို တိုးကပ်ပေးလာတယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လို့ လိင်တန်ကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ အနောက်ဖက်က ဖင်ပေါက်ကို ယက်တာကို ခံနေရတဲ့ အချိန် လီးချောင်းကို စုတ်ရတဲ့ ထူးခြားတဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို လုပ်နေရလို့ မြမြသွေးလည်း အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ရရှိတာကြောင့် ကျေနပ် သဘောကျနေပေသည် ။

နီသိဝတီလည်း စအိုပေါက်လေးကို ကလိပေးနေရာက ဖေါင်းပြူးနေတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ အဖုတ်မြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ ယက်ပြန်သည် ။

မြမြသွေးမှာလည်း လုံးပတ်တုတ်လှတဲ့ နေဗလရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ပါးစပ်အပြည့် စုတ်နေရလို့ ခါတိုင်းလို အရသာထိမိလို့ တအားအား တအင်းအင်း မညည်းနိုင်တော့ဘူး ။ အနောက်က နီသိဝတီ ယက်လိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေရအောင်ဘဲ ကောင်းလှထိလှသည် ။

နေဗလမှာလည်း မြမြသွေး စုတ်ပေးတာကို ကြိုက်လှပြီး သူ့လိင်တန်ကို မြမြသွေး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်ထည့်ပါ
တော့သည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဖုန်းမြည်သံ တတစ်တစ် မြည်လာသည် ။

နေဗလရဲ့ ဟန်းဖုန်း မြည်တာ ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးပါးစပ်ထဲက သူ့လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ဖုန်းကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟင်...ဌာနချုပ်က ခေါ်တာပါလား ...ဘာများ အရေးကြီးလဲ မသိဘူး....”

“ ဟယ်လို နေဗလ...ပြောနေပါတယ် ...”

တဖက်က ဘာတွေ ပြောလိုက်သလဲ မသိ ။ နေဗလရဲ့ မျက်နှာကြီးသည် နီရဲတက်လာသည် ။ မြမြသွေးလည်း သူ့
မျက်နှာပျက်သွားပုံက သတင်းဆိုးတခုကို ကြားလိုက်ရသလိုဘဲ လို့ ထင်မြင်မိသည် ။

နေဗလ ဖုန်းချသွားတော့ မြမြသွေးက “ ကိုနေ..ဘာဖြစ်သလဲ..” လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။ နေဗလလည်း ဝမ်းနည်း
တဲ့ မျက်နှာပေး..တုန်ခါတဲ့ လေသံနဲ့..“ နောက်ထပ် ကင်းလှည့်ကားက ရဲသားတယောက်ကို သတ်ပစ်လိုက်ပြန်ပြီ
မြသွေးရေ..” လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

“ ကိုယ်တို့ အခင်းဖြစ်ပွားရာ နေရာ ကို ခု ချက်ချင်း လိုက်သွားကြမှ ဖြစ်မယ်..မြသွေး...”

“ ဘယ်မှာတဲ့လဲ ကိုနေ..” မြမြသွေးက မေးလိုက်ရင်း နီသိဝတီကို “ ရပ်လိုက်တော့..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်
က ဆင်းလိုက်သည် ။

နေဗလက သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေရင်း..“ ကြည့်မြင်တိုင် ထီးတန်းဆိပ်ကမ်း မှာ...မြသွေး....”

မြမြသွေး အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီးတဲ့နောက် နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ထွက်ခဲ့ကြသည် ။ နီသိဝတီလည်း အဝတ်
အစားမပါ ဗလာကိုယ်နဲ့ အမြန်ထွက်ခွာသွားကြတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။

သူတို့ ရောက်သွားတဲ့ အချိန် အခင်းဖြစ်ပွားရာ နေရာမှာ ခေါင်မိုးမှာ မီးတန်း မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်နဲ့ ရဲကားနှစ်စီး
လူနာတင်ယာဉ်တစီး ..မှုခင်း သဲလွန်စ ရှာဖွေရေးက ထရပ်ကားတစီးတို့ ရောက်နေသည် ။

Crime scene / Do not cross this line လို့ ရေးထားတဲ့အဝါရောင် တိတ်တွေ ကာစည်းထားတာကို ကျော်ခွပြီး
နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ဝင်သွားကြသည် ။ သူတို့ လည်ပင်းတွေမှာ သူတို့ ဌာနတွေရဲ့ စိစစ်ရေးကပ်ပြားတွေ ဆွဲထား
ကြတာကြောင့် ရဲများက သူတို့ကို ဝင်ခွင့်ပေးကြသည် ။

တွေ့ပြီ ။
ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် မြက်ခင်းပေါ်မှာ မှောက်ရက်သား လဲကျသေဆုံးနေသည် ။ ရဲအရာရှိတယောက်က
သေဆုံးသူကို အနီးကပ် လေ့လာ စစ်ဆေးနေတာကိုလည်း တွေ့ရသည် ။

“ ကိုနေဗလ...သေတဲ့ ရဲသားကို သိသလား....” လို့ မြမြသွေးက မေးလိုက်သည် ။
“ သိတယ်..မြသွေး..သူက ကိုယ့်လက်အောက်ကဘဲ..သူ့နံမည်က ပြည်ငြိမ်းဇံ ..တက်ကြွဖျတ်လတ်တဲ့ ရဲတပ်သားတယောက်ပါ....”
အလောင်းကို သူတို့ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်တော့ လည်ပင်းမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာကို တွေ့ကြရသည် ။

ရဲမှူးချ ုပ် ဦးတင်ဘိုဘိုထွန်း မျက်နှာသည် မဲညစ်တင်းမာနေသည် ။

စည်းဝေးခန်းမထဲမှာ ရဲအရာရှိတွေ အများကြီး ရှိနေသည် ။ ဆယ်နှစ်တာ ကာလအတွင်း ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ လုပ်ကြံခံရတာ အလွန် နည်းပါးလှသည် ။ ၂၀၁၆ခုနှစ်ခန့်မှ စလို့ ပြည်သူတွေသည် ရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့

ပြောင်းလဲလာမှုတွေကို နှစ်ထောင်းအားရ ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသည် ပြည်သူတွေအတွက် အမှန်တကယ် ကူညီနေတဲ့သူတွေလို့ ယုံကြည်လာကြတာမို့ ရဲနဲ့ ပြည်သူ ကြည်ဖြူ ကြမည် ဆိုတဲ့

ဆောင်ပုဒ်နဲ့ လက်တွဲနေခဲ့ကြသည် ။ ဒီလို ရဲနဲ့ ပြည်သူ လက်တွဲခဲ့ကြလို့လည်း ရာဇဝတ်မှုတွေ သိသိသာသာ လျော့ပါးလာခဲ့ကြသည် ။

ပြည်သူတွေက ကိုယ် နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက် မြို့နယ်တွေထဲမှာ Neighborhood Watch ရ့ပ်ရွာ စောင့်ကြည့်မှု ကင်းအဖွဲ့တွေနဲ့ တဖက်တလမ်းက ကူညီနေကြသလို ရဲစက်ရုပ်တွေ ကင်းလှည့်ရာမှာ

လည်း မသမာသူတွေက ရဲစက်ရုပ်တွေကို မနှောက်ယှက်ရအောင် စောင့်ရှောက် ပါဝင်ကူညီခဲ့ကြသည် ။

အခုလို ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို တယောက်ပြီး တယောက် သတ်ဖြတ်တဲ့ လူဆိုး လူမိုက် ဂိုဏ်းစတားတွေ ပေါ်ပေါက်လာတာဟာ အင်မတန်မှ အရုပ်ဆိုးသည် လို့ ရဲမှူး း ချ ုပ်ဦးတင်ဘိုဘိုထွန်း က စတင်

ပြောကြားလိုက်သည် ။

“ ကျနော်တို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဟာ အရင်လို မဟုတ်တော့ဘဲ ခေတ်မှီ လက်နက်တွေ ယာဉ်တွေ နဲ့ စနစ်တကျ ဖြစ်နေပြီ ..ပြောင်မြောက်တဲ့ အထူးရဲ Swat team တွေ Commando တပ်ဖွဲ့တွေ ရဟတ်ယာဉ်

တွေ ရဲစက်ရုပ်တွေနဲ့ ဖြစ်နေပြီ ...ဒီ ဖြစ်ရပ်တွေကို ၂၄ နာရီအတွင်းကို ပေါ်ပေါက်ရအောင် ဖေါ်ထုတ်ရမိအောင် ခင်ဗျားတို့ ကြိုးစား လုပ်ဆောင်ကြပါ .. ရန်ကုန်တိုင်း ရဲမှူးကြီး ကနေ ဦးဆောင်ပြီး ဒီ

ကိစ္စရဲ့ တရားခံကို မရရအောင် လိုက်ကြဖို့ ကျနော် ပြောလိုတယ်..ဆက်လုပ်ပါ.....”

သည်အချိန်မှာ သာကေတမြို့သစ်က နံမည်ကြီး ရွှေဂဏန်း ဖါလူဒါဆိုင်ကြီး ရှေ့မှာ ကင်းလှည့် ရဲကားတစီး မီးမှိတ်ပြီး ရပ်ထားနေပါသည် ။

သည် သာကေတ အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေ အရမ်းကို မြန်မြန် မောင်းကြလွန်းလို့ ရဲဌာနချုပ်က မိုင်ပို Over Speed မောင်းသူများကို တိတိကျကျ ဖမ်းဖို့ ညွှန်ကြားထားလို့ ကင်းလှည့်ကား

တွေက ယခုကဲ့သို့ စောင့်ဆိုင်းပြီး ချောင်းမြောင်းနေကြတာ ဖြစ်ပါသည် ။

ရဲဒုတပ်ကြပ် တင်ညွန့်အောင် သည် ရေဒါနဲ့ အဆင်သင့် စောင့်နေသည် ။ ဟော..လာပြီ ။ ပြိုင်ကားတစီး ။ အနီရောင် တောက်တောက် ဖရာရီလေး ..။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ရှေ့က

ဖြတ်မောင်းသွားသည် ။ မိုင်ပိုတာမှ အများကြီး ။

တင်ညွန့်အောင် ဝေါကနဲ လမ်းမကြီးပေါ်ကို ထိုးတင်မောင်းလိုက်ပြီး ပြိုင်ကားလေး အနောက်ကို လိုက်သည် ။ ခေါင်မိုးက မီးနီတန်းကို ဖွင့်လိုက်သလို အသံလည်း တဝေါ့ဝါ့ ဖွင့်လိုက်သည်

။ဖရာရီလေးက သူနဲ့ မဆိုင်သလို အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းနေတုံးဘဲ ။ တင်ညွန့်အောင် အနောက်က လိုက်တေ့ပြီး တဝစ်ဝစ် နဲ့ အသံပေးလိုက်သည် ။ ဖရာရီလေးက လိုင်းကူးပြီး

သူ့ကို ရှောင်လိုက်သည် ။ သူက အနောက်က ထပ်ချပ် လိုက်တေ့သည် ။ မီးကြီးကို တဖျတ်ဖျတ် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လုပ်ပြပြီး ညာဖက် လမ်းဘေးကို ဆွဲကပ်ဖို့ စပီကာကနေ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘေးကပ် ရပ်ပါ...ဘေးကပ် ရပ်ပါ......”

ဒီတော့မှ ဖရာရီလေး လမ်းဘေးကို ထိုးကပ်သွားသည် ။ ရပ်သွားသည် ။ သူက အနောက်က ကပ်ရက် လိုက်ရပ်လိုက်သည် ။ လုပ်မြဲ ထုံးတမ်းစဉ်လာ အရ ဌာနချုပ်ကို သူ ကားတစီးကို ဖမ်းလိုက်တဲ့

အကြောင်း ..ကားရဲ့ အရောင် အမျိ ုးအစား လိုင်စင် နံပါတ် တွေကို ပြောသည် ။ ပြီးတော့ ကားပေါ်က ဆင်းသည် ။ ဌာနချ ုပ်က ဒီအချိန်မှာ သူပြောပြတဲ့ ကား အကြောင်းကို ကွန်ပြူတာမှာ

စစ်ကြည့်နေပြီ ။ အပြစ် ကျ ူးလွန်းထားတာ ရှိသလား..အခိုးခံရသည် လို့ သတင်းပို့ တိုင်ကြားထားတာ ရှိလား...စသဖြင့် ...။ ဖရာရီလေးဆီကို သူ လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

“ ယာဉ်မောင်း လိုင်စင်လေး..တဆိတ်လောက်...ကျနော် ဘာကြောင့် တားရသလဲ သိသလား...”

“ မသိဘူးရှင့် ..”

ကားမောင်းသူက မိန်းမ တယောက် ။ ဆံပင် အဝါနဲ့ အညို ရောယှက်ပြီး ဆိုးထားသည် ။ နားကွင်းဆန်းဆန်းကြီးတွေ နဲ့ ။ နှုတ်ခမ်းနီက ခရမ်းရင့်ရောင် ။

“ သတ်မှတ်မိုင်ထက် ပိုမောင်းလို့...”

“ ဆောရီးဘဲ အကိုရဲသားကြီးရယ်.....မေထိန်က အရေးကြီးလာလို့ပါ...”

“ သတ်မှတ်မိုင်နှုန်းထက် ပိုရင် အရေးယူရမှာဘဲ..ကဲ..ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်လေး...မစပါ....”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..ခဏလေးနော်....”

မိန်းမက ပိုက်ဆံအိတ်ကြီးကို ဖွင့်ပြီး အထဲကို နှိုက်ခါ ရှာဖွေသည် ။ တင်ညွန့်အောင်လည်း ကားဘေးမှာ ရပ်စောင့်နေသည် ။ ရိုင်းသည် ထင်မှာစိုးတာကြောင့် မိန်းမ အိတ်နှိုက်နေတာကို မကြည့်ဘဲ

မျက်နှာ လွှဲထားလိုက်သည် ။ မိန်းမက လက်ကိုင်အိတ်ကြီးထဲက တစုံတခုကို ထုတ်လိုက်သည် ။ ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်တော့ မဟုတ်ဘူး ။ မဲနက်တဲ့ သေနတ်တလက် ။ ပြောင်းတို ရှစ်လုံးပြူ း

ပွိုင့်တူးတူး ခြောက်လုံးပြူးလေး ။

“ အကိုရဲသားကြီး.....”

တင်ညွန့်အောင် ကားထဲက မိန်းမဆီကို ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် ဖေါင်းကနဲ ယမ်းအားပေါက်ကွဲသံနဲ့အတူ ကျည်ဆံတတောင့်က တင်ညွန့်အောင်ရဲ့ မျက်လုံး နှစ်လုံး ကြားထဲကို ဖေါက်ထွင်း

ထိမှန်သွားသည် ။

“ အားးးး........”

တင်ညွန့်အောင် လည်း ဒရိမ်းဒယိုင်နဲ့ သူ့ခါးက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အချိန်မှာ ကားထဲက မိန်းမရဲ့ သေနတ်က နောက်ထပ် ကျည်ဖူးတွေက သူ့လည်ပင်းနဲ့ ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ထပ်မံ ထိမှန်သည် ။

တင်ညွန့်အောင် အသက်ပျောက်သွားသည် ။ စုစုပေါင်း ကျည်ငါးချက် ထိမှန်ပြီး လမ်းမကြီးပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ လဲပြိုကျသွားပါတော့သည် ။

“ ဟားဟားဟားဟား.....ငရဲမှာ ပြန်ဆုံမယ်..အကို ရဲသားကြီးရေ...ဆာရိုနာယာ......”

ဖရာရီကားလေး တရှိန်ထိုး ထွက်ခွာသွားသည် ။

နေဗလ သူ ရပ်နေကျ ဆူးလေဘုရားလမ်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်း ထောင့်က 7 Eleven ဆိုင်လေး ရှေ့မှာ ရပ်ထားသည် ။ ရဲသားတွေ အသတ်ခံရတာ ထောင်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း

ရဲ့ လက်ချက်လို့ဘဲ သူ ထင်နေသည် ။ ဟန်စုယဉ် ဆိုတဲ့ မိန်းမက အပြင်မှာ ရှိနေသေးတယ်လေ ..။ သူ့ကိုလည်း အချိန်မရွေး လာ တိုက်ခိုက် သတ်ဖြတ်နိုင်သည် ။ သူ့ကင်းလှည့်ကားတွေကို အစစ

အရာရာ သတိနဲ့ နေကြဖို့ သူ ညွှန်ကြား သတိပေးထားသည် ။ ရဲမှူးချ ုပ်နဲ့ ရဲမှူးကြီးတို့ကလည်း တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို ရဲသားတွေ ကို သတ်ဖြတ်တဲ့ သူတွေကို အမြန်ဆုံး ဖေါ်ထုတ်ဖို့ ဖိဖိစီးစီး တိုက်တွန်း

စေခိုင်းနေလို့ အထူးတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ မှုခင်း ထောက်လှမ်းရး တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေလည်း အပူတပြင်း စုံစမ်း စစ်ဆေး နေကြတဲ့ အချိန် ပါ။

သိန်းမင်း..သိန်းမင်း.......ရှူးပျံ ခေါ်တယ်...သိန်းမင်း....သိန်းမင်း....ရှူးပျံ ခေါ်တယ်.....။

သူ့ဝါယာလက်စက်က အသံမြည်လာသည် ။

ရှူးပျံ..ရှူးပျံ.......သိန်းမင်း ကြားးတယ်...ရှူးပျံ....ပြောပါ.......။

ရှူးပျံ ဆိုတာက သူတို့ ရဲဌာနချ ုပ်က နံမည်ဝှက် ။

“ 2050 မော်ဒယ် ဖရာရီ အနီရောင် နံပါတ်ပြား RGN ၁၀၉၁၁၀ ...ရှာဖွေပါ....သာကေတ မှာ ကင်းလှည့်ကား ပျံလွှား ၅၅...က ရဲသားတယောက်ကို ပစ်သတ်သွားတယ်......လက်နက်ပါတယ်....သတိထားပါ.....”

“ ဟင်....နောက် တယောက်ကို သတ်သွားပြန်ပြီ ....”

သူ့လူ ဖြစ်နေတာကြောင့် နေဗလ သာကေတကို ဦးတည်လိုက်သည် ။ ခေါင်မိုးက မီးကို ဖွင့် ဥသြဆွဲပြီး သူ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ အခင်း ဖြစ်ပွားရာ သာကေတ က ရွှေဂဏန်း ဖါလူဒါဆိုင် ရှေ့ကို မောင်း

လိုက်သည် ။ ပျံလွှား၅၅ က တင်ညွန့်အောင် ဘဲ ။ သူနဲ့ အရမ်းခင်တဲ့ ရဲသားလေး ။ ရှေးတုံးက အဆိုတော်ကြီး စိုင်းထီးဆိုင် ရဲ့သီချင်းတွေကို အမြဲဆိုနေတဲ့ တင်ညွန့်အောင် ။ သေပြီတဲ့ ..။

ဒီအချိန်မှာ သူနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် တဖက်လမ်းမှာ အနီရောင် ဖရာရီကားလေးတစီးကို မီးပွိုင့်မှာ ရပ်နေတာကို သူတွေ့လိုက်သည် ။ ကားနံပါတ်ပြားကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်တော့ RGN ၁၀၉၁၁၀ တဲ့ ။

ဟာ....တင်ညွန့်အောင်ကို ပစ်သွားတဲ့ ကား....။

သူ ချက်ချင်းဘဲ ဂငယ်ကွေ့ (U turn ) ကွေ့ပြီး ဖရာရီ အနီ နောက်ကို လိုက်သည် ။

ဖရာရီက သူလည်း ကွေ့လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရော အရှိန်ကို မြှင့်လိုက်သည် ။ နေဗလ ကလည်း အရှိန်းကို မြှင့်ကာ လိုက်သည် ။ စက်နဲ့လဲ ဖရာရီ အနီ နံပါတ်ပြား RGN ၁၀၉၁၁၀ ကို တွေ့ပြီ ..

နောက်က ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်နေသည် လို့ သတင်းပို့လိုက်သည် ။ ဌာနချုပ်ကလည်း ရဲကားအားလုံး...ဖရာရီ အနီကို ေတေါ့ပြီ..သိန်းမင်း ထပ်ချပ်လိုက်နေသည် ..ကူညီပါ..လို့ ပြောနေသံကို ကြာဒ

ရသည် ။

“ တောက်..သိကြရောပေါ့ကွာ....မရရအောင် ဖမ်းမယ်....”

ကြောက်ခမန်းလိလိ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြေးတဲ့လူက ပြေးနေသလို အနောက်က လိုက်သူကလည်း ထပ်ချပ်မကွာ ကပ်ရက် လိုက်နေသည် ။

ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖရာရီလေး တဟုန်ထိုး ပြေးနေသည် ။

နေဗလက တောက်လျှောက် နောက်က ကပ်လိုက်နေသည် ။ သူ့ဘေးမှာ ထိန်းချ ုပ်တန်းနဲ့ ထောင်ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ် တလုံးထိုး သေနတ်ကိုလည်း အဆင်သင့်ပြင်ထားသည် ။ ဒီအချိန်မှာ အလုံလမ်း

မီးပွိုင့်ကို ရောက်တဲ့ အချိန် ဘယ်ဖက်ခြမ်းကရော ညာဖက်ခြမ်း ကရော ပျံလွှား ကင်းလှည့်ရဲကားတွေ သူ့ကို လာပူးပေါင်းကြသည် ။ စုစုပေါင်း လေးစီး ...။

တဝေါ့ဝေါ့အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။ ဇီးကနဲ ဝီးကနဲ ပြေးနေလိုက်နေသည် ။ မြေနီကုန်း မီးပွိုင့်ကို ဖြတ်ပြီ ။ ကားတွေ လူတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေတဲ့ လမ်းဆုံ ..။ ဘတ်စ်ကားတွေကလည်း အများကြီး ။

ဖရာရီလေး မီးနီကို အတင်း ဖြတ်သည် ။ စက်နဲ့ ကြိုတင် အကြောင်းကြားထားတာကြောင့် မြေနီကုန်းပွိုင့်က တာဝန်ကျ ယာဉ်ထိန်းရဲက လမ်းမအလည်တည့်တည့်မှာ လက်ကားယားနဲ့ တားသည် ။

မိုက်မဲတဲ့ ဖရာရီကားမောင်းသူက ယာဉ်ထိန်းရဲသားကို တိုက်ချလိုက်သည် ။ယာဉ်ထိန်းရဲ လွင့်စင်သွားပေမယ့် ဖရာရီလည်း ဟန်ချက်ပျက် ဘေးကို ချော်ထွက်သွားသည် ။ နေဗလက သူချော်တဲ့ဖက်

လိုက်ကွေ့လိုက်တာကြောင့် ဖရာရီရဲ့ ဖင်ပိုင်းကို ထုံးကနဲ တိုက်မိသွားသည် ။ ဖရာရီ ရပ်သွားသည် ။ နောက်က ပျံလွှားကင်းလှည့်ရဲကားတွေလည်း မှီလာသလို ဖရာရီဘေးကနေ ဝိုင်းထားလိုက်ကြ

သည် ။ နေဗလ 12 gauge Remington တလုံးထိုး Shot Gun ကို ဆွဲကိုင်ပြီး ကားထဲက ဆင်းလိုက်သည် ။

ဖရာရီထဲက မိန်းမတယောက် ဆင်းထွက်လာသည် ။ အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ မိန်းမသည် ဆင်းလာလာချင်းဘဲ နေဗလကို သူ့လက်ထဲက သေနတ်နဲ့ ပစ်သည် ။ တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ ဆက်တိုက်ပစ်တာ ။

နေဗလရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ကျည်တတောင့် လာထိမှန်သည် ။ ကျည်ကာအကျ ႌ ကြောင့် နေဗလ မဖြုန်ဘူး ။ တဟုန်ထိုး မိန်းမအနားကို ပြေးသွားပြီး လက်ထဲက Shot Gun ဒင်နဲ့ မိန်းမရဲ့ မျက်နှာကို ပင့်

ဝိုက် ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ ဖြောင်းကနဲ အသံနဲ့ မိန်းမ ပက်လက် လန်ကျသွားသည် ။ ဒါတောင် မိန်းမမို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ရိုက်လိုက်တာ ။ သေနတ်တခြား လူတခြား ဖြစ်သွားသည် ။ ရဲကားတွေထဲက

ရဲတွေ သေနတ်တွေ ချိန်ရွယ်ပြီး ပြေးလာကြသည် ။ နေလက အသံပြဲကြီးနဲ့ “ မပစ်ကြနဲ့..အရှင်ဖမ်းမလို့.....” လို့ အော်လိုက်သည် ။ မိန်းမ သူ့မေးစိ ကို

သူကိုင်ပြီး ခေါင်းကို ယမ်းခါရင်း ပြန်ထဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည် ။ သူမ သေနတ်လေးကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကျနေသည် ။

“ မင်း ဘယ်သူလဲ..ဘယ်သူက မင်းကို ခိုင်းသလဲ....”

“ ဟားဟားဟားဟား.....မပြောဘူး..ပစ်လိုက်လေ..ငရဲမှာ ဆုံကြမယ်...See you in Hell!!!! ဟားဟားဟား......”

နေဗလ စိတ်ထဲမှာ ဒီမိန်းမသည် စိတ်ကြွဆေး တခုခုကို သုံးစွဲထားသည် လို့ ထင်လိုက်သည် ။

ရဲသားတွေက ဆွဲထူပြီး လက်ထိတ် ခတ်လိုက်ကြသည် ။ နေဗလ ဌာနချ ုပ်ကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ တင်ညွန့်အောင်ကို ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့ ဖရာရီမောင်းသူ မိန်းမကို မိပြီ ဆိုတာ ..။

ရဲဌာနချ ုပ် က စစ်ကြောရေး အခန်း အပြင်ဖက်မှာ ပြည်ထဲရေး လက်အောက်ခံ ဌာနပေါင်းစုံက အရာရှိတွေ ညွှန်မှူးတွေ ရောက်နေသည် ။

ဖရာရီအနီမောင်းတဲ့ မိန်းမကို နေဗလက စစ်မေးနေတာကို အခန်းရဲ့ အပြင်ဖက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေကြသည် ။ တဟားဟား ရယ်မောနေတဲ့ မိန်းမက သူ့နံမည် ဘယ်သူဆိုတာ မပြောဘူး ။

သို့ပေမယ့် သာကေတက ကြွယ်ဖြိုးချမ်းသာ အိမ်ယာ စီမံကိန်း ဖက်မှာ တာဝန်ကျတဲ့ နယ်ထိန်း ရဲအုပ်က မြင်တာနဲ့ တန်းပြီး သည်မိန်းမ နံမည်က မေထိန် ...ဟန်စုယဉ်ဆိုတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့

မယား က လက်သပ် မွေးထားတဲ့ လူဆိုးမ လို့ ပြောပြသည် ။ ဒီတော့ မေထိန်လည်း မငြင်းတော့ ။ ဟန်စုယဉ် ခိုင်းလို့ပါ ဆိုတာကိုတော့ ဝန်မခံဘူး ။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် မေထိန်ဟာ ဟန်စုယဉ် ရဲ့ တပည့်မ မို့ ဟန်စုယဉ် ခိုင်းစေလို့ ရဲသားတွေကို လိုက်သတ်သည် လို့ အားလုံးက ယူဆသည် ။ ဟန်စုယဉ် အိမ်ကို ချက်ချင်း လိုက်ကြသည် ။

ရဲကားတွေ ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းထားပြီး အထူးရဲတပ်ဖွဲ့ SWAT တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေက မောင်းပြန်လက်နက်မျိ ုးစုံနဲ့ ခြံထဲကို ဝင်သည် ။ ခြံစောင့်က လွဲလို့ လူသူ တယောက်မှ မရှိနေဘူး ။ ဟန်စုယဉ် လစ်

သွားပြီ ။

နေဗလ အိမ်ကို ပြန်လာတော့ မနက်လင်းနေပြီ ။

နီသိဝတီသည် အပြုံးကလေးနဲ့ ပြေးလာ ဆီးကြိုသည် ။ “ မမမြသွေး ကော ကိုကို...” လို့လည်း မေးသည် ။ အင်း..စက်လူရုပ် ဆိုတော့လည်း ဂျေ ဖြစ်တဲ့ နှလုံးသား ဘယ်ရှိမလဲ...လူသားစစ်စစ်

မိန်းမတယောက် ဆိုရင် သရီးဆမ်း လုပ်ဖို့ နေနေသာသာ အိမ်ကို တခြားမိန်းမ ခေါ်လာရင်တောင် မိုးမီးလောင်မှာ ..။ နီသိဝတီကို ဝယ်ယူမိတာ မှန်လိုက်လေ လို့ နေဗလ စိတ်ထဲ ဖြစ်မိနေသည် ။

“ ရေအရင် ချိ ုးမလား..ထမင်း အရင် စားမလား..ကိုကို...”

“ ရေလည်း မချိ ုးသေးဘူး..ထမင်းလည်း မစားသေးဘူး....မောလာတယ် နီသိရေ....ခဏလေး ထိုင်ပြီး အရက်သောက်လိုက်အုံးမယ်....”

နီသိက အလိုက်တသိ အရက်ထားတဲ့ စင်ကနေ အရက်ပုလင်း နဲ့ ဖန်ခွက်ကိုပြေးယူပေးသည် ။

ဂျော်နီဝါကား စကော့ချ် အနက်ရောင် ..။

နိသိဝတီရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တဲ့အခါ တလုံးချင်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ လှုပ်သွားသလို တဆတ်ဆတ်လည်း တုန်ခါနေသည် ။ ဝှူး..နင့်ကြောင့် ငါလည်း အမြဲကို ထန်နေရတော့တာဘဲ

နီသိရယ်....။

“ ကိုကို..နီသိ အမြည်းတခုခု လုပ်ပေးရမလားဟင်....။

အမလေး..ဖန်တီးရှင်ရယ်..အလိုက်သိအောင် ဘယ်လိုများ ပရိုဂရမ် လုပ်ပေးလိုက်ပါလိမ့် ...။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ အံ့မခန်း လက်ရာတွေပါလား ..။

“ မလိုဘူး..နီသိ..ကိုကိုက နိ ဘဲသောက်မှာ..လာထိုင်...အေးအေးဆေးဆေး....”

နီသိသည် ဘရာစီယာ ခံ ဝတ်မထားလို့ အဝါရောင် အကျ် ီပါးပါးလေးကြောင့် အိဖြိုးတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေက အတိုင်းသား မြင်နေရသည် ။ နို့သီးဖုလေးတွေက ထင်းနေသည် ။

ဒပ်ဘယ်လ်ဘလက်ခ် ဝစ်စကီ နှစ်ပက်ကို တဘရိတ်ထဲ မော့ချလိုက်သည် ။ ရင်ထဲ ပူဆင်းသွားသည် ။

ဟန်စုယဉ်ရေ..မင်းကို အားလုံး မြေလှန် ရှာနေကြပြီကွ..မင်း သိပ် ဝေးဝေး မပြေးနိုင်ပါဘူး ....။

ဒီအချိန်မှာ တံခါး ဘဲလ်သံ ကြားလိုက်ရသည် ။

နီသိက အလိုက်တသိ ပြေးသွားလို့“ နီသိ..ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ အရင်ဆုံး အပေါက်လေးကနေ ချောင်းအုံး ....” လို့ သူ သတိပေးလိုက်သည် ။ နီသိက တံခါးက

အပေါက်လေးကနေ ချောင်းကြည့်လုက်သည် ။

“ ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီဆန်နာဒါ.....ကိုကို..ဖွင့်ပေးလိုက်ရမလား.....”

စိတ်ထဲက ဒီ ဂျပန် ဘာလာ ရှုပ်အုံးမလဲ လို့ ဖြစ်မိပေမယ့် မရိုင်းချင်တာနဲ့..“ ဖွင့်ပေးလိုက် နီသိ...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နီသိက တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဝင်လာတဲ့သူက ဟင်နရီ ဆန်နာဒါး မဟုတ်ပါ ။ မဲနက်တဲ့ ပြောင်းအတို အေကေ၉၉ စက်သေနတ် အပေါ့စားလေးကို ချိန်ရင်း ဝင်လာတဲ့ ဟန်စုယဉ် ဖြစ်နေသည် ။

“ ဟင်.....”

“ အံ့သြသွားသလား....ကိုနေဗလ ....”

ဟင်နရီ ဆန်နာဒါးကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက်မှာ ရပ်ခိုင်းလိုက်တာပါ ။

ဟန်စုယဉ်သည် တယောက်ထဲ လာတာ မဟုတ် ။

သူ့အနောက်မှာ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်း ဆိုတဲ့ အမွှာ ညီအကို နှစ်ယောက်လည်း ပါလာသည် ။ သူတို့ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ် တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးတွေ ကိုင်ထားကြသည် ။

သည် သေနတ်တွေကို နေဗလ ကောင်းကောင်း သိသည် ။ အမေရိကန်က ကို့လ် သေနတ်ကုမ္ပဏီနဲ့ မြန်မာ့ လက်နက်စက်ရုံတို့ ပူးပေါင်း ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ တောကြီးမြွေဟောက် Jungle Cobra

တွေ လေ ..။ ပွိုင့် ၄၅ တွေမို့ ကျည်ဆံတွေက တုတ်သည် ။ ကြီးသည် ။ အားကလဲ ဘာပြင်းသလဲ မမေးနဲ့ ။ ထိမှန်လိုက်ရင် ဘိုင်းကနဲ ပွဲက ပြတ်သည် ။

“ ကဲ ကိုနေဗလ...မင်းအသက် ငါ့ပေး.....မင်းအသက် ငါတို့ကို ပေးတော့..ဟားဟားဟား.....ဒီတချီတော့ မင်းဟာ သေလူဘဲ.....ကဲ ဟန်စုယဉ်။။ကင်မရာနဲ့ ဓါတ်ပုံလေး

ရိုက်ထား...ဆရာဒေဝဒတ်ကို ပြဖို့...”

နေဗလသည် အိမ်ကို ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သေနတ်ကို အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ပစ်တင်ထားခဲ့သည် ။ သူ့သေနတ်နဲ့ ဝေးကွာနေသည် ။ ရန်သူက သုံးယောက် ။

ဟန်စုယဉ်က “ ဒါ စက်ရုပ်မ လား..ဟားဟား..ကိုနေဗလ..တော်တော် နှာဘူးထပါလား..သူက ရှင် တက်လိုးထို့ ဝယ်ထားတာလား.....” လို့ ပြောရင်း နီသိဝတီကို အနီးကပ် လေ့လာလိုက်သည် ။

နီသိဝတီသည် ထူးဆန်းစွာ ရှေးခေတ်က စက်ရုပ်တွေ လိုမျိုး ပြူ း ကြောင်ကြောင်နဲ့ မျက်တောင်မခတ်ဘဲ တနေရာထဲကို ငေးကြည့်နေသည် ။ နီသိတော့ ပညာပြနေပြီ လို့ နေဗလ သိလိုက်သည် ။

“ ကိုနေဗလ..ဒီ စက်ရုပ်မ မှာ စောက်ပတ် ပါလား....” လို့ ဟန်စုယဉ်က မေးလိုက်သောအခါ တပည့်ကျော် နှစ်ယောက်က တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ကြသည် ။

နေဗလ လည်း..“ နီသိ ..ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ် ဝင်နေစမ်း....” လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောဆို အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

“ အဟား..နံမည်က နီသိ...တဲ့လား...မေးတာကို ဖြေအုံးလေ .....စက်ရုပ်မမှာ စောက်ပတ် ပါလား ...ဆိုတာ ...”

နေဗလ ပြန်မဖြေပါ ။ ဟန်စုယဉ်ကို မုန်းတီးစက်ဆုတ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။

“ တချိန်က ချစ်လှပါရဲ့ ဆို..ဆို...ဆို........ဟားဟား..ခုတော့ မုန်းနေပြီပေါ့လေ...”

နီသိဝတီသည် လက်နဲ့ ခြေ ပြိုင်တူ လွှဲကာ လျှောက်သွားသည် ။ ၂၁၁၅ လောက်တုံးက ပေါ်ခဲ့တဲ့ စက်ရုပ်ကြီးတွေလို ပုံနဲ့ ။ ဗျတ်စနဲက ဗျင်းတောင်းက တဟားဟား အော်ရယ်နေကြသည် ။

ဟန်စူယဉ်က နေဗဘ ဘေးက စားပွဲပေါ်က ဘလက်ခ်လေဘာ ပုလင်းကို ကောက်ယူပြီး မော့ချလိုက်သည် ။

“ အဟား...ဝူး.....ရင်ထဲကို ပူဆင်းသွားတာဘဲ.....”

“ ကဲ ဆရာမ ဟန်စု ရေ .....ချစ်သူဈာပန ....ဆိုတဲ့သီချင်းလေး ဆိုဗျာ..ဆရာမရဲ့ ချစ်သူအဟောင်းကြီးကို ကျနော်တို့ တမလွန်ကို ပို့ကြရတော့မယ်လေ ....”

နေဗလ အကြံအိုက်နေသည် ။ နီသိကို သူအိပ်တဲ့ အခန်းလေးထဲကို သွားခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိ အဲဒီအခန်းလေးထဲက ဘီဒိုထဲမှာ သေနတ်တွေ ထားထားတာ သိမည် လို့ ထင်တာဘဲ ။ နီသိ ပစ်ခတ်

နိုင်အောင် သူ နီသိ လက်မှာ စတီးကွင်းကလေး တပ်ဝတ်ပေးခဲ့သည် ။ သေနတ်ပစ်ခတ်နည်းတွေလည်း သင်ပြပေးခဲ့ဘူးသည် ။ နီသိ အထာပေါက် ပြီး သူ့ကို ကူညီနိုင်ပါစေ ။ ရှေးဟောင်း စက်လူရုပ်

ပုံစံဖမ်းသွားလိုက်ကထဲက နီသိသည် ပါးနပ်စွာနဲ့ သူ့ကို ခပ်ညံ့ညံ့ စက်ရုပ်တရုပ်လို့ ဟန်စုယဉ်တို့ ထင်မြင်သွားအောင် လှည့်စားလိုက်တာမို့ သူ့မှာ အကြံအစည်တော့ ရှိပါလိမ့်မည် လို့

ထင်မိသည် ။

“ ကိုနေဗလ...ထစမ်း..မတ်တပ် ထလိုက် ....”

ဟန်စုယဉ်က သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်ရင်း အသံမာမာနဲ့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

ရပ် ဆိုတော့လည်း ရပ်ရမှာပေါ့လေ ။

ဟန်စုယဉ် က အေကေ၉၉ ကို တန်းတန်း မတ်မတ် ချိန်ရွယ်ရင်း...“ နောက်ဆုံး အနေနဲ့ တခုတော့ မေးလိုက်ချင်သေးတယ်..ကိုနေဗလ ...” လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းတို့ကတော့ သေနတ်တွေကို ပြောင်း အောက်ဆိုက် ကိုင်ထားကြပြီး သူတို့ ဆရာမ ပြောတာတွေကို နားထောင်နေကြသည် ။

“ မေးလေ..ဘာမေးမလဲ....”

“ လေသံက မာလှချည်လား....ရှင် ကျမကို အရမ်းကို မုန်းတီးနေလား .....မေးမယ့် မေးခွန်းကတော့ ရှင်နဲ့ ကျမနဲ့ နောက်ဆုံး အိပ်ခဲ့တာ ကျမ ကိုယ်ဝန်ရခဲ့တယ် ဆိုတာ ရှင် တကယ် မသိတာလား..”

“ ဘာ......”

နေဗလ ရဲ့ အသံက ကျယ်လောင်လွန်းသည် ။ အံ့သြလွန်းတာကြောင့် ..။

“ ဟုတ်တယ်..ရှင့် ကိုယ်ဝန်ကို ကျမ ဖျက်မချခဲ့ဘူး......”

“ ငါ...ငါ...ငါ မသိဘူး..မသိခဲ့ဘူး...မင်း...မင်း...မင်း..တကယ် ပြောနေတာလား .....”

“ အချိန်ကုန်တယ်..လေကုန်တယ်..ကိုနေဗလ..အလကားနေရင်း မဟုတ်ဘဲ ပြောပါ့မလား.....ကျမ..ရှင်နဲ့ ရတဲ့ ကလေးကို မွေးခဲ့တယ်.....သိလား....”

“ ဟင်..တကယ်လား...”

“ အင်း..ကလေးက ခု တော်တော်ကြီးနေပြီ ..ကိုဇော်ဝင်းက ရှင့်ကလေးပေမယ့် မရက်စက်ပါဘူး ....ကလေး အပေါ် ကောင်းပါတယ်....ရှင် ကလေးကို တွေ့ဘူးချင်လား..”

“ ဘယ်..ဘယ်...ဘယ်မှာလဲ.....”

“ ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာတော့ ကျမ မပြောနိုင်ဘူး..ပြောလည်း မထူးပါဘူးလေ..ရှင့်ကို အခုဘဲ သတ်ပစ်တော့မှာဘဲ ဥစ္စာ..ဓါတ်ပုံ ကြည့်ချင်ရင်တော့ ပြမယ်...ဟောဒီမှာ .....ဖုန်းထဲမှာ ရှိတယ်...”

ဟန်စုယဉ်က လက်တဖက်နဲ့ သေနတ်ကို ကိုင်ချိန်ရင်း ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ တံခါးဆက လူခေါ်ဘဲလ် အသံ ထွက်ပေါ်လာသည် ။

“ တင်းတောင်..တင်းတောင်...”

“ ဟင်..ဘယ်သူလဲ...”

ဟန်စုယဉ် လန့်သွားသည် ။

“ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်း.....ကြည့်စမ်း..မပေါ့နဲ့...ရဲတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်.....”

ဗျုတ်စက တံခါးချောင်းကြည့်ပေါက်လေးကနေ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ မိန်းမတယောက် ဆရာမ....ဖွင့်ပေးလိုက်ရမလား..”

“ အေး..ဖွင့်ပေးလိုက်..ဗျင်းတောင်း ..သေနတ်နဲ့ သေသေချာချာ ချိန်ထား...မပေါ့နဲ့...”

ဗျုတ်စ က ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အပြင်က မိန်းမ ဝင်လာသည် ။

ဟင်..မြမြသွေး ...။

မြမြသွေး အခန်းထဲ ဝင်လာတာနဲ့ ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းက သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ရွယ်လိုက်ကြသည် ။ ဟန်စုယဉ်က “ သူ့အိတ်ကို ရှာစမ်း....” လို့ လှမ်းအော်လိုက်တော့ ဗျင်းတောင်းက မြမြသွေးရဲ့

အိတ်ကို ဆွဲလုလိုက်ပြီး ဖွင့်ရှာလိုက်သည် ။

“ ဟာ....သေနတ်..ဒါ...ဒါ..ဒါ ရဲမ..ရဲမ .......”

မြမြသွေး လက်ကိုင်အိတ်ထဲက သေနတ်တလက် တွေ့သွားသည် ။ ပြောင်းတို ပွိုင့်၃၈ ငါးလုံးပြူ းလေး ။ ဟန်စုယဉ်က အော်ရယ်လိုက်သည် ။ “ ဟန်ကျလိုက်လေခြင်း ....ရဲတယောက်ကို ထပ်

သတ်နိုင်သွားပြီ....အခုလို ကြွလာတာကို ဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ ကြိုဆိုပါတယ်..ရဲအရာရှိမလေး ရယ်...”

“ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ မယား ဟန်စုယဉ် မဟုတ်လား.....မင်းရဲ့ ရူးသွပ်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ရပ်လိုက်ပါတော့..မင်းကို မြန်မာ တနိုင်ငံလုံးက ရဲတွေ

လိုက်ရှာနေကြပြီ..မင်း ပြေးမလွတ်ပါဘူးကွာ..အခုထဲက အဖမ်းခံလိုက်ပါတော့...”

“ လာပြီး ဆရာလုပ်မနေနဲ့ ရဲမ ရေ....မင်း မကြာခင် မိနစ်ပိုင်းလေး အတွင်းမှာ ဘဝတပါးကို ကူးပြောင်းရတော့မှာ..မင်း ယုံကြည်ရာ ဘုရားကို ဆုတောင်းထားလိုက်တော့...”

နေဗလ က “ ဟေး..ဓါတ်ပုံ ပြမယ် ဆို..ဘယ်မလဲ....” လို့ ဟန်စုယဉ်ကို မေးလိုက်သည် ။

ဟန်စုယဉ်က ကင်မရာထဲက ဓါတ်ပုံကို နေဗလ ကို ပြလိုက်သည် ။ “ ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ပြောပြပါ....” လို့ နေဗလ က မေးသည် ။

“ သိတော့ကော ဘာထူးမှာလဲ ..ရှင်လည်း အခုဘဲ သေရတော့မှာ ရှင့်...”

“ ငါ..ငါ..ငါ ကလေးကို တွေ့ချင်တယ်ဟာ.....”

“ မရတော့ဘူး...ကိုနေလ..ရှင့်လိုလူကို ကျမ အရှင်မထားနီုင်တော့ဘူး..ရှင့်ကြောင့် ကျမတို့ ဘဝ ယိမ်းယိုင်ခဲ့ရတယ်..ကိုဇော်ဝင်းလည်း ထောင်ကျနေပြီ ... ကိုဇော်ဝင်းက ရှင့်ကို သတ်

..သေနေတဲ့ ဓါတ်ပုံကို ကျမတို့ကို ထောင်ဝင်စာ လာတွေ့တဲ့ အခါ ပြခိုင်းတယ် ...”

မြမြသွေးလည်း နေဗလ နဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ ပြောဆိုနေကြတဲ့ ကလေး အကြောင်းကို မသိလို့ ကြောင်ငေးက နားထောင်နေသည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို မပြောဘူး ။

နေဗလ က ထပ်ပြီး မေးသည် ။ “ ငါ့ကို သတ်လိုက်ပါ..ဒါပေမယ့် မသေခင် ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို သိသွားပါရစေ...” လို့ ပြောသည် ။ ဟန်စုယဉ် လည်း “ ရှင် ဒီလောက်တောင်

သိချင်နေလဲ ကျ ပြောပြမယ်..ရှင် သေသွားပြီးတဲ့နောက် ဝိညာဉ် အနေနဲ့ သွားကြည့်မလို့လား....ကလေးက သာကေတ အိမ်ကြီးထဲမှာဘဲ ရှိနေတယ်...”လို့ ပြောသည် ။

ဒီအချိန်မှာ အိမ်ခန်းထဲက နီသိဝတီ ထွက်လာသည် ။ စောစောက ဝင်သွားတုံးကလို ရှေးဟောင်း စက်ရုပ် တရုပ်လို လက်တန်း ရှေ့ကို စူးစူးကြီး ကြည့်ပြီး ကွတတ နဲ့ လျှောက်သွားတာမျိ ုး

မဟုတ်တော့ ..။

နီသိဝတီရဲ့ လက် နှစ်ဖက်ထဲမှာ ပစ္စတိုသေနတ်နှစ်လက် ရှိနေသည် ။ ဟန်စုယဉ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ထားပြီး..“ လက်ထဲက သေနတ်တွေ ချလိုက်....” လို့ အသံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဟန်စုယဉ်က အေကေ၉၉ စက်သေနတ်လေးကို နီသိဝတီကို ချိန်လိုက်သည် ။ နီသိဝတီက စ ပစ်ခတ်သည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း ပစ်ခတ်သည် ။ ဒိန်းဒိူင်းဒုန်းနဲ့ သေနတ်သံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည် ။

နီသိဝတီ စပစ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံက ဟန်စုယဉ်ရင်ဘတ်ကို ထိသည် ။ ဟန်စုယဉ် လန်ကျသွားသည် ။ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်းက နီသိဝတီကို ပစ်ခတ်ကြသည် ။ နေဗလလည်း ဟန်စုယဉ်

လွတ်ကျသွားတဲ့ အေကေ၉၉ ကို ကောက်ယူပြီး ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းတို့ကို ပစ်သည် ။

မြမြသွေးလည်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆိုဖါကြီးတလုံး အနောက်ဖက်ကို ပြေးပုန်းလိုက်သည် ။

နေဗလ ပစ်ခတ်တာ ဗျုတ်စကို ထိမှန်သည် ။ စူးစူးဝါးဝါး အော်ရင်း ဗျုတ်စ လဲကျသွားသည် ။ ဗျင်းတောင်း ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဖူးတွေက နီသိဝတီကို ထိမှန်သည် ။ နီသိဝတီက ဗျင်းတောင်းကို

ပစ်သည် ။

လက်နှစ်ဖက်ထဲက သေနတ်နှစ်လက် တဖေါင်းဖေါင်း မြည်ကာ မီးပွင့်နေသည် ။ ဗျင်းတောင်း ဘိုက်ကို ထိမှန်ပြီး ဗျင်းတောင်း အော်ဟစ်ကာ လဲကျသွားသည် ။ ဗျတ်စ ပြန်ု ကုန်းထလာပြီး နီသိဝတီကို

ပစ်သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ထိမှန်သည် ။ နီသိဝတီက ပြန်ပစ်သည် ။ ဗျ ုတ်စ ကိုယ်ကို ကျည်တောင့်တွေ တော်တော်များများ ဝင်သွားပြီး ဗျုတ်စ လဲကျသွားသည် ။ နီသိဝတီလည်း

လဲကျသွားသည် ။

ယမ်းခိုးတွေ ဝေသွားသည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီဆီကို ပြေးသွားသည် ။ နေဗလ လည်း ဟန်စုယဉ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟန်စုယဉ် သည် ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနဲ့ အသက် ပျောက်နေပြီ ။

နေဗလ နီသိဝတီရှိရာကို ပြေးသွားသည် ။ “ နီသိ..နီသိ ....” လို့လည်း အော်ခေါ်သည် ။

နီသိဝတီ တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါပြီး ပုံမှန် မဟုတ်တော့တာကို မြမြသွေးရော နေဗလ ကော တွေ့လိုက်ကြရသည် ။ ။ နီသိသည် မြမြသွေးရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းလေး မှေးပြီး နေဗလ ဖက်ကို ကြည့်ပြီး..“ ကိုကို....နီသိ တာဝန်ကျေပါတယ်နော် ”လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး ခေါင်းလေး ဘေးကို ကျပြီး ငြိမ်သက်သွားပါသည် ။

“ နီသိ..နီသိ .....”

နေဗလ အော်ခေါ်နေပေမယ့် နီသိဝတီက မထူးတော့ပါ ။

မြမြသွေးက နေဗလရဲ့ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး “ ကိုနေ..နီသိ ပျက်သွားပြီ....” လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။

ပြီးပါပြီ